ความคิดเห็นที่ 1 Chapter 2 : Growing  the Coffee “ ทำไมเราถึงอยากเข้ามาทำที่ Starbucks  ? “ “ ทำไมเราถึงคิดว่า Starbucks เป็นองค์กรที่พิเศษกว่าองค์กรที่ทำงานด้านบริการองค์กรอื่นๆ ทั้งที่ร้านกาแฟก็มีเยอะแยะ  ? “ และ “ ทำไมเราถึงชอบกาแฟ ? “ สามคำถามที่ตามคอยถามจิตใจของผมว่าผมควรจะตอบมันยังไง  ???         วลาผ่านไปสองอาทิตย์ผ่านไปไม่มีการติดต่อกลับของพี่จ๋า เป็นบทสรุปที่ถูกส่งมาหาผมได้ว่า ผมพลาดท่าให้กับคำถามที่ผมคิดว่ามันง่ายที่สุดในโลกในการหาคำตอบ  ตอนนี้ผมยังคงต้องทำงานอยู่ที่ร้านเบอเกอรี่ของพี่แอ๋ว ภายใต้สภาวะความผิดหวัง ท้อแท้ และอยากจะระบายออกกับใครซักคน คนคนนั้นอาจจะเป็นเพื่อนร่วมงานของผม  หัวหน้างานของผมอย่างพี่แอ๋ว แต่มันคงไม่ใช่ตอนนี้ เพราะผมกำลังยืนและทำงานอยู่ที่เดิมที่ร้านเบเกอรี่ของพี่แอ๋ว ผมคิดอยู่ตลอดเวลาว่า “ อย่าเอาเรื่องไม่สบายใจของเราไปปรึกษาเค้าเลย “ อย่างน้อยก็เป็นการให้เกียรติที่ทำงาน ที่เรายังอาศัยเงินเดือนที่เค้าจ่าย เพื่อข้าวและปากท้องของเราอยู่นะพวก ส่วนทุกๆวันของผมการทำงานก็ทำแบบผ่านไปวันๆแบบทำงานขอไปที ให้มันหมดวันไปยังงั้นแหละ แล้วก็คอยเฝ้าบอกตัวเองทุกวัน ทุกวันว่า “ Starbucks มันคงไม่เหมาะกับเรา หรือเราคงไม่มีบุญวาสนากับมันมั้ง “ แต่ .. ไม่รู้เป็นอะไร ผมยังคงทนทำใจไม่ได้กลับการต้องเดินผ่านหน้าร้านกาแฟสีเขียวๆที่ชื่อ “ Starbucks Coffee “ ทุกๆวัน โดยที่ผมสามารถมองข้างในนั้นได้เพียงแค่ภายนอกของบาร์เอสเพรสโซ่เพียงเท่านั้น  ผมได้แต่เฝ้าพูดกับตัวเองว่า “ เราต้องทำยังไงถึงจะเข้าไปอยู่ในนั้นได้ “ และมันจะยิ่งเจ็บปวดทุกครั้งเสมอไป เมื่อช่วงระยะเวลาหนึ่งถึงสองเดือนนั้น ผมเห็นสาขาบริเวณหอพักของผมหรือแม้กระทั่งร้านหนึ่งที่อยู่ตรงข้ามร้านเบเกอรี่ของพี่แอ๋วมีพนักงานหน้าใหม่เข้ามายืนข้างในนั้นอยู่เสมอมา “ ทำไมคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นกลับไม่ใช่ผม แต่กลับเป็นคนอื่น ผมไม่เหมาะสมตรงไหนหรือ “ ผมคิดเข้าข้างตัวเองอยู่เสมอว่าเรานั้นเหมาะสมกว่าคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น แต่มันก็อาจจะเป็นความคิดที่เข้าข้างตัวเองเกินไปเพราะเรายังไม่ได้เข้าไปยืนอยู่ ณ จุดนั้น ดังนั้นผมควรจะทำยังไงดีเพื่อที่จะเป็นการผลักดันหรือพยายามให้ตัวผมนั้นเข้าไปอยู่ภายในนั้นได้ คำถามนี้วิ่งชนความคิดในหัวสมองของผม ณ บัดนั้น , สมองของเด็กที่ .. จากคุณ : voz`  เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 20:19:21

ความคิดเห็นที่ 2 สมัยตอนที่ยังเรียนหนังสืออยู่ในช่วงมัธยม ผมเนี่ยเป็นเด็กคนหนึ่งเลยแหละครับที่จัดอันดับของความขี้เกลียด และดื้อด้าน มักจะอยู่ในอันดับต้นๆ เสมอ ถ้าเทียบเป็นอันดับมือวางนักเทนนิส อาชีพ ผมเชื่อเลยว่าถ้าคุณได้มีโอกาสได้นั่งเรียนกับผม คุณจะเปรียบเทียบผมกํบ ราฟาเอล นาดาล หรือ โรเจอร์ เฟดเดอเรอ ได้เลยแหละครับ งานการไม่ทำส่ง รายงานไม่ช่วยเหลือ  แถมความพยายามเนี่ยไม่มีเลยซักนิด เรียกได้ว่า สาวๆในห้องเวลาจะทำรายงานซักเรื่อง ไม่เคยมีใครอยากได้ผมเข้ากลุ่มเลยซักคน แถมไอ้ความที่ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยให้เข้าร่วมมือกับคนอื่นนัก พาลส่งผลให้ตัวผมเนี่ยเรียนไม่จบมัธยมปลายด้วยแหละครับ แต่ไม่รู้เพราะเหตุผลอะไรที่ทำให้เจ้าเด็กที่ไม่ฟังเหตุผล เอาแต่ใจ และรักการต่อต้านคนนั้น กลับกลายมาเป็นผู้ใหญ่ ( หรือเปล่า!? )  อีกคนได้ในวันนี้  ( หรือไม่!? ) มันอาจจะเป็นเพราะความคิดที่ว่า “ การที่เราเรียนไม่จบมัธยมปลายมันเป็นเพราะเพื่อนๆไม่ช่วยเหลือเราเลยสักนิด “ ความคิดนี้ถูกฝังรากลึกอยู่ในจิตใจของผม มันถูกฝังมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วครับ และคนที่ฝังความคิดนี้ให้ผมคงไม่ใช่ใครอื่น ในความคิดผมนั้น คนที่ฝังสิ่งเหล่านี้ให้ผมก็คือ ครู ที่ทุกๆวันนี้ผมยังคงมีความคิดว่าบุคคลคนนี้ ผมจะไม่เรียกเค้าว่าครู เด็ดขาด ผมยังจำได้เสมอกับคำพูดของคนที่ใช้ชื่อว่าครู ครูผู้เป็นผู้มอบวิชาการและวิชาในการดำรงชีวิตภายใต้กรอบของสังคมแก่นักเรียนทุกๆคน “ อภิชาติ นี้เธอยังมาเรียนหนังสืออีกหรอ ครูเห็นเธอหยุดไปสองวันติดกันเลยนี้ แบบเธอไม่ต้องมาเรียนหรอก อยู่บ้านดีกว่านะ “  คุณรู้ไหมครับ ? คำพูดนี้แหละที่มันฝังใจผม และทำให้ผมต้องพยายามสู้ และผมจะพูดกับตัวเองเสมอว่า ถ้าวันใดที่ผมโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่แล้ว ผมจะไม่คิดทำร้ายเด็กซักคนที่เค้าต้องการโอกาสการแก้ตัวแน่ๆ      หรือแม้กระทั่ง กลุ่มเพื่อนของผม ที่ทุกๆครั้งที่เราเจอกัน ผมมักจะไม่สนใจพวกเค้า เพราะเพื่อนคงจะเป็นคนที่ช่วยเหลือเพื่อน เวลาที่เพื่อนอีกคนกำลังแย่ หรือต้องการใครซักคนมาช่วยเหลือ ไม่ใช่ช่วยด้วยการซ้ำเติมอยู่เสมอ ผมเข้าใจสภาพของการเป็นผู้ถูกกระทำเหมือนกับเพื่อนของผมคนหนึ่งที่โดนกลุ่มเพื่อนของผมปฏิบัติอย่างนี้เหมือนกัน เมื่อช่วงที่ผมเข้าเรียนชั้นมัธยมปลายในปีการศึกษาแรก     วันนี้ ต้องขอขอบคุณ ครูของผม หรือเพื่อนของผม ที่พวกเค้าสร้างให้ผมเป็นคนที่เข้มแข็งขึ้นมาได้อย่างกับราวคนละคน ทุกวันนี้ผมเปลี่ยนทุกสิ่งทุกอย่างได้มาเป็นฝั่งตรงข้าม ผมนึกขอบคุณพวกเค้าเหล่านั้นจริงๆ     เป็นเพราะพวกเค้าเหล่านั้นที่ฝังความคิดที่ว่า “ ผมต้องสู้ ต้องพยายามแม้ว่าผมจะเหนื่อยหรือ ผมจะไม่มีใครยืนข้างผมก็ตาม “ จากคุณ : voz`  เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 20:20:59

ความคิดเห็นที่ 3 ผมเริ่มต้นอีกครั้งด้วยการโทรไปสอบถามเพื่อนตัวดีที่จุดประกาย อยากให้ผมมาร่วมงานกับมันที่ Starbucks Coffee “ เฮ้ย นี้กรู นะเว้ยยยยยยย , เมิงพอจะมีเวลาว่าง คุยกับกรูซักสิบนาทีได้ไหมว่ะ !? “ ผมเอ่ยกล่าวของความช่วยเหลือแกนบังคับ “ เออ มีอะไรให้กรูช่วย ว่ามา กรูกำลังพักเที่ยงพอดีว่ะ “  เพื่อนตัวดีกล่าวด้วยน้ำเสียงอันเหน็ดเหนื่อยจากการทำงาน “ แม่x กรูตกสัมภาษณ์ว่ะ โคตxเซ็งเลย กรูจะทำยังไงดีวะเนี่ย เมิงช่วยคิดหน่อยดิว่ะ “  ผมเริ่มยิงคำถาม “ ก่อนอื่นกรูถามเมิงหน่อยดิ เมิงไปสัมภาษณ์สาขาไหนมาว่ะ “  เสียงปลายสายยิงคำถามกลับก่อนที่จะตอบคำถามของมัน “ มาบุญครองวะ ร้านพี่จ๋าที่ ตัวเล็กๆ น่ารักๆ หัวทองๆ อ่ะเมิง “ ผมตอบกลับ “ ออ .พี่จ๋านี้เอง เมิงโคตxซวยเลยว่ะ สัมภาษณ์กับใครไม่เจอ เจอพี่จ๋า เห็นน่ารักๆแบบนั้น แต่พี่เค้าแรงนะเมิง ฮ่าฮ่า , ส่วนเรื่องของเมิงกรูก็ไม่รู้จะช่วยยังไงดีว่ะ เพราะร้านกรูคนแม่x ก็เต็ม แต่กรูแนะนำให้เมิงไปตระเวณสมัครทุกๆร้านเลยละกัน ถ้าเมิงอยากทำจริงๆ เมิงเดินเข้าไปถามแม่x ทุกร้านเลยนะ ถ้าเมิงโชคดี ร้านนั้นขาดคนพอดี เค้าอาจจะเรียกเมิงสัมภาษณ์งานเลยก็ได้ แล้วอีกอย่างเมิงก็ไปกรอกใบสมัครทิ้งไว้ที่ออฟฟิศ ทิ้งไว้ด้วยอีกรอบนึงน่ะ “  ไอ้เพื่อนตัวดีตอบ “  ได้เว้ย ว่าแต่มันจะนานไหมว่ะ กว่าเค้าจะเรียกไปสัมภาษณ์อีกรอบนึง ? “ ผมถามกลับ “ เมิงปิ๋วมาเกือบเดือนสองเดือนแล้วใช่ไหมละ อืมมมม กรูว่าอีกคงประมาณไม่เกินเดือน เค้าคงเรียกเมิงอีกรอบ เพราะว่ารายชื่อเมิงมันน่าจะอยู่ในระบบที่เค้าเรียกไปสัมภาษณ์ประมาณสามเดือนได้ “  คำตอบที่ผมได้รับกลับมา “ เออ ขอบใจมากเว้ยไอ้แจ๊ค เดียวเจอกันวันไหนกรูเลี้ยงข้าวเมิงละกัน “ ผมตอบกลับ หลังจากที่ผมวางโทรศัพท์ .ความคิดแรกที่แล่นสู่สมองก็คือ “  ใจกล้าหน้าด้าน แอนด์ ด้านได้อายอด(ทำ) ” จากคุณ : voz`  เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 20:22:26

ความคิดเห็นที่ 4 วันรุ่งขึ้น ผมเริ่มต้นด้วยการตั้งต้นที่จะไปส่งใบสมัครที่  ตึก แลกเปลี่ยน ทาวเวอร์ เหมือนเคยแต่การเดินเท้าเข้าไปครั้งนี้ผมพกความพยายามมามากกว่าเดิม เพราะผมอยากลองทำที่นี้ดูจริงๆซะแล้วถึงแม้ว่าเหตุผลหลักจะยังเหมือนเคยคือ “ เงิน “ หลังจากนั้น ผมจัดแจงโยกย้ายตัวเองไปตามสาขาต่างๆ อาทิ สยามพารากอน สยามดิส สยามเซ็นเตอร์ หรือแม้กระทั่งร้านบริเวณออฟฟิศย่านสีลม สาทร . ถ้าให้ผมนับนิ้วว่าผมส่งไปเท่าไร  ผมคงนับนิ้วไม่หมดแน่ๆ ถึงแม้กระทั่งผมจะนับนิ้วเท้าของผมรวมไปด้วย คุณลองนึกภาพดูนะครับว่าผมจะเดินเข้าไปถามคำถามเดิมๆว่า “ พี่ครับอยากได้พนักงานเพิ่มไหมครับ “ ซักเท่าไรจากสาขาของ Starbucks Coffee ที่ตอนนั้นมีประมาณ 100 สาขาในประเทศไทยพอดิบพอดี ผมต้องท้อแท้ซักกี่ครั้ง เมื่อผมได้คำตอบกลับมาจากบ้างร้านว่า “ ขอโทษด้วยนะครับ/ค่ะ ร้านของพี่พนักงานเต็มแล้วจริงๆ ยังไงเรากรอกใบสมัครไว้ก่อนนะ ถ้าร้านใกล้ๆบริเวณร้านพี่ว่าง พี่จะติดต่อเรากลับไป “ และไอ้การที่ผมต้องท้อแท้นี้แหละมันทำให้ผมเกิดความคิดช่วงหนึ่งขึ้นมาว่า “ องค์กร แม่x ดีนักดีหนาหรอไงว่ะ ไม่ทงไม่ทำแม่xแล้ว “ ความคิดนี้เกิดขึ้นซักพักเมื่อผมเริ่มพยายามไล่ถามตามร้านต่างๆ แต่ไร้วี่แววหรือเสียงโทรศัพท์ในการติดต่อกลับมา และผมมักจะเสียใจอย่างยิ่งเมื่อผมมองเห็นพนักงานใหม่ที่เข้ามาอยู่ภายในบาร์เอสเพรสโซ่ในทุกๆร้านอยู่เสมอเสมอ “ เมื่อไรจะถึงโอกาสของผมซักที่ ผมอยากไปอยู่ตรงจุดนั้นบ้างแล้ว “ ผมยังคงนึกถึงคำพูดของพี่จ๋าที่พูดทิ้งท้ายกับผมไว้ในการสัมภาษณ์ที่ว่า “ และพี่ก็อยากได้คนที่เหมาะสมมากที่สุด ไม่ใช่คนที่แค่เหมาะสม “  ในทุกๆครั้งที่ผมมองผ่านร้านที่ชื่อว่า Starbucks Coffee ผมเริ่มปลงและทำใจกับมัน เมื่อเวลาล่วงเลยไปราวสามเดือนหลังจากวันที่ผมมีโอกาสสัมภาษณ์งานที่นี้เป็นครั้งแรกกับพี่จ๋า จากคุณ : voz`  เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 20:23:06

ความคิดเห็นที่ 5 ช่วงนี้ผมพักงานจากร้านพี่แอ๋ว หลบหนีคำว่า “ Starbucks Coffee “ กลับสู่บ้านเกิดที่จังหวัดที่อยู่เหนือสุดแดนสยาม เมืองที่ผู้คนมักจะเดินทางมาหาซื้อแผ่นดีวีดีผิดกฏหมาย หรือแม้กระทั่งกระเป๋าก็อปปี้แบรนด์เนมชื่อดัง ที่ชื่อว่า “ เมืองแม่สาย “ เหตุผลของผมนอกจากอยากที่จะหนีให้พ้นจากมันแล้ว ก็คือแวะมาพักสติอารมณ์อ่านหนังสือเตรียมตัวสอบที่มหาวิทยาลัยที่ใครๆก็ต่างๆคิดกันไปว่า “ เข้าง่ายแต่ออกยาก “ อย่างมหาวิทยาลัยรามคำแหง ผมเป็นพวกอารมณ์ศิลปิน หรือที่แถวๆบ้านผมมักจะเรียกไอ้พวกที่ทำตัวแบบนี้ว่า “ ไอ้พวกไม่มีเหตุผล แถมอารมณ์แปรเปลี่ยนง่าย “   การใช้ชีวิตของคนที่นี้ค่อนข้างจะเรียบง่าย สบายใจ และเป็นมิตรอยู่เสมอ ความซื่อ(แต่ไม่บื้อ)และมีไมตรีจิตของผู้คนที่นี้ ความไร้เดียงสาของเด็กตัวเล็กๆที่วิ่งวนอยู่รอบตัวผม มันทำให้ผมจิตใจสงบและรู้สึกผ่อนคลายจากสภาพความเป็นอยู่ของเมืองหลวงของประเทศอย่างกรุงเทพมหานคร บ่อยครั้งที่ผมคิดว่า “ ไม่มีที่ไหนสุขใจเท่าบ้านเราหรอกน่ะ “ การกลับมาบ้านของผมครั้งนี้ มันทำให้ผมมีความสุขขึ้นเมื่อผมสามารถที่จะระบายออกมาถึงเรื่องราวการหางานที่ ตลาดแรงงานของกรุงเทพมหานคร ที่ผมไม่สมหวังกับมัน ทุกๆคนรอบข้างผมมักจะให้คำตอบที่เป็นคนปลอบใจแก่ผมอยู่เสมอว่า “ อย่าไปคิดมากเลย ถ้ามันใช่สำหรับเรา ซักวันมันต้องมาหาเรา “  แต่คนที่สามารถเติมเต็มให้ผมมากที่สุดคงเป็นคนที่พูดกับผมโดยความไร้เดียงสาว่า “ พี่เติ้ล ไม่ต้องคิดมากนะ ถ้าอยู่ที่นั้นไม่สนุก กลับมาเล่นที่บ้านกับแบ็ทได้ทุกวันเลยน่ะ “ ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคำพูดนี้เป็นคำพูดที่ถูกส่งมาจากความคิดของเด็กคนหนึ่งที่อายุแค่ห้าขวบเกือบๆจะหกขวบ หลานของผม มันทำให้ผมคิดได้ว่า “ เราคงจะยึดติดกับมันเกินไปแล้วแน่ๆ เราควรจะปล่อยวางมัน แล้วปล่อยให้มันไปตามสายลมซะบ้าง “     ชีวิตมันต้องเดินตามหาความฝัน หกล้มคลุกคลานเท่าไหร่  ~~~ จากคุณ : voz`  เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 20:24:00

ความคิดเห็นที่ 6 พี่ตูน บอดี้สแลม ส่งเสียงเรียกหาผมเป็นบทเพลงของความเชื่อ  บทเพลงที่ผมชื่นชอบและเป็นบทเพลงที่ช่วยผลักดันให้ผมสู้ต่อไป .. ไม่ช้าไม่เร็วผมค่อยๆล่วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงทางฝั่งขวามือที่เก็บโทรศัพท์มือเจ้าของผมในขณะที่พี่ตูนยังคงร้องเพลงความเชื่ออยู่ “ ฮัลโหล คุณอภิชาติ ใช่ไหมครับ !? “ ประโยคคำถาม เมื่อสามเดือนที่แล้ว วกกลับมาหาผมอีกครั้ง  ผมแอบดีใจที่โอกาสนั้นกลับมาอีกครั้ง “ ครับ กำลังพูดอยู่ครับ “ ผมตอบกลับด้วยเสียงที่คนอื่นดูออกว่าผมตื่นเต้นมาก “ พี่ โทรมาจาก Starbuck นะครับ พอดีพี่เห็นใบสมัครน้องจากสาขาบ้านสีลมนะครับ “ เสียงปลายสายแจ้งผม “ ครับ “  ผมตอบกลับ “ ยังไงสะดวกจะมาสัมภาษณ์งานกับเรา วันจันทร์ที่จะถึงนี้ได้หรือเปล่าครับ ? “ เสียงชายหนุ่มคนดังกล่าวผู้ให้โอกาสผมเปิดโอกาสให้ผมอีกครั้ง “ ได้ครับ ได้ครับสาขาบ้านสีลม นะครับ “ ผมกล่าวอย่างเต็มเสียง หลังจากการสนทนากับเสียงปลายสายจบสิ้นลง ความหวังของในการก้าวเดินเข้าไปในองค์กรอย่าง Starbuck Coffee ถูกฉุดขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง ภายใต้ความคาดหวังที่ว่า “ ครั้งนี้เราจะพลาดอีกไม่ได้  “ ไม่รอช้าผมรีบวิ่งไปบอกกล่าวกับบรรดาญาติคนสนิทรวมทั้งหลานคนเก่งของผมถึงเรื่องราวที่ผ่านมาเมื่อซักครู่ เช้าวันจันทร์ แสงแดดอันแรงกล้าของพระอาทิตย์สอดส่องปะทะกับใบหน้าของผม หยดเหงื่อค่อยๆไหลออกมาทีละนิดๆ “ แม่x โคตx ร้อนเลยวะ วันนี้ “ ผมบ่นอุบ ออกมาขณะที่กำลังรอรถประจำทางสายหนึ่งอยู่บริเวณหน้าหอพัก “ แต่วันนี้ เราต้องทำได้อยู่แล้ว “ ผมพลางคิดเพื่อเรียกกำลังใจในการสัมภาษณ์วันนี้ ตัดข้ามมาที่ Starbucks Coffee สาขา บ้านสีลม “ สวัสดีครับ ผมมีนัดสัมภาษณ์งานวันนี้ครับ ไม่ทราบว่าผู้จัดการร้านมาหรือยังครับ ? “ ผมออกปากถามพนักงานคนหนึ่งผู้ซึ่งกำลังรับมือกับเครื่องดื่มอีกราวสามถึงสี่แก้วบนบาร์เอสเพรสโซ่ของเธอ “ ออ น้องมาหาพี่ชมพู่ใช่ไหม เดียวรอซักครู่นะพี่เค้ากำลังทำงานอยู่หลังบ้านพอดี รอหน่อยนะ “ เธอตอบกลับมาที่ผม “ ได้ครับ “ ผมตอบกลับ ช่วงเวลาราวสิบนาที ที่ผมนั่งรอผู้จัดการสาขาบ้านสีลม อยู่นั้น ผมพยายามมองไปรอบๆบริเวณของร้าน ผมพยายามซึบซับบรรยากาศของร้าน กลิ่นของกาแฟเอสเพรสโซ่ที่ลอยผ่านเข้ามาทางประสาทรับกลิ่นหรือจมูกของผมเอง การตกแต่งของร้านที่แสดงถึงบรรยากาศความเป็นส่วนตัวเสมือนบ้านหลังนึงของเรา ป้ายเมนูที่แสดงถึงรายชื่อกาแฟชนิดต่างๆ รวมทั้งบอรด์ที่เขียนข้อความเชิญชวนหรือแนะนำกึ่งให้ความรู้ของที่แห่งนี้  รวมไปถึงบรรยากาศของพนักงานเวลาที่พวกเค้าเหล่านั้นพยายามที่จะต้อนรับขับสู้กับลูกค้ามากหน้าหลายตาที่แวะเวียนกันเข้ามาใช้บริการที่ร้านแห่งนี้ ผมพยายามเก็บรวบรวมพวกมันมาไว้ในตัวของผมให้ได้มากที่สุดเพราะผมไม่ต้องการที่จะพลาดโอกาสในครั้งนี้อีกแล้ว “ คุณน้องงงงงค่ะ “ เสียงหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นข้างหูของผม จากคุณ : voz`  เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 20:24:50

ความคิดเห็นที่ 7 ผมสะดุ้งเล็กน้อย “ ครับ , ขอโทษครับ ผมกำลังดูป้ายเมนูกาแฟของที่นี้พอดีครับ “ ผมตอบกลับ “ แหม ใจลอยเชียว คิดถึงใครอยู่หรือเปล่าค่ะ คุณน้องงง  “ คำพูดออกมาจากปากของผู้หญิงคนดังกล่าว เป็นไปตามที่ไอ้แจ๊คเพื่อนผมบอกจริงๆครับว่า ว่าที่ผู้จัดการของผมหรือพี่ชมพู่นั้นจะเป็นคนแบบที่ไอ้แจ๊คเพื่อนผมบอกเอาไว้ พี่ชมพู่เป้นคนที่พูดจาไพเราะน่าฟัง แต่ ( ผมละเกลียดคำว่าแต่เหลือเกิน) ชอบจิก ชอบกัด และการพูดจาในเชิงประชดประชัน พร้อมทั้งปิดท้ายประโยคโดยการลากเสียงยาวๆว่า “ คุณน้องงงงงงงงงงค่า “ คือสไตล์ส่วนบุคคล(ที่มิควรเลียนแบบ)ของพี่ชมพู่ซะจริงๆ แถมไอ้แจ๊คยังกล่าวทิ้งท้ายอีกด้วยว่า “ เมิงรู้ไหม เด็กที่อยู่กับพี่ชมพู่ อยู่ได้ไม่เกินผ่านโปรแม่x ออกกันหมด เพราะทนพี่ชมพู่ไม่ได้ ! “ ใจผมถึงกับคิดขึ้นมาทันทีว่า “ กรูจะเป็นหนึ่งในเด็กเหล่านั้นหรือป่าววะ กรู ! “ “ สวัสดีค่ะ พี่ชื่อชมพู่ นะค่ะ แล้วหนูชื่ออะไรค่ะ แนะนำตัวเองหน่อยค่ะ “ พี่ชมพู่กล่าวคำแนะนำตัวกับผม “ สวัสดีครับ ผมชื่ออภิชาติครับ ชื่อเล่นชื่อเติ้ล พี่ชมพู่จะเรียกผมว่าเติ้ลก็ได้นะครับ ง่ายดีครับ ตอนนี้เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยรามคำแหง ปีสอง“ ผมตอบ “ ค่ะคุณน้อง อืมเข้าเรื่องกันดีกว่านะค่ะ พี่อยากให้เราเล่าถึงประสบการณ์การทำงานที่ผ่านมาของเราให้พี่ฟังหน่อย “ พี่ชมพู่ตั้งคำถามให้ผม “ ผมเคยทำงานที่ร้านเบเกอรี่ เอบี ครับผม แล้วก่อนนั้นผมก็ทำงานทั่วๆไปพวกงานวิจัย หรือรับทำแบบสอบถามมาก่อนครับ “ ผมตอบกลับ “ อืม .. ร้านเอบี นี้เอง , แหม พี่ไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมเด็กร้านเอบีถึงอยากมาทำที่นี้ แต่เด็กที่นี้ดันอยากไปทำร้านเอบีกันนักหนาน่ะ เติ้ลเรารู้หรือป่าว “ พี่ชมพู่ถามผม “ ไม่ทราบครับ “ หลังจากผมตอบกลับผมพลางคิดในใจ “ แม่x ถามไรกรูแปลกๆว่ะเนี่ย “ “ เอาเถอะๆ คนในคงอยากออก คนนอกคงอยากเข้ามั้ง , เอาล่ะ ต่อกันดีกว่า แล้วเราเคยกิน Starbucks มาก่อนหรือเปล่าละ ชอบเมนูไหนหรอคุณน้องงงง “ พี่ชมพู่เอ่ยถามผม “ ออ ผมไม่เคยทานมาก่อนครับ “ ผมไม่รอช้าที่จะตอบกลับ “ ทำไมละ ? “ พี่ชมพู่พูด “ พี่ชมพู่อย่าว่าผมนะครับ ถามผมจะตอบตรงๆ “ ผมถามเธอด้วยเสียงที่เกรงๆ “ ไม่ว่าหรอกค่ะคุณน้องงง “ สาวชอบจิกตอบ “ มันแพงครับ ผมซื้อกินไม่ไหว “ ผมตอบโดยที่เกรงกลัวว่าคำตอบจะส่งผลเสียต่อการสัมภาษณ์ของผม “ อืม พี่เข้าใจแล้ว เอาเป็นว่า วันนี้พี่เลี้ยงหนึ่งแก้วละกัน ว่าแต่เราชอบอะไรละ เอาเป็นกาแฟตัวไหนดี “ เธอถามผม “ เอาเป็นช็อคโกแล็ตปั่นละกันครับ “ ผมตอบกลับทันที “ อ้าวคุณน้องงง ทำไมไม่เอาเป็นกาแฟละค่ะ “ เธอถามผม “ ผมกินกาแฟไม่เป็นครับ “ คำตอบนี้อยู่ในใจผมอยู่ แต่ไม่ดีกว่าน่ะ ขืนผมตอบกลับไปยังงั้นมันคงเป็นผลเสียกับผมแน่ๆ วันนี้เป้าหมายของผมคือทำยังไงก็ได้ให้ผมได้งานในวันนี้ ดันนั้นการเลี่ยงตอบคำถามให้เกิดผลเสียคือทางออกที่ดีที่สุดของผมในวันนี้ “ วันนี้ท้องผมมันไม่ค่อยดีครับพี่ชมพู่ ผมขอเป็นช็อคโกแล็ตที่กินง่ายๆดีกว่านะครับ “ ผมตอบพี่ชมพู่กลับไป “ อืม งั้นหรอค่ะ คุณน้อง แย่จังนะ ดูแลสุขภาพด้วยนะค่ะ “ เธอตอบ “ โบว์ พี่ขอช็อคโกแล๊ตปั่นให้น้องเติ้ลแก้วหนึ่งนะจ๊ะ เร็วๆด้วย , โอเคงั้นเราเข้าเรื่องต่อนะ แล้วทำไมเราอยากมาทำงานที่ Starbucks ละเติ้ล ? “ พี่ชมพู่ถามคำถามที่มันอยู่ในใจของผมมาตลอด “ ผมอยากรู้ว่าทำไม Starbucks ถึงขายกาแฟแก้วละเป็นร้อยได้ครับ ผมอยากรู้ว่ามันพิเศษยังไง “ ผมตอบกลับโดยที่ไม่ได้หยุดคิดซักวินาทีหนึ่ง พี่ชมพู่หยุดคิดซัดครู่นึงกับคำตอบของผม พร้อมทั้งพูดว่า “ อืมมมม , คำตอบของคุณน้องมันไม่ถูกนัก แต่พี่ว่ามันก็น่าสนใจดีน่ะค่ะ “ จากคุณ : voz`  เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 20:25:56

ความคิดเห็นที่ 8 ผมแอบดีใจอยู่ในใจ “ ขอบคุณครับ “ พร้อมทั้งตอบกลับไป “ โอเค งั้นเราพร้อมจะเริ่มงานวันไหนละ อีกสองวันที่บริษัทเค้าจะมีเปิดอบรมพนักงานรุ่นต่อไปพอดี เราสะดวกที่จะเข้ารับการอบรมในรุ่นนี้เลยหรือเปล่า แต่พี่อยากให้เราเข้าอบรมเลยน่ะ เพราะร้านพี่กำลังขาดคนพอดี แถมเจ้านายพี่เค้าอยากได้เด็กแบบด่วนมากๆอีกด้วย “ พี่ชมพู่บอกกล่าวแนวๆบังคับว่าให้ผมเข้าอบรมพนักงานในรุ่นต่อไปที่จะเริ่มในอีกสองวันข้างหน้าที่จะถึงนี้ “ ได้ๆ ครับ อีกสองวันน่ะครับ ผมสะดวกครับ “ ผมตอบกลับทันทีโดยที่ไม่ต้องคาดคิด ถึงแม้ตอนนี้ผมจะยังมีสภาพภาพในการเป็นพนักงานของร้านพี่แอ๋วอยู่ แต่เพราะผมอยากไปทำงานให้ Starbucks Coffee ดันนั้นผมจึงตอบปากรับคำโดยทันที “ ดีมาก , ถ้ายังงั้น พี่จะส่งรายชื่อเราเข้าอบรมพนักงานในรุ่นต่อไปในอีกสองวันข้างหน้านี้เลยนะ เตรียมตัวให้พร้อมละ , เออ แล้วอีกอย่างพี่รับเราเข้ามาในฐานะพนักงานประจำนะค่ะ คุณน้องเติ้ลลลล เราโอเคกับมันนะ “ พี่ชมพู่ถามผม “ ครับพี่ชมพู่  ขอบคุณครับ “ ผมตอบ “ งั้นอีกสองวันข้างหน้า ใส่เสื้อดำโปโล ไปที่ตึกแลกเปลี่ยนที่แยกอโศกนะ แล้วก็ใส่กางเกงให้เรียบร้อย ห้ามใส่กางเกงยีนส์น่ะคุณน้อง แล้วพรุ่งนี้พี่จะโทรไปยืนยันกับเราอีกครั้งหนึ่งน่ะ “ พี่ชมพู่กล่าวทิ้งท้าย เสร็จสิ้นการสัมภาษณ์ ผมเหมือนแบกว่ากดดันออกจากใจผมได้ ความคิดในช่วงเวลานั้นคือ เราทำได้แล้วเว้ย เราจะมีโอกาสไปยืนอยู่ข้างในนั้นเหมือนกับคนอื่นหล่ายคนแล้ว และเราก็จะทำมันให้ดีที่สุดให้ได้เลย แต่ด้วยความที่ผมเป็นคนช่างคิดช่างสงสัย มันจึงทำให้ผมคิดตามมาอีกว่าทำไมการสัมภาษณ์ครั้งนี้มันถึงง่ายดายซะเหลือเกิน แล้วคำถามที่พี่จ๋าถามทิ้งท้ายไว้ให้ผมตอบละ คำถามที่ว่า “ ทำไมเราถึงชอบกาแฟ ? “ มันถึงไม่ถูกตั้งขึ้นมาอีก หรือเพราะว่าเหตุผลหลักที่พี่ชมพู่ต้องการก็แค่อยากได้แค่พนักงานคนหนึ่งมาเพื่อชงกาแฟ หรือ อยากได้พนักงานคนหนึ่งผู้ลุ่มหลงกาแฟ กันแน่ ? จากคุณ : voz`  เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 20:27:00

ความคิดเห็นที่ 9   โอ้วววววว อยากอ่าน แต่อ่านไปได้นิดนุงลายตา ขอรบกวนพี่จัดย่อหน้าใหม่หน่อย หนูอยากอ่านจิงๆ แต่ว่าถ้าไม่ว่างจัดย่อหน้าก็ไม่เป็ฯไรจ้า จะอ่านต่อไปจ้า จากคุณ : 2แบ๊ว (CooKie&MaRooM) เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 20:41:31

ความคิดเห็นที่ 10 โอ้ว เจ๋งๆ ตอน 3 มาเมื่อไหร่นิ ปล เมนูโปรด เมากาโน่เย็น on ice จากคุณ : jabbbman เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 23:24:08

ความคิดเห็นที่ 11 ถ้าในอนาคตอยากจะส่งเรื่องนี้ไปตีพิมพ์ ควรตัดข้อความต่อไปนี้ทิ้งค่ะ 1) "การที่เราเรียนไม่จบมัธยมปลายมันเป็นเพราะเพื่อนๆไม่ช่วยเหลือเราเลยสักนิด" 2) "ความคิดนี้ถูกฝังรากลึกอยู่ในจิตใจของผม มันถูกฝังมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วครับ และคนที่ฝังความคิดนี้ให้ผมคงไม่ใช่ใครอื่น ในความคิดผมนั้น คนที่ฝังสิ่งเหล่านี้ให้ผมก็คือ ครู ที่ทุกๆวันนี้ผมยังคงมีความคิดว่าบุคคลคนนี้ ผมจะไม่เรียกเค้าว่าครู เด็ดขาด" อาจจะเป็นเรื่องจริงในชีวิตของคุณ แต่หากจะเขียนถึงเรื่องราวที่ต้องการจะสร้างแรงบันดาลใจให้คนอื่นแล้ว รายละเอียดบางอย่างก็ไม่จำเป็นต้องบอกหมดก็ได้ค่ะ เพราะการสร้างความหวังและกำลังใจจะได้ผลดีที่สุด ด้วยข้อความที่เป็นบวกค่ะ แก้ไขเมื่อ 10 ก.ย. 52 23:49:05 จากคุณ : Candy Wrapper เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 23:48:37

ความคิดเห็นที่ 12 เข้ามาปูเสื่อรอตอนใหม่ จากคุณ : N!-MO-N!C-z เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 23:54:37

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านจบแล้วจ้ะ  รอตอนต่อไปนะ ปล. มีเวลากลับมาแก้ไขคำผิดอีกทีก็ดีนะคะ จากคุณ : yorky เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 00:03:26

ความคิดเห็นที่ 14 เดี๋ยวจะไปหาที่สาขาบ้านสีลมนะคะ 5555 จากคุณ : breadaholic เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 00:05:18

ความคิดเห็นที่ 15 แวะมา...... พรุ่งนี้เข้าเช้า จากคุณ : DhOusE เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 00:08:00

ความคิดเห็นที่ 16   อ่านแล้วค่ะ สงสัยด้วยคนสาขานี้ทำไมรับง่ายจัง เหมือนใครมาก็ได้งั้นแหละ บังเอิญโชคดีหรือไงน๊า.... สงสัย สงสัย สงสัย รออ่านตอน 3 ค่ะ แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 52 14:10:56 จากคุณ : แล้วเราก็เจอกัน (แล้วเราก็เจอกัน) เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 14:09:38

ความคิดเห็นที่ 17 อยู่บ้านสีลมใช่มั้ยครับ เดี๋ยวไปอุดหนุน 555+ จากคุณ : Beerzonline เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 14:14:02

ความคิดเห็นที่ 18 ว้าวว เล่าเรื่องไ้ด้น่าติดตามมากค่ะ จากคุณ : duckyp เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 14:50:52

ความคิดเห็นที่ 19 เข้ามาอ่านต่อครับ ลงชื่อไว้นะ จากคุณ : กุ้งไร้สาร เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 52 13:40:33