ความคิดเห็นที่ 1 Chapter 1 : first impressions “ สตาร์บัคส์ ขึ้นเงินเดือนจริงหรอว่ะ !! “ เสียงของผมดังขึ้นระหว่างกำลังทำงานอยู่ ณ ร้านขายเบเกอรี่แห่งหนึ่งที่ตัวผมซึ่งกำลังทำงานอยู่ในขณะนั้น “ แล้วมันรับพนักงานอยู่หรือป่าวว่ะ “  ผมถามกลับ “  รับอยู่ เมิงรีบมาสมัครเลย ด่วนๆ เลยนะเมิง เดียวคนรู้แล้วแม่xจะแห่กันมาสมัคร “  เพื่อนตัวดีตอบกลับ                                                                     สิ้นสุดเสียงปลายสาย ใจผมก็ไปอยู่กับองค์กรที่มีโลโก้สีเขียวเป็นรูปนางเงือก ชื่อว่า “ Starbucks Coffee “  แล้ว เหตุผลสั้นๆง่ายๆ ที่ผมอยากบอกพวกคุณก็คือ “ เงิน “ เท่านั้นที่สามารถดึงดูดคนแบบผมได้  ไม่ช้าไปกว่าสิบวินาทีหลังจากผมวางโทรศัพท์จากเพื่อนตัวดีที่ทำงานอยู่ที่  Starbucks Coffee  เรียบร้อย ผมไม่รอช้าที่จะเดินไปหาหัวหน้างานของผมทันที “ พี่แอ๋วครับ พรุ่งนี้ผมขอลา 1 วันนะครับ ผมจะขอไปทำธุระที่มหาวิทยาลัยทำซักหน่อยครับ “ คำโกหกเพื่อการหาโอกาสพาตัวเองไปสมัครงานเริ่มต้นขึ้น ส่วนคำตอบที่ผมได้กลับมาจากพี่แอ๋วก็คงไม่พ้นคำว่า “ เชิญญญญญ “ เป็นอันว่า กำแพงด่านแรกของผมผ่านไปได้สบายๆ  โดยไม่มีปัญหาอะไรทั้งสิ้น เช้าวันรุ่งขึ้น ..  ณ ตึก แลกเปลี่ยน ทาวเวอร์ สี่แยกอโศก       เช้าอันสดใสอากาศเย็นสบายของหน้าฝนสำหรับคนอื่นซึ่งไม่ใช่ผม  ผมเกลียดฝนตกมากที่สุดครับ ไม่รู้สิครับ ผมคงมีอคติกับเวลาฝนตกไปเองละมั้ง รู้สึกว่าตัวเองจะเจอแต่เรื่องโชคร้ายทุกๆวันที่ฝนตก แถมวันที่ฝนตกก็เป็นวันที่รถในกรุงเทพนั้นติดมหาศาล(โคตx) แถมการที่จะนั่งรถเมล์จากหอฝ่าฟันไปจนถึงสี่แยกอโศกได้ในช่วงเวลาตอนเช้าที่พนักงานออฟฟิศทั้งนั้นกำลังตื่นตัวเพื่อจะไปเข้างานให้ได้นี้มันช่างแสนทรมาณเหลือเกิน ผมออกหอตอนช่วงแปดโมงเช้าพอดิบพอดี กว่าจะฝ่าไปถึงอโศกได้ก็ปาไปเกือบสิบโมงเช้าซะแล้ว  ความคิดตอนนั้นไม่รอช้า กดลิฟต์อย่างด่วนจากชั้นหนึ่งขึ้นไปชั้นออฟฟิศของ Starbucks Coffee อย่างไว แต่ในใจพลางคิดว่า  “ เค้าจะรับกรูไหมเนี่ย ไม่มั่นใจตัวเองเลยจริงๆ !! “      ประตูลิฟต์ถูกเปิดออก ขาสองก้าวข้ามไปสู่ประตูกระจกบานใหญ่ที่กั้นระหว่างผมกับองค์กรสีเขียวที่อเมริกันชนนิยมชมชอบ ผมไม่รอช้าที่จะเดินไปพูดกับสาววัยกลางคน คนหนึ่ง  “ ขอโทษนะครับ,ผมได้ข่าวว่าที่นี้กำลังรับสมัครพนักงานจากเพื่อน อยู่พอดีใช่ไหมครับ ? , รบกวนขอใบสมัครหนึ่งใบหน่อยครับ “ ทันทีที่พนักงานสาวคนดังกล่าวได้ยินถ้อยคำของผมร้องขอไปถึงเธอ ไม่ช้านั้นใบสมัครที่มีรูปร่างขนาดกระดาษ A4 ถูกส่งมาหาผม จากคุณ : voz`  เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 17:02:31

ความคิดเห็นที่ 2 “ เชิญกรอกข้อมูลที่ห้องนี้ค่ะ “ เสียงของสาววัยกลางคนตามมาหลังจากที่เธอยื่นกระดาษรับสมัครงานให้ผม “ ครับ “ ผมตอบกลับ , ไม่รอช้าผมรีบกรอกข้อมูลส่วนตัวลงไปในกระดาษโดยใช้ระยะเวลาราวสิบห้านาทีพร้อมทั้งส่งใบรับสมัครงานคืนกลับไปที่เธอคนนั้น พร้อมทั้งคำถามที่คนมาสมัครงานส่วนใหญ่มักจะใช้ถามผู้รับใบสมัครของตนเอง “ ขอโทษครับ ทางบริษัทจะติดต่อกลับมาภายในระยะเวลาเท่าไรครับ ถ้าเค้าสนใจใบสมัครงานของผม “ ผมกล่าว “ หนึ่งอาทิตย์หรือสองอาทิตย์ค่ะ ทางฝ่ายบุคคลจะติดต่อกลับไปหา “ เธอตอบกลับ        ช่วงเวลาผ่านไปหนึ่งอาทิตย ระหว่างนั้นผมก็ทำงานที่ร้านเบเกอรี่ของพี่แอ๋วไปพลางๆพร้อมทั้งรอลุ้นกับการที่เจ้าโทรศัพท์มือถือคู่กายดังทุกสาย แน่นอนที่ผมกำลังใจจดใจจ่อกลับการรอรับสายโทรศัพท์ที่ส่งมาจาก Starbucks Coffee ไม่ช้าไม่เร็ว ช่วงบ่ายวันหนึ่งระหว่างที่ผมกำลังพักกินอาหารกลางวันอยู่นั้น โทรศัพท์มือถือของผมดังขึ้นพร้อมทั้งโชว์หมายเลขที่ผมไม่เคยพบเจอมาก่อน ใช่แล้วครับมันเป็นสายที่ตรงมาจาก Starbucks Coffee ไม่รอช้าผมจึงรีบกดรับมันทันที “ สวัสดีครับ ขอเรียกสายคุณ อภิชาติ หน่อยครับ “ เสียงจากชายหนุ่มที่ปลายสายพูด “ ครับ , ผมพูดอยู่ครับ ไม่ทราบว่าโทรมาติดต่อเรื่องอะไรครับ “ ผมถามอีกครั้งเพื่อความมั่นใจว่าเป็นสายที่ผมรอจริงๆ “ ผมโทรมาจาก Starbucks Coffee ครับ ไม่ทราบว่าตอนนี้สะดวกคุยด้วยหรือไม่ครับ “ ชายหนุ่มกล่าว “ ครับ สะดวกครับ “  ผมตอบกลับ       ชายหนุ่มคนดังกล่าวเริ่มที่จะตั้งคำถามและส่งต่อมาให้ผมในช่วงเวลาต่อมา  “ ไม่ทราบว่าตอนนี้ทำงานอยู่หรือเปล่าครับ ถ้ายังไม่ทำรบกวนสอบถามว่า พอจะสนใจงานของ Starbucks อยู่ไหมครับ ตอนนี้ทางเราต้องการพนักงานอีกจำนวนมากเพื่อรองรับกับการขยายสาขาใหม่ๆในช่วงระยะเวลาหนึ่งหรือสองปีข้างหน้าครับ “ และคำตอบของผมก็คงหนีไม่พ้นคำว่า “ ไม่ครับ ตอนนี้ผมว่างงานและกำลังหางานอยู่ครับ และก็สนใจงานของ Starbucks มาก “              ชายหนุ่มคนดังกล่าวถามกลับมาว่า “ โอเคครับ งั้นวันศุกร์สะดวกที่จะมาสัมภาษณ์ ที่สาขามาบุญครองได้ไหมครับ  ““ วันศุกร์ สาขามาบุญครองใช่ไหมครับ , โอเคครับผม “   ผมตอบกลับโดยไม่คิดคำนึงถึงการเดินทางเลยซักนิดทั้งๆที่หอพักของผมนั้นช่างห่างไกลกับห้างดังแถวสามย่านซะเหลือเกิน ทั้งๆที่แถวหอพักของผมนั้นก็มีร้าน Starbucks Coffee อยู่เกือบสามสาขาแท้ๆ จากคุณ : voz`  เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 17:13:27

ความคิดเห็นที่ 3 “ โอเคครับ งั้นวันศุกร์หน้าบ่ายโมงตรงที่สาขามาบุญครองนะครับ ไม่ทราบว่ามีคำถามอะไรจะถามหรือเปล่าครับ “ ชายคนดังกล่าวตั้งคำถามกับผม “ ไม่มีครับ , ขอบคุณมากครับ “ ผมกล่าวจบบทสนทนาดังกล่าว      การเดินทางจากหอพักของผมไปห้างอย่างมาบุญครอง ค่อนข้างจะต้องเผื่อเวลาไว้นานมากๆ บ้างทีอาจจะต้องใช้เวลาถึงสองหรือสามชั่วโมง อันเนื่องมาจากด้วย ระยะทาง เส้นทางการเดินรถ และสภาพการจราจรของเมืองหลวงอย่างกรุงเทพ วันนี้ผมคิดว่า ผมคงใช้ระยะเวลาแค่สองชั่วโมงก็คงถึงสบายๆ แถมมีเวลาให้ผมเตรียมตัวที่จะตอบคำถามต่างๆในการสัมภาษณ์ แต่ความเป็นจริงไม่ใช่อย่างนั้น ผมก้าวออกจากบ้านมาช่วงสิบเอ็ดโมงเช้านิดๆ  แต่เมื่อเวลาล่วงเลยไปเกือบจะถึงเที่ยงครึ่ง ผมกลับเดินทางมาได้แค่ครึ่งทาง แถมเจ้ากรรมป้ายรถเประจำทางป้ายหน้าอยู่ห่างไกลออกไปราวหนึ่งกิโลเมตร ผมเดินไปขอร้องให้คนขับรถประจำทางเปิดประตูให้ผมที โดยใช้เหตุผลที่ว่า “ พี่ครับ ช่วยเปิดประตูรถให้ผมหน่อยได้ไหมครับ ผมกำลังจะไปสัมภาษณ์งานที่มาบุญครองตอนบ่ายโมง “  ผมร้องขอ ของผมถูกส่งไปถึงคนขับรถประจำทาง “ ไม่เปิด เดียวตำรวจจับผมครับคุณ คุณรอป้ายหน้าละกัน ผ่านไฟแดงนี้ไปก็ถึงแล้ว “ คำตอบที่ใช้น้ำเสียงเรียบง่าย ซึ่งแสดงความรู้สึก ดังกับการพูดที่ว่า ถ้าคุณไปสัมภาษณ์งานไม่ทัน แล้วผมเกี่ยวอะไรด้วยละ ถูกแสดงออกมา      บรรยากาศในรถประจำทางช่างร้อนเหลือเกิน ผมคิดอย่างนั้น ร้อนอบอ้าวจากสภาพอากาศที่ร้อนชื้นของประเทศไทย บวกกับการร้อนรนของผมที่กำลังจะเร่งไปสัมภาษณ์งานให้ทัน หลังจากที่เหลือบมองนาฬิกาแล้วเหลือเวลาอีกแค่ยี่สิบนาที ช่วงเวลานั้นความคิดอันสร้างสรรค์เพื่อทำให้สิ่งที่ตัวเองต้องการจะบรรลุก็เกิดขึ้น                                                      ตุบบบบบบบบบบบบบ !!! เสียงรองเท้ากระทบกับพื้นซีเมนต์ ของผมดังขึ้นริมทางเดิน พร้อมกับเสียงปรบมือจากคนบ้างคนในรถประจำทางที่เห็นผมเดินไปร้องขอให้คนขับรถประจำทางช่วยเปิดประตูให้ผมแต่ได้รับการปฏิเสธกลับมา “ โชคดีนะไอ้น้อง ขอให้ได้งานละ “ ประโยคให้กำลังใจผมดังมาจากชายหนุ่มที่ตบมือให้ความบ้าที่อยู่ๆก็กระโดดออกจากรถประจำทางผ่านทางหน้าต่างบานหนึ่งออกมาของผม อีกสามนาทีจะบ่ายโมง ผมถึงที่ร้านแบบเฉียวฉิว ผมพลางคิดในใจ “ ถ้ากรูไม่ได้พี่แท็กซี่ตีนผี กรูมาไม่ทันแน่ๆ “ จากคุณ : voz`  เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 17:15:02

ความคิดเห็นที่ 4 โดยปกติแล้วผมจะไม่ค่อยลงทุนนั่งแท็กซี่หรอกนะครับ แต่เพื่องาน แถมเป็นการสัมภาษณ์งานด้วย ดังนั้นต้องลงทุนกันหน่อย ขืนมาสายกันตั้งแต่สัมภาษณ์ คนสัมภาษณ์คงมองว่าเราเป็นคนไม่ตรงต่อเวลาไปตลอดแน่ๆ หลังจากผมรอดตายมาทันเวลา การสัมภาษณ์ของผมก็กำลังเริ่มต้นขึ้น คนที่จะตัดสินชะตาของผมวันนี้คือ ผู้จัดการร้านที่ชื่อว่า จ๋า  , จ๋าดูมีบุคลิกน่าเกรงขามในการควบคุมลูกน้องให้อยู่ในใต้บังคับบัญชาของตนเองมาก ซึ่งในใจผมคิดว่า มันช่างต่างกับสไตล์ของเธอมาก การทำสีผม หรือแม้กระทั่ง ทรงผมดัดลอนประบ่าของเธอ มันทำให้เธอน่าจะดูเป็นคนที่สบายๆ ช่างคุย มากกว่าการแฝงรัศมีบางอย่างเอาไว้สิ “ เดินทางมาเหนื่อยไหม “ ประโยคคำถามแรกที่ผู้จัดการหญิงรูปร่างกะทัดรัด ถามผม “ ไม่ครับ สบายมาก “ ผมพลางคิดในใจ “ แม่x ไกลชิบ รถก็ติด “ “ โอเค งั้นเรามาเริ่มการสัมภาษณ์กันเลยนะ ก่อนอื่นพี่ขอแนะนำตัวก่อน พี่ชื่อจ๋าเป็นผุ้จัดการร้านมาบุญครอง  ส่วนเราพี่ขออนุญาตเรียกชื่อเล่นนะ “ ผมตอบกลับไปว่า “ ได้ครับ ไม่มีปัญหาอะไร “      คำถามที่พี่จ๋าเริ่มถามผมนั้น เริ่มกับการให้เราแนะนำตัวง่ายๆ ถามว่าการเดินทางจากที่พักมาถึงที่ทำงานเป็นยังไงบ้าง ข้อดีและข้อเสียของตัวเองมีอะไรบ้าง ซึ่งคำถามพวกนี้ถ้าจะให้ผมบอก ผมคงบอกได้ว่ามันก็แค่คำถามทั่วๆไปที่ทุกๆคนเวลาไปสมัครงานต่างก็เจอคำถามเหล่านี้กันทั้งนั้น . หลังจากการจบบทสนทนาหรือคำถามทั่วๆไป     คำถามของพี่จ๋านั้น จะเริ่มเข้ามาสู่คำถามของการเจาะประเด็นหาว่า “ คนคนนี้ เหมาะกับงานบริการหรือไม่ !? “  อาทิเช่น งานบริการที่ดีในความคิดของเราต้องทำอย่างไร ? เคยเจอปัญหาอะไรในการทำงานบริการมามั้ง เคยไหมที่เจอลูกค้าโวยวายหรือมีปัญหาใหญ่ๆ แล้วเมื่อเราเจอปัญหาดังกล่าว เรามีวิธีในการแก้ไขปัญหาของเราอย่างไรบ้าง  ?  และที่ขาดไม่ได้ ทำไมเราถึงชอบงานบริการ .. คำถามที่กล่าวมาสองช่วงนั้น คือว่าเป็นประเด็นปกติที่ตัวผมเจอบ่อยๆอยู่แล้ว  แต่ Starbucks Coffee เล่นเอาผมต้องใช้หัวสมองและเวลาในการคิดคำตอบก็เริ่มขึ้น เมื่อพี่จ๋าถามผมว่า “ ทำไมเราถึงอยากเข้ามาทำที่ Starbucks  ? “ “ ทำไมเราถึงคิดว่า Starbucks เป็นองค์กรที่พิเศษกว่าองค์กรที่ทำงานด้านบริการองค์กรอื่นๆ ทั้งที่ร้านกาแฟก็มีเยอะแยะ  ? “ และ “ ทำไมเราคิดชอบกาแฟ ? “ ผมกำลังนึกคำตอบให้คำถามทุกๆข้อที่ถูกพี่จ๋าถามผมมา ผมพยายามที่จะนึกคตอบให้เกิดคำตอบที่เป็นด้านบวกตามหลักในการสัมภาษณ์ให้ได้งานมากที่สุด สำหรับคำถามแรก คำตอบข้อผมในใจมันแน่แท้อยู่แล้วคือ “ เงิน “ แต่ขืนตอบแบบนั้น ก็คงชวดที่จะได้งานแน่ๆ ผมจึงตอบกลับไป “ เพื่อนผมชวนผมมาอยู่ที่นี้ เพราะเค้าบอกว่าที่นี้เหมาะกับผมครับ “ คำตอบสำหรับคำถามต่อมา “ เพราะผมคิดว่าที่นี้ดูการทำงานสนุกสนานกว่าที่อื่นครับ “ ส่วนคำตอบสุดท้าย ผมใช้เวลาคิดอยู่เกือบนาที ที่ผมตอบกลับช้าไม่ใช่เพราะอะไร เหตุผลคือ “ ผมไม่เคยกินกาแฟ และไม่ชอบ !!! “ ดังนั้นคำถามข้อนี้สำหรับผมมันยากที่สุด จนในที่สุดคำตอบของผมที่ตอบไปวันนั้นก็คือ “ เพราะกาแฟ Starbucks อร่อย แล้วก็มีหลากหลายครับ “   หลังจากสิ้นเสียงคำตอบสุดท้ายของผม พี่จ๋าพูดกับผมว่า “ พี่ขอบคุณที่เรามาวันนี้ คำตอบของเรามีประโยชน์กับพี่มาก และพี่ก็อยากได้คนที่เหมาะสมมากที่สุด ไม่ใช่คนที่แค่เหมาะสม แต่ถึงยังไงถ้าพี่ตัดสินใจเลือกเรา พี่จะติดต่อกลับไป ขอบคุณนะค่ะ “ จบการพูดคุยวันนั้น เสียงโทรศัพท์ของผมก็เงียบหายไป พร้อมทั้งทิ้งคำถามว่าคำตอบของคำถามที่พี่จ๋าถามผมวันนั้น ผมตอบผิดไปใช่ไหม หรือว่าผมยังตอบได้ไม่ดีพอ หรือแม้กระนั้น คำตอบที่แท้จริงมันคืออะไรกันแน่ ? แล้วผมควรจะทำยังไง ถ้าผมต้องพลาดโอกาสที่จะได้งาน งานนี้ไปจริงๆ ละ ??? จากคุณ : voz`  เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 17:18:07

ความคิดเห็นที่ 5 รออ่านต่อค่ะ ลุ้นๆ ^ ^ จากคุณ : Bean Sprout เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 18:31:54

ความคิดเห็นที่ 6 มารออ่านค่ะ จากคุณ : escate เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 19:54:57

ความคิดเห็นที่ 7 มารออ่านด้วยคนค่ะ จากคุณ : มนุษย์ไฟฟ้า@สีชมพู เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 22:58:03

ความคิดเห็นที่ 8   เริ่มต้นได้ดีเลยครับ อ่านแล้วนึกถึงวันที่ไปสมัครกับไปสัมภาษณ์เหมือนกัน ยังจำได้ดีเลยว่าตื่นเต้นแค่ไหน อยากฟังเรื่องเล่าหลังบาร์วันแรกไวๆจังว่าจะเป็นเหมือนกันมั๊ย นึกแล้วอยากกลับไปยืนหลังบาร์อีก นอกจากได้เงินแล้วยังได้ทำงานที่ตัวเองรักด้วย จะรออ่านต่อนะครับ ช่วงรออ่านจะลองเขียนชีวิตหลังผ้ากันเปื้อนดำบ้าง รับรองสนุกไม่แพ้กันแน่ๆเลย จากคุณ : red cup เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 01:11:10 A:58.8.109.196 X:

ความคิดเห็นที่ 9 จะรออ่านต่อนะคะ จากคุณ : napatson เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 01:48:43

ความคิดเห็นที่ 10 ยังไมได้อ่านเลย ง่วง 55 มาลงชื่อก่อนนะคะ แล้วจะกลับมาอ่าน จากคุณ : @PooH@ เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 02:20:03

ความคิดเห็นที่ 11 รออ่านอยู่นะคะ  ไม่มาซ้าที จากคุณ : dnong เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 17:06:18

ความคิดเห็นที่ 12 รออ่านต่อครับ อิออิ เผื่อจะได้ไปสมัครบ้าง จากคุณ : MaHearCM เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 17:38:41

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณทุกความคิดเห็นนะครับ สำหรับตอนต่อไปไม่เกินวันพฤหัสจะมาลงให้นะครับ ... หวังว่าจะไม่เบื่อกันก่อนนะครับ เพราะเนื้อหาช่วงแรกมันออกจะน่าเบื่อไปซักนิด (ขอเริ่มด้วยน้ำก่อนนะครับเดียวเนื้อจะตามมา) เรื่องราวต่างๆพวกกาแฟ การทำงาน จะนำมาบอกกล่าวกันให้เต็มที่เลย ผมสัญญา ออ รบกวนนิดหน่อยนะครับ อยากจะขอความเห็นหลังอ่านนิดหน่อยนะครับ ว่าอ่านแล้วรู้สึกกันยังไงบ้าง เพราะส่วนตัวแล้วอยากได้ Feedback เกี่ยวกับงานเขียน(ชิ้นแรก)ของตัวเองหน่อย จะติชมหรือว่ากันก็ได้นะครับ ผมอยากได้ Feedback มากกกกกกกกก ......... ปล.แต่ตอนนี้ ....ไม่ค่อยมีเวลาเพราะต้องทำงานไปด้วย + เขียนไปด้วย เลยอยากจะขอเวลาซักแป๊ปนะครับ T________T ปล1. ขอบคุณทุกๆความคิดเห็นนะครับ แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 52 20:12:34 จากคุณ : voz`  เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 20:09:27

ความคิดเห็นที่ 14 จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ งานเขียนเริ่มได้ดีค่ะ สงสัยคงไม่มีเวลาตรวจสอบคำผิดแน่เลย บางช่วงอ่านแล้วก็งงนะคะ สรุปให้ 7 คะแนนจาก 10 ละกันค่ะ จากคุณ : จิตแก้ว เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 20:44:33

ความคิดเห็นที่ 15 ผมว่า ไฮไลท์ของงานเขียนตอนแรก ก็คือ บทสัมภาษณ์ ซึ่งผู้เขียนสามารถนำมาใช้ประโยชน์ได้ดีขึ้นนะ คำถามของผู้สัมภาษณ์ดีอยู่แล้ว หากใส่รายละเอียด หรือ บางแง่มุม บางความคิด เกี่ยวกับคำถาม ก็จะลึกซึ้งและได้ข้อคิดมากขึ้นนะครับ(คิดเห็นส่วนตัวนะ) บทความตรงนั้น พิมพ์ติดกันเกินไป น่าจะทำให้อ่านได้ง่ายๆ เหมือนช่วงแรกๆ ที่คุยกับเพื่อนอ่ะครับ หวังเป็นอย่างยิ่งว่า จะเป็นประโยชน์กับผู้เขียนบ้างนะครับ จากคุณ : กุ้งไร้สาร เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 21:10:00

ความคิดเห็นที่ 16 รออ่านต่อด้วยครับ เขียนอ่านง่าย น่าติดตามดีครับ :) จากคุณ : Tuxster เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 21:17:37

ความคิดเห็นที่ 17 ติดตามอ่านค่ะ เป็นกำลังใจให้ จากคุณ : nuning (open_ning) เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 22:30:07

ความคิดเห็นที่ 18 ถ้าจะให้ติก็คงจะติตรงที่มันสั้นไปหน่อยอ่ะค่ะ ยังอ่านไม่จุใจเลย   ^^" ชอบตรงที่กระโดดออกจากหน้าต่างรถเมล์อ่ะค่ะ กระโดดจริง ๆ เลยรึเปล่าคะเนี่ย จากคุณ : when i'm feeling .. blue เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 52 01:24:36

ความคิดเห็นที่ 19 มาให้กำลังใจนะครับ จขกท อย่าคิดมากว่าเราผิดพลาดตรงไหนรึเปล่า ทำดีที่สุดแล้ว ก็พอครับ นอกจากแข่งกับตัวเราเองแล้ว ยังมีผู้สมัครรายอื่น แข่งขันกับเราด้วย สู้ ๆ ครับ อย่าคิดมาก จากคุณ : mhero เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 52 14:07:11

ความคิดเห็นที่ 20 ล็อกอินมาให้กำลังใจเฮีย เฮียไปเขียนมาอีกได้แล้ว อยากอ่านอีกอ่ะ จากคุณ : engin^detective เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 52 20:16:25

ความคิดเห็นที่ 21 อ้าย...เจ้า นี่อ้ายยยยยแม่นก่อ จากคุณ : สาวดีแทรคเกอร์ (DhOusE) เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 52 00:32:34

ความคิดเห็นที่ 22 เข้ามาอ่านครับ อ่านแล้วก็คิดถึง และใจหาย จากคุณ : LoveEater เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 52 00:47:29

ความคิดเห็นที่ 23   เข้ามาอ่านด้วยคน น่าสนุกดีค่ะ จะคอยติดตามตอนต่อไปนะค่ะ จากคุณ : แล้วเราก็เจอกัน (แล้วเราก็เจอกัน) เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 52 14:53:13

ความคิดเห็นที่ 24 นานๆ จะมีงานเขียนแนวเล่าชีวิตจริงออกมาสักครั้ง แล้วเป็นเรื่องใกล้ตัวอย่างนี้ ต้องติดตามแน่ๆ ค่ะ feedback กับงานเขียน ขอคอมเมนต์นิดนึงว่า บางช่วงเหมือนใช้การซ้อนคำไม่ ซ้อนไม่ เราว่าเราอ่านหลายครั้งกว่าจะเข้าใจ ยิ่งช่วงตอนจะไปไม่ทันสัมภาษณ์ ตอนนั้นอ่านไม่ค่อยรู้เรื่องค่ะ แต่โดยรวมน่าติดตามมากๆ จากคุณ : yorky เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 22:30:43

ความคิดเห็นที่ 25 # 22 หวัดดีครับพี่ .... อ่านแล้วคิดถึงอดีตเนอะครับ จากคนเป็นอดีต เฉยกัน ปล.แอบแว่บไปดู Blog มา แหม ตอนนี้ ซิ่งมอไชด์มันส์เลยนะครับ จากคุณ : voz`  เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 19:56:13

ความคิดเห็นที่ 26 ใครอ่านแล้วสนใจอยากติดตามชมต่อ ตามไปตอนที่สองได้เลยนะครับ What's Starbucks give my life : Chapter 2 - Growing the Coffee http://www.pantip.com/cafe/food/topic/D8306301/D8306301.html#8 ขอบคุณครับ จากคุณ : voz`  เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 20:28:02