PANTIP.COM : D4771815 มีท่านใดเคยทำอาหารชีวจิตให้คนป่วยโรคมะเร็งทานบ้างครับ []

ความคิดเห็นที่ 4

เข้ามาตอบต่อนะคะ ...

คุณซอร์บอนน์ ยังไม่ได้บอกเลยว่า เป็นมะเร็งที่ไหน เพราะที่เราเป็นเราก็ระยะสามขึ้นสี่ แต่เป็นที่เต้านมค่ะ ต้องตัดทิ้งอย่างเดียว .. เมื่อสองอาทิตย์ที่แล้วไปตรวจอีกข้าง หมอบอกว่าเริ่มมีเค้าลางไม่ดีมาอีกแล้ว .. แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวก่อน..

กำลังใจของคนไข้สำคัญสุด ๆ .. การให้คีโม ถ้าเราไม่ระวังให้ดี ก็แย่ค่ะ .. การให้คีโม เราก็รู้กันอยู่ว่า หมอต้องให้ทางเส้นเลือด แล้วเคมีที่ให้ทำลายเซลล์เม็ดเลือดเราอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นการทำให้เลือดในร่างกายแข็งแรงไว้เป็นดีที่สุด การกินวิตามินซี ในจำนวนมิลลิกรัมสูง ๆ นี่ รู้มาจากแพทย์แผนไทยค่ะ .. เอามาปรุงแต่งเอง คนแนะนำเป็นหมอทางด้านสมุนไพร พอดีช่วงที่รู้จักก็อีกแค่ 2 อาทิตย์ต้องให้คีโม ท่านก็บอกเลยว่า กินวิตามินซีให้ได้ถึง 10,000 มิลลิกรัม (วิตามินที่ทานก็ bio c เม็ดละ 1,000 กรัม) แต่เผอิญร่างกายรับไม่ได้ เพราะถ้ารับไม่ได้จะเกิดอาการท้องเสียค่ะ .. จึงใช้วิธีใหม่ คือทานมื้อเช้า 2 เม็ด กลางวัน เย็น ไปเรื่อย ๆ ก็จะอยู่ที่วันละ 4 เม็ด ส่วนน้ำถั่วงอกเนี่ย ท่านก็แนะนำให้ทำ

เอาถั่วงอกดิบ ๆ แบบปลอดสารนะคะ 1 กก. จะเข้าเครื่องแยกกาก คั้นออกมาจะได้น้ำถั่วงอก 1 แก้ว (ต้องใจแข็งดื่มค่ะ) ดื่มไปเหอะ วันละ 4-5 แก้ว เช้า สาย บ่าย เย็น .. คนดื่มอย่าคั้นเองนะ .. หลบไปไกล ๆ ก่อน ให้คนอื่นทำให้แล้วค่อยมีหน้าที่มาดื่มอย่างเดียว ลองทำดูแล้วจะรู้ว่าทำไม ..
การดื่มน้ำถั่วงอก จะได้วิตามินซีสูงมาก ๆ .. แล้วเวลาไปให้คีโม แทบจะไม่มีผลข้างเคียงเลย ..
ดิฉันปฏิบัติตัวแบบนี้ตลอดการให้คีโมมา 4 เข็ม .. มาประมาทเอาเข็มที่ 5 .. เพราะคิดว่าตัวเองคงไม่เป็นไร จึงละเลยที่จะดื่มน้ำถั่วงอก เพราะมันสุดจะทน .. แล้วเป็นไงล่ะ

รู้ฤทธิ์ของคีโมเลย ว่าสามารถทำให้คนตายได้ มันสุดแสนจะทรมาณ อยู่ยาก กินยาก นั่งก็ไม่ได้ นอนก็ไม่ได้ ... บอกเล่าอาการไม่ถูกเลยค่ะ .. จึงเข้าใจว่า อาการไม่อยากอาหารเกิดจากผลข้างเคียงของยาเคมีหลาย ๆตัว.... แต่ถ้าเราสร้างภูมิให้ตัวเองก่อน อาการข้างเคียงจะลดลง ทำให้เรามีชีวิตได้ตามปกติ ..
เรื่องของอาหาร ทานอาหารรสจัดนิดนึง แบบว่าเปรี้ยวหวานไปเลย อย่ากินของจืด ๆ นะคะ เพราะมันจะทำให้รสชาดในการกินอาหารไม่อร่อย .. ดิฉันกินส้มตำ แทบทุกมื้อ สุกี้ยากี้ ... น้ำพริกปลาทู น้ำพริกแทบทุกอย่าง ที่กินกับผักต้ม .. ผักสด ควรระวังเพราะจะมีปัญหาเรื่องท้องอืด

เรื่องเนื้อสัตว์ เป็นธรรมดาอยู่แล้วที่มันจะไปกระตุ้นเซลล์มะเร็ง แต่ตอนนี้ร่างกายต้องการสารอาหารนี่คะ ก็ต้องทานด้วย แต่จะต้องมีผักมาเสริมให้ปริมาณเท่า ๆ กัน เพราะถ้าคุณทานแต่ผักอย่างเดียว ร่างกายรับคีโม และการฉายแสงไม่ได้แน่ ๆ .. หลังจากสิ้นกระบวนการเหล่านี้แล้ว เราค่อยมาจัดปรุงแต่งเรื่องการรับประทานอาหารอีกที อย่าลืมว่า มะเร็งไม่ได้เกิดขึ้นมาเนื่องจากอาหารอย่างเดียว ยังมีปัจจัยเรื่องความเครียด กรรมพันธุ์ และสารพิษ ที่ร่างกายรับอีกนะคะ

ที่สำคัญ ตัวคนไข้นั่นแหละค่ะ สำคัญที่สุด ... เชื่อสิ ไม่ว่าร่างกายจะมีเซลล์มะเร็งอยู่หรือไม่ ถ้าใจไม่แข็งแรง ไม่สู้ เป็นหวัดอย่างเดียวก็แย่ได้ค่ะ .. ขอให้อย่ากังวล .. ถ้าคุณบอกว่า คนไข้กำลังใจดีนะ .. รับรอง ขอให้กินข้าวได้ ทุกอย่าง นอนหลับ เที่ยว เล่น ไม่เครียด ไม่ทุกข์ อยู่ได้นานแน่นอนค่ะ เราเชื่อเช่นนั้น ..
ทุกวันนี้ สามีเรายังไม่ค่อยเชื่อเลยว่า เราเป็นมะเร็งจริง ๆ วันก่อนบอกว่า หมอบอกแล้วนะว่ามันลามแล้ว .. เค้าถามว่า เออ.. แล้วไง (แค่เนี้ยะ จริง ๆ)

จากคุณ : ภรรยามาตอบ (สามทับหนึ่ง) - [ 6 ต.ค. 49 22:59:28 ]

ความคิดเห็นที่ 14

ขอเล่าต่ออีกนิดนะคะ

แม่ของเราไม่ยอมรักษาตามวิธีของหมอ คือไม่ไปหาหมอเลย ก็จะกินแต่ยาต้ม ยาหม้อที่เอามาจากเมืองจีน ใครว่ามีสูตรไหนดี แม่ก็ลองหมดค่ะ

สาเหตุที่ไม่ยอมไปหาหมอก็คือ ทุกครั้งที่ไปหาหมอ จะต้องตรวจภายในด้วย แม่เจอแต่พยาบาลใจร้าย แม่กลัวมาก ออกมาจากห้องตรวจทีไรแม่ร้องไห้ทุกครั้งเลยค่ะ แม้กระทั่งตอนตรวจก็ร้องไห้ตลอดเวลา ตอนนั้นแม่เราก็อายุมากแล้วนะคะ ใกล้จะ 60 แล้วค่ะ เราเห็นภาพแม่แบบนั้นเราเป็นลูกก็อดร้องไห้ตามไม่ได้เลยค่ะ สงสารแม่จับใจ

หลังจากนั้นแม่ก็ไม่ยอมไปหาหมออีกเลย เราก็ไม่รู้จะบังคับแม่ยังไง คุณหมอก็โทรมาถามว่าทำไมไม่ไปรักษายังพอฉายรังสีรักษาได้นะ แต่ตอนนั้นคือแม่กลัวมาก กลัวหมอ กลัวพยาบาล ทำยังไงก็ไม่ไป หมอก็พูดกับเราว่าถ้าเป็นอย่างนี้ไม่เกินหกเดือน จากที่เคยบอกว่าหนึ่งปี แม่ต้องตายแน่ ๆ โหหมอ พูดแบบไม่นึกถึงในเราเลยอ่ะ

ตอนนั้นใจเราแบบไม่ไหวแล้ว ร้องไห้ทุกคืน สวดมนต์ไหว้พระ กลัวแม่จะตาย กลัวจริง ๆ ค่ะ เพราะว่าพ่อก็ตายไปแล้วเหลือแม่คนเดียว แต่แม่ก็พยายามเข้มแข็งบอกเรากับน้องเสมอว่า แม่ยังไม่ตายหรอก ระหว่างตอนกลางวันที่ไปโรงเรียน แม่ก็อยู่บ้านคนเดียวเราก็ห่วงแม่มาก แต่โชคดีที่เราเลิกเรียนแค่บ่ายโมงครึ่ง เลยกลับบ้านไม่เย็นนัก กิจกรรมต่าง ๆ เราไม่ทำเลย วันไหนที่แม่อาการไม่ค่อยดีเราก็อยากจะหยุดเรียน แต่แม่จะไม่ยอม ถ้าหยุดแม่ก็จะโกรธมาก แม่ไม่ชอบให้หยุดเรียน

จากที่เราไม่เคยทำกับข้าว ก็ต้องมาเริ่มหัดทำเพื่อให้แม่กิน เพราะแม่จะไม่กินอาหารที่ซื้อเลย ต้องเราทำเองเท่านั้นถึงแม้ว่ามันจะไม่อร่อย แต่แม่ก็จะกินจนหมดทุกครั้ง

และก็ถ้าเป็นไปได้นะคะ อย่าทำให้ผู้ป่วยโกรธ หรือขัดใจนะคะ เพราะว่าเวลาที่เครียดจะทำให้เซลล์มะเร็งโตเร็วค่ะ เราก็พยายามไม่ทำให้แม่โกรธค่ะ แต่บางทีแม่ก็อารมณ์แปรปรวนเหมือนกัน คือแม่ก็อายุมาก เราก็ยังเด็กด้วยก็มีบ้างที่ทะเลาะกันค่ะ (เสียใจจังทำให้แม่โมโห แม่จ๋าลูกขอโทษจริง ๆ)

เราก็ปฏิบัติอย่างนี้มาเรื่อย ๆ ค่ะจนใกล้หกเดือนใจคอเริ่มไม่ดี เพราะว่าแม่ค่อย ๆ ผอมลงเรื่อย ๆ แต่หน้าตาแม่สดใสมากค่ะ ผ่านไปหนึ่งปี สองปี เราก็เริ่มมีกำลังใจ เพราะแสดงว่าสิ่งที่เราทำนั้นมันได้ผล เพราะว่าแม่ไม่ได้รักษากับหมอเลยแม่ยังอยู่มาได้ (คิดว่าถ้าแม่ยอมให้หมอรักษา แม่อาจจะอยู่ได้นานกว่านี้) จนเข้ามาสองปีกว่า ๆ ช่วงเดือน ก.ค. แม่เริ่มอาการแย่ลง กินอะไรไม่ได้เลย กินได้แค่ข้าววันละ 1 ช้อนชาเท่านั้นค่ะ

น้ำหนักลดฮวบลงจนเหลือ 35 กิโลค่ะจากเดิม 80 กิโล เห็นกระดูกชัดเจนมาก แม่ไอตลอดจนต้องพาไปหาหมอ หมอก็เอ็กซเรย์ปอด ปอดแม่หายไปค่ะ หายไปเลยข้างนึง และอีกข้างที่เหลือก็มีแค่ครึ่งเดียว คือเซลล์มะเร็งมันลามไปถึงปอดแล้วค่ะ จำได้ว่าเห็นฟิล์มเอกซเรย์ครั้งนั้นร้องไห้โฮเลยค่ะ หมอบอกให้ทำใจนะทำใจได้แล้ว แต่งั้นก็เถอะค่ะ ม้นทำใจไม่ได้จริง ๆ

จนในที่สุดปลายเดือน ก.ค.แม่อาการแย่มาก แม่เดินไม่ไหวแล้ว เราก็โทรบอกพี่ ๆ ทุกคนจนในที่สุดก็ต้องบังคับแม่ไปโรงพยาบาลจนได้ แม่โกรธเรามาก หาว่าเราไม่รัก เราใจร้าย เราก็บอกว่าก็เพราะรักแม่มาก ถึงต้องทำอย่างนี้ พาแม่ไป ร.พ.ราชวิถี รอตรวจนานมาก ๆ ไม่เข้าใจเลยค่ะ รอจนถึงบ่ายสามเค้าถึงเอาเตียงมาให้แม่นอน แม่เราต้องนั่งอยู่อย่างนั้นตั้งแต่เช้า เห็นแล้วสงสารแม่มากเหลือเกิน แถมโกรธหมอ โกรธ ร.พ.ของรัฐมาก ๆ ตอนนั้นเรายังเด็ก ถ้าเป็นตอนนี้เราจะรีบพาแม่ไป รพ.เอกชนดี ๆ ไม่ต้องมานั่งคอยอย่างนี้

และนั่นก็ทำให้แม่อาการแย่ลงค่ะ เพราะว่าแม่เพลียและเหนื่อยล้าเพราะนั่งนาน แม่เจ็บไปทั้งตัวเพราะแม่มีแต่กระดูก แม่ผอมมาก ๆ บ่ายสามบุรุษพยาบาลเข็นเตียงมาให้แม่ขึ้นไปนอน เราก็ต้องช่วยอุ้มแม่ขึ้นเตียง ต้องทำเองทุกอย่าง จากนั้นเค้าก็พาแม่ไปเจาะเลือด แม่โดนเจาะเลือดหลายครั้งมาก นิ้วทั้งสิบถูกเจาะเพื่อจะเอาเลือดไปตรวจ แต่แม่มีเลือดน้อยเกินไป เค้าก็มาเจาะที่หูของแม่ เพิ่งเคยเห็นครั้งแรกนี่ละค่ะว่าเค้าเจาะเลือดเอาจากหู (ตั้งแต่เช้ามาจนป่านนี้ยังไม่เห็นหน้าหมอเลยค่ะ) เห็นแม่เจ็บแล้ว เรายืนจับมือแม่หันหน้าไปทางอื่น น้ำตาหยดไหลอาบแก้ม แต่ไม่กล้าสะอื้นกลัวแม่รู้ สักพักไม่ไหวแล้ว วิ่งไปร้องไห้อยู่คนเดียว กลับมาที่เดิมแม่ถามไปไหนมาลูก ก็บอกแม่ว่าไปเข้าห้องน้ำมา

เวลาผ่านไปจนเกือบ 5 โมงเย็น แม่ถึงจะได้ห้องพัก ทำไมมันช่างยาวนานขนาดนี้ เราเองร่างกายดี ยังแทบตาย แล้วแม่เราแน่นอนค่ะ คนป่วยอาการแย่ลงอย่างเห็นได้ชัด

หมอก็มาตรวจทุกวัน ๆ แต่ที่ไม่ชอบที่สุดก็คือ ตอนที่หมอมาตรวจแล้วเอาพวก นศ.แพทย์มาด้วยค่ะ มากันเต็มรอบเตียง 7-8 คน มุงดูแม่เรา เอามือเขี่ย ๆ แม่เรา พลิกตัวแม่เราไปมา เหมือนแม่เราเป็นอะไรสักอย่าง เราก็นั่งตาดำ ๆ อยู่ตรงนั้น ทำไมหมอไม่พูดกับเราสักคำล่ะคะว่า "ขออนุญาตินะครับ พา นศ.แพทย์มาเรียน" อะไรก็ว่าไปสิ ความรู้สึกตอนนั้นแบบ เฮ้ย อะไรกันเนี่ย นี่แม่ชั้นนะ ไม่ใช่ขยะ มาเขี่ย ๆ จิ้ม ๆ อยู่ได้ ภาพนั้นยังติดตาอยู่เลยค่ะ โกรธ โกรธมาก

แม่เราก็ถูกเค้าจับพลิกตัวไปมา แม่ก็ร้องค่ะ เพราะว่าตกใจคนเต็มเตียง ร้องเรียกหาลูก เราก็บอกว่าอยู่นี่จ๊ะแม่ แม่ก็ยังร้องอยู่ พอเราจะเข้าไปหาแม่ หมอก็บอกว่า ไม่ต้องเข้ามา ตวาดเราซะงั้น อ้าวเราก็งงสิ แถมไล่เราออกไปข้างนอกห้องซะงั้น แต่เราก็ไม่ไปค่ะ พยาบาลที่อยู่ใกล้ ๆ ก็ปากไม่ธรรมดาค่ะ ไม่รู้มาทำงานแบบนี้ได้ไง เราจะไปหาแม่ก็ไม่ได้ แม่ก็ยังร้องเรียกหาเราอยู่ ส่วนหมอและ นศ.แพทย์พวกนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไรค่ะ ยังจิ้ม ๆ เขี่ย ๆ แม่เราอยู่เหมือนเดิม เดี๋ยวจับพลิกซ้าย เดี๋ยวจับพลิกขวา แม่เราก็ร้อง เพราะว่าแม่เจ็บ เนื่องจากที่บอกไปค่ะ แม่มีแต่กระดูก จับตรงไหนก็เจ็บ แม่บอกว่าเหมือนไฟฟ้าช็อตเลย เราก็บอกเค้าว่าช่วยทำเบา ๆ หน่อยได้มั้ยคะ แต่เค้าก็ไม่ได้สนใจเราเลยแม้แต่น้อย ไม่รู้จะทำยังไงสงสารแม่จับใจ เหมือนเดิมค่ะ ร้องไห้ ร้องไห้ ร้อง ๆ มันอยู่อย่างนั้น จนสิบห้านาทีผ่านไป แต่มันยาวนานมากสำหรับเรา พวกเค้าก็ไปกัน ไม่มีจะขอบคุณ หรือยกมือไหว้แม่เราสักนิด หรือหมอจะพูดกับเราสักหน่อยก็ไม่มี ตอนนั้นเราโกรธมากกกกกกกกก อยากเปลี่ยนโรงพยาบาลไปเลย แต่ก็นั่นแหละเป็นเด็กจะไปทำอะไรได้ โกรธพี่ที่ทำไมพาแม่มารักษาที่นี่

หลังจากที่เค้าไปกันแล้วก็เข้าไปหาแม่ กอดแม่บอกแม่ว่า แม่ไม่ต้องกลัวนะ ลูกอยู่ตรงนี้ จะไม่ทิ้งแม่ไปไหน แม่นอนพักผ่อนนะจ๊ะ เรากอดแม่อยู่อย่างนั้นจนแม่หลับไป

เรากับน้องก็ต้องสลับกันมานอนเป็นเพื่อนแม่ เพราะเค้าให้อยู่ได้แค่คนเดียว จนใกล้จะถึงวันแม่แล้ว เราก็คิดว่าเดี๋ยวจะเอาพวงมาลัยสวย ๆ มาไหว้แม่ เดินผ่านร้านมาลัยทุกวันแต่ยังไม่ได้ซื้อ เพราะยังไม่ถึงวันแม่

จนคืนวันอาทิตย์ที่ 7 สิงหาคม 2537 วันนี้เป็นวันที่เราจะไปนอนเฝ้าแม่ น้องเราก็ต้องกลับไปอาบน้ำ ไปเอาเสื้อผ้า แต่ว่าวันนั้นแม่อยากให้น้องอยู่ด้วย แต่น้องบอกว่าไม่ได้หรอกเค้าให้อยู่แค่คนเดียว แม่ก็บอกว่าไม่กลับได้มั้ย อยู่กับแม่ก่อนนะ น้องก็บอกไม่ได้หรอก ไม่มีเสื้อผ้าด้วยแหละ แล้วน้องก็ไป นั่นคือวันสุดท้ายที่น้องเราได้เห็นหน้าแม่ จำได้แม่มองแบบว่าสายตาของแม่ไม่อยากให้น้องไป เห็นแล้วก็สงสารแม่จริง ๆ คือตอนเย็นของวันนั้นก่อนที่เราจะมาโรงพยาบาล น้องก็โทรไปบอกว่าแม่อยากกินกล้วยน้ำว้า อะไร อะไร ตั้งหลายอย่าง เราได้ยินแล้วแบบดีใจมาก ๆ คิดว่าแม่น่าจะอาการดีขึ้น ซื้อไปโรงพยาบาลเยอะเลยค่ะ แปลกใจมาก แม่กินทุกอย่างได้ แม่กินขนมหวานหมดถ้วย กินกล้วยน้ำว้าได้ตั้งสองลูก กำลังใจของเราดีขึ้นมาเลยค่ะ

จนตอนที่ระหว่างนอนเราก็ได้ยินแม่เพ้อ เรากลัวมาก แม่ก็บอกไม่ไป ไม่ไป เพ้ออยู่อย่างนั้น ตอนนั้นอยู่ ๆ ในใจมันก็คิดว่าถ้าแม่จะไปก็ขอให้แม่ไปดี ขอคุณพระศรีรัตนตรัยช่วยนำทางแม่ด้วย แล้วเราก็สวดมนต์ ไม่รู้คิดขึ้นมาได้ยังไง ตอนนั้น สักพักแม่ก็ร้องแล้วก็ตื่น เราก็จับมือแม่ แม่หันมาเห็นหน้าเรา แม่ก็ถามว่าทำไมไม่ไปโรงเรียน เราก็บอกแม่ว่าเพิ่งตีสองเอง ยังไม่เช้าเลย แม่ก็ถามว่าวันนี้วันอะไร ก็บอกแม่ว่าวันจันทร์ แม่ก็บอกว่าได้เวลาแล้ว ใจเราหายแวบเลยค่ะ ถามแม่ได้เวลาอะไร แม่บอกก็ลูกต้องไปโรงเรียนไง เรานอนไม่หลับจนถึงเช้า

ประมาณ หกโมงเช้าพยาบาลก็เข้ามาจะเช็คตัวให้แม่ แต่เราขอทำเอง เริ่มจากเอากระโถนอุจจาระ ปัสสาวะ ไปเททิ้ง ล้างทำความสะอาด เช็คตัวให้แม่ค่อย ๆ เช็ด กลัวแม่เจ็บ เช็ดไปถามไปแม่เจ็บมั้ย เอาแป้งมาทาตัวให้แม่ ทาหน้าให้แม่ แม่เราหอมจัง แล้วก็หอม ๆ แม่อยู่อย่างนั้นตั้งนาน จนแม่บอกว่าไปโรงเรียนได้แล้ว ตอนนั้นก็ประมาณเจ็ดโมง อาหารเช้าก็มา เราก็ป้อนให้แม่ แต่แม่ก็กินได้ไม่มาก จนแม่บอกว่ารีบไปโรงเรียนเถอะลูก แต่วันนั้นเราไม่อยากไปเลย จำได้ว่าก่อนออกจากห้องไปกราบแม่ หอมแม่ แล้วบอกแม่ว่าจะรีบกลับมานะ สายตาของแม่ที่มองเรา เหมือนแม่จะบอกว่าแม่รักลูกมากนะ แต่แม่ก็ไม่ได้พูดอะไร เราก็มองแม่จนพ้นประตูห้องไป

ไปถึงโรงเรียนวันนี้มีการให้นักเรียนนั่งสมาธิ แถมเปิดเพลงค่าน้ำนมด้วย ไม่รู้บ่อน้ำตาทะลักมาจากไหน เราร้องไห้เลยค่ะ มันเก็บไม่อยู่ แถมช่วงนี้อยู่ในช่วงสอบกลางภาคด้วย บอกตรง ๆ ไม่มีกำลังใจอ่านหนังสือเลย พอสอบเสร็จรีบไปโรงพยาบาล ออกมารอรถแต่ว่ารถเมล์เนี่ยมาสามคัน ขึ้นไม่ได้เลย จนถึงคันที่สี่ ไปถึงโรงพยาบาลแวะซื้อของจะเอาไปให้แม่ พอจะขึ้นลิฟท์ โห รอนานมาก ๆ ไม่ไหวแล้ว ตัดสินใจเดินขึ้นบันไดไปชั้น 11 ทางเดินขึ้นบันไดของโรงพยาบาลมันเปลี่ยวได้ใจจริง ๆ ไม่รู้กล้าขึ้นมาได้ยังไง ในที่สุดก็ขึ้นมาถึงจนได้ เหนื่อยแทบตาย สักพักเห็นพี่สาวเดินออกมาตาแดง น้ำตาอาบหน้า เอาแล้วเรารู้ได้ทันทีแม่ตายแล้วแน่เลย ของที่ซื้อมาเราทิ้งไว้ตรงทางเดิน วิ่งอย่างเร็วไปหาแม่ แต่ว่าภาพที่เห็นคือ แม่นอนหลับตา มีคนยืนร้องไห้อยู่ข้าง ๆ เตียงแม่ เราก็เข้าไปเขย่าตัวแม่แรง ๆ เรียกแม่ไม่รู้กี่ครั้ง ร้องไห้ น้ำตาก็หยดลงร่างของแม่ บอกแม่ว่าทำไมไม่รอเราก่อน เข้าไปจับเท้าแม่ยังอุ่น ๆ อยู่เลย แต่บวมมาก ๆ นอนกอดแม่ร้องไห้อยู่อย่างนั้น จนพยาบาลเข้ามาจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แม่ เค้าก็พยายามดึงเราออกมา ป้าที่เราจ้างเค้ามาดูแลแม่ ก็บอกว่าอย่าร้องไห้น้ำตาหยดบนตัวแม่ เดี๋ยวแม่จะมีห่วง สุดท้ายเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนผ้าแพรสีชมพูให้แม่เสร็จ เค้าก็เอาแม่ไปห้องดับจิต ในที่สุดแม่ก็จากเราไปจริง ๆ ในวันที่ 8 สิงหาคม 2537 เวลาบ่ายสองกว่า ๆ เตียงข้าง ๆ บอกว่าแม่ตายก่อนเราจะมาถึงแค่สิบนาทีเท่านั้นเอง ถ้าวันนั้นเราได้ขึ้นรถเมล์ตั้งแต่คันแรก และไม่แวะซื้อของข้างล่าง และได้ขึ้นลิฟท์ไม่ต้องใช้บันไดไปชั้น 11 เราก็คงได้ทันดูใจแม่ค่ะ เสียดายที่สุด

เกลียดโรคมะเร็งที่สุด ขอโทษด้วยนะคะหากโพสยาวไป และอาจจะไม่เกี่ยวกับกระทู้ แต่พอมันเห็นแล้วอดนึกถึงไม่ได้ค่ะ ขอโทษจริง ๆ นะคะ

ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้นะคะสำหรับผู้ป่วยทุกคน สู้ ๆ ค่ะ
แก้ไขเมื่อ 07 ต.ค. 49 11:13:40
แก้ไขเมื่อ 07 ต.ค. 49 08:25:36

จากคุณ : Yumeyada - [ วันเกิด PANTIP.COM 08:24:40 ]