ความคิดเห็นที่ 1 --อาหารเริ่มจาก?-- หลับๆตานึกเอานะ สมัยก่อนประวัติศาสตร์ แรกๆคนมันไม่ได้ใช้ไฟทำอาหารหรอก มันล่าได้มันกินสดๆนั่นหละ   เจอใบไม้ดิบๆมันก็ซัดดิบๆ พอมันโดนหมูชนตาย ควายขวิด ลูกชิดติดคอ มะละกอแทงเหงือก กระเดือกกบพิษ ติดเมียน้อย สอยเมียหลวง ควงเมียชาวบ้าน เข้าบ่อยๆมันก็เริ่มรู้ พอมันตายมากๆเข้ามันก็รู้ ว่ากินอะไรตาย มันก็ไปเล่าให้ลูกให้หลาน มันฟัง จำไม่จำก็แล้วแต่วาสนา แต่เดิมเนื้อสัตว์มันคงไม่ใช่อาหารหลักหรอก คนสมัยก่อนมันก็หาผลไม้ เด็ดใบไม้มากินเป็นหลักนั่นหละ ขยันหน่อยก็ลงไปหาปลา กุ้ง เขียด มางับแก้หิวมั่ง พอคนมักมากขึ้น ถ้ามันไม่ตีกันเอง มันก็จับกลุ่มล่าสัตว์  ได้มาก็แบ่งๆกันกิน จากนั้นเพื่อความสะดวกในการใช้ชีวิตก็หาผืนดินใกล้ๆแหล่งน้ำ เริ่งลงหลักปักฐาน ลองเอาเมล็ดพืชมาปลูก พยามเอาสัตว์ป่ามาเลี้ยงให้เชื่อง ได้เรื่องมั่ง ไม่ได้เรื่องมั่งก็มั่วๆกันไป ด้วยความบังเอิญรวมทั้งความพัฒนาในการใช้ไฟ ทั้งในการล่าสัตว์ ไล่สัตว์ ดำรงชีพในความมืด ขอฝน ขอหวย ขอหมวย คงดันไปพลาดเอาเนื้อไปถูกไฟเข้า ไม่ก็เผาป่าล่าสัตว์ พลันเกิด กุ๊กคนแรกในประวัติศาสตร์ขึ้น ซึ่งมันคงอร่อยกว่าเนื้อสัตว์ดิบๆมั้งนะ วัฒนธรรมการทำอาหารเลยน่าจะเริ่มด้วยประการฉะนี้แล จากคุณ : SchwedaKong - [ 10 มี.ค. 52 21:32:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลักการปรุงอาหาร ศาสตร์พีระมิดนี้ คือศาสตร์ขั้นต้นที่ครอบคลุมการทำอาหารทั้งหมด โดย อาหารในทัศนคติของผมประกอบด้วย 3 ชนิด วัตถุดิบ-ตัวกลาง-ไฟ กล่าวคือ วัตถุดิบสดๆ  = ของดิบ วัตถุดิบ+น้ำ+ไฟ = ต้ม วัตถุดิบ+น้ำมัน+ไฟ = ทอด วัตถุดิบ+อากาศ+ไฟ = ย่าง   -ในขั้นที่2- วัตถุดิบ+(น้ำ+น้ำมัน)+ไฟ = ผัด วัตถุดิบ+(น้ำ+อากาศ)+ไฟ = นึ่ง วัตถุดิบ+(อากาศ+น้ำมัน)+ไฟ = ทอดกรอบ ซึ่งถ้าให้ซับซ้อนลงไปอีกก็จะเช่น ทอด+ต้ม = ทอดต้ม ต้ม+นึ่ง = ตุ๋น ซึ่งการทำซับซ้อนลงไปก็แล้วต่จะคิดจะพลิกแพลงเอา แต่หลักการประกอบอาหารโดยพื้นฐานของผมมันก็มีเท่านี้จริงๆ จากคุณ : SchwedaKong - [ 10 มี.ค. 52 21:33:05 ]

ความคิดเห็นที่ 3 --วิถีการประกอบอาหาร-- วิถี ไม่ใช่ วิธี บางคนอาจงงๆว่า ทำไอ้กับข้าวก็ฉลุยนี่หว่า ทำไมทำเค้กม่างล่มทุกครั้งเลยวะนั่น ในทางกลับกัน สาวๆทำเค้กสวยเริ่ด อร่อยเริ่ด ไฉนพอทำกับข้าวดันไม่ได้เรื่องเสียนี่ อธิบายกันง่ายๆเลยครับ "ศาสตร์มันคนละวิถี" --วิถีปรุงอาหาร-- ศาสตร์ครอบคลุมการทำกับข้าวเกือบทั้งหมด เพราะอะไรน่ะรึ "กับข้าวมันดิ้นได้" ถ้ามันดิ้นได้ มันต้องใช้อะไรจับล่ะ อาวุธที่ต้องใช้กับอาหารคือ "สัญชาตญาน" ถ้ามองกับข้าวเป็นสัตว์นะ  มันโคตรดื้อเลย แถมแต่ละตัว มันไม่ได้จับง่ายๆด้วย แต่ถ้ารู้วิธีจับก็จบ กับข้าวจึงเป็นสิ่งที่เราเองต้อง รู้วิธีที่จะเล่นกับมัน ไม่ใช่มัวแต่ไปนั่งคำนวณมัน   วัตถุดิบทุกชนิดรสชาติไม่คงที่ แต่มีคุณสมบัติคล้ายกัน เช่นเนื้อ ส่วนสะโพก กับ สันคอ ก็มีรายละเอียดต่างกันอีก ฉันใดก็ฉันนั้น กับข้าวจึงเป็นศาสตร์ที่ต้องใช้การทำซ้ำ เรียนรู้จากการผิดพลาดบ่อยๆ จนเข้าถึงแก่นของการทำ ใช้จินตนาการมาก และควรเข้าถึงวัตถุดิบอย่างลึกซึ้ง ศาสตร์ทำกับข้าวคงไม่ต่างกับศิลปิน ที่ต้องใช้จินตนาการก่อนทำ การวางแผนล่วงหน้าและวิชาแก้ปัญหาเฉพาะหน้า เป็นสำคัญ --วิถีแห่งเบเกอรี่-- ศาสตร์ที่ครอบคลุมการทำขนมเกือทั้งหมด เพราะอะไรน่ะรึ "ขนมอบมันอยู่กับที่" ทำไมมันอยู่กับที่ล่ะ ขนมส่วนใหญ่ซึ่งส่วนมากเป็นขนมอบ มันเป็น วิทยาศาสตร์ ทุกสิ่งแปรไปตามความชื้น ลำดับขั้นตอน สารเสริมคุณภาพ และที่สำคัญที่สุดคือ สูตร ถ้าจะรับมือกับขนม คุณก็ต้องจักการมันด้วย "คัมภีร์" สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าขนม มันจะมีวิถีการดำรงชีวิตซ้ำๆ ซึ่งถ้าเรารู้จักมันดีพอ เราก็จะจับมันได้   ขนมเป็นสิ่งที่เราต้องคำนวณ คุณอาจทำขนมเค้กที่กินได้อร่อยในครั้งแรกที่คุณทำเลยก็ได้ ถ้าคุณได้คัมภีร์ที่ดี แต่เมื่อไหร่ที่คุณขาดคัมภีร์ โดยที่คุณยังจับหลักวิชาไม่ได้ คุณจะเป็นง่อย ทุกอย่างมันจะเพี้ยนหมด มันละเอียดอ่อน แม้กระทั่งขนาดของไข่ไก่ วัตถุดิบที่ใช้ทำเบเกอรี่มักเป็นวัตถุดิบที่ตายตัว มาจากสายการผลิตแบบอุตสาหกรรม จึงมีโอกาสผันแปรได้น้อยถึงน้อยมาก และเมื่อใช้วัตถุดิบยี่ห้อนี้แล้ว ยี่ห้ออื่นเราก็จะไม่มองมัน ดั่งวิชาคนละสำนัก ทะลึ่งใส่ก็ผิดสูตร     ศาสตร์การทำขนมคงไม่ต่างจากนักวิทยาศาสตร์ ใช้การคำนวณ การบันทึกสูตรที่ได้มาจากข้อผิดพลาด เป็นสำคัญ --ดังนั้น-- "การทำกับข้าว อย่าทะลึ่งไม่ชิม" "การทำขนม อย่าทะลึ่งไม่ดูสูตร" ถ้าไม่ใช่ เฮียแมว จากคุณ : SchwedaKong - [ 10 มี.ค. 52 21:33:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 รสชาติ มาดูในส่วนของรสชาติกันบ้าง รสชาติหลักๆคงแบ่งได้แค่ หวาน เปรี้ยว เค็ม ขม ตามประสาทสัมผัสบนลิ้น ซึ่งการปรุงก็แล้วแต่อาหารนั้นๆ ไม่จำเป็นต้องมีสมดุลย์รสเท่าไหร่ แต่ถ้าทำได้ครบรส ครบสัมผัสมันก็จะเป็นการดี ที่จำแนกให้ดูเพราะถ้าเรารู้จักส่วนนี้ครบแล้ว การจัดอาหาร1สำรับใหญ่ๆ ก็ควรจะมีองค์ประกอบเหล่านี้ครบถ้วน เช่นถ้าจัดโต๊ะจีน/คอร์สอาหาร เจอถ้าแต่ปลาต้มทุกจานตามใจเจ้าของงาน ใครมันจะไปปลื้มล่ะครับ -รสจากลิ้น- เค็ม - ดึงรสชาติของอาหาร ลองต้มไข่1ฟอง แลัว กินเปล่าๆครึ่งฟอง จากนั้นโรยเกลือลงไปเล็กน้อย แล้วกินครึ่งฟองที่เหลือ สัมผัสที่ได้หลังรสเค็ม เราจะได้ละเลียดรสหวานอ่อนๆจากไข่ต้ม กลิ่นของไข่ต้ม เพิ่มขึ้น   ไม่เชื่อเวลาทำแกงแล้วรสกร่อย เติมเกลือลงไปถึงจุดหนึ่ง แกงจะมีรสชาติขึ้นมาทันที หวาน - เร่งรสชาติของอาหาร รสหวานเป็นตัวเร่งให้รสชาติของอาหารนั้นๆให้เต็มมากขึ้น ผลไม้จืดๆ โรยน้ำตาลไปเสียหน่อย ยิ่งถ้าได้เกลืออีกนิด รสมันจะกินง่ายขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เพราะอะไรน่ะรึ รสหวานตามธรมชาติเป็นสิ่งที่ทุกคนชอบ และเมื่อความหวานมันได้รับไม่พอ มันเลยต้องเติมเข้าไปอีก จนติดหวานไปซะงั้น เปรี้ยว - ปรับสมดุลย์ของรสอาหาร เวลาปรุงอาหารรสเค็มๆหวานๆ ลองหยดน้ำส้มสายชูลงไปซัก2-3หยดสิ รสเปรี้ยว เป็นตัวตัดรสชั้นดี เวลาเจอรสจัดๆและอาหารที่มีไขมันมากๆ แถมรสเปรี้ยวยังช่วยให้สดชื่นอีกด้วย ขม  - ล้างรสชาติของอาหาร อาจจะงงว่าขมทำไม ขมไม่อร่อยเลย ขมขื่น แต่คนส่วนมากก็เสพย์ติดรสขม ใครเคยกินเเจ่วเพลี้ยจะรู้ว่า ถ้ารักขมๆคุณจะรักมันไปเลย แล้วมันล้างรสเข้มๆของเนื้อแบบคำต่อคำเลย ถ้าขมไม่ดี มะระไม่ดังหรอก   อูมามิ - กระตุ้นให้รับรส อูมามิเป็นรสที่เพิ่งจะค้นพบภายหลัง โดยอูมามิเป็นรสที่เหมือนรสแฝงมากกว่ารสหลัก ใครชิมผงชูรสจะรู้สึกว่ามันหวานๆเค็มๆเข้มข้นๆ   อาจคิดว่ามันต้องอยู่ในผงชูรส แต่จริงๆมันอยู่ในเกือบทุกๆอย่างนั่นหละ โดยเฉพาะในเห็ด สาหร่าย มะเขือเทศ ฯลฯ --ความรู้สึกภายในปาก-- อุณหภูมิ ความร้อน-เย็นของอาหาร อุณหภูมิที่ต่างกัน ช่วยในเเง่ความรู้สึกของการรับรสได้ เช่นการกินซุปอุ่นๆ กับการกิน กองโซเม่เย็นๆ ถึงจะเป็นซูปเหมือนกัน แต่ความรู้สึกที่ได้รับมันต่างันเพราะอุณภูมิที่เกิดขึ้น การกินของร้อนจะทำให้รู้สึกโล่ง ส่วนของเย็นจะทำให้รู้สึกสดชื่น   สัมผัส เนื้อสัมผัส ผิวสัมผัสของอาหาร เช่นความนุ่ม ความกรอบ ความเเข็ง ความเหนียวฯลฯ อาหารต่างชนิดกันบางชนิดไม่มีรสชาติแต่มีรสสัมผัสเป็นจุดเด่น เช่นพวก รังนก หูฉลาม ความสนุกในการเคี้ยว ความแตกต่างในการเคี้ยว เกิดจากสัมผัสเป็นหลัก เผ็ด รสเผ็ดนั่นหละ เผ็ดไม่ได้เกิดจากต่อมรับรส แต่สารที่ชื่อเเคปไซซินเป็นตัวทำให้เกิดความรู้สึกเผ็ดเกิดขึ้นในปาก ถึงจะทรมานแต่เป็นตัวช่วยให้เกิดความเพลิดเพลิน(ทรมานบันเทิง) และขยายต่อมรับรสให้กินได้มากขึ้นด้วย ฝาด รสฝาดจากอาหาร เกิดจากสารเเทนนิน ซึ่งมีมากในชา เปลือกองุ่นฯลฯ มันจะเกิดความรู้สึกคล้ายเปลือกไม้ กึ่งๆชาในปาก เป็นตัวช่วยอย่างดีในการคั่นระหว่างอาหารแต่ละจาน เพราะมันเป็นตัวช่วยล้างรสได้อย่างดีเหมือนกัน   สัมผัสคล้ายกลิ่นที่เกิดจากอาหาร ฉุน อาการฉุนแสบ เป็นอาการที่รับจากปากขึ้นไปถึงจมูก จะทำให้ได้รสที่แปลกออกไป เช่น วาซาบิ นอกจากทำให้เกิดสภาพฉุนแสบแล้ว ยังเป็นตัวเร่งให้รับรสชาติต่างๆได้มากขึ้นด้วย(อีกหนึ่งความทรมานบันเทิง) เคมี ความรู้สึกเหมือนจั๊กจี้ หรือชาลิ้นชาปาก เช่นชวงเจีย ปลาปั๊กเป้า หรือแม้แต่รสคล้ายเหล็กของบลูชีสฯลฯ เป็นความรู้สึกแฝงที่อาจไม่ได้ให้รสชาติเท่าไหร่นัก แต่กลับทำใมห้เกิดความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคย และความตื่นเต้นมากกว่า คราวนี้ก็แล้วแต่เลือกหละ จากคุณ : SchwedaKong - [ 10 มี.ค. 52 21:34:24 ]

ความคิดเห็นที่ 5 --จะเลือกอะไรปรุงอาหารล่ะ?-- country - culture - condiment ผมใช้หลัก3ตัวนี้ อาหารแต่ละชนิดมันจะมีคุณสมบัติของมันเอง และเมื่อมองลงลึกถึงชาติพันธุ์แล้วอาหารแต่ละชาติก็ยังมีเอกลักษณ์ของตนเอง ลองคิดเล่นๆ เรามี หมูอยู่ชิ้นหนึ่ง ถ้าเราอยากกินแบบไทยๆเราก็เอามาผัดกระเทียมพริกไทยรากผักชี อยากกินแบบญี่ปุ่นเอามาต้มกับโชยุ มิริน อยากกินแบบเกาหลีเอามาผัดกับกิมจิ โคชูจัง อยากกินแบบยุโรป เอามาทอดราดซอสเกรวี่ ฯลฯ เห็นไหมว่าแค่เนื้อหมูก้อนเดียวกัน แต่ละชาติก็ปรุงแตกต่างกัน วิธีง่ายๆคือ เมื่อได้โจทย์ของวัตถุดิบหลักแล้ว คิดถึงประเทศก่อน ว่าจะทำอาหารแบบประเทศไหน ตัวเลือกมันก็จะแคบลงมาแล้วนะ คิดถึงธรรมเนียมการทำตามมา ว่าจะทำสไตล์ไหน ตัวเลือกก็จะแคบลงไปอีก สุดท้ายดูเครื่องปรุงที่ใกล้เคียงในบ้าน คราวนี้ตัวเลือกก็จะเหลือไม่กี่อย่างแล้ว เช่น โจทย์คือหมู ประเทศไทย - กระเพรา   ธรรมเนียม - แบบจีน+ซีอิ๊ว / แบบไทย+น้ำปลา เครื่องปรุง - น้ำปลา = กระเพราไทย วัตถุดิบทั้งหมดก็จะเป็น หมู กระเพราแดง กระเทียมไทยตำ พริกขี้หนูตำ น้ำปลา น้ำตาลปีป น้ำมัน = กระเพราแบบจีน วัตถุดิบทั้งหมดก็จะเป็น หมู กระเพราขาว กระเทียมจีนหั่น พริกแดงซอย ซีอิ๊วดำ น้ำตาลทราย น้ำมันหอย น้ำมัน พอคิดไปแบบนี้มันจะพอรวบเอาวัตถุดิบที่ควรจะใช้ได้ง่ายขึ้น ไม่ใช่สะเปะสะปะ ซึ่งอาจทำให้รสชาติมันตีกันได้ เหมือนกับว่า เราทำอาหารฝรั่งเศส เราจึงต้องดื่มไวน์จากฝรั่งเศสถึงจะเข้ากันได้ดีที่สุด หรือถ้าเราทำ กูลาช(สตูว์เนื้อแบบออสเตรีย)แบบดั้งเดิม ซึ่งถ้ากลับไปวิเคราะห์พื้นที่ประเทศเขาไม่ติดทะเล และไม่ได้ปลูกถั่วเหลืองเป็นหลัก ดังนั้นในพื้นที่นั้นควรปรุงรสเค็มด้วย เกลือ มากกว่าวัตถุดิบอื่น และถ้าเราทะลึ่งใส่น้ำปลา ซีอิ๊ว รสคงออกมาเพี้ยนแน่ๆ   ดูอาหารจากแหล่งที่มา ภูมิประเทศ เป็นหลัก ดูวิธีทำที่สืบๆต่อกันมา แล้วดูเครื่องปรุงที่น่าจะเป็นไปได้       รวบความคือ -คิดถึงอาหารที่เราจะทำก่อนว่ามันเป็นอาหารของชาติไหน -ดูวิธีทำที่เป็นธรรมเนียมปฏิบัติสืบต่อๆกันมา -เลือกเครื่องปรุงที่น่าจะไปกันได้   วิธีนี้ใช้ได้ทั้งการด้นสูตร และ การแกะสูตร แต่ที่สำคัญคือ "ต้องช่างสังเกต หาความรู้ และมีประสบการณ์มาก" แล้วเอาข้อมูลที่เหมือนไม่มีประโยชน์เหล่านั้นมาประยุกต์ใช้   จะมั่วทั้งทีมันก็ต้องมีหลักการ จากคุณ : SchwedaKong - [ 10 มี.ค. 52 21:34:48 ]

ความคิดเห็นที่ 6 --สมดุลย์-- ว่ากันต่อที่เรื่องสมดุลย์ของการปรุง บางคนไม่รู้ว่าจะต้องปรุงเท่าไหร่ ถึงจะเหมาะจะควร จับหลักง่ายๆ ด้วย 3 หัวข้อหลักครับ -คุณภาพวัตถุดิบ -การใช้ไฟ -เครื่องปรุงรส ถ้าสมดุลย์ทั้ง3 เลือกใช้ให้เหมาะ จะได้อาหารที่ดีออกมา แต่ถ้าเกิดไม่สมดุลย์ล่ะ เราก็ต้องเสริมส่วนอื่นแทนเข้าไป อาทิเช่น วัตถุดิบไม่สด ประโคมเครื่องปรุงและใช้ไฟมากเสียหน่อย ก็จะแก้ปัญหาได้ ไฟไม่มี อาศัยการเลือกวัตถุดิบที่สด และใช้เครื่องปรุงแทน เครื่องปรุงน้อย อาศัยเทคนิคการใช้ไฟ และความสดของวัตถุดิบทดแทน สมดุลย์นี้คือตัวแปรสำหรับการทำอาหารทั้งสองแนว คือ "แนวดึง" และ "แนวเติม" แนวดึง คือ การทำอาหารที่ใช้วัตถุดิบที่สด ปรุงน้อย และเน้นในเกิดการขับรสชาติแท้ๆของอาหารมากที่สุด   อาทิ อาหารญี่ปุ่น ฝรั่งเศส เมดิเตอเรเนียน ฯลฯ ซึ่งจะสังเกตภูมิประเทศของอาหารจำพวกนี้ จะใกล้กับทะเล หรือมีความอุดมสมบูรณ์และหลากหลายทางภูมิอากาศ ทำให้วัตถุดิบที่ได้มักจะสด และการปรุงอาหารจึงใช้วิธีปรุงแต่น้อยโดยเคารพในตัววัตถุดิบ แนวเติม คือ การทำอาหารที่ไม่สนใจเรื่องวัตถุดิบเท่าไหร่ แต่จะเน้นการปรุงรสให้จัดถูกปากคนกินมากว่า อาทิเช่น อาหารไทย  จีนแบบเสฉวน อินเดีย ยุโรปตอนกลางค่อนไปทางเหนือฯลฯ   ซึ่งจะสังเกตภูมิประเทศของอาหารจำพวกนี้ มักจะไม่ติดทะเล หรือมีความอุดมสมบูรณ์และหลากหลายทางภูมิอากาศน้อยกว่า โดยเฉพาะบางประเทศที่ไม่มีทะเลกั้น   ทำให้วัตถุดิบที่ได้อาจไม่สด และการปรุงอาหารจึงใช้วิธีมากโดยเน้นที่การกลบรสชาติของวัตถุดิบมากกว่า *และถ้าถามว่าทำไม อาหารไทยจึงเป็นอาหารแนวเติม ทั้งที่อยู่ในภูมิประเทศที่อุดมสมบูรณ์ เพราะอาหารไทยนั้น จัดอยู่ในแนวใกล้เคียงอาหารป่ามากกว่า ด้วยการที่ใช้สมุนไพรมาก และเมื่อดูที่ตัววัตถุดิบเอง อาหารไทยทางภาคกลาง-อีสาน-เหนือ มักใช้ปลาน้ำจืด ซึ่งเป็นปลาที่มีกลิ่นดินมาก ถ้าปรุงแต่น้อยอาจทำให้เกิดกลิ่นได้ รวมทั้งสมัยก่อนยังไม่มีการนิยมกินเนื้อหมู/วัว เช่นสมัยนี้ เนื้อสัตว์ที่ได้จึงเน้นไปทางสัตว์ป่าที่พอจะล่าได้ เมื่อสัตว์กลิ่นสาปแรง การใช้สมุนไพรเข้าช่วยกลบรส จึงเป็นวิธีที่ใช้สืบต่อกันมา จนฝังรากเข้าไปถึงวัฒนธรรมการทำอาหารของคนไทยไปแล้ว อาหารไทยที่มีการดึงรส ก็ยังมีให้เห็นบ้างในภาคตะวันออก-ใต้ ที่ติดทะเล แต่อย่างไรก็ตามในเมื่อสมุนไพรในบ้านเราใช้กันอย่างแพร่หลาย อาหารไทยจึงนิยมการใช้วิธีเติมรส มากกว่า จากคุณ : SchwedaKong - [ 10 มี.ค. 52 21:35:11 ]

ความคิดเห็นที่ 7 --ชิมก่อนปรุง ขอร้อง-- พิมพ์ตัวหนาขีดเส้นใต้2เส้นไปชัดๆ บางทีคงต้องกล่าวหานิสัยคนไทยเสียหน่อยว่า ติดสันดาน"ปรุงก่อนชิม" เช่น ได้ก๋วยเตี๋ยวมา1ชาม สาดน้ำส้ม น้ำปลา น้ำตาล ลงไปจนสะใจ แล้วค่อยกิน แล้วค่อยบ่นว่าร้านนั้นไม่อร่อย เค็มไปบ้าง อะไรบ้าง เวิ่นเว้อ   ชาวจีนมีเรื่องเล่าว่า ถ้าคุณไปบ้านเขาแล้วเรียกหาน้ำจิ้ม คนทำอาหารจานนั้นจะมาขอโทษว่า "หมดสติปัญญาที่จะปรุงอาหารได้ดีกว่านี้ไว้รับรอง" แต่ถ้าคุณซดน้ำจิ้มของเขาจนเกลี้ยง คนทำอาหารก็จะกล่าวอีกว่า "ขออภัยที่ผมยากจน ไม่มีเนื้อเพียงพอให้คุณกิน คุณจึงต้องซดแต่น้ำจิ้ม" ไม่ใช่แค่จีน ญี่ปุ่นเองก็มีธรรมเนียมแบบนั้น การปรุงที่มากกว่าสิ่งที่เขาวางไว้ให้บนโต๊ะ ค่อนข้างเป็นการหมิ่นอาหารของเขาอย่างร้ายแรง คนญี่ปุ่นปรุงอาหารอย่างพิถีพิถัน ซึ่งอาจจะรสอ่อนไปสำหรับเราแต่นั่นคือสิ่งที่ควรเคารพ แม้แต่ในครัวตะวันตก การที่คุณแค่เอ่ยปากขอซอสมะเขือเทศ ในร้านอาหารตะวันตก คุณอาจเจอเชฟเดินมาถามถึงความผิดพลาดของอาหารจานนั้น สิ่งที่ปรุงคือ เกลือและพริกไทยเท่านั้น ซึ่งก็น่าจะเพียงพอต่อต่อมรับรสแล้ว การร้องขอเครื่องปรุงจึงอาจเป็นการตำหนิเชฟทางอ้อม เปิดใจชิมอาหารโดยใช้ใจ และศึกษารสของมันจะดีกว่าที่จะมานั่งเติมโน่นนี่ตามนิสัยคนไทย สุดท้ายก็ กบเลือกนาย   อาจได้ ท่อนไม้ หรือ นกกระสา มาแทน เว้นแต่ไม่ไหวจริงๆ ร้านไหนผมกินแล้วต้องพึ่งเครื่องปรุง ร้านนั้นสุดทนแล้วจริงๆครับ(ยกเว้นก๋วยเตี๋ยวแห้ง ไม่มีซุปช่วย ไม่ปรุงไม่ได้) อีกส่วนที่เดียวกับการชิม คือการชิมอาหารที่เราปรุง อย่าคิดว่าสูตรตามหนังสือจะตรงเผงนะครับ ไม่ว่าอาหารชาติไหนก็แล้วแต่ มันเพี้ยนได้ทั้งหมด แค่น้ำปลา สามยี่ห้อยังรสไม่เหมือนกันเลย อย่าไปนั่งเอาแต่ดูสูตรมากๆ มันช่วยไม่ได้เท่าลิ้นตัวเอง ชิม และ จำ install มันใส่สมองไว้ จากคุณ : SchwedaKong - [ 10 มี.ค. 52 21:35:35 ]

ความคิดเห็นที่ 8 --ความผิดพลาด นำมาสู่ ความสำเร็จ-- ใครบ้างที่เกิดมาแล้วเดินได้โดยไม่เคยล้ม ใครบ้างที่ทำกับข้าวได้โดยไม่พลาดมาก่อน ไม่มีทางหรอกครับที่จะทำได้  ทุกสิ่งอย่างต้องเรียนรู้จากความผิดพลาด เพียงแต่อย่าท้อ สังเกตสิ่งที่เราพลาด ว่ามันพลาดตรงไหน ทำไมทอดไข่ครั้งนี้ไม่สุก ทำไมครั้งนั้นไหม้ ทำไมเมื่อวานยังทอดสวยอยู่เลย องค์ประกอบทุกอย่างคือปัจจัยทั้งหมด ใช้ความผิดพลาดเป็นบทเรียน ถ้าใจรักก็อย่าไปท้อมัน ลองดูความพลาด ความพยายาม และความจำเป็นของมันสิ การใช้ไฟครั้งแรกในอาหารของนิทานจีน เกิดจากความบังเอิญที่ไฟไหม้เล้าหมู สุราชนิดแรก เกิดจากน้ำที่ขังในเมล็ดธัญพืชจนเน่า ขนมปัง เกิดจากการลืมแผ่นแป้งไว้ใกล้เตาไฟ ชีส เกิดจากการเก็บนมในถุงที่ทำจากกระเพาะแพะแล้วดันเอาขึ้นม้า ตีไปตีมาตนเป็นชีส วูสเตอร์ซอส เกิดจากซอสที่ได้สูตรจากอินเดียแล้วรสไม่ได้เรื่อง แต่ดันเก็บไว้นาน จนขุดเอามาชิมอีกทีแล้วอร่อย ทาบาสโก้ เกิดจากความพยามซ้ำแล้วซ้ำเล่าในการทดลองซอสพริก จนคนรอบๆบ้านด่าเอา การใช้น้ำมันในการทำอาหารของจีน เกิดเพราะคุณภาพน้ำไม่ดี อาหารหมักเกลือ เกิดจากความจำเป็นที่ต้องถนอนมอาหาร   การแช่เเข็งอาหาร เกิดจากความบังเอิญลืมชิ้นเนื้อไว้ริมหน้าต่างช่วงหน้าหนาว สุรากลั่น เกิดจากการเล่นแร่แปรธาตุ ขนมปังที่มีเหล้าผสม เกิดจากการที่พลาดทำขนมปังตกลงไปในเหล้ารัม ซูชิ เกิดจากการลืมเอาปลาออกจากหม้อข้าวแล้วข้าวบูด ฯลฯ ไม่มีอะไรที่สำเร็จมาตั้งแต่ต้นหรอก ทุกอย่างอาจเหมือนเรื่องบังเอิญ แต่หนึ่งความบังเอิญนั้นต้องใช้กี่ร้อยกี่พันพยายาม เพื่อจะให้สิ่งที่เราบังเอิญเจอนั้นสามารถพัฒนาจนเป็น เอกลักษณ์ ได้ จำได้ว่า ไอ้อาหารที่ไม่น่าเรียกว่าอาหารของผม เริ่มจากเอาน้ำต้มมาม่ามาทะลึ่งปรุงมั่วๆ ผลที่ได้คือ พ่อเเค่เอาลิ้นแตะ แล้วบอกว่าไม่ได้เรื่อง ความพลาดครั้งนั้นทำเอาผมพยามจนทุกวันนี้ เอดิสัน แกลองทำหลอดไฟตั้งกี่หมื่นรอบ แค่ทำไข่เจียวเสียแค่สิบครั้ง อย่าท้อไปเลย จากคุณ : SchwedaKong - [ 10 มี.ค. 52 21:35:58 ]

ความคิดเห็นที่ 9 --ข้อแนะนำสำหรับสตรีขี้กังวล-- สำหรับสตรีขี้กังวลทั้งหลาย หลายคนสงสัยว่าทำไม ผู้ชายถ้าได้ลงมือทำอาหารส่วนมากทำอาหารได้ดีกว่าผู้หญิง คำตอบของผมคือ "ความใจถึงมันต่างกัน" สังเกตได้มากง่ายๆว่าทำไม หนังสือ"แม่บ้าน"รวมสูตรอาหาร ขายดีกว่า หนังสือเกร็ดอาหารอย่าง"ข้างครัว" ผู้ชายมักอ่านหนังสือเกร็ดอาหาร แต่ผู้หญิงมักนั่งจดสูตรอาหาร นั่นหละครับเหตุผล "ผู้หญิงส่วนมากมักกังวลจนเสียเรื่อง" ถ้าเราเอาแต่นั่งอ่านสูตรอาหารแล้วต้องซื้อทุกอย่างที่สูตรบอก เวลาเราทำพลาดเราจะแก้ปัญหายังไงหละ การทำกับข้าวไม่ใช่การชั่งตวงวัด ไก่ชิ้น2ขีด กับ5ขีด ใช้เวลาทอดก็ต่างกันแล้ว ของมันวัดไม่ได้ อยากทำกับข้าวเก่ง ต้องใช้ความเข้าใจ มากกว่าการดูตำรา ใช้ความผิดพลาด ใช้ลิ้นชิม กล้าลอง กล้าเล่น   อย่าไปกลัวใดๆทั้งสิ้นถ้าอยากเก่ง ทำกับข้าวไม่ใช่เล่นหมากเก็บ แรกๆอาจมีล่ม มีเสีย อย่าเพิ่งไปยุบ สู้มัน(ผมทำออมเลต แลกด้วยการกินไข่คนเป็นอาหารเช้าทั้งเดือน) และถ้ายังเป็นลักษณะ "แม่บ้านกลัวน้ำมัน" ก็แพ้ "ชายฉกรรจ์สู้ไฟ" วันยังค่ำ แลกมันไปเลยครับ "จะมัดใจสามีก็ต้องมีแผลกันมั่ง" เดี๋ยวผัวเลียแผลให้เองหละ   จบๆมันเท่านี้หละ จำไว้ว่า ทำอาหารน่ะ ใช้ความเข้าใจ แต่ทำเบเกอรี่น่ะ จดๆเอาเถอะ ค่อยไปเข้าใจทีหลังก็ไม่เป็นไร ท้ายที่สุด แป้งสาลีดิบ และไข่ดิบ เวลาทำเบเกอรี่ มันจิ้มชิมได้ กรุณา "ชิม ก่อน ปรุง" จากคุณ : SchwedaKong - [ 10 มี.ค. 52 21:36:25 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาละ เด๋วนี้มาแบบมีสาระขึ้นเยอะเลยนะก้อง จากคุณ : The eye of love - [ 10 มี.ค. 52 21:47:51 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ปาดดดดดดดดดดด จ้า ^^ จากคุณ : Olive-ay - [ 10 มี.ค. 52 21:51:06 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เก็บไว้อ่านก่อน แต่เยอะมาก ๆๆ จากคุณ : มนชิจัง - [ 10 มี.ค. 52 21:54:59 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ชอบจังค่ะ ปกติก็ด้นอาหารไปเรื่อยๆ ใช้ชิมเอาจำเอาจากเวลาไปทานตามร้าน แล้วมาลองทไเอง ดีมั่งพอแหลกล่ายมั่ง จนเริ่มเข้าที่ ฮา จากคุณ : สาวปากช่อง - [ 10 มี.ค. 52 21:58:26 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มาลงทะเบียนเรียนภาคทฤษฎีจ้า ^^ จากคุณ : สาวชาวสวน - [ 10 มี.ค. 52 22:03:44 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ทำกับข้าวนี่ต้องครีเอทจริงๆ ไม่ต้องมีสูตรก็ไ้ด้  อาศัยปรุงแล้วชิม จากคุณ : อาโฮเฮะ - [ 10 มี.ค. 52 22:05:29 ]

ความคิดเห็นที่ 16 การ์ตูนน่ารักมากๆ ^^ จากคุณ : ฟันคุดน้อยซี่ที่7 - [ 10 มี.ค. 52 22:05:39 ]

ความคิดเห็นที่ 17 สาระ เน้นๆ มาอีกแล้ว น้าบังเรา ^^ Vote กระทู้จ้า จากคุณ : ชาญี่ปุ่น - [ 10 มี.ค. 52 22:08:50 ]

ความคิดเห็นที่ 18 พี่มาให้หัวใจจ้ะ จากคุณ : mai-mee - [ 10 มี.ค. 52 22:11:24 ]

ความคิดเห็นที่ 19 มาตั้งใจเรียนด้วยเด้อครูก้อง ใคร ๆ ก็ว่าครูก้องเป็นจีนแคระ จิง ๆ หนะหรอ กร๊ากกกกกก หนุไม่ได้ล้อนะครูนะ แค่ถามเฉย ๆ อะ จากคุณ : 2แบ๊ว (CooKie&MaRooM) - [ 10 มี.ค. 52 22:18:01 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ด้วยความเคารพ แด่คนทำอาหารทุกคน ที่สร้างสรรค์ และไม่ย่อท้อ ^ ^ จากคุณ : Sarutino - [ 10 มี.ค. 52 22:35:20 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ก้อง อย่าลืมกะหรี่3นาทีนะจ๊ะ อยากเห็นๆ จากคุณ : preneko - [ 10 มี.ค. 52 22:37:59 ]

ความคิดเห็นที่ 22 คนช่างสังเกต และมีความสามารถในการเชื่อมโยงความรู้ จากคุณ : ป้าอ้วนมาเอง (เหนียวเนื้อ) - [ 10 มี.ค. 52 22:38:39 ]

ความคิดเห็นที่ 23 สาระ สาระ สาระ จากคุณ : oh!great - [ 10 มี.ค. 52 22:40:49 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ครูก้อง แหล่มมากๆ จากคุณ : DJ BrYaN - [ 10 มี.ค. 52 22:44:24 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ความรู้ทั้งนั้นเลยยคร้าบบบ ดีจังเลยขอบคุณมากๆนะครับผม ^^ จากคุณ : กัง....หัน (Gung_ID) - [ 10 มี.ค. 52 23:22:33 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เข้ามาอ่านการ์ตูน(แบบมีสาระ) อิอิ ปล.มารอเฮียแมวด้วย..เด๋วต้องเข้ามาโวยวายแน่ๆ 555 จากคุณ : iTiMiTi - [ 10 มี.ค. 52 23:29:18 ]

ความคิดเห็นที่ 27 โคดฮาเลยพี่ก้อง 555 จากคุณ : สัมปันนี - [ 10 มี.ค. 52 23:51:58 ]

ความคิดเห็นที่ 28 อ่านเพลินเลยน้าบัง ชอบๆๆๆ จากคุณ : เต๋อ 00 - [ 10 มี.ค. 52 23:52:50 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ชอบๆๆๆ ทั้งเนื้อหาและรูปครับ จากคุณ : kittscake - [ 10 มี.ค. 52 23:57:07 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ชอบทุกสิ่งอย่าง ปล.  ระวังโดนก๊อบเป็น Fwd. Mail เห็นละเสียว  - -* ปล.2 จุ๊บๆ จากคุณ : =เด็กเอ๋ยเด็กดี= - [ 11 มี.ค. 52 00:51:31 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ชอบๆ สิ่งหนึ่ง ที่อยากเสริม เวลาเมา (เพิ่งไปกินเบียร์ฟังพี่บีร้องเพลงมา) สำหรับคนที่ชอบกินน้ำจิ้ม ก่อนที่จะกินอาหาร อยากให้ลองชิมรสอาหารแท้ๆสักนิดหนึ่ง เป็นต้นว่าเนื้อย่าง ปูนึ่ง ฯลฯ หรือแม้กระทั่งก๋วยเตี๋ยว ให้ชิมก่อนปรุงอย่างที่ก้องบอก คือคนไทยทั่วไป มักจะเน้นในเรื่องของน้ำจิ้ม แทบจะตัดสินกันตรงนี้เลย อย่างเช่นน้ำจิ้มซีฟู้ด ร้านไหนทำออกมาได้ีรสชาติดีสุด ก็แทบจะสั่งกันมาเพิ่มจนร้านแทบจะยกไหมาให้ราดข้าวกินกันเลยทีเดียว แต่....เรากินอาหาร เราลิ้มรสอาหารนะครับ ไม่ใช่น้ำจิ้ม Sushi ก็เหมือนกัน เราลิ้มรสปลากับข้าวซูชินะ ไม่ใช้ดื่มโชยุกับวาซาบิ ปลาดิบเป็นต้นกำเนิดของรสชาติในซูชิคำนั้น ข้าวเปรี้ยวหรือข้าวซูชิ เป็นสิ่งที่คลุกเคล้าอยู่ในปาก และทำให้รสชาติของปลานั้น สัมผัสต่อมรับรสบนลิ้นของท่านทุกปุ่ม โดยมีความเค็มจากโชยุ ความหอมของวาซาบิ และรสเผ็ดนิดๆจากวาซาบิที่พอประมาณ ที่จะเปิดต่อมรับรสให้กว้างมากขึ้น ในขณะที่จะไปช่วยกล่อมเกลาความคาวนิดๆ จากปลาแต่ละชนิด แต่ทั้งนี้ มันก็อยู่ที่ความชอบส่วนบุคคลที่เราิมิอาจจะไปรุกล้ำได้ บางคนนิยมที่จะผสมวาซาบิลงไปในโชยุจนข้นคลั่ก แม้กระทั่งคนญี่ปุ่นบางคน ก็ยังทำแบบนั้น แต่นั่นคือการแสดงว่าเราชอบในรสชาติของโชยุและวาซาบิ หากแต่ชอบในรสชาิติของปลาและข้าวเปรี้ยวไม่ ดังนั้นจะกินปลาที่ถูกหรือแพง คุณภาพดีแค่ไหน ก็มักจะตัดสินไม่ค่อยได้ อยู่ที่ว่าวาซาบินั้นเผ็ดเป็นที่พอใจของคุณหรือไม่มากกว่า ค่าเท่ากัน ความรู้สึกชอบของคนแต่ละคนนั้นไม่เหมือนกัน บางคนชอบที่จะกิน Steak ที่ปรุงรสด้วยเกลือและพริกไทย และย่างด้วยถ่านไฟแรงๆ แบบ Medium Rare บางคนชอบแบบ Well Done ราดซอสเกรวี่ชุ่มโชก ซึ่งนั่นก็เป็นรสนิยมและความชอบส่วนบุคคล แต่หากลองวิเคราะห์ดูแล้ว เนื้อที่สุกจนแข็งนั้น ถึงแม้จะมีรสสัมผัสที่แข็งเหมือนทราย และด้านเหมือนโฟม แต่ก็มีัรสเข้มๆของเกรวี่ ที่ช่วยดึงรสชาติจากเนื้อออกมา เหมือนการนำเนื้อไปแดดเดียวด้วยน้ำปลา อีกทั้งนำเกรวี่ ยังช่วยหล่อลื่นในการเคี้ยว ทำให้รู้สึกถึงความชุ่มชื้นแบบหลอกๆอยู่บาง แล้วถ้ามองกลับกันถ้าเราเอาเนื้อ wagyu ชั้นดี มาทำแบบ Medium Rare แล้วราดเกรวี่จนชุ่มโชก รับรองว่ากินแล้วเลี่ยนซะไม่มี จะเข้าตามทฤษฎีที่ก้องว่า ความเค็มจะช่วยดึงรสออกมา ในเมื่้อ เนื้อ wagyu ชั้นดี มันมีรสชาติแน่นเต็มที่อยู่แล้ว ดันเอาเกรวี่มาราดอีก อันนี้ก็คือจะดึงกันไปมา ผสมกับความที่เนื้อ wagyu มีไขมันมากเข้าไปอีก จะกลายเป็นความเลี่ยน และจะรู้สึกได้เลยว่า เนื้อนี้มันชิ้นไขมันชัดๆ หากเปลี่ยนเป็น ย่างถ่านกับเกลือพริกไทย ให้เนื้อที่อร่อยอยู่แล้ว ได้ถูกดึงรสให้ชัดขึ้นด้วยเกลือ และขับกล่อมรสด้วยพริกไทยอีกเล็กด้วย หรือจะเสริมด้วยเกรวี่รสบางๆก็ได้ จะกลายเป็นอาหารที่วิเศษ กินเท่าไหร่ก็ไม่รู้เบื่อ อาหารมันเป็นเรื่องของความรู้สึกจริงๆ หาเรายึดติด หรือคิดว่าอาหารแบบนี้ ต้องเป็นอย่างนั้น หรือคิดว่าใครพูดว่าอาหารนี้ ต้องทำอย่างนี้ ต้องปรุงแบบนี้เท่านั้น ชีวิตนี้ เราจะไม่มีวันที่จะได้เจออาหารอย่างที่เราชอบ อย่างที่เราเคยพูดมาเสมอว่า อาหารมันเหมือนกับศิลปะชิ้นหนึ่ง บางคนเห็นแล้วชอบทันที แต่บางคนมองแล้วอาจจะเกิดคำถาม ใครบางคนมองภาพของแวนโก๊ะ แล้วอาจจะปิ้ง แต่บางคนมองแล้วอาจจะไม่เข้าใจ มันเป็นเรื่องของจินตนาการและความชอบส่วนบุคคล ไม่เคยมีความผิดหรือถูก ที่จะตัดสินได้ ไม่มีกฎเกณฑ์ หรือวิุถีปฏิบัติืที่สามารถนำมาเขียนเป็นพจนานุกรมได้ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นแล้ว จะมีสักกี่คนที่คิดเหมือนกับคุณ อันนี้ก็น่าคิดเหมือนกัน โลกนี้คนหลายพ่อพันแม่ คิดแล้วก็เหนื่อย จะมีสักกี่คนเชียว ที่จะรู้สึกว่าส่วนผสม หรือส่วนประกอบหลัก มันจะมีรสชาติอยู่ในตัวอยู่แล้ว เราไม่จำเป็นต้องไปปรุงมัน แค่ทำให้มันสุกอย่างถูกวิธีก็พอ เฮ้อพูดแล้วมันก็วนมาที่เ้ดิม ไปนอนที่กว่าวุ้ย ฮ่าๆ จากคุณ : Calamity - [ 11 มี.ค. 52 01:01:48 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เยี่ยมค่ะ ขอบคุณนะคะ :-) จากคุณ : Rudmilla - [ 11 มี.ค. 52 02:06:03 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เขียนได้ดีมากๆ เลยค่ะ สุดยอด! จากคุณ : หนูปูน - [ 11 มี.ค. 52 02:20:50 ]

ความคิดเห็นที่ 34 เพิ่งรู้ว่าบังก้องชอบกินไข่คน... จากคุณ : เด็กน้อยขี่ม้าก้านกล้วย - [ 11 มี.ค. 52 02:23:15 ]

ความคิดเห็นที่ 35 คารวะเลยค่ะ อ่านสนุก ได้ความรู้ สุดยอดดด จากคุณ : HoneyBugs - [ 11 มี.ค. 52 03:50:43 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ก้องงงงงงง เรื่องรสสัมผัสเราว่าลืม nutty ไปนะ จากคุณ : preneko - [ 11 มี.ค. 52 05:28:58 ]

ความคิดเห็นที่ 37 มีภาพเขียนแวนโก๊ะด้วย ^^ จากคุณ : Kassidy - [ 11 มี.ค. 52 05:34:49 ]

ความคิดเห็นที่ 38 มีสาระอย่างยิ่ง --ดังนั้น-- "การทำกับข้าว อย่าทะลึ่งไม่ชิม" "การทำขนม อย่าทะลึ่งไม่ดูสูตร" ถ้าไม่ใช่ เฮียแมว เด๋วต้องมาแน่ๆๆ จากคุณ : ต๊กโกว - [ 11 มี.ค. 52 07:16:13 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เล่นซะยาวเชียว ผมมีทฤษฎีทำอาหารของผมเองเหมือนกันนะ ตามประสาผู้ชายทำอาหาร ประสบการณ์ต่ำ --> "ทำให้สุก" จากคุณ : elvish346 - [ 11 มี.ค. 52 08:11:45 ]

ความคิดเห็นที่ 40 มีสาระมากมาย....อย่างนี้ต้องโหวต จากคุณ : โค่จัง - [ 11 มี.ค. 52 08:15:43 ]

ความคิดเห็นที่ 41 กระทู้นี้ สาระสุด ๆ พี่ขออ่าน และขอโหวตจ๊ะ จากคุณ : @ - ENYA - @ - [ 11 มี.ค. 52 08:54:21 ]

ความคิดเห็นที่ 42 โหหหหหห โดนใจมากเลยครับน้าบัง สุดยอดจริงๆ ปล. ตกลงเฮียแมวนี่ทำกับข้าวไม่เคยชิมเลยเรอะ 555555 แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 52 09:04:34 จากคุณ : Spinnecker - [ 11 มี.ค. 52 09:00:18 ]

ความคิดเห็นที่ 43 "การทำกับข้าว อย่าทะลึ่งไม่ชิม" "การทำขนม อย่าทะลึ่งไม่ดูสูตร" ถ้าไม่ใช่ เฮียแมว มีขบกัดนะเอ็ง!!! 5555555555555555 บอกแล้วว่าเบเกอรี่ถ้าเรารู้ว่าอะไรใส่เพื่ออะไร...เราก็ด้นได้เหมือนกันนะ :P จากคุณ : เฮียแมว - [ 11 มี.ค. 52 09:00:41 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ชอบครับ.. อ่านแล้วอิน.. ทำให้ฮึกเหิมอยากกลับบ้านไปทำอาหารทันที.. จากคุณ : เว่อร์ไปไหม (กุมารน้อย) - [ 11 มี.ค. 52 09:08:04 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ชอบนะ รับหัวใจไปเลยน้าบัง จากคุณ : ม่ายรำพึง - [ 11 มี.ค. 52 09:29:16 ]

ความคิดเห็นที่ 46 เริ่ดมากบัง.... ชอบทั้งสาระ และภาพประกอบ บังแจ๋วสุดๆ ไปเรยยย จากคุณ : มนุษย์ไฟฟ้า@สีชมพู - [ 11 มี.ค. 52 09:29:54 ]

ความคิดเห็นที่ 47 เขียนได้ดีจัง...ไม่ไร้สาระสักกะหน่อย ^ ^ จากคุณ : noonagist - [ 11 มี.ค. 52 09:42:31 ]

ความคิดเห็นที่ 48 อืมมม.... เป็นยังงี้นี่เอง... อืมมม... จากคุณ : หลงรักโกเบมาตลอด (DO is On The WAY) - [ 11 มี.ค. 52 10:33:43 ]

ความคิดเห็นที่ 49 เขียนได้ดีครับ ตรงใจเลย จากคุณ : Cat's tail - [ 11 มี.ค. 52 10:51:12 ]

ความคิดเห็นที่ 50 "การทำกับข้าว อย่าทะลึ่งไม่ชิม" "การทำขนม อย่าทะลึ่งไม่ดูสูตร" ถ้าไม่ใช่ เฮียแมว ชอบค่อดๆ 5555555555555555+  ไม่เวิ่นเว้อ จากคุณ : ตัวโต (หนึ่ง-11) - [ 11 มี.ค. 52 11:00:06 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ลูกปลา  เฮียแมวมาแย้ววววววววววววววววว รู้สึกจะไม่โวยวายนะ  แค่บ่นๆ 5555555555 น้าบังคะ  ตามอ่านตั้งแต่กระทู้ผงกะหรี่แล้วค่ะ ช่วงนั้นกำลังจะทำขนมปังใส่อบ่เชยอยู่พอดี   อ่านไปหอมกลิ่นอบเชยไปด้วยเลยค่ะ เป็นคนทำกับข้าวพอกินเองได้เหมือนกัน  แต่ไม่เก่งพอจะทำของยากๆ แล้วก็กินกับข้าวทำยากๆ ไม่เป็นด้วยค่ะ   ก็เลยมาเน้นทางทำขนมแทน  เพราะยากง่ายก็กินได้โม๊ดดดด จากคุณ : มือใหม่เล่นหุ้น - [ 11 มี.ค. 52 11:02:58 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ให้ 3 คะแนนเลย ^^ จากคุณ : tiara - [ 11 มี.ค. 52 11:48:53 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ยกนิ้วให้สำหรับ สาระดีๆ ที่เอามาฝากค่ะ อ่านแล้วรู้สึกเลยว่าเฮียบังต้องทำอาหารเก่งมากๆ เหมือนศิลปินที่จะปรุงอาหารให้บรรเจิดแต่ละจาน นึกอยากทำอาหารให้อร่อยๆ ขึ้นมามั่งแล้วค่ะ นอกจากเมนูไข่ง่ายๆ จากคุณ : pandoo - [ 11 มี.ค. 52 11:58:56 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ก้อง เราให้หมดใจเลย :P จากคุณ : Bean Sprout - [ 11 มี.ค. 52 12:12:21 ]

ความคิดเห็นที่ 55 "เยี่ยม" จริง ๆ น้อง ชอบอ่ะ จากคุณ : ann_scnu16 - [ 11 มี.ค. 52 12:14:03 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ชอบจัง กระทู้นี้แจกกิฟว์กระจายเลย ^^ สาระเพียบ จากคุณ : NooNok [MiChiYo] - [ 11 มี.ค. 52 12:19:44 ]

ความคิดเห็นที่ 57 โห เราชอบที่คุณเจ้าของกระทู้เขียน ทุกอันเลยค่ะ ชอบมากๆๆ อ่านแล้วลึกซึ้ง รู้สึกว่าเราเข้าใจแก่นของการทำอาหารเพิ่มขึ้นมากๆเลย ขอบคุณมากจริงๆ เราได้เรียนรู้เยอะมาก เราแจกกิ๊ฟให้ เยอะที่สุดที่เคยแจกเลยค่ะ จากคุณ : สาวสวยในดงหนาม (Acadia_zero) - [ 11 มี.ค. 52 12:24:41 ]

ความคิดเห็นที่ 58 มีประโยชน์มากๆครับกระทู้นี้ สงสัยอย่าง... ถ้าซูชิ มีข้าวใส่น้ำส้มสายชู เป็นตัวคุมรส แล้ว ซาชิมิ จะใช้อะไรคุมรสล่ะ? จิ้มโชยุ+วาซาบิ?? ----------------- *แก้หลังจาก จขกท มาตอบใน คห 60* ขอบคุณสำหรับข้อมูลเรื่องนี้ครับ กินมาตั้งนาน พึ่งจะรู้ความเป็นไปเป็นมานี่เอง (ชอบซาชิมิปลามากกก) แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 52 14:16:33 จากคุณ : Silent-Viper - [ 11 มี.ค. 52 12:50:19 ]

ความคิดเห็นที่ 59 มีประโยชน์และเป็นจริงเกือบทั้งหมดเลยครับ ขอชื่นชมจากใจจริงว่าเป็นมืออาชีพด้านอาหารจริงๆ แต่ไม่เห็นด้วยอย่างเดียว ในประเด็นการขอเครื่องปรุงเพิ่มจากร้าน(โดยเฉพาะต่างชาติ) ถ้ามองมุมเชฟว่า เป็นการดูหมิ่น อาจจะใช่ เพราะถือเรื่อง 'ความภูมิใจ' และ 'สูตร' ของตัวเองมากกว่า แต่ สำหรับลูกค้า(ที่เสียเงินเข้าไปใช้บริการ) เราทานอาหารเพื่อตอบสนองความต้องการของเรา ไม่ได้สนองความต้องการของเซฟนะครับ ผมเลยคิดว่า การที่เราอยากทาน รส ที่เราชอบ คงไม่ได้อยากจะดูหมิ่นเชฟอะไรหรอกครับ ไม่อยากให้เชฟคิดแบบนั้น (แต่ถ้าร้านไหน ถือมาเป็นอารมณ์ ก็คงช่วยอะไรไม่ได้) ^_^ จากคุณ : kong - [ 11 มี.ค. 52 13:28:05 A:58.8.195.249 X: TicketID:149728 ]

ความคิดเห็นที่ 60 2แบ๊ว - เป็นลูกครึ่งจีนที่หน้ากระเดียดไปทางเด็กอินโดฯ ที่สำคัญ ถือว่าเตี้ยครับ แอม - เช่นกัน คิดเห็นตามกันเลย "ไม่จำเป็นต้องไปปรุงมัน แค่ทำให้มันสุกอย่างถูกวิธีก็พอ" เหมือนคำที่ ไอเคิล แองเจโล่(มิเชล ลันเจโล่)กล่าวว่า "ข้าไม่ได้คิดว่าหินก้อนนี้ต้องเป็นรูปอะไร หินก้อนนี้ต่างหากที่บอกกับข้าว่า มันควรจะเป็นรูปอะไร" คุยกับอาหารให้ป็น มันจะช่วยได้ เฮียแมว - แน่นอนเลยเฮีย มันต้องรู้ที่มา  เฮียเป็นคนกลุ่มน้อย(น้อยมากๆ) ที่ทะลึ่งมาเล่นสายเบเกอรี่แล้วไม่คิดจะดูสูตร แค่นี้เฮียก็สุดแล้ว แถมทำได้ขนาดนั้น พลาดแล้วยังทำอีก ถึงบอกว่ามีคนที่คิดแบบเราๆเนี่ยน้อยไปนิดนึง Silent-Viper - ซูชิ เป็นการกินปลาดิบคู่กับข้าวครับ รสเปรี้ยวหวานของข้าวเป็นตัวช่วยขับรสให้เด่นออกมา ร่วมกับการจิ้มโชยุ และอาจมีวาซาบิเล็กน้อยป้ายลงบนชิ้นปลาแล้ว ส่วนซาชิมิ  เราจะเน้นที่ตัวปลาเป็นหลัก คือสังเกตุว่าชิ้นปลาจะหนากว่า โดยเพื่อให้ลิ้มรสปลาสดๆจริงๆ เราจะใช้โชยุดั่งเกลือ เพื่อช่วยดึงรสหวานธรรมชาติจากปลา และ วาซาบิเพียงเล็กน้อย เพื่อกลบคาวและกระตุ้นให้ต่อรับรสเปิดกว้างขึ้น และถ้าให้ดีการกินขิงดอง/ไช้เท้าขูดคั่นระหว่างคำก็เป็นการช่วยล้างไขมันปลาในปากด้วย   ในแง่ความสมดุลย์ ซูชิจะดูกลมกล่อมกว่า โดยมีทั้ง เปรี้ยว เค็ม หวาน อ่อนๆ รวมทั้งสมัผัสของข้าว ส่วน ซาชิมิ ก็เหมือนการลิ้มรสวัตถุดิบจริงๆ มากกว่า จากคุณ : SchwedaKong - [ 11 มี.ค. 52 13:32:10 ]

ความคิดเห็นที่ 61 สุดยอดคร้าบบบ จากคุณ : hypercube - [ 11 มี.ค. 52 13:41:59 ]

ความคิดเห็นที่ 62 โอ้ ว วววว. . ... อัดแน่นไปด้วยความรู้! โดนใจอย่างแรง อิอิ... สุดยอดค่ะ จากคุณ : GigLoT - [ 11 มี.ค. 52 14:24:00 ]

ความคิดเห็นที่ 63 "ไม่เชื่อเวลาทำแกงแล้วรสกร่อย เติมเกลือลงไปถึงจุดหนึ่ง แกงจะมีรสชาติขึ้นมาทันที " โอ๊วววว...ซาโตริ จากคุณ : เหมยคลองตู (Fat Boy) - [ 11 มี.ค. 52 14:41:43 ]

ความคิดเห็นที่ 64 โอ้ว  อัดแน่นไปด้วยสาระ เยี่ยมๆทั้งนั้นเลยคับ จากคุณ : MakeMoney - [ 11 มี.ค. 52 15:09:42 ]

ความคิดเห็นที่ 65 ใช่เลยค่ะ จากคุณ : MAE FAI - [ 11 มี.ค. 52 15:53:17 ]

ความคิดเห็นที่ 66 คห. 2 เหมือนหลัก Alchemy ยุคแรกที่เคยอ่านมาเลย ตาก้องจะเปลี่ยนตะกั่วให้เป็นทองคำด้วยมั๊ยเนี่ย จากคุณ : shishi_TG - [ 11 มี.ค. 52 16:20:09 ]

ความคิดเห็นที่ 67 ชอบทั้งสาระ ชอบทั้งการใช้คำ ^-^ จากคุณ : tinnytight - [ 11 มี.ค. 52 17:12:45 ]

ความคิดเห็นที่ 68 โอ้...มายบุดด้า.... เริ่ด มาก ฮ่าาาาาาาาาาาา จากคุณ : noo-uan - [ 11 มี.ค. 52 17:17:33 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ข้ามห้องมาอ่านเอาความรู้ครับ สุดยอดจริงๆ >_<b จากคุณ : ฉันมีความสุขในทุกๆวัน - [ 11 มี.ค. 52 17:58:01 ]

ความคิดเห็นที่ 70 รูปเทพจริงๆ น้อง สวยมากกกกก จากคุณ : L-Nets - [ 11 มี.ค. 52 19:01:38 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ชอบอ่ะ ก้อง เขียนได้ดี อ่านเข้าใจง่าย จากคุณ : Mille-Feuilles - [ 11 มี.ค. 52 20:42:05 ]

ความคิดเห็นที่ 72 ขอคารวะ(ไม่สุภาพ! ) ขอคารครับ.. ขอแสดงความนับถือครับ เท่ห์มากครับ...คุณ : SchwedaKong จากคุณ : gingstree1 - [ 11 มี.ค. 52 22:35:50 ]

ความคิดเห็นที่ 73 ชอบกระทู้นี้มากครับ ขอบคุณมากๆ จากคุณ : ปลาปักเป้ายิ้งฉุบทอดกรอบ - [ 11 มี.ค. 52 22:57:17 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ตามมาอ่านจากเฉลิมไทยค่ะ ชอบมากๆเลยกระทู้นี้ จากคุณ : ไปส่งพี่มั้ยน้อง - [ 11 มี.ค. 52 23:31:59 ]

ความคิดเห็นที่ 75 ขออ่านต่อพรุ่งนี้เน้ออ ... จากคุณ : fak - [ 12 มี.ค. 52 01:29:15 ]

ความคิดเห็นที่ 76 ชอบค่ะ ....ว่าแต่ขอเมนูจอมโหดกระทะเหล็กอิกได้ป่าวคะ ติดตามมาตลอด ... จากคุณ : ป๋าหมาก - [ 12 มี.ค. 52 01:31:00 A:113.53.34.3 X: TicketID:200766 ]

ความคิดเห็นที่ 77 ปลื้มมากค่ะ กับกระทู้นี้..... ประทับใจ T^T จากคุณ : N_Nirvana - [ 12 มี.ค. 52 01:46:03 ]

ความคิดเห็นที่ 78 อิอิ พูดถึงเรื่องขอเครื่องปรุงนะ เคยไปต่างประเทศ ไปร้านอาหารอิตาเลียนแล้วเพื่อนขอซอสมะเขือเทศ (ก็กะเหรี่ยงอ่ะนะ กินอาหารฝรั่งต้องคู่กับซอสมะเขือเทศเยอะๆๆ ไว้ก่อน) เชฟเดินปรี่ออกมาเหมือนจะมาพูดอะไร แต่พอเห็นหน้าจืด ๆ ของพวกเราแล้วก็ทำหน้าละเหี่ยแล้วพยักหน้ากับบ๋อยว่าปล่อยมันไป จากคุณ : แบ๊น แบน - [ 12 มี.ค. 52 02:56:19 ]

ความคิดเห็นที่ 79 เยี่ยมๆๆๆ ความไร้สาระก็เป็นศาสตร์อย่างหนึ่งนา ใครใจตึง...จะไปไม่ถึงศาสตร์ ใครใจป้ำ...ศาสตร์มันซึมมาเอง : ) จากคุณ : เสมอกลาง - [ 12 มี.ค. 52 04:44:15 ]

ความคิดเห็นที่ 80 เห็นด้วยกับ คห.ที่ 9 ของคุณ จขกท.ครับ ผู้หญิงเนี่ย จะขี้กังวลไรกันนักหนา แม่ผมเองก็เป็น แต่แม่ผมทำอาหารเก่งนะ ไม่ขี้กังวลเรื่องอาหารหรอก แต่เรื่องอื่นๆนี่สิ กังวลอยู่นั่นแหละ เฮ้อ...อะไรก็ไม่รู้ กังวลๆๆๆๆๆอยู่ได้ เรื่องเล็กเรื่องน้อย ขี้ปะติ๋วก็กังวล โอ๊ย พูดแล้วเครียด -*- พวกผู้หญิงนี่เนาะ จากคุณ : กลับมาแล้วคนดี - [ 12 มี.ค. 52 05:43:28 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ชอบๆๆๆ เข้ามาชื่นชมด้วยคน แล้วคนที่ต่อมรับรสไม่ทำงานอย่างเราเนี่ยะ มีวิธีแก้ไขมั้ยคะ มีปัญหามาก คนอื่นเค้าบอกว่าเค็มแล้ว หวานแล้ว เผ็ดแล้ว แต่ เราชิมแล้วมันจืดสุดๆ  ขอคำแนะนำหน่อยจ้า จากคุณ : สาวน้อย(ขาจร) (nonoisy) - [ 12 มี.ค. 52 11:02:13 ]

ความคิดเห็นที่ 82 อื้ม ผมไม่เห็นด้วยกับ คห.7 นะ เพราะการปรุงก่อนชิม มันก็เป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมไทย ที่เราต้องให้ความเคารพเช่นเดียวกัน พวกคนต่างชาติที่มาทำมาหากินด้านอาหารในเมืองไทย ก็ควรต้องปรับตัวและทำความเข้าใจว่ามันไม่ใช่การลบหลู่ดูหมิ่นอะไร มันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวที่มีประโยชน์ และไม่ควรลบหลู่มัน เราควรเคารพมันมากๆด้วยซ้ำ คุณลองคิดดูนะครับ แต่ละคนก็มีความชอบในรสชาติไม่เหมือนกัน บางคนชอบรสหวานมากกว่ารสอื่น บางคนชอบรสเผ็ดมากกว่า บางคนชอบเปรี้ยว ฯลฯ ไม่เหมือนกันสักคน ดังนั้น การมีเครื่องปรุงให้ปรุง ก็เป็นความใจกว้างของผู้ทำอาหารที่จะให้ลูกค้าหรือคนกินเลือกเอง ว่าจะทำให้รสอะไรเด่นกว่ากัน หรือทำให้รสชาติเข้มข้นขึ้นหรือไม่ ที่สำคัญ เท่าที่ผมเคยกิน ผมพบว่า ร้านอร่อย เราจะปรุงยังไง มันก็ยังอร่อย แต่ถ้าร้านไม่ดี ทำไม่อร่อย ปรุงยังไงมันก็ไม่อร่อย เช่นเดียวกับตอนไม่ปรุงนั่นแหละครับ ผมว่า ฝีมือการทำอาหารของพ่อครัว แม่ครัว จะดีหรือไม่ดี ควรจะต้องเผื่อเรื่องของการปรุงของลูกค้าเอาไว้ด้วย และผมเชื่อว่าพ่อครัวแม่ครัวบ้านเรา ทำอย่างนี้กันเยอะ ซึ่งเป็นสิ่งที่มีเสน่ห์ออกครับ และยังใจกว้าง เคารพคนกินอย่างแท้จริงอีกด้วย ก็คนที่สำคัญที่สุดของพ่อครัว แม่ครัว ก็คือ คนกินอาหาร ไม่ใช่หรือครับ และผมว่า อย่างนี้มันประชาธิปไตยกว่ากันเยอะ ไม่เผด็จการทางรสชาตินะ :P แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 52 12:23:03 จากคุณ : กลับมาแล้วคนดี - [ 12 มี.ค. 52 12:10:50 ]

ความคิดเห็นที่ 83 เจ๋งดีคับ..   ถึงจะเป็นอะไรที่พื้นฐาน แต่ผมว่า มันยากสุดๆ เลยคับ จากคุณ : ไม่ไปไม่รู้ - [ 12 มี.ค. 52 15:24:03 ]

ความคิดเห็นที่ 84 เคยทำคาโบนาร่า แล้วน้องที่ทำให้เขากินสาดซ๊อสมะเขือเทศลงไป เพราะรู้จักอย่างเดียวว่า สปาเกตตี้มันต้องเป็นรสซ้อสมะเขือเทศ เราพยายามบอกว่า เขาปรุงกันโดยใช้พริกไทดำกับเกลือ น้องบอกไม่เป็นไร อย่างนี้แหละกินได้ พอกินเข้าไป มันคงแปลก ๆ เลยปรุงใหญ่เลย และคงพยายามจะไม่ให้เราเสียใจ ก็เลยกินเข้าไป สุดท้ายกินไม่หมด พอเราชิมดู เฮ้ย .... มันรสชาดกินไม่ได้เลยนี่ฝ่า คือแถมมีน้ำส้มออกเปรี้ยว ๆ ชีก็ใส่ลงไปด้วย คนทำอาหารเสียใจนะคะ ปรุงก่อนชิมเนี่ย  เราก็เป็นคนไทย แต่กลับคิดว่าการปรุงก่อนชิมเนี่ย ใจร้าย ปรุงไม่ผิด แต่ต้องอยู่ในขอบเขต อย่างเอาน้ำปลาใส่ใน อาหารจีนเนี่ยจบเลยนะรสมันจะพิลึก สุดท้ายต้องสาดน้ำปลาจนเป็นรสน้ำปลานั่นล่ะจึงจะกินได้ เราว่าอาหารแต่ละอย่างเสน่ห์มันไม่เหมือนกัน คำว่าไม่ให้ปรุง กับชิมก่อนปรุง มันต่างกันนะ ชิมแล้วเราจะรู้ว่า เค็มแค่ไหนแล้ว หวานแค่ไหนแล้ว อาจลดเลเวลจากน้ำปลาตามปกติลง หากก๋วยเตี๋ยวชามนั้นเป็นน้ำซุปก้นหม้อมันจะเค็มจนถึงเค็มมาก เพราะเคยขายก๋วยเตี๋ยวมาก่อน แล้วมีเพื่อนเป็นนักปรุงเหมือนกัน รายนี้สาดเครื่องปรุงก่อนชิมเหมือนกัน มีร้านหนึ่งเขาเขียนเตือนว่าพริกเขา เผ็ดมาก ไอ้นี่ก็ยังสาด3 ช้อนพูนเหมือนเดิม สุดท้ายเผ็ดจนกินไม่ได้ หรือบางทีพวกนี้จะพยายามกินเพื่อรักษาอีโก้ เจ้าแม่ของเปรี้ยว เจ้าพ่อของเผ็ด ฯลฯ แต่ เอ้อ....สงสารกระเพาะลำไส้กันบ้างไหมคะ ปรุงแล้วกินได้ก็ดี ถ้าพลาดเหลือเต็มชาม เพราะฝีมือการปรุงของตัวเองละก็ ลบหลู่ดูหมิ่นไหมไม่รู้   แต่คราวหน้าจะไม่ทำให้กินอีกแล้ว ฮึ......งอน จากคุณ : JazzLife - [ 12 มี.ค. 52 15:38:22 ]

ความคิดเห็นที่ 85 เห็นด้วยคะ เวลาทำกับข้าวเราต้องชิมก่อนปิดเตาเกือบทุกครั้งเลยคะ เผื่อวันไหนมือหนักไป จะได้ยังพอแก้รสชาติได้ทัน ส่วนเบเกอรี่นั้น ต้องตามสูตรค่อนข้างเป๊ะคะ ใส่มากเกินไปน้อยเกินไป ขนมจะออกมาไม่เวิร์คคะ โหวตให้แล้วนะคะ จากคุณ : The White Rider - [ 12 มี.ค. 52 16:21:13 ]

ความคิดเห็นที่ 86 ชอบคำนี้จัง "และถ้ายังเป็นลักษณะ "แม่บ้านกลัวน้ำมัน" ก็แพ้ "ชายฉกรรจ์สู้ไฟ" วันยังค่ำ แลกมันไปเลยครับ "จะมัดใจสามีก็ต้องมีแผลกันมั่ง" เดี๋ยวผัวเลียแผลให้เองหละ " จากคุณ : vn, man - [ 12 มี.ค. 52 16:48:06 ]

ความคิดเห็นที่ 87 ชอบมากค่ะกระทู้นี้ ไม่ไร้สาระเลย  สนุกดีด้วย  ชอบประโยคนี้เลยหล่ะ "การทำกับข้าว อย่าทะลึ่งไม่ชิม" "การทำขนม อย่าทะลึ่งไม่ดูสูตร" "แม่บ้านกลัวน้ำมัน" ก็แพ้ "ชายฉกรรจ์สู้ไฟ" เพราะเราก็เป็นพวกทำเบเกอรี่แต่ไม่ทำกับข้าว เพราะเราไม่ชอบน้ำมัน 55 จากคุณ : Sashimi - [ 12 มี.ค. 52 23:50:44 ]

ความคิดเห็นที่ 88 ชอบ  และอ่านสนุกมากค่ะ เป็นกระทู้ที่  ได้กิฟท์ตรึมที่สุด  เท่าที่เคยเห็นมาเลยค่ะ จากคุณ : ceacar salad - [ 13 มี.ค. 52 07:19:29 ]

ความคิดเห็นที่ 89 ภาพประกอบน่ารักดีฮ่ะ จากคุณ : หน้าแง๊ว~* - [ 13 มี.ค. 52 08:44:34 ]

ความคิดเห็นที่ 90 สวัสดี คุณ ก้อง บรรลุแล้ว ศาสตร์ของอาหาร เยี่ยมมาก จากคุณ : swin - [ 13 มี.ค. 52 09:19:20 ]

ความคิดเห็นที่ 91 อ่านเพลิน การ์ตูนน่ารักมากมาย....ช้อบชอบค่ะ จากคุณ : kwiswis (kwiswis) - [ 13 มี.ค. 52 12:24:07 ]

ความคิดเห็นที่ 92 จะมัดใจสามีก็ต้องมีแผลกันมั่ง" เดี๋ยวผัวเลียแผลให้เองหละ   แอร๊ยย >/////< จากคุณ : เต้าหู้ ผู้กู้โลก - [ 13 มี.ค. 52 19:06:27 ]

ความคิดเห็นที่ 93 เห็นด้วยกับก้องกับพี่แอมน่ะ เรื่องต่อมรับรู้รส คนไทยที่มาเมืองนอก แล้วมาทาง เยอรมันออสเตรีย อยู๋แล้วที่นี่มีขาหมู แบบ ออริจินัล ให้ลองชิม แต่ทุกคนกลับบอกว่า มันไม่อร่อยเลย มันไม่กรอบ มันไม่ กรุ๊บๆๆ อีกอย่างมันไม่แซบ แป่ว เพราะอะไร เพราะว่าน้ำจิ้มนั่นเอง อยากจะถามจริงๆ ฝรั่งเนี้นเค้ากินน้ำปลา มาตั้งแต่ดั่งเดิมหรืออย่างไร จะให้มาทำน้ำจิ้มรสเด็ดให้พวกท่านทานมันก็คงจะเป็นไปไม่ได้ ขาหมูฝรั่งเค้ามีน้ำซอส ราดมาให้ เรื่องความกรอบเค้าทำแค่ให้หนังกรอบ เพราะว่า ถ้าหนังหมูไม่กรอบ มีใครละจะทาน เหนียว ปานรองเท้าขนาดนั่น จริงไหมค่ะ ก็เข้าที่ว่า กรอบนอกนุ่มใน นั่นเอง แต่ของเมืองไทย ที่เจอมา เหมือนเค้าเอาไปทอดก่อน ให้กรอบ แข็ง แนวว่า ความนุ่ม ความหวาน น้ำที่อยู่ในหมูนั้น มันได้ลอย ขึ้นสวรรค์ไปตามหมูนั่นเอง อิอิ ก็ อยากจะบอก แค่ว่าถ้ามาเที่ยวเมืองนอก เอา รสชาิติอาหารไทยทิ้งไว้ที่เมืองไทยไม่ต้องเอามาด้วยหรอกค่ะ มาลองชิมรสชาติแท้ๆๆของอาหาร ประเทศอื่นๆๆบ้าง ก็จะดี อย่าเอาไปเทียบกับร้านที่เมืองไทยเลยค่ะ นั่นเค้าทำตามรสชาติไทยๆๆ หรือไม่ ก็ มาทานอาหารประจำชาติ เช่ น ออสเตรีย หมูชุบแป้งทอด wienerschnitzel คือ เอาเนื้อลูกวัวมา ทุบให้บางๆๆแล้วชุปแป้งทอด   คนไทยก็บอกไม่อร่อยเลย สู้กินเมืองไทยอร่อยกว่า -*- แป่ว แต่ให้ทิพไปกินที่เมืองไทยทิพบอกได้เลยว่า อันนี้ ไม่แท้ แน่ๆๆ อ้าวทำไม ก็น่าจะ ลิ้นมันรู้รสว่ามันไม่ใช่นั่นเอง 555  จริงๆแล้ว อาหารฝรั่ง บางอย่างที่ดู แห้ง เค้าก็จะมีเครื่องเคียง กินกับสลัด กินกับ แยม มันก็จะ มีความชุ่มของน้ำ ไม่เหมือนกินแต่ขนมปังปล่าวๆ ให้ติดคอนั่นเอง ยังแอบสงสัยน่ะ ว่า เวลาไปกินสเต๊ก จะมีแฟร้นฟรายแค่ 5ชิ้น กับ ขนมปัง ครึ่งแผ่น เออ อันนี้เค้าเอามาประดับจานหรือว่า ให้กินอ่า แบบว่ามันไม่พอ ยาท้องเลย 555 วกไปวนมา ฝรั่ง เครื่องปรุงเค้าก็ พริกกับพริกไทย จบ แต่ทำไม อาหารมันอร่อยนะ ฮืม จากคุณ : little_samurai - [ 13 มี.ค. 52 19:40:34 ]

ความคิดเห็นที่ 94 5555555555555555555555555555 จริงแฮะ ศาสตร์การทำกับข้าว ต้องใช้ระบบสัมผัสจาก ตา  หู จมูก ลิ้น กาย และ ใจ ถ้าพิการอย่างใดอย่างหนึ่ง กับข้าวมื้อต่อไปเพี๊ยนแน่ๆ ใช่ไม๊จ๊ะ (ทำด้วยใจ ก็อร่อยตั้งแต่เริ่มวางกะทะแล้ว แม้จะพุดเดิ้ลไม่แหลก แต่ก็อภัยกันล่าย) ทำเบเกอรี่ ต้องคอยลุ้นอย่างเดียว ว่างวดนี้จะออกหัวหรือก้อยว๊า ก็ตรูทำตามสูตรเปะๆๆแล้วน๊า ครั้งที่แล้วก็ตามสูตรเปะๆๆ ยังเละไม่เป็นท่า สงสัยสูตรไม่ดี งั้นงวดหน้าเปลี่ยนสูตรใหม่ เป็นอย่างนี้อยู่ร่ำไป 5555555555 สรุป  การทำเบเกอรี่ เหมือนการสอบซ่อม (ต้องคอยลุ้นระทึก) และการทำกับข้าว เหมือนอะไรดีหว่า ..... ช่วยคิดหน่อยสิ จินตนาการ ล้ำเลิศ จากคุณ : จิตแก้ว - [ 13 มี.ค. 52 21:08:10 ]

ความคิดเห็นที่ 95 ให้ความรู้ดีมากๆเรยค่ะ จากคุณ : wawah12 - [ 13 มี.ค. 52 21:13:32 ]

ความคิดเห็นที่ 96 วันหลังมาสอนขั้นต่อไปหน่อยนะคะ สนุกมากเลยค่ะ ภาพก็น่ารัก ชอบค่ะชอบ ป.ล. มันไม่ไร้สาระเลยซักนิดค่ะ สนุกแล้วความรู้เพียบเลย จากคุณ : IrisGiRL - [ 14 มี.ค. 52 16:25:17 ]

ความคิดเห็นที่ 97 วันนี้ระหว่างทานข้าวผมมานึกออกอย่างนึง พึ่งรู้ว่าตัวเองชอบอาหารแนว ดึงรส เพราะของที่ชอบกินนี่คือพวก  ไก่ย่าง เนื้อเค็ม/ย่าง กระดูกหมูทอด ปลาดิบ หอยนางรมดิบ กุ้งแช่น้ำปลา มันพวกปรุงน้อยๆหมดเลยนิ จากคุณ : Silent-Viper - [ 14 มี.ค. 52 18:01:20 ]

ความคิดเห็นที่ 98 ปกติผมจะอ่านกระทู้อย่างเดียวซะเป็นส่วนใหญ่ แต่คราวนี้ผมอยากขอชมเชยเจ้าของกระทู้นี้หน่อยนะครับ ในกระบวนความรู้ทั้งหมดที่ได้จากพันธ์ทิพย์ซึ่งมีหลากหลายสาขามาก ความรู้ืที่ได้จากคุณ ชเวดากอง นี่เป็นหลักเป็นเกณฑ์ที่สุด แต่อยู่ในภาษาที่ เข้าใจง่าย  ผมได้ติดตามกระทู้ของคุณ ชเวดากอง มาหลายครั้งแล้ว รู้สึกดีใจที่ได้ความรู้ใหม่ ๆ จากคุณทุกครั้ง  คุณมีความสามารถในการถ่ายทอดความรู้ให้ผู้อื่นรับรู้ได้ดีเยี่ยมจริง ๆ อีกทั้งยังมีอารมณ์ขันสอดแทรกอยู่ทุกระยะทำให้น่าติดตามเสมอ  ยังไงก็จะคอยติดตามความรู้ใหม่ ๆ ที่คุณจะนำมาเผยแพร่ต่อ ๆ ไปอีกนะครับ  ขอบคุณสำหรับความรู้ทั้งหมดที่คุณ ชเวดากอง นำมาเสนอในกระทู้ต่าง ๆ ด้วยนะครับ จากคุณ : ~สายลมแห่งความเดียวดาย~ - [ 14 มี.ค. 52 18:13:23 ]

ความคิดเห็นที่ 99 ขอเพิ่มเติม คห 9 ค่ะ ผู้หญิงทำอาหารอร่อยก็มีหลายคนน๊ะ (ชาววัง ต้นห้อง ห้องเครื่อง เป็นผู้หญิงส่วนใหญ่)   ผู้ชายบางคนทำไมทำอาหารอร่อย กุ๊กส่วนใหญ่ก็เป็นผู้ชาย เหตุผลมีดังนี้ 1. ผู้หญิงระบบฮอร์โมน อารมณ์ ร่างกายซับซ้อนกว่าผู้ชาย (อย่างน้อยเดือนละครั้ง อารมณ์แปรปรวน :)  ซึ่งมีผลต่อต่อมรับรส (อันนี้เรื่องจริงนะพิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์) ก็ทำให้ลิ้นที่จะชิมอาหารนะ แปรปรวนไปด้วย 2. ผู้หญิงแรงน้อยกว่า ข้อมือไม่แข็งแรงเท่า (ยกกระทะจีนหนักๆ ไม่ค่อยไหว)  ยืนนานๆ เมื่อย   แก้ตัวหน่อย ไม่ได้กลัวน้ำมัน แต่ถ้าเสียโฉม นอกจากเสียฟอร์มหญิงไทยแล้ว ผัวไม่เลียแผลแต่จะสมน้ำหน้าเราอะซิ (เดี๋ยวนี้อัตราส่วนชายต่อหญิงน่ากลัว กลัวผัวหาย อิอิ) ต้องตั้งใจจดสูตร เพราะกลัวทำเสีย เสียดายของ เงินทองหายาก  ผู้หญิง หรือแม่บ้าน ส่วนใหญ่จะงก และประหยัดแบบนี้ (คุณพ่อบ้านบางคนไม่ได้สนใจเล้ย หาว่าจุกจิก ไปนู้น) ปล คือว่า ดูเหมือนร้อนตัวเลย แค่แก้ต่างให้ ญ หญิง ไม่ได้โกรธ จขกท แต่อย่างใดน๊ะคะ ส่วนตัวโชคดี เพราะต้องไปจ่ายตลาด ช่วยแม่ทำกับข้างตั้งแต่เด็กๆ   ดังนี้คุณแม่คนไหนอยากให้ลูกสาวเป็นแม่ศรีเรือน ไม่ต้องโดนคุณสามีบ่น ก็คงต้องถ่ายทอดวิชาแล้วละค่ะ สุดท้าย ขอบคุณ จขกท ที่ร่วมแบ่งปัน idea ดีดี  แล้วก็รูปประกอบเท่ห์ๆ  เพิ่มรายละเอียดอีก ทำรวมเล่มได้เลยนะเนี่ย จากคุณ : anindita - [ 14 มี.ค. 52 22:33:31 ]

ความคิดเห็นที่ 100 มองเห็น "รากเหง้า" อาหาร ได้ชัดเจนดีครับ ขอขอบคุณ จากคุณ : rfu - [ 14 มี.ค. 52 23:48:37 ]

ความคิดเห็นที่ 101 เพิ่งได้เข้ามาอ่าน กระทู้มีสาระมากมาย อ่านเพลินดีค่ะ ขอบคุณมากๆสำหรับกระทู้ดีๆนะคะ จากคุณ : ...hamster... - [ 15 มี.ค. 52 00:47:57 ]

ความคิดเห็นที่ 102 ชอบมาก จะติดตามน้าบังต่อไป ขอบคุณคับ ^^ จากคุณ : ^^ (หมอกบางบาง) - [ 15 มี.ค. 52 00:58:13 ]

ความคิดเห็นที่ 103 มาขอสมัครเป็นศิษย์ค่ะ จากคุณ : แม่น้องเอเอ - [ 15 มี.ค. 52 14:57:02 ]

ความคิดเห็นที่ 104 การทำอาหาร จริงๆๆแล้วไม่ยากครับ เพียง กล้าใส่ กล้าทำ ทำผิดทำถูกสัก รอบสองรอบ ก็ เป็นแล้วครับ จากคุณ : ken_tempon - [ 15 มี.ค. 52 18:31:39 ]