ความคิดเห็นที่ 1 วันที่ 31 ธันวาคม ก็เวียนมาครบรอบอีกครั้งหนึ่ง ในวันส่งท้ายปีเก่า ร้านบะหมี่ "ฮอกไก" ก็ยังคงขายดี และดูเหมือนจะขายดีกว่าปีที่ผ่านมา สองตายายยังคงยุ่งวุ่นวาย อยู่กับการค้าขาย และแล้ววันที่วุ่นวายก็จบสิ้นลง 22.00 น. กว่าๆ  ในขณะที่ เถ้าแก่เนี้ย กำลังจะปิดร้านอยู่นั้น ประตูร้านก็ถูกผลักออกเบา ๆ ผู้ที่เข้ามา ก็คือ หญิงวัยกลางคน กับเด็กชายสองคน พอเห็นเสื้อโอเวอร์โค้ทที่เก่า และเชย เถ้าแก่เนี้ย ก็นึกขึ้นมาได้ว่า เป็นลูกค้าคนสุดท้าย ในวันส่งท้ายปีเก่าของปีที่แล้วนั่นเอง "ขอบะหมี่น้ำหนึ่งชามได้มั๊ยคะ" "ได้ค่ะ ได้ค่ะ เชิญนั่งตามสบายนะคะ" เถ้าแก่เนี้ยนำพวกเขาไปนั่งที่เดิม ที่เคยนั่งเมื่อปีที่แล้ว โต๊ะเบอร์สอง พร้อมตะโกนไปพลางว่า "บะหมี่น้ำหนึ่งชาม" เถ้าแก่รับคำพลาง จุดเตาที่เพิ่งจะดับไปพลาง "ได้ครับ บะหมี่น้ำหนึ่งชาม" เถ้าแก่เนี้ย แอบไปพูดที่ข้างหูของเถ้าแก่ว่า "นี่ตาแก่ ต้มบะหมี่ให้พวกเขาสามชามไม่ได้หรือ" "ไม่ได้ ถ้าทำแบบนั้น จะทำให้พวกเขาอาย และไม่สบายใจได้รู้มั๊ย" สามีตอบพลาง แล้วโยนบะหมี่อีกครึ่งก้อน ลงไปในหม้อที่น้ำกำลังเดือดพล่าน เดินไปยืนข้างภรรยาแล้วก็ยิ้ม ภรรยาก็พูดขึ้นว่า  "เห็นเธอซื่อๆ ทึ่มๆ ไม่นึกเลยว่า จิตใจก็ดีเหมือนกันนะ" ฝ่ายสามี เดินไปตักบะหมี่ชามใหญ่ที่กลิ่นหอมชวนกินชามนั้น แล้วให้ภรรยายกไปให้สามแม่ลูก สามแม่ลูกนั่งล้อมชามบะหมี่ กินไปพลางคุยไปพลาง เสียงคุยของสามแม่ลูกดังถึงหูของตายาย "หอมจังเลย…ยอดไปเลย…อร่อยจริงๆ ปีนี้สามารถกินบะหมี่ ของร้านฮอกไกได้ นับว่าไม่เลวทีเดียว ถ้าปีหน้าสามารถมากินได้อีกก็ดีนะสิ" กินเสร็จก็จ่ายเงินไปหนึ่งร้อยห้าสิบเยน แล้วสามแม่ลูกก็เดินออกจากร้านฮอกไกไป "ขอบคุณค่ะ(ครับ) สวัสดีปีใหม่ค่ะ(ครับ)" เสียงของสองตายาย ตามทอดหลังสามแม่ลูกจนลับหายไป .. ......... ... ....................... ............... ................................... ............. ........ ... จากคุณ : ko7vasan เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 53 08:51:39

ความคิดเห็นที่ 2 สองตายาย ยกเรื่องสามแม่ลูกมาพูดซ้ำแล้วซ้ำอีกไปได้ระยะหนึ่ง ในวันสิ้นปีของสามปีมานี้ กิจการของร้านฮอกไกดีมาก สองตายายต่างก็ยุ่งจนไม่มีเวลาคุยกัน แต่พอเลย 21.00 น. ไปแล้ว สองตายาย ก็เริ่มกระวนกระวายใจขึ้นมา เมื่อถึง 22.00 น. พนักงานในร้าน ต่างก็รับอั้งเปาแล้วก็แยกย้ายกันกลับไป พอคนกลับไปหมดแล้ว เจ้าของร้านทั้งสอง ก็ช่วยกันเอาป้ายราคาบะหมี่ในร้าน ที่เขียนไว้ว่า บะหมี่ ชามละสองร้อยเยน ที่แขวนไว้ตามผนังทั้งหมด พลิกกลับหลัง แล้วช่วยกันเขียนใหม่ว่า บะหมี่ ชามละร้อยห้าสิบเยน 30 นาทีก่อนหน้านั้น เถ้าแก่เนี้ยก็เอาป้าย จองแล้ว ไปวางไว้บนโต๊ะเบอร์สอง เหมือนกับว่า จะมีเจตนารอแขกที่ลูกค้าออกจากร้านไปหมดแล้ว ถึงจะมาอย่างนั้นแหละ 22.30 น. ในที่สุดสามแม่ลูก ก็ปรากฎตัวขึ้น พี่ชายสวมเครื่องแบบมัธยมของรัฐแห่งหนึ่ง น้องชาย สวมเสื้อแจ๊คเก็ทที่พี่ชายสวมเมื่อปีก่อน ดูหลวมและไม่พอดีตัว เด็กทั้งสองคนโตขึ้นมาก ส่วนผู้เป็นแม่ ก็ยังคงสวมเสื้อโค้ทลายสก๊อต ที่ทั้งเก่า และเชย แถมสีซีดตัวเดิม "เชิญค่ะ เชิญค่ะ" เถ้าแก่เนี้ยกล่าวทักทายอย่างมีน้ำใจ ด้วยใบหน้าอันยิ้มแย้ม และท่าทางต้อนรับอย่างเต็มที่ของเถ้าแก่เนี้ย ทำให้ผู้เป็นแม่นั้น เปล่งคำพูดออกมาอย่างงกงกเงิ่นเงิ่นว่า "รบกวนช่วยทำบะหมี่น้ำ ให้สักสองชามได้ไหมค่ะ" "ได้ค่ะ เชิญนั่งทางนี้ค่ะ" เถ้าแก่เนี้ย นำแม่ลูกไปนั่งยังโต๊ะเบอร์สอง แล้วรีบเอาป้าย จองแล้ว ออกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วตะโกนบอกไปทางครัวว่า "บะหมี่น้ำ สองชาม" "ได้ครับ บะหมี่น้ำสองชาม ได้เดี๋ยวนี้แหละครับ" เถ้าแก่ตอบพลาง โยนบะหมี่ลงไปในหม้อน้ำสามก้อน สามแม่ลูกกินไปพูดไป ดูแล้วเหมือนมีความสุขกันมาก สองสามีภรรยาที่ยืนอยู่หลังโต๊ะทำบะหมี่ ได้รับรู้ถึงความสุขที่พวกเขาได้รับกัน ในใจก็พลอยเบิกบานไปด้วย จากคุณ : ko7vasan เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 53 08:58:03

ความคิดเห็นที่ 3 "ลูกรัก วันนี้แม่ต้องขอบคุณลูกๆ เป็นอย่างมาก" "ขอบคุณ ? ทำไมเหรอครับ" "เรื่องมันเป็นอย่างนี้จ้ะ คือว่า ที่คุณพ่อของลูก ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตไปน่ะ รวมถึงทำให้คนอีกแปดคน ได้รับบาดเจ็บ บริษัทประกัน ก็ไม่รับผิดชอบในส่วนนั้น ทำให้ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเนี่ย พวกเราต้องจ่ายเงินเดือนละห้าหมื่นเยนทุกเดือน" "เอ๊ะ เรื่องนี้เราก็ทราบกันอยู่แล้วนี่ครับ" ผู้เป็นพี่ตอบ ส่วนเถ้าแก่เนี้ยได้แต่ตั้งใจฟังอย่างเงียบ ๆ อยู่หลังโต๊ะทำอาหาร "ใช่จ้ะ แต่เดิมนั้น เรายังต้องชำระหนี้ไปจนถึงปีหน้าเดือนมีนาคม แต่ว่าตอนนี้เราได้ชำระหนี้ไปหมดแล้วจ้ะ" "จริงๆ หรือครับ แม่" "จริงสิจ๊ะ นี่เป็นเพราะว่า พี่ชายของลูกขยันไปส่งหนังสือพิมพ์ ส่วนตัวลูกเองก็ช่วยแม่ซื้อกับข้าวทำอาหาร  ทำให้แม่ไปทำงานได้อย่างเต็มที่ ทางบริษัท จึงได้ให้เงินเบี้ยขยัน พร้อมทั้งเงินโบนัสพิเศษอื่นๆ เพิ่มอีก แม่เลยมีเงินไปชำระในส่วนที่เหลือได้ทั้งหมดจ้ะ" "ว้าว แม่ครับ พี่ครับ อย่างนี้ก็วิเศษสิครับ แต่ว่า...... ต่อไปขอให้ผมได้ช่วยทำอาหารต่อไปเถอะนะครับ" "ผมก็จะส่งหนังสือพิมพ์ต่อนะครับ ไอ้น้องชาย เราต้องร่วมแรงร่วมใจกันสู้หน่อยแล้วนะ" "ขอบใจลูกทั้งสองมาก ขอบใจจริง ๆ " "แม่ครับ ผมกับน้อง ก็มีความลับจะบอกกับแม่เหมือนกันครับ คือ เมื่อเดือนพฤศจิกายนที่ผ่านมา โรงเรียนของน้อง ได้แจ้งให้ผู้ปกครองไปเยี่ยมชมนักเรียนในห้องเรียน ในวันพบผู้ปกครอง คุณครูของน้อง ยังได้แนบจดหมายมาอีกหนึ่งฉบับว่า เรียงความของน้อง ได้ถูกคัดเลือกให้เป็นตัวแทนของฮอกไกโด เพื่อไปแข่งขันเรียงความทั่วประเทศ นี่ผมได้ยินมาจากเพื่อน ๆ  ของน้องนะครับ ผมถึงทราบ ดังนั้น ในวันนั้นผมจึงไปเป็นตัวแทนแม่ ไปร่วมในงานวันพบผู้ปกครองของน้อง" "จริงหรือลูก แล้วต่อมาล่ะ" "หัวข้อที่คุณครูให้เรียงความคือ ความปรารถนาของข้าพเจ้า น้องได้เอาเรื่องของบะหมี่น้ำหนึ่งชาม มาเขียนเป็นเรียงความ แล้วยังได้อ่านต่อหน้าทุกคนด้วย เรียงความเขียนว่า…หลังจากที่คุณพ่อประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์แล้ว ได้ทิ้งหนี้สินให้เรามากมาย เพื่อที่จะชำระหนี้ คุณแม่ต้องทำงานดึกดื่นหามรุ่งหามค่ำทุกวัน แม้แต่เรื่องของผม ที่ต้องไปส่งหนังสือพิมพ์ น้องก็ยังเอาไปเขียนเลย… ยังมีอีก น้องยังเขียนถึงในคืนวันที่ 31 ธันวาคม พวกเราสามคนแม่ลูกได้มาล้อมวงกันกินบะหมี่น้ำ อร่อยมาก… สามคนกินบะหมี่น้ำแค่ชามเดียว คุณตาคุณยายเจ้าของร้านยังกล่าวขอบคุณพวกเรา แล้วยังอวยพรวันปีใหม่ให้พวกเราอีก เสียงเหล่านั้นเหมือนกับว่า ให้กำลังใจให้เข้มแข็งที่จะยืนหยัดมีชีวิตอยู่ต่อไป พยายามปลดเปลื้องหนี้สินทั้งหลายของคุณพ่อ ให้หมดให้เร็วที่สุด…" ด้วยเหตุนี้ น้องจึงได้ตัดสินใจว่าโตขึ้นน้องจะเปิดกิจการร้านบะหมี่ แล้วจะต้องเป็น เจ้าของร้านบะหมี่ยอดเยี่ยมอันดับหนึ่งของญี่ปุ่นอีกด้วย พร้อมทั้งจะให้กำลังใจแก่ลูกค้าทุกคน…ขอให้มีความสุขครับ…ขอบคุณครับ…" สองตายายเจ้าของร้านบะหมี่ ที่ยืนฟังอยู่หลังโต๊ะทำบะหมี่ จู่ๆ ก็หายตัวไป  พวกเขาไม่ได้หายไปไหนเลย เพียงแต่คุกเข่ากันอยู่ใต้โต๊ะ ในมือถือปลายผ้าขนหนูกันคนละข้าง พยายามซับน้ำตาที่ไหลไม่ยอมหยุด เหมือนทำนบพังนั้นอย่างไม่ลดละ "พอน้องอ่านเรียงความจบ คุณครูก็พูดว่า วันนี้พี่ชายได้มาเป็นตัวแทนของคุณแม่ ดังนั้น ขอเชิญพี่ชายขึ้นมากล่าวอะไรสักหน่อยค่ะ " "จริงหรือลูก แล้วลูกทำอย่างไรล่ะ" "ก็มันกระทันหันเกินไป ตอนแรกๆ ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี  ผมจึงพูดว่า… ขอบคุณทุกๆคน ที่เอาใจใส่น้องผมเป็นอย่างดี น้องผม ต้องไปจ่ายตลาดซื้อกับข้าวกลับมา หุงหาอาหารทุกวัน ดังนั้น ในเวลาที่เพื่อนๆ ทุกคนมีกิจกรรมกันในตอนเย็น ก็มักจะอยู่ร่วมกิจกรรมต่างๆ ไม่ได้ เพราะต้องรีบกลับบ้าน เมื่อเป็นอย่างนี้ คงจะทำให้ทุกคนวุ่นวายกันพอสมควร เมื่อครู่นี้ ตอนที่ได้ยินน้องอ่านเรียงความ เรื่องบะหมี่น้ำหนึ่งชาม ผมรู้สึกอายมาก แต่พอได้เห็นน้องยืดอกอ่านเรียงความ เรื่องบะหมี่น้ำหนึ่งชาม ด้วยเสียงอันดังจนจบ ถึงได้รู้สึกว่า ความรู้สึกอายเมื่อสักครู่นี้ ถึงจะเรียกว่าเป็นความอายจริงๆ หลายปีมานี้ ความกล้าของคุณแม่ ที่จะสั่งบะหมี่น้ำ หนึ่งชามเพื่อกินกันสามคนนั้น ผมกับน้องจะไม่มีวันลืมเป็นอันขาด  ผมและน้องจะต้องขยัน และดูแลแม่เป็นอย่างดี และผมขอฝากน้องของผม ให้ทุกคนช่วยดูแลด้วยครับ" สามแม่ลูก กุมมือกันเงียบๆ ตบไหล่ กินบะหมี่หมดอย่างมีความสุขกว่าทุกๆ ปี จ่ายเงินไปสามร้อยเยน กล่าวขอบคุณค้อมตัวลงเคารพ และเดินออกจากร้านไป เมื่อนั้นแหละ เจ้าของร้านจึงได้รู้สึกว่าปีนี้ได้ผ่านไปแล้วจริง ๆ พร้อมกับกล่าวว่า "ขอบคุณค่ะ(ครับ) สวัสดีปีใหม่ค่ะ(ครับ)" จากคุณ : ko7vasan เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 53 09:03:15

ความคิดเห็นที่ 4 และแล้วก็ผ่านไปอีกปีหนึ่ง พอถึงเวลา 21.00 น. ทางร้านฮอกไกก็วางป้าย โต๊ะจอง ไว้บน โต๊ะเบอร์สอง และเฝ้ารอคอยการมาเยือนของสามแม่ลูกเช่นเคย แต่ในปีนั้นสามคนแม่ลูกไม่ได้มาปรากฏตัวที่ร้านเลย ปีที่สอง... ปีที่สาม... โต๊ะเบอร์สอง ก็ยังคงว่างอยู่เช่นเดิม สามแม่ลูกไม่ได้มาที่ร้านฮอกไกอีกเลย กิจการของร้านฮอกไกดีมาก เรียกว่าดีวันดีคืนเลยทีเดียว ภายในร้านมีการตกแต่งใหม่ โต๊ะเก้าอี้ก็มีการเปลี่ยนใหม่ จะมีก็แต่โต๊ะเบอร์สองที่เก็บรักษาไว้เหมือนเดิม "นี่มันเรื่องอะไรกัน" ลูกค้าหลายคนต่างก็ถามด้วยความกังขา เถ้าแก่เนี้ย ก็เลยเล่าเรื่องบะหมี่หนึ่งชามให้แก่ลูกค้าฟัง โต๊ะเก่าตัวนั้น วางอยู่กลางร้านเหมือนกับว่า เป็นการให้กำลังใจตัวเองอย่างหนึ่ง และก็ไม่แน่ว่าวันใดวันหนึ่ง ลูกค้าทั้งสามอาจจะกลับมาอีก พวกเขาหวังว่า จะใช้โต๊ะเก่าตัวนั้น ในการต้อนรับลูกค้าทั้งสามของเขา โต๊ะเบอร์สอง ตัวนั้น เปลี่ยนเป็นชื่อว่า โต๊ะแห่งความสุข ลูกค้า ต่างก็พูดต่อๆ กันไป มีนักเรียนหลายคนอยากเห็นโต๊ะตัวนี้ ถึงขนาดที่ว่า นั่งรถมาจากที่ไกลแสนไกลมากินบะหมี่ และเจาะจงที่จะนั่งโต๊ะตัวนี้ ผ่านวันที่ 31 ธันวาคม ไปอีกหลายๆ ปี พอถึงวันสิ้นปี หลังจากปิดร้านแล้ว เจ้าของร้านค้า ในละแวกใกล้เคียงร้านฮอกไก ก็มักจะมารวมตัวฉลอง โดยการกินบะหมี่ที่ร้านฮอกไก กินไปพลาง ก็รอเสียงระฆังส่งท้ายวันสิ้นปีเก่าไปพลาง แล้วทุกคนก็ไปวัด เพื่อไหว้พระด้วยกัน เป็นธรรมเนียมมา 5-6 ปีแล้ว ในวันนี้พอเลย 21.30 น. ไปแล้ว  เจ้าของร้านขายปลามาถึงก่อน พร้อมทั้งนำซาซิมิมาด้วย ต่อจากนั้น ก็มีคนมาเรื่อยๆ เป็นระยะ บ้างก็เอาเหล้ามา บ้างก็เอาอาหารกับแกล้มมา ปกติแล้ว ก็จะรวมตัวกันได้ประมาณ 30-40 คน ต่างก็คึกคักกันมาก ทุกคนที่มานั้น ต่างก็รู้ตำนานเกี่ยวกับโต๊ะเบอร์สอง ทุกคนพยายามไม่เอ่ยถึงมัน แต่ในใจต่างก็คิดกันว่า วันนี้ <i>โต๊ะจอง</i> ตัวนั้น ไม่มีคนที่พวกเขาเฝ้ารอมานั่ง มันคงจะว่างเปล่าเพื่อส่งท้ายปีเก่าอีกเช่นเดิม พวกเขาบ้างก็กินเหล้า บ้างก็กินบะหมี่ บ้างก็เข้าๆ ออกๆ ต่างก็กินกันไปคุยกันไป พูดเรื่องการค้าบ้าง คุยเรื่องโน้นเรื่องนี้ แม้แต่น้ำทะเลขึ้นลง ในระยะนี้บ้านไหน มีเด็กเกิดใหม่ ก็นำมาพูดคุยในวงสนทนา คุยมันทุกๆ เรื่อง จนเหมือนกับว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน จากคุณ : ko7vasan เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 53 09:05:45

ความคิดเห็นที่ 5 เวลาผ่านไปจนถึง 22.30 น. ทันใดนั้นเอง ประตูร้านก็ถูกผลักออกเบาๆ ทุกคนในร้านหยุดพูดคุยกัน สายตาทุกคู่มองตรงไปยังประตูร้าน ชายหนุ่มสองคนยืนสง่า ในชุดสูทสากล พาดโอเวอร์โค้ทไว้บนแขน พอเห็นว่า ผู้ที่มาเป็นใคร ทุกคนก็รู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มผ่อนคลายลง และเริ่มสนทนากันต่อไปอย่างคึกคัก ในขณะที่ เถ้าแก่เนี้ยกำลังจะพูดว่า "ขอโทษค่ะ ที่นั่งเต็มหมดแล้วค่ะ" เพื่อปฏิเสธลูกค้า ที่ไม่ได้รับเชิญอยู่นั้น ก็มีหญิงคนหนึ่ง สวมชุดกิโมโน เดินเข้ามายืนระหว่างกลางของชายหนุ่มทั้งสองคน ทุกคนในร้านแทบจะหยุดหายใจ เมื่อได้ยินคุณนายผู้นั้นพูดว่า "เอ้อ…รบกวน…รบกวนช่วยทำบะหมี่ให้สามชามได้ไหมคะ" ทันที ที่เถ้าแก่เนี้ยได้ยิน สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที แม้เวลาผ่านไปสิบกว่าปีแล้ว ภาพของสามแม่ลูกในความทรงจำ กับภาพของสามแม่ลูกตรงหน้า เธอพยายามจะนำทั้งสองภาพ มาวางซ้อนกัน เถ้าแก่ที่ยืนตะลึงอยู่ที่โต๊ะทำบะหมี่ ชี้นิ้วไปยังทั้งสามแม่ลูก "พวกคุณ .. พวกคุณ" เขาพูดได้เพียงแค่นั้น คำพูดทุกคำจุกอยู่ที่คอ ชายหนุ่มหนึ่งในสองคน เห็นท่าทีของเถ้าแก่เนี้ยที่ทำอะไรไม่ถูก ก็เลยพูดกับเถ้าแก่เนี้ยว่า "พวกเรา สามคนแม่ลูก ที่เมื่อสิบสี่ปีก่อน ในวันส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ มาสั่งบะหมี่น้ำหนึ่งชามทาน กันสามคนไงครับ และพวกเรา ก็ได้รับกำลังใจจากบะหมี่น้ำชามนั้น พวกเราจึงได้สามารถยืนหยัดมาถึงวันนี้ได้ หลังจากนั้น เราก็อพยพครอบครัวไปอาศัยอยู่กับยาย ที่อำเภอชิกะ ปีนี้ ผมสอบผ่านได้เป็นนายแพทย์แล้ว ตอนนี้ ผมเป็นแพทย์ฝึกหัด แผนกกุมารเวช ที่โรงพยาบาลเกียวโต ปีหน้า เดือนเมษายน ก็จะย้ายมาประจำโรงพยาบาลกลางของซัปโปโรแล้วครับ วันนี้ พวกเราก็เลยขอแวะมา ที่โรงพยาบาลเพื่อทำความรู้จัก และฝากเนื้อฝากตัว อีกทั้งเลยไปไหว้สุสานของคุณพ่อ ส่วนน้องชายผม ที่ครั้งหนึ่งเคยใฝ่ฝันว่าจะเป็นเจ้าของกิจการร้านบะหมี่นั้น ขณะนี้ได้ทำงานในธนาคารเกียวโต ได้เสนอความคิดที่เลิศเลออย่างหนึ่ง ก็คือ ปีนี้ในวันส่งท้ายปีเก่า พวกเราสามคนแม่ลูก จะมาเยี่ยมคารวะเจ้าของร้านบะหมี่ฮอกไก ที่ซัปโปโร และทานบะหมี่น้ำสามชามของร้านฮอกไกด้วย" สองตายาย ฟังไปพลาง พยักหน้าไปพลาง ด้วยน้ำตาคลอเบ้า เถ้าแก่ร้านขายผัก ที่นั่งอยู่ตรงหน้าประตู พยายามใช้แรงอย่างเต็มที่ ที่จะกลืนบะหมี่คำที่คาอยู่ในปากลงไปในคอ แล้วลุกขึ้นยืนพูดว่า "อ้าว…เถ้าแก่… เป็นอะไรไปล่ะ อุตส่าห์เตรียมการมาตลอดสิบปี เพื่อเฝ้าคอยวันนี้  โต๊ะจอง ตัวนั้นไง ที่พวกเถ้าแก่ จองให้ลูกค้า ที่จะมาตอนหลังสิบโมง ของคืนวันสิ้นปีไง รีบๆ ต้อนรับพวกเขาสิ  เร็วเข้า" ในที่สุด เถ้าแก่เนี้ยก็ได้สติ ตบไหล่ของเถ้าแก่ร้านขายผัก แล้วพูดว่า "ยินดีต้อนรับค่ะ…เชิญนั่งข้างในค่ะ…  นี่ตาเฒ่า…บะหมี่น้ำสามชามโต๊ะสอง" เถ้าแก่ที่ยืนตะลึงอยู่ก็รีบปาดน้ำตาแล้วรับคำว่า "ครับ..บะหมี่น้ำ สามชาม" หากดูกันตามจริงแล้ว สิ่งที่เถ้าแก่ร้านบะหมี่ทั้งสองได้ให้ไป มันไม่ได้มีค่ามากมายอะไรเลย มันเป็นแค่เพียง บะหมี่ไม่กี่ก้อน คำพูดที่จริงใจ และให้กำลังใจเพียงไม่กี่คำ รวมทั้งคำอวยพรว่า "ขอบคุณค่ะ(ครับ) สวัสดีปีใหม่ค่ะ(ครับ)" ก็เท่านั้นเอง แต่มันกลับให้ผู้ที่ถูกความจริงอันโหดร้าย บีบให้จมอยู่ในสถานการณ์คับขับ ได้สามารถกลับมามีชีวิตอีกครั้ง จากคุณ : ko7vasan เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 53 09:12:24

ความคิดเห็นที่ 6 ซึ้ง :) และหิว .......... :) อยากกินบะหมี่ญี่ปุ่น :) จากคุณ : น้าแสบ เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 53 09:28:16

ความคิดเห็นที่ 7 .. เยี่ยมมมมม มาก อาโก .. เรื่องนี้ไม่เคยอ่านมาก่อนเลย .. ขอบคุณมากที่นำมาให้อ่าน .. ลป. เวลาไปส่องนก จะได้บอกพม่าว่า ขอบะหมี่หนึ่งชาม ... ฮี่ฮี่ฮี่ จากคุณ : พี่ทู (Patunga) เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 53 11:34:32

ความคิดเห็นที่ 8 .. แต่ อาโก แค่เริ่มเรื่องก็ผิดซะแล้ว .. เรื่องนี้เกิดเมื่อ 19 ปีที่แล้ว = 2553-19= 2534 .. ไม่ใช่  31 ธันวาคม 2528   จากคุณ : พี่ทู (Patunga) เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 53 11:38:31

ความคิดเห็นที่ 9 .. แต่ อาโก แค่เริ่มเรื่องก็ผิดซะแล้ว .. เรื่องนี้เกิดเมื่อ 19 ปีที่แล้ว = 2553-19= 2534 .. ไม่ใช่  31 ธันวาคม 2528   จากคุณ : พี่ทู (Patunga) ^ ^ แหม พี่ทู คิดลึก  ก็คนเขียน forward mail เค๊าเขียนตอน  2528+19 = 2547 นี่นา บอกแล้วว่ามันเป็น forward mail จากคุณ : น้าแสบ เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 53 12:00:54

ความคิดเห็นที่ 10 จากคุณ : มูชิ มูชิ เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 53 12:52:30

ความคิดเห็นที่ 11 แวะมาอ่าน....แล้วรีบออกไปหาบะหมี่ กินซักชาม .... จากคุณ : Athongsa เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 53 14:15:25

ความคิดเห็นที่ 12 กำลังต้ม มาม่า อยู่..... 5555 จากคุณ : ด่วนที่สุด เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 53 15:19:56

ความคิดเห็นที่ 13 ไหนน้าทูบอกไม่ว่าง จากคุณ : สีไม้น้ำ เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 53 19:08:59

ความคิดเห็นที่ 14 ดีนะกินเส้นเล็กลูกชิ้นมาแล้ว.............แต่ก็ซึ้งนะเนี่ย จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 53 20:58:10

ความคิดเห็นที่ 15 แสดงว่า fwd mail นี้ผ่านมาหกปีแล้วหรือเนี่ยยยย ช่วงนี้มีแต่กระทู้ซึ้งๆ (กระทู้แนะนำสองกระทู้ทำต่อมน้ำตาแตกไปแล้ว) จากคุณ : ชลันธ์ เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 53 21:05:53

ความคิดเห็นที่ 16 อยากกินเมียวโจ้ซันมัย ห่อแดง ฮิฮิ จากคุณ : เทียนหรรษา เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 53 11:19:53

ความคิดเห็นที่ 17 ยาววววว แต่ก็อ่านจบ  ..... จากคุณ : momojang เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 53 17:56:32