Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
ภารกิจ "ขอชุดนักเรียนใหม่-ใส่ให้น้อง" สำเร็จแล้วครับ ติดต่อทีมงาน

ดาว

“พนา…หนูกินหมดไหมลูก?”
ผมลุกตัวขึ้นจากเก้าอี้ เพื่อขยับเข้าใกล้เด็กหญิงตัวน้อยๆ ดวงตากลมโตภายใต้เสื้อตัวเก่าที่ขาดวิ่น
ขณะที่เธอกำลังนั่งมองถ้วยน้ำแข็งไสอยู่ในมือ ลักษณะท่าทางเช่นนี้ ผมเดาว่าธอคงอิ่มจนกินต่อไม่ไหวอย่างแน่นอน

“ค่อยๆกินไปลูก”
ผมลูบหลังเด็กน้อยเบาๆ  และเอาใจช่วยให้เธอกินให้ได้มากที่สุด
“หนูอิ่มแล้ว  หนูจะเอาไปให้แม่”
….

คำว่า “หนูอิ่ม”
ได้ยินแล้ว พาลคิดว่า เธอคงอิ่มจริงๆ
แต่คำว่า…“หนูจะเอาไปให้แม่” ทำให้ผมคิดในใจว่า
“เธออิ่มจริงๆหรือเปล่า พนา?”
หรือเธอห่วงแม่  เธออยากให้แม่กินของหวานให้ชื่นใจแบบที่เธอกำลังกินน้ำแข็งไสถ้วยนี้ใช่ไหม?
“แม่หนูอยู่ไหนล่ะ?”
ผมถาม  จริงสิ!! ผมพบพนาทุกครั้งที่มีโอกาสไปเยี่ยมเด็กๆที่นี่ ทราบเพียงว่า เธอมีสัญชาติ “กัมพูชา”
แต่ไม่ทราบแน่ชัดว่าเธอ เป็น “ลูกครึ่ง ไทย-กัมพูชา” หรือไม่? เพราะเธอพูดภาษาไทยได้ชัดเจน
“แม่หนูอยู่นู้น…”
นิ้วน้อยๆของเธอ ชี้ไปที่ป่ามันสัมปะหลัง อยู่ไม่ไกลจากจุดที่ผมนั่งอยู่นัก
เห็นผู้หญิงคนหนึ่ง กำลังก้มๆ เงยๆขุดมันสัมปะหลัง
เพื่อหารายได้มาเลี้ยงครอบครัว และตัวของเธอเอง

ผมรู้สึกผูกพันกับ “พนา” เด็กน้อยเดียงสาคนนี้เหลือเกิน  …น่ารักตามประสาและใสซื่อสมวัยของเธอ

[จากประสบการณ์ชีวิต : วันที่ 13 กุมภาพันธ์ 2554 ณ  เพิงขายอาหารริมทาง  จ.สระแก้ว และภาพน้องพนาในวันเดียวกัน]

 
 

จากคุณ : ออมสินไตตั้น
เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 54 02:40:24




ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com