เรามีลูกสาวนะ หลายๆคนในชายคา ก็มีลูกสาวในวัยเรียนมหาวิทยาลัย
แต่ จั๊กจั่น ..... น้ำตาไหล ครับ
ขอบใจกระทู้ดีๆนานๆที ใน เฉลิมไทย
จากคุณ : ครู ข้างวังฯ
เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 54 09:47:54
...เมื่อคืนนี้ถ้าผมหลับก่อนรายการคนค้นคน ผมคงเสียดายไปนาน....
...ตลอดรายการเมื่อคืนนี้...ผมถามตัวเองว่า "เราเอาความสุขแบบนี้ไปทิ้งเสียที่ไหนตั้งนาน"...
..."ทำไมเราไม่ได้รับความรู้สึกดีๆ และมีความสุขแบบนี้มานานพอสมควรแล้ว"
อาจด้วยเรื่องสภาพสังคมและเหตุการณ์บ้านเมืองที่กำลังอยู่ในวิกฤต หรือตกอยู่ท่ามกลางสังคมเมืองที่ไม่ได้สังเกตุถึงความสุขเล็กๆที่ซุกซ่อนอยู่ในมุมทั่วไปที่แสนจะหาได้รอบๆตัวเรา...แต่เรากลับไม่ใส่ใจ...
สิ่งที่อยากพูดถึงในวันนี้คือ...
1. ขอขอบพระคุณรายการ คนค้นคน ที่นำความปิติ และซาบซึ้งในหัวใจมาให้ประชาชนอย่างผมได้มีความสุขอย่างเต็มอิ่ม และพร้อมจะลุกขึ้นยืนต่อสู้กับชีวิตในวันต่อไปอย่างมีรอยยิ้ม....
2. ต้องกราบขอบพระคุณท่านอธิการบดี มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย คณะครูอาจารย์ ตลอดจนนักศึกษาที่น่ารักทุกๆคนในมหาวิทยาลัย ที่ช่วยกันดูแล ให้เกียรติ-ให้โอกาส และให้ความเป็น"คน"แก่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ว่าเค้ายังมีที่ยืนในสังคม และมีตัวตนในโลกนี้....
3. ขอบคุณน้องผู้หญิงเจ้าของร้านขายต่างหู ที่ได้มอบต่างหูให้น้องจั๊กจั่นไปขายเพื่อมีรายได้ ที่สำคัญคือ เค้าได้มีโอกาสใช้ศักยภาพในตัวเองเหมือนคนอื่นๆ....ประทับใจครับ....
4. ขอบคุณเจ้าของร้านทำผม ที่ทำผมให้น้องจั๊กจั่นทุกเช้าแบบไม่คิดเงิน...
คุณเป็นคนที่ใช้วิชาชีพอย่างมีจริยธรรมและน่าชื่นชมมากๆเลยครับ...
ไม่รู้ว่าจะขอบคุณใครอีก เพราะเมื่อคืนนี้ดูรายการแล้ว ยิ้มไป หัวเราะไป
และซึ้งใจไปกับสภาพสังคมในมหาวิทยาลัยหอการค้าไทยและสังคมรอบๆมหาวิทยาลัยอย่างล้นใจ....
.................................................................................
...ผมเอง ไม่เคยเห็นมหาวิทยาลัยหอการค้าไทยอยู่ในสายตาของผมเลย...
...และสมัยเป็นวัยรุ่นจบมัธยม..ก็ไม่เคยคิดจะเข้ามหาวิทยาลัยหอการค้าไทยแม้แต่นิดเดียว...
ไม่ใช่มหาวิทยาลัยหอการค้าไทยไม่ดี...ไม่เด่น...หรือเสื่อมเสียในเรื่องใดๆ
แต่ผมไม่เคยเห็นจุดเด่น จุดดีที่น่าสนใจของมหาวิทยาลัยนี้ต่างหาก....
เหมือนมหาวิทยาลัยเอกชนทั่วไปที่หากเอ็นทร้านไม่ได้ ค่อยมาว่ากัน....
...................................................................................
แต่เมื่อดูรายการคืนที่ผ่านมาจบ....
ผมอยากไปอยู่ที่มหาวิทยาลัยหอการค้าที่สุด...
อยากไปเป็นครูที่นั่น....ไปอยู่กับนักศึกษาที่น่ารักทุกๆคนที่ไม่รังเกียรติเพื่อนร่วมโลก....
...บางคนกลับมองเห็นเค้าเป็นแบบอย่างในชีวิตด้วยซ้ำ....
อยากไปเป็นเพื่อนครูของมหาวิทยาลัยที่ให้โอกาสเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่แตกต่าง...แต่ไม่แตกแยก...
อยากไปเป็นลูกน้องใต้การดูแลของอธิการบดีผู้มีใจกว้าง...และมีวิสัยทัศน์ดีเยี่ยม....
อยากไปเดินเล่นในซอยข้างมหาวิทยาลัยที่มีพ่อค้า แม่ค้าที่ใจดี เป็นมิตร และมีน้ำใจมากมายต่อผู้คน....
นี่คือความงดงามในสังคม คือความเจริญรุ่งเรืองศิวิไรซ์ในจิตใจท่ามกลางเมืองใหญ่ที่เราหาได้ไม่ง่ายนัก...
แต่ก็ไม่ยากเกินไปที่จะมองเห็น....ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้....
....มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย ไม่ต้องโปรโมทตัวเองด้วยการเสียเงินทองจัดทำโฆษณา ลงสื่อต่างๆทั้งทางโทรทัศน์หรือป้ายประกาศใดๆเลยครับ...
..แต่การที่มหาวิทยาลัยหอการค้าไทยได้ปฎิบัติตนอย่างเมื่อคืนนี้มานาน...ไม่ว่าจะเป็นผู้บริหาร-คณาจารย์-นักศึกษา และชุมชนบริเวณนั้น ช่วยกันสร้างสรรค์โอกาส-ให้โอกาสและให้ความเป็น"คนที่มีที่ยืนในสังคม"แก่คนที่"แตกต่าง"จากเราได้....
...นี่คือการประชาสัมพันธ์ที่ดี่ที่สุด จริงใจที่สุด และยอดเยี่ยมที่สุดในการเป็นสถานศึกษาที่ปัญญาชนควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง....
...มหาวิทยาลัยหอการค้าไทยสุดยอดจริงๆเลยครับ....
...ผมขอก้มศีรษะเพื่อคาราวะบุคคลทุกคนที่เอ่ยถึงและมหาวิทยาลัยด้วยความชื่นชมจากใจจริงครับ....
.....ขอบพระคุณจากใจจริง....
....................................................................................
==== จั๊กจั่น ====
