PANTIP.COM : D7059701 เทศกาลกินเจ เที่ยววัดกำมโลวยี่และศาลเจ้าพ่อเสือครับ [ร้านอาหาร]

เทศกาลกินเจ เที่ยววัดกำมโลวยี่และศาลเจ้าพ่อเสือครับ

สวัสดีครับทุกท่าน วันนี้เป็นการเที่ยวต่อในช่วงเทศกาลกินเจ
วันนี้ผมจะไปเที่ยววัดกำมโลวยี่ หรือวัดทิพยวารีในแถบบ้านหม้อ ซึ่งเป็นวัดเก่าแก่และมีชื่อเสียง มีผู้นิยมไปถือศีลกินเจกันมากแห่งหนึ่งครับ

สำหรับวัดกำมโลวยี่หรือวัดทิพยวารีนั้นก็ตั้งอยู่ที่ 119 ซอยทิพยวารี ถนนตรีเพชร เขตพระนคร (บ้าน หม้อ)
กรุงเทพฯ 10200 วัดนี้เดิมเป็นวัดญวนชื่อ วัดกำมโลยี่ ต่อมาเป็นวัดร้างในสมัยรัชกาลที่ 4 มีการแต่งตั้งพระจันมาบูรณะ ลักษณะเป็นศาลเจ้าจีนมีพระพุทธรูปทองขนาดใหญ่ 3 องค์

ประวัติก็อ้างอิงจากที่นี่ครับ http://www.igetweb.com/www/groone001/index.php?search&keysearch=8&keysearchy=2008&mo=20

สร้างในสมัยกรุงธนบุรีในปี พ.ศ.2319 รัชสมัยของสมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรี ีทรงพระราชทานที่ดินฝั่งตะวันออกของแม่น้ำเจ้าพระยาให้เป็นที่อาศัย ต่อมาในสมัยกรุงรัตนโกสินทร์ องเชียงสือนัดดาเจ้าเมืองเว้ ได้เข้ามาพึ่งพระบรมโพธิสมภารและได้ลักลอบหนีกลับเมือง กรมพระราชวังบวรมหาสุรสิงหนาท ทรงแคลงพระทัยชาวญวนจึงได้มีพระราชโองการโปรดเกล้าฯให้กลุ่มชนชาวญวนซึ่งมีอยู่มากในบริเวณนั้นย้ายออกไปอาศัยอยู่ที่อื่นเพื่อให้ห่างจากพระนคร ชุมชนบริเวณนี้ซึ่งเคยเป็นที่อาศัยของคนไทยคนจีนและคนญวนเชื้อสายพุทธจึงอยู่ในความเงียบสงบ วัดทิพยวารีวิหาร(กัมโล่วยี่)ในขณะนั้นจึงมีสภาพคล้ายรกร้างไม่มีพระสงฆ์จำพรรษาเลยอีกนานหลายปี

จนถึงประมาณปี พ.ศ.2439 พระอาจารย์ไหซัน พระภิกษุจีนชาวมณฑลหูหนาน ได้จาริกมาจำพรรษาที่วัดทิพยวารีวิหารแห่งนี้ ท่านจึงได้ทำการบูรณปฏิสังขรณ์ขึ้นมาใหม่และได้ชักนำคนไทย-คนจีนในเขตนั้น อันมีนายเช็งเต็ก แซ่เจี่ย และนางซิ่วออม แซ่ตัน สองสามีภรรยาคหบดีผู้กว้างขวางในกลุ่มชาวจีนในย่านตลาดมิ่งเมืองเป็นแกนนำ ต่อมาทายาทของครอบครัวท่านทั้งสองนี้ได้รับพระราชทานนามสกุลจากพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่6 ว่า "เศวตมาลย์"

พระอาจารย์และประชาชนในครั้งนั้นได้ร่วมกันบูรณปฏิสังขรณ์วัดใหม่ทั้งวัด จนวัดอยู่ในสภาพสมบูรณ์สวยงาม พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว(รัชกาลที่5) จึงได้ทรงพระราชทานสมณศักดิ์ให้อาจารย์ไหซัน เป็นหลวงจีนธรรมรสจีนศาสน์ ปลัดซ้ายจีนนิกายดำรงตำแหน่งเป็นเจ้าอาวาส และได้ทรงพระราชทานนามวัดกัมโล่วยี่ให้ใหม่ว่า "วัดทิพยวารีวิหาร" ตรงกับพ.ศ.2452 เหตุที่ให้ชื่อวัดเป็นเช่นนี้เพราะที่วัดนี้มีบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์หรือบ่อน้ำทิพย์อยู่นั่นเอง ตั้งแต่นั้นมาคนทั้งหลายจึงเรียกวัดกัมโล่วยี่หรือวัดน้ำทิพย์นี้เป็น "วัดทิพยวารีวิหาร" อันเป็นวัดในสังกัดคณะสงฆ์จีนนิกายจนถึงปัจจุบัน

เทพมังกรเขียว(หรือแชเล่งเอี้ย)เป็นหนึ่งในเทพที่มีคนมาสักการะมากที่สุดในวัดทิพยวารีวิหาร ท่านเป็นเทพมังกรผู้รักษาบ่อน้ำทิพย์ประจำวัด แต่โบราณกาลชาวจีนเชื่อกันว่าเทพมังกรเป็นเทพารักษ์ประจำแหล่งน้ำทุกแห่ง ไม่ว่าจะเป็นบ่อน้ำ แม่น้ำ ลำคลอง ทะเลสาบ หรือมหาสมุทร
ทั้งยังเชื่อกันว่าเทพมังกรจักบันดาลความอุดมสมบูรณ์ มีฟ้าฝนตกต้องตามฤดูกาล ประเพณีชาวพื้นเมืองในแถบลุ่มแม่น้ำแยงชีลงมา จนถึงแต้จิ๋วและฮกเกี้ยน แต่โบราณนับถืองูและบูชางู มีประเพณีในแถบแต้จิ๋วกล่าวถึงพิธีรับเจ้างูในเดือนยี่ และถึงฤดูน้ำหลากจะมีฝูงงู ลอยตามน้ำป่า มาติดอยู่ริมตลิ่ง ชาวบ้านก็จะเชิญงูกลับมาบูชาที่ศาลประจำหมู่บ้าน และเลี้ยงงูด้วยไข่ไก่ดิบ งูเหล่านี้ไม่ทำร้ายคน หลังเสร็จพิธี ฝูงงูก็จะกลับไปทางช่องด้านหลังของศาลเจ้า
ณ ริมแม่น้ำหั่งกังหน้าเมืองแต้จิ๋ว ในประเทศจีน มีศาลเจ้ามังกรเขียว เป็นที่บูชางูและมีงูเขียวใหญ่หัวงูมีลายคล้ายอักษรจีน"อ้วง"(แปลว่าเจ้า)อาศัยเลื้อยไปมาอยู่ในศาล แต่ต่อมาในสมัยราชวงศ์หมิงมีการบูชารูปอังจี้อ้วง ขุนพลสมัยสามก๊กที่ได้รับการอวยยศเป็นอ๋อง(มีข้าหลวงชาวแต้จิ๋วนับถือท่านอังจี้อ้วงขณะไปเป็นขุนนางที่ยูนนานจึงอัญเชิญรูปเคารพกลับมาประดิษฐานที่นี่)เป็นประธานศาลเจ้าแห่งนี้
ศาลเจ้าที่วัดแห่งนี้เป็นศาลที่คนจีนแต้จิ๋วนับถือกันมากที่สุดแห่งหนึ่งเป็นที่เคารพสักการะในหมู่ชาวจีนในประเทศไทยมาช้านานเนื่องเพราะความศักดิ์สิทธิ์ของท่าน ท่านจะอำนวยพรให้ผู้ศรัทธาได้ผลสมตามความมุ่งมาดปรารถนา

การเดินทางของผมก็เริ่มจากรถประจำทางสาย 73 เช่นเดิม

จากคุณ : digimontamer - [ 3 ต.ค. 51 15:49:46 ]

ความคิดเห็นที่ 54

องค์ปุ่นเท่ากงอยู่ด้านใน

ประวัติขององค์ ปุ่นเท่ากงก็ขออ้างอิงจากที่นี่ครับ http://cul.hcu.ac.th/GODCHINA.html

ปุนเถ่ากง

เป็นชื่อที่เรียกตามภาษาจีนแต้จิ๋ว ส่วนจีนกลางเรียกว่า เปิ่นโถวกง เป็นเทพเจ้าที่พบในเมืองไทย ฟิลิปปินส์ และที่ปีนัง เท่านั้น ชื่อเทพองค์นี้ได้รับการกล่าวถึงครั้งแรกสุดในหนังสือ J.D.Vaughan (1879) เขากล่าวว่าชาวจีนแถบเอเชียใต้เคารพกราบไหว้ ต้าเป้อกง (ตั่วแปะกง) และเปิ่นโถวกง (ปุนเถ่ากง) นักวิชาการชาวต่างประเทศมีความเห็นเกี่ยวกับประวัติความเป็นมาของเทพสององค์นี้แตกต่างกันออกไป หานหวยจุ่น กล่าวสรุปไว้ว่า เปิ่นโถวกง และต้าเป๋อกง เป็นเทพองค์เดียวกัน และเป็นเทพที่นักเดินหรือในสมัยราชวงศ์ซ่ง (ซ้อง) กราบไหว้กัน โดยมีชื่อเดิมว่า “โตวกง” แต่ที่ปีนังชาวพื้นเมืองเรียกเทพองค์นี้ว่า
“เปิ่นโถวกง” ฟิลิปปินส์เรียกเทพองค์นี้ว่า เปิ่นโถวกัง
ซวี่อวิ๋นเฉียว มีความเห็นว่าเทพเปิ่นโถวกงเป็นองค์เดียวกันกับ ต้าเป๋อกง และชื่อดังกล่าวเป็นเพียงตำแหน่ง เทพผู้ดำรงตำแหน่งนี้จะแตกต่างกันไปตามบุคคล เวลา และสถานที่ เทพองค์นี้เป็นเภทที่มีความสัมพันธ์กับเจ้าที่มากที่สุด เขากล่าวว่า “เปิ่นโถวกง” นั้นเป็นชื่อเรียกที่กลายเสียงมาจาก ถู่ตี้กง หรือเจ้าที่ และมีฐานะทางเทพเท่ากับต้าเป๋อกง ผู้ดำรงตำแหน่งนี้จะเป็นใครไม่อาจจะทราบได้ หรืออาจจะเป็นเพียงสัญลักษณ์ของบรรพบุรุษ ของชาวจีนโพ้นทะเลเท่านั้นก็ได้
เทียนกวนซื่อ ก็มีความเห็นว่า เทพเปิ่นโถวกง และต้าเป๋อกง นั้นมีความสัมพันธ์กัน เขากล่าวว่า “ต้าเป๋อกง” ได้กลายมาจากเปิ่นโถวกง ชาวแต้จิ๋วเรียกเทพองค์นี้ว่า เปิ่นโถว ซึ่งหมายถึง เปิ่นตี้ หรือที่ดั้งเดิมหรือ โถวมู่ ซึ่งแปลว่าหัวหน้าในสถานที่นั้น ๆ จึงทำให้บางคนเรียกย่อ ๆ ว่า ตี้โถว และเมื่อผู้เป็นใหญ่ในเขตนั้น ๆ หรือผู้นำในเขตอื่นๆ ได้ทำคุณประโยชน์ให้แก่เขตปกครองมากมายเมื่อตายไปแล้วก็ถูกยกย่องให้เป็นเทพ จึงเรียกว่าเปิดโถวกง ซึ่งหมายความว่า ผู้เป็นใหญ่แห่งเขตนั่นเอง
ชาวจีนในกรุงเทพฯนับถือเป็นโถวกงมาก ศาลต่าง ๆ ที่เราพบอยู่ในตลาดหรือแหล่งที่อยู่อาศัยของชาวจีนนั้น หากไม่ตั้งเปิ่นโถวกงไว้เป็นเทพประธานในศาล ก็ต้องตั้งเป็นเทพชั้นรอง ในตลาดสดทั้งหลายส่วนมากจะตั้งเทพเปิ่นโถวกงไว้เป็นเทพประธาน เพื่อจะได้ช่วยปกป้องความร่มเย็นและการค้าเจริญรุ่งเรือง ศาลเจ้าเทพองค์นี้จะมีอาคารใหญ่แบบซื่อเหอเอี้ยน เช่น ศาลเจ้าเล่าปุนเถ่ากง ที่ถนนทรงวาด หรืออาคารที่เล็กขนาดกว้างเพียงห้องเดียว เช่น ศาลเจ้าปุนเถ่ากง ที่ซอยเสนานิคม 1 เป็นต้น
รูปเคารพของเปิ่นโถวกงนั้น อาจจะเป็นไม้สลัก หรือเป็นแผ่นไม้ที่เขียนตัวอักษรจีนบอกความหมายว่าเป็นสถานที่สถิตของเทพปุนเถ่ากงก็ได้
สำหรับความเป็นมาของเทพปุนเถ่ากงนี้ ชาวจีนผู้สูงอายุทั้งหลายต่างมีความเห็นแตกต่างกันออกไปบ้างก็กล่าวว่า ในมณฑลกวางตุ้งและฮกเกี้ยน นั้นต่างก็มีเทพประจำท้องที่อยู่ทุกแห่งเรียกว่า ตี้โถว หรือที่เรียกว่า ตี้โถวกง ชาวแต้จิ๋วเรียกกันโดยทั่วไปว่า ตี่เถ่าเล่าเอี๊ย หรือเทพผู้เป็นใหญ่ในที่นั้น ๆ หน้าที่ของประชาชนในแต่ละเขต ชาวจีนแม้จะอพยพมาอยู่ที่อื่นก็ยังยึดมั่นในความเชื่อดั้งเดิมนี้อยู่ จึงได้ใช้ไม้สลักเป็นรูปเคารพมากราบไหว้บูชา ในความหมายว่าเป็นรูปเคารพของผู้เป็นใหญ่แห่งเขตนั้น ๆ แล้วต่อมาชื่อนี้ได้เรียกอย่างง่าย ๆ ว่า เปิ่นโถวกง เทพองค์นี้มีผู้กราบไหว้กันทั่วไปในเมืองแต้จิ๋ว และเรียกกันว่า ตี้โถวกง
จากคำกล่าวนี้ก็อาจทำให้เราสรุปได้ว่า ปุนเถ่ากงนั้นที่แท้เป็นเทพประจำท้องถิ่นนั่นเอง
ศาลเจ้าปุนเถ่ากงในกรุงเทพฯนั้นที่นับว่าเป็นศาลเจ้าที่รู้จักกันกว้างขวางและมีประวัติความเป็นมาที่เก่าแก่ของชาวจีนแต้จิ๋วได้แก่ ศาลเจ้าเก่า หรือศาลเจ้าเล่าปุนเถ่ากง ที่ถนนทรงวาด รูปเคารพปุนเถ่ากงส่งตรงมาจากเมืองแต้จิ๋ว ซึ่งสิ่งนี้ย่อมเป็นหลักฐานแสดงให้รู้ว่าที่เมืองแต้จิ๋วมีการนับถือเทพองค์นี้ด้วย

เทพปุนเถ่ากงที่ชาวจีนกราบไหว้กันในกรุงเทพฯ มีทั้งที่ประดิษฐานไว้เป็นเทพประธานในศาลเจ้าของชาวจีนแต้จิ๋ว และชาวจีนฮกเกี้ยน ดังนี้

1. ศาลเจ้าจี้หนันเมี้ยว (ศาลเจ้าตึกดิน) (ค.ศ.1786) ประดิษฐานเทพปุนเถ่ากงอยู่บนแท่นบูชาเดียวกันเจ้าแม่กวนอิม เทพฟ้าดินพระเจ้าตากสิน และเทพกวนอู (ฮกเกี้ยน)
2. ศาลเจ้าเล่าปุนเถ่ากง ที่ซอยตากสิน ที่ซอยตากสิน 1 (ค.ศ. 1854) (ฮกเกี้ยน)
3. ศาลเจ้าบ้านหม้อ (ค.ศ.1816) แต้จิ๋ว
4. ศาลเจ้าสูง (ค.ศ.1851) แต้จิ๋ว
5. ศาลเจ้าเก่าถนนทรงวาด (ค.ศ.1818) แต้จิ๋ว
6. ศาลเจ้าบางกอกน้อย (ค.ศ.1917) แต้จิ๋ว ศาลนี้มีประวัติมาว่าสร้างมากกว่า 200 ปี แล้ว แต่ไม่ปรากฏหลักฐานในศาล ซ่อมต้นปี 1989 แล้วเปลี่ยนชื่อเป็นศาลเจ้า
เล่าปุนเถ่ากง
7. ศาลเจ้าบ้านหม้อ (ค.ศ.1977) สร้างใหม่ แต้จิ๋ว
แต่ในศาลเจ้าของชาวจีนไหหลำ และจีนแคะนั้น ยังไม่ปรากฎว่าได้มีการประดิษฐานเทพองค์นี้เป็นเทพประธานในศาลแต่อย่างใด ดังนั้นจึงทำให้เราทราบว่า ชาวแต้จิ๋วและชาวฮกเกี้ยนคงจะมีความเชื่อในเทพปุนเถ่ากงมากกว่าชาวจีน ภาษาอื่นๆ เทพองค์นี้มีลักษณะของรูปเคารพที่ไม่เหมือนกันในทุกศาลเจ้าเช่นมีทั้งที่แต่งกายแบบขุนนางฝ่ายบุ๋น บ้างก็แต่งกายแบบขุนนางฝ่ายบุ๋น บ้างก็แต่งกายแบบขุนนางฝ่ายบู๊ มีหนวด มือขวาถือหยูอี้ที่ศาลเจ้าสมัยเก่า เช่น ศาลเจ้าตึก ดิน ศาลเจ้าสูง ศาลเจ้าบ้านหม้อ เป็นต้น
รูปเทพปุนเถ่ากงจะส่งตรงมาจากประเทศจีน และจะมีลักษณะดังที่กล่าวมาแล้ว แต่ปัจจุบันที่พบในกรุงเทพฯ ซึ่งเป็นรูปเคารพที่ทำขึ้นใหม่นั้น ก็มักจะเลียนแบบรูปเคารพเดิม แต่ลักษณะของเทพอาจจะเปลี่ยนไปจากท่ายืนเป็นท่านั่ง ในศาลเจ้าไหหลำ มักจะไม่นิยมทำรูปเคารพปุนเถ่ากง แต่จะใช้แผ่นไม้มาเขียนเป็นชื่อเทพไว้เท่านั้น และปุนเถ่ากงที่ชาวไหหลำนับถือนั้นมีรวมทั้งสิ้น 3 องค์
เทพองค์นี้มีความสำคัญต่อชีวิตความเป็นอยู่ของชาวจีนสมัยโบราณมาก เนื่องจากช่วยดูแลความทุกข์สุขของประชาชนในเขตหนึ่ง ๆ ดังนั้น ไม่ว่าครอบครัวใดจะมีใครคลอดบุตร หรือมีผู้ถึงแก่กรรม สมาชิกในบ้านนั้น ๆ ก็ต้องมาจุดธูปบอกกล่าวเทพปุนเถ่ากงเสียก่อน
สำหรับชาวจีนในเมืองไทยที่อพยพเข้ามาในรุ่นแรกๆ นั้นมีความรักในประเทศจีนมีมาก แม้ว่าในช่วงที่พวกเขามีชีวิตอยู่ไม่โอกาสได้กลับไปประเทศจีน เมื่อตายแล้วก็หวังที่จะให้บุตรหลานนำศพกลับไปฝังยังเมืองจีนและก่อนที่จะเคลื่อนศพออกไป ก็ต้องไปจุดธูปบอกกล่าวเทพปุนเถ่ากงเสียก่อน แล้วจึงจะไปบอกกล่าวเทพเฉิงหลง (เซียอึ้ง) ในปัจจุบันนี้ แม้เทพปุนเถ่ากงจะมิได้มีอิทธิพลต่อชีวิตความเป็นอยู่ของชาวจีนเหมือนสมัยก่อน แต่ความเคารพต่อเทพองค์นี้ของชาวจีนมิได้ยิ่งหย่อนไปหว่าสมัยแต่ก่อนเลย เทพปุนเถ่ากงได้วิวัฒนาการมาจากเทพประจำกลุ่มภาษาหนึ่งมาเป็นเทพที่ชาวจีนทุกกลุ่มทุกภาษานิยมนับถือกราบไหว้ และเมื่อใดที่มีการสร้างศาลใหม่ในชุมชนของชาวจีนแต่ละเขต ก็มักจะตั้งปุนเถ่ากงไว้เป็นเทพประธานของศาลเสมอ

ช่างสลักเทพเจ้าชาวจีน
รูปเคารพของเทพปุนเถ่ากงหรือปุนเถ่าม่า หรือเทพที่ชาวจีนเคารพองค์อื่น ๆ มีทั้งชนิดที่ส่งตรงมาจากเมืองจีนและสลักขึ้นเองในกรุงเทพฯ สำหรับกรุงเทพฯนั้น แหล่งที่สลักรูปเคารพของจีนมีเพียง 2 แห่ง เท่านั้นคือ ร้านที่ตรอกถั่วงอกแถวเยาวราช ซึ่งนิยมสลักรูปเคารพทางศาสนาเต๋า และร้าที่เชิงสะพานยศเส ซึ่งมักทำรูปพระโพธิสัตว์ทางฝ่ายมหายาน โดยสลักจากไม้และทำรูปหล่อจากปูน ทั้งสองแห่งนี้ล้วนเป็นช่างชาวจีนแต้จิ๋วที่สืบทอดกัน มาจนกลายเป็นอาชีพประจำตระกูลไป หลักเกณฑ์ในการสลักนั้นหากเป็นไม้ก็มักใช้ไม้หอม ความสูงใหญ่ ความกว้างของรูปเคารพจะต้องให้ตกตัวอักษรที่เป็นสิริมงคลของไม้บรรทัด ที่เรียกว่า ลู่ปันฉื่อ หรือปาจื้อฉื่อ (ลูปังเฉี้ยะ หรือโป้ยยี่เฉี้ยะ) ไม้บรรทัดชนิดนี้จะยาวกว่าไม้บรรทัดธรรมดาถึง 3 เท่าในความยาวนี้จะถูกแบ่งออกเป็น 16 ช่อง แต่ละช่องจะมีตัวอักษรภาษาจีนกำกับอยู่ เมื่อช่างต้องการจะสลักรูปเคารพหรือม้การก่อสร้างศาสนาสถาน รวมทั้งของใช้ในวัดจีน หรือศาลเจ้านั้น ช่างผู้สลักจะต้องคำนึงถึงตัวอักษรที่ปรากฏในช่องต่าง ๆ นั้นเป็นสำคัญ โดยจะหลีกเลี่ยงไม่ใช้ตัวอักษรที่เป็นอัปมงคล ก่อนสลักรูปเทพองค์ใดผู้สลักจะต้องเลือกวัน และวันเริ่มลงมือนั้นก็จะต้องจุดธูปบอกกล่าว เทพองค์นั้นๆ เมื่อสลักรูปเคารพเสร็จแล้วมักนิยมเอาของมงคล 7 ชนิด คือทอง เงิน ทองแดง เหล็ก หยก ไข่มุก หมาเหน่า (เครื่องประดับอย่างหนึ่งของจีน) และผึ้งเป็นๆ ใส่ไว้ในช่องด้านหลังรูปเคารพที่ช่างเจาะไว้ เพื่อให้เกิดความขลัง จากนั้นก็ปิดรอยเจาะ แล้วใช้ผ้าสีแดงคลุมรูปเคารพไว้รอวันมงคล เพื่อเบิกพระเนตร เมื่อได้เวลาที่เป็นมงคล จึงใช้กระจกรับแสงจากพระอาทิตย์ที่ส่องเข้ามาให้กระทบพระเนตรของเทพองค์นั้น เป็นอันเสร็จพิธี ของการเบิกพระเนตรรูปเคารพ จากนั้นก็จะนำไปประดิษฐานบนแท่นบูชาได้

ศาลเจ้าปุนเถ่ากงมากที่สุดในกรุงเทพฯ

ชาวจีนทุกกลุ่มทุกภาษาแม้ว่าจะนับถือเทพทางศาสนาพุทธมหายาน ศาสนาเต๋า ขงจื๊อเหมือนกัน ส่วนการนับถือเทพประจำท้องถิ่นนั้นแตกต่างกันมากมายยิ่งนัก จนผู้เขียนไม่สามารถจะรวบรวมมากล่าวไว้ในที่นี้ได้ แต่เทพประจำท้องถิ่นอีกองค์หนึ่งที่ชาวจีนทุกกลุ่มทุกภาษานับถือร่วมกันในสิ่งแวดล้อมใหม่ก็คือ เทพปุนเถ่ากง ได้เข้ามามีอิทธิพลต่อระบบความเชื่อและชีวิตความเป็นอยู่ของพวกเขาอย่างมาก พวกเขาเชื่อวาความเจริญรุ่งเรืองในชีวิต ความสำเร็จในธุรกิจการงาน ล้วนเป็นเพราะความคุ้มครองของเทพประจำถิ่นองค์นี้
ดังนั้น เราจึงได้พบว่าการสร้างศาลเจ้าปุนเถ่ากงในเขตที่อยู่อาศัยของชาวจีนมีอยู่ตลอดเวลา แม้กระทั่งในทุกวันนี้และก็เป็นเหตุให้จำนวนของศาลเจ้าปุนเถ่ากง มีมากที่สุดในกรุงเทพฯ
เทพเจ้าปุนเถ่ากงเป็นศูนย์รวมแห่งความเชื่อของชาวจีนทุกกลุ่มทุกภาษา แม้ฐานะของเทพองค์นี้จะเป็นเพียงแค่ผู้ปกครองตำบลหรืออำเภอ แต่ความสำคัญของเทพองค์นี้ที่มีต่อจิตใจของชาวจีนนั้นมากเกินกว่าที่เราจะวัดได้ ดังนั้น จำนวนของศาลเจ้าปุนเถ่ากงในกรุงเทพฯจึงมีเพิ่มขึ้นตามลำดับ ตราบเท่าทุกวันนี้

จากคุณ : อุ้ย (digimontamer) - [ 3 ต.ค. 51 16:13:11 ]