PANTIP.COM : D6781080 ขี่ม้า(เหล็ก) ชมดอกไม้ ที่ ฮอกไกโด พร้อมบันทึกจากป๋า (ตอนที่ 1) [Buffet Talk]

ความคิดเห็นที่ 8

ป๋าบันทึกไว้ว่า

วันเสาร์ที่ 31 พฤษภาคม 2551

นอนไม่ค่อยหลับเพราะอากาศอบอ้าวมาก เหงื่อแตกทั้งตัว เสื้อหนาวที่เตรียมไปก็ต้องเก็บเข้ากระเป๋า ไม่ได้ใช้ เออแต่พนักงานก็เดินแจกผ้าห่ม และก็มีหลายๆคนรับมาห่ม แล้วไม่ร้อนกันบ้างหรืออย่างไรเนี่ย สงสัยว่าจะเป็นอยู่คนเดียวหรือเปล่า จึงถามคุณหนู ก็ได้คำตอบว่าร้อน การเข้าห้องน้ำบ่อยก็มีส่วนที่ทำให้นอนไม่ค่อยหลับ ตลอดการเดินทางเที่ยวนี้เข้าห้องน้ำห้าหน ไม่ซ้ำห้องกันเลย

พอได้เวลาประมาณตีห้า เห็นพนักงานเดินไปมาและเปลี่ยนจากชุดไทยเป็นเครื่องแบบกระโปรงม่วงเข้ม เสื้อสีชมพู ส่วนพนักงานชายไม่ต้องเปลี่ยน (มั้ง) เพราะใส่กางเกงและเสื้อสูทอยู่แล้ว มองออกไปที่หน้าต่างแลเห็นแสงสว่าง แสดงว่าพระอาทิตย์ขึ้นแล้ว ก็เราบินเข้าหาพระอาทิตย์นี่นา แสงส่องกระทบเมฆสีออกแดงส้ม เข้มบ้างอ่อนบ้าง ตามแต่ผิวของเมฆจะเป็นแบบใด ดูแล้วสวย สบายตา และเพลินดีจริงๆ นั่งอยู่สักพักจึงลุกไปสีฟันในห้องน้ำ ทางการบินไทยได้วางแปรงสีฟันพร้อมยาสีฟันไว้ในห้องน้ำหลายชุด มีชุดโกนหนวดสำหรับสุภาพบุรุษด้วย แหมอุตส่าห์เตรียมมาเป็นอย่างดี เอาเถอะใช้ของการบินไทยก็ได้ จากนั้นก็กลับมานั่งเซ็งๆรอว่าเมื่อไรจะถึงญี่ปุ่นเสียที อ้อ ลืมไปประมาณหลังอาหารค่ำพนักงานนำเอกสารสำหรับเข้าเมืองของญี่ปุ่นมาให้กรอก งง เหมือนกันเพราะกรอกเยอะมาก ใช้เวลาไปกว่าครึ่งชั่วโมงจึงกรอกเสร็จ

เครื่องใช้เวลาเกือบหกชั่วโมงจึงร่อนลงที่สนามบิน Narita International Airport พอออกจากเครื่องก็ต้องเดินมาตามทางไกลโขอยู่ ตามทางเดินปูพื้นด้วยพรมชนิดแผ่นสีเทาอ่อน น่าจะขนาดหกสิบxหกสิบ ซม. แต่รักษาความสะอาดได้ดีมากๆ ดูแล้วสบายตา ส่วนผนังเป็นวัสดุเรียบๆ ประดับด้วยภาพเป็นระยะ เดินมานานพอควรจึงถึงหน่วยตรวจคนเข้าเมืองของญี่ปุ่น มีหลายเคาน์เตอร์ และแบ่งให้เป็นผู้ที่ถือหนังสือเดินทางญี่ปุ่นสัก 5-6 แถว แต่ละแถวมี 2 เคาน์เตอร์ และเป็นต่างชาติอีก หนึ่งแถวแต่มี 2 เคาน์เตอร์ เข้าแถวขดไปขดมาตามแนวเขตกั้นที่สนามบินทำไว้ มีผู้โดยสารอยู่ข้างหนาสัก 15 คนเห็นจะได้ สงสัยจะต้องรอนานหน่อย แต่ว่าแต่ละคนผ่านได้รวดเร็วมาก การทำงานของ ตม. ญี่ปุ่นเนี่ยมีประสิทธิภาพและรวดเร็ว ระหว่างเข้าแถวรอก็มีภาพวิดีโอบนจอใหญ่ ให้ทราบขั้นตอนการผ่านตม. ทำให้ผู้เข้าเมืองปฏิบัติตามได้ง่ายและเร็วมาก จนกระทั่งมาติดอยู่ที่ชายชาวอัฟริกันสองคน ทั้งสองเคาน์เตอร์ พูดกันกับเจ้าหน้าที่ไม่รู้เรื่อง ระหว่างนั้นเจ้าหน้าที่ตม.ที่ยืนอยู่บริเวณนั้น (เข้าใจว่าเป็นหัวหน้า) ก็เดินเข้ามาเชิญชาวต่างชาติทั้งสองเข้าไปในห้องรับรองที่จัดไว้ ไม่รู้ว่าพูดอะไรกัน หันมาอีกทีมีเคาน์เตอร์เพิ่มอีก 2 ทำให้ทั้งแถวผ่านตม.ได้อย่างรวดเร็วขึ้นมาก พอพ้นตม.จึงรีบไปเข้าห้องน้ำ แบบว่าทางสนามบินจะเข้าใจผู้โดยสารที่มากับเครื่องว่านั่งมานาน จำต้องใช้ห้องน้ำ จึงได้จัดห้องน้ำไว้ขนาดพอรองรับผู้โดยสารที่เข้าเมือง จากสายการบินที่ทยอยกันเข้ามา เฉพาะที่ปัสสาวะและห้องส้วมก็มีมากกว่าสนามบินสุวรรณภูมิ 5 เท่า นี่ขนาดเค้าเปิดใช้มาตั้งหลายปีแล้วนะ ห้องน้ำได้รับการดูแลเป็นอย่างดี มีกลิ่นหอม สะอาด และมีเจ้าหน้าที่ประจำตลอดเวลา ที่จริงที่สุวรรณภูมิก็มีเจ้าหน้าที่คอยทำความสะอาดตลอดเวลาเหมือนกัน แต่ไม่สามารถทำความสะอาดได้สะดวกเนื่องจากมีห้องน้ำน้อยมากจึงถูกใช้อยู่ตลอดเวลา และส่วนใหญ่ก็ต้องเข้าคิวด้วย

รอกระเป๋าอยู่นานเหมือนกัน คนอื่นๆเค้าได้กันไปแล้ว นี่คงเพราะเรา check-in กลุ่มแรกกระเป๋าจึงถูกลำเลียงขึ้นเครื่องบินก่อนและคงอยู่ในสุด สักพักใหญ่กระเป๋าล็อตสุดท้ายก็เข้ามา นั่นไงกระเป๋าของกลุ่มเรา ไชโย ทุกคนได้กระเป๋ากันครบถ้วน แล้วก็ลากออกมาด้านนอกพื้นที่ ผ่านศุลกากรญี่ปุ่นที่ให้ความสะดวกกับนักท่องเที่ยวเป็นอย่างมาก เนื่องจากด้านหน้าของเรามีคนต้องเปิดกระเป๋าเดินทางเพื่อตรวจสิ่งของภายใน เจ้าหน้าที่จึงเลื่อนกระเป๋าและผู้โดยสารเลี่ยงไปด้านข้าง และมีเจ้าหน้าที่อีกคนหนึ่งเข้ามาทำการแทน แบบนี้ต้องยอมรับว่าเค้าเตรียมพร้อมกันมาเป็นอย่างดี โชคดีอีกที่เจ้าหน้าที่ที่มาใหม่นี้พอเห็นหนังสือเดินทางไทยก็พูดว่า “สวัสดีครับ” ทำให้หัวใจเราพองโตทีเดียว แล้วก็เชิญให้กลุ่มเราเข้าเมืองญี่ปุ่น แหมแบบนี้นักท่องเที่ยวประทับใจมิรู้ลืม

ออกมาจากบริเวณสำคัญของสนามบิน เราก็เดินกันตามป้ายบอกทางว่าทางออก เดินมาเรื่อยๆลงบันไดเลื่อน จำได้ว่าหลายอัน แล้วก็เดินต่ออีก จนถึงบันไดเลื่อนสุดท้ายซึงเราคิดว่าคงจะต้องถามเจ้าหน้าที่แล้ว เพราะเดินมานานแล้ว ก็พอดีเจอสำนักงาน JR อยู่ทางซ้ายมือ เฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อย คุณโจโจ้ทำหน้าที่เข้าไปเจรจากับเจ้าหน้าที่ของ JR ซึ่งก็ได้รับความร่วมมือและช่วยเหลือเป็นอย่างดี ที่จริงต้องเรียกว่าใช้ความพยายามเพราะปัญหาอยู่ที่ภาษาที่สามที่ทั้งสองฝ่ายใช้เจรจากันนั่นเอง ยื่นเอกสารที่ได้มาจากเมืองไทย เพราะเราซื้อบัตร JR แบบเดินทางไม่จำกัดเจ็ดวัน และเป็นแบบที่เรียกว่า Greencar ซึ่งเทียบกับชั้นพิเศษ หรืออาจเรียกว่าชั้นธุรกิจหรือชั้นหนึ่งก็ได้ ขึ้นอยู่กับขบวนรถที่เราจะใช้เดินทาง สักพักก็มีคนเข้ามาเข้าแถวรอติดต่อเจ้าหน้าที่เพราะขณะนี้ยังเช้าอยู่จึงมีให้บริการเพียงคนเดียว สำหรับผู้ที่มาซื้อตั๋วนั้นเค้าสามารถซื้อได้ที่เครื่องจำหน่ายตั๋ว ไม่ต้องมาที่เคาน์เตอร์ ทันใดก็มีเจ้าหน้าที่หญิงอีกคนหนึ่งเข้ามาให้บริการกับผู้ที่เข้าคิวรออยู่ เมื่อบริการเสร็จก็เดินเข้าไปด้านหลัง คงยังไม่ถึงเวลาทำงานละมังแต่ไม่อยากให้ผู้ใช้บริการรอนาน ส่วนคุณผู้ชายก็กำลังง่วนอยู่กับการจองที่นั่ง และออกตั๋ว ตามรายการเดินทางที่คุณอุบลวัลย์วางแผนไว้ โดยจัดทำให้คล้ายกับตารางการเดินรถของรถไฟญี่ปุ่น ซึ่งศึกษามาจากเว็บไซต์นั่นเอง และจัดพิมพ์ขึ้น ทำให้เจ้าหน้าที่ให้ความช่วยเหลือได้ง่ายขึ้นมาก ตั๋วที่ได้มาส่วนใหญ่ได้นั่งด้วยกัน แต่ก็มีหลายขบวนที่เราต้องนั่งแยกกันเพราะถูกจองเต็มหมดโดยเฉพาะที่นั่งริมหน้าต่าง และก็มีบางขบวนที่เราต้องไปนั่งตู้โดยสารแบบธรรมดา เพราะแบบชั้นพิเศษ Green Car ถูกจองเต็มหมดแล้ว

หน้าตาของตั๋ว เจอาร์ ที่แลกมา
แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 51 09:00:52

จากคุณ : jojo02 - [ 9 ก.ค. 51 13:27:37 ]

ความคิดเห็นที่ 29

ไม่นานนักเราก็มาถึงสถานีปลายทาง Hakodate ซึ่งเราจะหยุดพักค้างคืนที่เมืองนี้ คุณหนูจองโรงแรมมาแล้วจากเมืองไทย ได้ Voucher มาด้วยและก็มีแผนที่แสดงที่ตั้งของโรงแรม ด้านนอกสถานีฝนเริ่มหนาเม็ดและลงแรงมาก จึงเดินเข้าร้านขายของที่สถานีซื้อร่มหนึ่งคนเป็นแบบด้ามยาว (ไม่เอาแบบพับได้กลัวสู้พายุไม่ไหว) สีขาวขุ่นราคาคันละ 400 yen (ประมาณร้อยสามสิบกว่าบาท) ส่วนคนอื่นมีร่มติดมาจากเมืองไทย ส่วนคุณหนูและคุณโจโจ้เดินไปที่ทำการของ JR เพื่อขอเปลี่ยนตั๋วขากลับเป็นรถนอน ปรากฏว่าเต็ม ขอเป็น Greencar ก็เต็ม เราคงต้องนอนกลับด้วยรถธรรมดาเสียแล้ว นี่ขนาดจองล่วงหน้าตั้งห้าวัน เมื่อพร้อมกันแล้วก็ออกเดินมาด้านข้างสถานี อากาศหนาวมากลมแรงและเย็นยิ่งเพิ่มความหนาวให้มากขึ้น จนในที่สุดคุณหนูและคุณโจโจ้จึงอาสาออกไปสำรวจเส้นทางก่อน สักพักก็กลับมาบอกว่าเห็นทางแล้วแต่ลมแรงมากร่มที่ซื้อมาใหม่ยังต้านไม่อยู่ หักไปแล้ว โห ลมแรงมากจริงๆนะ คุณหนูจึงเปลี่ยนเป็นใส่เสื้อฝนแทน และทั้งสี่สหายก็เดินผจญความหนาวเหน็บ ข้ามถนนไปอีกสองสามครั้ง ก็ถึงโรงแรม Kikuya เดินขึ้นบันไดวน ผ่านประตูสองชั้นกันความเย็น ประตูหน้าโรงแรมนี้ใช้ระบบสัมผัสที่มือจับ แล้วจะเปิดปิดเองอัตโนมัติ เข้าไปในห้องโถงซึ่งอยู่ชั้นที่สอง โรงแรมนี้ด้านหน้ากว้างเท่ากับห้องแถวสองห้อง ชั้นล่างเป็นที่จอดรถแต่ก็ได้ไม่กี่คันเอง เจ้าหน้าที่ของโรงแรมอัธยาศัยดีมาก คุณหนูเล่าให้ฟังระหว่างเดินทางมาว่า เค้าช่วยเหลือทุกอย่างที่เราขอมา และตอบอีเมล์ทุกฉบับ พร้อมกับแนะนำร้านอาหารค่ำให้ด้วย พอคุณโจโจ้ส่งใบจองโรงแรมให้ เค้าขอ passport ยิ้มและบอกว่าได้จัดห้องไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว และร้านอาหารก็จองที่ไว้แล้วด้วยเป็นบุฟเฟ่ต์ปูล้วนๆ ตามที่ขอมาจากกรุงเทพฯ ได้ฟังเช่นนั้นทุกคนก็กุลีกุจอหอบข้าวของขึ้นไปชั้นสี่ เอากระเป๋าไปเก็บก่อน เข้าห้องน้ำ จัดของ ใช้เวลาไม่นานเราก็มาพร้อมกันที่ห้องโถงโรงแรม ห้องนี้อุ่นสบายเพราะเค้าเปิดเครื่องทำความร้อนไว้แล้ว ที่หน้าเคาน์เตอร์มีโซฟาหนึ่งชุด ปลายที่ติดกับหน้าต่างเหนือบันไดวนมีเครื่องคอมพิวเตอร์หนึ่งชุดสำหรับให้บริการผู้มาพักใช้อินเตอร์เน็ต

เราเดินกันอย่างเร่งรีบ ไม่ใช่เพราะความหนาว แต่เป็นเพราะความหิวต่างหาก นี่มันทุ่มกว่าแล้ว ในที่สุดเราก็มาถึงร้านที่มีชื่อว่า Hakodate Banya ร้านนี้อยู่ไม่ไกลจากโรงแรมเดินสัก สี่บล็อกเห็นจะได้ เป็นร้านขนาดสองคูหา ก้มผ่านม่านเข้าไป ด้านขวามือยกระดับเล็กน้อยจัดเป็นที่นั่งแบบโต๊ะสักสองสามโต๊ะ ส่วนด้านซ้ายมือเป็นคอกกั้นไว้สำหรับลูกค้าที่มากันเป็นกลุ่ม แยกเป็นสองคอก เราได้คอกด้านหลังนั่งได้สักสิบคนแต่เรามากันแค่สี่คนเอง เป็นโต๊ะแบบญี่ปุ่นต้องถอดรองเท้าไว้ด้านหน้า ยังไม่ทันได้คุยอะไรกันมาก เค้าก็เสริฟ(เสิร์ฟ)น้ำชาร้อนๆ และตามมาด้วยน้ำจิ้มดูแล้วน่าจะเป็นซอสเปรี้ยว ที่ตกตะลึงมากเห็นจะเป็นถาดใหญ่สองถาด แต่ละถาดมีปูขนาดใหญ่ห้าตัว เป็นปูขนสองตัว ปูใหญ่อีกสองตัว ปูหนามอีกหนึ่งตัว แต่ละตัวมีขนาดใหญ่มาก เฉพาะลำตัวก็ใหญ่กว่าฝ่ามือแล้ว มีเครื่องเคียงมาด้วยสองแบบเป็นมันปูและเนื้อปู ตามด้วยซุปเต้าเจี้ยวใส่ปูขนร้อนๆอีกครึ่งตัวมีเต้าหู้มาด้วยสองชิ้น อุปกรณ์มีช้อนและลิ่มสองแฉกอยู่คนละปลายสำหรับแคะเนื้อปู มีกรรไกรสำหรับตัดกระดองปู ว่าแล้วทุกคนก็เริ่มรับประทาน คุณหนูนั่งแบ่งกับคุณคิ้มหนึ่งถาด มองดูแล้วของในถาดจะบดบังทั้งสองคนได้สบาย แกะตัวปูไม่ค่อยจะเป็นจึงเน้นที่ก้ามปูเป็นหลัก ปูนี้เป็นปูที่นึ่งแล้วและนำไปแช่เย็น กินได้สักสิบกว่าก้ามก็เริ่มแผ่ว พอดีมองขึ้นไปเห็นพนักงานของร้านกำลังมองอยู่ และทำหน้าตาไม่ค่อยสบอารมณ์อย่างไรไม่รู้ พักเดียวก็มีพนักงานหนุ่มสองคนมานั่งคุกเข่าข้างๆโต๊ะพร้อมด้วยอุปกรณ์และผ้าขาว ใส่ถุงมือพลาสติกใส คนหนึ่งหล่อโคตรๆ ขอบอก ขนาดผู้ชายยังชอบเลย ดูจะพูดกันไม่รู้เรื่อง ว่าแล้วเค้าก็หยิบปูขึ้นมาหนึ่งก้ามแล้วใช้กรรไกรตัดเปลือกที่โคนก้าม จากนั้นก็หักก้ามปู เปลือกส่วนปลายก็จะหลุดออกคงเหลือส่วนก้ามและเนื้อปูขาวเชียว ดูแล้วน่ากินมาก อย่างนี้นี่เองเค้าคงทนเห็นวิธีการกินของพวกเราไม่ไหว แต่ก็ไม่หยุดเพียงนั้น ยังคงทำหน้าที่แกะปูให้พวกเราได้ทานกันอย่างเอร็ดอร่อย เค้าตัดและแกะปูมาวางมากเท่าไรเร็วเท่าไหร่ เราก็เร่งมือกินให้ทันอย่างสนุก ก็แปลกนะ บุฟเฟ่ต์นี้กำหนดเวลาไว้ไม่เกินชั่วโมงครึ่ง แต่เค้าเข้ามาช่วยแบบนี้เรายิ่งกินได้เยอะขึ้นสิ ไม่เพียงแค่นั้นนะพอปูหมดไปสักสามในสี่ เค้าก็นำปูมาเสิร์ฟเพิ่มให้อีก แต่พวกเราบอกเค้าให้เอาคืนไป ไม่ไหวแล้วแค่นี้ก็อิ่มมากแล้ว เค้าก็ยังคะยั้นคะยอให้เรากินเพิ่ม ดีจริง ไม่หวงปูราคาแพงๆเลย แล้วพนักงานหนุ่มน่ารักทั้งสองก็คำนับแล้วลุกไป หมดหน้าที่แล้ว ไม่แค่นั้นนะเค้าเสิร์ฟข้าวปั้นหน้าปูอีกคนละสี่ชิ้น อย่างนี้จะกินเข้าไปหมดมั้ยเนี่ย อิอิ แต่ก็หมด มื้อนี้หมดไปคนละพันต้นๆเอง (บาทนะ)

จากคุณ : jojo02 - [ 9 ก.ค. 51 14:00:20 ]