กระทู้บ่นตัวเอง - -' สูตรอาหารของพ่อกับแม่
|
|
เมื่อสี่เดือนที่แล้วแม่กับพ่อผมมาจากเมืองไทย มาเยี่ยมลูกๆ
ผมทำงานเป็นกุ๊ก อยู่ในร้านอาหารไทยแห่งหนึ่งในต่างประเทศ เป็นจ๊อบที่สอง รองจาก ช่างภาพมหาวิทยาลัย
ท่านพักอยู่ที่บ้านพี่สาวผม
ส่วนผมพักที่หอพักมหาวิทยาลัย
ท่านจะมาอยู่ที่นี่ 4 สี่เดือน แรกเริ่มที่ผมรู้ข่าวว่าท่านจะมาผมไม่ดีใจเลย
ผมเป็นคนไม่ค่อยสนิทกับใครในครอบครับ
ชีวิตผมให้ความสำคัญกับ การเรียน การทำงาน และการเที่ยวกลางคืน
นิสัยจะเป็นคนที่ไฮเปอร์ นอนน้อย กิจกรรมเยอะ ชอบสังคม ไม่ชอบครอบครัว
ท่านรู้ว่าผมได้งานเป็นกุ๊กร้านอาหาร ต้องคิดเมนูใหม่ๆบ้างไม่ให้ลูกค้าเบื่อ
ช่วงที่ท่านมาที่นี่ผมก็ไม่ค่อยมีเวลาว่างไปเจอท่าน ทั้งๆที่อยู่ห่างกันแค่ครึ่งชั่วโมงรถไฟ
ท่านเข้าใจว่าผมยุ่ง
ผมก็ยุ่งจริงๆ... (ผมจริงไม่ยุ่งเพราะตัดสกินเฮด)
แต่จริงๆถ้าผมทิ้งเวลาเที่ยวผับ แล้วยอมตื่นเช้าในวันเสาร์ อาทิตย์ ผมก็พอมีเวลาไปเจอท่านบ้าง
หลายๆครั้ง ที่ท่านพยายามบอกผมว่า "ถ้าว่างก็มาที่บ้านบ้าง มาทำอาหารกินกัน แม่เอาสูตรอาหารใหม่ๆมาเยอะเลย"
ผมปฏิเสธเกือบทุกครั้ง
อาทิตย์ก่อน แม่ กับ พ่อ เพิ่งกลับไทยไป ผมไม่ได้ไปส่งที่สนามบินเพราะติดงาน ได้แต่บอกลากันสั้นๆ
สี่เดือน ร้อยยี่สิบวัน ผมได้เจอแม่กับพ่อ ไม่ถึง สิบครั้ง....
บางครั้งผมติดงานจริงๆ
บางครั้งก็ไม่จริง...เพราะขี้เกียดบ้าง เมาค้างบ้าง ติดสาวบ้าง
จนเมื่อตะกี้......สองทุ่มของที่นี่ ประมาณเจ็ดโมงเช้าเมืองไทย
ผมกลับมาบ้านพี่สาว
มาจัดห้องที่พ่อกับแม่นอนเมื่ออาทิตย์ก่อน ซึ่งจริงๆห้องนี้คือห้องของผม
ผมก็ไปเจอสูตรอาหาร....
ที่ แม่ กับ พ่อ ผมพยายามบอกให้ผมารู้ว่าท่านนำติดตัวมาด้วย
และทุกครั้งผมก็ปฏิเสธ
มันอยู่ในถุงพลาสติกสีฟ้า ตรงซอกเล็กๆของลิ้นชัก ชั้นกลางของตู้ใต้โคมไฟ ข้างหัวนอน (preposition เยอะไปไหม)
ซ่อนไว้เหมือนของไม่มีค่า เหมือนมาม่าขึ้นอืด เหมือนน้ำแกงจืดเหม็นคาว เหมือนตำลาวไม่ใส่ปลาร้า
"เดี๋ยวนี้เขาเปิด internet ดูแล้วแม่ ผมดูพันทิป ดู กูเกิ้ล ง่ายกว่าตั้งเยอะ" ผมเคยพูดแบบนี้ใส่ท่าน
สูตรอาหารที่พ่อกับแม่ผมเอามาให้ มันเป็นสูตรอาหารที่ตัดมาจากหนังสือพิมพ์
ชื่อคอลัมน์ว่า "อาทิตย์ละมื้อ" มีทั้งหมด 41 แผ่นs!!!
นั้นหมายความว่า พ่อกับแม่ผม ต้องไปรื้อหนังสือพิมพ์จากห้องเก็บของที่ไทยไม่น้อยกว่า 200 ฉบับ
แต่ละแผ่นกระดาษที่ตัดมาตัดมาได้เรียบร้อยมาก ผมไม่รู้ว่าท่านต้องใช้ความพยายามขนาดไหน
พ่อผมก็สายตายาวมาก แม่ก็สายตาสั้นเยอะ
อายุสองคนรวมกันก็เกือบเท่าความเร็วลูกเสริฟภาราดรแล้ว
ทั้งฝุ่นทั้งขี้แมลงสาบ ในห้องเก็บของแค่คิดก็ท้อแล้ว...
ครั้งแรกที่ผมหัดทำอาหาร ก็แม่ผมที่จับมือผมทอดไข่ดาว
แม่ผมมักจะสอนว่า"เราจะทำอาหารอร่อยก็ต่อแมื่อเราไม่กลัวน้ำมันกระเด็น"
ครั้งแรกที่ผมหัดย่างเนื้อสเต๊ก ก็พ่อที่สอนย่าง
พ่อผมพูดเสมอว่า "เนื้อย่างถ้าข้างนอกไหม้ข้างในดิบจะอร่อยที่สุด"
แม่ตะโกนว่า "กินแบบนั้นจะเป็นมะเร็งตายนะ!!"
"พ่อยอมตาย" พ่อสวน.......แล้วก็เอาสเต็กใส่ปากผม กะพ่อ เราสองคนหัวเราะกันลั่น"
คิดถึงความลำบากของท่านบวกกับภาพสมัยเด็ก
น้ำตามันก็ไหลออกมาเหมือนดาราแถลงข่าว
สะอื้นด้วย
แม่กับพ่ออุตส่าทำให้แต่ผมไม่ใยดีแม้แต่จะแลเหลียวมัน
ความห่างเกินทำให้พ่อกับแม่ไม่กล้าแม้แต่จะนำของสิ่งนี้มาให้กับมือผม
หลังจากนั้นผมโทรกลับบ้าน
เป็นการโทรศัพท์กลับบ้านครั้งแรกในรอบ 11 เดือนตั้งแต่มาอยู่ประเทศนี้!!!
ผมจะบอกแม่ผมว่า ผมเจอสูตรอาหารที่แม่ตัดให้แล้ว
จะขอบคุณๆๆ ให้มากๆ กว่าที่เคยทำ
จะบอกรักๆๆๆแม่มาก ขอโทษจริงๆที่มีเวลาให้น้อยไป T T (น้ำตาไหลตอนพิมพ์ - -')
แต่พอแม่รับจริงๆ ก็พูดได้แค่ "ขอบคุณมากสำหรับสูตรอาหารนะแม่ บังเอิญวันนี้ไปเจอ"
เฮ้อ
หึบจริงๆ
.
แก้ไขเมื่อ 19 ก.ค. 53 09:18:56
แก้ไขเมื่อ 19 ก.ค. 53 08:40:59
| จากคุณ |
:
หึบ 
|
| เขียนเมื่อ |
:
19 ก.ค. 53 08:38:10
|
|
|
| 
... เห็นชื่อ หึบ ผมต้องรีบเข้ามา เพราะชอบคุณ ชอบการกระทำที่ผ่านมาของคุณหึบ
... เข้ามาดู
ได้ใจเหม่งไปเต็มๆ