ความคิดเห็นที่ 1 พาเด็กไปบำบัดพฤติกรรมค่ะ มันคือปัญหาพฤติกรรม ให้ผู้เชี่ยวชาญดูแลเถอะค่ะ ก่อนที่คุณจะเครียดแล้วก็เด็กจะแย่ลงไปกว่านี้ ที่บ้านก็มีเหมือนกันค่ะ แต่มาแก้ปัญหาตอนที่สายไปมาก ๆ เพราะทางย่าเค้าไม่ฟังเรากับสามี สุดท้ายเด็กถูกส่งเข้าสถานพินิจค่ะ การแก้ปัญหาวิธีแรกคือการยอมรับความจริงค่ะ ว่าเด็กมีปัญหาด้านพฤติกรรม แล้วเราไม่สามารถแก้ไขปัญหานี้ได้ด้วยตัวเราเอง ยินดีช่วยเหลือค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : แม่ลูกอ่อน-น้องต้าตง เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 55 13:22:34

ความคิดเห็นที่ 2 http://school.obec.go.th/sakeaw/special2/spe7.htm จากคุณ : แม่ลูกอ่อน-น้องต้าตง เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 55 13:30:48

ความคิดเห็นที่ 3 สงสารทั้งคุณ และสงสารน้องค่ะ เย็นนี้น้องจะโดนอะไรบ้าง ขอให้คุณแก้ปัญหาให้นะคะ คงต้องใช้เวลาเอาใจช่วยค่ะ จากคุณ : kassa เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 55 14:31:29

ความคิดเห็นที่ 4 ขออนุญาตจขกท.แนะนำจากประสบการณ์และวิเคราะห์จากข้อมูลที่จขกท.ได้เขียนไว้ละกันนะคะ ถามข้อสงสัยก่อนละกันค่ะ จากกระทู้เดิมจขกท.บอกว่ารับน้องมาเลี้ยงตั้งแต่เล็กรักเหมือนลูกแท้ๆแต่ทำไมน้องรู้ละคะว่าน้องมีคุณแม่ที่อยู่ที่อื่นโดยที่แทบจะไม่เคยกลับมาเยี่ยมเลย ถ้าจะคิดว่าน้องมีปัญหาก็คิดว่าเกิดจากจุดนี้เป็นจุดแรกละค่ะ การที่น้องรู้ว่ามีแม่อยู่แต่แม่ไม่เคยมาหามาเยี่ยมเลยน้องก็มีปมในใจได้ง่ายๆแล้วค่ะเพราะลูกนั้นต้องการแม่ก่อนสิ่งอื่นใดในชีวิต ความรักจากน้านั้นเทียบกันไม่ได้เลยค่ะถึงแม้จขกท.จะแสดงให้น้องดูว่ารักแกแค่ไหนก็ช่วยได้เพียงส่วนหนึ่งเท่านั้นค่ะที่น้องต้องการคืออ้อมกอดจากแม่มากกว่าค่ะ แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อนจขกท.คงมีเหตุผลที่ให้น้องทราบว่าพ่อแม่ที่แท้จริงเป็นใคร มาถึงจุดที่จขกท.เลี้ยงดูและให้ความรักน้องมากๆเหมือนกับเป็นลูกตัวเองแต่เห็นจขกท.บอกไว้ในกระทู้ก่อนว่ามีแฟนที่คบหากันอยู่และมีโครงการแต่งงานในอนาคตซึ่งคงไม่สามารถรับน้องไปอยู่ด้วยได้น้องคงต้องอยู่กับคุณยาย เรามองเห็นปัญหาที่ใหญ่กว่าในอนาคตของน้องเลยค่ะเพราะจขกท.ต้องรู้อยู่แล้วว่าเลี้ยงน้องได้แค่ไหน ไม่ว่าจะรักยังไงจขกท.ก็รู้ตัวว่าถ้าวันนึงต้องมีครอบครัวคงรับน้องไปอยู่ด้วยไม่ได้ ถึงวันนั้นเราว่าน้องต้องเคว้งคว้างอีกครั้งแน่เลยค่ะก็เลยสงสัยว่าทำไมจขกท.ไม่บอกน้องไปตั้งแต่แรกว่าน้องเป็นลูกไปเลยน่าจะง่ายกว่าหรือว่าจขกท.คิดว่าถ้ามีครอบครัวแล้วจะไม่สามารถดูแลน้องต่อไปได้รึเปล่าคะ? เราว่าน้องเรียกร้องความสนใจและไม่ได้เรียกร้องความสนใจจากน้าแต่จากแม่ค่ะ เรามีหลานชาย 7 ขวบเท่าน้องเลยมีปัญหาคล้ายๆกันด้วยค่ะเรื้อรังมาตั้งแต่อายุได้ 4-5 ขวบ แม่ของหลาน(น้องสาวเรา)เป็นคนไม่ค่อยพูดมีลูกไม่เคยเลี้ยง เช้าออกไปทำงานกลับบ้านก็ดึกทิ้งลูกๆไว้ให้แม่เราเลี้ยง แม่อายุมากแล้วค่ะก็เลี้ยงได้ตามมีตามเกิดแต่แกก็รักหลานมากนะคะใส่ใจทุกอย่างทั้งกินอยู่หลับนอก ซักรีดเสื้อผ้า,ทำกับข้าวให้หลานกิน,สอนการบ้าน,อบรมดูแลฯลฯซึ่งน้องสาวไม่เคยทำเลยค่ะ กลับบ้านมาเจอลูกก็ไม่ทักเดินผ่านหน้าลอยขึ้นบันไดไปซะงั้น--*-- หลานชายเริ่มมีอาการเถียง,อารมณ์ร้ายขว้างปาข้าวของ เวลายายว่าก็เถียงพอยายตีก็สู้ถีบยายด้วยค่ะจนเราทนไม่ไหวบอกน้องสาวว่าถ้าไม่เลี้ยงก็เอาไปให้พ่อมันเลี้ยงอย่าเอามาทรมานแม่(ตอนนั้นแยกกันอยู่กับพ่อหลานค่ะแต่ตอนนี้ดีกันแล้ว) น้องสาวก็ว่าเป็นแบบนี้ก็เพราะแม่เลี้ยงนั่นแหละ อ้าว!!!Eบ้า!(ขออภัยค่ะ) จนเมื่อต้นปีนี้เองเป็นมากถึงขนาดคุณครูต้องเรียกยายไปพบที่รร.(น้องสาวไม่เคยไปรร.ลูกเลยค่ะไม่ว่างานอะไรก็ตาม)บอกว่าน้องไม่ไหวแล้วนะ ดุว่าก็ไม่ฟังแล้วแถมยังไม่เรียนหน้งสืออีกด้วยเดินไปเดินมารอบห้องบอกให้นั่งก็ไม่นั่งคุณครูจะตีก็ไม่กล้าค่ะ น้องเรียนแย่มากอ่านหนังสือได้น้อยมากที่ดีหน่อยก็คงเป็นวิชาศิลปะเพราะน้องชอบดูมีสมาธิในการทำมากกว่าวิชาอื่นๆ เราสังเกตุเห็นว่าน้องยังมีความสนใจอะไรอยู่บ้างเพราะน้องชอบวาดการ์ตูนเวลาอยู่บ้าน เวลาวาดการ์ตูนน้องจะนิ่งๆมากๆๆค่ะดูตั้งอกตั้งใจมาก ก็เลยหาข้อมูลทางเนทนี่แหละค่ะว่าเด็กแบบนี้จะต้องบำบัดยังไงข้อแรกเลยที่เจอก็คือ"พาไปพบจิตแพทย์"ค่ะ คุณหมอจะตรวจและวิเคราะห์ถึงอาการว่าหนักเบาอย่างไร,เข้าข่ายอาการแนวไหนมีหลายอาการมากๆค่ะ หลานเราเข้าข่ายสมาธิสั้นและมีปมขาดความอบอุ่น คุณหมอให้ยาปรับเคมีในสมองมากินซึ่งคุณหมอแนะนำว่าถ้าไม่มีอาการไม่ต้องกินแต่เราบอกแม่ว่าให้กินไปก่อนช่วงแรกๆถ้าดูสงบๆนิ่งๆขึ้นก็ให้ทิ้งระยะห่างออกไป หลังจากกินยาหลานสงบนิ่งลงมากจริงๆค่ะจากที่ไม่เคยฟังใครพูดได้จบประโยคก็ฟังได้นานขึ้น ไม่โวยวาย,ไม่อาละวาด,ไม่เล่นโผงผางอาการดีขึ้นมากค่ะ จากอาการทางร่างกายเราก็ต้องมาปรับอาการทางจิตใจค่ะ เราพาหลานไปเรียนจินตคณิตซึ่งเป็นการเรียนที่ต้องใช้สมาธิไม่เหมือนคุมองนะคะ คุมองเน้นทำการบ้านแบบเข้มข้นหยุดไม่ได้แม้แต่วันเดียวเพื่อผลลัพธ์ที่มีประสิทธิภาพซึ่งสภาวะกดดันและอยู่แต่ในกรอบแบบนี้เด็กๆที่มีอาการแบบนี้จะต่อต้านแต่จินตคณิตไม่มีการบ้านค่ะ หลานชายไปเรียนแค่คอร์สเดียวดีขึ้นมากๆๆๆๆๆจริงๆค่ะ สอบถามว่าคุณครูสอนเกี่ยวกับอะไรทำไมไม่มีการบ้านหลานก็เล่าให้ฟังถึงการเรียนการสอนซึ่งเป็นแนวจิตวิทยาค่ะ ตอนไปสมัครเรียนเราเล่าถึงปัญหาของหลานให้คุณครูฟังด้วยนะคะและคุณครูจะเอาข้อมูลตรงนั้นไปสอดแทรกวิธีคิดให้ในการเรียนการสอนด้วยค่ะ อยากให้จขกท.ลองศึกษาถึงการเรียนจินตคณิตจริงๆค่ะเผื่อจะช่วยหลานของจขกท.ได้ แต่ถึงยังไงก็คงต้องประกอบด้วยหลายๆอย่างซึ่งจขกท.ย่อมต้องรู้รายละเอียดเป็นอย่างดี ขออภัยที่เรื่องราวมันยาวมากไปหน่อยแต่ก็อยากให้จขกท.คลี่คลายปัญหาได้จริงๆค่ะ เราเข้าใจเลยว่าเด็กที่เป็นแบบนี้มันน่าเป็นห่วงอนาคตมากๆและก็สงสารคนที่เลี้ยงดูด้วยว่ากลุ้มใจจนแทบกินไม่ได้นอนไม่หลับ เป็นกำลังใจให้นะคะขอให้ผ่านพ้นอุปสรรคและปัญหาไปได้ด้วยดีมีทางออกที่สวยงามค่ะ จากคุณ : ต้าple เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 55 14:31:51

ความคิดเห็นที่ 5 พาไปพบจิตแพทย์เถอะค่ะ ให้ผู้เชี่ยวชาญหาสาเหตุที่แท้จริงและแนะนำการแก้ไขที่ถูกต้อง จำได้ว่าเคยอ่านเจอว่าดาราชื่อดังต่างประเทศ ชอบแอบหยิบของทั้งๆที่เงินเยอะมาก จ่ายได้สบาย แต่ชอบแอบหยิบ ต้องบำบัดค่ะ จากคุณ : Green Lime เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 55 14:56:43

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นอาการทางจิตอย่างนี้หรือเปล่า ผมคิดว่า น้องน่าจะมีอาการที่เรียกว่า โรคชอบขโมย เคยอ่ายเจอในหนังสือ คือจะเป็นแบบว่า น้องเค้าก่อนที่จะหยิบของคนอื่น จะรู้สึกตื่นเต้นมากๆ พอหยิบได้ก็จะดีใจ อะไรประมาณนี้ เป็นอาการทางจิตอีกอย่างนึ่ง คุณควรที่จะเอาน้องไปพบจิตแพทย์ เพื่อแก้ไขอาการนี้นะครับ เพราะโตไป ไม่มีมีใครเข้าใจหรอก ว่าเป็ฯอาการทางจิต รายละเอียดผมไม่รู้ แต่คุณก็ควรที่จะทำครับ จากคุณ : นักเวทย์แห่งแสงสว่าง เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 55 15:09:13

ความคิดเห็นที่ 7 เห็นด้วย น่าจะลองพาน้องไปรักษากับ จิตแพทย์ดู ที่ห้องเรียนลูกสาวเรา อนุบาล 3ก็มีเด็กคนหนึ่งชอบเอาของคนอื่นไปเหมือนกัน ครูจับมาดุหลายหนแล้ว ไม่รู้ว่า ผปค รู้เรื่องหรือเปล่า เพราะว่าเวลาของเด็กในห้องหาย ครูไปเอาจากกระเป๋าเด็กคนนี้ได้ทุกครั้ง ลูกเราก็บ่น ของหายตลอด จนลูกเราไม่เอาดินสอน่ารักๆไปรร. ไม่เอายางลบสวยๆหรือปลอกดินสอสวยๆไปรร.แล้ว เพราะว่า โดนขโมยบ่อย บางทีถ้าเยอะเกิน ลูกเราก็จะบอกครู แต่ถ้า ชิ้นเล็กๆ ลูกเราก็จะมาบอกเรา ล่าสุด ก็มาขอให้เราซื้อ ปลอกดินสอ สีๆให้ใหม่ เพราะอันเอาหายไปหมดแล้ว เราไม่รู้ว่า ผปค เด็กเค้ารู้หรือเปล่า คิดว่าเค้าคงไม่น่าตรวจกระเป๋าเด็ก เพราะลูกเราบอกว่า ครูเอากระเป๋าเพื่อนมาเท ของเยอะไปหมด แต่เป็นของเล็กๆน้อย เหมือนอยากได้มากกว่า เราเองก็รู้จักเด็กคนนี้แต่ไม่รู้จะพูดยังไง เวลาไปส่งลูกเรา เด็กคนนี้เห็นเราจะวิ่งมากอดเราเสมอ เราก็กอดตอบ  ถามเป็นไงมัง สนุกไหม เค้าก็ยิ้มเฉยๆ   วันนี้วิ่งมากอดหลายรอบ เพราะว่ามีงานลอยกระทงที่รร.ลูก จนลูกเราวิ่งมากระซิบบอกแม่ อย่ากอดเค้า เค้าเป็นเด็กไม่ดี ขโมยของหนูไปนะ จนเราต้องมาคุยกะลูกเราที่หลัง ในรายละเอียด  เพราะรู้สึกแปลกใจว่า ทำไมถึงชอบวิ่งมาให้เรากอดจริงๆ ไม่รู้สินะ เราแค่รู้สึกเหมือนกับ เค้าโหยหาอะไรหรือเปล่า เราก็ไม่แน่ใจ เพราะเราไม่เคยเจอ กับพ่อแม่เค้า (ปล. เราชอบทักทายลูกเพื่อน ถ้าเด็กวิ่งมาเรากอดเด็กๆ คุยกะเด็กทุกคน ดังนั้น เพื่อนลูกเราเวลาเจอเรามักจะตะโกนเรียกแล้ววิ่งมาคุย กะเราบ่อยๆ ) จากคุณ : วีทีอาร์ เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 55 21:44:37

ความคิดเห็นที่ 8 บอกแม่ไม่ให้ตีค่ะ หลานมีปัญหา ตีไม่ได้ช่วยอะไร ถ้าการตีช่วยแก้ปัญหาได้หลานก็ต้องเลิกทำไปแล้วสิคะ พาไปหาหมอด่วนเลยค่ะ จากคุณ : cognac & tobacco เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 55 01:42:50

ความคิดเห็นที่ 9 เห็นด้วยกับทุกความเห็นค่ะ น้องเริ่มมีพฤติกรรมที่ไม่ปรกติ อย่าไปตีแกเลยค่ะ สงสาร ติดต่อตามโรงพยาบาลเพื่อเริ่มการรักษาตั้งแต่ตอนนี้เลยนะคะ ก่อนที่ทุกอย่างจะเลวร้ายไปกว่านี้ เพราะมันจะติดไปจนโต ด้วยความปรารถนาดีค่ะ จากคุณ : อดออม เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 55 11:20:53

ความคิดเห็นที่ 10 กอดแน่นๆ  จำคุณน้าได้จากกระทู้โน้น และกระทู้เพศที่สามนะคะ เราเอาเก็บไปคิดเรื่องกระทู้เพศที่สาม พยายามช่วยคิดหาทางออกให้ ปัญหาใหม่ตามมาอีกแล้ว เห็นใจคุณน้ามากๆเลย พาพบจิตแพทย์ด่วนนะคะ เวลาออกนอกบ้านอย่าละสายตาจากน้อง เราเคยมีเพื่อนม.ปลายชอบขโมยแบบควบคุมตัวเองไม่ได้ ตอนเค้าโดนจับได้ เทกระเป๋าออกมา มีแต่ของที่ไม่คิดว่าน่าจะขโมย เช่น ที่เปิดขวดน้ำของสหกรณ์   อาจารย์แนะแนวเรียกเพื่อนในกลุ่มให้ช่วยดูแลและบอกให้ที่บ้านพาไปรักษาด้วยค่ะ จากคุณ : เสาไฟมุมถนน เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 55 13:33:12

ความคิดเห็นที่ 11 อาการทางจิตแน่ๆค่ะ จากคุณ : เทพบุตรหมัดดาวหาง เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 55 15:53:31