ความคิดเห็นที่ 1 เพลงชื่อ "เรียงความเรื่องแม่" ใกล้วันแม่แล้ว ได้ยินวิทยุเปิดเพลงนี้ทีไร ฟังแล้วน้ำตาจะไหลทุกที ไม่รู้ทำไม... ------ น่า นา นา น๊า นา น๊า นา น่า นา น่า นา นา น๊า นา น๊า นา น่า นา คุณครูสั่งให้เขียน เรียงความเรื่องแม่ฉัน บอกให้ส่งให้ทันวันพรุ่งนี้ มันยากจังทำไม่ไหว หนูแม่ไม่มี แล้วจะเขียนให้ดียังไง *เป็นห่วงก็ไม่รู้ ดูแลก็ไม่คุ้น กอดแม่อุ่นจริงๆมันจริงไหม พร้อมหน้ากันทานอาหาร เคยมีแค่ฝันไป ไม่มีเพลงกล่อมใดไม่มี **ห่มผ้าไม่เคยอุ่นเลย กอดหมอนไม่เคยอุ่นใจ นอนหลับไปอย่างเดียวดายทุกที ไม่มีอะไรจะเขียน ให้ครูได้อ่านพรุ่งนี้ บนหน้ากระดาษก็เลอะน้ำตา *** ถ้าแม่ฟังอยู่ไม่ว่าแม่อยู่ไหน ไม่ว่าแม่เป็นใคร ช่วยส่งรักกลับมา ถ้าแม่ฟังอยู่คิดถึงหนูหน่อยหนา หนูขอสัญญาว่าหนูจะเป็นเด็กดี ----- คลิ๊ก ฟังได้ที่นี่นะครับ http://www.budpage.com/bmu06.shtml จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 00:11:40 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ได้รับ forword mail มาครับ...... อืมใช่นะ....สั้นๆ ซึ้งๆ ดีครับ แม่แก่ผู้เฒ่าเดินไม่ได้คนหนึ่ง เป็นที่รำคาญใจของลูกชายเหลือเกิน... สมัยนั้นยังไม่มีสถานสงเคราะห์คนชรา จึงไม่รู้ว่าจะเอาแม่ไปฝากใครให้เลี้ยงแทน... ชายหนุ่มจึงตัดสินใจแบกเอาไปปล่อยป่าให้อยู่ตามยถากรรม... ระหว่างทาง แม่ไม่วอนขอ...ไม่ถาม... ไม่ว่าอะไร... ตั้งใจหักกิ่งไม้ตามทาง เรื่อยไป เข้าป่าลึก ไกลมากแล้ว... ลูกชายวางแม่ลงบนโขดหิน แล้วหันหลังเดินกลับทางเดิมไป... ... ตอนนี้เอง ที่แม่ตะโกนตามหลังลูกชายไปว่า... "ลูกเอ๋ย เดินตามรอยกิ่งไม้ที่แม่หักไว้ให้นะ จะได้ไม่หลงทาง..." จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 00:13:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ทำไมแม่จึงสมควรได้รับการตอบแทน? เมื่อเราเกิด เรามิอาจเลือกได้ เมื่อเราเกิด เรามิอาจช่วยเหลือตนเองได้แม้แต่น้อย การเกิดใช่ว่าแค่การปรากฏร่างบนผืนโลก แต่ทั้งกายน้อยพร้อมใจที่มิรู้เดียงสานั้น ต้องเติบโตอีกยาวไกล และมิอาจอยู่รอดได้โดยปราศจากผู้อุ้มชูดูแล... เขาผู้นั้น จำต้องอุทิศชีวิตเพื่อชีวิต เพราะ ชีวิตน้อยๆนั้น คือ ตัวเธอที่มิใช่ของเธอ..ในวันหน้า อันโชคชะตาได้มอบให้แก่เธอ เป็นของขวัญแห่งความรักและความศรัทธาต่อ การดำรงอยู่ของตัวชีวิตเอง เมื่อเป็นเด็ก สัมผัสของแม่ต่อผิวกายอย่างสม่ำเสมอ มันได้หล่อเลี้ยงศรัทธาต่อการมีชีวิตและความไม่กลัว ความเหนื่อยยากจากการทำงานเพื่อให้เราได้รับการศึกษา มันคือบทพิสูจน์อีกก้าวหนึ่งของการให้ที่ไม่มีเงื่อนไข อันสัญชาตญาณแห่งความเป็นแม่เท่านั้นจะมีให้กับชีวิตหนึ่งที่นอกกายตน เมื่อท่านแก่ชราภาพลง ลูกๆของวันนี้ จึงสมควรกลับมาดูแลท่าน......... อันวันคืนของเรา ก็คือ เด็กๆเสมอในสายตาท่าน เป็นความภูมิใจของชีวิตทีสร้างชีวิตอีกหนึ่งให้เติบใหญ่พร้อมโบยบิน แต่ทำไมลูกๆบางคนจึงมิใยดีต่อแม่ในยามแก่เฒ่า......อะไรที่ปิดบังสายตาแห่งยุติธรรมนั้นเสีย แม่ คือ เสน่ห์แห่งการให้-ลึกลับอนันตภาพ แม่ คือ แรงบันดาลใจแห่งความศรัทธาต่อชีวิตและความกล้า แม่ คือ ความสงสารยามที่ท่านแก่เฒ่า อันชะตากรรมโน้มนำคืนสู่ดิน บนหนทางแห่งการร่วงโรยภาคบังคับ ลูกๆของวันนี้ สมควรดูแลแม่ มิควรโต้เถียงในเรื่องการทำสิ่งประเสริฐใดกับแม่ เพราะ คนแก่มิได้ต้องการอะไรอีก นอกจากความรักความสามัคคีในหมู่ลูกหลาน บนพื้นฐานของการมีสุขภาพที่ดี เช่นเดียวกับท่าน ที่กำลังเดินทางไปสู่อ้อมกอดอันเลือดเย็นของธรรมชาติที่จำต้องพรากจากทุกคนไปในไม่ช้า..... ดังนั้น ลูกๆของวันนี้ เราสมควรดูแลแม่ยามที่ท่านแก่เฒ่าก่อนที่วันคืนจะไม่เอื้อโอกาสนั้นให้อีก ไม่ช้าก็เร็ว ลองร่วมแบ่งปันความรู้สึก ความเห็นกัน ด้วยความขอบพระคุณ.. จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 00:14:35 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ความรักของแม่ >>>มีคนเล่าให้ฟังว่า >>>สมัยก่อน คุณพงษ์เทพ กระโดนชำนาญ ศิลปินเพลงเพื่อชีวิต >>>แกอยู่ในป่า กับเพื่อน 5 – 6 คน >>>ทุกวันก็จะเปลี่ยนเวรกัน ล่าสัตว์ป่า มาทำอาหาร >>>วันหนึ่ง เป็นเวรของคุณพงษ์เทพ >>>แกก็คว้าปืนยาว สะพายบ่า เดินเข้าป่าไป >>>อาหารโปรดของคุณพงษ์เทพ คือแกงเนื้อลิง >>>พอเดินเข้าป่าไปได้สักพัก เห็นลิงตัวหนึ่ง นั่งอยู่บนต้นไม้ หันหลังให้ >>>แกก็รีบยกปืนประทับบ่า ยิงเปรี้ยง ไปที่ตัวลิง >>>เหตุการณ์แปลกประหลาดได้เกิดขึ้น ปกติ ลิงพอถูกยิง >>>จะหล่นตุ๊บ จากต้นไม้ทันที แต่ลิงตัวนี้ นั่งจับกิ่งไม้เฉย ไม่หล่นลงมา >>>จะว่ายิงไม่ถูก ก็ไม่น่าเป็นไปได้ เพราะคุณพงษ์เทพ แกยิงปืนแม่น >>>ระยะแค่นี้เป้าใหญ่ขนาดนี้ ไม่พลาดแน่นอน >>>ในขณะที่กำลังสงสัยอยู่นั้น ลิงตัวที่ถูกยิง ร้องโหยหวน เสียงดังมาก >>>ฝูงลิงที่แยกย้ายกันออกหากินอยู่บริเวณใกล้ ๆ >>>วิ่งแห่กันเข้ามาหาลิงตัวที่ถูกยิง แล้วร้องโหยหวน เหมือนกันหมด >>>แกตกใจ ยืนตกตะลึง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น >>>สักครู่ ลิงตัวที่ถูกยิง โยนวัตถุเล็ก ๆ สีดำ ๆ >>>ชิ้นหนึ่งให้กับลิงตัวที่อยู่ใกล้ที่สุด >>>แล้วก็หล่นตุ๊บ ลงมาจากต้นไม้ >>>คุณพงษ์เทพ รีบวิ่งไปดู >>>ลิงถูกยิงเข้าที่หลัง ทะลุหน้าอก เลือดแดงฉาน เต็มตัว >>>คุณพงษ์เทพเห็นแล้ว ต้องเบือนหน้าหนี >>>ลิงที่ตกลงมา เป็นลิงแม่ลูกอ่อน ขณะที่ถูกยิง เธอกำลังให้นมลูก >>>ลูกตัวน้อย กำลังดูดนมอย่างมีความสุข >>>ทันทีที่ถูกยิง ถ้าเป็นลิงตัวอื่น จะหล่นตุ๊บ ลงจากต้นไม้ >>>แต่แม่ลิงตัวนี้ ยังหล่นไม่ได้ ยังตายไม่ได้ >>>เพราะเธอยังมีภารกิจใหญ่หลวงที่ต้องทำ >>>คือ รักษาชีวิตลูกน้อย ให้พ้นอันตราย >>>เธอกัดฟัน โหนกิ่งไม้ไว้ แม้จะเจ็บปวดแทบขาดใจ >>>มองดูเลือดที่ไหลหยดเป็นทาง ด้วยความตกใจ >>>พยายามรวบรวมพละกำลังที่ยังพอมีเหลือทั้งหมด >>>ตะโกนสุดเสียง ร้องเรียก ฝูงลิงเข้ามาใกล้ ๆ >>>แล้วก็ฝากฝัง ให้เลี้ยงลูกน้อยแทนเธอ >>>หลังจากโยนลูกให้จ่าฝูงแล้ว มองดูลูก ถูกพาไปจนลับสายตาแล้ว >>>แน่ใจว่า ลูกปลอดภัยแล้ว จึงหลับตา แล้วหล่นลงมา ตาย >>> >>>คุณพงษ์เทพ ก้มมองหน้าลิง แล้วร้องไห้ >>> >>>เพราะที่เบ้าตาลิง มีหยดน้ำตาใส ๆ กำลังไหลริน >>>คุณพงษ์เทพ รีบเดินกลับที่พัก เอาปืนไปเผาทิ้ง >>>ไม่ยอมออกล่าสัตว์อีกเลย ตลอดชีวิต >>> >>>และภาพความรักที่ยิ่งใหญ่ ของแม่ลิง ที่มีต่อลูกน้อย >>>เป็นแรงบันดาลใจ ให้พงษ์เทพ แต่งเพลงขึ้นมาเพลงหนึ่ง >>>ชื่อว่า "ลิงทะโมน" >>>เพื่อยกย่อง เชิดชู คุณค่าของความรัก ที่แม่ มีต่อลูก ได้มาจาก forward mailครับ จริงหรือเปล่าผมเองก็ไม่ทราบ แต่ว่าอ่านแล้วซึ้งครับ เลยเอามาแบ่งปันกัน ใครเคยอ่านแล้วก็ขออภัยด้วยนะครับ ใกล้วันแม่แล้วด้วย ขณะที่เรายุ่งอยู่กับงาน วุ่นกับเรื่องเรียน หรือกังวลเรื่องแฟนที่ทะเลาะกันอยู่ เราลืมนึกไปรึเปล่าว่ามีคนรักและห่วงเราอยู่สุดหัวใจ จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 00:15:34 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เวรกรรมของแม่......... พอถึงเดือนสิงหาคม ผมก็คิดถึงวันแม่ แต่ปีนี้คิดถึงเร็วไปหน่อย มีแม่คนหนึ่งเสียชีวิตไปนานมากแล้ว ก่อนตายเธอรำพันไว้ ดังนี้ พอจะเห็นมารดาสักครึ่งวัน พ้นนั้นศูนย์เปล่าเป็นเถ้าถ่าน จะได้แต่คิดถึงคะนึงนาน กลับไปบ้านเถิดลูกอย่ารอเย็น เมื่อเวลาเขาฆ่าแม่คอขาด จะอนาถไม่น่าจะแลเห็น เจ้าดูหน้าเสียแต่แม่ยังเป็น นึกถึงจะได้เห็นหน้ามารดา ฯ จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 00:17:11 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คลิ้กฟังได้นะครับ http://www.icygang.com/jukebox/listen.php?id=1662 อุ่นใดใดโลกนี้ไม่มีเทียบเทียม อุ่นอกอ้อมแขนอ้อมกอดแม่ตะกอง รักเจ้าจึงปลูกรักลูกแม่ย่อมห่วงใย ไม่อยากจากไปไกลแม้เพียงครึ่งวัน * ให้กายเราใกล้กันให้ดวงตาใกล้ตา ให้ดวงใจเราสองเชื่อมโยงผูกพันธ์ อิ่มใดใดโลกนี้ไม่มีเทียบเทียม อิ่มอกอิ่มใจอิ่มรักลูกหลับนอน น้ำนมจากอกอาหารของความอาทร แม่พร่ำเตือนพร่ำสอนสอนสั่ง **ให้เจ้าเป็นเด็กดี ให้เจ้ามี่พลัง ให้เจ้าเป็นความหวังของแม่ต่อไป ***ใช่เพียงอุ่นท้องที่ลูกร่ำร้องเพราะต้องการไออุ่น อุ่นไอรัก อุ่นละมุน ขอน้ำนมอุ่นจากอกให้ลูกดื่มกิน จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 00:18:19 ]

ความคิดเห็นที่ 7 1 จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 00:19:42 ]

ความคิดเห็นที่ 8 2 จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 00:20:05 ]

ความคิดเห็นที่ 9 3 จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 00:20:17 ]

ความคิดเห็นที่ 10 3 (ลืมใส่รูปครับ) จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 00:20:51 ]

ความคิดเห็นที่ 11 4 จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 00:21:23 ]

ความคิดเห็นที่ 12 5 จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 00:22:05 ]

ความคิดเห็นที่ 13 6 จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 00:22:31 ]

ความคิดเห็นที่ 14 7 จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 00:23:00 ]

ความคิดเห็นที่ 15 8 จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 00:23:27 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตำนาน...วันแม่ ที่ลูกควรรู้ เคยสงสัยบ้างหรือไม่ว่า “วันแม่” มีความเป็นมาอย่างไร ความเป็นมาของวันแม่นั้น กล่าวกันว่า นางแอนนา เอ็ม. จาร์วิส คุณครูชาวอเมริกันแห่งรัฐฟิลาเดลเฟียก็ใช้ความพยายามร่วมสองปีเพื่อเรียกร้องให้มี “วันแม่” ขึ้นอย่างเป็นทางการ โดยในปีพ.ศ. 2457 ประธานาธิบดีวู้ดโรว์ วิลสัน ได้มีคำสั่งให้ถือเอาวันอาทิตย์ที่ 2 ของเดือนพฤษภาคมเป็น “วันแม่แห่งชาติ” และใช้ “ดอกคาร์เนชั่น” เป็นสัญลักษณ์วันแม่ โดยมี 2 แบบคือ ถ้าแม่มีชีวิตอยู่ ให้ใช้ดอกคาร์เนชั่นสีชมพู แต่ถ้าแม่ถึงแก่กรรมไปแล้วให้ใช้ดอกคาร์เนชั่นสีขาว สำหรับประเทศไทย มีการจัดงานวันแม่ครั้งแรก โดยกระทรวงสาธารณสุข เมื่อ 10 มีนาคม พ.ศ. 2486 ที่สวนอัมพร แต่เนื่องจากช่วงดังกล่าวเป็นช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ทำให้ต้องงดจัดในปีต่อไป และต่อมาแม้จะมีหลายหน่วยงานได้พยายามรื้อฟื้นจัดขึ้นอีก แต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จเท่าที่ควร รวมทั้งได้มีการเปลี่ยนแปลงกำหนด “วันแม่”หลายครั้ง จนเมื่อวันที่ 23 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2493 คณะรัฐมนตรีสมัยจอมพล ป. พิบูลสงคราม เป็นนายกรัฐมนตรี จึงได้มีประกาศรับรองให้วันที่ 15 เมษายนของทุกๆ ปี เป็น วันแม่ โดยเรียกว่า “วันแม่ของชาติ” และมอบหมายให้สภาวัฒนธรรมแห่งชาติเป็นผู้จัดงานเมื่อวันที่ 15 เมษายน พ.ศ. 2493 เป็นครั้งแรก และได้รับความสำเร็จด้วยดี มีประชาชนและหน่วยงานต่างๆ ให้การสนับสนุนจัดงานกันอย่างกว้างขวางตั้งแต่นั้นมา และยังมีการประกวดแม่แห่งชาติ และคำขวัญวันแม่ เพื่อให้เกียรติและเพิ่มความสำคัญของงานวันแม่ให้ยิ่งๆ ขึ้นไปด้วย ต่อมาในปี พ.ศ. 2519 ทางราชการจึงได้เปลี่ยนใหม่ โดยให้ถือว่าวันที่ 12 สิงหาคม อันเป็น วันเสด็จพระราชสมภพของสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ เป็น “วันแม่แห่งชาติ” และกำหนดให้ใช้ “ดอกมะลิ” เป็นดอกไม้สัญลักษณ์วันแม่ การที่ใช้ “ดอกมะลิ” เป็นสัญลักษณ์วันแม่ ก็เพราะดอกมะลิเป็นดอกไม้ที่มีสีขาวบริสุทธิ์ มีกลิ่นหอมที่หอมไปไกลและหอมได้นาน ผลิดอกได้ทั้งปี อีกทั้งยังนำไปปรุงเป็นเครื่องยาหอมใช้บำรุงหัวใจได้ด้วย ซึ่งคุณสมบัติเหล่านี้เปรียบได้กับความรักอันบริสุทธิ์ลึกซึ้งที่แม่มีต่อลูก เป็นความรักที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตากรุณาที่ไม่มีที่สิ้นสุด และไม่มีพิษมีภัย มีแต่ความชุ่มชื่นใจดั่งความหอมของดอกมะลิ จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 00:24:38 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คนแต่งบทความนี้คือ คุณพิง ลำพระเพลิง ครับ ค่าน้ำนม ถ้าให้จัดเรียงความสำคัญของ ’ผู้หญิง’ ในชีวิตเรามา สามอันดับแรก น่าเป็นดังนี้ อันดับที่หนึ่ง คือ “แม่” อันดับที่สอง คือ “แม่” อันดับที่สาม คือ “แม่” (อันดับสุดท้ายคงเป็น “แม่” เช่นกัน) ใช่ครับ ผมกำลังจะพูดถึง “แม่”สิ่งที่เราทุกคนรู้กันดีอยู่แล้ว แต่ว่า อาจมีบ้างบางครั้งที่เราหลงลืมไป จนขาดความใส่ใจกับบุคคลใกล้ตัวท่านนี้ จำได้ มั๊ยครับครั้งสุดท้ายที่คุณกอดแม่น่ะเมื่อไหร่? อย่าบอกนะว่าคุณอายุมากเกินไปแล้ว...เป็นไปไม่ได้ ไม่มีใครแก่เกินกว่าจะกอดแม่หรอก ผมอยากอวดแม่ของผมครับ แม่ผมเป็นคนบ้านนอก เชยๆ ผมชอบนั่งแอบมองแม่เวลาแกเผลอ หล่อนอยากทำอะไร ผมก็ปล่อยให้แกทำ ล่าสุดนี่เธอเหยาะน้ำยาปรับผ้านุ่มลงไปในน้ำสุดท้าย ของการอาบน้ำ ให้หมาด้วย ด้วยเหตุผลของคนซื่อ คือเธอบอกว่า ทำตั้งหลายครั้งแล้ว ก็ไม่เห็นหมามันบ่นอะไร แม่ผมเรียนมาน้อย เรียกว่าไม่ได้เรียนเลยก็เกือบจะว่าได้ เธอศึกษาทุกอย่างด้วยการจำ เห็นเขาพูดเขาทำอะไรในโฆษณา ก็พยายามเอามาใช้กับลูกชาย ครั้งนึงผมน้ำเข้าหูเธออวดภูมิด้วยการ บอกให้ผมใช้ไม้สำลีเช็ดหูของจอห์นสันไมโครบัส ผู้หญิงคนเดียวกันนี้เองที่ลากครกกับสากกะเบือออกไปตำน้ำพริกมะม่วงนอกบ้าน เพราะเห็นลูกชายกำลังนอนหลับอยู่ในบ้าน ไม่ใช้ตำแค่นอกบ้านนะ แต่เธอออกไปตำนอกรั้วบ้านเลยทีเดียว ผมกับแม่ทุกวันนี้เราอาศัยอยู่ด้วยกันที่ต่างจังหวัด ทุกครั้งที่ผมขับรถเข้ามาคุยงานในกรุงเทพฯ เธอยังคงทำกับข้าวใส่กล่องมาให้ผมกินอยู่เสมอ และเธอไม่เคยลืมที่จะเด็ดดอกจำปีหน้าบ้าน มาใส่ในกล่องข้าวด้วยทุกครั้ง ผมตื้นตัน แต่!แม่ครับ ผมอยากจะบอกแม่ว่า... ดอกจำปีมันไม่อร่อยเลยครับ เมื่อไม่นานมานี้ครอบครัวของเราได้มีวาสนาไปออกรายการโทรทัศน์ รายการ “เจาะใจ” ผมบอกแม่ว่า “นี่เธอ ชั้นจะพาเธอไปออกโทรทัศน์นะดีใจมั๊ย” แม่อิดออด แบ่งรับแบ่งสู้ “ไม่เอาดีกว่ามั๊งลูก เดี๋ยวเขาถามอะไรแล้วแม่ตอบไม่ได้” “แม่ครับ รายการเขาไม่ได้มีสิบหกคำถาม สามตัวช่วย ถามใครก็ได้ ตอบได้สองครั้งหรือว่าเปลี่ยนคำถาม ถึงแม่จะตอบผิด เกมส์เขาก็ไม่ได้จบลงทันทีซะเมื่อไหร่ นะแม่นะ ไปด้วยกันเถอะนะ” “ไม่เอาหรอก แม่ไม่ไปดีกว่า” “เอาน่าแม่ ไปด้วยกันเถอะ” “ไว้ถึงวันนัดก่อนแล้วกัน แม่จะให้คำตอบ” แล้วคำตอบของแม่ก็คือ การตื่นไปทำผมตั้งแต่มืด ร้อยวันพันปีเธอเคยเข้าร้านเสริมสวยกับเขาซะที่ไหน แต่ผมก็รู้ดีว่าเธอไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง... เธอทำเพื่อชายไทยทั้งประเทศต่างหาก!!!!!!!!!! เรื่องราวแม่มีมากมายไม่รู้จบ เป็นนิทานให้เรานั่งมองได้ ไม่รู้เบื่อ ถ้าเราจะหาเวลาว่างๆ นั่งลอบมองดูเธอคนนั้นบ้างเท่านั้นเอง ผมเชื่อว่า แม่ของพวกเราทุกคนมีมุมน่ารัก ให้เราได้อมยิ้มอยู่เสมอ เป็นเรื่องน่าแปลก ที่เรามักจะรู้กันอยู่ในใจว่าเรารักผู้หญิงคนนี้ แต่ทว่า เรากลับนั่งกินข้าวกับเธอน้อยกว่าผู้หญิงคนอื่นๆ ซะอีก เราถูกสอนมาให้รักแม่ แต่เรากลับซื้อของขวัญให้คนอื่นบ่อยกว่าซื้อให้แม่ของเราซะอีก เดี๋ยวนี้ผมอายุมากขึ้น แม่ก็อายุมากกว่าเราอีกเท่าตัว ผมยังคงนั่งแอบมองแม่อยู่ แม่ผมแก่ลงไปมาก หล่อนจะมีเวลามาโพสต์ท่าให้เรานั่งแอบมองได้อีกสักกี่ปี บนโลกกลมๆใบนี้ ผมมัวแต่วิ่งวนเร็วจี๋จนแทบจะชนหลังตัวเองอยู่ร่อมร่อ ตลอดเวลาเราไขว่คว้าหาอะไรอยู่ก็ไม่รู้จนเกือบลืมผู้หญิงคนนี้ กว่าจะนึกขึ้นมาได้ เวลาก็ผ่านไปมากมาย ถ้าบทความนี้ สะกิดให้ใครนึกถึงแม่ขึ้นมาได้มั่งล่ะก้อ ขอร้องล่ะ อย่าทำได้แค่นั่งมองแม่ เพราะเกรงว่าเพียงแค่นั้นจะไม่ทันการณ์ เวลาไม่ได้มีอยู่ไม่ได้มีเหลือเฟือ... อ่านแล้วอย่าลืมพิจารณาสถานการณ์ของคุณดูนะ ว่า คุณจัดลำดับความสำคัญของแม่คุณ จริงๆไว้แค่ไหน จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 00:25:56 ]

ความคิดเห็นที่ 19 พระคุณแม่ทดแทนไม่รู้หมด กาลครั้งหนึ่งไม่นานเท่าไหร่ ณ ต้นไม้ใหญ่ท้ายหมู่บ้าน มีเด็กชายคนหนึ่งเดินหงุดหงิดอยู่คนเดียว ปากก็บ่นไปว่า "ใช้อยู่ได้ วันๆใช้ทำโน่นทำนี่ เดี๋ยวให้ถูบ้าน เดี๋ยวให้ล้างจาน โอ้ย..เบื่อ ๆ ๆ " เดือดร้อนถึงเทพผู้ให้กำเนิด ซึ่งเป็นผู้จัดให้เด็กๆมาเกิดในหมู่บ้านนี้ จึงแปลงกายเป็นผู้เฒ่าและปรากฎตัวพร้อมกับหมาน้อยตัวหนึ่ง ผู้เฒ่าถามเด็กน้อยว่า " เด็กน้อยเจ้าบ่นอะไรอยู่เหรอ บอกเรามาเถอะเผื่อเราจะช่วยเจ้าได้ " เด็กน้อยตอบ " ก็แม่ของฉันนะสิ วันๆชอบใช้ให้ทำงานบ้าน ไม่เคยได้พัก ได้เล่นกับเพื่อนบ้างเลย " ผู้เฒ่าหยิบก้อนอิฐขึ้นมาสองก้อน " เอ้า ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็มาเล่นกับเราสิ เรามาแข่งกันถืออิฐนี้ไว้คนละก้อน ใครถือได้นานกว่ากันคนนั้นชนะ " เด็กชายเห็นว่าเป็นเรื่องง่ายๆจึงตกลงเล่นด้วย เวลาผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เด็กน้อยเริ่มเมื่อยล้า และเบื่อจึงบ่น และขอยอมแพ้ ผู้เฒ่าก็พูดต่อว่า " งั้นเจ้าเล่นกับลูกสุนัขตัวนี้ไหมหละ แต่ก่อนอื่นเจ้าต้องป้อนนมให้ลูกสุนัขตัวนี้ก่อนนะ " เด็กน้อยตอบว่าก็ได้ แล้วเริ่มป้อนนมให้ลูกสุนัข ไม่นานลูกสุนัขก็ซนและไม่ยอมอยู่นิ่งเด็กน้อยก็เบื่อ แล้วก็บ่นพาลไม่ป้อนนมต่อ.. ผู้เฒ่าจึงสอนว่า "แม้แต่ก้อนอิฐ 1 ก้อนเจ้าก็ยกได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เทียบไม่ได้กับแม่เจ้า ซึ่งต้องอุ้มท้องเจ้าตลอดทั้งวันทั้งคืนนานถึง 9 เดือนก่อนจะคลอดเป็นเจ้าออกมา" " แล้วยังต้องอดทนเลี้ยงเจ้าตั้งแต่เล็กจนโตขนาดนี้ ขณะที่เจ้าป้อนนมลูกหมาแค่มื้อเดียวก็เบื่อแล้ว " " การเป็นแม่นั้นลำบากนัก ตั้งแต่อุ้มท้อง และเลี้ยงลูกจนกว่าจะโต การทดแทนบุญคุณด้วยการช่วยการงานเพียงเล็กน้อย ย่อมเทียบไม่ได้กับพระคุณแม่ที่เลี้ยงเรามา " เด็กน้อยได้ฟังแล้วจึงคิดได้ รีบวิ่งกลับไปหาแม่โดยไม่คิดบ่นอีกเลย.. คติ:พระคุณแม่นั้นมากเหลือคณา จะตอบแทนเท่าไรก็ไม่หมด จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 00:27:00 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ใครที่ยังลังเล ที่จะตอบแทนพระคุณพ่อ-แม่ อ่านไว้ซะนะ เวลาที่มีไม่มาก รีบๆ เข้า เรื่องจริงจาก รร.อัญสัมชัญแล้วจะกลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่ ...... เรื่องนี้ต้องยกความดีความชอบให้กับ "มิสอุไรพร"ครูที่มีจิตวิทยาสูงในการสอนเด็ก รักใดไหนเล่าเท่ารักแม่...วีรกรรมสุดยิ่งใหญ่ของแม่ที่ลูกทุกคนต้องอ่าน! ตึกเซนต์หลุยส์มารี โรงเรียนอัสสัมชัญ แผนกประถม ราวกลางปี พ.ศ.2539 “มิสคะ ช่วงพักเที่ยงจะมีผู้ปกครองมารอพบสองท่านที่หน้าห้องรับรองค่ะ” โทรศัพท์แจ้งจากห้องประชาสัมพันธ์ทำให้มิสอุไรพร นาคะเสถียร ครูสาวประจำระดับชั้นป.4 รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เพราะจำได้ว่ามีการโทรนัดหมายจะมาพบจากคุณแม่ท่านหนึ่งเพียงท่านเดียวในวันนี้ เอ...ใครล่ะนี่ จะมีเรื่องอะไรรึเปล่านะ เมื่อมิสอุไรพรเดินมาถึงหน้าห้องประชาสัมพันธ์ ครูสาวก็แทบยกมือรับไหว้จากสุภาพสตรีทั้งสองท่านไม่ทันหากก็รู้สึกแปลกใจที่เห็นคุณแม่ท่านหนึ่งยกมือไหว้แต่เพียงแขนข้างเดียว อย่างไรก็ตามมิสได้เชิญคุณแม่ท่านแรกเข้าไปคุยก่อนตามลำดับการนัดโดยเก็บงำความแปลกใจไว้ หลังจากคุยกับคุณแม่ท่านแรกเสร็จมิสจึงเชิญคุณแม่อีกท่านเข้ามาคุยในห้องรับรองภาพแรกที่ได้เห็นชัดๆทำให้ครูสาวตกใจเล็กน้อยแขนซ้ายของคุณแม่เป็นแขนเทียม คุณแม่มาปรึกษาเรื่อง การเรียนของลูกเพราะไม่ได้มาในวันนัดพบผู้ปกครองประจำปีเมื่อต้นปีการศึกษาที่ผ่านมา “ลูกเขาไม่อยากให้มา เขาว่าเขาอายที่แม่ใส่แขนเทียม กลัวโดนเพื่อนล้อแม่มาทีเพื่อนก็ล้อกันประจำว่าแม่แขนเดียว แม่เป็นหุ่นยนต์เหรอ อะไรนี่น่ะค่ะ เลยไม่ได้มา” น้ำเสียงของคุณแม่แฝงแววเอ็นดูมากกว่าที่จะโกรธหรือไม่พอใจ มิสอุไรพรขออนุญาตซักถามเกี่ยวกับสาเหตุที่คุณแม่ต้องใส่แขนเทียม เมื่อได้ทราบความจริงทั้งหมดครูสาวก็ตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะต้องจัดการเรื่องที่ลูกไม่ยอมรับและไม่เข้าใจแม่นี้โดยเร็ว หากปล่อยเรื่องนี้ไป...ก็จะเป็นบาปอันหนักยิ่งติดตัวเด็กไปในภายหน้า ทั้งตัวลูกชายและคนที่ล้อเพื่อนด้วย ช่วงเย็นวันนั้นมีชั่วโมงลูกเสือแต่ฝนตกหนัก มิสอุไรพรจึงได้โอกาสนำเรื่องนี้มาเล่าให้นักเรียนฟังในห้องเรียนเรื่องราวที่ว่านั้น มีดังต่อไปนี้ วันที่ 21 สิงหาคม พ.ศ.2536 หลังวันแม่เพียงไม่กี่วัน...ครอบครัวหนึ่งได้เดินทางไปเที่ยวนากุ้งที่จังหวั ดสตูล ครอบครัวนี้ประกอบด้วยคุณพ่อ คุณแม่ และลูกชายอีกสามคนพวกเขาเดินชมนากุ้งไปตามทางเดินซึ่งเป็นคันดิน ท่ามกลางบรรยากาศสดชื่นของธรรมชาติ โดยคุณพ่อเดินนำหน้ากับลูกชายคนโตสองคน ส่วนคุณแม่เดินตามหลังมากับลูกชายคนเล็ก ทางเดินที่เป็นคันดินนั้นมีการแบ่งเป็นท้องร่องเพื่อติดตั้งระหัดวิดน้ำ ซึ่งมีใบพัดทำจากเหล็กสูงจากคันดินราว 25ซม คุณพ่อและลูกคนโตสองคนก็ข้ามท้องร่องแล้วเดินนำต่อไปข้างหน้าไม่มีใครฉุกใจคิดระวังถึงเหตุร้ายแต่แล้วลูกชายคนเล็กกลับก้าวพลาดล้มลงไปในท้องร่อง ขากางเกงเข้าไปติดกับร่องของระหัดวิดน้ำที่กำลังหมุนอยู่ และฉุดขาของลูกทั้งสองข้างเข้าไปในใบพัดเหล็ก “ถ้าเป็นพวกคุณ น้องตกลงไปอย่างนี้คุณจะทำอย่างไร” มิสหยุดเรื่องไว้ก่อนเพื่อซักถาม มองหน้าเด็กนักเรียนทั้งห้องที่นั่งเงียบกริบ หน้าซีด โดยเฉพาะ “ลูกชาย”ของคุณแม่ท่านนั้น “ทุกคนตกตะลึงใช่มั้ย คิดไม่ทันใช่มั้ย แต่นักเรียนรู้มั้ยว่าคุณแม่ท่านตัดสินใจทำอย่างไร” คุณแม่ไม่ยอม เสียเวลาคิดอะไรเลยท่านรีบยึดดึงตัวลูกเอาไว้แล้วเอาแขนซ้ายที่ว่างอยู่เข้าไปขวางใบพัดเหล็กไว้ ก่อน... ใบพัดจึงหมุนเอาแขนของคุณแม่เข้าไป...คนงานที่เห็นเหตุการณ์รีบปิดเครื่องทันทีแต่แรงเฉื่อยทำให้ใบพัดยังหมุนต่อด้วยกำลังแรง...แรงจนกระชากแขนซ้ายของคุณแม่ขาดสะบั้นลง! คุณแม่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทรมานแสนสาหัสสติสัมปชัญญะดับวูบลงในทันที ท้องร่องทั่วบริเวณแดงฉานไปด้วยเลือด...เลือดของแม่... ใบพัดเหล็กยังหมุนต่อไปอีกเล็กน้อยและบดเอาขาทั้งสองข้างของลูกชายคนเล็กจนกระดูกหัก...แต่ไม่ขาด ไม่ขาด...เพราะแขนซ้ายของแม่ขาดแทน...ไม่ขาด...เพราะแม้จะไร้ซึ่งสติสัมปชัญญะ มือขวาของคุณแม่ก็ยังยึดตัวลูกเอาไว้แน่น...ไม่ยอมปล่อย...คุณพ่อและลูกคนโตทั้งสองคนหันกลับมามองตามเสียงตะโกนเอะอะโวยวายของคนงาน พร้อมๆกับเสียงกรีดร้องของคุณแม่ ภาพที่เห็นทำให้พวกเขาช็อกจนแทบสิ้นสติ! คุณพ่อกระโจนพรวดเดียวถึงตัวคุณแม่และลูกน้อย แต่...มันสายเกินไปแล้ว! สิ่งเดียวที่ทำได้คือรีบพาสองแม่ลูกส่งโรงพยาบาลทันที ผลของการรักษาคือคุณแม่ต้องใส่แขนเทียมแทนแขนซ้ายที่ขาดไป ส่วนลูกคนเล็กที่ขาหักต้องอยู่โรงพยาบาลนานราวสามเดือนจึงสามารถเดินเหินได้เป็นปกติ มิสอุไรพรกวาดสายตามองไปรอบๆห้องถามขึ้นอีกว่า “นักเรียนคิดว่าคุณแม่ท่านนี้กล้าหาญมั้ยคะ” “กล้าหาญมาก” เด็กๆพากันตอบเป็นเสียงเดียวกันพลางพยักหน้า หลายๆคนยังหน้าซีดเซียวเมื่อนึกภาพเหตุการณ์ไปตามที่ครูเล่ามิสมองหน้า “ลูกชาย” ของคุณแม่แล้วบอกต่อว่า “นักเรียนทราบมั้ยว่าคุณแม่ท่านนี้เป็นคุณแม่ของเพื่อนเราในห้องนี้เองไหนใครเป็นลูกของคุณแม่ท่านนี้ยืนขึ้นให้เพื่อนเห็นหน่อยสิ” เด็กนักเรียนคนนั้นยืนขึ้น ท่ามกลางเสียงปรบมือของเพื่อนทั้งห้อง “วันนี้เมื่อคุณกลับไปบ้านมิสฝากเรียนคุณแม่ด้วยว่าพวกเราชื่นชม และยกย่องท่านมากจริงมั้ยพวกเรา” “จริงครับๆ ใช่ครับๆ” เสียงเล็กๆตอบมาเป็นทางเดียวกัน “มิสได้ทราบมาว่ามีหลายๆคนไปล้อเลียนเพื่อน ไหนคนไหนบ้างคะที่เคยล้อคุณแม่เขา ถ้ามีเราเป็นลูกผู้ชายต้องกล้ารับค่ะ” มีนักเรียน 3-4 คนยืนขึ้น สีหน้าของแต่ละคนซีดเซียวอย่างสำนึกผิดมิสอุไรพรมองหน้าของเด็กกลุ่มนี้อย่างอ่อนโยน ถามว่า “ดีมากนักเรียน ตอนนี้คุณคงอยากพูดอะไรกับเพื่อนใช่มั้ยคะ” เด็กชายกลุ่มนั้นเดินเข้าไปโอบกอดคอแล้ว กล่าวขอโทษเพื่อนด้วยความจริงใจ ครูสาวน้ำตาคลอ ยืนมองภาพนั้นด้วยความปลาบปลื้มยินดีหนักใจอยู่เหมือนกันว่า หากถามขึ้นมาแล้วไม่มีใครยอมรับว่าเคยล้อเพื่อน...จะทำอย่างไร? เธอไม่เคยผิดหวังในตัวนักเรียนอัสสัมชัญและจนถึงเวลานี้ก็ยังคงไม่ผิดหวังใครเล่า...จะเข้าใจความเจ็บช้ำขมขื่นในหัวใจเล็กๆของเด็กชายคนหนึ่งที่ถูกเพื่อนล้อเลียนประสาเด็กโดยไม่ทันคิด หากบัดนี้...ความรักของแม่และน้ำใจของเพื่อนได้สลายปมด้อยในใจของเด็กคนนี้ลง จนสิ้นแล้ว เหลือเพียงความรักและภาคภูมิใจในตัวคุณแม่เท่านั้น เมื่อหมดชั่วโมงเรียน มิสอุไรพรได้เรียกตัว“ลูกชาย” เข้าไปคุยอีกครั้ง “วันนี้เรามีอะไรในใจที่คิดว่าควรพูดกับคุณแม่มั้ยคะ” เด็กคนนั้นนิ่งคิดไปชั่วครู่ก่อนจะตอบเสียงสั่นปนสะอื้นไห้ว่า “ผม...ผมจะไปขอโทษคุณแม่แล้ว...แล้วบอกคุณแม่ว่าผมรักคุณแม่ที่สุดในโลกเลยครับ” รู้มั้ยน้ำนมหยดหนึ่งซึ่งไหลมาต้องใช้น้ำตาหยาดเหงื่อสักเท่าไหร่ บอกแม่เถอะนะ บอกทุกวัน ว่ารักท่านมากมาย กอดแม่เถอะนะ ให้คุ้นเคย กอดเลยไม่ต้องอาย ก่อนไม่มีแม่ให้กอด... จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 00:27:48 ]

ความคิดเห็นที่ 21 "แม่" คำสั้นๆ คำนี้แทบไม่ต้องอธิบายอะไรมาก เพราะทุกคนคงจะเข้าใจความหมายเป็นอย่างดี แต่ใครละจะทบทวนสิ่งต่างๆ ที่เราเคยได้รับจากแม่ หรือสิ่งที่แม่ทำให้กับเรา ลองไปดูแล้วคิดตามนะครับว่า ความรักที่แท้จริง และเป็นความรักที่บริสุทธิ์นั้นเราได้รับจากใคร เมื่อคุณกำเนิดมาในโลกนี้ เธออุ้มคุณไว้ในอ้อมอก คุณขอบคุณเธอโดยการร้องไห้ เมื่อคุณอายุ 1 ขวบ เธอป้อนข้าวและอาบน้ำให้คุณ คุณขอบคุณเธอโดยการงอแงทั้งคืนวัน เมื่อคุณอายุ 2 ขวบ เธอสอนคุณเดิน คุณขอบคุณเธอด้วยการวิ่งหนีเมื่อเธอเรียกหา เมื่อคุณอายุ 3 ขวบ เธอทำอาหารทุกอย่างให้คุณด้วยความรัก คุณขอบคุณเธอด้วยการโยนจานลงพื้น เมื่อคุณอายุ 4 ขวบ เธอให้ดินสอสีคุณ คุณขอบคุณเธอด้วยการระบายสีบนโต๊ะอาหาร เมื่อคุณอายุ 5 ขวบ เธอแต่งชุดเก่งให้คุณเพื่อไปเที่ยว คุณขอบคุณเธอด้วยการทำชุดเก่งนั้นเปื้อนโคลนเลอะเทอะ เมื่อคุณอายุ 6 ขวบ เธอเดินไปส่งคุณไปโรงเรียน คุณขอบคุณเธอด้วยการกรีดร้องว่า "ไม่ไป!!!" เมื่อคุณอายุได้ 7 ขวบ เธอซื้อบอลให้คุณ คุณขอบคุณเธอด้วยการไปทำหน้าต่างของเพื่อนบ้านแตก เมื่อคุณอายุได้ 8 ขวบ เธอซื้อไอศกรีมให้คุณ คุณขอบคุณเธอด้วยการทำมันหกเลอะเทอะไปทั่ว เมื่อคุณอายุได้ 9 ขวบ เธอสอนเปียโนให้คุณ คุณขอบคุณเธอด้วยการไม่เคยแม้แต่จะซ้อม เมื่อคุณอายุ 10 ขวบ เธอขับรถไปส่งคุณทั้งวัน ตั้งแต่สนามบอล, โรงยิม, ยันงานเลี้ยงวันเกิดของเพื่อนแต่ละคน คุณขอบคุณเธอด้วยการกระโดดออกนอกรถ โดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง เมื่อคุณอายุ 11 ขวบ เธอพาคุณและเพื่อนคุณไปดูหนัง คุณขอบคุณเธอด้วยการขอนั่งที่นั่งคนละแถว เมื่อคุณอายุ 12 ขวบ เธอเตือนคุณอย่าดูทีวี คุณขอบคุณเธอด้วยการรอเธอออกไปก่อน แล้วดูต่อ เมื่อคุณอายุ 13 เธอแนะให้คุณตัดผมให้มันดูดี คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกว่าเธอไม่มีรสนิยมเอาเสียเลย เมื่อคุณอายุ 14 เธอจ่ายค่าซัมเมอร์แคมป์หนึ่งเดือนให้คุณ คุณขอบคุณเธอด้วยการไม่ได้เขียนจดหมายมาหาเลยสักฉบับนึง เมื่อคุณอายุ 15 เธอกลับบ้านหลังเลิกงาน อยากได้กอดสักครั้ง คุณขอบคุณเธอด้วยการล็อกห้องนอนขังตัวเองในห้อง เมื่อคุณอายุ 16 เธอสอนคุณขับรถ คุณขอบคุณเธอด้วยการเอารถไปขับทุกเวลาที่คุณจะเอาไปได้ เมื่อคุณอายุ 17 เธอกำลังรอโทรศัพท์สายสำคัญ คุณขอบคุณเธอด้วยการใช้สายตลอดคืนนั้น เมื่อคุณอายุ 18 เธอร้องไห้ในวันที่คุณเรียนจบมัธยม คุณขอบคุณเธอด้วยการฉลองยันเช้า เมื่อคุณอายุ 19 เธอจ่ายค่ากวดวิชา ขับรถไปรับไปส่ง คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกลาข้างนอกเพื่อที่จะไม่ได้อายเพื่อน เมื่อคุณอายุ 20 เธอถามคุณว่ามีแฟนหรือยัง คุณขอบคุณเธอด้วยการพูดว่า ไม่ใช่เรื่องของเธอสักหน่อย เมื่อคุณอายุ 21 เธอแนะนำอาชีพให้คุณสำหรับอนาคต คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกว่า คุณไม่อยากเป็นอย่างเธอ เมื่อคุณอายุ 22 เธอกอดคุณวันรับปริญญา คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกว่า อยากได้รางวัลไปเที่ยวยุโรปสักครั้ง เมื่อคุณอายุ 23 เธอให้เฟอร์นิเจอร์ตกแต่งในอพาร์ตเมนท์แห่งแรกของคุณ คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกเพื่อนๆ ว่า มันช่างน่าเกลียดเสียนี่กระไร เมื่อคุณอายุ 24 เธอพบคู่หมั้นคู่หมายของคุณและถามคุณเกี่ยวกับแผนการในอนาคตน คุณขอบคุณเธอด้วยการจ้องมองเขม็งพร้อมพูดว่า "แม่ โปรดเถอะอย่ายุ่งกับเรื่องนี้" เมื่อคุณอายุ 25 เธอช่วยคุณจ่ายค่าใช้จ่ายงานแต่งงานและสินสอด ร้องไห้และบอกคุณว่าเธอรักคุณแค่ไหน คุณขอบคุณเธอด้วยการย้ายไปอีกฟากหนึ่งของประเทศ เมื่อคุณอายุ 30 เธอโทรมาหาพร้อมกับแนะนำเรื่องการเลี้ยงเด็ก คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกว่า สมัยนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว เมื่อคุณอายุ 40 เธอโทรมาเตือนความจำคุณเกี่ยวกับวันคล้ายวันเกิดญาติ คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกว่า ตอนนี้ไม่ว่างเลย เมื่อคุณอายุ 50 เธอเริ่มชราและไม่ค่อยสบาย ต้องการให้ดูแล คุณขอบคุณเธอด้วยการบอกว่ามันเป็นภาระแค่ไหนที่จะต้องเลี้ยงดูเธอ และแล้ว วันหนึ่ง เธอจากไปอย่างเงียบสงบ และทุกอย่างที่คุณไม่เคยกระทำ จะเหมือนฟ้าผ่าในใจคุณ"เรียกแม่ไปเถอะลูก เรียกตลอดทั้งคืนนะ" โปรดใช้เวลาสักนิด แสดงออกถีงความลึกซึ้งแด่คนที่เราเรียกว่า "แม่" แม้จะไม่กล้าพูดออกมาก็ตาม ไม่มีอะไรแทนที่เธอได้ แม้ว่าบางคราวเธออาจจะไม่ได้เป็นคนที่เข้าใจคุณมากที่สุด หรือเป็นด้วยกับความคิดของคุณ แต่เธอก็คือ "แม่" ของคุณ และเชื่อได้ว่าเธอจะทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อคุณ รับฟังทุกปัญหาทุกความกังวล ถามตัวคุณเองดูเถิด คุณมีเวลาที่จะฟังความเศร้าความกังวลใจของเธอจากการทำงาน หรือจากในครัวบ้างไหม คุณเคยคิดถึงความเหนื่อยยากของเธอไหม รักเธอให้มากแม้ว่าจะคิดเห็นแตกต่างกัน เพราะเมื่อเธอจากไป จะเหลือเพียงความทรงจำ และความเสียใจเท่านั้น อย่าเพิกเฉยกับคนที่ใกล้หัวใจคุณที่สุด รักเธอให้มากกว่าที่คุณรักตัวเอง ..... แสดงให้เธอ รู้ว่าคุณก็ "รัก" ก่อนที่จะทำได้เพียงแค่ บอกว่ารัก กับ "รูป"ของเธอ ..... ขอขอบคุณบทความของ:นายเคนซีโร่ จากเวบไซด์ http://www.geocities.com/supachai_workshop/ จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 00:28:23 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เด็กทารกที่เกิดมาไม่มีหู เช้าวันหนึ่ง..ที่โรงพยาบาล... "ขอให้ชั้นดูหน้าลูกหน่อย..ได้มั๊ยคะ" คุณแม่คนใหม่เอ่ยขึ้น.. เมื่อห่อผ้าน้อย ๆ ..................อยู่ในอ้อมกอดเธอ เธอค่อย ๆ คลี่ผ้าที่ห่อออก.. เพื่อมองใบหน้าเล็ก ๆ .................. กรี๊ดดดด.....เธอกรีดร้อง หมอต้องอุ้มเด็ก..ออกไปอย่างรวดเร็ว **เด็กทารกที่เกิดมา...ไม่มีใบหู** และแล้ว....กาลเวลาพิสูจน์ว่า.... การได้ยินของเจ้าหนู..ไม่มีปัญหา ปัญหา..มีเฉพาะสิ่งที่มองเห็นภายนอก คือ....ใบหูที่หายไป หลายครั้ง..ที่เจ้าหนูกลับจากโรงเรียน แล้ววิ่งมาบอกแม่ เธอรู้ว่า..หัวใจลูกปวดร้าวแค่ไหน... เจ้าหนูพูดโพล่งออกมา..อย่างน่าเศร้า "พวกเด็กตัวโต ..พวกมันล้อผมว่า..--ไอ้ตัวประหลาด--" จนกระทั่ง.................... เจ้าหนูเติบโตขึ้น..หล่อเหลา..เป็นที่รักของเพื่อน ๆ..เค้ามีพรสวรรค์ ในด้านอักษรศาสตร์.. วรรณคดี..และดนตรี..เค้าอาจได้เป็นหัวหน้าชั้น... แต่เพราะเจ้าสิ่งนั้น... ทำให้เค้า..ไม่อยากเจอใคร "ลูกต้องพบปะกับผู้คนบ้างนะลูก" แม่กล่าว..ด้วยความสงสารลูก พ่อของเด็กชาย.. ปรึกษากับหมอประจำครอบครัว และได้รับข่าวดีจากหมอว่า... "ผมสามารถปลูกถ่ายใบหูได้ครับ ถ้ามีผู้บริจาค..แต่ใครล่ะ..จะเสียสละใบหู..เพื่อเด็กน้อยคนนี้" คุณหมอกล่าว จนกระทั่ง ...................2 ปีผ่านไป พ่อบอกกับลูกชาย.. "ลูกเตรียมตัวไปโรงพยาบาลนะ พ่อกับแม่..หาคนบริจาคใบหูที่ลูกต้องการได้แล้ว... แต่นี่เป็นความลับ" การผ่าตัด..สำเร็จด้วยดี และแล้ว...คนคนใหม่ก็เกิดขึ้น.. ....เค้ากลายเป็น..ผู้มีพรสวรรค์... เป็นอัจฉริยะในโรงเรียน...ในวิทยาลัย จนเป็นที่กล่าวขานกัน..รุ่นต่อรุ่น ต่อมาได้แต่งงาน... และทำงาน.. เป็นข้าราชการในสถานทูต วันหนึ่ง.. ชายหนุ่มถามผู้เป็นพ่อว่า. "พ่อครับ.. ใครเป็นคนมอบใบหูให้ผมมา ใครช่างให้ผมได้มากมาย.. แต่ผมไม่เคยทำอะไร.. เพื่อเค้าได้เลยสักนิด" "พ่อไม่เชื่อว่า.. ลูกจะตอบแทนเค้าได้หมดหรอก. เรื่องนี้...................เป็นความลับ เราตกลงกันแล้ว" พ่อตอบ.. หลายปีผ่านไป.... มันยังคงเป็นความลับ และแล้ว..วันนึง..วันที่มืดมิดที่สุด.. ผ่านเข้ามา..ในชีวิตของลูกชาย แม่เค้าได้เสียชีวิตลง. เค้ายืนข้าง ๆ พ่อ... ใกล้หีบศพของแม่ พ่อเรียกเค้า.. "มานี่สิลูก..มานั่งใกล้ ๆ นี่" พ่อลูบผมแม่อย่างช้า ๆ..และนุ่มนวล ผมสีน้ำตาลแดง..ถูกเสยขึ้น จนมองเห็นใบหน้า.. ที่มองดูเหมือนคนนอนหลับ ...และแล้ว.. สิ่งที่ทำให้ลูกชาย..ถึงกับต้องตะลึง.. ...ใบหูของแม่...หายไป!.. แม่ไม่มีใบหู... "นี่เป็นคำตอบ.. ที่ลูกอยากรู้มาตลอดชีวิต".. พ่อกระซิบผ่านลูกชาย "แม่บอกพ่อว่า..เธอดีใจ................... ที่ได้ทำอย่างนี้..ตั้งแต่วันผ่าตัด.. แม่ไม่เคยตัดผมอีกเลย.. ไม่มีใคร..มองเห็นว่า.. เธอไม่สวยจริงมั๊ย? จงจำไว้.. ~สิ่งมีค่า...................ที่แท้จริง~ ไม่ได้อยู่ที่..การมองเห็น.. หากแต่อยู่ที่.. ~สิ่งที่เรา..มองไม่เห็น~ ~ความรัก..ที่แท้จริง~ ไม่ได้อยู่ที่.. เราได้ทำอะไร.. แล้วมีคน..รับรู้.. หากแต่อยู่ที่.. สิ่งที่เรา..กระทำ..แล้วไม่มีใคร..รับรู้ .. ~ความรัก~ บางครั้ง.. ไม่จำเป็น.. ต้องพูดพร่ำเพรื่อ.. หากแต่อยู่ที่....การกระทำ. ซึ่งเรา..อาจรับรู้.. เพียงแค่..ฝ่ายเดียว.. อ่านจบแล้ว..ใช้สมอง..ตรึกตรองสักนิด.. ถ้าพรุ่งนี้..เราตายไป.. บริษัท.. สามารถหาคนมาแทนเราได้ ภายในไม่กี่วัน.. แต่ครอบครัวเรา.. ต้องสูญเสีย.. และคิดถึงเรา..ไปตลอด เราได้ใช้ชีวิต..กับการทำงาน มากกว่าครอบครัว..หรือเปล่า? ถ้ามากกว่า... ก็เป็นการลงทุน.. ที่ไม่ฉลาดเลยจริง ๆ.. ...................................................................... จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 00:29:10 ]

ความคิดเห็นที่ 23 >Subject: FW: แม่..... >>แม่..... >> >> >> >> >>อ่านแล้วคนที่มีแม่ให้กลับไปกินข้าวกับแม่ ส่วนคนที่ไม่มีแม่แล้วให้คิดถึงแม่ >>ต้องเป็นคนดีของแม่ ทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้แม่มากๆ >> >>ใช้เวลาว่าง ๆ สัก 10 นาทีอ่านให้จบนะ่ เป็นเรื่องเล่าที่น่ารักมาก >>ๆ >> >>หลังจากที่แต่งงานมาได้ 21 ปี >>ผมก็ค้นพบวิธีใหม่ในการทำให้ความรักสดใสมีชีวิตชีวาอยู่เสมอ >> >>เพราะวันหนึ่งภรรยาผมบอกว่า ผมต้องออกเดทกับผู้หญิงคนหนึ่ง >>มันเป็นไอเดียของเธอล้วนๆจริงๆนะ >> >>" ฉันรู้ว่าคุณรักเธอ " ภรรยาผมว่า >> >>"แต่ผมรักคุณนี่ " ผมเถียง >> >>" ฉันรู้ค่ะ แต่คุณก็รักเธอคนนี้ด้วยเหมือนกัน " >> >>ผู้หญิงคนนั้นที่ภรรยาอยากให้ผมไปหา คือ แม่ของผมเอง ซึ่งเป็นหม้ายมา 19 >>ปีแล้ว >> >>เนื่องจากงานที่รัดตัวและต้องดูแลลูกๆ >>ทำให้ผมไปเยี่ยมแม่เพียงบางครั้งบางคราวเท่านั้น >> >>วันที่ผมโทรไปหาแม่เพื่อชวนท่านออกไปทานข้าวเย็นและดูหนัง แม่ถามว่า " >>มีอะไรหรือ? ลูกสบายดีรึเปล่า? " >> >>แม่ผมเป็นผู้หญิงประเภทที่คิดว่าการที่คนโทรมาหากลางดึก >>หรือเชิญอย่างกระทันหัน >> >>หมายความว่ามีเรื่องไม่ค่อยดีเกิดขึ้น ผมตอบแม่ว่า " >>ผมว่าดีออกถ้าเราได้ใช้เวลากันตามลำพังสองคนแม่ลูกบ้าง" >> >>แม่นิ่งคิดไปครู่หนึ่ง แล้วตอบว่า " แม่ยินดีมากเลยจ้ะ " >> >>เย็นวันศุกร์หลังเลิกงาน ผมขับรถไปรับแม่ที่บ้าน ผมรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย >>เมื่อผมไปถึงบ้านแม่ ผมก็สังเกตุได้ว่า >> >>แม่เองก็ตื่นเต้นเหมือนกัน แม่สวมเสื้อโค้ทนั่งรอผมอยู่ในบ้านเรียบร้อยแล้ว >> >>แม่ม้วนผมแล้วสวมชุดที่แม่ใส่ในวันฉลองครบรอบการแต่งงานครั้งสุดท้าย >> >>พลางยิ้มรับผมด้วยใบหน้าที่แจ่มใสราวกับทูตสวรรค์ >> >>" แม่บอกเพื่อนๆว่าแม่จะออกไปเที่ยวกับลูกชาย พวกเขาประทับใจกันใหญ่ " >>แม่พูดขณะที่กำลังก้าวขึ้นรถ >> >>" พวกเขารอฟังแทบไม่ไหวเลย " >> >>เราไปภัตตาคารที่ถึงแม้จะไม่หรูหรา >>แต่ก็ดีเยี่ยมและบรรยากาศก็อบอุ่นสบายๆมากๆ >> >>แม่ควงแขนผมเดินราวกับว่าเป็นสุภาพสตรีหมายเลขหนึ่ง >>หลังจากที่เรานั่งลงเรียบร้อยแล้ว >>ผมต้องเป็นฝ่ายอ่าน >> >>เมนูอาหาร เพราะสายตาของแม่อ่านได้เพียงตัวหนังสือตัวใหญ่ๆเท่านั้น >>เมื่อผมอ่านเมนูอองเทรไปได้เพียงครึ่ง >> >>ผมเงยขึ้นมองเห็นแม่กำลังมองดูผมอยู่ด้วยรอยยิ้มระลึกถึงความหลัง >>"ตอนที่ลูกยังเล็กนั้น แม่ต้องเป็นคนอ่าน >> >>เมนูให้ลูกฟัง " แม่ว่า " >>งั้นตอนนี้ก็ถึงเวลาแล้วที่ผมจะผลัดเวรให้แม่นั่งฟังสบายๆบ้าง " ผมตอบ >> >>ในระหว่างมื้ออาหารนั้น >>เราคุยกันอย่างถูกคอ-ไม่ใช่เรื่องราวพิเศษอะไร-เพียงแต่สลับกันถามว่าชีวิตของเรา >> >>เป็นยังไงทำอะไรที่ไหนมาบ้าง เราคุยกันสนุกมากจนไปดูหนังไม่ทัน >> >>เมื่อผมไปส่งแม่ที่บ้าน แม่พูดว่า "แล้วแม่จะออกไปเที่ยวกับลูกอีกนะ >>แต่คราวนี้ลูกต้องยอมให้แม่เป็นเจ้าภาพนะจ๊ะ" >> >>ผมตอบตกลง >> >>"ดินเน่อร์เป็นยังไงบ้าง?" ภรรยาถามเมื่อผมกลับถึงบ้าน >> >>"ดีเยี่ยมกว่าที่ผมคิดไว้มากเลย" ผมตอบ >> >>ไม่กี่วันต่อมา แม่ผมเสียชีวิตด้วยอาการหัวใจวายเฉียบพลัน >>มันเกิดขึ้นกระทันหันมากจนผมช่วยอะไรไม่ทันเลย >> >>หลายวันต่อมา ผมได้รับจดหมายพร้อมใบเสร็จจากภัตตาคารที่ผมกับแม่เคยไป >>มีโน๊ตเล็กๆแนบมาด้วยว่า >> >>" แม่จ่ายค่าอาหารชุดนี้เรียบร้อยแล้ว แม่รู้อยู่แล้วว่าแม่คงไปไม่ได้ >>แต่อย่างไรก็ตาม แม่ก็จ่ายสำหรับสองคน >> >>คือลูกกับภรรยา ลูกคงเดาไม่ถูกหรอกว่าวันนั้นมีความหมายต่อแม่มากแค่ไหน , >>รักลูกจ้ะ " >> >>วินาทีนั้น >>ผมเข้าใจถึงความสำคัญของการกล่าวคำว่า " รัก " >>ต่อคนที่เรารักในช่วงเวลาที่เค้าต้องการมัน >> >>ไม่มีอะไรสำคัญมากไปกว่าครอบครัวของคุณ >>จงให้เวลากับพวกเค้าในเวลาที่พวกเค้าต้องการคุณ >> >>เพราะสิ่งเหล่านี้ ไม่อาจผลัดวันประกันพรุ่งได้ >> >>บางคนบอกว่า หลังจากที่คุณคลอดบุตรแล้วต้องใช้เวลาราว 6 >>สัปดาห์จึงจะคืนสู่สภาพเดิม >>คนนั้นไม่รู้ว่าหลังจากที่คุณได้เป็นแม่คนแล้ว ไม่มีคำว่าคนเดิมอีกต่อไป >> >>บางคนบอกว่า คนเราเรียนรู้การเป็นแม่ได้เองตามสัญชาติญาณ >>คนนั้นไม่เคยพาลูกสามขวบไปซูเปอร์มาร์เกต >> >>บางคนบอกว่า การเป็นแม่คนนั้นน่าเบื่อ >>คนนั้นไม่เคยนั่งรถที่ลูกวัยรุ่นขับหลังจากที่ได้ใบขับขี่มาหมาดๆ >> >>บางคนบอกว่า ถ้าคุณเป็นคนดี ลูกออกมาก็จะดีเอง >>คนนั้นนึกว่าเด็กคลอดออกมาพร้อมกับคู่มือการใช้และใบรับประกัน >> >>บางคนบอกว่า แม่ที่ดีไม่ควรขึ้นเสียงกับลูก >>คนนั้นไม่เคยเปิดประตูหลังบ้านออกมาทันได้เห็นลูกหวดลูกกอล์ฟเข้าใส่หน้าต่างครัวของเพื่อนบ้านพอ >>ดิบพอดี >> >>บางคนบอกว่า การเป็นแม่คนนั้นไม่ต้องมีการศึกษาก็ได้ >>คนนั้นไม่เคยช่วยลูกประถมสี่ทำการบ้านเลข >> >>บางคนบอกว่า แม่รักลูกคนที่ห้าไม่เท่าลูกคนแรก >>คนนั้นไม่เคยมีลูกห้าคน >> >>บางคนบอกว่า ช่วงที่ยากที่สุดของการเป็นแม่คือตอนเลี้ยงและตอนคลอด >>คนนั้นไม่เคยยืนดูลูกขึ้นรถเมลไปโรงเรียนอนุบาลวันแรก >>หรือขึ้นเครื่องบินไปบู๊ทแคมป์ของทหาร >> >>บางคนบอกว่า งานของแม่นั้นหมูๆ ปิดตาสองข้าง >>หรือมัดมือไว้ข้างหนึ่งก็ยังไว้ >>คนนั้นไม่เคยสอนการออกเดินขายคุ๊กกี้ให้กับเหล่ายุวนารี 7 >>คนที่กระจุ๊กกระจิ๊กคิกคักกันอยู่ตลอดเวลา >> >>บางคนบอกว่า แม่เลิกกังวลได้แล้ว หลังจากที่ลูกแต่งงานออกเรือนไป >>คนนั้นไม่รู้ว่าการแต่งงานคือการนำลูกชายหรือลูกสาวคนใหม่เข้ามาอยู่ในสายใยใจของแม่ >> >>บางคนบอกว่างานของแม่สิ้นสุดลงเมื่อลูกคนสุดท้ายออกจากบ้านไป >>คนนั้นไม่เคยมีหลานยาย หรือหลานย่า >> >>บางคนบอกว่า แม่รู้ดีอยู่แล้วว่าคุณรักท่าน เพราะงั้น ไม่ต้องบอกท่านก็ได้ >>คนนั้นไม่เคยเป็นแม่คน จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 00:31:43 ]

ความคิดเห็นที่ 24 1 จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 00:32:53 ]

ความคิดเห็นที่ 25 2 จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 00:33:50 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เวลาไม่มีเงิน ............................... คนแรกที่คิดถึงคือ พ่อและแม่ แต่พอมีเงิน ... คนแรกที่คิดถึงคือแฟนและเพื่อน อยากได้รถ ... คนแรกที่คิดถึงคือ พ่อและแม่ แต่พอมีรถ ... คนแรกที่จะไปรับคือแฟนและเพื่อน ร้านอาหารหรู ๆ บรรยากาศคลาสสิค ... มีไว้สำหรับแฟนและเพื่อน อาหารบนโต๊ะที่บ้าน . มีสำหรับพ่อและแม่ โรงหนัง ห้างสรรพสินค้า ... มีไว้สำหรับแฟนและเพื่อน ทีวี และสวนหน้าบ้าน ... มีไว้สำหรับพ่อและแม่ พ่อและแม่ คิดบัญชีค่าใช้จ่ายก่อนนอน ... เพื่อความอยู่รอด ลูกนอนคุยโทรศัพท์ เล่นเนตก่อนนอน ... เพื่อให้หลับฝันดี เวลาเรามีความสุข ............................. มักจะมองหาแฟนและเพื่อน เวลาเรามีความทุกข์ . คนที่กังวล หดหู่และเศร้าสลดใจ คือพ่อและแม่ เวลาประสบความสำเร็จ !.. เรามักมองหาแฟนและเพื่อนเพื่อนัด?ลองและสังสรร แต่คนที่ดีใจที่สุดคือพ่อและแม่ ... แต่พ่อและแม่ กลับกลายเป็นคนที่เรามองข้ามไป ลูกไปรื่นเริงตามโรงหนัง เธค ผับ โต๊ะสนุ๊ก ฯลฯ ... พ่อและแม่กลับทำงาน หรือ นอนหลับเก็บแรงไว้ทำงานหาเงินในวันรุ่งขึ้น เพื่อแลกความสุขของลูก อยากให้ลูกเรียนสูง ๆ เวลาแต่งงาน ... คนที่เป็นธุระหาสินสอดทองหมั้นคือพ่อและแม่ คนที่มีความสุขคือลูก พ่อและแม่ตำหนิ ตักเตือน บางครั้ง เต็มไปด้วยอารมณ์ห่วงใย ...........เพื่อให้ลูกได้ดี แต่ลูกคิดว่าสิ่งที่ พ่อและแม่พูด ... เป็นแค่เรื่องไร้สาระ พ่อและแม่ ... คือผู้ฝ่าฟันปัญหาเป็นร้อยพันประการเพื่อลูก แต่พอลูกมีปัญหา ............................... มักคิดได้แค่ ท้อถอย หดหู่หรืออยากตาย!!!! พ่อและแม่คือผู้ที่ปกป้อง และยืนเคียงข้างลูกจวบจนชีวิตจะหาไม่ ลูกกำลังคิดถึงสิ่งใด ... ??? คำว่า “พ่อ” หรือ “แม่” อาจเป็นคำแรกที่เราพูดได้ตั้งแต่เกิด แล้วคุณเตรียมอะไรไว้ เพื่อคุณพ่อคุณแม่ของคุณหรือยัง เค้าบอกว่า...ถ้าอ่านแล้วส่งต่อ ก็เท่ากับว่าได้ชี้นำให้ผู้อื่นที่อยู่ใกล้ตัวคุณเห็นค่าของ ความรัก จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 00:34:49 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เอามาให้อ่านเล่น อ่านแล้วซึ้งน้ำตาจะไหล แม่สละสวยสละสาวคราวอุ้มท้อง แม่ไม่ร้องแม่ไม่บ่นแม่ทนได้ แม่เฝ้าถนอมจนครรภ์แก่แม่เต็มใจ จะหาใครเหมือนแม่แพ้ทุกคน ครบครบเก้าเดือนเคลื่อนคลอดลอดชีวิต แม่ใกล้ชิดลูกน้อยคอยฝึกฝน แม่ลำบากอย่างไรใจแม่ทน สายเลือดข้นเต้าแม่กลั่นปันลูกกิน แม่ป้องริ้นป้องไรมิให้ผ่าน แม่สงสารห่วงลูกยากว่าทรัพท์สิน แม่เห่กล่อมยามนิทราเป็นอาจิณ แม่ไม่ผินแม่ไม่ผันทุกวันมา ยามลูกสุขแม่สุขสมอารมณ์ชื่น ยามลูกขื่นแม่ขมระทมกว่า ยามลูกไข้แม่อดนอนร้อนอุรา ยามลูกยาอับโชคแม่โศกใจ คราลูกหิวแม่หิวกว่าน้ำตาร่วง แม่เป็นห่วงดิ้นรนหาเอามาให้ แม้แม่อดหมดข้าวปลาไม่ว่าไร แม่สละได้ลูกอิ่มแปร้แม่ทนเอา ใครไหนเล่าเฝ้าอบรมบ่มนิสัย แม้เติบใหญ่ไม่ท้อถอยคอยนั่งเฝ้า พระคุณเลิศลูกโศกช่วยบรรเทา ใครไหนเล่ารักมั่นแท้แม่ฉันเอ จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 00:36:12 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ในอดีต มีหญิงหม้ายคนหนึ่งซึ่งสามีได้จากไปก่อนเวลาอันควร นางมีลูกชายคนหนึ่งชื่อ เฉินต้าเหนียน ซึ่งนางรักดั่งแก้วตาดวงใจ เฝ้าทะนุถนอมเลี้ยงดู ตรากตรำทำงานหนักเพื่อส่งเสียให้ลูกชายได้รับการศึกษาที่ดีที่สุด จนเมื่อลูกชายสำเร็จการศึกษา ก็ได้เข้ารับราชการมีตำแหน่งใหญ่โต ทำให้ฐานะของครอบครัวดีขึ้น มีหน้ามีตาและเป็นที่รู้จักของสังคม แต่ทุกครั้งเมื่อมีแขกมาที่บ้าน ทุกคนก็จะได้เห็นหญิงชราที่มีหน้าตาอัปลักษณ์คนหนึ่งคอยดูแลคุณเฉินเป็นอย่างดี เมื่อมีคนถามว่าหญิงชราคนนี้เป็นใคร คุณเฉินก็จะบอกกับทุกคนว่า “หญิงชราผู้นี้คือคนรับใช้เก่าแก่ที่ดูแลคุณเฉินมาตั้งแต่เล็ก ส่วนคุณแม่นั้นได้เสียชีวิตจากไปนานแล้ว” คุณเฉินจะบอกกับคนรู้จักทุกคนเช่นนี้ เพราะเขาไม่ต้องการให้สังคมรับรู้ว่าเขามีแม่ที่มีหน้าตาอัปลักษณ์เป็นที่น่ารังเกียจ เพื่อเป็นการรักษาภาพพจน์และชื่อเสียงของตนเอาไว้ โดยที่คุณเฉินไม่เคยรู้เลยว่าคำพูดนั้นได้ไปทำร้ายจิตใจของผู้เป็นแม่ให้ปวดร้าวยิ่งนัก ด้วยความเสียใจกับการกระทำของลูกมาเป็นเวลานาน จึงทำให้ผู้เป็นแม่ถึงกับล้มป่วยลงด้วยความตรอมใจ วันหนึ่งขณะที่คุณเฉินได้เข้าไปเยี่ยมดูอาการของแม่ที่ห้องพัก คุณแม่จึงได้โอกาสเล่าเรื่องราวในอดีตให้คุณเฉินฟัง ลูกเอ๋ย แม่ของเจ้าน่ารังเกียจมากนักใช่มั้ย แม่คงทำให้เจ้าอับอายขายหน้า ลูกเอ๋ย เจ้าเคยรู้ไม๊ว่าทำไมหน้าแม่จึงได้อัปลักษณ์เช่นนี้ ความจริงแล้วหน้าของแม่ไม่ได้เป็นอย่างที่เจ้าเห็นมาตั้งแต่เกิดหรอก แต่เป็นเพราะตอนที่เจ้าอายุได้ 4 เดือน บ้านของเราเกิดไฟไหม้ ทุกคนต่างหนีเอาตัวรอดออกมาได้ เหลือแต่เจ้าคนเดียวที่ติดอยู่ในบ้าน สิ่งเดียวที่แม่คิดตอนนั้นคือหาทางเข้าไปช่วยเจ้าออกมาให้ได้ แต่เพราะวันนั้นมีลมพัดแรงทำให้ไฟลุกโหม ทุกคนต่างฉุดรั้งแม่ไว้ไม่ให้เข้าไปเพราะกลัวจะได้รับอันตราย แม่เองก็รู้ว่าโอกาสที่จะรอดออกมานั้นมีน้อย แต่เป็นห่วงว่าเจ้าจะได้รับอันตราย แม่จึงตัดสินใจฝ่ากองเพลิงเข้าไปช่วยเจ้าโดยไม่คิดถึงชีวิตของตัวเอง ในที่สุดแม่ก็ได้ช่วยเจ้าออกมาได้อย่างปลอดภัย เพื่อนบ้านในบริเวณนั้นจึงช่วยกันพาแม่ไปส่งโรงพยาบาล เมื่อฟื้นขึ้นมาได้รู้ว่าเจ้าปลอดภัยแม่ก็ดีใจแล้ว แม้ร่างกายของแม่จะได้รับบาดเจ็บใบหน้าแม่จะเสียโฉมไปแม่ก็ไม่เสียดาย ลูกเอ๋ย แม่ต้องขอโทษเจ้าด้วย แม่ไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้เจ้าอับอายที่มีแม่หน้าตาอัปลักษณ์ไม่สวยเหมือนกับแม่ของคนอื่น วันนี้เจ้าเติบโตขึ้นมามีร่างกายที่สมบูรณ์แข็งแรง ได้เป็นเจ้าคนนายคนแม่ก็ยินดีกับเจ้าด้วย แม่ไม่ได้ต้องการอะไรจากเจ้า หวังเพียงให้ลูกของแม่เป็นคนดีมีคุณธรรม แม่ก็พอใจแล้ว เมื่อคุณเฉินได้ฟังเรื่องราวจากปากของผู้เป็นแม่ ก็รู้สึกสำนึกผิด ในสิ่งที่ตนได้เคยกระทำต่อแม่ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาคุณเฉินได้เปลี่ยนแปลงตนเองเป็นคนใหม่ คอยดูแลปรนนิบัติแม่เป็นอย่างดี เมื่อมีแขกมาที่บ้านคุณเฉินจะแนะนำให้ทุกคนได้รู้จักกับคุณแม่ และกล่าวยกย่องด้วยความภูมิใจว่าตนนั้นเป็นผู้ที่โชคดีที่มีคุณแม่ที่ประเสริฐที่สุด คำอวยพร เนื่องในโอกาสวันแม่ที่จะถึงนี้ จึงอยากบอกกับคนที่ยังเป็นลูกอยู่ว่า ขอให้จงมีความกตัญญูกับแม่ให้มากๆ และรักแม่ในทุกๆวัน ไม่ใช่แค่เฉพาะในวันแม่เท่านั้น เพื่อให้แม่ของเรามีแต่ความสุขตลอดไป ขอขอบคุณหนังสือธรรมะทุกเล่ม ที่ให้ความรู้แก่ผู้คนทั้งหลาย **** จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 00:37:48 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เรื่องนี้เป็นเรื่องเล่าของลุกผู้ชายคนหนึ่งที่ตระเวนทั้งเรียนทั้งทำงานไปร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำแม้เขาจะเติบกล้าเก่งกาจขึ้นเรื่อยๆ ความรู้เพิ่มมากขึ้น โลกใบนี้เริ่มเล็กลงแต่พ่อแม่ที่อยู่บ้านเดิม(ในเมืองจีน)ก็เริ่มแก่ตัวลง ลูกคนนี้ทำงานอยู่ต่างประเทศ ไม่ค่อยได้กลับมาเยี่ยมพ่อแม่ได้แต่ติดต่อกันทางจดหมาย โชคดีต่อมามีไอพีการ์ด เลยได้คุยสดกันบ้าง ทุกครั้งแม่ก็จะคอยเตือนให้ระวังสุขภาพของตัวเอง ตั้งใจทำงาน ไม่ต้องเป็นห่วงแม่ ไม่ต้องกลับมาเยี่ยมบ่อยๆ เพราะจะสิ้นเปลืองเงินทอง...ยิ่งพูดก็ยิ่งซ้ำๆซากๆ เขารู้ดีว่าแม่เริ่มคิดถึงเขามากจนกระทั่งปีนี้ แม่อายุ 75 เขาจึงตั้งใจจะกลับไปเยี่ยมแม่โดยตั้งใจว่าจะอยู่สัก 1 เดือน จะไม่ทำอะไรเป็นพิเศษ แต่ขอเป็นเพื่อนแม่เพียงอย่างเดียว พอบอกข่าวนี้ให้แม่ทราบ แม้จะมีเวลาอีกตั้ง 2 เดือนเศษแม่ก็เริ่มเตรียมตัวในการต้อนรับการกลับมาเยี่ยมบ้านของลูกแม่ดึงเอาสมุดบันทึกมาจดสิ่งที่ต้องตระเตรียม แม่เตรียมรายการอาหารที่ลูกชอบ ดึงเอาผ้าห่มที่ลูกเคยชอบห่มมาปะชุนใหม่... สำหรับคนอายุ 75เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย พอกลับถึงบ้าน ตอนอยู่บนเครื่องบิน เคยตั้งใจว่าจะขอกอดแม่ให้ชื่นใจสักครั้ง แต่พอมาเห็นแม่ แม่ที่ยืนอยู่ตรงหน้า ผอมแห้ง หน้าตาเหี่ยวย่นช่างไม่เหมือนแม่คนก่อนหน้านี้เลย... แม่ใช้เวลาทั้งชั่วโมงเตรียมอาหารที่ลูกเคยชอบ โดยที่หาทราบไม่ว่าเดี๋ยวนี้ลูกไม่ได้ชอบอาหารแบบนั้นแล้ว และเพราะแม่ตาไม่ค่อยดี รสชาติอาหารจึงแย่มากๆ บางจานก็เค็มจัด บางจานก็จืดสนิท ผ้าห่มที่แม่อุตส่าห์เตรียมให้ ทั้งหนาทั้งหยาบ ไม่สบายกายเลย แม่หารู้ไม่ว่าเดี๋ยวนี้ลูกนอนห้องแอร์และใช้ผ้าห่มขนแกะแล้ว แต่เขาก็ไม่บ่นอะไร เพราะเขาตั้งใจจะกลับมาเป็นเพื่อนแม่จริงๆ สองสามวันแรก แม่ยุ่งอยู่กับเรื่องจิปาถะ จนไม่มีเวลาพักผ่อน พอเริ่มได้พัก แม่ก็เริ่มพูดมาก สอนโน่นสอนนี่ พูดแต่ปรัชญาเก่าๆ ซึ่งปรัชญาเหล่านั้น 10 กว่าปีก่อนก็เคยพูดแล้ว พอลูกบอกให้ฟังว่า ปรัชญาเหล่านั้นไม่ทันสมัยแล้วแม่ก็เริ่มนิ่งเงียบและเศร้าซึม “เหตุการณ์เริ่มแย่ลงเรื่อยๆ ผมพบว่าสุขภาพแม่แย่ลง โดยเฉพาะสายตา อาหารบางจานมีแมลงวันด้วย บางทีอาหารหกบนเตา แม่ก็เก็บใส่จานตามเดิม ครั้นผมพยายามชวนแม่ไปกินนอกบ้าน แม่ก็บอกอาหารข้างนอกไม่สะอาด ของแปลกปลอมเยอะ เมื่อผมบอกแม่ว่าจะหาคนรับใช้มาช่วยแม่สักคน แม่ก็โวยวายว่าแม่เองยังสามารถทำงานเลี้ยงดูเด็กให้ผู้อื่นได้เลย ผมเลยพูดไม่ออกพอผมจะออกไปช้อปปิ้ง แม่ก็จะตามไปด้วย ทำเอาวันนั้นทั้งวัน พวกเราไม่ได้ไปช้อปปิ้งเลย...” “พอพวกเราเริ่มคุยกันในเรื่องทันสมัย แม่ก็จะหาว่าพวกเราเพี้ยน ผมก็เริ่มบอกแม่อย่างไม่ค่อยเกรงใจว่า แม่ นี่มันสมัยใหม่แล้ว แม่ต้องหัดมองโลกในแง่ใหม่ๆบ้าง... ช่วงครึ่งเดือนหลังที่อยู่กับแม่ ผมเริ่มขัดแม่มากขึ้นเรื่อยๆ และรู้สึกรำคาญเพิ่มมากขึ้นแต่เราไม่เคยทะเลาะกันนะ พอผมขัดแม่ แม่ก็หยุดกึกลง ไม่พูดไม่จา ในตามีแววเหม่อลอย – โลกซึมเศร้าแบบคนแก่ของแม่ชักหนักขึ้นเรื่อยๆ” “ได้เวลาที่ผมจะต้องเดินทางกลับ แม่ดึงกล่องกระดาษกล่องหนึ่งออกมาในนั้นเป็นข่าวหนังสือพิมพ์ที่แม่ตัดเก็บไว้ในช่วงที่ผมไปอยู่เมืองนอก แม่เริ่มสนใจข่าวต่างประเทศเมื่อผมเดินทางไปนอก ทุกครั้งที่มีข่าวตึงเครียดในประเทศนั้นๆ แม่จะตัดข่าวเก็บไว้ ตั้งใจจะมอบให้ผมตอนที่ผมกลับมา แม่พูดอยู่เสมอว่า อยู่นอกบ้านนอกเมืองต้องระวังตัวให้มากๆ ครั้งหนึ่งมีเรื่องคนญี่ปุ่นต่อต้านและข่มเหงคนจีน มีการปะทะกันด้วย แม่เป็นห่วงมาก ถามเพื่อนบ้านว่าจะส่งข่าวไปเตือนผมที่ญี่ปุ่นได้อย่างไรตอนนั้นผมสอนอยู่ที่ญี่ปุ่น” แม่ดึงเอาปึกกระดาษข่าวนั้นออกมาอย่างยากลำบากวางใส่ในมือผมเหมือนของวิเศษชิ้นหนึ่ง มันหนักมาก ผมเริ่มรู้สึกลำบากใจเพราะผมไม่อยากนำกลับไป มันไม่มีประโยชน์อะไรแล้วผมรู้ว่าแม่เก็บมันด้วยความยากลำบาก แม่สายตาไม่ค่อยดี ต้องใช้แว่นขยาย อ่านได้วันละ 2 หน้าก็เก่งแล้ว นี่ยังตัดเก็บได้ขนาดนี้ ทันใดนั้นมีข่าวแผ่นหนึ่งปลิวหลุดลงมา แม่รีบเอื้อมไปหยิบแต่แทนที่แม่จะเก็บเข้ากองเดิม แม่กลับพับเก็บไว้ในกระเป๋าของตัวเอง ผมรู้สึกเอะใจ เลยถามว่า “แม่ นั่นกระดาษอะไร ขอผมดูหน่อยนะ”แม่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จึงล้วงออกมาวางบนข่าวปึกนั้นแล้วหุนหันเข้าครัวไปทำกับข้าวทันที ผมหยิบแผ่นข่าวนั้นขึ้นมาดู มันเป็นบทความบทหนึ่ง ชื่อว่า “เมื่อฉันแก่ตัวลง” ตัดจากหนังสือพิมพ์เมื่อวันที่ 6 ธันวาคม 2004 เป็นช่วงที่ผมเริ่มเถียงกับแม่ถี่มากขึ้นทุกทีบทความนั้นคัดมาจากนิตยสารฉบับหนึ่งของเม็กซิโก ฉบับเดือนพฤศจิกายน ผมอ่านบทความนั้นทันที .... เมื่อฉันแก่ตัวลง.....ไม่ใช่ฉันที่เคยเป็น ขอโปรดเข้าใจฉัน มีความอดทนต่อฉันเพิ่มขึ้นอีกสักนิด ถ้าฉันทำน้ำแกงหกใส่เสื้อตัวเอง....ถ้าฉันลืมวิธีผูกเชือกรองเท้า ขอให้คิดถึงตอนเธอเด็กๆ...ที่ฉันสอนเธอหัดทำทุกอย่าง ถ้าฉันเริ่มพร่ำบ่นแต่เรื่องเดิมๆที่เธอรู้สึกเบื่อ .ขอให้อดทนสักนิด อย่าเพิ่งขัดฉัน ตอนเธอยังเล็กๆ ฉันยังเคยเล่านิทานซ้ำๆซากๆ จนเธอหลับเลย ถ้าฉันต้องการให้เธอช่วยอาบน้ำให้ อย่าตำหนิฉันเลยนะ ยังจำตอนที่เธอยังเล็กๆได้ไหม ฉันต้องทั้งกอดทั้งปลอบเพื่อให้....เธอยอมอาบน้ำ ถ้าฉันงงกับวิทยาการใหม่ๆโปรดอย่าหัวเราะเยาะฉัน . จำตอนที่ฉันเฝ้าอดทนตอบคำถาม “ทำไม ทำไม”ทุกครั้งที่เธอถามได้ไหม ถ้าฉันเหนื่อยล้าจนเดินต่อไม่ไหว ขอ....จงยื่นมือที่แข็งแรงของเธอออกมาช่วยพยุงฉัน เหมือนตอนที่ฉันพยุงเธอให้หัดเดินในตอนที่เธอยังเล็กๆ หากฉันเผอิญลืมหัวข้อที่กำลังสนทนากันอยู่โปรดให้เวลาฉันคิดสักนิด ที่จริงสำหรับฉันแล้ว.....กำลังพูดเรื่องอะไรไม่สำคัญหรอก ขอเพียงมีเธออยู่ฟังฉัน......ฉันก็พอใจแล้ว ตอนนี้ถ้าเธอเห็นฉันแก่ตัวลง...ไม่ต้องเสียใจ...ขอให้เข้าใจฉัน....สนับสนุนฉัน ให้เหมือนตอนที่ฉันสนับสนุนเธอตอนเธอเพิ่งเรียนรู้อะไรใหม่ๆ ในตอนนั้น....ฉันนำพาเธอเข้าสู่เส้นทางชีวิต ตอนนี้....ขอให้เธอเป็นเพื่อนฉันเดินไปให้สุดเส้นทางของชีวิต โปรด....ให้ความรักและความอดทนต่อ....ฉัน ฉันจะยิ้มด้วยความขอบใจ.... ในแววตาอันฝ้าฟางของฉัน....มีแต่ความรักอันหาที่สิ้นสุดมิได้ ของฉันที่มีให้กับ..........เธอ ผมอ่านบทความนั้นรวดเดียวจบทันที.... เกือบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ตอนนั้นแม่เดินออกมา ผมแกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นตอนแรกแม่คงอยากให้ผมได้อ่านบทความนี้หลังจากผมกลับไปแล้วจึงคะยั้นคะยอให้ผมนำข่าวปึกนั้นกลับไป ตอนผมจัดกระเป๋าเดินทาง ผมต้องสละไม่เอาสูทกลับไป 1 ตัว จึงยัดเก็บปึกข่าวเหล่านั้นเข้าไปได้รู้สึกแม่จะดีใจมากเหมือนกับว่าหนังสือพิมพ์เหล่านั้นเป็นยันต์โชคลาภสำหรับผมและเหมือนกับว่าการที่ผมยอมรับหนังสือพิมพ์เหล่านั้นผมได้กลับมาเป็นเด็กดีของแม่อีกครั้งหนึ่งแม่ตามมาส่งผมจนถึงรถแท็กซี่เลยที่เดียว หนังสือพิมพ์ที่ผมนำกลับมาเหล่านั้น ไม่ได้ใช้ทำประโยชน์อะไรเลย แต่บทความ “เมื่อฉันแก่ตัวลง” บทนั้น ผมได้ตัดเก็บไว้ในกรอบ เอาไว้ข้างตัวฉันตลอดไป ตอนนี้ ผมขออุทิศบทความนี้ ให้กับลูกๆทั้งที่พเนจรและไม่ได้พเนจรทั้งหลาย...ถ้ามีเวลาว่างก็แวะไปหาท่าน หรือไม่ก็โทรไปหาท่านบ้าง บอกท่านว่าคุณอยากกินอาหารที่ท่านทำเสมอ.... ท่านไม่ได้ต้องการอะไรจากเรามากไปกว่า...แค่ได้รับรู้ว่า เราสุขสบายดี..ถ้าหากเราไม่สามารถไปเยี่ยมท่านได้....ตอนคุยโทรศัพท์กับท่าน...โปรดยิ้มให้กว้างๆและยิ้มบ่อยๆ...แม้ท่านจะมองไม่เห็น..แต่ท่านจะรู้สึกได้...... จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 00:40:46 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ผมเป็นผู้ชายที่หลงรักผู้หญิง พร้อมกันสามคนครับ รักมาก .. รักจนไม่รู้ว่า ผมรักใครมากกว่าใคร รู้แต่ว่าผม ... ไม่สามารถเลือกใคร เพียงคนหนึ่งคนเดียวได้ ไม่สามารถขาดใครคนหนึ่งคนใดได้ ผู้หญิงคนแรก . . เป็นคนที่คอยดูแล เอาใจใส่ ห่วงใยผมเสมอ ผมรู้ว่าเธอรักผมมากกว่าชีวิตของเธอเสียอีก หลายปีมาแล้ว ที่เธอทำงานหนักเพื่อผม ทำงานหนักยิ่งกว่าคนรับใช้ผมเสียอีก แม้บางครั้งเธอดูจะจู้จี้ขี้บ่นไปบ้าง...แต่ทั้งหมดทั้งสิ้น ผมรู้สึกได้ด้วยหัวใจว่า . .ผมเป็นคนที่เธอรักที่สุดในโลก ถึงแม้ว่าในนาทีนี้ เราจะอยู่ห่างไกลกันบ้าง .. แต่เธอ .. ยังอยู่ในหัวใจของผมเสมอ ผมยังจำอ้อมกอดอันอบอุ่นของเธอ สายตาอันอ่อนโยน.. หัวใจที่พร้อมจะร้องไห้ เมื่อเวลาที่ผมเจ็บปวด ผู้หญิงคนที่สอง . . เป็นคนที่ผมใกล้ชิดที่สุดคนนึง ในวันนี้ .. เธอเป็นกำลังใจให้ผมต่อสู้ เป็นที่ปรึกษา เวลาที่ผมมีปัญหา เป็นคนที่ผมยอมที่จะแสดงความอ่อนแอออกมาให้เห็น.. เธอเป็นคนแรกที่จะยื่นมือมาดึงให้ผมลุกขี้นในวันที่ผมพลาดล้มลง และเมื่อผมเงยหน้ามาสบตากับเธอ ผมก็จะรู้ในทันทีว่า.. ผมจะต้องสู้ต่อไป ผู้หญิงคนที่สาม . .ร่าเริง บริสุทธิ์ . . ดวงดาอันซุกซนของเธอ ทำให้ผมมีรอยยิ้มได้เสมอ แม้ในเวลาที่แสนเหน็ดเหนื่อย ผมรู้สึกถึงการมีความสุขที่สุดในโลกเมื่อมีเธออยู่ในอ้อมกอด ผมชอบแอบมองเธอเวลาเธอนอนหลับ... ชอบแอบสูดดมเส้นผมของเธอ กลิ่นยาสระผมจางๆ มันทำให้ผมมีความสุขเหลือเกิน.. เธอเป็นคนที่ทำให้ผมรู้สึกแทบตายเมื่อเห็นเธอเจ็บปวด คำพูดเพียงคำสองคำของเธอ สามารถทำให้โลกทั้งโลกสว่างสดใสอย่างไม่น่าเชื่อ ในความรู้สึกของผม ผมรู้สึกว่า ผมเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกได้ ... ถ้าวันนึง..ผมกลับมาถึงบ้าน แล้วพบเธอทั้งสามคน อยู่ในบ้านผมพร้อม ๆ กัน ผมคงเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกที่ได้ยินเพียงคำพูดบางคำจากพวกเธอ "หิวมั๊ยลูก" ... "เหนื่อยมั๊ยคะที่รัก" .. "หนูคิดถึงพ่อค่ะ" จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 00:42:01 ]

ความคิดเห็นที่ 31 Y_Y จากคุณ : NooNok [MiChiYo] - [ 9 ส.ค. 51 00:45:30 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เหตุผลที่เราควรรักแม่มากกว่ารักแฟน ถ้าไม่มีแม่ แฟนเราก็จะไม่มีคนรักดีๆ อย่างนี้ ...เผลอๆ เธออาจต้องอยู่เป็นโสด แม่ไม่เคยหลอกให้เราหลงรัก ...เพราะเราเต็มใจรักแม่โดยไม่ต้องหลง แม่อาจเคยตีเราให้เจ็บตัว ...แต่ไม่เคยทำให้เราเจ็บหัวใจ แม่ส่งเสียเรา ...แต่เราต้องส่งเสียแฟน แม่ไม่เคยบอกเลิก ...แต่แฟน - ฮือ ฮือ ฮือ แม่เป็นแบงค์ส่วนตัว ...ที่เวลากู้ไม่เคยคิดดอกเบี้ยและไม่ค่อยทวงคืน แม่เห็นเราเดินแก้ผ้าตั้งแต่เล็ก ...โดยไม่เคยติเรื่องรูปร่าง แม่เป็นคนที่เห็นเราดีกว่าแฟนของแม่เสมอ ...ขอหอมแม่ไม่ยากเท่าขอหอมแฟน แม่ยอมตัดสะดือตัวเองเพื่อให้เราเกิดมา แม่สอนให้เราพูดได้ ...เพื่อจะไปบอกรักแฟนตอนเราโต (แย่จัง ) แฟนไม่ได้มีนม (สดจากเต้า) ให้กินฟรีเหมือนแม่นี่หว่า แม่ยอมเป็นยัยอ้วนลงพุงตั้ง 9 เดือน ...เพื่อให้เราอาศัยอยู่ข้างใน ก็ในประเทศนี้ไม่มี “วันแฟนแห่งชาติ” เหมือนวันแม่ใช่มั๊ย ที่มา & ขอขอบคุณ : คุณ ใต้ถุนบ้าน แห่ง Beartai.com Credit : thaihotdownlaod[/b] จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 00:45:42 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ซึ้งจริงๆ ... จากคุณ : Are Yoi - [ 9 ส.ค. 51 00:54:12 ]

ความคิดเห็นที่ 34 คาดว่าพรุ่งนี้ เต๋อคงได้รับ  (เลยมามอบไว้ก่อน ... อิอิ) v v v v **แก้ไขเพิ่มเติม** แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 51 01:23:32 จากคุณ : inthemoon - [ 9 ส.ค. 51 01:10:36 ]

ความคิดเห็นที่ 35 หรือไม่ก็ใบนี้..... อย่างแน่นอนเพราะฮิตเหลือเกิ๊นนนน จากคุณ : inthemoon - [ 9 ส.ค. 51 01:11:52 ]

ความคิดเห็นที่ 36 #34 = ซึ้งมากกกกกกกกกกก~~~ 55+ จากคุณ : NooNok [MiChiYo] - [ 9 ส.ค. 51 01:41:38 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ขอให้ทุกๆวันคือวันแม่สำหรับท่านที่ยังมีแม่ให้รัก...อยากจะร่วมแชร์ประสบการณ์ตรงของตัวเองสักนิดในฐานะแม่คนหนึ่ง ...ลูกชายดิฉันไม่ว่ากำลังทำอะไรอยู่ ถ้าบอกว่าแม่ไปทำงานแล้วนะ.. เขาจะเข้ามากอด จูบแก้ม บอกรักแม่ทุกครั้ง..กลับจากทำงานก็ปฏิบัติเช่นเดียวกันเป็นประจำสม่ำเสมอ...เขาทำของเขาเองโดยที่ดิฉันไม่เคยสอนหรือขอร้องให้ทำ ...ของขวัญให้แม่ไม่ต้องอะไรมากมายหรอกค่ะ กอดท่านให้แน่นๆ ดูแลถามไถ่กันบ้าง เพียงเท่านี้คนที่เป็นแม่ก็มีความสุขที่สุดแล้ว... กอดท่านเสียตั้งแต่วันนี้ ดีกว่าต้องกอดฝาโลงคร่ำครวญในวันที่ท่านไร้ลมหายใจและไม่สามารถจะรับรู้ความรักของเราได้อีกค่ะ แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 51 05:32:00 จากคุณ : แม่ของจิตร - [ 9 ส.ค. 51 05:30:47 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ซึ้งมาก ๆ  ขอบคุณเต๋อมาก ๆ ค่ะ แล้ววันแม่จะให้อะไรดีหว่า ?   ให้หวยดีกว่า แม่ชอบเล่นหวย 555 [ล้อเล่นขำ ขำ นะจ๊ะ] สำหรับที่บ้านพี่นุช เวลาทำอะไรไม่ลืมที่จะนึกถึงที่บ้านเสมอ ๆ อย่างไปไหน ก้ต้องซื้อของฝากให้แม่ เพราะแม่เป็นคนชอบของฝาก 555 อยู่ออฟฟิตทำกับข้าว ทำขนม ตอนเที่ยง ตอนเย็นก็ต้องหิ้วมาฝากทุกครั้งไป ส่วนพี่สาวทำงานอยู่ ถ.เพชรบุรี  บ้านอยู่รามอินทรา   ตอนเย็นเลิกงานก้ต้องกลับบ้านแม่ก่อน พอสามทุ่มค่อยขับรถกลับรามอินทรา ทำอย่างนี้เป็นประจำทุก ๆ วัน แม่จะได้ไม่เหงา ^ ^ จากคุณ : ให้เธอหมดเลย...นมตราหมี - [ 9 ส.ค. 51 08:49:54 ]

ความคิดเห็นที่ 39 โหหหห เต๋อ อ่านกันตาแฉะ แต่ถ้าเต๋อพิมพ์เนื้อความเองทั้งหมด(ไม่ได้ก็อปปี้) นี่สุดยอดลูกดีเด่นประจำปีนี้เลยนะนี่ :D จากคุณ : AugusT[CrusheR]VeronicA - [ 9 ส.ค. 51 08:55:46 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ซึ้งสุด ๆ วันนี้แม่ให้ไปหาพอดี ไปหาแม่กินข้าวกับแม่ดีกว่า อิอิ จากคุณ : โกเอ๋ (EATTEN) - [ 9 ส.ค. 51 09:09:33 ]

ความคิดเห็นที่ 41 เข้ามาอ่านครับ ^^ ซึ้งจริง ๆ (ที่ไม่ใช่สำหรับนึ่ง อิอิ) จากคุณ : Medicine Man - [ 9 ส.ค. 51 09:33:32 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ลืมบอกว่าอ่านแล้ว ซาบซึ้งจริง ๆ ว่าแล้วก็ทำดีกับแม่ต่อไปเหมือนทุกวันที่ทำมาและให้ดียิ่งกว่าที่เคย :D จากคุณ : AugusT[CrusheR]VeronicA - [ 9 ส.ค. 51 10:37:42 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ..โห ซาบซึ้งตะลึงลานจริงๆ!!!! ..ซาบซึ้งกับเรื่องราวทั้งหมด-ตะลึงลานกับความอุตสาหะของคุณเต๋อ ..ขอบคุณครับบบบ จากคุณ : หมีมังกร - [ 9 ส.ค. 51 12:16:26 ]

ความคิดเห็นที่ 44 เหออออออออออ กว่าจะอ่านจบ สองวันผ่านไป(ไวเหมือนโกหก) 555 สรุปว่าซึ้งงงงงงงงงงงงงง (มั่ง) อิอิ จากคุณ : iTiMiTi - [ 9 ส.ค. 51 15:55:37 ]

ความคิดเห็นที่ 45 อ่านจนปวดตาเลย  ซื้งมาก  ขอบคุณมากที่เอามาให้อ่านกัน เตรยมของไว้ให้แม่แล้ว  แต่ยังขี้เกียจออกไปส่งที่ไปรษณ๊ย์  อ่านกระทู้นี้แล้ว  รีบออกไปส่งเลย  555 จากคุณ : Bikefriday - [ 9 ส.ค. 51 16:03:05 ]

ความคิดเห็นที่ 46 เต๋อ ไปเอามาจากไหนนักนี่อ่ะ  เยอะมากเลย  ดี ๆ ทั้งนั้นเลย จากคุณ : แม่สลิ่ม - [ 9 ส.ค. 51 18:40:24 ]

ความคิดเห็นที่ 47 พี่นกนะไม่ออนเอ็มเมื่อคืนแต่มาปาดเฉยเรยหุหุ พี่เอก  Are Yoi  น้ำตาไหลพรากตั้งแต่อ่านอันแรกแล้วใช่มะ อิอิ พี่นุช  ฮา   ได้อีก หุหุ กำลังซึ้ง คุณ : แม่ของจิตร  จริงครับพี่ เห็นด้วยเลย พี่นุชหมี  ผมดูจากหุ่นพี่เอ้ย หน้าพี่ก็รู้แล้วครับ ว่าบ้านพี่ชอบของฝาก  ปล.บ้านพี่นุชน่ารักทุกคนเลย อิอิ อ้น ขอโทษด้วยที่ยาว  พอดีเราทำไว้ ในเวปเพาะกายตั้งแต่ปีก่อน เลยไปงัดขึ้นมาน่ะ แบบว่าอินเทรน  จริงๆแล้วอยากกลับมาอ่านเองด้วยล่ะ  แต่ว่าถ้าพิมพ์หมดนี่ คงนานมั้กมากแน่ หุหุ โกเอ๋ เหมือนพี่นุชฮาเลย ดูตอนตีหนึ่ง เพิ่งนึกได้ว่าลืมโทรหาแม่ 555 คุณ : Medicine Man   ขอบคุณครับ กะว่าจะเป็นกระทู้เรียกน้ำตาซะหน่อย หุหุ พี่แอ๊ดครับ ผมทำไว้ตั้งแต่ปีก่อนแล้วครับ  ตอนนั้นใช้เวลานานพอสมควรเลย แต่นั่งอ่านไปซึ้งไปครับ หลายๆอย่าง ที่เราลืมไป ก็กลับนึกขึ้นมาได้ ปีนี้เลยอยากกลับมาอ่านอีกครับ ลูกปลา เมื่อคืนดูการ์ตูน แล้วมาบอกว่าอ่านสองวัน ชิส์ๆ ลุงช้างครับ ท่าทางลุงช้างจะน้ำตาไหล เพราะมันยาวมาก อ่านจนแสบตา อิอิ  แต่ว่ามันทำให้ผมรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้อ่านนะครับ ถึงมันจะเยอะไปหน่อย ^ ^ พี่จุ๋มครับ  ผมรวบรวมไปโพสในเวปเพาะกายตั้งแต่ปีที่แล้ว เพื่อนๆ ขนาดเป็นผู้ชาย เข้ามา แบบว่าผิดคาดครับ ไม่มีฮาเลย มีแต่เรื่องซึ้งๆ ของตัวเองมาเล่า แชร์ประสบการณ์ซึ้งอีกต่างหาก  บางคนบอกเดี๋ยวรุ่งขึ้นจะนั่งรถกลับ ต่างจังหวัดหาแม่เลยครับ จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 9 ส.ค. 51 19:32:03 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ส่วนมากแม่จะรักลูกชาย แต่ลูกสาวจะเป็นคนดูแลแม่ แม่รักเราน้อยหน่อย ไม่เป็นไร ขอเป็นฝ่ายรักและดูแลแม่คนเดียวก็ได้ค่ะ จากคุณ : ห้องเครื่อง - [ 9 ส.ค. 51 21:47:47 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ต้องขอบคุณจริงๆครับ  ที่เอาสิ่งดีๆมาให้อ่าน มันทำให้ผมรู้ว่า สิ่งที่ผมได้เลือกที่จะทำเป็นสิ่งที่ดีแล้ว ผมยังอยู่กับพ่อแม่ครับ อายุมากแล้วแต่ก็คิดว่าคงไม่ทิ้งท่านไปไหน ดูแลท่านตอนนี้ดีกว่าจะมานั่นเสียใจที่ไม่มีเวลาดูแลท่าน ขอบคุณอีกครั้งครับ จากคุณ : แม่โม - [ 10 ส.ค. 51 09:26:17 ]

ความคิดเห็นที่ 50 รักแม่มากที่สุด...ในโลก รักแม่..เท่า....ฟ้า คุณยังจำคำนี้ได้มั๊ย...??? คำนี้...ที่เราชอบพูดตอนเราเป็นเด็กๆ แต่..พอเราโตขึ้นมา เรากลับไม่ค่อยใส่ใจแม่ ใส่ใจพ่อ กลับไปรักและสนใจคนที่เป็นแฟนเราซะมากมาย ถึงเวลาที่...เสียใจจากแฟน ก็กลับมารู้ว่า...รักที่แท้จริง รักที่เป็นความจริงจากใจที่สุด ก็คือรักจากแม่ จากพ่อของเรา...นี่เอง อยากบอกให้คนที่ยังมีแม่ มีพ่อ ได้ปฏิบัตินะคะ รีบๆ...ทำดี รีบๆ...บอกรักพ่อ รักแม่ ในวันที่ท่านยังมีลมหายใจอยู่..เถอะค่ะ ถ้าได้ทำแล้วคุณจะรู้ว่า นี่หละ...เป็นเรื่องราวที่น่าชื่นใจ ปลาบปลื้มใจจริงๆ จากคุณ : Come2Z - [ 10 ส.ค. 51 15:14:24 ]

ความคิดเห็นที่ 51 รักแม่....มากๆ ค่ะ เคยคิดว่า...ถ้าไม่มี "แม่" แล้ว...จะมีชีวิตอยู่ได้มั๊ย... คิดได้แค่นี้น้ำตาก็ซึมแล้วค่ะ.... ทุกวันนี้...พยายามทำทุกอย่างให้แม่มีความสุขค่ะ และเป็นเด็กดีของแม่มาตลอด สุดท้าย...ขอบคุณบทความดีๆ ที่คุณเต๋อ.. สรรหามาให้อ่าน ให้ได้ซึ้งใจ ในช่วงวันแม่นะค๊ะ จากคุณ : +DidYouKnowMe+ - [ 10 ส.ค. 51 15:44:34 ]

ความคิดเห็นที่ 52 กระทู้นี้ทราบซึ้งมากๆค่ะ จากคุณ : dew_monamoji - [ 10 ส.ค. 51 18:33:20 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ขอบคุณสำหรับบทความดีๆค่ะ จากคุณ : ตะวันรอนตอนเช้า - [ 10 ส.ค. 51 21:47:26 ]