ความคิดเห็นที่ 1 ใจเย็นๆค่ะ ลูกนี่น่ะ ของขวัญ(ร้ายๆ อิ..อิ)จากสวรรค์เลยแหละ วินาทีแรกที่เห็นลูกน่ะ บรรยายความรู้สึกไม่ถูกเลยค่ะ(เดี๋ยว วันนั้นมาถึง คุณก็จะรู้) อย่ากังวลค่ะ เท่าที่อ่านจากที่เล่ามา คุณไม่ได้มีปัญหาอะไร พอลูกออกมา คุณก็จะปรับเปลี่ยนความคิดไปเอง สัญชาติญาน ความเป็นแม่จะมาเองโดย อัตโนเมติกค่ะ ทำใจสบายๆนะคะ ไม่งั้น เดี๋ยวลูกน้อยในท้อง เครียดน้าาา จากคุณ : pajulito เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 23:18:28

ความคิดเห็นที่ 2 อย่าเครียดคะ ตอนเราท้องก็คิดเหมือนกันว่าจะเลี้ยงได้ไหม เลี้ยงเป็นไหม เพราะปกติเป็นคนขี้รำคาญ ไม่ค่อยชอบเด็กเลย พอมีลูกก็สามารถเลี้ยงได้นะ  มันจะเป็นเองโดยอัติโนมัติ  ตามสัญชาติญาณเราเลยคะ เราก็เลี้ยงปกติ ให้โตไปตามวัย ไม่ได้เร่งเขาขนาดนั้น  ลูกเราแค่ท่อง -ฮ กับ ท่อง เลข 1-10 แค่นี้เราก็ดีใจแล้ว ให้เขากินอิ่ม นอนหลับ เล่นได้ พอถึงเวลาเขาก็จะพัฒนาไปตามวัยเขาเอง ตอนเกิดใหม่ ๆ เราก็เครียด เหนื่อย เบื่อ รำคาญ หงุดหงิด มีหมด ปัจจุบัน 2.8 ขวบแล้วคะ ขี้อ้อน คุยเก่ง เดี๋ยวนี้เราก็ไม่รู้สึกเหมือนก่อนแล้ว เริ่มปรับตัวเข้าหาลูกบ้างเหมือนกันคะ จากคุณ : benjyja เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 23:22:34

ความคิดเห็นที่ 3 ขออนุญาตถามก่อนว่าตั้งใจอยากจะมีหรือป่าวคะ ถ้าแต่งงานครอบครัวสมบูรณ์แล้ว หน้าที่การงานมีความสุขอย่างที่ว่าน่าจะดีใจนะคะ เรื่องเลี้ยงไม่เป็น เราก็เลี้ยงไม่เป็นค่ะ เป็นลูกสาวคนเดียว ไม่เคยต้องทำอะไรเลยล้างจาน เก็บที่นอน ไม่เคยแตะ ใกล้คลอดกว่าคุณอีกค่ะ เดือนหน้าแล้ว อยู่ตปท.กับสามีสองคน ไม่มีใคนคอยช่วยแนะนำ และดูแล ไม่มีคนช่วยเลี้ยงด้วย แต่....เราเปลี่ยนจากวิตกกังวลเป็นเตรียมความพร้อมแทน ค่อยๆวางแผน ค่อยๆคิดเอาค่ะ แน่นนอนที่ชีวิตจะเปลี่ยนไปมาก เพราะมีคนเพิ่มมาอีกทั้งคนในชีวิตที่จะต้องดูแลและรับผิดชอบ ขอยกกรณีคนรู้จักที่เค้าคลอดแล้วและอยู่ได้จนลูกโตละกัน สองคนสามีภรรยา มาเรียนต่อดร.ที่อเมริกา แม้จะได้ทุนมาแต่ก็ต้องทำงานไปด้วย วิจัยไปด้วย และเลี้ยงลูกไปด้วย ตัวสามีก็ช่วยเต็มที่ ว่างเมื่อไกร่กลับบ้านมาทำวิจัยอ่านหนังพร้อมเลี้ยงลูก หางาน วางตารางใหม่สลับกันกะภรรยา ช่วงแรกๆเค้าเหนื่อยมาก ภรรยาเครียดทุกวันเพราะตัวภรรยานี่คุณหนูมาเลย ไม่เคยทำอะไรเลยแบบว่าไม่เป็นจริงๆ สามเดือนผ่านไปชีวิตดีขึ้น เริ่มชินกับการเลี้ยงเด็ก เค้าบอกเราว่าทุกอย่างทำได้เพราะไม่ใช่ใครอื่น นี่คือลูกของเค้าเอง ทำได้ไม่ได้ก็ต้องทำให้ได้ เราเลยเอามาเป็นกำลังใจ พร้อมแม่เราก็ให้กำลังใจทุกว่าว่า "แม่เชื่อว่าลูกทำได้" จริงๆแล้วเราควรรู้สึกหว้าเหว่ตั้งแต่คิดถึงวันคลอดละนะคะ เพราะคงไม่มีใครเลยนอกจากสามี สู้ๆนะคะอย่าเครียดเกินไปไม่ดีต่อทั้งคุณแม่และลูกนะ ปล.เพิ่มเติมนะคะ ยังไม่ต้องกังวลไปจนถึงเรื่องโฮมสคูลหรอกค่ะ เราคิดว่ากว่าจะถึงวันเวลานั้น จขกท.ต้องเลี้ยงเป็นทำเป็นจนคล่องแล้ว แล้วก็คงจะสอนได้ไปเองตามที่วางแผนไว้ เราเสียอีกที่พูดฝรั่งเศสไม่ได้ ลูกเกิดมาเราก็คงจะสอนการบ้านเค้าไม่ได้ด้วยซ้ำ ทุกวันนี้ยังคิดไม่ออกเลยว่าถ้าจะสอนอ่านจะอังกฤษเลย หรือจะต้องยังไง เพราะในครอบครัวเรากับสามีรวมกันก็ 4 ภาษา แต่ที่ที่เราอยู่เป็นฝรั่งเศส แน่นอนเราคงสอนลูกไม่ได้เลย สามีก็ทำงานเต็มเอี๊ยด เครียดเหมือนกัน แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 23:39:49 แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 23:38:15 จากคุณ : ETHNOMUSIC เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 23:34:05

ความคิดเห็นที่ 4 มาขอให้กำลังใจก่อนเลยค่ะ คุณแม่อย่าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นเลยนะคะ เราจะเครียดปล่าวๆแล้วมันจะมาลงที่ลูกด้วย ลูกจะจับความรู้สึกเราได้ ดิฉันยังเชื่อว่าพอเค้าคลอดคุณแม่อาจเปลี่ยนความคิดไป เพราะอยากให้ลูกเก่ง ลูกดี เหมือนลูกคนอื่น(อันนี้เป็นธรรมชาติของมนุษย์มากค่ะ) จากความอดทนไม่ค่อยมีกับเด็ก มันก็จะเริ่มเปลี่ยนไป จนกลายเป็นรักเด็กได้ไงก็ไม่รู้ เรื่อง Home School จะไม่สามารถประสบผลสำเร็จได้ ถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่สนุกไปกับมัน ถ้าคุณแม่กดดัน น้องจะไม่อยากเรียน แล้วจะเกลียดการเรียนไปเลย แต่ถ้าคุณแม่สนุก น้องสนุกถึงจะได้ประโยชน์สูงสุดค่ะ ถ้าคุณแม่สนุก น้องไม่เอา นี่ก็ต้องลดตารางลง อะไรลง เด็กเล็กๆสำคัญที่สุดคือเรื่องจิตใจ และร่างกายที่แข็งแรง การปลูกฝังให้น้องเป็นเด็กจิตใจดี รู้จักแบ่งปัน มีสมาธิ รักการอ่าน รักการออกกำลังกาย ก็น่าเพียงพอแล้วนะคะ เพราะเรื่องวิชาการและอื่นๆเราสามารถเพิ่มให้เค้าได้เมื่อเค้าเข้าเรียนค่ะ ประถมค่ะ กลัวเสียแต่ว่า พอน้องเริ่มโตออกแววฉลาด ช่างสังเกต ช่างเรียนรู้แต่เล็กๆ ตอนนั้นคุณแม่อาจมาตั้งกระทู้ใหม่ จะส่งเสริมพัฒนาการลูกยังไงดี (แอบแซว) ^_^ จากคุณ : Invictus เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 23:34:41

ความคิดเห็นที่ 5 คุณ pajulito: ตอนนี้เรามีปัญหาคือ เราไม่รู้สึกอะไรกับลูกเลยค่ะ ไม่ได้ตื่นเต้นยินดี ไม่ได้อยากเห็นหน้าลูก มีแต่กังวลว่า อีก 3 เดือน แล้วเหรอที่เราต้องเลี้ยงลูก เหมือนเป็นภาระใหญ่หลวงมากกว่าค่ะ คุณ benjyja: เราก็หวังว่า พอเห็นหน้าเค้าแล้วเราจะเปลี่ยนความคิด แต่จนบัดนี้ท้อง 6 เดือน ก็ยังไม่ตื่นเต้นยินดีอะไรเลยค่ะ มีแต่คนรอบข้างตื่นเต้นแทนเรา เรากลับเฉยๆ ออกจะกังวลมากกว่า เพราะไม่แน่ใจความรู้สึกตัวเอง คุณ ETHNOMUSIC: ตอนแรกก็อยากมีค่ะ เพราะเราเป็นคนขี้อิจฉาคนอื่น เห็นเพื่อนแต่งงาน เราก็อยากแต่งด้วย กลัวน้อยหน้า เห็นเพื่อนมีลูกเราก็อยากมีลูกด้วยกลัวน้อยหน้าเพื่อน อารมณ์เหมือนเพื่อนมีกระเป๋า Chanel ก็อยากมีเหมือนเพื่อนแบบนั้นน่ะค่ะ   แต่พอท้องขึ้นมาจริงๆ กลายเป็นช๊อกค่ะ ... ความรู้สึกแรกที่เห็นขีดขึ้นที่แท่งตรวจ ช๊อกค่ะ ... ช๊อกไม่ได้ดีใจ ช๊อกจริงๆ ว่า ต่อไปนี้จะทำอย่างไรกับชีวิตดี ตายแน่ๆ เพราะมันไม่สนุกเหมือนมีกระเป๋า Chanel เหมือนเพื่อนแน่ๆ ... ตอนหลังๆเริ่มทำใจได้ แต่ก็กังวลเรื่อยมากับชีวิตในอนาคต คุณ Invictus: นั่นล่ะค่ะปัญหา เราชอบมองคนอื่นเสมอ มองแล้วก็เครียด แต่เราก็ไม่คิดว่า เราจะได้ในแบบที่คนอื่นทำ เพราะขัดแย้งกับตัวเอง ขนาดตอนนี้ มีแต่คนรอบตัวมาบอกให้เราทำนั่นทำนี่...เราก็ไม่ทำ เราก็ฝืนทำงานหนัก บ้างานเหมือนเดิม ทำอะไรที่มันขัดๆต่อความเป็นแม่คนหลายอย่าง ก็ถูกคนรอบข้างดุ อย่างเรื่องเรียน...เจ้านายก็มายืนพูดว่า จะเรียนไปทำไม ไม่เห็นจะได้อะไร ลาออกซะเถอะ ลูกจะได้พักด้วย...แต่เรายิ่งฟังก็ยิ่งดื้อ แล้วก็บ้าทั้งทำงานกับเรียนเกินกว่าที่คนท้องทั่วไปจะทำ ปัจจุบันอ่านหนังสือวันละ 100 หน้า + ทำงานไปด้วย ไม่มีเวลาผ่อนคลายเลยค่ะ จนตอนหลังพยายามงดไม่อ่านหนังสือที่บ้าน พอคนรอบข้างดุเรา ก็กลายเป็นเครียดอีกว่าเราผิดมากเลยเหรอ ที่อยากประสบความสำเร็จมากๆ ขนาดตอนนี้ประสบความสำเร็จแล้วก็ยังไม่พอใจ จะเอามากกว่านี้อีก   ขอบคุณที่ให้กำลังใจนะคะ จะพยายามปรับความรู้สึกให้ได้ อย่างน้อยหวังว่าเมื่อเห็นหน้าลูกแล้วความรู้สึกจะเปลี่ยนไป จากคุณ : Volksrecht เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 00:23:58

ความคิดเห็นที่ 6 นึกว่าอ่านที่ตัวเองนั่งเขียนบรรยายความในใจอยู่เลยอ่ะ มว๊ากกกก เราก็กำลังจะคลอดในอีก 5 วันข้างหน้านี้แล้ว เป็นคนไม่ค่อยพูด และนั่งทำอะไรได้นานๆ เหมือนกัน ไม่ชอบเด็กมากๆ ไม่เคยเล่นกะเด็กที่ไหนเกินสามนาทีห้านาทีเช่นกันค่ะ ก็เครียดเบาๆ ก่อนหน้านี้ แต่เราว่า เราก็ต้องทำได้แหละเนอะ สู้ๆ ไปพร้อมๆกันค่ะ เราก็เป็นตัวของเรานี่แหละค่ะ ธรรมชาติและสัญชาติญาณจะสอนเราเองค่ะ เตรียมอุปกรณ์ของใช้ ทุกอย่างให้พร้อม จะได้ไม่เหนื่อยมากค่ะ จากคุณ : กระต่ายลอยคอ เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 00:24:51

ความคิดเห็นที่ 7 When the baby born, father-mother born:) จากคุณ : nongcookie71 เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 00:37:12

ความคิดเห็นที่ 8 อย่าว่าแต่ตอนท้องอยู่แล้วไม่รู้สึกอะไรเลยค่ะ เรามีรำคาญลูกในท้องด้วยซ้ำ เพราะเราทำอะไรได้ไม่เหมือนเดิม พอคลอดแล้วเราก็ยังไม่รักลูกนะ 55 แต่เราว่าความรักมันจะค่อยๆเพิ่มขึ้นเอง เราเลี้ยงลูกไม่เป็น ก็ถามพยาบาลเอาว่าต้องทำยังไง พยาบาลสอนให้นม เราก็โง่อีก กว่าจะเป็น เราคุยกับลูกไม่เป็น คิดว่าลูกคุยกับเราไม่รู้เรื่อง แต่ณตอนนี้ เราทำเสียงเล็กเสียงน้อยเวลาคุยกับเค้า เห็นเค้ายิ้มเราก็ดีใจหายแล้ว เค้าอยากอ้อแอ้กับเราทั้งๆที่เราง่วง เราก็ต้องพยามหันไปคุยทั้งๆที่ตาปิด เค้าอยากให้เราอุ้ม เรียกๆๆๆๆจนเราต้องลุกมาอุ้ม ทุกคนที่บ้านเราบอกว่าเราเก่ง เลี้ยงเองได้ แต่มันต้องอาศัยความอดทน เวลา และความพยายามมากๆ เอาใจช่วยค่ะ จากคุณ : Trinycat เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 01:05:01

ความคิดเห็นที่ 9 Home School ไม่ได้ทำกันทุกบ้านค่ะ เเละ Home School มีหลายเเบบ เเบบสอนให้อ่านให้เขียน สอนให้ฟังให้พูด หรือสอนเเต่กิจกรรมก็มี กระทู้นั้น จริงอยู่ว่า Home School  เเต่ก็อิงจากที่น้องไปโรงเรียนด้วย พ่อแม่บางคนลูกรู้เรื่องตั้งเเต่เด็กก็ปลื้มค่ะ เเต่บางบ้านก็เฉยๆ รู้ช้ารู้เร็วเเต่โตขึ้นก็ต้องรู้ ไม่ต่าง พ่อแม่บางคนพอใจที่จะสอนลูกเเนวท่องจำ บางคนก็พอใจที่จะสอนให้เขาเข้าใจ บางคนก็พอใจที่จะสอนให้ลงมือทำ ให้ปฏิบัติจริงมากกว่า เลี้ยงลูกไม่มีตำรา ไม่มีถูกผิดค่ะ ดังนั้น จขกท ไม่ต้องกังวลค่ะ เรื่องคุยกับเด็ก ไม่ต้องห่วงหรอก ตอนเราท้อง เราไม่เคยคุยกับลูกเลยนะ เเต่มีเล่นพุงตัวเองบ้าง เขาชอบถึบ ถึบทีจุก เราก็เอามือไปดันๆไรงี้ พอคลอดออกมา เราก็คุยเหมือนคุยกับผู้ใหญ่น่ะเเหละ ไม่ต้องกันเท่าไหร่หรอก เเต่จะระวังเรื่องคำหยาบหรือสบถ ไม่มีหลุดเลย เรื่องเรียน เราไม่เเน่ใจว่าคุณจะจ้างเเม่บ้าน หรือพี่เลี้ยงรึเปล่า เเต่คิดว่าควรจะจ้างเเม่บ้าน/พี่เลี้ยง เพราะเรียนด้วยเลี้ยงลูกด้วยทำงานบ้านด้วย น่าจะหนักเกินไปค่ะ อย่างน้อยจ้างเเม่บ้านทำงานบ้าน คุณก็เรียนไป เลี้ยงลูกไป น่าจะโอเคกว่า เเต่ที่เเน่ๆ เอาตั้งเเต่ตอนนี้ จัดลำดับความสำคัญก่อนเลย ลูกมาก่อน เรียนมาก่อน หรืออะไรที่มาก่อน ถ้าลูกไม่สบายวันสอบพอดี จะไม่ไปสอบ หรือจะให้ใครดูลูกเเทน อันนี้เป็นสิ่งที่ควรคิดเผื่อไว้ เเต่การพูดคุยกับเขา หรือจะทำ Home School ยังไม่ต้องรีบคิดหรอกค่ะ เดี๋ยวมันจะทำได้เองน่ะเเหละ จากคุณ : darkheart เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 01:47:48

ความคิดเห็นที่ 10 เราก็เป็นค่ะ ตอนท้องคิดว่าคลอดแล้วจะให้แม่ไปเลย ไม่แน่ใจว่ารักหรือเปล่า แต่ไม่ผูกพันเลย แล้วคิดว่าเลี้ยงเองไม่ได้แน่ๆ ยิ่งคลอดใหม่ๆ ตัวแห้งๆ เขียวๆ หน้าย่นๆ ยิ่งรู้สึกว่าลูกชั้นหรอเนี่ย อี๊ ขี้เหร่ แม่เรามาช่วยเลี้ยง 2 วีค ทิ้งเราอยู่กับลูก 2 คน 1 วีค วีคที่ 3 นายโทรมาตามให้ไปทำงาน เรามีหน้าไปรับปากอีก แล้วโทรไปบอกแม่ให้รีบมาเอาไป แต่เชื่อไหมคะ หลังจากวางสายแม่ แล้วก้มมองหน้าลูก น้ำตาไหลเป็นทางเลย รีบโทรบอกนายว่าแม่ไม่ว่าง(จริงๆไม่ใช่เลย) แล้วโทรบอกแม่ว่าไม่ไปละ รอครบ 3 ดือนก่อน พอก่อนครบ 3 เดือนวีคนึง เราร้องห่มร้องไห้กับสามีว่าตัดใจจากลูกไม่ได้ เค้าหล่อน่ารักที่สุดในโลก จนสามีให้ออกมาเลี้ยงลูกอยู่บ้าน คิดดูสิคะจากคนที่ไม่เอาลูกเลย จนวันนี้ลูกเกือบ 2 ขวบแล้ว เราไม่เคยแยกจากลูกได้เลย ไปข้างนอกได้ไม่ถึงชม. ก็แจ้นกลับบ้านแล้ว ตอนไปก็โทรเช็คตลอดเวลา เรื่องเลี้ยงเนี่ยสัญชาตญาณมันมาเองค่ะ ตอนคลอดเค้ามีคู่มือเลียงเด็กมาให้ก็อ่าน อ่านให้หมดทุกเล่มนะคะ และเอามาฝึกพัฒนาการเค้าค่ะ ว่าอายุเท่านี้ควรทำอะไรได้บ้าง ไม่ยากเกินไป เวลาไม่รู้จะคุยอะไร เราก็ร้องเพลงค่ะ เพลงอะไรนึกได้ก็ร้องไป เด็กๆชอบเสียงสูงๆต่ำๆ เห็นเค้ามีความสุขดีค่ะ ไม่ต้องกังวลนะคะ จากคุณ : mini_milk เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 01:51:13

ความคิดเห็นที่ 11 ขอแนะนำ "ทางสายกลาง" ค่ะ :) จากคุณ : OM เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 02:06:48

ความคิดเห็นที่ 12 เราก็เล่นกับเด็ก เลี้ยงเด็กไม่เป็นเหมือนกันค่ะ จนบัดนี้ลูกอายุ 4 ขวบแล้ว ก็ยังไม่เป็นเหมือนเดิม ยกเว้นกับลูกตัวเองจะอาการดีหน่อย เพราะคุ้นเคยกันแล้วเข้าขากันแล้ว เราก็จะออกแนวช่างมันค่ะ ทำให้เต็มที่ แล้วได้แค่ไหนก็แค่นั้นค่ะ จะบอกว่าตอนคลอดลูกออกมา ก็ยังไม่รู้สึกอะไรนะคะ แบบว่ารักมากล้นใจไรงี้ไม่มีเลยค่ะ แต่พอเลี้ยงๆกันไป (ก็เลี้ยงแบบตามหน้าที่เรื่อยๆนี่แหล่ะค่ะ) ก็จะรู้สึกผูกพันขึ้นมาเองค่ะ จนตอนนี้เวลามองเค้าทีไร (เฉพาะเวลาหลับหรือเวลาไม่ดื้อนะ อิอิ) จะรู้สึกรักและหลงขึ้นมาในสมองอัตโนมัติเลยค่ะ รักมากจนเวลาเค้าไม่สบายหรือเจ็บตัวมากๆ (แบบต้องเข้าร.พ.นะคะ ถ้าเจ็บปกติเราจะเฉยๆ เป็นแม่ใจแข็ง) ถ้ามองเค้าจะรู้สึกทั้งรักทั้งเจ็บแปลบๆในใจเลย ซึ่งปกติเราจะไม่รู้สึกแบบนี้กับใคร นอกจากคุณสามี (ที่รักกันมา 15 ปีแล้ว) แล้วก็กลายเป็นแบบคคห.10 ค่ะ ติดลูก คิดถึงลูก จากกันนานหลายวันจะเริ่มซึมเศร้า แต่พอได้อยู่ใกล้ก็อยากหนีลูกไปเที่ยวซะงั้น 555 เราว่าคุณจขกท.น่าจะเลี้ยงลูกได้ดีนะคะ เพราะว่าคุณมีความอดทนและความพยายามสูง ซึ่งเป็นคุณสมบัติที่ดีมากในการเลี้ยงเด็กให้ดีเลยแหล่ะค่ะ ยังไงพยายามอย่าเครียดค่ะ อย่าคิดมากค่ะ ไม่ต้องถึงขั้นต้องร่าเริงลัลล้าบ้าบอหรอกค่ะ แค่ทำใจสงบๆนิ่งๆ จิตใจไม่พลุ่งพล่าน เพื่อหวังผลภายภาคหน้าเวลาลูกคลอดออกมาจะได้เลี้ยงง่ายๆนะคะ ป.ล. แต่ต้องทำใจนิดนึงนะคะ ว่าลูกอาจจะพูดช้า เพราะว่าไม่มีคนคุยด้วยเยอะ บ้านเราก็เงียบๆ ลูกเรากว่าจะพูดก็ 2 ขวบ 4 เดือนโน่นค่ะ แล้วตอนนี้ 4 ขวบ มีแต่คนบอกว่าเค้าพูดจาเหมือนผู้ใหญ่ คือไม่มีอี๋อ๋อจี๋จ๋า น่ารักจ๋าจ๊ะ แบบเด็กคนอื่นน่ะค่ะ ซึ่งเราก็ว่าดีไปอีกแบบนะ จากคุณ : OM เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 02:32:52

ความคิดเห็นที่ 13 ฝาชี ไม่ได้ช่วยให้คุณ เครียดน้อยลงบ้างเลยเหรอจ้า จากคุณ : นนนี่จ๊ะจ๋า เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 02:46:42

ความคิดเห็นที่ 14 ก่อนอื่น คุณต้องจัดการความคิดของคุณก่อน คุณคิดว่า คุณไม่รักลูก เค้า รู้สึกได้นะคะ  ความผูกพันมัน มีมาตั้งแต่คุณเริ่มตั้งท้องเค้า เราเอง เป็นคนไม่ชอบเด็กมากๆๆ  แต่พอเรามีลูก เราไม่เคยคิดเลยว่าเราจะเลี้ยงลูกได้ไหม เราจะทำอะไร ให้ลูกเป็นไหม แต่เราคิดแค่ว่า เราจะเลี้ยงเค้าให้ดีที่ลุด ตามแบบวิธีของเรา พยายามหาข้อมูล เพิ่มขึ้นที่ละนิด ทำที่ละอย่างเลี้ยงตามแบบที่เราคิดว่าควรทำ เราอยากให้ลูกเป็นแบบไหน เราทำแบบนั้น ตอนนี้คงทำอะไรไม่ได้ มัน 6 เดือน แล้ว ทำได้แค่ทำใจยอมรับ และปรับความคิดตัวเองให้ได้ค่ะ จากคุณ : sweetmeringue เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 06:02:17

ความคิดเห็นที่ 15 ดิฉันก็ไม่เคยเลี้ยงลูกเลี้ยงเด็กมาก่อน มีลูกก็เลี้ยงเเบบตามมีตามเกิดค่ะ ดิฉันไม่เคยคิดอยากมีลูกอีกเลย มีคนเดียวก็เข็ดเเล้ว ลูกเกิดมาเเล้ว ยังไงก็เลี้ยงกันได้ค่ะ เลี้ยงไปวันๆเดี๋ยวเขาก็โตเอง เเฮ่ๆ ปลอบใจไม่ให้คุณเเม่คิดมาก จากคุณ : Hana* เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 06:20:02

ความคิดเห็นที่ 16 อยากปลอบคุณจัง แต่อ่านไปอ่านมา รู้สึกว่า คณบอกแต่ว่า ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้ ฉันโตมาแบบนี้  สามีก็เป็นแบบเดียวกัน ฉันจะไม่เปลี่ยน แต่สำหรับลูกแล้ว ตอนเขาเป็นทารก แม่คือโลกทั้งโลกของเขา เขามีคุณแค่คนเดียว ถ้าเป็นโลกที่คอยหันหลังให้เขาตลอด ลูกจะทำให้ฉันลดการทำงานและการเรียนไม่ได้ บอกตรง ๆ สงสารลูกคุณนะ ได้แต่หวังว่า หลังคลอดแล้ว คุณจะรู้สึกว่า ลูกคือรักแท้ของคุณ ไม่ใช่งานหรือการเรียน จากคุณ : แม่น้องหยง เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 06:37:14

ความคิดเห็นที่ 17 อย่าไปคิดมากคะ ทำปัจจุบันให้ดี กินอาหาร ออกกำลังกาย งานบ้าน อ่านนิยาย ก็ทำต่อสิคะจะมาเลิกล่วงหน้าอะไร ถึงเวลาทำอะไรไม่ได้ก็หยุดทำ  ท้องแล้วงานการก็อาจจะดรอปไปบ้าง มันก็ต้องทำใจ แต่ท้องแค่เก้าเดือนเอง คลอดแล้วกลับมาทำผลงานใหม่ก็ได้ ถ้าพ่อเลีิ้ยงมาแบบนั้นแล้วคุณได้ดี ก็ไม่ต้องไปกังวลว่าถ้าเราเลั้ยงแบบนั้นจะไม่ได้ดี แม่ทุกคนก็คงไม่ได้มีสูตรว่าต้องเลี้ยงแบบเดียวกันทุกคนหรอกค่ะ เป็นคนเก่งอยู่แล้วหาหนังสือเลี้ยงลูกมาอ่านสิคะ คิดซะว่าเป็นอีกวิชาที่อยากได้ เกรดเอ แล้วท้าทายตัวเองดูว่าจะทำได้ไหม ท้องหกเดือนเหมือนกันค่ะ เราก็ไม่มีน้อง ไม่เคยอุ้มเด็ก การงานดี การเรียนดี แต่เรามองว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติ และเดี๋ยวมันก็ลงตัวเอง จากคุณ : ถ้วยกลม เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 08:55:06

ความคิดเห็นที่ 18 บางส่วนคล้ายกับเรา บางส่วนต่างกับเรานะคะ แต่เรามองว่าจขกท.แค่กำลังคิดมากอะค่ะ เราเชื่อว่าถ้าคุณมีความสามารถที่จะ "รัก" ใครได้ คุณรักลูกของคุณได้แน่ๆ เหมือนที่แม่ๆ ทั้งโลกรักลูกได้นั่นแหละ ความรักมันมีวิธีแสดงออกที่เฉพาะบุคคล คุณเองก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร น่าจะเป็นคุณแม่ที่สอนให้ลูกรู้จักหน้าที่ของตัวเองได้ดีด้วย คำแนะนำสำหรับตอนนี้ ทำใจให้สบาย จัดสรรการใช้งานของ"ร่างกาย"เผื่อลูกของคุณด้วย บ้างานได้ค่ะ งาน-เรียน-ลูก จัดสรรดีๆ ก็ไปด้วยกันได้ ถ้าคุณไม่รู้จะคุยอะไรกับลูกในท้อง หนังสือวันละ100หน้าของคุณไงคะ อ่านออกเสียงให้เค้าฟัง อ่านไปลูบท้องไปด้วย ถ้าเลี้ยงลูก ก็อ่านหนังสือกับลูก ลูกจะได้ซึมซับนิสัยรักการอ่าน ขยันเรียนไปจากคุณด้วย เรียนหนักงานหนัก ต้องดูว่าไม่ฝืนสภาพร่างกาย ฟังดูแล้วไม่ใช่งานแบกขนอะไรที่เป็นอันตราย จะมีก็แต่ความเครียด แต่ถ้าคุณทำงานแล้วมีความสุขไม่เครียดก็ทำได้ปกติค่ะ คุณสุข ลูกก็สุขไปด้วย พักผ่อนให้เพียงพอ ทานอาหารที่มีประโยชน์เท่านี้ก็น่าจะโอเคแล้วค่ะ จากคุณ : สตอร์เบอร์รี่ราดครีม เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 09:45:45

ความคิดเห็นที่ 19 จขกท คะ อย่าคิดมาก อย่าฟุ้งซ่าน จขกท ลองหาเพลงบรรเลงเพราะๆมาเปิดฟังนะ ผ่อนคลายความรู้สึก ให้สมองได้พักบ้าง อย่าเอาเรื่องนั้นมาผสมเรื่องนี้  คิดไปทีละอย่าง  คุณเอามาผสมรวมๆกัน มันดูเยอะ วุ่นวาย  มันจะยิ่งทำให้คุณเครียดนะคะ คุณตัดสินใจให้เค้าเกิดแล้ว  ยังไงก็เลี้ยงได้ค่ะ เรื่องทำยังไงให้รักลูก รอเค้าลืมตาดูโลกแล้ว ถ้าคุณอยู่กับเค้าสักเดือนแล้วไม่รู็้สึกเอ็นดูเค้าเลย ตอนนั้นค่อยเครียดนะคะ จากคุณ : เทมปุระ เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 11:11:25

ความคิดเห็นที่ 20 ไม่ต้องคิดมากค่ะ  ลูกคลอดออกมา เราจะทำได้เอง ด้วยคำว่า"แม่"ค่ะ คุณวิตกกังวลเบบนี้เเสดงว่าคุณมีจิตสำนึงของความเป็นเเม่เเล้วค่ะ อยากจะเลี้ยงลูกให้ดี แต่ก็คิดว่าตัวเองจะทำได้ไม่ดี ใจเย็นๆค่ะ รอวันที่เขาออกมาลืมตาดูโลกใบใหม่ เเล้วคุณจะเข้าใจเอง จากคุณ : หนูล้มวัว เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 11:12:02

ความคิดเห็นที่ 21 เคยอ่านหนังสือสูติศาสตร์ เค้าว่าแม้ในแม่ที่ต้องการมีลูกอย่างมาก แต่เมื่อท้องขึ้นมาจริงๆ กลับรู้สึกว่าไม่น่ามีเลย ตัดสินใจผิดหรือเปล่า ทำไมไม่มาช้ากว่านี้อีกสักหน่อย ฯลฯ ประมาณว่าเป็นภาวะปกติที่เกิดจากความเครียด ความสับสนที่ชีวิตจะต้องเปลี่ยนแปลงไป (ชั่วนิรันดร์)<<< อันนี้เราเติมเอง เราว่าคุณแม่เป็นคนบ้างาน น่าจะเป็นคนวางแผนเก่ง และทำอะไรเป็นขั้นเป็นตอนได้ดี เพียงแต่ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงเพราะนี่เป็นเรื่องใหม่ของคุณ อ่านหนังสือมากๆ (เกี่ยวกับการเลี้ยงเด็ก) แล้วความสามารถในการทำงานของคุณจะทำให้คุณจัดการทุกอย่างได้เอง ตอนนี้หาข้อมูลเรื่องเด็กให้มากๆ พอที่คุณจะตัดสินใจว่าจะวางแผนเลี้ยงลูกยังไงให้เหมาะกับตัวเอง คุณเครียดและรู้สึกอย่างนี้เพราะคุณยังไม่รู้จักเด็กเท่านั้นเองค่ะ ส่วนเรื่องงาน เรื่องเรียน เรื่องอ่านหนังสือ ถ้าคุณไม่เครียดก็ทำได้ไม่มีปัญหา มีคนตั้งเยอะแยะไปที่พักผ่อนด้วยการทำงานหรือเรียน ถ้าไม่ได้ทำงานหรือเรียนแล้วทำให้คุณเครียด นั่นต่างหากที่เป็นปัญหา ขอให้คุณแม่และน้องแข็งแรง สมบูรณ์ ปลอดภัย และมีความสุขมากๆ นะคะ จากคุณ : หนูไพลิน เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 12:12:00 A:49.48.223.32 X: TicketID:363431

ความคิดเห็นที่ 22 Before you have children, you cannot imagine life with them. After you have children, you cannot imagine life without them. เคยอ่านมา จริงที่สุด จริงๆนะ แม่ลูกสองรับประกัน จากคุณ : โตช้าแก่เร็ว เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 12:38:28

ความคิดเห็นที่ 23 เราเองค่ะ ที่ใครต่อใครรอบข้างต่างูดเป็นเสียงเดียวกันว่านึกภาพเรามีลูกไม่ออก เพราะเราออกแนวเปรี้ยวซ่าก๋ากั๋น มั่นสุดๆ โตมาไม่เคยอุ้มเด็กไม่ชอบเล่นกับเด็กไม่ชอบส่งเสียงเล็กน่ารำคาญ สามีก็เหมือนกับไม่ได้ไม่ชอบเด็กแต่ก็ไม่รักเท่าไหร่ แต่พอมีลูก เราทำเองทุกอย่างเลี้ยงกับสามีสองคนไม่เคยมีใครช่วยไม่เคยมีใครสอน หาความรู้เองจากอินเตอร์เนต อ่านหนังสือ และห้องชานเรือน เชื่อมั้ยคะว่าอุ้มเด็กครั้งแรกก็ลูกตัวเองเนี่ยแหละ เชื่อสิคะสัญชาติญาณความเป็นแม่มันจะมาเอง เรานี่ติดลูกมากตอนนี้ลูกสาว2เดือนแล้วกำลังส่งเสียงอ้อแอ้ ถ้าเราส่งเสียงเล็กจ๊ะเอ๋ หรือเสียงมนุษย์ต่างดาวเค้าก็จะพยายามส่งเสียงเลียนแบบตาม เราทำได้โดยไม่รู้สึกรำคาญซักนิด กลับมีความสุขที่ลูกพยายามทำเสียงตามหรือปล่อยรอยิ้มเสียงหัวเราะออกมา ใจเย็นๆค่ะ ความสุขกำลังจะมาในไม่ช้า เชื่อเรานะคะ^^ จากคุณ : v_kiku เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 12:40:49

ความคิดเห็นที่ 24 จะบอกแค่ว่า ด้วยสัณชาติญาณการเป็น "แม่" คุณจะทำได้เองค่ะ การเลี้ยงลูกแต่ละคนไม่เหมือนกัน  สไตของคุณ อาจจะเลี้ยงเหมือนที่ พ่อคุณเลี้ยงก็ได้ ลูกจะได้แข็งแรง และสู้โลกได้ไงค่ะ เราว่าเลี้ยงเด็ก  โอ๋มากไปก็ไม่ดี  กะจะเลี้ยงลูกแบบลุยๆเหมือนกันค่ะ  (เรายังท้องอยู่เหมือนกัน 6เดือนเหมือนกันเลยค่ะ) จากคุณ : nongnew2000 เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 13:36:45

ความคิดเห็นที่ 25 ใช้สัญชาติญาณการเป็นแม่ดีที่สุดค่ะ เราก็ไม่ชอบเด็ก หยอกเด็กไม่เป็นเลย ตอนแรกก็เปิดเวปหาเพลงมาร้องให้ลูกฟัง ลูกก็ชอบ ร้องมั่วๆๆ ก็ยังหัวเราะ ตอนก่อนคลอดเราเตรียมจะเลี้ยงให้เป็นเด็ก 2 ภาษา เอาไปเอามางานยุ่ง พูดอังกฤษมั่ง ไทยมั่ง หลังๆลืม ไทยตลอด ตอนนี้ก็ชิวๆแล้ว ดูลูกคนอื่นพัฒนาการดี ไว แต่ถ้าลูกเรา ณ ตอนนั้น ยังทำไม่ได้ อย่าไปคิดมาก เดี๋ยวก็ทำได้เอง อย่าไปจิตตกค่ะ จากคุณ : องุ่นกวน เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 13:52:59

ความคิดเห็นที่ 26 ลูกพี่ลูกน้องเราเคยเป็นแบบคุณค่ะ ตอนท้องเค้ายังมาพูดกับเราเลยว่าไม่รู้จะเลี้ยงลูกได้ยังไงเพราะไม่ชอบเด็ก แต่พอเอาเข้าจริงๆ คลอดออกมาแล้วมันก็เหมือนสัณชาตญาณความเป็นแม่ ก็รัก ก็หวง ก็เลี้ยงได้ ดูแลได้เองอัตโนมัติค่ะ จากคุณ : ก๋วยจั๊บกับแมวน้อย เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 15:42:57

ความคิดเห็นที่ 27 บอกได้ว่า เดี๋ยวสัญชาตญาณความเป็นแม่จะเข้าสิงเองล่ะครับ ถึงเวลาคุณจะรู้เองว่าคุณจะต้องทำอะไร จากคุณ : Neo31 เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 22:21:15

ความคิดเห็นที่ 28 ยังไม่คลอดยังเครียดขนาดนี้ คลอดแล้วจะเครียดหนักกว่านี้อีก ทำใจไว้เลย เราก็เป็นเหมือนกัน แต่เราคิดว่าเรารักเด็ก ชอบอยู่กับเด็ก ถ้าอยู่บ้านเลี้ยงลูกไม่ต้องทำงาน จะมีความสุขที่สุด พอมีลูกถึงรู้ว่า เราเหมาะกับการทำงานมากกว่า I'm a working woman not mother material. การเป็นแม่มันเสียสละมากกกกก เราต้องเสียเวลาในการทำงาน เสียเวลาที่จะหาความสุขใส่ตัว เสียเวลาที่จะหาความก้าวหน้าให้ตัวเอง เพราะเวลาทังหมดให้ลูกมาเป็นอันดับหนึ่ง คุณต้องพยายามบริหารเวลาให้ลงตัว การเป็นแม่คนมัน learning by doing ไม่มีสูตรตายตัว ไม่มีมาตรฐานว่าอย่างไหนถึงดี ทำเท่าที่เราทำได้ ลูกใครคนนั้นก็รัก จากคุณ : ~Nk~ เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 22:25:21

ความคิดเห็นที่ 29 เราก็ไม่เคยเลี้ยงเด็กมาก่อนเหมือนกันค่ะ ยังจําความคิดตอนออกจากรพ.ได้เลยว่า เราต้องเลี้ยงลูกเองแล้ว อาบนํ้าก็ยังกลัว ก็เลี้ยงมาได้นะคะ สองขวบครึ่งแล้ว มีบ้างที่เบื่อค่ะ โดนเฉพาะเวลาดื้อๆสามีจะคอยเตือนว่า "เค้าเป็นลูกเรานะ" เราเล่นกับลูกไม่ค่อยเป็นก็พาไป Playgroup ก็ค่อยๆเรียนรู้ค่ะ อ่านหนังสือบ้าง เราว่าคุณเองอาจจะกังวล กลัวจะเลี้ยงได้ไม่ดี เพราะไปเปรียบเทียบกับคนอื่นหรือเปล่าค่ะ ถ้าคุณชอบอ่านหนังสือ ก็หาหนังสือเด็ก อ่านหนังสือกับลูก สอนโน่นนี่ก็ได้ค่ะ ไม่ต้องเครียดกับเรื่อง Home School จากคุณ : JordanGirl เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 22:42:02

ความคิดเห็นที่ 30 ปล่อยตามธรรมชาติสิคะ ส่วนมากที่เครียดๆ กันก็เพราะเราพยายามเปรียบเทียบ หรือ ตามกระแสคนอื่นๆ จนทำให้ความลงตัวในชีวิตตัวเองหายไป เลี้ยงลูกในแบบของคุณเอง คุณก็มีความสุข ลูกก็มีความสุข ไม่ต้องพยายามเป็นแบบใคร เวลาดิฉันเห็นแม่ๆ คนไหนที่ทุ่มเทให้ลูกมากๆ ดิฉันชื่นชมนะ แต่ถ้าเราทำไม่ได้ เพราะปัจจัยส่วนตัวอื่นๆ ดิฉันก็ไม่ฝืนค่ะ และไม่โทษตัวเองด้วยว่าเป็นแม่ที่ไม่ดี จากคุณ : JNOY เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 00:18:56

ความคิดเห็นที่ 31 ถ้าไม่ได้รู้สึกอะไร แล้วคุณจะมีลูกทำไม ? จากคุณ : withlove (falovetat69) เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 08:43:13

ความคิดเห็นที่ 32 ปูเลี้ยงลูกแบบปู ไก่เลี้ยงลูกแบบไก่ ช้างเลี้ยงลูกแบบช้าง ลูกใครก็เลี้ยงตามแบบคนนั้น เพราะคนที่รู้ดีที่สุดว่าอะไรเหมาะกับลูกคือคนเลี้ยง อย่าไปเครียด ไม่มีผิดไม่มีถูก ตอนลูกยังไม่ออกมาคิดไม่ออกหรอกค่ะ ว่าชีวิตเราจะเปลี่ยนไปแบบไหน เหนื่อยขนาดไหน (กรณีเลี้ยงเองจะเหนื่อยมาก ปรับตัวกันเยอะหน่อย) คิดว่าพอน้องเค้าออกมา จขกท จะรู้เอง คิดได้เองค่ะ และจัดความสำคัญได้เองว่า เรื่องไหนต้องมาก่อนมาหลัง เท่าที่อ่านมา จขกท เป็นคนทำงานต้องดี เรียนต้องมีประสิทธิภาพ ดีไม่ดีพอน้องออกมา อาจจะเป็นคุณแม่ที่ทำทุกอย่างที่ดีที่สุดให้ลูกก็ได้ค่ะ อยากจะบอกว่า การเลี้ยงลูกยากกว่า เหนื่อยกว่า ท้าทายกว่า การทำงาน+ เรียน ของคุณหลายเท่าค่ะ ถ้าคุณคิดว่าลูกทำให้ประสิทธิภาพการทำงานคุณลดลง อยากให้มองกลับกันว่าถ้าคุณเลี้ยงลูกได้เอง มันเจ๋งกว่าทำงาน+ เรียนอีก (เพราะการงาน+ เรียน มันทำเพื่อตัวเอง แต่การเลี้ยงลูกเป็นการอุทิศชีวิตคุณเพื่อคนที่คุณรักค่ะ) จากคุณ : sp6/1room เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 22:10:55

ความคิดเห็นที่ 33 คุณก็ลองมองดูเพื่อนคุณสิคะ ว่าเขาเลี้ยงลูกเขาดีไหม แล้วก็นึกในใจไว้ว่า ฉันต้องเลี้ยงลูกได้ดีกว่าแน่ๆ (ประมาณเหมือนตอนเห็นเขาแต่งก็อยากแต่งบ้าง เห็นเขาท้องก็อยากท้องบ้าง) ตอนนี้ลองไปดูเขาเลี้ยงลูกบ้างสิคะ แล้วก็พูดกะตัวเองว่า ฉันก็เลี้ยงได้เหมือนกัน แล้วจะเลี้ยงได้ดีกว่าด้วย จากคุณ : pook009 เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 55 11:55:32