ขอตอบในฐานะคนมีลูก เรามีความคิดเกี่ยวกับลูกตั้งแต่ยังไม่ได้แต่งงานว่า ถ้าเราจะมีครอบครัวของตัวเอง เราจะต้องมีลูก ตอนนั้นใครๆ จะพูดเสมอว่าความรักที่แม่มีต่อลูกนั้น ไม่มีอะไรเทียบได้ เราเคยเป็นแต่ลูก ยังไม่เคยเป็นแม่ เราอยากจะพิสูจน์ความคิดที่ว่านี้ เราอยากรู้จริงๆว่า คนเป็นแม่ทำทุกอย่างเพื่อลูกได้ แม้แต่ต้องแลกด้วยชีวิตของตัวเอง จริงๆหรือ คนเราควรจะรักตัวเองมากที่สุด แล้วทำไมแม่บางคนจึงยอมตายแทนลูกได้
พอเรามีครอบครัวของตัวเอง แล้วเราก็มีลูก มีเทวดาตัวน้อยๆ เอาไว้ดูแล เราหาความรู้ เกี่ยวกับการเลี้ยงดูเด็ก ตั้งแต่ยังไม่มีลูก พยายามหาข้อมูล และความรู้ให้มากที่สุด ในที่สุด เราก็ได้คำตอบที่เราสงสัย เราได้ประสบการณ์ที่มีค่าที่สุดในการได้มีโอกาสเป็นแม่ของเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เฝ้าอบรม เลี้ยงดู ด้วยความรัก ความเอาใจใส่ และเวลาเกือบทั้งหมด ในชีวิตให้แก่เขา ปัจจุบันภาระเราเบาบางลง ของลูกชายเราโตพอที่จะดูแลตัวเองได้ มีหน้าที่การงานที่ดี มั่นคง
ธรรมชาติของมนุษย์นั้นเมื่ออยู่ด้วยกัน เริ่มต้นด้วยความรัก ชีวิตคู่ ความเป็นสามีภรรยา ในช่วงแรกๆ ทุกอย่างจะสวยงาม เต็มเปี่ยมด้วยความสุข แต่มนุษย์นั้นมีอารมณ์ที่มักจะเกิดขึ้นหลังจาก ความรักเริ่มลดลง ความเคยชินเข้ามาแทนที่ นั่นคือความเบื่อหน่ายเริ่มตามมาติดๆ บางคนอาจจะ 3 ปี 5 ปี หรือ 7 ปี หลังแต่งงาน แล้วแต่ว่าใครจะมีคุณธรรมในใจมากกว่ากัน เมื่อถึงเวลานั้น อะไรๆที่เคยดี ก็กลับเป็นไม่ดี เคยชอบกลายเป็นไม่ชอบ สำหรับเรา ความรู้สึกนี้สามีก็เคยเกิดขึ้น แต่โชคดีที่เรามีลูก ลูกเป็นตัวประสานความรู้สึกได้ดีที่สุด แล้วทุกอย่างก็ผ่านไปได้ เรายังเคยคิดว่า ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตครอบครัว สิ่งเดียวที่เราจะขอ คือกรรมสิทธิ์ในการเลี้ยงดูลูก เพราะทุกสิ่งในชีวิต เราหาใหม่ได้ แต่เราจะไม่มีวันหาลูกได้อีก อย่างน้อยที่สุดเราก็ได้เพื่อนชีวิต นี่คือเหตุผลสำคัญของการ มีลูกค่ะ 
ทำไมเราต้องมีลูกคะ
