ความคิดเห็นที่ 1 อ่านแล้วรู้สึกใจหายแทน เป็นกำลังใจสู้ต่อไปนะคะ สุดท้ายขอมอบเพลงนี้ให้ค่ะ เป็นเพลงที่น่าจะเข้ากับความรู้สึกของคุณในตอนนี้ "เขียนถึงคนบนฟ้า" จาก พิง ลำพระเพลิง http://www.youtube.com/watch?v=gKUaX3dcW8U จากคุณ : proflex เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 10:13:48

ความคิดเห็นที่ 2 เพลงนี้เป็นเพลงประจำเราเลยค่ะ ฟังทีไรน้ำตาไหลทุกที   ขอบคุณนะค่ะ จากคุณ : กลับมาได้ไหม เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 10:15:55

ความคิดเห็นที่ 3 23/11/36 วันนี้ก็เป็นวันที่เราสูญเสียแม่เราไปเหมือนกัน (ตอนนั้นเราอายุ 15 น้องชายอายุ 14) พ่อไปส่งเรากับน้องที่ รร. ตอน 7 โมงเช้า 07.30ทาง รร.ประกาศเรียกหา นร.ที่มีชื่อเล่นว่า ... กับ .... ให้มาพบที่ห้องปกครอง  เราเดินเข้าไปในห้องฝ่ายปกครอง เจอคนที่เค้าเช่าหน้าบ้านเรา (แต่ก่อนบ้านเราเป็นห้องแถว แล้วให้เค้าเช่าด้านหน้า กับ ชั้น ล่าง)  อาจารย์แจ้งว่าเกิดเรื่องที่บ้านแวปแรกเราพยายามนึกว่าเช้านั้นแม่เราแต่ตัวยังไง แต่ทำไงก็นึกไม่ออก คนที่เช่าบ้านพยายามจะนำตัวเรากับน้องกลับบ้านด้วย แต่อาจารย์แจ้งว่าไม่อนุญาตรอให้พ่อเราเป็นคนมารับ แม้ว่าเรากับน้องยืนยันว่าเรารู้จักคน 2 คนนั้นเพราะเค้าเช่าพื้นที่บ้านเรา อาจารย์ก็ยังเสียงแข็งว่ารอให้พ่อเรามารับ พ่อเรามารับตอน 8 โมงนิดๆ ไปถึงบ้านเราเห็นรถตำรวจ, รถพยาบาล, รถมูลนิธิ, ชาวบ้านเต็มหน้าบ้านเราไปหมด พ่อกั้นเราไม่ให้เข้าบ้าน (อาจารย์แจ้งพ่อเราว่าเกิดอะไรขึ้นที่บ้านแต่ไม่บอกเรา) เอาเรากับน้องไปฝากไว้บ้านข้างๆ เราไม่เห็นศพแม่เรา พ่อโทรบอกยาย บรรดา น้าๆ รีบมารับเรากับน้อง ช่วยเราเก็บเสื้อผ้า แล้วไปนอนบ้านยาย เช้าวันรุ่งขึ้นหนังสือพิมพ์ที่บ้านยายทุกฉบับถูกเก็บทิ้ง  พ่อ กับน้า บอกเราเพียงว่าแม่ถูกทำร้ายร่างกาย ทนพิษบาดแผลไม่ไว หลังจากเสร็จงานศพ (สวดแค่ 3 วัน) ตำรวจก็จับคนร้ายได้ เค้าคือคนที่เช่าบ้านเราก็คือคนที่ไปรับเราที่ รร.นั่นแหละ ถึงเวลาขึ้นศาลเราถึงรู้ว่าแม่เราตายในสภาพไหน เค้าสารภาพว่าแทงด้วยมีดสปาต้า 10 แผล แล้วปักมีดไว้ที่คอ จากนั้นไปรับเรากับน้องเพื่อจะเก็บด้วย สาเหตุเพราะแม่เราไปทวงค่าเช่าที่ที่เค้าไม่จ่ายมาร่วม 5 เดือน ศาลสั่งจำคุก ตลอดชีวิต แต่สารภาพลดเหลือ 25 ปี แต่เมื่อไม่นานมานี่เรามีโอกาสไปแถวบ้านเก่าเรา เราคิดว่าเราเจอมันกับน้องชาย จากคุณ : monkey_ugly เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 10:50:14

ความคิดเห็นที่ 4 โอ้วคุณ monkey_ugly ดีนะค่ะวันนั้นที่คุณครูไม่ให้ออกมา ถ้าออกมาไม่อยากคิดต่อเลยค่ะ  เสียใจกับคุณแม่ขอบคุณด้วยค่ะ จากคุณ : กลับมาได้ไหม เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 11:00:47

ความคิดเห็นที่ 5 อาจดูเหมือนเรื่องที่ไม่น่านำมาเล่าให้ฟัง เพราะมันไม่ได้เป็นความทรงจำที่สวยงามเลย เป็นกำลังใจให้คนที่เคยสูญเสียคะเหมือนเราคะ คงไม่มีใครไม่เคยสูญเสีย เเต่ความสูญเสียเเต่ละคนนั้นต่างกรรม ต่างวาระ อยู่ที่ว่าเราเลือกที่จะอยู่กับสิ่งที่เราสูญเสีย จมอยู่กับทุกข์เเละความเศร้าเนิ่นนานเเค่ไหน... 12/11/44 ตอนนั้นเรา7ขวบคะ เเม่เราไปทำธุรกิจที่ต่างประเทศตั้งเเต่เรายังเล็กคะเราอยู่กับยาย กำหนดการกลับมาของเเม่ในครั้งนี้ เพื่อที่จะมารับเราไปอยู่ด้วยคะ ซึ่งตอนนั้นเป็นช่วงเวิลด์เทรดถล่มได้เเค่3วัน ยังไม่อยากให้เเม่กลับมาเลยเพราะกลัวจะอันตราย เเต่เเม่บอกว่าตั้งใจจะมาเเล้ว ต้องมาให้ได้ เเล้วเเม่ก็กลับมา เราไปรับเเม่ที่ดอนเมืองเเม่นั่งกอดเราตลอดทางเลยคะ โดยไม่รู้เลยว่านั่นเป็นการได้กอดเเม่ครั้งสุดท้ายของเรา กลับมาถึงบ้านเเม่เราก็นั่งคุยกับญาติๆคะ เเล้วก็เดินเข้าบ้าน พร้อมกับเราเเละเพื่อนรักของเเม่1คน เเม่ เรา เพื่อนเเม่ นั่งคุยกันตามประสาคนที่ไม่ได้เจอกันนาน เเละเปิดประตูหน้าบ้านเอาไว้ เเละเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น จู่ๆมีผู้ชายใส่หมวกไหมพรม ก็วิ่งมาที่เเม่เเล้วถือปืนเล็งมาที่เเม่เรา เเล้วยิงเข้าที่เเม่เรา ตอนนั้นเราเเละเพื่อนเเม่ก็อยู่ตรงนั้น ช็อคมากๆคะ เเล้วก็วิ่งไปที่หน้าบ้าน เราเห็นไอ้เลวนั่นมันขึ้นคร่อมที่ร่างของเเม่เราไม่ยั้งคะ เราเห็นตลอดเลย เเล้วมันก็จากไปคะ เรารีบวิ่งไปหาเเม่ตอนนั้นเเม่เรายังมีลมหายใจอยู่คะ เราประคองตังเเม่ขึ้นมาโดยช้อนตรงท้ายทอยขึ้นมา โถเเม่จ๋าคอของเเม่โดนคมมีดบาดจนเหวอะเราสัมผัสเเล้วสงสารเเม่จับใจ เเต่เเม่ยังยิ้มให้เราก่อนลมหายใจสุดท้ายจะหมดไป เราร้องจนเเทบเป็นบ้า ตลอดงานศพเราไม่พูดกับใครเลยพูดไม่ได้ได้เเต่ร้องไห้ ไปโรงเรียนไม่ได้เป็นเดือนเราช็อคคะช็อคมาก ตำรวจสืบสวนเเล้วพบว่าเป็นเพื่อนของเเม่ที่ทำธุรกิจอยู่ต่างประเทศเป็นคนสั่งเก็บเเม่เราด้วยเหตุผลความขัดเเย้งเรื่องธุรกิจคะ ทุกวันนี้ทุกครั้งที่คิดถึงเเม่ น้ำตาเรายังไหลเราจะมองไปบนฟ้าคุยกะเดือนกะดาวบอกเล่าเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมากับเเม่เราคะ เราเชื่อว่าเเม่มองเราอยู่บนฟ้าคะ เราจะร้องให้กับเเม่เมื่อเราทุกข์เราจะยิ้มกับเเม่เมื่อเรามีความสุข อยากให้ทุกคนที่มีโอกาส กอดเเม่ ทำดีกับเเม่มากๆ รักท่านให้มากที่สุดยามที่ท่านยังอยู่ ซึ่งเราไม่เคยได้มีโอกาสนั้นเลยเเม่ก็จากเราไปก่อน เเละตอนนี้เราก็กำลังจะเป็นเเม่คนคะ เรากำลังจะได้ความรู้สึกนั้นจากลูกของเราคะ^^ จากคุณ : สิ่งเดียวที่ฉันขอ เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 11:52:30

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้วขนลุกเลยจิ๊บ... ลีโอน่ารักมาก มาทำให้จิ๊บมีความสุขเนอะ ^^ จากคุณ : ~FaNa~ เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 11:54:14

ความคิดเห็นที่ 7 เค้าโหวตก่อนนะแม่จิ๊บ เรื่องร้ายๆ ผ่านไปแล้วต่อไปก็เจอแต่เรื่อวดีๆ ล่ะนะ จากคุณ : อนุบาลหมูน้อย เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 17:00:29

ความคิดเห็นที่ 8 เสียใจด้วยกับผู้สูญเสียทุกท่านค่ะ เศร้าใจจัง... จากคุณ : nongcookie71 เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 55 16:04:29

ความคิดเห็นที่ 9 ไม่มีใครไม่เคยสูญเสียค่ะ เราเองสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ 2 ครั้งแล้ว ครั้งแรกตอนเราอายุ 14 เราเสียพี่ชายจากอุบัติเหตุ รถมอเตอร์ไซต์ชนกับรถกระบะ ตอนนั้นเสียใจมากและทุกวันนี้ยังไ่ม่ลืม แต่เหตุการณ์กลับมาซ้ำเดิมอีกครั้ง เมื่อเดือนที่แล้วเราอายุ 32 ปี เราแต่งงานมีครอบครัว และคลอดลูกได้แค่ 19 วัน แม่เราก็มาเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุรถมอเตอร์ไซต์เหมือนกันอีก แต่คราวนี้แม่โดนรถกระบะมาชน มันยากจะทำใจค่ะ ในช่วงเวลาที่ แม่กำลังมีความสุขกับหลานคนแรกที่รอคอยมานาน เค้าก็รีบมาด่วนจากไป ส่วนคนที่เสียใจที่สุดคือ เรา กับ พ่อแต่ทำไงได้ มันคงเป็นกรรมของเราที่ต้องเสียใจมากขนาดนี้ เรากับพ่อได้แต่ทำใจและดูแลกันให้ดีที่สุดต่อไป เราเองยังดีที่มีสามีและลูกเป็นกำลังใจ เราและลูกก็เป็นกำลังใจของพ่อเหมือนกัน จากคุณ : BuaBright เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 13:30:50