จากกระทู้นี้ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/home/topic/R7779185/R7779185.html
หลังจากเกิดเรื่องเมื่อเช้านี้ เห็นเขาเงียบขึ้น เราเองก็ระวังเป็นพิเศษเรื่องหมาเห่า หวังว่าคงเข้าใจกันแล้ว จริงๆอ่ะเมื่อเช้านี้เราโมโหจนน้ำตาเกือบจะไหลตอนขอร้องน้องเขา ส่วนเรื่องหมามันแค่เห่าเฉพาะตอนมีเด็กมาแหย่ หรือมาเล่นเสียงดังหน้าบ้านเท่านั้น ยังคิดๆกะแฟนว่าคงต้องหาไม้เรียวเอาขู่ฝึกเจ้าหมา (เราไม่คิดว่าหมาเราเห่ารำคาญ ไม่ได้เข้าข้างตัวเอง เพราะตัวเราเองถ้าเห่าหนวกหูเราก็รำคาญ อีกอย่าง ซอยนี้หมาที่เห่าบ่อยๆก็ไม่ใช่บ้านเรา เราคิดว่าที่เด็กพูดเรื่องหมาหาเรื่องแก้ตัวมากกว่า)
ตอนนี้เราเหมือนหลอน สับสน ระแวงไปหมด นึกว่าน่าจะดีขึ้น เพราะเกิดมาไม่เคยทำอะไรน่าอายขนาดนี้เลย
เรื่องเสียงโครมครามก็ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง ตกดึกมาเวลาดูละครเขาก็ยังเปิดทีวีเสียงดังก้อง ง๊องแง๊ง วู๊ๆ อื้ออึง...ได้ยินเหมือนเป็น Background ตลอด
คือเสียงมันไม่ได้ดังออกนอกบ้าน แต่มันดังแบบก้องค่ะ เรานอนดูทีวีเสียงก้องง๊องแง๊งมันอยู่ในหูเราตลอดเวลา จะเพิ่มเสียงทีวีบ้านตัวเองเพื่อกลบ ตัวเองก็ไม่ชอบเสียงดังและคิดว่าคงไม่ดีถ้าเราทำตัวเหมือนเขา ตอนนี้รู้สึกตัวเองเรียบเรียงคำพูดไม่ถูก ช่วงเวลา 2-3 ชม ที่ดูทีวีดูไม่รู้เรื่องเลย ใจมันพะวงหงุดหงิดย้ำคิด ใจนึงก็เอ๊ะเราเว่อไปไหม ใจนึงก็คอยระแวงว่าบ้านตัวเองจะดังไปบ้านเขาไหมเดี๋ยวจะว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเอง ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นตุ๊บๆเหมือนคนกินกาแฟมาสัก 10 แก้ว
อดคิดไม่ได้ว่าขนาดยามมันก็ไม่เกรงกลัว ฝ่ายนิติก็ไม่มี ในใจคิดนี่เราต้องเล่นถึงตำรวจเลยเหรอ เราจะทำได้ไหมไม่เคยทำอะไรอย่างนี้ กังวลไปอีกจะเป็นการสร้างศัตรูไหมเนี่ย ถ้าเขาดีขึ้นมันก็จบแต่ได้ไม่ดีขึ้นก็อาจจะกลายเป็นบาดหมาง หรือถ้าเราเพิกเฉยเขาก็ทำอีกเรื่อย แค่นี้เรายังรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะประสาทกิน คิดนะว่าเอ๊ะหรือเราจะไปซื้อที่อุดหูมา แต่อุดหูงั้นเราก็ดูทีวีเราไม่ได้สิ แล้วทำไมเราอยู่บ้านเราเราต้องรู้สึกเหมือนโดนล่วงล้ำอณาเขต(ทางเสียงด้วย)
เราจะเล่าความรู้สึกนี้ให้คนให้เช่าบ้านดีไหมคะ? มันเครียดอ่ะ!
ในใจก็คิดไปอีกนะ โอเคเราน่าจะลองพูดกะตัวพี่เขาดู ตัวพี่เขาตจะไปทำงานกลับช่วงเย็น จริงๆเราก็จำหน้าเขาไม่ได้หรอกบ้านเขาคนเข้าออกเยอะแยะ นี่เรานึกภาพเดินไปหน้าบ้านกดออดเรียกเขาออกมาคุย คงจะรู้สึกเหมือนโดนสายตาเด็กทั้งบ้านเขาเพ่งเล็งมา ไม่อยากรู้สึกงี้เลย
ถ้าบ้านนี้เขาอยู่กันไม่กี่คนหรือเป็นผู้ใหญ่การที่เราจะบอกอะไรคงง่าย แต่การที่บ้านเขาเด็กอยู่เยอะคนเข้าออกก็เยอะ เวลามีเรื่องอะไรรู้สึกเข้าถึงตัวพี่ยากจัง รู้สึกเหมือนเป็นอีบ้านั่งเครียด ขณะที่พวกนั้นยังเห็นโครมครามดูทีวีตะโกนคุยกันเสียงดังสบายใจเฉิบทั้งที่เพิ่งจะผ่าเหตุการณ์เมื่อเช้ามา
เฮ่อ เครียดจังเลยค่ะ ใจเต้นตุบๆหัวร้อนผ่าว...
ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยพูดเขาดีๆนะ บางทียืนรดน้ำก็ยังมีทักทายกันบ้าง
ตอนนี้ข้างบ้านเงียบไปแล้วค่ะ แต่ก็ไม่รู้จะดังอีกเมื่อไหร่...
เราพยามคิดนะ คิดว่าไว้หาจังหวะดีๆคุยกะตัวพี่ให้ได้ แต่กว่าจะถึงวันนั้นก็กลัวว่าตัวเองจะคิดเรื่องนี้ตลอดเวลามากเกินไป นี่เรามีงานต้องทำเอากลับมาทำที่บ้านไม่มีหัวสมองจะทำไรเลยค่ะ
เครียดอดลุกขึ้นมาระบายในนี้ไม่ได้
ที่วางแผนตอนนี้คือถ้าแฟนเราอยู่บ้านใหถ้าเขาดังอีกก็ให้เขาเดินไปบอกอีก ดังอีกบอกอีก จนกว่าเราจะหาจังหวะเจอตัวพี่แล้วคุยเอง
ระหว่างนี้เราอยากขอความเห็นเพื่อนๆว่าเราควรเล่าให้คนให้เช่าบ้านฟังไหมคะ?
ในใจก็ลังเลว่าเราจะไปบอกเขาทำไม เขาคงช่วยไรม่ได้หรอก ดีไม่ดีเขาอาจจะมองว่าเรามีปัญหามาก แต่อีกใจก็อยากบอกอยากระบายและเผื่อเขาจะช่วยอะไรได้ เขาเป็นผู้ใหญ่กว่าเราน่ะค่ะ
เฮ่อออออออออTT
จากคุณ :
GetCha 
- [
22 เม.ย. 52 23:38:51
]
นอนไม่หลับ รู้สึกเครียดจังเลย ข้างบ้านเขายังเหมือนเดิม...TT
... เข้ามาดู
