PANTIP.COM : D5456603 จดหมายฆ่าเวลา รออะไรไม่รู้ อิอิ [Buffet Talk]

ความคิดเห็นที่ 1

จำได้ตอนไปญี่ปุ่นครั้งแรกเมื่อสักเกือบยีสิบกว่าปีก่อน

น้องชายเพื่อนที่แสนน่ารัก เขาไปเรียนหนังสืออยู่ที่นั่น สู้อุตส่าห์แวะมาทักทาย แล้วเลยพาไปเดินเล่นเที่ยวเล่นแถวชินจูกุ

จำได้ไม่ลืมว่าเขาพาไปกินข้าวหน้าเนื้อ แบบญี่ปุ่นนี่ สมัยนั้นกระแสญี่ปุ่นยังไม่ฮิตขนาดนี้ อินเทอร์เน็ตก็ยังไม่แพร่หลาย ร้านข้าวหน้าเนื้อแบบนี้ ถือเป็นอาหารคนยากของที่นั่น ตามสไตล์ญีปุ่นก่อนเข้าไปกิน ก็หยอดเงินที่เครื่อง vending ของเขา แล้วก็ได้ตั๋วประมาณเดียวกับตั๋วรถไฟสมัยก่อนของบ้านเรา

เสร็จแล้วก็เดินเข้าไปนั่งหน้าเคาน์เตอร์ ยื่นเจ้าตั๋วนี่ให้เขา ชามข้าวใบโตในมือของพ่อครัวหลังเคาน์เตอร์ ก็ยกกระบวยอันโตตักเนื้อที่ต้มจนเปื่อยอยู่ในหม้อ ส่งกลิ่นหอมจรุงใจ โปะใส่หน้ามาให้จนเต็มปากชาม

เครื่องเคียงไม่มีอะไรมาก มีขวดขิงดองแบบเส้นฝอยสีแดงสดหน่อย ตั้งไว้ให้

บรรยากาศรอบข้าง ต้องบอกว่าไม่เหมือนร้านข้าวหน้าเนื้อสมัยใหม่ที่ญี่ปุ่นในทุกวันนี้ ในวันที่ไปนั่งกินอยู่นั่น รอบข้างมีแต่กลุ่มลูกค้าที่เป็นพนักงาน ลูกจ้างที่ไม่ได้ใส่สูทผูกเน็คไทแล้วคลายปมมานั่งดื่มเบียร์

เกือบทุกคนมาในสภาพเหงื่อชุ่มหน้า ก้มหน้าก้มตากินกันเป็นอาหารเย็นที่ในความรู้สึกของเขา คงไม่ใช่อาหารเลอเลิศอะไร

น้องเขาบอกเล่าวว่า ร้านแบบนี้ถือเป็นร้านประจำของชนชาวบ้านที่รายได้ไม่สูงนัก อย่างนักศึกษาอย่างเขาเอง คนงานลูกจ้างในระดับใช้แรงงาน เป็นหลัก เพราะราคาถือได้ว่าถูกมากเมื่อเทียบกับค่าครองชีพของที่นั่น

ความรู้สึกที่ได้กิน ตอนนั้น ต้องบอกว่า อร่อยจนไม่รู้จะเปรียบกับอะไรดี เพราะเป็นมื้ออาหารที่อุดมไปด้วยน้ำมิตรไมตรีของน้อง ได้สัมผัสกับวิถีชีวิตแท้ ๆ ของชาวบ้าน คุณภาพของอาหารไม่ใช่ประเด็นสำคัญ เพราะเป็นเรื่องการได้สัมผัสถึงจิตวิญญานแห่งอาหารของเขาในอีกแบบ

มาถึงวันที่ไปกินนี่ เมนู คล้ายกัน แต่ คุณภาพต่างกัน อิอิ เนื้อที่โป๊ะหน้าข้าวมาคราวนี้ ไม่ใช่เศษเนื้อติดผังผืด ที่ต้องต้มเคี่ยวจนเปื่อยยุ่ย แต่เป็นเนื้อนำเข้า ย่างสวยรอยตะแกรง คุณภาพของเนื้อนุ่มละมุน เอร็ดอร่อยแต่ขาดจิตวิญญานไปสักนิด กินไปก็โหยหาวันเวลาเก่า ๆ ที่ไม่อาจเรียกคืนมาได้
แก้ไขเมื่อ 29 พ.ค. 50 10:02:55
แก้ไขเมื่อ 29 พ.ค. 50 10:01:47

จากคุณ : jojo02 - [ 29 พ.ค. 50 09:33:50 ]