ความคิดเห็นที่ 1 ใช่ค่ะ ในชีวิตจริงในระหว่างการเลี้ยงลูกจะเกิดอะไบ้างเราจะพบอะไรบ้าง เลือกทําตามที่เราคิดว่าเราทำได้โดยไม่เดือดร้อนดีกว่า จากคุณ : Hana* เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 15:49:55

ความคิดเห็นที่ 2 ตามมาตอบ ^_^ เราเข้าใจโจทก์กระทู้ที่แล้วของ จขกท ค่ะ ด้วยข้อจำกัดทางการเงินของตัวเรา เราเลยเลือกมีคนเดียว แล้วทุ่มไปเลย ให้เต็มที่ จากคุณ : jeen_cute เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 18:04:12

ความคิดเห็นที่ 3 เลือกมีสองคนค่ะ สมัยแม่ยังมีชีวิตอยู่ แม่บอกว่า เวลามีลูกอย่ามีคนเดียวนะให้มีสองคน เผื่อว่า วันข้างหน้า คนไหนหลุดมือไป จะได้เหลืออีกคน (อะไรก็เกิดขึ้นได้ค่ะ) จากคุณ : 18 นะไม่ใช่อายุแต่เป็นมงกุฏ เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 18:20:11

ความคิดเห็นที่ 4 เราเลือกคุณภาพมากกว่าปริมาณอ่ะค่ะ ถ้ามีเงินจำกัด เราว่าคนเดียวดีที่สุด สมมติว่ามีเงินอยู่หนึ่งร้อยบาท ลูกบอกว่าอยากกิน KFC เราว่าร้อยนึงสองคนแม่ลูกพอนะ  แต่ถ้ามีอีกคนนึง อาจจะพอแต่ลูกกินไม่อิ่ม จากคุณ : เจ้าปังย่ากะท๊อฟฟี่ เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 23:05:41

ความคิดเห็นที่ 5 การพลัดพรากจากกันมันเป็นเรื่องสัจธรรมค่ะ มีพบก็มีจาก พระท่านว่า เกิดก็ทุกข์ ไม่เกิดก็ไม่ทุกข์ จะมีคนเดียว หรือมากกว่าหนึ่ง สักวันก็ต้องหลุดมืออย่างแน่นอน ไม่เขาก็เราที่จะไปก่อน แก้ไขเมื่อ 01 พ.ย. 55 16:38:37 จากคุณ : jeen_cute เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 16:38:04

ความคิดเห็นที่ 6 ดิฉันมีลูกชายคนเดียวค่ะ ถึงแม้ว่าเค้าจะได้รับเกินร้อยทั้งความรักและการทุ่มเทเลี้ยงดู แต่เค้าจะบอกบ่อยๆว่าเหงา อยากมีน้อง จนตอนนี้ 14 ก็ยังบอกอยู่ค่ะ มีลูกคนเดียวต้องระวังเด็กเรื่องการเข้าหาเพื่อนเพราะเป็นปัญหาพอตัวค่ะ เค้าจะได้ทุกอย่างไม่ต้องแบ่งใคร การสื่อสาร การทะเลาะ การให้อภัย เป็นเรื่องที่ต้องใช้ประสบการณ์มาช่วย แต่ยังโชคดีที่ลูกชายผ่านจุดนั้นมาได้และเป็นเด็กดีของคุณแม่ตลอดค่ะ แต่การทุ่มทุกอย่างให้ลูกชายคนเดียวก็ข้อเสียในเรื่องที่เค้าติดกินอาหารดีๆ ไม่ยอมกินที่ร้อนๆ ออกจะติดนิสัยสบายๆ เป็นความผิดของคุณแม่จริงๆค่ะ ตอนนี้ก็ปรับอยู่ค่ะ ถ้าย้อนเวลาไปได้อยากมีอย่างน้อย 2 คนค่ะ แบ่งๆกันไป เค้าจะได้เป็นเพื่อนเป็นพี่เป็นน้องกันตลอดชีวิตช่วยเหลือกันยามใครคนใดคนหนึ่งมีปัญหา ดีกว่าให้เค้าหัวเดียวกระเทียมลีบคนเดียวค่ะ จากคุณ : aoyyy เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 11:38:05

ความคิดเห็นที่ 7 แชร์ประสบการณ์ครอบครัวบ้านๆ  การศึกษาธรรมดา ผมเป็นลูกคนเดียวครับ   แม่ได้เรียนแค่ ป.4 ก็ทำงานปากกัดตีนถีบ  แม่เป็นเมียคนที่สองของพ่อ  แต่ไม่รับทรัพย์สินอะไรจากพ่อ แม้พ่อออกปากจะซื้อที่ดินให้   จนพ่อตายแม่ก็ออกมาใช้ชีวิตของตัวเองพร้อมลูกในวัยทารก 1 คน  โดยตอนแรกออกมาอยู่กับป้า(พี่สาวพ่อ)ก่อน  ป้าให้ที่เลี้ยงเป็ดก็ทำอยู่ประมาณ 5 ปี  ไปรับจ้างเป็นแม่บ้านตั้งแต่เดือนละ 3000 เมื่อเกือบ 30 ปีก่อน  จนถึง 6000 เมื่อ 10 กว่าปีก่อน  พอผมเรียนจบแม่ก็เกษียณตัวเองมาเฝ้าร้านให้น้า  ได้เดือนละ 6500 จนผมซื้อบ้านเองและให้แม่มาอยู่ด้วยเมื่อ 2 ปีก่อน ตัวผมเองได้เรียนโรงเรียนวัด  ได้เรียน ป.เตรียมก่อนขึ้น ป. 1 แค่ปีเดียว ได้เงินพอซื้อก๋วยเตี๋ยวกับขนมกินได้บ้างนิดหน่อย  แต่ก็อดออม  ชอบเก็บเงินมาตั้งแต่ขึ้นประถม  บางทีก็เข้าห้องสมุดอ่านหนังสือแทนที่จะกินข้าวกลางวันและไปวิ่งเล่นกับเพื่อนๆ  ที่บ้านเอากระป๋องมาเจาะทำเป็นกระปุกออมสินให้ กลับมาก็เอาค่าขนมหยอดใส่กระปุกทุกวัน   ทุกวันพุธที๋โรงเรียนจะมีเจ้าหน้าที่ธนาคารออมสินมารับฝากเงินก็เอาไปฝากตลอดๆ   แทบจะไม่อยากได้อะไรเลย  นอกจากหนังสือที่เขาเอามาขายที่โรงเรียนทุกปี  จำได้ว่าซื้อหนังสือความรู้รอบตัวเล่มละประมาณ 10 บาทไปหนึ่งเล่ม  หนังสืออื่นๆ ก็อยากได้แต่จะขอเงินผู้ปกครองไปซื้อแค่ 30 บาทก็คิดแล้วคิดอีก  ส่วนหนังสือการ์ตูนก็ได้จากญาติรุ่นพี่บ้าง ตอนเรียนมัธยมก็เรียนโรงเรียนประจำอำเภอ  ค่าเทอมเทอมละ 600 บาท  ไม่รวมค่าหนังสืออีกสัก 3-4 ร้อยบาทได้   แม่ซื้อจักรยานให้คันนึง  700 บาท  ไว้ขี่ไปโรงเรียนบ้าน ไปทำกิจกรรมต่างๆ กับเพื่อนๆ บ้าง แม่เป็นคนที่ประหยัดมาก  แต่ว่าจะชอบซื้อของพวกกับข้าว ขนมไปตามบ้านญาติๆ ในเทศกาล เช่น ตรุษจีน สารทจีน เช็งเม้ง   มีเงินเก็บให้น้องและหลานยืม (และลูกก็ยืมด้วยเหมือนกัน :P เวลาซือบ้านซื้อรถ  เพื่อลดภาระดอกเบี้ย) ตอนเรียนมหาวิทยาลัย  ก็อาศัยเงินกู้ยืม กยศ. รวมๆ แล้วก็กู้ไปแสนกว่าบาท  (ค่าหน่วยกิตหน่วยละ 500 ตลอดหลักสูตร 190 กว่าหน่วยกิต  และค่ารายปีอีกประมาณปีะละ 5000  ก็ถือว่าไม่ถูกไม่แพง)  รวมๆ กับทำงานพิเศษได้เองตอนปี 2 (เรียนวิศวกรรมคอมพิวเตอร์)   แม่ให้บ้างนิดหน่อย  ป้าให้ปีละหมื่น  ก็มีเงินซื้อคอมพิวเตอร์ใช้เองและเหลือเก็บอีกนิดหน่อย   โดยปกติแล้วรายรับจากผู้ปกครองจะได้แบบไม่แน่นอน (เพราะเราไม่ได้เรียกร้อง  ถ้ามีพอใช้ก็บอกว่าไม่ต้องให้  มีใช้อยู่)  และบริหารจัดการเอาเองว่าจะใช้อะไร อย่างไร  ไม่เคยมาขอเงินว่าต้องการเงินไปใช้จ่ายรายการนี้ เท่านั้นเท่านี้ หลังจากเรียนจบก็ทำงานมีรายได้เลี้ยงตัวเอง  เก็บเองมาตลอด  ให้แม่บ้าง  แต่แม่ก็ยังมีรายได้เหลือใช้และไม่ได้ต้องการอะไร  ถึงเราไม่ให้เลยท่านก็ยังมีกินมีใช้อยู่ได้  ก็ให้พอเป็นพิธี  เดือนละ 2000  เว้นบ้าง   ถึงเทศกาลก็ให้มากเป็นพิเศษบ้าง ให้ท่านได้ชื่นใจ ทำงานมา 3 ปีครึ่ง เงินเดือนถึง 2 หมื่นกับเงินเก็บอีกประมาณ 2 แสน  ก็ซื้อคอนโดราคา 1 ล้าน  จ่ายดาวน์ไปสองแสน  กู้ 8 แสนผ่อนหมดใน 6 ปี   จัดงานแต่งด้วยเงินตัวเอง  เดินเรื่องกันกับแฟน  พ่อแม่ ญาติ แค่มาเป็นแขกแล้วก็รับไหว้ตามกำลัง  ก็อาศัยจัดงานเล็กๆ  เชิญเฉพาะญาติและชาวบ้านเท่าที่สนิทกัน  เลี้ยงที่ร้านอาหาร เสร็จงานก็ถือว่ากำไรมาหลายหมื่น  เพราะญาติที่มีหลักมีฐานหลายท่านก็เมตตาใส่ซองให้เยอะพอสมควร แต่งงานแล้วก็ซื้อรถมือสองสำหรับครอบครัว  กะว่าพอถูไถในการพาครอบครัวไปเที่ยวบ้าง  และสำหรับตัวน้อยอีกสัก 2 คนที่ยังไม่รู้ว่าจะมีเมื่อไหร่  ด้วยเงินสดเพราะไม่อยากมีภาระดอกเบี้ย ก่อหนี้ต่อด้วยการซื้อบ้าน 3 ล้าน เมื่อ 2 ปีก่อน  รอบนี้ก็ถอนเงินเก็บก๊อกสอง (รวมๆ ที่หยอดกระปุกมาตั้งแต่ประถมและที่เหลือจากรายรับรายจ่ายทั้งหลายทั้งปวง) มาเป็นเงินดาวน์  กะว่าจะผ่อนให้หมดใน 10-12 ปี ตอนนี้อายุ 35  กะว่าทำงานอีกไม่เกิน 15 ปีจะหาทางไปอยู่ต่างจังหวัด  ใช้ชีวิตง่ายๆ เป็นชาวไร่ชาวสวน(เล็กๆ)  เพราะเจอที่ดินแบ่งขาย 2 งานใกล้ๆ บ้านภรรยาก็ซื้อไว้กะพอปลูกบ้านเล็กๆ ทำไร่ทำสวนกินเองบ้าง  อาศัยดอกผลจากเงินเก็บเป็นตัวช่วย ภรรยาทำงานรัฐวิสาหกิจแต่เงินเดือนไม่เยอะ  ตอนนี้ยังไม่ถึง 2 หมื่น  แต่อาศัยพึ่งพากันว่าผมทำงานเอกชนเงินเดือนสูงกว่า  อาศัยได้ในช่วงต้น  งานรัฐวิสาหกิจกว่าเงินเดือนจะสูงก็แก่  แต่มีสวัสดิการอาศัยได้ในช่วงปลาย  แต่หลังเกษียณแล้วก็ต้องดูแลตัวเองเหมือนกันทั้งคู่ สรุปว่าจะบอกอะไร?.... ถ้าผมมีลูกก็คงไม่มีอะไรให้เขามาก   นอกจากความพยายามที่จะให้เขาเจริญเติบโตไปในทางที่ถูกที่ควร  การศึกษาจบถึงมหาวิทยาลัย  ไม่เกี่ยงว่าจะเป็นสถาบันแบบไหน  เอาเท่าที่เขาสนใจและศักยภาพของครอบครัวจะพอสนับสนุนได้ ส่วนสิ่งเพิ่มเติมที่จะมากกว่าพื้นฐานก็แล้วแต่ว่าเขาจะมีความสามารถอะไร  สามารถขวนขวายอะไรมาเสริมจากที่พ่อแม่ปูไว้ให้ เมื่อเรียนจบ จะสร้างครอบครัว  หรือมีค่าใช้จ่ายอะไรที่สมเหตุสมผล  พ่อแม่ก็คงจะมีเงินเก็บไว้สนับสนุนให้เป็นแหล่งเงินกู้ปลอดดอกเบี้ย  ไม่ใช่ยกให้ง่ายๆ  เพื่อฝึกวินัยการใช้จ่าย ไม่อยากให้ลูกมีหนี้กับสถาบันการเงินต่างๆ โดยที่ไม่พร้อมหรือมีความเสี่ยง  เพราะเห็นชีวิตชาวบ้าน  และจากที่เจอมาเอง  การไม่มีวินัยในการใช้จ่ายและก่อหนี้ที่ไม่ทำให้เงินงอกเงย  เป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้ชีวิตคนลำบากขัดสนเรื่องการเงินในบั้นปลาย จากคุณ : rujipars_a เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 14:00:07

ความคิดเห็นที่ 8 จากที่มาในครอบครัวบ้านๆ ของผมและภรรยา  มาจนถึงวันนี้  เราจึงคิดว่าการที่มาจากครอบครัวที่ไม่ได้พร้อมในเรื่องการเงินมันไม่ได้เป็นอุปสรรคในการที่จะมีชีวิตในบั้นปลายที่มั่นคงได้   และถือว่าถ้าเรามีลูกในขณะนี้ก็ถือว่าอยู่ในสถานะที่ดีกว่าในรุ่นพ่อรุ่นแม่ แต่เราก็รู้สึกตัวว่าการเติบโตทางเศรษฐกิจของครอบครัว  ถ้าเผลอตัวไปวันหนึ่งมันอาจจะกลายเป็นวิกฤติได้   ยกตัวอย่างเปรียบเทียบเมื่อตอนทำงานใหม่ๆ เงินเดือน 12000 บาท  ใช้จ่ายเดือนละ 5-6 พันบาทก็อยู่ได้   แต่มาตอนนี้รายได้ครอบครัว 9 หมื่นกว่าบาท  ถ้าหากว่าผมตกงานไป  เหลือรายได้ 20000 กว่าบาท  รายได้หักรายจ่ายแต่ละเดือนไม่พอแน่ๆ  ต้องอาศัยเงินเก็บมาช่วย เมื่อมีลูกเราจึงคิดว่าจะไม่ให้ลูกขึ้นมามีสถานะต่อยอดขึ้นไปจากตรงนี้ทันที   แต่ต้องให้เขาเรียนรู้เสมือนกับว่าเราเป็นครอบครัวชาวบ้านติดดิน (ซึ่งน่าจะเป็นโจทย์ที่ยากว่าจะทำได้หรือเปล่า)  แต่เขาจะมีความมั่นคงและเติบโตขึ้นเรื่อยๆ  ไม่ใช่เริ่มจากความหรูหราแล้วตกต่ำเมื่อมีอะไรผิดพลาดไป  ถ้าเขาจะเติบโตไปใช้ชีวิตที่สมบูรณ์พร้อมก็ต้องเกิดจากการสร้างสมของเขาเองเป็นหลัก  ไม่ใช่เกิดจากพ่อแม่ทำสำเร็จรูปไว้ให้ สำหรับครอบครัวผม  คิดว่าสิ่งที่ท้าทายในการเลี้ยงลูกคือการให้พื้นฐานจิตใจและความคิด  ส่วนเรื่องเงินเป็นปัจจัยเสริมที่สถานะของเราตอนนี้น่าจะมีเพียงพอในกรอบวิธีการที่เราคิดว่าจะทำ   ซึ่งเราคิดกันว่าจะมีลูกสัก 2 คน จากคุณ : rujipars_a เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 14:15:44

ความคิดเห็นที่ 9 ผมประทับใจแนวคิดของคุณตัน  (แต่คงจะไม่มีเงินให้ลูกมากเท่ากับคุณตัน)  ซึ่งได้รับการถ่ายทอดบอกเล่าจากโน้ตในการแสดงเดี่ยวไมโครโฟน  เป็นจุดแรกที่สะกิดให้ประทับใจในแนวคิดของคุณตันที่มีกับลูก เสริมด้วยบทความจากเว็บนี้ครับ http://www.real-parenting.com/detail.aspx?articleId=280 เด็กจะดีได้ ต้องเริ่มจากตัวอย่างที่ดี โดย ตัน ภาสกรนที ประสบการณ์ที่ผ่านมาในชีวิต นับเป็นบทเรียนที่มีค่าและหล่อหลอมให้เป็น “ตัน ภาสรกรนที” กรรมการผู้อำนวยการ บริษัท ไม่ตัน จำกัด และเป็นนักบริหารมือทอง ที่มองการณ์ไกลในเรื่องธุรกิจ อย่างทุกวันนี้ และถึงแม้คุณตันจะบอกกับเราว่าชีวิตในช่วงวัยเด็กเป็นช่วงชีวิตที่ค่อนข้างลำบาก แต่ความลำบากที่ว่ากลับกลายเป็นพลังผลักดันให้เขาเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จ และตัวอย่างที่ดีที่สำคัญ ก็คือ คุณพ่อคุณแม่ นั่นเอง ดังนั้นวิธีการเลี้ยงลูกที่คุณตันนำมาใช้กับลูกๆ จึงเป็นวิธีการเดียวกันกับที่เคยได้รับและปลูกฝังมาเมื่อสมัยยังเด็ก ถึงจะ “ลำบาก” แต่เราก็มีความสุข “ตอนเด็กๆ ผมเคยอยู่ในฐานะที่ครอบครัวที่ยากจนมาก่อน ถึงแม้ครอบครัวผมจะเป็นครอบครัวที่ค่อนข้างลำบาก แต่ความลำบากกลับเป็นสิ่งที่ดีสำหรับผม เป็นจุดเริ่มต้นที่ดี ที่ทำให้เรามีภาพเตือนใจว่าครอบครัวเราลำบากเพราะยากจน ไม่มีบ้าน สิ้นเดือนต้องจ่ายค่าเช่า ดังนั้นสิ่งที่บ้านเราต้องทำคือเตรียมหาเงินมาจ่ายค่าเช่าบ้าน ต้องทำงานเยอะๆ “ครอบครัวเราถึงแม้จะไม่ได้รวย แต่เราก็ไม่ได้มีปัญหาเรื่องความไม่เข้าใจกัน ต่างคนต่างทำหน้าที่ ของตัวเอง แม่ ก็เป็นแม่บ้าน พ่อ เป็นพนักงานบัญชี พี่ชายพี่สาว และตัวผมเอง ต่างคนต่างทำงาน เราไม่ได้เป็นครอบครัวที่ต้องมานั่งพูดคุยกันทุกวัน ไม่ได้มีเวลาที่จะมาอยู่ร่วมกันบ่อยๆ เพราะยังลำบากอยู่ ทุกคนจึงพยายามทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด นี่จึงเป็นภาพที่ประทับใจและเป็นภาพความทรงจำที่ดีทีเดียวที่เราลำบาก “พ่อแม่จะสอนผมด้วยคำพูดน้อยมาก แต่เขาจะสอนด้วยการทำให้ดูและเป็นตัวอย่างที่ดีให้ดู ถึงเราจะลำบาก แต่พ่อแม่ก็ซื่อสัตย์ เขาตั้งใจทำงานและทุ่มเทมาก พ่อผมทำงานที่บริษัทเดิมมาเป็นสิบๆ ปี นี่เป็นสิ่งที่เราได้มา จากภาพที่ได้เห็น “ นำความลำบากมาปรับใช้กับการเลี้ยงลูกๆ “จากการที่เราลำบากมาก่อน ทำให้รู้ว่า ถ้าลำบากมาก่อนแล้วสบายที่หลังมันดีกว่า สบายก่อนแล้วลำบากที่หลัง เพราะความลำบากเมื่อถึงจุดๆ หนึ่งเราจะชิน แล้วรู้สึกว่าถ้ามันจะลำบากอีก เราก็ยังรับมือกับมันได้ แต่ถ้าเราสบายมาก่อน แล้วมาลำบากที่หลัง เราก็คงรับไม่ได้ ในมุมมองของผม ผมก็อยากให้ลูกของผมลำบากมาก่อน ให้เขาเคยชินกับความลำบาก ช่วยเหลือตัวเองได้ แล้ววันหนึ่งถ้าเขาสามารถประสบความสำเร็จในการทำงาน ถือว่าเขาสบาย ดีกว่าเราให้เขาสบายก่อนแล้วมาลำบากที่หลัง” วิธีการเลี้ยงลูกในแบบของ “ตัน ภาสกรนที” “ผมจะ เน้นสอน เน้นทำ และ เราต้องเป็นตัวอย่างที่ดีให้เขาดู สิ่งหนึ่งที่สำคัญ คือ ผมอยากให้เขาเป็นคนดี แต่เรื่องดีไม่ดี มันต้องใช้เวลา เพราะเด็กเปลี่ยนแปลงไปตลอด โตขึ้นเขาก็อาจเปลี่ยนไปอีกแบบหนึ่ง แต่วันนี้ที่ผมพยายามสอนลูกคือเรื่องของความประหยัด ผมเน้นตรงนี้มาก ถ้าตอนเด็กเราให้ลูกใช้เงินเยอะ โตขึ้นไปเขาจะติดนิสัยใช้เงินเยอะตามไปด้วย ที่บ้านเราจะเน้นเรื่องความประหยัด ตั้งแต่ของใช้ในบ้านจนถึงการนั่งเครื่องบิน ทุกวันนี้เวลาไปต่างประเทศจะมีผมกับภรรยาเท่านั้นที่นั่ง Business class ที่เหลือลูกทุกคนต้องนั่ง Economy class ทั้งที่จริงๆ แล้วเรามีกำลังพอที่จะให้เขานั่ง แต่นี่เป็นกฎเหล็กของที่บ้านเลยเพราะกลัวเขาติดใจ ตัวผมเองได้นั่งชั้นนี้ตอนอายุ 40 ต้นๆ ถามว่าลูกผมตอนนี้ยังหาเงินเองไม่ได้เลย การนั่ง Business class ถือว่าสุดยอดแล้วนะ ตอนผมอายุเท่าเขายังไม่เคยได้นั่งเครื่องบินเลย นั่งรถฉิ่งฉับทัวร์ด้วยซ้ำไป เราสอนให้เขายอมรับว่าต้องลำบาก ก็รักลูกนะอยากให้เขานั่งใกล้ๆ แต่ต้องใจแข็ง เขาถามว่าแล้วเมื่อไหร่เขาจะได้นั่ง ผมบอกว่าเขาต้องตั้งใจเรียนหนังสือนะ เป็นคนดี และถ้าเขาหาเงินเองได้เมื่อไหร่ เขาก็จะได้นั่งตรงนี้ เป็นการทำตัวอย่างให้เขาดูด้วยตัวเอง ดีกว่าให้ฟังเราพูดเพียงอย่างเดียว” กฎเหล็กในบ้าน ต้องเคารพ “บ้านผมเป็นบ้านที่ไม่ค่อยมีระเบียบมากนัก แต่บ้านเราจะมีกฎเหล็กที่ทุกคนต้องทำตาม เช่น ห้ามปิดประตูเสียงดัง หรือ ห้ามเขวี้ยงของ ต่อให้เสียใจหรือโมโหแค่ไหนก็ต้องไม่ปิดประตูเสียงดังใส่ ผมบอกเลยว่าถ้าทำ จะเตือนแค่ครั้งเดียว ถ้าคุณทำอีก คุณก็ไม่มีสิทธิ์อยู่ในบ้านหลังนี้แล้ว เพราะที่บ้านนี้จะไม่อนุญาตให้ใครปิดประตูเสียงดังหรือเขวี้ยงของเด็ดขาด เหมือนกับเป็นกฎข้อบังคับที่ทุกคนต้องทำตาม ถ้าวันนี้เราเขวี้ยงแก้วหนึ่งใบ อีกหน่อยเราก็เขวี้ยงกะละมัง อีกหน่อยก็เขวี้ยงทีวี อีกหน่อยเราอาจจะจุดไฟเผาบ้านตัวเองก็ได้ใช่ไหมครับ เหมือนกับว่าพอได้เริ่มแล้ว มันหยุดไม่ได้ ของที่เขวี้ยงมันก็จะใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ คนเรามีโอกาสทำผิดได้ แบบนี้ผมให้อภัย แต่กฎระเบียบเราต้องเอาจริง ยอมไม่ได้ อย่างผมกับคุณอิง(ภรรยา) เราคุยกันชัดเจนว่า ถ้าเราทะเลาะกัน พยายามหลีกเหลี่ยงที่จะลงมือลงไม้ ทำลายของ ถ้าไปถามลูกผม ถามว่าเขาเคยเห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกันไหม ผมว่าเขาจำไม่ได้นะ เพราะเราทะเลาะกันน้อยมาก แทบจะไม่ค่อยทะเลาะกันด้วยซ้ำ แล้วเราจะไม่คุยอะไรที่ไม่ดีต่อหน้าลูก ไม่เคยโมโหแล้วเขวี้ยงของ เพราะไม่เคยเขวี้ยงเลยไม่รู้ว่าจะเขวี้ยงยังไง มันไม่คุ้นเคย แต่ถ้าเราทำ เราฝึกมัน เราก็จะทำมันมากขึ้นเรื่อยๆ “ถึงแม้น้องเก็ทและน้องใกล้ใกล้ จะยังเล็ก อาจจะไม่เข้าใจกฎข้อห้ามที่เราสอน แต่เราจะทำให้เขาดูเป็นตัวอย่าง และถึงแม้เขาจะทำผิด เราก็ไม่ได้มีนโยบายตีลูก แต่ถ้าเขาทำผิดเมื่อไหร่เขาจะอดได้รางวัล บางทีเขาก็ถามเหมือนกันว่าทำไมวันนี้ไม่ได้รางวัล เราก็จะบอกว่าเพราะวันนี้ทำตัวไม่น่ารักก็เลยไม่ได้ นี่คือวิธีสอนลูก” เวลา และ กำลังใจ คือ ยาขนานวิเศษ “ช่วงที่คุณอิงตั้งครรภ์น้องใกล้ใกล้ เขามีปัญหาเรื่องสุขภาพทำให้ต้องอยู่โรงพยาบาลนานถึง10 เดือน ผมว่าสิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือการให้กำลังใจ ผมพยายามใช้เวลาอยู่ที่นั่นให้มากที่สุด เรียกได้ว่าย้ายออฟฟิศไปอยู่ที่โรงพยาบาลเลย ถ้าพนักงานจะคุยหรือประชุมก็ไปหาผมที่นั่นได้ ถ้าไม่จำเป็นจะไม่ออกข้างนอก เพราะสิ่งที่คุณอิงต้องการคือ เวลา และ กำลังใจ ตอนที่เขาเจ็บปวด ถ้าเราอยู่ข้างๆ เขา ความเจ็บปวดก็จะค่อยๆ ลดลง” ลูกเป็นคนดี พ่อแม่ สร้างได้ “สังคมไทยต้องการตัวอย่างที่ดี ตัวอย่างที่ดีไม่ได้จำกัดอยู่แค่พ่อแม่ถ้าอยากให้ลูกดี ควรให้ลูกอยู่กับตัวอย่างที่ดี อยู่กับสิ่งแวดล้อมที่ดี ที่สำคัญ พ่อแม่ควรเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับลูกด้วย เวลาเกือบครึ่งหนึ่งของเขาอยู่ที่เรา ตั้งแต่แรกเกิดจนถึงอายุ 20 ปี หลังจากนั้นสังคมของเขาจะไปอยู่กับคนอื่นแล้ว เพราะฉะนั้นเราต้องเป็นตัวอย่างที่ดีให้เขา “ลูก ส่วนใหญ่จะมีภาพของพ่อแม่อยู่ในใจ นิสัยเขาจะเป็นยังไง ดีหรือไม่ดี ขึ้นอยู่ที่เรา เพราะเราอยู่กับเขาทุกวัน เราทำอะไรไม่ดีเขาก็จำ เพราะเขาเห็นแบบนั้น ดังนั้น พ่อแม่ต้องเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับลูก และให้เขาอยู่ในสังคมที่ดีๆ เมื่อเขาได้อยู่กับตัวอย่างที่ดีๆ แล้วเขาก็เป็นลูกที่ดี เป็นคนดีของสังคมได้ครับ” จากคุณ : rujipars_a เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 14:23:14

ความคิดเห็นที่ 10 จาก bloggang  ไม่สามารถ copy ข้อความมาให้ได้ครับ http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=sliderman&month=05-12-2011&group=1&gblog=73 จากคุณ : rujipars_a เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 14:24:27

ความคิดเห็นที่ 11 เราไม่ได้อยากให้ลูกเป็นเศรษฐี   แต่อยากให้เขามีชีวิตที่ดีและมีความสุขได้ตามอัตภาพ  ในสภาพสังคมที่เขาต้องใช้ชีวิตอยู่ จากคุณ : rujipars_a เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 14:25:48

ความคิดเห็นที่ 12 ขนมปังชิ้นที่สาม  - ตัน ภาสกรนที http://www.bangkokbiznews.com/home/details/business/ceo-blogs/tan/20110704/398307/%E0%B8%82%E0%B8%99%E0%B8%A1%E0%B8%9B%E0%B8%B1%E0%B8%87%E0%B8%8A%E0%B8%B4%E0%B9%89%E0%B8%99%E0%B8%97%E0%B8%B5%E0%B9%88%E0%B8%AA%E0%B8%B2%E0%B8%A1.html ประสบการณ์สอนให้ผมรู้ว่าเงินเป็นได้ทั้งความทุกข์และความสุข ในวันที่ต้องดิ้นรน เงิน คือ สิ่งจำเป็น เป็นขนมปังชิ้นแรกที่ประทังชีวิต ขนมปังชิ้นที่สอง คือ ความอร่อย มีชีวิตที่สุขสบาย หายเหนื่อย มากกว่านั้น...กินเท่าไหร่ก็เป็นส่วนเกิน ขนมปังชิ้นที่สาม คือ ยาพิษ อะไรที่มากเกินไปมักจะไม่มีประโยชน์ กลายเป็นให้โทษมากกว่าคุณ.. เงินก็เช่นกัน... ถ้าคุณรู้ล่วงหน้าว่าจะมีบุญหล่นทับร่ำรวยเป็นพันๆ ล้าน คุณอาจไม่รู้จักคุณค่าของความพยายาม ชีวิตนี้อาจไม่เคยรู้สึกว่าจะต้องออกแรงดิ้นรนอะไรอีกต่อไป เงินถ้าไม่รู้จักใช้ ไม่รู้จักหา ไม่รู้จักคุณค่า...มีเท่าไหร่ก็ไม่พอ ถ้าหน้าที่ของพ่อแม่คือการมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูก เราควรรักลูกแบบไหน? ลองถามตัวเองดูว่าเรากำลังยื่นขนมปัง "ชิ้นที่สาม" ที่เต็มไปด้วยยาพิษให้ลูกหรือเปล่า จากคุณ : rujipars_a เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 14:33:02

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณคุณ rujipars_a มากๆๆๆเลยค่ะ ^^ นั่งอ่านอยู่นานเลย .. ได้ข้อคิดดีมากๆ ^^ จากคุณ : pooja sadanan เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 12:25:56

ความคิดเห็นที่ 14 ยินดีครับ :) วางแผนจะมีลูกก็เลยคิดแผนการไว้เยอะเหมือนกันครับ แต่จะทำได้แค่ไหนต้องไปลุ้นเอาข้างหน้า จากคุณ : rujipars_a เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 15:51:00