PANTIP.COM : D9510033 อาหาร ไม่ใช่ของเล่นนะครับ น้องๆ ถึงพ่อแม่น้องไม่บอก แต่พี่อยากบอกจังเลย [อาหารการกิน]

ความคิดเห็นที่ 56

ก่อนอื่นต้องบอกว่า ผมชอบกระทู้นี้มาก เพราะว่ามันสะท้อนปัญหาสังคมสมัยยุคที่นิสัยคนเปลี่ยนไป จากที่ดีมากๆกลายเป็น เลวลงอย่างเห็นได้ชัดเจน ทำให้อยากจะเขียนข้อความในกระทู้นี้.....ดังมีความว่า.....

ผมเติบโตกับครอบครัวสามัญชนครอบครัวหนึ่ง ที่มีบรรพบุรุษเขียนเรื่องเกี่ยวกับ "สมบัติผู้ดี" ผมนั้นถูกพ่อแม่เลี้ยงดูมาอย่างดีตั้งแต่วัยเด็ก โดนพ่อเฆี่ยน โดนดุ โดนทำโทษสาระพัด จนกระทั่งช่วยเหลือตนเอง และสามารถปรับตัวเข้าอยู่กับสังคมสิ่งแวดล้อม ที่เป็นนักเรียนประจำได้ โดยเริ่มชีวิตนักเรียนประจำตั้งแต่ชั้นประถม 3 เติบโตมากับกฎระเบียบและวินัยที่ครอบครัว ครูบาอาจารย์ ตลอดจนหัวหน้านักเรียนพร่ำสอน เช่นเดินผ่านผู้ใหญ่ให้ก้มตัว ไม่ยืนค้ำศีรษะผู้ใหญ่ พูดกับผู้ใหญ่ให้มีหางเสียง สบตาเมื่อพูดกับผู้ใหญ่ ยกมือไหว้ให้เป็นนิสัย ต่อหน้าสาธารณะชนไม่ทำตัวเกะกะ สร้างความรำคาญให้คนอื่นเดือดร้อน ทานอาหารนั่งกับที่ เคี้ยวอาหารไม่พูดคุย คำพูดสั้นๆที่ต้องใช้ทุกๆวันคือ ขอโทษ สวัสดี ขอบคุณ 3 คำนี้คือ Magic Word พ่อแม่ผมเคยสอนเอาไว้ว่า .."ลูกเรา เรารักของเรา แต่อย่างเลี้ยงให้เป็นลูกชังคนอื่น" สอนให้รู้จักมารยาททางสังคมที่จะร่วมกับคนอื่นๆได้อย่างมีความสุข ขึ้นชื่อว่าเด็กเนี่ยะ ต้องซนครับ ผมไม่เถียง แต่ถ้าพ่อแม่ไม่มีปัญญาที่จะสอน หรือไม่ทราบว่าจะสอนอย่างไร จนถึงขนาดต้องเปิดหนังสือค้นคว้าการสั่งสอนลูก ผมมองว่าอาการหนักอยู่ จึงคิดว่า ทำไมไม่นำเอาสิ่งที่พ่อแม่ของเรานั่งล่ะ มาประยุกต์ใช้กับปัจจุบัน ให้เด็กได้รับการอบรมที่ดี หากสั่งสอนไม่ได้ก็ต้องให้สังคมสิ่งแวดล้อมนั้นสอนแทน ... เช่น เค้าทำผิดเช่นแกล้งเพื่อน เล่นไม่รู้จักเวลา เพื่อนเค้าก็จะไม่คุย ไม่เล่นด้วย และนี่คือการลงโทษโดย สังคมนั่นเอง...ถ้าเด็กรู้จักที่จะเรียนรู้ ก็ดีไป ถ้าไม่รู้จักที่จะเรียนรู้ก็แย่กับตัวเด็กเอง โตขึ้นไปก็จะเป็นเหมือนกับใครหลายๆคนในสังคมที่ เอาแต่ใจตนเอง จะต้องชนะ แพ้ไม่ได้ อาละวาดเมื่อแพ้ เป็นต้น และอยากบอกว่าไม่จำเป็นว่า การมีลูก หรือไม่มีลูกแล้วจะสามารถคิดการเช่นนี้ได้ มันขึ้นอยู่กับการอบรมเลี้ยงดูมาตั้งแต่วัยเด็กของคนที่ถามคำถามนี้มากกว่าครับ.... ใครก็เลี้ยงดูเด็กได้ ไม่จำเป็นต้องมีประสบการณ์การมีลูก หากคุณได้รับการอบรมมาดีพอ.......

และที่บอกในตอนต้นว่า สังคมยุคนี้เสื่อมถอยลงไป เพราะว่า ครอบครัวนี่ล่ะครับ พ่อแม่ ต่างทำงาน เช้ายันเย็น จนไม่มีเวลาสอนลูก.. อ้างว่าทำงานบ้าง งานยุ่งบ้าง หากเราไม่สอนแล้ว ใครที่ไหนจะมาสอนลูกเราได้... จึงเป็นเหตุให้เด็กเชื่อในสิ่งที่ผิด เห็นการกระทำของผู้ใหญ่ เห็นจากคนนั้นคนนี้ ว่าทำได้ แล้วไม่โดนลงโทษ ไม่มีการว่ากล่าวตักเตือนจากพ่อแม่ หากปล่อยปละละเลยอย่างนี้แล้ว จะทำให้เด็กหลงทางผิด เห็นผิดเป็นถูก .... และเห็นด้วยกับเพื่อนๆในคำตอบของหลายๆท่านที่คงจะใช้คำไม่ผิดเลยว่า .... "พ่อแม่ไม่สั่งสอน"

ผมจึงขอนำเอาบทความที่เคยเซฟเก็บเอาไว้ เขียนโดย ศาสตราจารย์ชัยอนันต์ สมุทวาณิช เรื่องการเลี้ยงดูลูก...โดย ชัยอนันต์ สมุทวณิช
2 มีนาคม 2551 11:47 น.

การมีลูกดีคงหมายถึง ลูกซึ่งมีความประพฤติดี มีการงานทำเป็นหลักเป็นฐาน การเลี้ยงลูกให้ดีนั้น เป็นเรื่องที่มีความละเอียดอ่อน แต่ละครอบครัวมีวิธีการเลี้ยงดูอบรมต่างกัน

ตามประสบการณ์ของผม การเลี้ยงลูกให้ดีนั้นต้องเริ่มตั้งแต่ลูกอยู่ในท้องแม่ ป้าครูหรือคุณครูเนี้ยน สโรชมาน ชอบบอกผมว่า ผมจะต้องเป็นเด็กดี เพราะแม่ผมนั้นเวลาท้องผม ก็กินแต่ผักเพื่อให้ผมเติบโตมาแข็งแรง และฉลาดมีสุขภาพอนามัยดี คนสมัยใหม่บางคนเปิดเพลงให้เด็กในท้องฟังด้วย นัยว่าเป็นการกล่อมเกลาจิตใจให้อ่อนโยน

เมื่อเด็กเกิดมาแล้วพอรู้ความก็จะได้รับการสั่งสอนอบรม ทั้งความประพฤติและมารยาท นอกจากนั้น ยังมีเรื่องอื่นๆ อีกที่ผมอยากแลกเปลี่ยนประสบการณ์กับท่านผู้อ่านคือ

1. การเล่านิทานก่อนนอน เป็นเรื่องที่ดีมาก เพราะเด็กได้เรียนรู้หลายอย่าง การเรียนรู้ด้วยการเล่าเรื่องเป็นวิธีการสอนที่สนุกและเพลิดเพลิน ผมนอนกับย่า ย่าผมมีเรื่องเล่าเยอะแยะ ตั้งแต่นิทานจักรๆ วงศ์ๆ ไปจนถึงเรื่องที่ย่าแต่งเองก็มี

2. อย่าสอนให้เด็กมีความอิจฉาริษยา หากมีพี่น้องก็อย่าเปรียบเทียบ โตขึ้นเด็กจะมีจิตใจไม่ดี

3. อย่าขู่เด็ก แต่ควรหาเหตุผลมาพูดกับเด็ก เวลาต้องการให้เด็กทำอะไร ควรพูดจาหว่านล้อมมากกว่าการข่มขู่หรือหลอก

4. ผู้ใหญ่ควรรักษาอารมณ์ให้คงเส้นคงวา อย่าตำหนิหรือลงโทษเด็กด้วยการใช้อารมณ์ หรือการประชดประชัน

5. แม้จะมีปัญหาครอบครัว ไม่ว่าจะเป็นปัญหาระหว่างสามี-ภรรยา ปัญหาการเมือง ปัญหาการงาน ก็ไม่ควรนำมาพูดให้เด็กฟัง

6. เมื่อเด็กโตขึ้น พ่อ-แม่ควรอยู่บ้านอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา โดยเฉพาะเวลาอาหารเย็น และมีเวลาว่างที่พาลูกไปเที่ยว

7. ควรพาลูกไปงานตามสมควร อย่างน้อยก็ไปบ้านญาติหรือไปร่วมงานที่เด็กไปได้ จะเป็นการสอนให้เด็กรู้จักวางตัวเข้าสังคม

8. ไม่ควรให้รางวัลเด็กอย่างพร่ำเพรื่อ หรือมากจนเกินไป การที่เด็กประพฤติดี เรียนดี ถือว่าเป็นการทำหน้าที่อยู่แล้ว

9. ไม่ควรให้เงินเด็กมากเกินไป

10. ควรสอนเด็กด้วยการทำตัวเป็นแบบอย่าง หากไม่ต้องการให้ลูกเล่นการพนัน สูบบุหรี่ กินเหล้า พ่อ-แม่ก็ต้องละเว้นจากอบายมุขเหล่านี้ด้วย

11. พ่อแม่ต้องพาเด็กไปวัดไปหาพระ และประกอบพิธีทางศาสนา

12. ที่บ้านควรมีตู้หนังสือ สอนการรักการอ่านให้กับเด็ก การอ่านหนังสือเป็นการสร้างสมาธิและการคิด

13. การที่จะทำให้เด็กมีจิตใจดี มีเมตตากรุณานั้น ไม่มีอะไรดีไปกว่าการให้เด็กมีสัตว์เลี้ยง โดยเฉพาะสุนัข (ลูกๆ ผมรักสุนัขมาก โดยเฉพาะคนเล็กชอบเก็บหมามาเลี้ยง เวลาไปเล่นกอล์ฟก็ชอบซื้อขาไก่ และขนมต่างๆ ให้หมากิน) การเลี้ยงหมามีผลต่อการสร้างความเมตตา และทำให้จิตใจอ่อนโยนยิ่งกว่าการฟังหรือเล่นดนตรี เพราะการเลี้ยงหมาเป็นปฏิสัมพันธ์กับสิ่งมีชีวิต

14. ควรหางานอดิเรกให้เด็กทำ เพราะเป็นการสอนการใช้เวลาว่างที่ดี

15. ควรสร้างแรงบันดาลใจให้เด็ก โดยยกตัวอย่างผู้มีความดี หรือประสบความสำเร็จให้เด็กอยากเอาอย่าง

16. ควรสร้างความเชื่อมั่นในตนเองให้เด็ก ให้เด็กทำสิ่งที่ง่ายไปหายาก และคอยให้กำลังใจ ไม่ตำหนิหากเด็กมีความผิดพลาด

17. สอนให้เด็กมีสัมมาคารวะ มีความอ่อนโยน แต่ก็มีจิตใจที่เข้มแข็ง

18. ให้เด็กรู้จักเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ไม่เห็นแก่ตัว

19. ไม่สนับสนุนให้เด็กชอบความหรูหรา ฟุ่มเฟือย หรือนิยมวัตถุสินค้าราคาแพง

20. สอนให้เด็กเข้าใจว่า การตรงต่อเวลามีความสำคัญ

21. สอนให้เด็กตระหนักถึงความซื่อสัตย์ ทั้งต่อหน้าและลับหลัง

22. สอนให้เด็กมีความอดทนในการทำงาน และทำงานอย่างมีคุณภาพ

23. สอนให้เด็กรู้จักการแบ่งเวลา

24. สอนให้เด็กมีวินัยในตนเอง ควบคุมตัวเองได้ ใช้เวลาในทางที่เป็นประโยชน์

25. สอนให้เด็กมองโลกในแง่ดี รู้จักอุเบกขา และการให้อภัย ไม่ผูกใจเจ็บอาฆาตคน แต่ต้องรู้จักระมัดระวังตัว หลีกเลี่ยงความขัดแย้ง และความรุนแรง

26. สอนให้เด็กรู้จักเสียสละ และเห็นแก่ประโยชน์ส่วนรวมมากกว่าประโยชน์ส่วนตัว

27. พาเด็กไปเที่ยวในสถานที่ที่มีสิ่งแวดล้อม และธรรมชาติที่สวยงาม เพื่อย้อมใจให้เกิดความรักในธรรมชาติ และสิ่งแวดล้อม

28. เวลาเด็กทำผิด หากไม่ใช่ความผิดที่ร้ายแรงก็เพียงแต่ตักเตือน การตักเตือนอาจใช้เพียงภาษากายก็พอ ไม่จำเป็นต้องดุด่าว่ากล่าว หากเด็กรู้ตัวว่าผิดแล้วก็ไม่ควรซ้ำเติม

29. ให้ความไว้วางใจแก่เด็ก ไม่ใช่เอาแต่ห้ามหรือคอยระแวดระวังจับผิด

30. ให้ความเป็นเพื่อนกับเด็ก

ทั้ง 30 ข้อนี้เป็นประสบการณ์ที่ผมได้จากครอบครัว และผมใช้ปฏิบัติต่อลูก รวมไปถึงเด็กนักเรียนวชิราวุธ ในขณะที่ผมเป็นผู้บังคับการอยู่ด้วย เป็นการเลี้ยงดูอบรมเด็กที่บางคนอาจเห็นว่า “อ่อน” เกินไป เพราะไม่มีการบังคับจ้ำจี้จ้ำไช แต่เด็กๆ ที่ได้รับการอบรมบ่มนิสัยแบบนี้ จะมีความไว้วางใจผู้อื่น มีวินัยในตนเอง เกรงกลัวบาป มีความเป็นอิสระ มีจิตใจดี โอบอ้อมอารี ไม่เห็นแก่ตัว มีความเข้มแข็ง และมีเมตตากรุณา

ผมไม่แน่ใจว่า ผู้ที่ผ่านการเลือกตั้งเข้ามาปกครองประเทศ จะเคยเป็นเด็กที่ได้รับการปฏิบัติเช่นนี้หรือไม่ ผมเห็นว่าพฤติกรรมของคนเราสะท้อนให้เห็นถึงชีวิตวัยเด็ก การเอาใจใส่เด็ก และอบรมบ่มนิสัยให้ดีจึงสำคัญมากกว่าสิ่งอื่นใด

อ่านดูแล้วเป็นอย่างไรบ้างครับ... ผมรู้สึกภูมิใจที่พ่อแม่ของผมสอนให้ผมเติบโตมา เป็น "คน" โดยสมบูรณ์ แม้จะไม่เก่ง ไม่ร่ำรวย ไม่ดีเท่าเทียมคนอื่นๆ แต่ผมเป็นคนดี และร่วมกับคนในสังคมไทยได้อย่างมีความสุข โดยการคิดดี ทำดี ช่วยเหลือผู้อื่นเท่าที่ทำได้ และมีความสุขในสิ่งที่ตัวเองทำ..
ขอบคุณครับคุณพ่อคุณแม่.....

ALL GENTLEMAN CAN LEARN
ขอแก้ไขเพื่อ แนบลิงค์ ครับ..
http://olddreamz.com/bookshelf/properties/propcon1.html
แก้ไขเมื่อ 28 ก.ค. 53 11:16:44

จากคุณ : sundancer

เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 53 11:15:33