อ่านแล้วนึกถึงตัวเองจังค่ะ ส่วนตัวเราเองจบตรี แต่ช่วยงานที่บ้านบวกกับทำขนมขายเป็นงานเสริม ซึ่งเป็นสิ่งที่เราทำแล้วมีความสุขค่ะ พ่อแม่น่ารักมากไม่เคยว่าเราเลยที่เราไม่ทำงานนอกบ้านและยังสนับสนุนในสิ่งที่เราทำแล้วรักค่ะ
ส่วนตัวแม่เราก็มีเพื่อนนิสัยแย่แบบนี้ค่ะ มาทับถมแม่ตอนเราจบใหม่ๆ ว่าลูกเค้านะอย่างโน้นอย่างนี้แม่ได้แต่ยิ้มไม่ว่าอะไร แล้วเค้าก็คุยกันต่อว่า
ถาม ลูกพี่มีเงินเดือนเป็นหลายหมื่นแล้วให้เธอเดือนเท่าไหร่ :
ตอบ ไม่ได้ให้แค่ค่าแต่งตัวมันก็หมดแล้ว อ่อหรอคะไม่เหมือนไออ้วนเลยขายได้ยกให้เราหมด(ไออ้วนคือเรา)
เผอิญวันนั้นเราไปห้างเพิ่งกลับมาขนมวางอยู่ เค้าก็ถาม ขนมที่วางอยู่นี่เยอะแยะใครซื้อมาเนีย แม่ก็ตอบอ่อไออ้วนซื้อมาให้เค้าก็เงียบ แล้วบ่นลูกเค้าไม่ขยันซื้อเหมือนเราเลย
แล้วเค้าก็เงียบไปเลยค่ะตั้งแต่นั้นมาไม่เคยพูดอะไรต่อ
เราถามแม่ว่ารู้สึกแย่ไหมที่เราไม่ได้ทำงานกินเงินเดือนคนอื่น เหมือนลูกบ้านอื่นเค้า แม่ตอบให้เรารู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากที่เกิดเป็นลูกพ่อแม่ ว่า "เงินทองไม่สำคัญ มากน้อยก็เงิน ศักดิ์ศรีคนเรามีเท่ากันตราบใดที่เป็นคนดีและ สำคัญที่สุดคือความกตัญญู คนเราบางทีมีเงินเดือนเป็นแสนๆแต่ก็มองข้ามพ่อแม่ไป ตัวเองกินหรู กินดี พ่อแม่บางทียังทอดไข่กินอยู่บ้าน แต่ลูกแม่เป็นเด็กดี ทำให้พ่อแม่มีความสุขไม่หนักใจแค่นี้ก็พอแล้ว"
ต้องขอบคุณพ่อแม่ค่ะที่เข้าใจเรา ใครไม่เข้าใจเรา เราไม่สนใจค่ะ อย่าคิดมากนะคะสู้ๆค่ะ
พวกทำขนม ทำอาหารขาย ไม่มีเกียรติ ไม่มีศักดิ์ศรี
... คนพูดจาแบบนี้ น่าตบให้ปากฉีก
