ความคิดเห็นที่ 1 อีกสองสามตัวอย่าง ที่โรงเรียน มีสนามฟุตบอลขนาดใหญ่อยู่ด้านหน้า ถัดจากสนามบอลไป เป็นลานซีเมนท์ ซึ่งไว้สำหรับยืนเข้าแถวเคารพธงชาติ หรือกิจกรรมอื่น สนามฟุตบอลนี้โรงเรียนกั้นเชือกฟางไว้แทบจะตลอดเวลา ไม่ให้เด็กเข้าไปวิ่งเล่น เว้นแต่มีการแข่งกีฬา หรือวิชาพลศึกษาจึงจะเข้าไปใช้ได้ เพราะเกรงสนามหญ้าไม่สวย อันนี้ลูกวิจารณ์ต่อหน้าคุณครูใหญ่ว่า "มีไว้หลอกพวกผู้ปกครองที่พาลูกมาสมัครเรียนครั้งแรกละสิ" อาคารเรียนของลูก เป็นตึกสามชั้นรูปตัวไอภาษาอังกฤษ ฝั่งซ้ายและขวาเป็นบันไดขึ้นอาคาร  ชั้นล่างสุดเป็นห้องพักครู ห้องสมุด ห้องบัญชี ห้องธุรการ ชั้นสองและสามเป็นห้องเรียน ถ้าเรายืนที่สนาม หันหน้าเข้าตัวอาคาร  ชั้นล่างข้างบันไดด้านขวา จะเป็นที่สำหรับให้เด็กดื่มน้ำ  มีกฎข้อหนึ่งว่า ห้ามเด็กๆเดินผ่านห้องพักครู  คือถ้าหากลงบันไดด้านซ้ายแล้วอยากจะดื่มน้ำละก็ ต้องลงไปที่สนาม อ้อมไปค่ะ  อย่างนี้ไม่พ้นปากลูกชายแน่ เพราะเขาเข้าไปถามคุณครูที่ทำหน้าที่เวรปล่อยเด็กกลับบ้านทันที   "ถ้าเดินผ่านหน้าห้องคุณครูแล้วจะมีใครตายหรือครับ" แรงนะ.. ช่วงเวลานั้น ต้องเข้าไปพบคุณครูผู้ปกครองบ่อยมาก เพื่อรับฟังคำตำหนิ แล้วไม่ว่าจะอธิบายอย่างไร ลูกก็ไม่ยอมรับ สิ่งที่เขาทำคือสงบวาจา ไม่ถามแรงๆ แต่ถ้าอยู่บ้าน คุยกับแม่ เขาจะบอกว่านี่ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย แก้ไขเมื่อ 13 ก.พ. 52 14:02:32 จากคุณ : anthurium - [ 13 ก.พ. 52 13:36:52 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ช่วงนั้น รู้สึกลำบากใจ ที่มีภาพเป็นแม่ผู้ให้ท้ายลูก ไม่รู้จักสั่งสอนอบรมให้ลูกอ่อนน้อม และเคารพกฎวินัยของโรงเรียน เรียนอยู่โรงเรียนนี้จนถึงประถมปีที่ห้า  สองคนพ่อแม่เริ่มคุยกันเรื่องโรงเรียนมัธยม จะให้ลูกเรียนที่ไหนดี เพราะคงเรียนต่อที่นี่ไม่ไหว ลูกแอนตี้ไปเสียทุกเรื่อง  และบังเอิญเกิดเรื่องขึ้นด้วย วิชาว่ายน้ำเป็นไม้เบื่อไม้เมาของลูกมาก เพราะว่าเขาเกลียดคุณครู คุณครูสอนการกลั้นหายใจด้วยการใช้มือหนึ่งกดศีรษะเด็กไว้ในน้ำ  อีกมือถือนาฬิกาจับเวลา ถ้าไม่ครบเวลาที่คุณครูกำหนด เด็กจะขึ้นมาหายใจไม่ได้ เด็กๆหลายคนกลัวคุณครูจนลนลาน  ลูกไม่กลัวแต่แสดงออกด้วยการไม่สบาย ทุกวันอังคารที่มีวิชาว่ายน้ำ ลูกจะมีไข้สูงบางครั้งถึงกับต้องหอบหิ้วกันไปรพ.   ป้าป้อมไปปรึกษาคุณครูใหญ่ เพื่อขออนุญาตให้ลูกไม่ต้องเรียนว่ายน้ำในชั้นเรียน นี่ไม่ถึงกับตามใจลูกนะคะ คือโรงเรียนมีการเรียนพิเศษช่วงเย็นอยู่แล้ว มีคุณครูอีกท่านเป็นผู้สอนว่ายน้ำ เป็นครูที่ทางโรงเรียนจัดหามาเอง ชื่อคุณครูพี่เขียว ลูกชอบเรียนกับคุณครูท่านนี้ และเราต้องเสียเงินเพิ่มด้วย โรงเรียนไม่เสียประโยชน์อะไร ขอคุณครูใหญ่ว่า ให้ลูกเรียนพิเศษเย็น แล้วสอบกับคุณครูที่โรงเรียนกำหนดตามเวลาปรกติ ตกลงกันได้อย่างนี้   แก้ปัญหาให้ลูกได้ราวสองเดือน ปรากฏว่ามีเด็กเสียชีวิตจริงๆเนื่องจากคุณครูท่านที่มีปัญหานั้นกดศีรษะนานเกินกว่าเด็กทนไหวจึงขาดใจ  จนเกิดคดีความใหญ่โต เพราะเหตุการณ์ครั้งนั้น จึง  "ฟัง" ลูกเสมอ สอนตัวเองว่า เสียงของเด็กสำคัญเท่าๆกับเสียงผู้ใหญ่  ถ้าแม่ไม่ฟังเสียคนหนึ่งแล้ว ใครจะเคียงข้างลูก ลูกจะหันไปพึงพาใครได้ จากคุณ : anthurium - [ 13 ก.พ. 52 13:58:41 ]

ความคิดเห็นที่ 3 พี่สาวของสามี เล่าเรื่องโรงเรียนประจำแห่งหนึ่งที่ภูเก็ตให้ฟังว่าน่าเรียนมาก สามคนพ่อแม่ลูกจึงไปดูกัน อันที่จริงแล้ว ไม่นึกจริงจังอะไร เพราะยังเหลือเวลาอีกปี สำหรับการหาโรงเรียนไปเรื่อยๆจนกว่าจะพอใจ เพราะลูกเพิ่งเรียนประถมห้า   ไปถึงโรงเรียนเป็นช่วงเวลาปิดเทอมใหญ่ของโรงเรียนปรกติ แต่ที่นั่นมีเรียนซัมเมอร์  ตามประสาโรงเรียนเอกชน เขามีฝ่ายประชาสัมพันธ์อย่างเป็นเรื่องเป็นราวและหรูหรา เชิญผู้ปรกครองเข้าห้องรับรองย่อยบรรยายสรุปย่อให้ฟัง หลังจากนั้นมีเจ้าหน้าที่พาชมโรงเรียน แบบหนึ่งคนต่อหนึ่งครอบครัว ดูการเรียนการสอน ห้องอุปกรณ์ ห้องกีฬาประเภทต่างๆ ตลอดไปถึงโรงอาหาร และหอพัก ที่โรงอาหาร มีการจัดอาหารแบบเลือกตักรับประทานเอง แบ่งเป็นสี่เคาน์เตอร์ อาหารไทย ฝรั่ง  มังสวิรัติ  ขนมและของหวาน อีกด้านหนึ่งเป็นโต๊ะยาว เรียงอุปกรณ์สำหรับรับประทาน จานชาม ฯพนักงานทุกคนในโรงอาหารแต่งชุดขาวสวมหมวกเชฟ พนักงานที่ยกถาดอาหารจากครัวออกมาเติมสวมถุงมือขาวด้วย หรูหราซะ.... ส่วนที่แม่ชอบคือหอพัก ทุกหอมีคุณครูพ่อบ้านแม่บ้าน (แล้วแต่หญิงหรือชาย) ซึ่งเป็นอาจารย์ที่จะดูแลทุกอย่าง ตั้งแต่เลิกเรียนกลับเข้าถึงหอ เช็คชื่อ ทำการบ้าน อาบน้ำ เข้านอน ซักรีด ห้องพยาบาล  ห้องพักไม่มีกลอน ลูกบิดประตูเป็นชนิดล็อคไม่ได้ และมีสองแบบคือ นอนคนเดียว กับนอนสองเตียง  คุณครูสามารถเข้ามาดูแลได้ และแอบกระซิบกับแม่ว่า เพื่อกันปัญหาเรื่องเพศสัมพันธ์วัยเด็กด้วย แก้ไขเมื่อ 13 ก.พ. 52 14:24:03 จากคุณ : anthurium - [ 13 ก.พ. 52 14:20:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาร่วมสมาคมคนรักลูกครับ เมื่อวานไปงานหนังสือใน more ore มา ซื้อหนังสือ Astromy ภาษาอังกฤษ เด็กน้อยสองเล่ม กะจะให้วันวาเลนไทน์ สมัยก่อนซื้อแต่หนังสือที่พิมพ์เป็นภาษาไทย แต่เนื่องจากโรงเรียนส่งไปแข่งภาษาอังกฤษ 2 เวทีแล้ว คิดว่าเค้าคงดูรูปรู้เรื่อง ก็เลยเริ่มซื้อหนังสือภาษาอังกฤษให้ ไม่รู้ทำไมเวลาจะซื้อของให้ตัวเองคิดอยู่สี่ห้าสิบรอบ แต่พอซื้อให้เด็กน้อย แทบไม่ต้องคิดเลย ชาติก่อนทำกรรมอะไรมาไม่รู้ จากคุณ : ขาJohn - [ 13 ก.พ. 52 14:36:43 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ลูกตัดสินใจจะเรียนที่นี่ เริ่มตั้งแต่เทอมนี้เลย  พ่อแม่กลับเริ่มลังเล   เอ๊ย ได้ไง ตัวกระเปี๊ยกอยู่ยังไงคนเดียว ลูกยืนยันว่าอยู่ได้ ลูกชอบ  ที่สุดก็ตกลงใจสมัคร และลูกเรียนที่นี่จนจบมัธยม ระหว่างเวลาช่วงนั้น ลูกมีแต่ความสุขนะ เรื่องที่เล่าบอกได้เลยว่าเขาสบายอกสบายใจกว่าโรงเรียนเดิมมาก อย่างเช่น - กลางคืนแอบเล่นสงครามตีหมอนจนนุ่นกระจาย คุณครูลงโทษให้วิดพื้นสนุก (วิดพื้นสนุกได้ไง?) - ตอนทำการบ้านคุณครูสอนหาคำตอบจากอินเตอร์เนท - ลูกทำโปรเจคย่อยช่วยคุณครูเขียนโปรแกรมงานกีฬาสี  งานของลุกได้รางวัล -  วิชาคอมฯ ครูให้ลูกรื้อเครื่องประกอบเครื่อง ฯ - วิชาช่างไม้ คุณครูให้ใช้ ค้อน เลื่อย สว่านไฟฟ้า (สำหรับเด็กอายุ11ปีนะคะ) ไม่ห้ามเลย เรื่องนี้เล่าอีกนิด ครั้งอยู่บ้าน พ่อสอนลูกขับรถยกตั้งแต่ตัวเท่าเมี่ยง จนคล่องแคล่ว วันหนึ่งเพื่อนของลูกมาเที่ยวที่บ้าน ขับรถยกนั่งเล่นกันในบริวณบ้าน คุณแม่ของเพื่อนมารับกลับตอนเย็นเห็นเข้าโวยวายจนแทบเป็นเรื่องถึงโรงพัก  คือครอบครัวเราไม่เคยห้ามลูกนะคะ มีแต่สอนให้เรียนรู้ ลูกเล่นเกมส์คอมฯ ส่งไปเรียนคอมฯ EEC เลย เรียนตั้งแต่อนุบาล สมัยนั้นอะไร เวิร์ด โลตัส เอ็กซ์เซล พวกนี้ เรียนตามวัย รวมทั้งรถรา อยากรู้อะไร จะสอนให้ใช้ให้เป็น ไม่มีคำว่า อย่า ห้าม ไม่ แบบไร้เหตุผลในบ้านเรา สรุปว่าโรงเรียนใหม่ ไม่ห้ามและไม่มีกฎไร้สาระ รวมทั้งสอนให้เรียนรู้ตรงตามจริตของลูกมาก และลูกมีความสุข ช่วงเวลาผลการเรียนของลูกดีมากจนเห็นได้ชัด จากคุณ : anthurium - [ 13 ก.พ. 52 14:41:12 ]

ความคิดเห็นที่ 6 นู๋จอยนี่แหละค่ะ พ่อแม่ไม่ได้สั่งสอนเพราะว่า ไม่มีเวลามาสอนนู๋จริงๆ   กับแม่แทบไม่เคยสัมผัส แต่กับพ่อ พ่อไม่เคยไปประชุมผู้ปกครองเลยค่ะ แต่พ่อไปตอนโดนเชิญผู้ปกครอง(บ่อยนิดนึง) เวลาฝ่ายปกครองพยามรายงานความประพฤติของนักเรียน ผู้ปกครองจะช๊อคกันตาตั้ง สีหน้าบางคนผิดหวังในตัวลูก แต่พ่อนู๋หน้าเรียบเฉยและบอกว่า  "ครับ ทราบครับ ไม่ใช่ไม่ทราบ" หรือเพราะพ่อจบเพาะช่าง และศิลปากรมา เลยเข้าใจเรา ถึงแม้จะไม่มีเวลาสั่งสอนเราก้อตาม จากคุณ : joycandles - [ 13 ก.พ. 52 14:51:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ช่วงแรกๆ ขับรถไปหาลูกเกือบทุกสัปดาห์ ไปถึงรับลูกออกมาจากโรงเรียนไปค้างด้วยกันที่โรงแรม แล้วออกมาหาอาหารอร่อยรับประทาน หรือเที่ยวที่ต่างๆในภูเก็ต ตามใจแล้วแต่ลูกอยากรับประทานอะไรหรือไปไหน  ค่ำๆวันอาทิตย์ค่อยส่งกลับเข้าหอพัก จนผ่านไปราวหนึ่งปี จึงเปลี่ยนเป็นเดินทางทางเครื่องบิน เพราะถูกกว่า ใช้เวลาน้อยกว่า เหนื่อยน้อยกว่า และสลับบางทีให้ลูกมาหาที่บ้านแทน ตอนเยียร์9 มีโครงการแลกเปลี่ยนนักเรียน ตัดสินใจ ส่งลูกไปอยู่อังกฤษหนึ่งปี เขาไปอยู่กับครอบครัวชาวอังกฤษที่โรงเรียนจัดหาให้ คือเป็นโรงเรียนเดียวกันค่ะ ภูเก็ตเป็นสาขา ครอบครัวนั้นสอนให้ลูกช่วงเหลือตนเอง สอนขึ้นรถเมล์ พาไปรู้จักร้านขายของที่เด็กๆควรรู้จัก เช่นร้านเครื่องเขียน ร้านขนมฯ พวกนี้ จากคุณ : anthurium - [ 13 ก.พ. 52 14:52:11 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ช่วงเวลามัธยมนี้แหละค่ะ ที่หล่อหลอมจนลูกมีนิสัยอย่างทุกวันนี้ เป็นเวลาที่เราสองคนพ่อแม่นินทาว่า "ส่งลูกไปให้ฝรั่งเลี้ยง" ทุกสิ้นเทอม โรงเรียนจัดกิจกรรมเพื่อสังคม เด็กๆต้องคัดเลือกหนังสือของตัวเองจำนวนหนึ่งนำไปมอบให้เด็กๆนักเรียนบริเวณข้างเคียงโรงเรียน หนังสือพวกนี้ต้องเป็นของตัวเองนะคะ ห้ามไปซื้อมาต่างหาก อย่างนั้นไม่ได้ ไปถึงต้องเล่าให้ฟังคร่าวๆว่า หนังสือเกี่ยวกับอะไร ดีอย่างไร แล้วจึงมอบให้เพื่อนต่างโรงเรียนได้ ทุกวันนี้ ลูกยังมีนิสัยชอบมอบหนังสือให้ใครๆ แม้แต่ไปเที่ยวกลับมาของฝากที่ลูกซื้อให้พ่อแม่คือหนังสือ ครอบครัวที่ลูกไปอยู่สอนลูกให้มีวินัย ครั้งหนึ่งลููกเล่าว่า ลูกไปเล่น "ทำท่าจะข้ามถนน" คือแหย่เท้าลงจาฟุตบาทลงพื้นถนนปั๊บ รถจะหยุดทันที เพื่อให้คนข้าม ทุกวันนี้ ลูกหยุดรถให้คนเดินถนนข้ามก่อนเสมอ หากเขารอข้ามตรงทางม้าลาย ไม่ว่าชาวกท.จะกดแต่ก่นด่าอย่างไร หน้าโรงเรียนมีร้านขนมที่ปิดตรงเวลาเป๊ะ แม้หลังเลิกเรียนเด็กๆจะวิ่งหน้าตั้งเพื่อมาให้ทันอย่างไร บางครั้งเข็มเกินไปเพียงสองนาที เจ้าฝรั่งคนขายก็จะทำหน้าเย็นตอบว่า ปิดแล้ว โดยไม่เห็นใจ  นี่ทำให้ทุกวันนี้ลูกไม่เคยผิดนัดใครเลย  หากจำเป็นต้องผิดนัดลูกจะโทรไปเลิกนัด หรือแม้แต่จะไปหาใครลูกก็จะนัดล่วงหน้า แม่แต่ไปบ้านน้าน้องน้องสาวของป้าป้อมซึ่งเปิดร้านอาหารอยู่ ลูกจะไปทานอาหารที่นั่น ลูกก็จะโทร.ไปนัดล่วงหน้า ว่าลูกจะไปวันไหนเวลาช่วงไหน ไปกี่คน ย้อนกลับไปถึงย่อหน้าแรกของเรื่อง ที่ลูกโกรธที่คุณครูไม่รับไหว้นะคะ ทุกวันนี้ ขับรถออกจากหมู่บ้านผ่านป้อมยาม เขาตะเบ๊ะ ลูกก็ประนมมือรับไหว้ทุกครั้ง จากคุณ : anthurium - [ 13 ก.พ. 52 15:04:57 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ก่อนลูกจะเข้าโรงเรียนก็ตระเวนดูโรงเรียนอยู่เหมือนกันครับ โรงเรียนหนึ่ง เป็นโรงเรียนขนาดใหญ่ มีสอนสองภาษา ครูบอกว่าเด็กสมาธิสั้น ไม่อยากรับ เราดูสภาพห้องแล้ว เล็กอุดอู้ แต่ดันติดแอร์ ถึงให้เรียนฟรีเราก็ไม่ส่งลูกมาเรียน ตอนนี้เค้าอยู่ป.2 แล้ว ก็กำลังมอง shot ต่อไปว่า ม.1 จะให้เรียนที่ไหนดี เรียนแถวบ้าน เรียนใกล้ที่ทำงานพ่อ หรือเรียน more ore จากคุณ : ขาJohn - [ 13 ก.พ. 52 15:08:37 ]

ความคิดเห็นที่ 10 8 ลูกพี่น่ารักจัง ลูกผมมือหนักเหมือนพ่อ จากคุณ : ขาJohn - [ 13 ก.พ. 52 15:13:47 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ได้ปูพื้นเล่านิสัยของลูก และเหตุผลที่ลูกแปลกแตกต่างจากเด็กทั่วไปอย่างไรแล้ว ก็จะเล่าเรื่องของหัวกระทู้ละค่ะ ตอนนี้ลูกเรียนจบ ป.ตรี ย้ายออกจากหอพักมหาวิทยาลัย กลับมาอยู่บ้าน เพื่อเรียนต่อในกท. เขาเรียนภาคค่ำ ตั้งแต่บ่ายสองถึงสามทุ่ม และทำงานให้กับบริษัทเขียนโปรแกรมแห่งหนึ่ง งานของลูกเป็นการรับมาทีละชิ้น สุดแล้วแต่บริษัทจะส่งอะไรมา ลูกเรียนจบคอมพิวเตอร์เนทเวอร์ค ไม่ใช่โปรแกรมเมอร์ ดังนั้นจึงต้องเรียนภาษาที่ต้องเขียนเพิ่มเติมด้วย เป็นทำกิจกรรมสามอย่าง เขาจะทำงานที่บ้านเวลากลางคืน จนรุ่งสางแล้วจึงนอน เพื่อตื่นหลังเทียงเตรียมตัวไปเรียน เป็นอย่างนี้ทุกวัน ป้าป้อมไปปรับปรุงบ้านซึ่งทิ้งเกือบร้างมาสิบกว่าปี ให้ลูกอยู่สบายขึ้น ด้วยการทำห้องครัว ห้องซักรีด และซื้อเฟอร์นิเจอร์เพิ่ม  ระหว่างนี้ก็ได้รบกวนพี่ๆน้องๆช่วยหาช่าง และฝากกุญแจบ้านให้เข้าไปทำงานสะดวก   (เพราะตัวเองอยู่ ตจว.) ครั้งแรกของการไปทำงาน ของช่างลูกยังไม่ตื่น ทุกคนเข้ามากันเต็มบ้าน ลูกไม่รู้ว่าใครเป็นใคร รู้สึกโกรธที่ไม่มีการนัดล่วงหน้า จึงพูดออกไปด้วยวาจาแรงๆ แบบที่ยกให้อ่านเป็นตัวอย่างข้างบน นับแต่นั้นมาญาติเหล่านั้นล้วนเป็นไม้เบื่อไม้เมากับลูก และไม่โทร.หาลูกโดยตรง ต้องโทร.มาหาแม่ เพื่อให้แม่บอกลูกอีกทอดหนึ่ง ประโยคที่ได้รับนั้น บางทีถึงน้ำตาตกในอก  "บอกลูกเทวดาของเธอด้วยนะ วันพุธนี้จะมีช่างประปาเข้าไปทำงาน" เสียใจนะ แต่ตอบว่า ขอโทษเถอะพี่ป้อมไม่ได้ั่งสอนเองส่งลูกไปให้คนอื่นเลี้ยงที่โรงเรียนประจำ ลูกเอ๊ย สิ่งที่ลูกเห็นว่าถูกต้องมันสวนกระแสกับสังคมเรา ลูกจะบังคับให้ญาตินัดล่วงหน้า ขณะที่ญาติทั้งหลายเห็นพ้องว่า พี่น้องกันบุกไปถึงที่นอนเมื่อไหร่ต้องได้ ไม่เห็นเป็นไร จบค่ะ จากคุณ : anthurium - [ 13 ก.พ. 52 15:23:53 ]

ความคิดเห็นที่ 12 11 ลูกพี่ยังมีพวกครับ ผมนี่แหละครับ ใครจะชวนไปไหนควรจะต้องบอกล่วงหน้า ไม่งั้นผมไม่ไป(อาการนี้เป็นเหมือนกันทั้งบ้านผม) ผมไม่ชอบทำอะไรลวกๆ รีบๆ ทำอะไรต้องมีการวางแผน เรื่องอย่างนี้คนจำนวนหนึ่งไม่เข้าใจครับ ไม่ว่าจะอธิบายยังไง แต่ผมเข้าใจลูกพี่ครับ แก้ไขเมื่อ 13 ก.พ. 52 15:41:45 จากคุณ : ขาJohn - [ 13 ก.พ. 52 15:39:11 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เง๊อออ แต่นู๋จอยมีเพื่อนมาเที่ยวเชียงใหม่  ตีห้าหกโมง นู๋จอยก็ตื่นไปหาเพื่อนได้นะค๊า แหะแหะ เผอิญไม่เคยมีญาติมาเยี่ยมเสียด้วยสิ ตัวคนเดียวหนะค่ะ นานๆจะมีคนมาเยี่ยมถึงบ้านสักที แบบคุณน้องกำจัดปลวก 5 5 5  :P ที่ชอบนอนดึกๆ นอกจากอาชีพการงานตัวเองแล้ว ยังชอบทำไรต่ออะไรตอนกลางคืนมากๆค่ะ เงียบและมีโลกส่วนตัวดีค่ะ บางทีทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าตอนเช้าจะมีธุระ แต่ตื่นได้ ก็มันก็เข้านอนเร็วไม่ได้จริงๆ นู๋แพ้แสงด้วย เจอแสงสว่างแล้วจะละลาย  ทั้งลูกทั้งหม๋าที่บ้านนอนดึกตื่นสายตามกันหมดเลย ตอนนี้ก็สามีด้วยอีกคน จากคุณ : joycandles - [ 13 ก.พ. 52 15:41:33 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ... พ่อซื้อนาฬิกาให้ตั้งแต่ผมจำความได้ จนถึงวันนี้ ถ้านัดใคร ผมไม่เคยสายเลย ไม่ว่ากรุงเทพฯ รถจะติดปานใด พ่อเป็นคนไม่ค่อยพูด แต่เป็นตัวอย่างที่ดี พ่อเป็นครู...   สมัยหนึ่งได้รับเกียรติให้เป็นผู้บริหาร ทั้งๆ ที่พ่อปฏิเสธอยู่นา...นมาก วันหนึ่ง...พ่อกำลังสอนหนังสือ อธิการโทรมา ถ้าเป็นคนอื่นคงต้องรีบวิ่งไปรับสาย แต่พ่อสอนต่อ โดยไม่ไปรับสาย พ่อบอกว่า...หน้าที่หลักของครูคือสอนหนังสือ มีธุระอะไรสั่งเลขาไว้ได้ ทุกวันนี้ลูกศิษย์ของพ่อหลายคนเป็นครู คนหนึ่งเคยเป็นรองอธิบดีตร. คนหนึ่งเคยเป็นรองนายกรัฐมนตรี แล รัฐมนตรี ลูกศิษย์คนหนึ่งเป็นรองอธิการบดี ได้บอกลูกศิษย์ของเค้าว่า ได้แรงบันดาลใจให้เป็นอาจารย์มาจากอาจารย์..... จากคุณ : ขาJohn - [ 13 ก.พ. 52 15:54:54 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ... แก๊งค์ส่องนก .. นัดกันวันศุกร์เย็น .. เสาร์ตีห้า .. ไปกันแล้ววววววววว ... 555 ... ง่ายเกินไปไม๊ เนี่ยยยย .. จากคุณ : พี่ทู (Patunga) - [ 13 ก.พ. 52 16:31:50 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ชอบ ---------- >เพราะเหตุการณ์ครั้งนั้น จึง  "ฟัง" ลูกเสมอ สอนตัวเองว่า เสียงของเด็กสำคัญเท่าๆกับเสียงผู้ใหญ่  ถ้าแม่ไม่ฟังเสียคนหนึ่งแล้ว ใครจะเคียงข้างลูก ลูกจะหันไปพึงพาใครได้ ถึงสาวเชียงใหม่ คห. 13  เจ๊เคยโทร.หาหนูจอย ตอน 08.30 น.ด้วยอ่ะ  โถถังกะลังมังแตก  น่าจะกะลังฝันดีเลยมั้ง    มิน่าวันนั้นเจ๊ตาขวากะตุกทั้งวันเลยอ่ะ จากคุณ : m_mix - [ 13 ก.พ. 52 16:52:35 ]

ความคิดเห็นที่ 17 จากคุณ : jiiwii - [ 13 ก.พ. 52 17:14:45 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ตอนเด็กๆ นู๋ก้อเข้ากับครูที่โรงเรียนไม่ได้เลยคะ 555+ แต่ว่าคุงพ่อ+คุงแม่เข้าใจคะ....ก็เลยไม่รู้สึกกดดันกับการไปโรงเรียนและการเรียนมากเท่าไหร่ และเห็นด้วยว่าผู้ใหญ่บางคนก็ไม่ได้มีเหตุผบดีๆ ที่เด็กต้องทำตามซักนิดเดียว.... นู๋ไม่เคยกลัวครูที่โรงเรียนเลยคะ โดนแกล้งต่างๆ นาๆ (เพราะว่าพี่ชายเป็นประธานนักเรียน + เด็กเรียน +มีระเบียบมาก) ก้อเลยคาดหวังว่าเราต้องเป็นเด็กเรียนเหมือนพี่ เซ็งเลยคะ... แบบว่าพี่อยู่บ้านก้อไม่เรียบร้อยอ่ะนะ แต่ที่โรงเรียนเรียบร้อย แต่นู๋อยู่บ้านเรียบร้อย แต่โรงเรียนไม่ยอมคะ ยิ่งไม่ผิดนี่ไม่ยอมเลย.... แม่ไม่เคยว่าเลยคะ เพราะคุงแม่เข้าใจ ครูบางคนชอบใส่ร้ายนักเรียน ชอบให้นักเรียนประจบ ไม่เข้าใจจริงๆ..... แบบว่าแอนตี้มากๆๆๆ จนไม่เข้าเรียนเลย ไม่สนด้วย สอบผ่านละกัน (ก้อบอกแม่ไปตามตรง แม่ก้อไม่ว่า 5555+ เข้าข้างลูก  อิอิอิ) เฮ้อออ เล่าแระยาว ความหลังกะครูนี้เยอะมากกกกกก 1.ชอบหลอกให้ นร. เรียนพิเศษ ถ้าไม่เรียนไม่บอกแนวข้อสอบประมาณนี้ 2.ชอบให้ทำตามทุกอย่างๆ แต่ไม่ทำตามก้อได้ผลลัพธ์เหมือนกัน 3.ชอบให้ประจบประแจง ถ้าไม่เข้าหา ถูกหักจิตพิสัย 4.ชอบหาเรื่องว่าเรา เพราะเราไม่ทำตามนี่แหละคะ ทั้งๆที่เราไม่ผิด (ว่านู๋ปุ๊บ นู๋เดินออกนอกห้องแล้วกลับบ้านเลยคะ....ไม่สนใจเช่นกัน 5555+) 5.ชอบคาดหวัง... 6. ฯลฯ เยอะมากกกก จากคุณ : santy13 - [ 13 ก.พ. 52 17:48:50 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เข้ามานั่งฟัง คุณพ่อ คุณแม่คุยเรื่องลูก ๆ กัน หนูขอเก็บเรื่องราวไว้เป็นประสบการณ์นะคะ (แต่คงอีกนานเลยกว่าจะมีเป็นของตัวเอง แหะๆ) จากคุณ : นู๋พัท - [ 13 ก.พ. 52 17:50:57 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ลูกยังมีปัญหาอื่นๆอีกค่ะ คุณมิ้งค์ เช่น ลูกไม่รู้จักใครที่บริษัท เว้นแต่เจ้านาย เพราะเข้าไปเพื่อส่งงานเพียงสัปดาห์ละสองวัน ทำไมคนที่ไม่รู้จักกันจึงแจกซองแต่งงานให้ลูก เขาไม่รู้สึกว่าเสียมารยาทหรือ ลูกมีธุระไปพรีเซนท์งานที่ ตปท.8 วัน ทำไมคนที่ลูกไม่รู้จักในบริษัทจึงฝากลูกซื้อของมากมาย คนที่ทำงานใหม่ๆ เขาเงินเดือนนิดเดียว หมื่นเจ็ดหมื่นแปด  ทำไมจึงไปถลุงเงินวันเสาร์อาทิตย์ แล้วมาอดมื้อกินมื้อ กินอาหารไร้คุณภาพราคาถูกในห้าวันทำงานแทน  แค่นี้คิดไม่เป็นหรือ ถ้าลูกยอมไปอยู่ในสังคมแบบที่ลูกชอบอาจมีความสุขมากกว่านี้นะ จากคุณ : anthurium - [ 13 ก.พ. 52 17:58:26 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ถ้าลูก ๆ เข้าใจหัวอก พ่อ แม่ ทุกเวลา นาที ก็ดีสิเนอะ ...... ขณะเดียวกัน พ่อแม่ ก้เข้าใจ หัวอก ลูก ๆ ทุกเวลา นาที ก็ คงจะแฮปปี้เอ็น ดิ้ง..... แต่....มันไม่เคยเป็นแบบที่อยากให้เป็นเล้ยยยย..... กรณีที่พี่เล่ามา ทำใจครับพี่ป้อม ผมว่าพี่ทำหน้าที่ของพี่ได้ดีที่สุดแล้ว ที่ เหลือก็อยู่ที่เด็กแล้วละครับ แต่ผมว่าพี่น่าจะต้องปากเปียกปากแฉะต่อไปอีก พักใหญ่แหละครับ 5555555 จากคุณ : เอ-ริก - [ 13 ก.พ. 52 18:32:35 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เข้าใจคุณแม่คนเก่งคะ อย่าคิดมากนะคะ จริงๆก็ไม่มีใครผิดคะ เรื่องแบบนี้มองคนละมุม เห็นกันคนละอย่าง แต่ในสังคมส่วนใหญ่ บางทีเราอาจต้องลดความเป็นตัวเราเองลงบ้าง ไม่ใช่เรื่องว่าใครถูกผิด แต่ปรับตัวเข้าหากันคะ ตอนเด็กๆ เทียนเรียนคอนแวนท์ เวลาสำคัญมากๆ นัดกันไม่เคยสายเลย โตขึ้นมานัดเจอเพื่อนม.ปลาย กับมหาลัย  สายกันทุกคน สายกันประจำ อาจเพราะนัดเจอเฉยๆ ไม่ได้ไปธุระเลยไม่ค่อยรักษาเวลา แต่ก็เซ็งที่ต้องรอ ทำให้ได้แง่คิดว่า เราเปลี่ยนเขาไม่ได้ แต่เราเปลี่ยนตัวเองได้ เลยใช้วิธีมาสายกว่าที่นัดบ้างสัก 15 - 20 นาที สำเร็จคะ ไม่ต้องรอกันให้หงุดหงิดใจ หากเราตึงเกินไป เราจะเครียดเองคะ ไม่ใช่คนอื่น อีกเรื่องนะคะ ตอนเทียนเรียนป.โท ที่บ้านจัดงาน เทียนแจกการ์ดเฉพาะเพื่อนที่สนิทไม่กี่คนเท่านั้น เพราะเกรงใจคนที่ไม่สนิท  และเกรงใจอาจารย์ที่ต้องมา หรือไม่มาก็ต้องใส่ซองให้เรา รู้สึกไม่อยากให้ท่านลำบากใจ แต่ผลปรากฏว่า อาจารย์ทราบเรื่องแล้วเรียกเข้าไปคุยกับอาจารย์ 4-5 คน ท่านบอกว่าเราเป็นลูกศิษย์ ทำไมต้องเกรงใจ มีอะไรต้องบอกอาจารย์สิ อาจารย์รักเรามาตลอด ทำไมครั้งนี้ทำไมทำตัวไม่น่ารักล่ะ ครั้งนั้นเทียนรู้สึกผิดและซึ้งใจมากคะ  ทั้งที่ก่อนหน้านี้คิดว่าเราทำถูกแล้ว บางทีโลกนี้มีหลายมุมให้เรามอง เราอาจจะพบเห็น1มุมมอง แต่ยังเหลืออีกหลายมุมให้เราได้เห็นและเข้าใจคะ จากคุณ : แสงเทียนชมพู - [ 13 ก.พ. 52 19:34:37 ]

ความคิดเห็นที่ 23 แง๊ว ตะกี้พิมพ์ส่งไปแล้วหายหมดเลย หมดกันๆ ไว้เขียนใหม่ค่ะ ยาวซะด้วย จากคุณ : กาแฟรสเสน่หา - [ 13 ก.พ. 52 20:10:34 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ^ ^ ..... ใช้คลิกขวา เลือก undo ... ข้อความที่พิมพ์ไว้จะกลับมา ... จำไว้ดีๆนะ .. ยังไงคงได้เจออีกแน่ๆ .. จากคุณ : พี่ทู (Patunga) - [ 13 ก.พ. 52 20:19:53 ]

ความคิดเห็นที่ 25 สมัยก่อนอ้อก็เกือบๆเป็นเท่าน้องป๊อปเลยค่ะป้าแอน ตอนเด็ก ในโลกมีแค่สองสี ขาวกับดำ ไม่มีเทาหรือครีมเลยค่ะ โชคดีมากที่เกิดมาในครอบครัวที่รักอ้อและอยู่ข้างอ้อมากๆ คุณแม่จะสอนจะบอกตลอด แต่ด้วยวิธีที่เรารับได้ (คืออ้อเลี้ยงยากนิดนึงนะคะ ถ้าไม่รู้ใจนี่ดื้อเงียบเลยค่ะ) ตอนเป็นเด็ก แม่บอกอะไร เราก็ไม่ค่อยเชื่อหรอกค่ะ คิดแต่ว่าแม่จะไปรู้อะไร๊... สมัยนี้เขาไปถึงไหนกันแล้ว ไม่เหมือนสมัยแม่หรอกน่า... (บาปมั้ยคะ .... สำนึกผิดแล้วน๊า) ฟังไป ลืมไป ไม่ค่อยเถียง แต่ก็มีวิธีตัวเองค่ะ ญาติๆก็ระอาอ้อไปหลายคนเหมือนกัน เพราะเราเป็นเด็กแข็ง ไม่หัวอ่อน เขาเตือนก็ไม่ค่อยเชื่อ นานวันเข้าเขาก็ไม่เตือนแล้ว (ในใจอาจจะแอบคิดตำหนิว่าพ่อแม่เราไม่สั่งสอนมั้ง) ไม่ใช่ลูกเข้านี่นา เตือนไม่กี่ครั้งก็ไม่เตือนแล้ว ถ้าเตือนบ่อยๆ เราก็เริ่มไม่ชอบแล้วค่ะ ทำหน้าหงิกใส่ แอบเบ้ปาก ว่าง่ายๆ ถ้าอ้อเป็นผู้ใหญ่แล้วเจอเด็กแบบตัวเองสมัยก่อนคงวี๊ดแตกอ่ะ พอโตขึ้นมา ... เชื่อมั้ยคะ คำสอนของแม่กลับมาในหัวทั้งนั้นเลยค่ะ ตอนนี้อ้อไม่ได้มองโลกเป็นสีขาวกับดำแล้วค่ะ ติดจะอยู่ที่เทาๆ น้ำตาลๆ หวานแหววไปทางชมพูบ้าง ส้มบ้าง (อ้าว อันนี้นอกเรื่อง) ตอนนี้ทำแบบคุณเทียนว่าอ่ะค่ะ ปรับตัว ปรับใจตัวเอง (เท่าที่บังคับได้) ให้อยู่ในสังคมแบบนี้ อะไรที่พอหยวนๆไปได้ ก็ปล่อยไป (แต่ก่อนเกลียดคำว่า "หยวนๆ" ที่สุดเลยค่ะ) ไม่รู้จะเก็บมารกใจทำไม อิอิอิ ชีวิตมีความสุขขึ้นเยอะเลยค่ะ ไม่ต้องไปถืออะไรให้เมื่อยใจแล้ว ทั้งนี้ทั้งนั้น อ้อว่ามันเป็นเรื่อง subjective นะคะ ถ้าคิดว่าจะอยู่เมืองไทย มันก็คือแบบนี้ล่ะ สังคมไทย มันหล่อหลอมวัฒนธรรมแบบนี้มานานมากกกกกกก ถ้าอยู่แล้วไม่มีความสุข เราจะแย่เองนะคะ หวังว่า ช่วงนี้จะเป็นช่วงที่น้องป๊อปกำลังค้นหาตัวเอง และขอให้เจอในสิ่งที่สบายใจที่สุดนะคะ (มีต่อ) จากคุณ : ชลันธ์ - [ 13 ก.พ. 52 22:10:10 ]

ความคิดเห็นที่ 26 แต่เรื่องการ์ดแต่งงาน.... อ้อจะลองสวมวิญญาณคนนั้นมามองอีกมุมนะคะ การ์ดแต่งงาน ปัญหานี้ อ้อก็เจอช่วงแจกการ์ดค่ะ คือเราไม่รู้ว่าจะแจกใครดี  ไม่แจกใครดี   เพราะกลุ่มเพื่อนที่ทำงาน มันค่อนข้างแบ่งเส้นยากระหว่างความสนิทจริงๆ กับที่สนิทเพราะมีงานเกี่ยวพันกัน (จะเรียกว่าหวังผลก็ไม่ผิดนัก) อ้อเดาว่านอกจากเรื่องความสนิทที่ไม่แน่ใจแล้ว บางคน (เน้นว่าบางคนนะคะ มีจริงๆ) เขากลัวถ้าไม่แจกการ์ดให้ทุกคนแล้ว คนที่ไม่ได้รับจะน้อยใจอ่ะค่ะ อันนี้พูดจริงๆค่ะ เพื่อนอ้อบางคนเป็น  บ่นว่าไม่ได้การ์ดเลย ไม่ไปดีกว่า ทำไมเขาไม่แจก โง้นงี้.... จากคุณ : ชลันธ์ - [ 13 ก.พ. 52 22:18:35 ]

ความคิดเห็นที่ 27 สำหรับอ้อ อ้อโชคดีที่มีข้ออ้างจัดงานที่ต่างจังหวัด เพราะฉะนั้น อ้อถามก่อนเลยค่ะว่าไปมั้ยคะ ถ้าไม่ได้ อ้อจะไม่ออกการ์ดเลยค่ะ ไม่อยากได้ซองเฉยๆ แต่มีพี่คนนึง เขาไม่ยอมเลย ทั้งๆที่ก็ไม่ได้สนิทกันมากนะคะ เขาบอกให้ออกการ์ดให้เขา เขาจะฝากซอง อ้อก็บอกว่า อย่าเลยค่ะ เกรงใจจริงๆ แค่เขียนการ์ดอวยพรให้อ้อก็ได้ค่ะ อ้อไม่อยากรับซองเฉยๆ แต่ถ้าไปได้ อ้อจองโรงแรมให้เลยค่ะ พี่เขาไม่ยอม เดินมาทวงหลายครั้งมาก จนอ้อเกรงใจ ต้องออกซองให้เขา และมีอีกกรณีนึง งานเดียวกันเลยค่ะ อ้อทราบมาว่าพี่ที่อ้อสนิทคนนึงมาไม่ได้ เพราะตั้งใจจะมากรุงเทพฯอยู่แล้ว (คุยกับอีกคนเลยรู้ ไม่ได้คุยกับเขาโดยตรง) อ้อเลยไม่ได้ออกซองไปให้ ด้วยความเกรงใจว่าถ้าเราออกซองไป เขาก็ได้แต่ฝากเงินมาให้ ... ผ่านไป 1 ปี ได้โทร.คุยกัน (ไม่ค่อยได้ติดต่อกันอ่ะค่ะ) เขาต่อว่าอย่างจริงจัง ว่าอ้อไม่ยอมให้ซองเขา อ้อต้องระลึกความทรงจำ โต้กลับไปว่า อ้าว ก็รู้ว่าพี่จะมากรุงเทพฯ เลยไม่ให้อ่า เขาก็ดุอ้อใหญ่เลยค่ะ ว่าอ้อเป็นเด็กกว่านะ ยังงัยก็ต้องให้ซองเขา คิดดูนะคะ ไม่ได้คุยกันนาน แต่โดนดุเรื่องนี้เกือบสิบนาทีอ่ะ เล่าให้ป้าแอนฟังอีกมุมนะคะ .... จากคุณ : ชลันธ์ - [ 13 ก.พ. 52 22:25:29 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เป็นคนหนึ่งที่ไม่กล้าคิดเรื่องมีลูกค่ะ กลัวจะเป็นพ่อเป็นแม่ที่ดีของลูกไม่ได้ แม่บอกว่า...อย่าคิดมาก ถ้าคิดจะมีลูกก็ต้องคิดมีสามี แล้วก็ต้องคิดมีแฟนเสียก่อน จบกัน ไม่ต้องคิดต่อแล้ว ด่านแรกก็ไม่ผ่าน 5555555555555555 ดีค่ะ คนเป็นพ่อเป็นแม่นี่...สู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดยอด แม่บอกว่า ทำงานไม่พอใจก็ลาออกได้ แต่คนเป็นแม่...ไม่ว่าจะยังไงก็ลาออกจากตำแหน่งแม่ไม่ได้ ทนอย่างเดียว แล้วก็ให้อภัย เห็นกระทู้นี้แล้วรักแม่ขึ้นอีกกองโตๆ  คนเป็นแม่นี่...นับถือจริงๆ นะ จากคุณ : tawanwad - [ 13 ก.พ. 52 23:08:34 ]

ความคิดเห็นที่ 29 จากคุณ : ปวดหลัง 55555555 (จะไปลาสา) - [ 14 ก.พ. 52 00:05:38 ]

ความคิดเห็นที่ 30 น้องป๊อบเรียนที่ ดัลลิช ใช่ไหมคะ แหม่มว่าน้องป็อบก็มีลักษณะบางอย่างคล้ายคุณแม่ ตรงที่เป็นคนตรง และมีเหตุมีผลอยู่เสมอ แต่ความที่เป็นคนรุ่นใหม่  / สังคมโรงเรียนอินเตอร์/ ต่างประเทศ ฯลฯ ก็มีส่วนนำให้เขาคิดอะไรแบบตรงไปตรงมามากกว่า มีความเป็นส่วนตัวสูง มีหลายคนที่รู้จักเป็นคล้ายๆแบบนี้เหมือนกันค่ะ เชื่อว่าเขาจะค่อยๆปรับตัวได้ เมื่อเขาเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ทำงานกับคนหมู่มากนานเข้า เขาจะเข้าใจเอง เขาคงไม่ถึงกับเปลี่ยนตัวตนของเขาไป เพียงแต่เขาจะเข้าใจพฤติกรรมของคนอื่นและทำใจยอมรับได้ อ่านเรื่องครูสอนว่ายน้ำแล้วใจหายมากๆ ครูหลายคนเป็นแบบนั้นจริง ไม่มีคุณภาพเลย ลูกหลานที่บ้านก็ช่างพูด ช่างซักถามทุกคน น้องจ้ำเขาค่อนข้างหัวอ่อน และความที่อยู่กับญาติผู้ใหญ่ตั้งแต่เล็กๆ ประกอบกับใกล้ชิดญาติพี่น้องมากๆ เลยไม่ค่อยจะเป็นคนรักความเป็นส่วนตัวเท่าไหร่ มีหลานชายลูกน้องสาวคนนึงแหละค่ะ ที่ออกจะเฮี้ยวๆหน่อย ช่างสงสัย ช่างถาม และพูดอะไรโพล่งๆ ประมาณน้องป็อปเหมือนกัน ยิ่งอ่านเรื่องไหว้แล้วครูไม่สนนี่เหมือนันเปี๊ยบเลย อันนั้นเขาถามเลย ว่าไม่เห็นหรือครับ :) จากคุณ : parachute - [ 14 ก.พ. 52 02:40:13 ]

ความคิดเห็นที่ 31 แว๊กกก..อ่านแล้วนึกถึงหลานตัวเอง.. เรียนนานาชาติเหมือนกัน.. แล้วก็คงมีปัญหาเดียวกันด้วยค่า....เฮ้อ.. จากคุณ : ascha - [ 14 ก.พ. 52 10:01:34 ]

ความคิดเห็นที่ 32 นู๋กี้ไม่มีลูก แต่นู๋กี้เข้าใจว่า เลี้ยงลูกเนี่ย มันยากนะ กว่าคุณน้องชายคนเล็กจะเรียนจบม.3 ได้เนี่ย นู๋กี้ต้องใช้จิตวิทยา คุยกันตลอด ต้องใช้เหตุใช้ผลกับเค้า ซึ่งมันขัดเเย้งด้วยที่ว่า แม่และพ่อ เค้าเลี้ยง ลูกแบบเอาอารมณ์พ่อแม่เป็นหลัก เค้าก็คิดว่านู๋กี้ตามใจน้อง พอมันจบม.3 ได้ ต้องหาที่เรียนเข้าม.4 วันที่ต้องไปนั่งรอหน้าห้องผอ. อ้อนว้อนขอให้น้องชายเข้าเรียน โดยกำเงินไว้แค่ 5พันบาท มันเร้าใจมาก แล้วยังมีประเด็นหลังจากเอามันเข้าเรียนได้ มันดันเข้ากับเพื่อนที่โรงเรียน ไม่ได้ โดยให้เหตุผลว่า ไม่อยากไปเลยอ่ะเจ๊ ซ่าไม่ชินกับการเรียนแล้วมีผู้หญิงในห้องเรียน คือเค้าเรียนชายล้วนมา 3 ปี นู๋กี้ต้องใช้เหตุ และ ผล คุยกัน เค้าก็ค่อยๆปรับตัว ทุกวันนี้ กำลังจะจบ ม.6 ช่วงที่เรียนม.5 อยากเรียนวาดรูปเพื่อที่จะได้ใช้สอบเข้าสถาปัตย์ได้ นู๋กี้ก็ต้องไปหาอีกว่าจะให้มันเรียนที่ไหนดีนะ หรือพอ เรียนแล้ว มีการบ้าน มันเอารูปที่วาดมาถามความเห็นว่า เจ๊เป้นไง แก้ตรงไหนดี (เออ เราก็ไม่มีหัวด้านนี้) แต่น้องมาถามมาปรึกษา เราก็ต้องพยายาม ต้องหาข้อมูล ต่างๆให้เค้ารู้เพิ่ม ละ กว่าจะเลี้ยงคน หนึ่งคน ให้เติบโต อย่างมีคุณภาพ ให้เค้าดำเนินชีวิตโดยไม่ทำใครเดือดร้อน นี่ มันยากนะคะ แล้วน้องนู๋กี้นะ นิสัยถอดนู๋กี้มาเลย แต่มีผสมนิสัยอื่นที่เป็นตัวเค้าด้วย ตอนนี้ รอลุ้น ว่าต้องหามหาลัยให้มันเรียน ถ้ามัน แอดมิชชั่นไม่ติด 55 มันมีเรื่องให้คิดตลอดเลยวุ้ย จากคุณ : Cookie Witchy - [ 14 ก.พ. 52 10:15:47 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ขอความเห็นแย้งนิดนึง... ผมว่าการรักษาสิทธิ์กับการแสดงออกมันเป็นคนละเรื่องกัน...ต้องแยกแยะ... เรื่องที่ลูกป้าป้อม รักษาสิทธิ์ตัวเองมีนิสัยเหมือนฝรั่งนั้นเป็นเรื่องดี... แต่การแสดงออกกับสิ่งที่ตนเองเห็นว่าไม่ถูกต้องมันเป็นอีกเรื่องนึง... การพูดจาส่อเสียดและการกล่าวร้าย... ไม่ว่าต่อหน้าหรือลับหลังล้วนเป็นสิ่งที่ไม่ดีทั้งนั้น...(ผิดศีลด้วย)... ไม่การการพูดจานั้นจะเป็นการพูดเพื่อให้เกิดความยุติธรรมหรือเพื่อความถูกต้องก็ตาม... สังคมไทยยังติดกับความอาวุโสและการอ่อนน้อมถ่อมตัว(ซึ่งก็เป็นธรรมะอีกข้อ)... เมื่อเห็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง...ต้องทำตามช่องทางกระบวนการขั้นตอนที่ถูกต้อง... การพูดประชดประชัน...ส่อเสียด...ล้วนทำให้เกิดความขัดข้องใจและปัญหาตามมา... การอยู่ในสังคมจะลำบากยากเย็น... ต้องปรับปรุง...ต้องปรับปรุง... จากคุณ : โซ้ยตี๋ (ฟ้าดินมนุษย์) - [ 14 ก.พ. 52 11:19:00 ]

ความคิดเห็นที่ 34 20 ผมก็เหมือนกันครับ ความที่ผมคุยไม่เก่ง  ผมจึงรู้จักคนใน Office ยังไม่ครบเลยจนวันนี้ แต่ยังดีที่เค้าไม่ค่อยแจกการ์ด ทั้งงานบวช งานแต่งให้ผมสักเท่าไหร่ แสดงว่าคนที่ Office ลูกพี่ต้องมีปัญหาอะไรบางอย่าง รวมถึงเรื่องฝากซื้อของ น่าประหลาดที่คนไม่รู้จักมาฝากซื้อของกันได้ ความเกรงใจเป็นสมบัติของผู้ดีครับ ขนาดพี่น้องผมเรียนเมืองนอกกลับมาผมยังไม่ฝากซื้ออะไรเลยสักอย่าง 33 ผมเข้าใจว่าน้องเค้าไม่ได้มีเจตนาส่อเสียดหรอกครับ เค้าเป็นคนตรงไปตรงมา เพราะผมก็เป็นแบบนี้ เห็นอะไรก็ว่าไปอย่างนั้น คนจำนวนหนึ่งเลยหาว่าผมปากเสีย ผมเลยไม่ค่อยพูดอะไรกับคนที่ไม่สนิท เพราะเพื่อนที่สนิทกันเค้าก็จะเข้าใจ ครั้งหนึ่ง Office ผมจะจ้างผอ.คนหนึ่งซึ่งเกษียณไปแล้ว มาเป็นผู้เชี่ยวชาญพิเศษ พอผมได้ยินดังนั้นก็พูดออกไปกลางวงสนทนา "ทำไมต้องจ้าง...คนที่เลื่อนขึ้นมาแทนไม่มีฝีมือ ทำงานไม่เป็นหรือ" พี่คนหนึ่งในวงสนทนาถึงกับ หลุดปากว่า "โอ้โห.....บลา บลา บลา..." ส่วนพี่ที่เป็นหัวหน้าผมเค้าชินแล้ว เลยเฉยๆ เพราะเหตุนี้เค้าไม่เคยพาผมไปประชุมที่ศาลากลางเลย คนที่ถูกจ้างเค้าก็ไม่ได้ลำบากอะไรเลย บำนาญก็หลายหมื่น ยังจะมาเอาค่าผู้เชี่ยวชาญพิเศษอีกสองสามหมื่น แก่ปูนนั้นแล้วจะเอาตังค์ไปทำอะไรนักหนา ผมคิดไปถึงครูอาสาที่บ้านนอกในสารคดีอะไรสักอย่าง พิธีกรถามว่า "มาสอนนักเรียน ทำไมไม่คิดค่าสอนบ้าง" เค้าตอบว่า "ผมมีบำนาญอยู่แล้ว แม้จะไม่มาก แต่ก็พออยู่ได้ไม่ลำบาก" ผิดกับคนที่ Office ผมจ้างมาเป็นผู้เชี่ยวชาญลิบลับ คนดีไม่ดี ไม่ได้อยู่ที่รวยกว่าเขา ไม่ได้อยู่ที่เสื้อผ้ารองเท้าราคาแพง ไม่ได้อยู่ที่ขับรถยนต์ราคาแพง ไม่ได้อยู่ที่ตำแหน่งหน้าที่การงานสูง แต่มันอยู่ที่ใจ ที่ Office มีพี่คนหนึ่ง ตำแหน่งเป็นช่าง เงินเดือนก็ไม่มากนัก(เมื่อเทียบกับผู้เชี่ยวชาญคนข้างบน) ไม่มีรถยนต์ส่วนตัว ไม่มีโทรศัพท์มือถือ โทรศัพท์บ้านก็ไม่มี (เดาว่า พี่เค้าประหยัดอดออมเพราะมีลูกสามคน) ช่วงนั้น Big boss เซ็นสัญญามูลค่าเกือบร้อยล้าน วันหนึ่ง Boss อันดับรองรองลงมาเรียกพี่คนนี้เข้าไปพบ แล้วยื่นซองอะไรสักอย่างมาให้แล้วก็บอกว่า บลา บลา บลา... พี่เค้าบอก Boss ว่า "เอาไปให้คนอื่นเถอะครับ ผมรับไม่ได้" จากคุณ : ขาJohn - [ 14 ก.พ. 52 14:03:40 ]

ความคิดเห็นที่ 35 อืมมม... สำหรับซ่านะคะ...ซ่าไม่ใช่คนตรงต่อเวลา... แต่ก็ไม่ชอบให้ใคร มายุ่มย่ามบ้านเราโดยไม่ได้นัดหมาย... ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ หรือพี่น้อง ญาติต่างๆ ก็ตาม... ซ่าว่าการโทรบอกเจ้าของบ้าน ซักหน่อย ก็เป็นมารยาทที่ดีอย่างนึง นะคะ... จากคุณ : the zarr - [ 14 ก.พ. 52 14:38:02 ]

ความคิดเห็นที่ 36 เกรงว่าน้าจรจะตีความหมายของคำว่าส่อเสียดแตกต่างไปจากผมครับ... การเป็นคนตรงไปตรงมา ไม่จำเป็นต้องพูดจาส่อเสียดครับ... การส่อเสียดมิได้หมายความเ พียงว่าพูดจาให้คนอื่นแตกแยกกัน... แต่หมายรวมถึงการพูดให้คนอื่นแตกแยกกับตัวเองด้วย... ยกตัวอย่างเช่น "ไหว้แล้วไม่รับไหว้มายืนกันทำไมอ่ะครับ" ===> นี่เรียกว่าส่อเสียด "อาจารย์ครับ ผมไหว้อาจารย์ครับ กรุณารับไหว้ด้วยครับ" ===> นี่เรียก ตรงไปตรงมา "มีไว้หลอกพวกผู้ปกครองที่พาลูกมาสมัครเรียนครั้งแรกละสิ" ===> นี่เรียกว่าส่อเสียด "สนามหญ้านี้น่าจะปล่อยให้ได้ใช้งานบ้างนะครับ" ===> นี่เรียก ตรงไปตรงมา "ถ้าเดินผ่านหน้าห้องคุณครูแล้วจะมีใครตายหรือครับ" ===> นี่เรียกว่าส่อเสียด "ทางเดินด้านโน้นจะอ้อม ผมขอเดินทางนี้นะครับ และจะระวังไม่ให้รบกวนอาจารย์" ===> นี่เรียก ตรงไปตรงมา แน่นอนล่ะครับ เขาอาจจะไม่เจตนาพูดให้คนอื่นแตกแยกกับตัวเอง... เพียงแต่อยากให้ผู้อื่น "รู้สึก" ในความไม่ชอบธรรมนั้น... แต่การพูดส่อเสียดนั้น นอกจากจะทำให้เขาไม่รู้สึกแล้ว เขายังโกรธเราอีก... เป็นเช่นนั้นเอง... แก้ไขเมื่อ 14 ก.พ. 52 15:41:21 จากคุณ : โซ้ยตี๋ (ฟ้าดินมนุษย์) - [ 14 ก.พ. 52 15:26:33 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ไม่ได้เข้าหลายวัน กระทู้นี้ให้แง่คิดดีจริงๆ ขอบคุณพี่ป้อมที่เล่าเรื่องและขอบคุณโซ้ยตี๋ สำหรับแง่มุมที่ดีๆ ทำให้เข้าใจและตระหนักในการใช้คำพูด จะระมัดระวัง ผมเป็นอีกคนที่พูดจากับผู้ใต้บังคับบัญชา แล้วประเด็นคำพูดที่เรียกว่าส่อเสียด ออกมาเป็นประจำ จากคุณ : RadiusRoof - [ 17 ก.พ. 52 10:50:41 ]