ความคิดเห็นที่ 1 ปัญหาครอบครัวเป็นเรื่องเฉพาะตัวจริงๆนะครับ วิธีการแก้ไขของครอบครัวนึงอาจจะใช้ไม่ได้กับอีกครอบครัวนึงก็เป็นได้ เด็กกำลังเข้าวัยรุ่น เวลาและความเข้าใจ มีผลมากกว่า การบังคับ ดูแลใกล้ชิด แต่อย่าบังคับ คุยกันให้มากขึ้น ทำตัวเป็นเพื่อนกับเขาให้มากขึ้น บอกได้กลางๆเท่านั้น วิธีปฏิบัติคงต้องลงมือทำเอง ปล.ผมก็เกเรตั้งแต่ม.ต้นเหมือนกันนะ รอดมาได้ก็บุญมากแล้วเหมือนกัน ถ้าลูกชายคุณยังไม่เริ่มดื่มตั้งแต่ม.3 เหมือนผม คงยังไม่เท่าไร แค่ติดเกมส์ ติดเพื่อน จากคุณ : umibozu เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 22:25:36

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนลูกชาย ทำผิดครั้งแรก จขกท ลงโทษแรงเกินไปนะ เป็นพ่อต้องให้อภัย แม้จะทำใจไม่ได้ก็ตาม จับลูกไปอยู่วัด เหมือน ตอกหมุด ปิด ฝาโลง สัมพันธภาพ ระหว่าง พ่อกะลูก คงจบลงตรงนั้น ... วิธีฝรั่ง พิจารณาตนเอง ให้หยุดเรียน สักเทอม สักปี วิธีไทย คุณแม่ ไม่ได้ทำงานเลี้ยงลูกอย่างเดียว ปล่อยจนเหริง ควรเอาลูกไปสัมผัส กะ ที่ทำงาน กะ ทุกที่ ที่คุณไป esp ที่โคตรยากลำบากแสนสาหัส ไม่ต้องพูดสอนอะไร เค้าเห็นภาพ เด็กเหมือนผ้าขาว เค้าจะแต่งแต้มสีในใจเอง ต่อแต่นี้ เวลามอง ลูกทุกครั้ง  ให้เห็นเค้าเหมือนวันแรก ที่พบกัน แสนยินดี เวลาเรียก พ่อได้ แสนดีใจ ที่โผเข้ามากอดเรา นึกถึงวันดีๆ ดึงใจ กลับมาก่อน ค่อยเป็นค่อยไป เราไม่อยากเล่าว่า เคยผ่านประสบการณ์มา แต่หนักแสนสาหัส กว่า จขกท เป็นร้อยเท่า เราเป็นคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยว ลูกสาม เกือบ สิบปี แล้ว... แม้เหตุการณ์ผ่านไปหลายปี แล้ว เราก็ยังจำแม่น บางที ต้องถามเค้าแล้ว แหละว่า อยากเรียนสายอาชีพ ออกมาหางานทำ หรือ สายสามัญ เข้า มหาวิทยาลัย หรือ จะสอบเข้า เตรียมทหาร ฯลฯ ให้เค้าเลือกเอง อย่าขีดเส้นให้เค้าเดิน คุณ อุ้มเค้าตลอดไป ไม่ได้ เด็กบางคนส่วนใหญ่ ไม่เข้าใจพระธรรม พระพุทธองค์ฯ ตรัสว่า ผู้มีทุกข์ จึงเข้าใจในธรรม นะ \(-_-\)(/-_-)/\(-_-\)(/-_-)/\(-_-\)(/-_-)/\(-_-\)(/-_-)/\(-_-\)(/-_-)/   ถ้าเหลือบ่ากว่าแรง ให้ผู้เชี่ยวชาญแก้ไข อย่าเล่นบท โหดเลวดี อีกเลย เด๋วไปกันใหญ่ และ สุดท้าย ท่องเอาไว้ ลูกเราเป็นเด็กธรรมดา ไม่ได้พิเศษอะไร อ่ะนะ จากคุณ : PAN (REALPAN) เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 22:33:31

ความคิดเห็นที่ 3 ชอบคําตอบคุณpanในกระทู้นี้ที่สุดเลยค่ะ จากคุณ : nokaim เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 22:49:54

ความคิดเห็นที่ 4 ก่อนอื่นให้เปลี่ยนตัวเองก่อนค่ะ เราเข้าใจจขกท.ว่าคาดหวังกะลูกมาก เหมือนพ่อแม่ทุกคนนั่นแหละ แต่ ณ เวลานี้ เค้าเป็นวัยรุ่น โลกส่วนตัวความคิดส่วนตัวมากเหลือเกิน ทั้งเพื่อนที่ไปสมาคมก็ไม่ค่อยจะดี คุยกันหรือยังคะ คุยแบบลูกผู้ชาย พูดให้เค้าเข้าใจว่าเค้าเรียนไปเพื่ออะไร เพื่อตัวเค้าเองทั้งนั้น มนุษย์เราสันดานดิบ ๆ เห็นแก่ตัวแก่ได้ทั้งนั้น ลองพูดให้เค้าเห็นประโยชน์ที่จะเกิดขึ้นกับเค้า ที่ผ่านมาก็ไม่ต้องขุดอีก เป็นพ่อแม่สมัยนี้เลี้ยงสบายก็แต่ของนอกกาย แต่ใจลูกหน่ะเลี้ยงยากเหลือเกิน ต้องใกล้ชิดเค้ามากขึ้น แต่อย่าจับผิดนะคะ เข้าใจว่าช่วงนี้ติดเพื่อน เริ่มจากแยกไม่ออกระหว่างถูกต้องกับถูกใจ เราเข้าใจว่าแม่ที่ไม่ได้ทำงานบ้านใกล้ชิดกับลูกมาก(เราเองก็แม่บ้านค่ะ) แต่อย่าถึงกับขนาดต้องทำให้ลูกทุกอย่างเลย ให้เค้าเห็นคนกวาดถนน เห็นคนงาน เห็นคนนั่งทำงานในห้องแอร์ ให้เค้าแยกแยะให้ออกว่าลำบากตอนนี้สบายวันหน้า เพราะถ้าขืนสบายวันนี้วันหน้าอาจจะลำบากได้ อดทนค่ะ ยังไงก็ลูกเรา จะทิ้ง จะเบื่อยังไงก็ไม่ได้ ตั้งสติ ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ จากคุณ : NN2704 เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 23:21:26

ความคิดเห็นที่ 5 http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=nonlimited&month=01-2009&date=13&group=1&gblog=9 http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=nonlimited&month=01-2009&date=13&group=1&gblog=8 http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=nonlimited&month=01-2009&date=13&group=1&gblog=10 ผมเขียนไว้สี่ - ห้าปีก่อน ครับ link แรกมีคนเข้าไปอ่าน สามพันกว่าคน link ที่สอง มีคนเข้าไปอ่าน พันกว่าคน link ที่สาม มีคนเข้าไปอ่านสี่พันกว่าเกือบๆ ห้าพันคน มีคน copy ไปแปะ board ของเขาเอง อีกเป็นสิบ จขกท ลองเข้าไปอ่านดูครับ คงเป็นประโยชน์ ตามสมควร จากคุณ : น้าพร เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 54 23:28:48

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่เคยมีลูก แต่เคยเป็นลูก ขอออกความเห็นบ้าง 1. พ่อซึ่งเป็นผู้ชาย เหมือนลูกชาย ต้องเป็นตัวอย่างโดยการกระทำ    หนักแน่น เข้มแข็ง เป็นผู้นำ ขยัน ตั้งใจจริง ไม่โลเล ไม่ฟุ่มเฟือย คิดเยอะ ทำเยอะ พูดน้อย อย่าบ่น (ให้แม่บ่นแทน) ซึ่งผมคิดว่าคุณกำลังทำอยู่ 2. ลูกชายอายุ 12 เลยวัยเด็ก กำลังเป็นวัยรุ่นแล้ว วิธีสอนเด็กเล็กโดยการตี ด่า ใช้อารมณ์ กักบริเวณ ไม่ได้ผลหรอก มีแต่โดนต่อต้าน 3. สอนลูกวัยรุ่น บอกให้ทำนู่นทำนี่ไม่ได้แล้ว หมดเวลาแล้ว ควรดูว่าลูกคุณชอบอะไรนอกจากเรียน เล่นกีฬา เล่นดนตรี ควรส่งเสริม 4. อย่าตามใจมาก ให้แต่พออยู่ได้ มีข้าวกิน 3 มื้อ ให้เงินไปโรงเรียนแค่ข้าวเที่ยง ค่ารถกลับบ้าน ถ้าอยากได้อะไรฟุ่มเฟือยให้ใช้การเรียนแลกเอา 5. ลูกคุณแค่ไม่ชอบเรียน ไม่ได้ติดยา ไม่ได้ทำใครท้อง อย่าให้มันบานปลายไปกว่านี้ เป็นเพื่อนเค้าให้มาก ฟังให้เยอะแล้วเอามาเป็นข้อต่อรองเรื่องการเรียน 6. สุดท้าย..เพื่อนผม มันเรียนไม่เก่ง แต่มันเป็นเด็กดี พ่อแม่เข้าใจ ผมสอนมันเล่นดนตรี ตอนนี้มันเสียภาษีเท่ารายได้ผมทั่งปี มันได้เล่นดนตรีีที่มันรักและผมรัก ส่วนผมทำงานกินเงินเดือน ...555 จากคุณ : เส้นวาสนา เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 00:05:05

ความคิดเห็นที่ 7 เป็นแม่ลูกสองโตเป็นผู้ใหญ่แล้วค่ะ... มีปัญหาเหมือนกันค่ะ... มันขึ้นอยู่ที่เด็กด้วย คนโตเอาดียังรักเรียนอยู่ ถ้าเขายังคงที่แบบนี้ เมื่อจบไปจะมีอาชีพมั่นคงทีเดียว คนเล็กเคยเป็นเด็กเรียนเก่งเกียตรินิยม และพอเข้าวัยรุ่นต่อมาเริ่มไม่ใส่ใจเรียน ตัวเขาเองหัวโจกในเรื่องความคิดแผลงๆ หัวรุนแรง หลังจากเป็นห่วงมาได้หลายปี เมื่อจบม.ปลาย ไม่ยอมเรียนต่อบอกว่าจะหาประสบการณ์ชีวิต ก็ต้องปล่อยไปเพราะเขาอายุบรรลุนิติภาวะแล้ว.. หลังจากออกไปแชร์อพาทเมนท์อยู่กับเพื่อนๆ ก็มีลำบากกับอาหารการกิน ปัจจุบันเขาได้งานทำมีรายได้พอควรทำงานให้กับร้านบูติคไฮเอนด์จากปารีส ก็เพราะหน้าตาดีและมีอุปนิสัยดี การทำงานเชืื่อถือ (มาจากดิฉันฝึกให้มีความรับผิดชอบ) ทำให้มีโอกาสหางานได้ง่าย ถ้าเขารู้จักประหยัดเขาจะมีเงินเก็บนะ ก็หวังว่าเขาจะกลับไปเรียนเอาปริญญาก่อนจะอายุมากกว่านี้... แต่ตอนนี้เขายังไม่คิดจะกลับไปเรียนต่อ เพิ่มเติม จขกท. กับภรรยาต้องหนักแน่น... แต่คาดว่าตอนนี้ อาจจะสายไป ถ้าลูกชายอายุเป็นวัยรุ่นแล้ว... จขหท. ลองส่งไปรร.นายทหารสิคะ ให้มีการฝึกวินัยอาจช่วยได้นะ... การที่ภรรยาทำให้ทุกอย่าง ต้องฝึกให้เขาลำบากบ้าง.. อย่างลูกดิฉันคนเล็กเธอเกเพราะเธอหัวรุนแรงต่อต้าน มาจากมีปัญหาทางสภาพจิตใจเป็นส่วน... แต่เธอมีความรับผิดชอบกับการงานที่เธอทำงานอยู่ แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 54 01:11:48 จากคุณ : JidNince เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 01:07:17

ความคิดเห็นที่ 8 จขกท ยังยึดติดอยู่กับที่หนึ่งๆๆๆๆๆ ตอนอนุบาลกับประถมที่หนึ่งไม่สำคัญหรอกค่ะ ขึ้นอยู่กับโรงเรียนอีกว่าปล่อยเกรดแค่ไหน อย่ายึดติดให้มาก เอาล่ะ กลับมาที่ความจริงดีกว่า ลูกชายย้ายโรงเรียน การเรียนแย่ลง คบเพื่อนไม่ดี  เราว่า เป็นเพราะคบเพื่อนนี่ละสำคัญ เพื่อนไม่ส่งงาน เขาก็ไม่เห็นว่าต้องส่ง เพื่อนโดด เขาก็โดดได้ ยิ่งพอทำไม่ดี โดนลงโทษ ก็ยิ่งต่อต้าน ทำไม่ดีไปใหญ่ ตอนวัยรุ่น เพื่อนสำคัญที่สุด เพราะเด็กจะตามเพื่อน ยังงงอยู่ว่า ห้อง gifted ทำไมมีเพื่อนไม่ดี น่าจะเป็นสังคมที่ดี หัวกะทิแล้วนะ ไม่ทราบว่าอยู่โรงเรียนอะไร ถ้าเป็นเรา เราจะแก้ไข โดยเปลี่ยนสังคมให้เขาใหม่ เปลี่ยนห้อง ดูแลเรื่องการคบเพื่อน คุยเรื่องนี้กับครูว่าเขาจะช่วยแก้ไขปัญหาให้เราได้หรือไม่ เพิ่มความรักและใกล้ชิดให้ลูกมากขึ้นอย่างที่ในบล๊อกของน้าพรเล่าไว้ อ่านแล้วรู้สึกดีมาก ขอบคุณน้าพรค่ะ ทุกอย่างรีบจัดการก่อนที่จะสายไป ต้องทำด้วยความละมุนละม่อม บางทีอาจถึงกับต้องเปลี่ยนโรงเรียนก็ต้องทำค่ะ ถ้าเป็นโรงเรียนรัฐที่สอบเข้ายากๆ เด็กหัวกะทิไม่น่าจะเกอย่างนั้น เปลี่ยนโรงเรียนเป็นทางเลือกหนึ่งค่ะ สำหรับลูกสาวที่อยู่ป. 1 ขอเตือนว่าอย่ายึดติด พอวัยรุ่นก็เปลี่ยนแปลงได้ ดูแลเขาให้ดีในตอนนี้ ใกล้ชิดให้มากๆ ให้เขาเล่าทุกอย่างให้ฟัง และฟังอย่างเดียวไม่ต้องวิจารณ์อะไร ไม่งั้นต่อไปเขาจะไม่เล่า เมื่อวันหนึ้งเขาเรียนไม่ได้ดีเท่าตอนเด็ก ก็ไม่ต้องเครียด วิเคราะห์ปัญหาให้ลึกๆ มีเยอะไป ที่ตอนเด็กอยู่โรงเรียนเล็ก ๆ เป็นหัวของหมา  ต่อมาย้ายโรงเรียนใหญ่ขึ้น กลายเป็นหางราชสีห์ ก็เด็กเยอะขึ้น การแข่งขันมากขึ้น เรื่องปกติ ควรเข้าไปช่วยดูแลการเรียนเขา ช่วยแก้ปัญหาให้เขา สังเกตเขาว่าอ่อนอะไร ก็เสริมโดยสอนเองหรือเรียนพิเศษก็ว่าไป ยิ่งโตขึ้นปัญหาการเลี้ยงดูลูกยิ่งมากขึ้น ทั้งดูแลสังคม การเรียน การใช้ชีวิต ฯลฯ ที่เล่ามาไม่ละเอียดพอ ต้องคุยกับเด็ก จึงยังไม่สามารถช่วยวิเคราะห์สาเหตุปัญหาได้ คุณพ่อคุณแม่ต้องคุยกับเด็กมากขึ้น อาจให้คุยกับจิตแพทย์เขาจะช่วยได้ จากคุณ : Roselines เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 02:55:30

ความคิดเห็นที่ 9 กระทู้นี้ คุณ PAN (REALPAN) ดราม่าจังเลยค่ะ บล็อก น้าพร ดีค่ะ นนนี่กะเอามาใช้กับลูกมั่ง เอาใจช่วย จขกท. นะ แต่แม่นนนี่เคยบอกว่า แกจะเป็น ที่หนึ่งหรือที่โหล่ แม่ไม่สนใจ เพราะประสบการณ์ชีวิตไม่เหมือนในโรงเรียนหรือมหา'ลัย ไม่มีใครเป็นที่ 1 ได้ตลอด ถ้ามุ่งมั่นแบบนั้น แกจะไม่รู้จักคำว่าแพ้ คำว่าผิดหวัง ซึ่งมันทำให้แกอ่อนแอ นนนี่ว่า จขกท. กดดันลูกเรื่องลำดับการเรียนมากไปอ่ะ และเป็นช่วงวัยรุ่นด้วย หัวเริ่มแข็ง เริ่มอยากลองของ ว่างั้น จากคุณ : นนนี่มาแล้ว เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 04:14:17

ความคิดเห็นที่ 10 คห 9 นี้คือข้อความ ที่เราส่งให้คุณ หลังไมค์ ระวัง คำพูด หน่อย เรานะของแท้ ของจริง พิสูจน์ ได้ มีตัวตน ไม่ชอบ แต่งเรื่อง ให้คนฟัง ว่ะ จากทู้นี้ http://www.pantip.com/cafe/home/topic/R11150312/R11150312.html#9 มันไม่ใช่ดราม่า มันเป็นเรื่องจริง ลูกสาวคนโต เราอายุ 18 คนกลาง 15 คนเล็ก 11 เราหย่ากะ ภรรยา เกือบสิบปีที่แล้ว ถ้าคุณมีสามี ลอง ถาม แฟน ดูว่า ถ้ามีลูกเล็กๆ 9 6 2 ขวบ เค้าจะทั้งทำงาน และ เลี้ยงดู เด็กตัวเล็กๆ 3 คนไหวมั้ย มองคนอื่น ในแง่ + บ้าง มีอะไรสงสัย ถามหลังไมค์ได้ อยากเห็นตัวจริง เสียงจริง กะตา นัดเจอกันได้ เราศรัทธา ในพระธรรมแบบ สุดโต่ง ไม่พูดเท็จ แต่ที่คุณ เม้นท์ เรารับไม่ได้ ว่ะ จากใจ \(-_-\)(/-_-)/\(-_-\)(/-_-)/\(-_-\)(/-_-)/\(-_-\)(/-_-)/\(-_-\)(/-_-)/   น่าเศร้าใจ แทน เพศแม่ ที่มี ผู้หญิง มีความคิด เยี่ยงนี้ ว่าร้ายคนอื่น ทั้งๆที่ไม่รู้กกันเลย เรามี ทั้งรูป อีเมลล์ หลังไมค์ คุณ อยากได้อะไร เราจัดให้ ไม่สมควรอย่างยิ่ง ที่ทำแบบนี้ เลย จากคุณ : PAN (REALPAN) เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 07:09:12

ความคิดเห็นที่ 11 ทำไมลูกต้องโกหก ทำไมเค้าต้องหนีเรียนไปร้านเกมส์  ไปเที่ยวห้าง ทำไมไม่ส่งงานทั้ง ๆ ที่ทำแล้ว ลองเปิดใจคุยกะเค้าดู หาให้เจอถึงสาเหตุ  เด็กรุ่นนี้ไม่เหมือนรุ่นเราที่พ่อแม่พูดแล้วต้องฟัง  ต้องทำตามโดยไม่มีคำโต้แย้ง  โลกเปลี่ยนไปเยอะมาก   พ่อแม่ยุคนี้ต้องพยายามเข้าใจลูกให้มาก ๆ  เค้าอาจคิดและทำไม่เหมือนที่เราคาดหวัง   ถ้าไม่ได้ดังใจต้องยอมรับเค้าค่ะแล้วค่อย ๆ ปรับเข้าหากัน   คงต้องทบทวนดูว่า คุณเลี้ยงลูกแบบไหน  บังคับเกินไปหรือไม่จนลูกรู้สึกกดดัน  ใจเย็น ๆ  คุยกับลูก  เค้าอยากพูดอะไรให้เค้าปล่อยออกมาให้หมด  พ่อแม่ฟังอย่างเดียว อย่าไปว่าเค้า  แล้วมาหาวิธีแก้ไขกัน จากคุณ : The Gollum เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 08:23:29

ความคิดเห็นที่ 12 ขอขอบคุณสำหรับทุกๆคำตอบครับ  ที่ผ่านมานั้นผมได้เคยพูดคุยกับเขาดีๆมาแล้วว่า  ตอนนี้ขอให้เขาทำหน้าที่ของเขาให้ดี          คือหน้าที่ของการเป็นลูกต้องเชื่อฟังพ่อแม่  หน้าที่ของนักเรียนคือต้องตั้งใจศึกษาเล่าเรียน  และได้พูดให้เขาเห็นว่าถ้าหากว่า ผมเองนั้น   ละเลยในการปฏิบัติหน้าที่ของการเป็นพ่อ   ไม่ใส่ใจครอบครัวเงินเดือนออกก็เอาไปกินเหล้าหมด  ไปติดผู้หญิง        ไปติดการพนัน  แล้วครอบครัวจะเป็นอย่างไร  และได้ยกตัวอย่างของคนที่ไม่ได้ตั้งใจเรียนโดยเป็นคนที่เขารู้จัก  ว่าเห็นไหมทุกวันนี้เป็นอย่างไร  บอกเหตุผลให้เขาฟังว่าเมื่อเขาเติบโตขึ้นในภายภาคหน้า  เขาจะต้องมีครอบครัวถ้าเขาไม่เรียนหนังสือ  แล้วเขาจะมีหน้าที่การงานที่ดีๆได้อย่างไร   โดยแท้จริงแล้วผมไม่ได้ตั้งความหวังว่าเขาจะต้องเรียนให้เก่งๆ  ต้องเก่งที่สุดในชั้น ผมเพียงแค่หวังว่าเขาไม่ละเลยในการเรียน  ผมไม่ได้หวังว่าลูกของผมจะต้องได้เกรด 4 ทั้งหมด   ผมต้องการแค่ให้เขามีอนาคตที่ดี     (ไม่ได้หวังว่าจะต้องดีเลิศ) ไม่ตกต่ำไม่ทำตัวให้เป็นปัญหาของสังคม  ที่ผมพาเขาไปอยู่ที่วัดนั้นผมต้องการให้เขารู้จักบทเรียนของชีวิตบ้างว่า  ถ้าไม่ชอบมาใช้ชีวิตแบบนี้ก็ต้องปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น  และให้เขาได้เห็นชีวิตของคนชนบท  ให้เขาได้รู้จัก การช่วยเหลือตนเอง  โดยที่วัดนี้เขาจะต้องซักผ้าเอง  ล้างจานเอง  เก็บที่นอนเอง  และต้องเข้านั่งภาวนาร่วมกับพระภิกษุครับ  ซึ่งหลังจากที่เขากลับมาจากวัดเขาก็ทำตัวดีขึ้น  แต่ว่าพอผ่านไปก็กลับมาทำตัวเหมือนเดิมอีก  เคยไปคุยกับอาจารย์ของเขา  ขอให้แยกที่นั่ง   ไม่ให้นั่งติดกันแต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรขึ้นมาได้สักเท่าไดนัก  อาจารย์เขาบอกว่าเด็กกลุ่มนี้จะแข่งกันว่าใครจะส่ง ข้อสอบได้เป็นคนแรก  ก็เลยไม่พินิจพิเคราะห์อะไรเลยรีบๆทำแล้วก็จะรีบๆส่งทำให้ทำข้อสอบผิดเยอะมาก  ปกติแล้วเขาจะชอบอ่านหนังสือมาก  แต่ไม่ชอบเขียนหนังสือ  ทุกวันนี้ลายมือของเขา (เรียน ม.2) แย่กว่าน้องสาวของเขา (เรียน ป.1)เสียอีก             อาจารย์ของเขาเคยทำโทษโดยให้ไปหัดคัดลายมือทีเดียว หลายๆหน้ากระดาษมาแล้ว  เขาจะเก่งมากในเรื่องของการเล่นเกม ไม่ว่าจะเป็นเกมอะไรในคอมพิวเตอร์  เขาจะสามารถที่จะเล่นได้จนทะลุผ่านหมดทุกด่าน  เขาเคยเก็บได้เศษกระดาษสอนวิธีเล่นลูบิค  เขาเอามาอ่านแป๊บเดียวเขาสามารถที่จะบิดได้ 6หน้า 6สีภายในเวลาแค่นาทีเศษๆเท่านั้น  นี่แหล่ะครับทำให้ผมมีความกังวลว่า ถ้าเขาไม่ตั้งใจเรียนให้ดี    อนาคตเขาจะใช้ความฉลาดของเขาในทางที่ผิดครับ  ผมเคยถามเขาแล้วครับว่าทำไมถึงต้องหนีเรียนไปเล่นเกม   เขาตอบว่าเขาอดใจไม่ได้เกือบทุกครั้งที่ผ่านร้านเกมเขาจะต้องแวะเข้าไปเล่นเกม  และอีกอย่างก็คือเพื่อนๆชวน  และเขาก็ปฏิเสธไม่ได้ครับ  ซึ่งตรงนี้ผมก็ไม่รู้ว่าจะต้องแก้ไขอย่างไรครับ. จากคุณ : คุณพ่อลูกสอง จขกท. (Mr.Nakorn) เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 09:02:59

ความคิดเห็นที่ 13 อืมม....จะบอกว่าลูกวัยเดียวกันค่ะ เรียนกิฟท์เหมือนกันค่ะ ม.2 จริงๆสังคมเด็กกิฟท์ น่าจะเป็นอีกอย่างนะ ไม่น่าจะไปเถลไถลได้ขนาดนี้ จะแนะนำอย่างไรดีน้อออ.. ขอเดาความคิดเด็กนะคะ เดาว่าเขาไม่ชอบการเรียนแบบนี้ค่ะ เห็นเพื่อนๆห้องอื่นบ่าย2ครึ่ง ก็ไปไหนต่อไหนได้ แล้วทำไมตรูต้องมานั่งเรียนจนมืดค่ำ นั่นอันนึง วิชาที่เรียน ก็เร่งมาก เอาของม.ปลายมาเรียน เรียนเป็นภาษาอังกฤษอีกในบางวิชา ดิฉันเองยังคิดเลยว่า หนักไปมั๊ยสำหรับเด็กวัยนี่ จะเร่งสี เร่งวุ้น เร่งโต กันไปถึงไหน ม.2วิชายาก เริ่มนำมาตัดเกรดเฉลี่ยด้วย ส่วนตัวของลูกชายดิฉันเอง ก็ต้องถามบ่อยๆว่ายังไหวไหมลูก หนักไปไหมสำหรับลูก ตัวเราเองยังรู้สึกว่าลูกเรียนหนักไปเลยค่ะ แล้วก็เรื่องเล่นเกมส์นี่ เห็นเด็กกิฟท์เพื่อนลูกแทบทุกคนเป็นเหมือนกันหมดค่ะ ติดเกมส์ ติดแชต ติดเม้าท์เพื่อนเหมือนวัยรุ่นทั่วๆไปนี่แหละ ที่สำคัญ ในรุ่นของลูกดิฉันก็มีขอออกจากห้องกิฟท์ ไปอยู่ห้องธรรมดาค่ะ มี2คน คงไม่ไหวจริงๆ น่าจะเครียดกับสภาพ และความคาดหวังเยอะค่ะ คุณน่าจะลองเลียบๆเคียงๆเรื่องแบบการเรียนนี้ ที่เค๊าคงจะไม่ชอบน่ะแหละ คิดว่านะคะ ความเห็นส่วนตัว เขาคงไม่ชอบการเรียนแบบนี้ เลยแสดงออกด้วยวิธีต่างๆนาๆ ลองถามดูสิว่า ไม่ชอบการเรียนแบบนี้ใช่ไหม ย้ายไปเรียนห้องธรรมดาไหม ถ้าไม่ไหวกับสภาพกดดัน บางที เด็กพอรู้ว่าจะต้องไปอยู่ห้องธรรมดา อาจจะมีแรงฮึดนะคะ กลัวเสียหน้าเพื่อนๆ กลัวเสียสภาพสังคมเดิม อาจจะนะคะ อาจจะมีการเปลี่ยนแนวความคิดบ้าง ลองคุยดู หรือถ้าเขาไม่ไหวจริงๆ กับการเรียนแบบนี้ ก็ลองบอกดูว่าไปห้องธรรมดาเถอะลูกอาจจะชอบก็ได้ค่ะ คงแนะนำได้ประมาณนี้ค่ะ ว จากคุณ : littlelion13 เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 09:44:34

ความคิดเห็นที่ 14 ^ ^ จขกท คุยกันต่อนะ เราเคยทำผิดมหันต์ ซื้อเกมส์ play station ให้ลูกชายคนกลางเล่น จริงๆเป็นของขวัญให้ ลูกสาว เรียนได้เกรด 4 ป 2 เราได้เห็น คำว่า เกลียดชัง ตอนนี้เอง พี่สาว ไม่รักน้องเลย ... ตอนแย่งเลือกเกมส์กัน... สุดท้าย ด้วยการเป็น พ่อที่ไร้เดียงสา เช่นเรา (เราไม่เคยมีพ่อ ไม่เคยเห็นหน้าพ่อตั้งแต่เกิด) ก็ตัดสินแบบผิดๆ ยกเครื่องเล่นเกมส์ให้น้องชาย ตั้งแต่นั้นมาก็ติดเกมส์งอมแงม โดยเฉพาะ ฟุตบอล ยิงปืน ฯลฯ เล่นจนหลับคาเครื่องเล่น พอตอนเรียนประถม ก็ส่งผลเสีย เนื่องจาก อดีตภรรยา ปล่อยให้ไปเล่นร้านเกมส์ แนวๆตามใจลูก ผลคือ เป็นเซียนเกมส์ (ปัจจุบัน dot a / คาบาล / บาสก์ /บอล เวลสูงลิบลิ่ว) จน ป4-ป5 ตอนหย่า กะ ภรรยาแล้ว เค้าทิ้งลูกสามคนให้เราเลี้ยง ... ความจริงเผย ลูกไม่ตั้งใจเรียนเลย คือ ต้องให้ออกจาก รร ทำยังไงดี ก็ ออกแนว โหดเลวดี แบบ จขกท แต่ไม่ได้ผล เราเริ่มคิดว่า เค้าชอบอะไร ก็เลยทำตามที่เค้าชอบ แต่ให้ทำในสายตาเรา คือ เล่นเกมส์และแชตกะเพื่อนๆ แน่นอน คำหยาบคายเพียบ ข้ามมาปัจจุบัน ตอนนี้ คนกลาง อายุ จะ 15 เดือนหน้านี้ สูง 180 ซม เป็นนักบาสก์ ประจำ รร เรียน สายวิทย์ ม 4 เป็นภาษาอังกฤษ ผลการเรียนได้เกรดแค่ 3 ... เทียบกะเพื่อนคนอื่นไม่ได้ ย้อนกลับมาวันเป็นนักกีฬาได้อย่างไร ตั้งแต่อนุบาล เราให้เรียน เทควันโด เค้าไม่ชอบ เราบังคับ จน ม 1 ได้แชมป์ที่อ่างทอง จนเค้าบอก ไม่อยากเล่นแล้วจากใจ ได้สายแดง ฝึกอีกขั้นก็ได้ สายดำขั้น 1 น่าเสียดายจริงๆ ตอน ป 1 เราสอน เล่นบอล เล่นบาสก์ เล่นแบต ฯลฯ เค้าเลือก บาสก์ แน่นอน โดนเด็กโตรังแก ตัวเล็กเรียนกระโดดชั้น ปัญหาตามมาเพียบ แต่เกมส์ที่เค้าเล่น ฝึกสมองน้อยๆ ให้ รู้จักวางแผน แต่เด็กเล็ก พอถึง ป 4 ป 5 ก็มีพลั้งเผลอ ไปบ้าง เราถึงบอกต้องให้อภัย ส่วนลูกสาว การเรียนตรงกันข้าม ใกล้ 4 ตลอด แนวๆเดียว กะ ลูกสาว จขกท แต่ ไม่รักน้องชายทั้งสองเลย ทำยังไงก็ไม่รัก ปัจจุบัน นี้ ลูกชาย ก็ยังไปเล่นร้านเกมส์ อยู่ ไปกันที 30-40 คน เดินกันเต็มถนน แต่ เค้ารู้แล้วว่า ถ้าไม่รักตัวเอง ต่อไปจะเป็นเช่นใด น่ะ เพราะระหว่างทาง ที่เค้าเดิน เพื่อนที่บ้าเกมส์ ติดยา สาระพัดชั่ว จาก 100 คน เหลืออยู่แค่ข้างต้น ทางที่เดินยังอีกยาวไกล ได้แต่คอยบอกเค้า บ้านคือสวรรค์ โดยการแสดงถึงความอบอุ่นที่ออกมา จากความจริงใจในส่วนลึก ดุ เมื่อเค้าทำผิด ปลอบใจ ในวันที่เค้าแพ้ หมดกำลังใจ อย่าคาดหวัง เพราะ เค้าก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง ให้รางวัล เมื่อเค้าทำได้ ชมเค้าต่อหน้าคนอื่น \(-_-\)(/-_-)/\(-_-\)(/-_-)/\(-_-\)(/-_-)/\(-_-\)(/-_-)/\(-_-\)(/-_-)/ ตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ของเค้า ต้องเดินทางตามหาตัวเอง นะ เอาเป็นว่า ตอนนี้ คูณพ่อลูกสอง เห็นลูกชาย กินอิ่ม นอนหลับ สุขภาพดี ไปก่อน หาคอมพ์ ตั้งสักเครื่อง ในห้องรับแขก ให้ลูกเล่น โดยจำกัดเวลา ส-อาทิตย์ ก็เพิ่มเวลาหน่อยละกัน ไม่แน่ อนาคต เค้าอาจเป็นเซียนคอมพ์ ก็ได้ สู้ๆนะ แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 54 10:02:08 จากคุณ : PAN (REALPAN) เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 09:45:50

ความคิดเห็นที่ 15 ลูกของเรายังเล็กอยู่ในระดับประถม ตอนนี้เราก็เริ่มทำใจเหมือนกันว่า อนาคตจะต้องเจอกับอะไรบ้าง ต้องรับมือกับลูกๆ อย่างไร   เตสแบบนี้ หลายๆ ครอบครัว ก็คงเคย เจอเหมือนกัน  สติเท่านั้้น ที่จะทำให้เราแก้ปัญหาต่างๆ ลุล่วงไปได้ด้วยดีคะ หลานชายของเราก็เริ่มเกเรตอนช่วง ม.ต้น อาจเป็นวัยที่เริ่มเข้าสู่วัยรุ่น มีเพื่อน อารมณ์เปลี่ยนแปลง และต้องปรับตัวมากมายในส่ิงแวดล้อมที่กำลังจะเติบโตไปเป็นผู้ใหญ่  ตอนนั้นหลานติดเพื่อน การเรียนเริ่มถดถอย  พี่ชายบอกว่าอยากจะส่งหลานไปเรียน ตปท เพื่อดัดนิสัย แต่เรากับแม่ไม่เห็นด้วยเพราะเป็นการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ  ถ้าเด็กคิดได้ก็ดีไปคะ แต่เค้าคิดว่าพ่อแม่ผลักใสไล่ส่ง แล้วทำตัวไม่ดี และยิ่งไกลหูไกลตาจะทำอย่างไร  พี่ชายคิดได้ เลยกลับลำ ใส่ใจลูกมากขึ้น ปัจจุบันหลานทำตัวดีขึ้นมาก อาจมีเกเรก็ตามประสาเด็ก เราไม่อยากให้ จกขท ส่งลูกไปอยู่ที่ไหน และคิดจะให้เขาได้เรียนรู้จากที่อื่น เราอยากให้เริ่มต้นจากที่่บ้านคะ เราก็เป็นแม่บ้านเลี้ยงอยู่บ้าน มีลูกสองคนเหมือนกันคะ เข้าใจว่าภาระเลี้ยงลูก ดูแลบ้าน มันหนักหนาแค่ไหน อาจดูเหมือนสบาย  บางครั้งเครียดแล้วลงกับลูกๆ กับสามีทำเสียเรื่องอยู่หลายครั้ง จนต้องมานั่งพิจารณาตนเองอยู่บ่อยๆ และต้องปรับตัวไปตามสถานการณ์  ไม่มีใครที่สมบุรณ์แบบหรอกคะ ถ้า จขกท  นับถือศาสนาพุทธ ลองหาหนังสือธรรมะเกี่ยวกับการเลี้ยงลูกมาอ่าน และให้คุณแม่อ่านด้วยนะคะ อาจจะช่วยได้บ้างคะ  เป็นกำลังใจให้คะ จากคุณ : Sun2005 เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 09:54:27

ความคิดเห็นที่ 16 ที่ผ่านมา จขกท. อาจจะได้พูด ได้อธิบาย ได้บอก ได้ยกตัวอย่าง ได้บอกความคาดหวัง แต่ถ้าไม่ได้ผล ลองเปลี่ยนมา "ฟัง" บ้างครับ ฟังที่เค้าบอก ฟังเค้าอธิบาย ฟังความต้องการ เราควรถามเค้าให้มาก ให้เค้าพูดเยอะๆ บ้างครั้งเมื่อคนเราได้พูดออกมา มันจะทำให้เค้าได้คิด ไตร่ตรอง และเค้าจะรู้ว่าสิ่งที่เค้าพูด และ ทำ มันดีหรือเปล่า โดยที่เราไม่ต้องบอก อะไรเลย จากคุณ : NongSunny19 เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 09:56:25

ความคิดเห็นที่ 17 เหมือนผงเข้าตาพ่อแม่ เขี่ยเองคงลำบาก ต้องให้ได้พบตัวอย่างที่ดีจากคนอื่นครับ โรงเรียนอยู่แถวไหนครับ ผมมีลูกอยู่ในวัยใกล้เคียงกัน เป็นเด็กรักการเรียน เคยช่วยพูดให้เพื่อนบางคนกลับใจได้ครับ จากคุณ : ประชาชนคนเดินดิน เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 10:22:37

ความคิดเห็นที่ 18 ถ้าเป็นเหมือนเพื่อน คุยกันได้ทุกเรื่อง จะดีมากเลยค่ะ เด็กที่ไม่สามารถคุย หรือปรึกษากับพ่อแม่ได้ตรงๆ มักจะหันหน้าเข้าหาเพื่อนวัยเดียวกันเพื่อหาทางออก (แม้จะคลำๆ หาทางออกของปัญหากันไป เพราะเพื่อนวัยเดียวกัน ไม่ได้รู้มากกว่าตัวเองนัก เพียงแค่เข้าใจความรู้สึก เลยพูดเข้าข้างได้ ทำให้เขาสบายใจได้) สิ่งที่จะทำให้เค้าเป็นพวกเดียวกัน 1.นึกถึงคุณตอนเป็นวัยรุ่นเท่าเค้า ส 2.มีปัญหาอะไร จับเข่าคุยกันกับเค้า บอกไปว่าพ่อรับฟังลูกได้จริงๆ เมื่อเค้าพูดอะไรมา(ที่รับไม่ได้) อย่าเพิ่งไปโต้แย้ง ให้พูดว่าอ้อ..เป็นอย่างนี้นี่เอง , เหรอ..พ่อเข้าใจละ, มิน่าล่ะ หนูถึงได้ไม่อยากเรียนเพิ่มตอนเย็น ฯลฯ ทำนองนี้ การพูดแบบนี้จะทำให้เค้ารู้สึกว่าคุณเข้าอกเข้าใจเค้า และเป็นพวกเดียวกับเค้า ผลดีคือ คุณจะได้รู้มากกว่าที่อยากจะรู้ เพราะเค้าพูดอย่างเปิดใจมากขึ้น ผลดีอีกข้อคือ คุณกับเค้าจะได้ร่วมกันหาทางออกด้วยกันอย่างสร้างสรรค์ การหาทางออก ให้พูดกับเค้าว่า "ถ้างั้น แล้วหนูคิดว่าเราควรจะทำยังไงดีลูก?" การพูดแนวทางรับฟังความเห็นเค้า โดยคุณไม่ไปชี้นำ หรือขัดคือว่า ต้องอย่างนี้นะ ต้องอย่างนั้นนะ จะทำให้เค้ารู้สึกว่า "พ่อเห็นว่าเค้าโต เป็นผู้ใหญ่ และตัดสินใจเองได้" การถามแบบปลายเปิด เราจะมีหน้าที่เพียงแค่เสนอทางเลือก ให้เค้าได้เลือกเอง และในจำนวนทางเลือกนั้น ต้องมีข้อเสนอของเขาอยู่ด้วย ส่วนการตัดสินใจเลือกทางที่แก้ปัญหา หากทำไม่ได้ ก็ให้บอกเหตุผลเค้าไป แล้วหาข้อตกลงระหว่างกลางที่สามารถยอมรับได้ทั้งสองฝ่าย วัยนี้ต้องการการยอมรับ และต้องการแสดงให้เห็นว่าเค้าไม่ใช่เด็กๆ ที่จะต้องให้ พ่อหรือแม่มาชี้นำการกระทำทุกอย่าง เหมือน "I hate being told what to do." เพราะการกระทำอย่างนี้ นอกจากจะเป็นการไม่ให้เกียรติ ดูถูกว่าโง่ ตัดสินใจเองไม่ได้แล้ว ยังสร้างความรู้สึกไม่นับถือตัวเองให้แก่เด็กด้วย แม้ว่าเค้าเองจะตัดสินใจผิดพลาดในบางครั้ง แต่นั่นก็เป็นการเรียนรู้ที่ดีอย่างหนึ่ง คนเราไม่โง่ซ้ำซากแน่นอน อย่างไรเค้าก็มีเลือดรักดีของ จขกท. หลง track อย่างไร ก็ต้องกลับมาแนวที่ดีได้แน่ เพียงแต่อาจจะต้องใช้เวลา สิ่งหนึ่งที่อยากเสริมคือ เพิ่มกิจกรรมที่ทำร่วมกันระหว่างคุณกับเค้า เพื่อกระชับความสัมพันธ์ เราเห็นด้วยกับคุณ littlelion13 ในด้านที่ควรให้เค้าได้รับผิดชอบในส่วนที่ช่วยพ่อแม่ อย่าทำเองไปเสียหมด เช่น รับผิดชอบซักผ้าเอง รีดผ้าเอง หรือช่วยล้างชาม ความรับผิดชอบนี้จะช่วยให้เค้าตระหนักถึงความเหน็ดเหนื่อยของแม่ได้ดี และที่สำคัญ ให้เค้าได้มีโอกาสสัมผัสความเหนื่อยยากของงานคุณด้วย จะได้รู้ว่าเงินที่พ่อหามาจุนเจือครอบครัวนั้น พ่อต้องลำบากและเหนื่อยอย่างไร เมื่อเค้ารับรู้ความลำบากที่พ่อได้รับ เค้าจะทำตัวดีขึ้นมาก นั่นก็เพราะเราเองเคยค่ะ เราเคยขโมยตังค์แม่ครั้งนึงเพื่อไปซื้อของที่เพื่อนมี โดนแม่ตี แต่ก็ไม่รู้สึกอะไร จนกระทั่งแม่ให้เราไปช่วยนั่งขายของที่ตลาดนัด เราได้ไปช่วยแม่ทำงานต่างๆ พอได้รู้ว่าแม่เหนื่อยแค่ไหนเท่านั้นแหละ หลังจากนั้น เราไม่เคยรู้สึกอยากได้อะไรอีกเลย เพราะความรู้สึกของแม่สำคัญกว่าอะไรทั้งหมด รักแม่และรู้ได้ถึงความเสียสละ เมื่อได้เป็นส่วนหนึ่งของความยากลำบากนั้น กรณีลูกคุณ อาจมีส่วนที่ take หรือ be given เป็นผู้รับมามากไป จนไม่รู้จัก give ก็ได้ เพราะไม่เคยเป็นผู้ให้ก็เลยไม่รู้ว่าความรู้สึกของผู้ให้นั้นเป็นอย่างไร การเลี้ยงลูกเป็นศาสตร์อย่างหนึ่ง ช่วงวัยรุ่นเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญ เมื่อมันสำคัญอย่างนี้ ก็หาหนังสือจิตวิทยาวัยรุ่นมาอ่านค่ะ คุ้มค่าการลงทุนแน่นอนค่ะ ผลสำเร็จนั้น น่าชื่นใจจนบอกไม่ถูก อ้อ...เราทำงานที่ขลุกอยู่กับเด็กวัยรุ่นค่ะ มัธยมนี่หละ ปัญหาหนักที่สุด จากคุณ : Lovely Creature เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 10:30:36

ความคิดเห็นที่ 19 เห็นด้วยกับ คห 16 คุณพ่อได้พูดกับลูกแล้วจากที่เล่ามาใน12  บางทีเค้าอาจจะฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา หายไปในอากาศ   การเอาเขาไปอยู่วัด  จับแยกที่นั่งเป็นการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ ลองฟังเขาพูด ให้เขาพูดจากใจจริง ไม่ใช่ตอบ ๆ ส่งไปที่พ่อถาม  เท่าที่เล่ามาลูกเป็นเด็กอัจฉริยะเลยนะ  ลองถามเขาว่าอยากทำอะไร  ไม่อยากอะไร  ในอนาคตอยากเป็นอะไร  บางทีจะเข้าใจลูกได้มากขึ้น ลูกเราก็วัยนี้ค่ะ  เกมส์ เพื่อน  เหล่หญิง  ทำอะไรผาดโผนตามวัยคะนอง  แต่ส่วนใหญ่เรารู้ แต่ไม่เคยว่าเค้า แค่เตือนและคุยกับลูกว่า  ถ้าทำอย่างนี้จะเป็นยังไง  เราคุยกับลูกเป็นเพื่อนเลย  บางทีเค้าอยากไปไหน  จะทำอะไร  ถ้าบอกละเอียดเราก็ให้เงินเพิ่มค่ะ  เด็ก ๆ บางทีมันก็ต้องมีเอนเทอร์เทนบ้าง  อย่างไปดูหนัง  กินข้าวเฮฮากับเพื่อน  จะกลับกี่โมง  จะให้ไปรับ-ไปส่งที่ไหน บางทีเค้าเบื่อโรงเรียนกัน  โดดเรียน  เราก็จะถามเค้าว่าโดดเรียนแล้วจะไปอยู่ที่ไหน    ถ้าไม่มีที่ไป ให้เอาเพื่อนมาบ้านอย่าไปเพ่นพ่านข้างนอก จะได้ไม่มีปัญหา เราซื้อของกินมาใส่ตู้เย็นให้ด้วย  แต่จัดการกันเองนะ พอดีเราเป็นแม่บ้านเลยแอบดูได้ว่าเด็ก ๆ  ทำอะไรกัน  แอบฟังที่เค้าคุยกัน  ถ้าเรื่องไหนที่ดูแล้วห่ามมาก ๆ  ก็จะปรามเค้าเวลาเพื่อน ๆ กลับไปแล้ว   แบบ เฮ่ย ๆ   แร่ดให้น้อยหน่อย  หรือ เล่นมากไปแล้วนะ  อ่านหนังสือบ้าง  เวลาเค้ามีปัญหาอะไรมาถามเรา  เราก็จะบอกเค้าว่า  หม่าม้าคิดแบบนี้นะ  บลาๆๆๆ   เค้าคิดยังไง  แต่สรุปคือให้คิดเองว่าทำแล้วผลจะได้อะไรบ้าง จากคุณ : The Gollum เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 10:50:15

ความคิดเห็นที่ 20 วัยรุ่นอายุขนาดนี้ต่อต้าน  บังคับ  ไม่ได้ผลหรอกค่ะ เข้าร่วม  พูดคุย  ให้ความเข้าใจ  เห็นใจดีกว่าค่ะ ไม่อยากเรียนก็ไม่ต้องเรียนจริงๆนะคะ  พักให้โอกาสเค้าคิดสักหน่อยแบบคุณPANบอกก็ดีค่ะ อยากเล่นเกมส์ก็ให้เล่นที่บ้าน  เพราะห้ามเค้าเล่นไม่ได้อยู่แล้ว เล่นที่บ้านอยู่ในสายตาดีกว่า  ทำเป็นไม่สนใจแต่แอบสนใจดีกว่าค่ะ พูดคุยกันดีกว่าจับผิดค่ะ   ถ้าเค้าพร้อมค่อยกลับไปเรียนอายุเค้าเรียนช้านิดไม่เป็นไรค่ะ เรามีหลานเกเรโดดเรียนตอนอายุเท่านี้เลยค่ะ แต่พอเรารู้ว่าเค้าโดดเรียนเราสงสารเค้านะคะ พ่อแม่เค้าไม่อยู่ด้วยกัน  พอพ่อมาทีก็ได้แต่ดุ แต่เราสงสารหลานพยายามพูดคุย จนเค้าเล่าทุกเรื่องให้เราฟังร้องไห้ ระบายอะไรมากมาย เด็กเค้าก็มีความต้องการอะไร ชอบทำอะไร  ไม่ชอบทำอะไร เหมือนผู้ใหญ่แหละค่ะ ให้โอกาสเค้าได้พูด  ได้คิด  ได้ทำสิ่งที่เค้าต้องการบ้าง บางทีไม่ถูกใจเรา  แต่ว่าค่อยๆคุยกันไป  ปรับเปลี่ยนกันไป เราว่าแบบนี้ดีกว่านะคะ วิธีการเอาไปไว้วัดเราว่าไม่ดีเท่าไหร่ค่ะ ลูกเรา  ขนาดอยู่กับเรา  ดูแลอย่างดียังเป็นแบบนี้ แล้วให้คนอื่นดูแลจะดีหรือคะ แก้ปัญหานี้ด้วยใจเย็นค่ะ  เมตตาลูกมากๆ  เห็นใจและเข้าใจเค้า มันไม่ได้แก้ได้ในทีเดียวหรอกค่ะ ก่อนอื่นทำให้เค้าไว้วางใจในตัวคุณก่อนดีที่สุดค่ะ ถ้าเค้าเริ่มพูดกับเราอย่างเพื่อนเมื่อไหร่นั่นแหละค่ะถึงจะแก้ปัญหาได้ จากคุณ : ASWIN @ HOME เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 11:43:04

ความคิดเห็นที่ 21 เป็นพ่อแม่เวลาผงเข้าตานี่มันเขี่ยลำบากจริงๆครับ เรื่องเอาไปเข้าวัดนี่ มีทั้งนั้นครับ บางคนสำมะเลเทเมา ไม่ทำงาน แม่ขอให้บวช คือ บวชกันยาวเลยเป็นปีๆ หรือบางคนบวชเพื่อไล่ความ[^_^]ในชีวิต นี่เรื่องจริงของเพื่อนที่มาบวฃพระด้วยกันเข้าพรรษที่แล้ว มีทั้งได้ผล และไม่ได้ผลที่สำคัญ คือ เมื่อกลับออกจากวัด หรือสึก ไปอยู่ในสภาพแวดล้อมเดิม สัก 3-6 เดือน นิสัยก็เหมือนเดิมครับ เคยให้ลูกสาวอายุ 12 ไปอบรมสมาธิเหมือนกัน ดูก็รู้ว่าลูกทนอยู่ ก็ถือว่่าฝึกอดทน แต่ว่าเรื่องแบบนี้ผมว่า "ศรัทธา" สำคัญ ไม่มี ไม่เห็น ไม่สนใจ ลำบากครับ ถ้าเขาเห็นว่าโดนบังคับ เขาจะไม่รับ อย่างเรื่องสวดมนต์ นั่งสมาธิ ผมเองจะเปรายๆอย่างเดียว เราทำให้ดู เขาก็ทำตามบ้าง แต่ส่วนมากจะไม่ทำ เพราะว่าเขายังขาดประสบการณ์ชีวิต คือ ยังไม่ลำบาก ยังไม่ทุกข์ ไม่ใช่เด็กที่มีบุญสะสมว่าแล้วจะสนใจธรรมะแต่วัยเยาว์ ไปคุยกับพระอาจารย์ท่านแนะว่า อย่าเร่งรัด ผมเองบอกตรงๆว่าแอนตี้เรื่องการเลี้ยงลูกเป็นคนเรียนเก่ง แต่ทำอะไรไม่เป็น เก่งคน เก่งสังคม เก่งเจรจาจะเหมาะกว่ามาก เรียนหนังสือ สำหรับผมแค่ปานกลางผมพอใจแล้ว ความไม่ชอบ ความไม่ถนัดก็เป็นสาเหตุ เพราะเด็กคิดเองแล้ว "หนูโตแล้ว" หรือ "ผมโตแล้ว" พ่อแม่จะได้ยินเสมอ เราก็ได้แต่เตือน และยกตัวอย่าง ถามว่าอยากเป็นอย่างใคร อยากเป็นอะไร ผมคงช่วยอะไรไม่ได้มาก ถือว่าคุยกัน เลี้ยงลูกให้โต กับเลี้ยงให้ดี - อย่างใจพ่อแม่ ญาติพี่น้อง เราทำกันมาก แต่เลี้ยงลูกให้เขามีความสุขกับสิ่งรอบข้าง เรายังย่อหย่อนพอสมควร แต่เดผ้กไทยวินัยต่ำถึงต่ำมาก ขนาดกวดขันยังต้องทำใจ นี่หมายถึงลูกตัวเอง พอวินัยไม่ได้ ความรับผิดชอบจะหย่อนตาม การคิดให้เป็นก็สำคัญ คือ ไม่จำเป็นต้องคิดเหมือนเรา แต่ว่าเรียนรู้จากประสบการณ์ ความผิดพลาดของพ่อแม่ได้ดีที่สุด ลูกชนะพ่อแม่ทางความคิดได้ผมว่าเยี่ยม ตรงนี้ไม่กลัวเลย อยากให้ลูกค้าน และถาม ลูกเป็นภาระอันหนักในโลกสมมติใบนี้ครับ หน้าที่ของพ่แม่ก็ทำกันจนหมดลมนั่นแหละ แม่ผม 71 แล้ว ก็ยังเลี้ยงผมทางใจอยู่เลย จากคุณ : Double07 เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 11:58:53

ความคิดเห็นที่ 22 ขออนุญาตนะครับ ท่านจขกท ผมกลับมองว่า ลูกชายของคุณเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์ครับ เค้าเป็นเด็กที่เก่ง ถ้าคิดจะทำอะไร เค้าจะทำอย่างตั้งใจและทำสำเร็จด้วย จากที่คุณเล่ามา ว่าไปเจอเศษกระดาษ สอนวิธีเล่นคิวบิท ฯลฯ ผมว่า เค้าอาจจะผิดหวังกับวิธีการสอนของคุณครู ในห้องนั้นหรือเปล่าครับ ผมเคยเป็นนะครับ ตอนเด็ก ๆ ประถม ผมเรียนเก่งมาก(ไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะครับ) ผมชอบเรียนวิชา สปช. ครับ คนวัยนั้นคงเข้าใจว่าคือวิชาอะไร พอผมเรียนมัธยม ผมก็หวังว่าจะได้เจอครูที่สามารถสอนให้ผมเก่งวิทยาศาสตร์ได้ แต่ผมผิดหวังอย่างแรง เพราะเจอครูสอนวิชาวิทยาศาสตร์ที่เมาเหล้า เข้ามาสอน สอนไม่รู้เรื่อง ให้คะแนน ที่ไม่เป็นธรรม เรียกว่าทำให้ผมหมดความศรัทธากับครู จึงไม่ตั้งใจเรียน ไม่อ่านหนังสือ สอบอีกเลย แต่ก็เรียนได้ 2 กว่า ๆ มาตลอด แต่ผมก็เป็นเด็กชอบทำกิจกรรมครับ โดยเฉพาะวงโยธวาทิต ผมมีพรสวรรค์เรื่องนี้ ผมก็คลุกคลีกับดนตรีมาตลอด แม่ผมซึ่งเป็นครูประถม ก็ไม่เคยว่ากล่าวอะไรเลย จนกระทั่งวิกฤติของผมอยู่ที่ ม.3 เทอม 1 จากที่เคยเรียนได้ 2 กว่า ผมเหลือเพียง 1.83 แม่ผมท่านทราบ ท่านร้องไห้ให้ผมเห็น ท่านผิดหวังในตัวผม แต่ท่านก็ไม่ได้ว่ากล่าวอะไรผมเลย ผมเองถึงตอนนั้น จึงเกิดความรู้สึกผิด และแก้ตัวในเทอมต่อมา ม.3 เทอม 2 ผมลองอ่านหนังสือสอบดูบ้าง ผลการเรียนออกมา 3.10 แม่ของผมท่านดีใจมาก ผมภูมิใจที่ทำให้แม่ยิ้มได้ หลังจากนั้นเป็นต้นมา ผมการเรียนดีขึ้น ๆ แม้ผมจะต้อง ทำงานด้วยเรียนด้วย เพราะฐานะทางบ้านไม่ค่อยดี แต่การเรียนผมก็ไม่ตก สุดท้าย ก็เรียนจบปริญญาตรี ในมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงระดับประเทศ จบเกียรตินิยม คะแนน สูงสุดเลยครับ ที่เล่ามาทั้งหมดไม่ใช่อยากอวดตัวเองครับ ผมเองก็เคยทำผิด แต่ที่ผิดไม่ใช่เพราะตัว ผมเองอย่างเดียว สิ่งแวดล้อมก็มีส่วนนะครับ ครู เพื่อน ครอบครัว นี่คือสิ่งแวดล้อมที่ เกี่ยวข้องโดยตรงกับเด็กในวัยนี้ครับ อยากให้กำลังใจคุณพ่อว่า ณ เวลานี้คุณพ่อควรจะประคองความรู้สึก สัมพันธภาพในครอบ ครัวให้แน่นแฟ้นเข้าไว้ครับ การเรียนถ้ายังไม่ถึงกับรีไทร์ ก็อย่าเพิ่งกังวลไป เด็กวัยนี้ จะต้องหาไอดอล เป็นแบบอย่างในการดำเนินชีวิต ถ้าคุณพ่อเป็นไอดอลที่ใกล้ชิด กับลูกได้ ผมเชื่อว่าปัญหาจะคลี่คลายได้ครับ เริ่มจากแบ่งเวลาให้กับลูกมากขึ้นอีกนิด ชดเชยเวลาที่ท่านทำงาน แบ่งให้กับลูกบ้าง ผมว่าส่วนนึงเค้าอาจจะรู้สึกผิดหวังที่คุณพ่อ ไม่มีเวลาให้ สังเกตุจากที่บอกว่า วันไหนสะดวกก็จะไปรับ ไม่สะดวกก็จะไม่ไปรับ ผมว่า เริ่มจากจุดนี้แหละครับ พิมพ์ซะยาวไม่รู้จะช่วยจขกท ได้มากน้อยเพียงใดนะครับ แต่ก็เต็มใจให้ความคิดเห็น เพิ่มเติม และขอเป็นกำลังใจให้นะครับ ปล. ได้รู้จักน้า PAN ในอีกด้านนึง น้าแพน น้าพร นี่ก็มีมุมน่ารักนะครับ นึกว่าจะโหดเป็น อย่างเดียวซะอีก แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 54 12:09:06 จากคุณ : U_Nee-na เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 12:07:02

ความคิดเห็นที่ 23 ผู้ใหญ่คุยให้ตาย แต่เด็กไม่เปิดใจ มันก็เท่านั้นค่ะ เด็กห้องกิ๊ฟแล้วไง ทำไมต้องห้องกิ๊ฟ .. ผู้ใหญ่ยัดเยียดมากเกินไปรึเปล่า เด็กต้องการการผ่อนคลายเหมือนกัน เรียนปกติเสร็จแล้ว ยังต้องมาต่อตอนเย็นอีก ในห้องกิ๊ฟ ภาวะทางการเรียนที่ตึงเครียด แข่งขันสูงมากกว่าห้องปกติ เด็กบางคน ไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับภาวะนั้นๆได้ค่ะ แม้จะหัวดี 4ทุกตัว ที่1มากี่ปีซ้อนก็ตามที  ยิ่งเข้าสู่วัยต่อต้าน + เพื่อน (เด็กผู้ชายมักต่อต้านพ่อ เด็กผู้หญิงมักต่อต้านแม่ ตามหลักจิตวิทยาเด็กที่เรียนมา งูๆปลาๆ ) ภาวะที่เครียด กดดัน ..อย่างดี เด็กก็หาวิธีระบายออก ..อย่างร้ายๆ เด็กก็จะปฏิเสธสิ่งที่ทำให้เกิดภาวะนั้นๆไปเลย ในที่นี้ ก็คงเป็น การเรียน รวมทั้ง ผู้ใหญ่ที่ไม่เข้าใจ ... เรารู้ว่าผู้ใหญ่หวังดีกับเรา แต่ทำไม ผู้ใหญ่ไม่รับฟังเรา ไม่ถามเราเอาเองละ เราต้องการอะไร ชอบอะไร อยากทำอะไร ให้โอกาสตัวเราได้เลือกบ้าง ทำไมต้องมาบังคับยัดเยียดให้เราทำในสิ่งที่ผู้ใหญ่เห็นดีเห็นงามเท่านั้น   พอเราอยากจะพูด ผู้ใหญ่ก็ตอบกลับว่า ที่ให้ทำเพราะหวังดีกับตัวเราเองนะ พ่อไม่ได้อะไรเลย ลูกเองนะที่จะได้ดี (ไม่จำเป็นต้องคิดเป็นเหตุเป็นผล เพราะถ้าเถียงเป็นเหตุเป็นผล เด็กก็แพ้ตลอดนั้นแหล่ะค่ะ ได้แต่พยักหน้าเห็นด้วยไปงั้นๆ ทั้งๆที่ในใจไม่ยอมรับ) บางทีประสบการณ์ที่ดีที่สุด คือประสบการณ์ที่ได้เจอกับตัวเองค่ะ ไม่ใช่ประสบการณ์จากผู้อื่นที่เคยผ่านมาก่อน ที่ผู้ใหญ่ทำได้คือประคับประคอง ช่วยเหลือ ไม่ใช่ขีดเส้นให้เรา"ต้อง"เดิน บางเวลาที่เราอยากพูด .. ผู้ใหญ่กลับไม่ฟัง บางเวลาที่เราไม่อยากพูด .. ผู้ใหญ่กลับบังคับให้เราพูด และเวลาเราพูด ..ผู้ใหญ่ก็อยากให้พูดให้ถูกใจคนฟังมากกว่าพูดในสิ่งที่ตัวเด็กคิด ทั้งหมดทั้งมวล... ล้อมอยู่ในกรอบว่า ทำไปก็เพื่อตัวลูกเอง ... กลับไปคิดใหม่ เปลี่ยนกรอบใหม่ดีไหมคะ ... .. ... อาจารย์หมอที่ดูแลเคสดิฉันเคยบอกดิฉันว่า .. ยิ่งเด็กฉลาดเฉลี่ยวมาก วัยต่อต้านยิ่งต้องใช้ความเข้าใจเด็กคนนั้นให้มากขึ้นไปอีก หัวเลี้ยวหัวต่อนี้ ไม่ได้อยู่ที่เด็ก แต่อยู่ที่ผู้ปกครอง แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 54 12:12:40 จากคุณ : 9line เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 12:10:13

ความคิดเห็นที่ 24 ปกติเราประจำอยู่ห้องชานเรือนนะคะ ช่วงนี้กำลังสร้างบ้านเลยป้วนเปี้ยนๆอยู่ห้องชานคาค่ะ ^^ เราว่าเป็นช่วงวัยของเด็กค่ะ ยิ่งเด็กเข้าสู่วัยรุ่น ฮอร์โมนเริ่มพลุ่งพล่าน(ที่บ้านมีอยู่คนนึง...โอยปวดกะโหลกค่ะ) เราเห็นด้วยกับ จขกท.ที่พาลูกไปอยู่วัดนะคะ เป็นการฝึกและให้มุมมองใหม่ๆ ประสบการณ์ใหม่ๆแก่เค้า  แต่ต้องแสดงออกในเชิงสร้างสรรค์ไม่ใช่เป็นการลงโทษค่ะ   (วัยรุ่นที่บ้านว้าวุ่นใจมาก เนื่องจากพ่อมีแม่ใหม่และมีน้องใหม่...คิดว่าตัวเองโดดเดี่ยว ไม่มีใครรัก แสดงออกก้าวร้าวเต็มพิกัดค่ะ ซึ่งอาจจะมาจากฮอร์โมนวัยรุ่น คำพูดหยาบคายมีให้ได้ยินเสมอ  ความคิดในแง่ลบตลอดเวลา..ประเด็นนี้เคยพิสูจน์และได้คำตอบมาแล้วไม่ได้คิดไปเอง...แต่หลังๆนี่ที่โรงเรียนจัดค่ายศีลธรรม นำเด็กไปนั่งสมาธิ ไปเข้าค่าย  เราเห็นกลับมาทัศนคติของเค้าเปลี่ยนไปนิดนึง ไม่เร้าร้อนเหมือนเคย ดูนิ่งไปเยอะเลยค่ะ) อยากจะแนะนำให้ จขกท.ทำตัวเป็นผู้ฟังด้วย  ดูว่าเค้าชอบอะไร สาเหตุไหนที่ไม่เป็นอย่างที่เราอยากให้เค้าเป็น  ลองเปิดใจดูค่ะทำให้เค้ารู้สึกว่าเค้าไว้ใจเรา สามารถปรึกษาเราได้ทุกเรื่อง อย่าไปโกรธหรือคาดโทษเค้าว่าอย่างงั้นห้ามทำอย่างงี้ห้ามทำ แต่ต้องค่อยๆตะล่อมๆไป (รู้ว่าทำยาก แต่ถ้าทำได้ จะเยี่ยมเลยค่ะ) เรื่องการติดเกมส์ ติดคอมฯ เป็นอีกเรื่องนึงที่ลูกชายของ จขกท.ได้สื่อสารออกมาแล้ว เค้าบอกว่าหักห้ามตัวเองไม่ได้  ซึ่งตรงจุดนี้เราแนะนำให้คุยกันว่าสนใจกิจกรรมอะไรบ้าง เช่น เรียนดนตรี กีฬา ศิลปะ มันจะทำให้ความสนใจหรือการใช้เวลากับเกมส์ลดลงค่ะ....(วัยรุ่นที่บ้าน..เห็นรุ่นพี่ไปเรียนศิลปะ วาดรูปช่วงเย็น  เค้าก็ไปเรียนด้วย ทำให้มีสมาธิ ใจจดจ่อกับสิ่งที่ทำมากขึ้น และใช้เวลากับคอมพิวเตอร์น้อยลงค่ะ) จากคุณ : occ26 เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 12:13:13

ความคิดเห็นที่ 25 ลองตั้งกระทู้ที่ห้องสวนลุมและชานเรือนก็ได้นะคะ จะได้ความคิดเห็นที่มีประโยชน์อีกเยอะเลยค่ะ จากคุณ : 9line เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 12:20:33

ความคิดเห็นที่ 26 ลูกผมยังไม่โต เลยบอกอะไรไม่ได้ แต่ผมเคยเกเรมาก่อน จากปัญหา ผมเลยเอาปัญหาตัวเองเป็นบทเรียน เอามาปรับใช้กับการเลี้ยงลูก บางครั้งคำพูดใดๆไม่อาจสร้างความเข้าใจได้เลย ผมเคยเข้าไปนอนในเรือนจำด้วยเหตุไม่เป็นเรื่อง วันที่พ่อผมไปประกัน และผมได้เดินออกจากในนั้น พ่อได้เดินเข้ามาโอบกอดผม แล้วบอกว่ากลับบ้านเถอะลูก จากวันนั้น ทำให้ผมมีวันนี้  วันที่ผมคิดได้เลิกทำตัวเป็นเด็กๆเรียกร้องเอาแต่ใจ ความรักครับแก้ไขได้ทุกอย่าง จากคุณ : a and ice เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 12:23:52

ความคิดเห็นที่ 27 ผมขอ บอก หลักการง่ายๆ เลยครับ ว่าเรื่องทั้งหมด ต้องแก้ไขที่ตัวพ่อ กับ แม่ ให้ได้ก่อนครับคือ พ่อแม่ต้องมองเหนความเป็นจริง ยอมรับในตัวเองก่อน และต้องมีสติ มากๆ เพราะเรื่องลูกเป็นเรื่องของ จิตใจ ความอ่อนโยน  ต่อมา ก็จะเป็นส่วนของสร้างภาพหรือชี้นำให้ลูกเราได้เห็นถึง เหตุและผล มีตัวอย่างเปรียบเทียบ เพื่อที่เด็กจะได้มีหลัก และแนวทางที่จะเดินต่อ ซึ่งเรื่องนี้ต้องใช้เวลา  และที่สำคัญ อย่าทำให้เค้ารู้สึกตัวว่าแย่ ไม่ดี อย่าพยายามใช้คำว่า "ไม่" กับเค้าครับ คือ พยายามสร้างสิ่งที่เค้าลงไปให้สามารถ ปรับเปลี่ยนได้ เพราะเด็ก บางครั้ง ประสบการณ์น้อย เค้าจึงมีตรรก ในการมองเหตุและผลไม่ดีเท่าที่ควร เราควร ล้อมกรอบเค้า อยู่ห่างๆ ด้วยความอบอุ่น  และเมื่อไหร่ที่เค้าเริ่มมองเห็นภาพชีวิต ชัดขึ้น เค้าจะค่อยๆ เปลี่ยนไป จากคุณ : lv_graphite เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 13:14:51

ความคิดเห็นที่ 28 ผมได้อ่านข้อความเจ้าของกระทู้แล้วมันตะงิดๆ อย่างไงไม่รู้ ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า เหมือนรู้สึกว่าเจ้าของกระทู้ยังไม่เข้าใจหน้าที่ของพ่อดีครับ เหมือนคุณทำหน้าที่หารายได้เลี้ยงครอบครัว ส่วนภรรยาคุณไม่ทำงานน่าจะพอมีเวลาดูแลครอบครัวหรือเปล่า ดูแล้วเหมือนลูกชายคุณไม่ผูกพันกับคุณเลย ผมมีเพื่อนหลายคน มีคนนึงที่สนิทมากพ่อแม่ต้องทำงานต่างจังหวัด ดูแล้วพฤติกรรมเหมือนลูกชายคุณเลย พ่อแม่เขาขอให้ผมช่วยดึงๆ ลูกเขาไว้หน่อย ก็พอดึงได้เหมือนเชื่อเพื่อนมากกว่าพ่อแม่ซะอีกแหะ ตอนนั้นมันติดผมแจเลยละมาทุกเย็น ถ้ามันไม่เป็นผู้ชายมีหวังเป็นแฟนกันแน่เลย -_-' คุณรู้สึกเหนื่อยกับการงานหรือเปล่า พอคุณกลับมาคุณรู้สึกว่าต้องพักผ่อน หน้าที่ดูแลลูกต้องเป็นหน้าที่ภรรยาหรือเปล่า คุณทำงานมาเหนื่อยต้องได้พักหรือเปล่า ผมไม่รู้จริงๆครับว่าครอบครัวคุณเป็นอย่างไร ทุกวันนี้ผมมีลูกชายคนนึงจะ 3 ขวบแล้ว มีช่วงนึงผมกลับมาบ้านมันเหนื่อยเวลาเขามาชวนเล่นผมไม่ค่อยเล่นกับเขาเลย ตอนนั้นผมไม่เคยรู้สึกผิดเลยด้วย ทั้งๆที่ผมบอกว่ารักเขา แต่มาคิดดูผมไม่มีเวลาให้เขาเลย ผมมักจะชอบไปตอบคำถามคนอื่นๆ จนมีวันนึงมันทำให้ผมคิดได้ว่าผมทำผิด ผมกับไปเล่นกับเขา ผมได้พบว่าจริงๆแล้ว การได้เล่นกับเขามีความสุขมากไม่น่าเชื่อเลยว่าผมจะเสียเวลาไปตั้งนาน ได้เห็นเขาทำอะไรที่น่าเซอร์ไพรส์ ได้เห็นความน่ารักของเขา และเกิดความผูกพันธ์ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ครอบครัวคุณเป็นอย่างไร ความผูกพันธ์ในครอบครัวคุณเป็นอย่างไรในตอนนี้ มันเป็นสิ่งสำคัญที่ต้องใช้เวลาในการสร้างนานมากครับ ถ้าคุณลืมสร้างสิ่งนี้ก็เป็นไปได้ว่าปัญหาที่คุณพบในตอนนี้มาจากสาเหตุนี้ก็เป็นได้ครับ จากคุณ : Zam เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 16:13:48

ความคิดเห็นที่ 29 ผมยังไม่มีลูกแต่มีแค่น้องห่างกันเกือบสิบปี ก็เลยพอเข้าใจว่าวัยรุ่นนั้นคิดไม่ค่อยเหมือนกับผู้ใหญ่ เพราะเราอยู่ตรงกลางระหว่างพ่อแม่กับน้อง ผมว่าต้องคุยกันให้เยอะๆครับ เล่าให้เค้าฟังว่าเราเป็นมายังไงกว่าจะมาถึงจุดนี้ มันไม่ใช่เรื่องง่าย และถ้าเวลามันล่วงเลยไปแล้วจะแก้ไขมันก็จะยาก จากคุณ : carbomb เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 16:15:54 A:58.137.101.47 X: TicketID:318772

ความคิดเห็นที่ 30 เพิ่งเห็นข้อความหลังไมค์ คุณแพน นนนี่ว่าคุณเหรอเนี่ย ถ้าเข้าใจอย่างนั้น นนนี่ก็ขอโทษค่ะ เพราะเห็นคุณเม้นแนวขำๆ มาเม้นนี้ดูเครียดๆ เลยแซวไปแบบนั้น ไม่ได้คิดไรเลย นนนี่คิดน้อยไปหน่อย  กลายเป็นว่า คุณรับไม่ได้มากๆ ยังไงก็ขอโทษนะคะ ถ้าทำให้รู้สึกแย่ ชีวิตครอบครัว ต่างวาระ ต่างปัญหา นนนี่ก็เข้าใจดี ยืนยันว่า ไม่มีเจตนาไรเล้ย นอกจากอยากกระเซ้าคุณเฉยๆ ขอโทษนะคะ ส่วนจะตัวจริง เสียงจริง ง่า ตามไปต่อว่าได้นะคะ ที่เฟคบุค รึที่บล็อกก็ได้ ถ้ามันทำให้คุณสบายใจขึ้น จากคุณ : นนนี่มาแล้ว เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 16:37:44

ความคิดเห็นที่ 31 ^  ^ เล่นกะ แพน ก็ไม่บอก เฮ้อ ขออภัย เช่นกัน เราวิตกจริตเอง อินกะ ทู้มากไปนิ จากใจ \(-_-\)(/-_-)/\(-_-\)(/-_-)/\(-_-\)(/-_-)/\(-_-\)(/-_-)/\(-_-\)(/-_-)/ คุณนนนี่ เป็นบทเรียน ที่ดีให้เรา ครับ จากคุณ : PAN (REALPAN) เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 20:26:32

ความคิดเห็นที่ 32 ว่าง ๆ ลองอ่านในมุมของลูกบ้างนะคะ C:\Users\Windows_7\AppData\Local\Temp\Rar$DI00.064\PANTIP_COM  N5987151 เรื่อง แม่ของผมครับ [].mht จากคุณ : ป้าลินดา เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 20:29:03

ความคิดเห็นที่ 33 ^ ^ คห 32 ช่วยทำลิ้งค์ ให้งับ เรา จบจุฬาฯ เหมือน เด็กในกระทู้ นะ http://topicstock.pantip.com/family/topicstock/2007/11/N5987151/N5987151.html \(-_-\)(/-_-)/\(-_-\)(/-_-)/\(-_-\)(/-_-)/\(-_-\)(/-_-)/\(-_-\)(/-_-)/ คุณแม่ ในทู้ ข้างต้น ตรงข้าม กะ คุณแม่ ของเราทุกอย่าง หน้ามือ กะ หลังมือ ฟ้ากะเหว นรกกะสวรรค์ ตายกะเป็น ฯลฯ เหลือที่จะพรรณา แต่ ก็ยังเป็น คุณแม่ที่ดีในใจเรา ในโลกของแบบ ถ้าเรียนจุฬาฯ จะเข้าใจคำนี้ลึกซึ้งงงงง ตลอดไป ครับ จากคุณ : PAN (REALPAN) เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 20:50:19

ความคิดเห็นที่ 34 @16 เคยมีบางครั้งผมเคยถามเขา  แต่ว่าเขาก็จะเงียบอย่างเดียว มันก็เลยทำไห้ผมไม่เข้าใจว่า  แท้จริงแล้วอะไรคือสาเหตุที่ทำไห้เขาเปลี่ยนไป  เพื่อนๆที่ทำงานของผมเขาบอกว่า  อย่าไปคิดอะไรให้มันมากเกินไป  เด็กวัยนี้จะเป็นอย่างนี้เกือบทุกคน  เขาบอกผมว่าในกรณีลูกชายของผมนี่  ถ้าเทียบกับลูกชายของเขาที่ผ่านมาแล้วถือว่าเด็กๆเลย  ผมยังจำได้ดีว่าผมมีความสุขมากในวันที่ขับรถพาเขาไปดูหลินปิงที่เชียงใหม่  หลังจากที่เขาสอบได้เป็นที่ 2 ในการสอบเข้าเรียนตอน เข้า ม.1   จากการที่ผมได้อ่านถึงคำแนะนำ ตลอดจนข้อคิดเห็นต่างๆ  ผมคิดว่าผมจะทำใจให้เย็นขึ้นไกล้ชิดกับเขาให้มากขึ้น  ชมเขาบ้างเมื่อเขาทำอะไรๆได้ดีขึ้น  ท้ายนี้ผมต้องขอขอบคุณอีกครั้งครับ  สำหรับทุกๆท่านที่กรุณาสละเวลาเข้ามารับฟังถึงปัญหาของผม  และได้ชี้แนะให้ทางสว่างกับผมครับ จากคุณ : คุณพ่อลูกสอง จขกท. (Mr.Nakorn) เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 20:51:33

ความคิดเห็นที่ 35 เข้ามาตอนตลาดวายรึยัง เคยลองให้ลูกเล่นกีฬาดูบ้างมั้ยคะ เลือกเอาซักชนิดหนึ่งเด็กคงมีชอบบ้างแหละน่า เมืองไทยมีสถานอบายมุขเยอะมาก(ไม่เข้าใจว่าทำไมผู้คนถึงสนับสนุนให้มี) ทั้งของเด็กและของผู้ใหญ่เองที่ทำให้ครอบครัวมีปัญหา ก็มีให้เห็นกันมากต่อมาก ลูกเราก็เด็กกิฟท์ เด็กพวกนี้ส่วนใหญ่เท่าที่เห็นมาจะแตกต่างจากเด็กอื่นๆ คือสังเกตุจากลูกชายน่ะ อาจไม่เหมือนคนอื่นก็ได้ คือลูกจะเบื่อง่ายหากให้ทำอะไร เดิมๆเหมือนเด็กอื่นทั่วๆไป เขาจะมีความคิดที่แปลกแตกต่างออกไปอยากทำอะไร ที่ใหม่ๆอยู่เสมอ เราว่าส่วนหนึ่งลูกคุณจขกท.อยู่ในช่วงวัยรุ่นด้วย ฮอร์โมนกำลังเปลี่ยนแปลง และช่วงนี้เด็กจะติดเพื่อนจะฟังเพื่อนมากกว่าพ่อแม่ เราแก้ปัญหาตรงนี้ด้วยการเชิญชวนเพื่อนๆของลูกให้มาเที่ยวบ้าน ทำอาหารให้ อยากเล่นเกมเล่นที่บ้านค่ะ หรือพาไปส่งที่โรงหนังแล้วไปรับกลับ เด็กวัยนี้สำหรับสมัยนี้แล้ว เลี้ยงยากกว่าสมัยก่อนมากเพราะวัตถุสิ่งของ สภาพแวดล้อมต่างๆที่มีอยู่รอบข้าง ไม่ว่าคุณจะดูแลสั่งสอนให้ลูกดีแค่ไหน หรืออย่างไร พอเขาออกไปข้างนอกก็จะค่อยๆถูกกลืนไปกับสังคมรอบข้างอยู่ดี นอกจากว่าเขาจะได้เจอกับกลุ่มเพื่อนๆที่มีความคิดความอ่าน เขาก็จะรอดตัวไป เราให้ลูกเล่นกีฬามาตั้งแต่เด็ก ยิ่งเป็นวัยรุ่นควรต้องออกกำลังกายค่ะ ลูกเราซ้อมกีฬา แทบทุกวัน คือจะมีแต่กีฬากับเรียนหนังสือเสียเป็นส่วนใหญ่ และเข้ากลุ่มเยาวชน ที่โบสถ์ (คาทอลิค)มีกิจกรรมทุกสัปดาห์อันนี้ทำจิตใจให้สงบ บางครั้งก็มีรวมกลุ่มกันไปเที่ยวในสถานที่ต่างๆที่เด็กไปได้ หรือสวนสนุก ที่เล่ามาอาจจะแตกต่างออกไปจากของคนอื่น เนื่องจากสังคมผิดกัน แต่โดยรวมแล้ว เด็กวัยรุ่นก็คงคล้ายๆกัน ถ้าจขกท.ไม่ไหวจริงๆแนะนำให้ไปคุย กับนักจิตวิทยาเด็กค่ะ เขาอาจมีคำแนะนำดีๆเนื่องจากมีปสก.จากเด็กในหลายๆด้าน อีกอย่างหนึ่ง คนเป็นพ่อควรมีส่วนดูแลอบรมและมีเวลาทานข้าวเย็นด้วยกันพูดคุยกัน ทุกวันนะคะ ช่วยได้จริงๆค่ะ อย่าปล่อยให้คุณแม่ออกโรงอยู่คนเดียว ที่บ้านเราเขาจะไม่พลาดไปดูลูกเล่นกีฬา ไปรับไปส่งซ้อมด้วยถ้ามีเวลา เราขอลูกไว้ว่าอย่างอื่น จะยังไงไม่ว่าพอรับได้ ขอแต่อย่าติดยา นั่นน่ะตกนรกทั้งเป็นรวมทั้งพ่อแม่ด้วย ขอให้โชคดี ผ่านไปให้ได้นะคะ มีลูกวัยรุ่นเหนื่อยมากเข้าใจได้ดีค่ะ ปล. ลูกชายคนเล็กที่บ้านรุ่นเดียวกันกับลูกของจขกท. แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 54 09:20:51 จากคุณ : Fly away home เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 22:58:49

ความคิดเห็นที่ 36 ลูกชายเรายังเล็ก แต่เราว่าถ้าเป็นเราอาจจะลองแบบนี้ 1.เพิ่มความใกล้ชิดกับลูก ทำกิจกรรมด้วยกัน อินกับเรื่องเดียวๆกัน เช่นเล่นเกมส์แบบลูก พาลูกไปเที่ยวแบบพ่อ แต่เน้นว่าต้องทำด้วยกัน อาจทำให้เค้าสนิทสนมใกล้ชิดแล้วได้คุยได้ระบายได้แชร์ความรู้สึกอะไรๆต่อกันบ้าง บางทีเค้าอาจมีปัญหาอยากจะพูดแต่ไม่มีโอกาสได้พูด แบบว่าพ่อชิงพูดเองหมด ไม่ก้อยังคิดไม่ออกว่าจะตอบไงดีที่พ่อไม่โกรธมาก พ่อก็โกรธมากไปละ และการอยู่ด้วยกันมากขึ้นอาจทำให้เค้ามีเวลาไปให้เพื่อนได้น้อยลงด้วยค่ะ 2.ลดความคาดหวังในตัวเค้าลงนะคะ เพียงขอให้เป็นลูกที่ดี สุขภาพกายใจดี รักพ่อรักแม่ มันอาจจะเป็นพื้นฐานที่มั่นคงและเข้มแข็งของลูกค่ะ แม่เราหกสิบกว่า แต่เล่นเกมส์ไอแพดยามว่างจากการอัพเฟสบุ๊คหรืออ่านทู้พันทิป เวลาตรงกันกับบ้านไหนของลูกก็ออนเอ็มไม่ก็สไกป์คุยกัน ตอนน้ี้คุยกันได้เกือบทุกเรื่อง ลูกของแม่ทุกคนมีความเข้มแข็งในจิตใจกันมากคาดว่ามาจากการเลี้ยงดูแบบสนิทสนมใกล้ชิด จากคุณ : ดาวเหนือเมื่อฟ้าสาง เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 54 00:13:38

ความคิดเห็นที่ 37 ขอยืนยันอีกเสียงครับ  ว่าเป็นเรื่องธรรมดาๆ  ใจเย็นๆครับ ค่อยๆแก้ค่อยๆปรับ เดี๋ยวดีเอง ลูกชายคนเล็กของผม จบป.6 จากต่างจังหวัด ด้วยรางวัลเรียนดีมากมาย  และ สอบเข้าม.1 สาธิตชื่อดังได้ ก็เลยย้ายครอบครัวมาอยู่ที่ กทม.กันหมด     ตอนม.1 เกรดดีมาก 3.9  พอขึ้นม.2 เริ่มร่วง เหลือ 3.4   เพราะเริ่มติดเพื่อน ติดเล่น ติดเที่ยวกับเพื่อน ไม่สนใจการเรียนเท่าที่ควร แต่ก็ยังเป็นเด็กดีของพ่อแม่อยู่   ก็เรียนไป เตือนกันไป  แต่อีกใจนีง ก็อยากให้เขาเที่ยวเล่นต่อ เพราะรู้สึกว่าเขาเรียนหนักมามากแล้ว เพราะตอน ม.2 เขาก็ได้รอบสอง ijso  เข้าถึงค่ายสอง สอวน.คณิตศาสตร์   ตอนนี้เขาอยู่ ม.3 แล้วครับ  ดูคะแนตอนมิดเทอมแล้วปวดตับเหมือนกัน   เละยิ่งกว่าตอน ม.2 อีก  ไม่รู้เทอมต้นนี้จะถึงสามหรือเปล่า    แต่ผมก็ไม่กลุ้มหรอกครับ  เพราะเขาก็ยังเป็นเด็กดีของพ่อแม่อยู่   คงจะเหลวไหลไปบ้าง   ตอนนี้ก็เตรียมตัวสอบเข้า มหิดลวิทยานุสรณ์    ตามพี่ชายให้ได้ (ม.6)   ซึ่งเห็นเขาก็พยายามอย่างมากอยู่   ก็ไม่รู้ จะเป็นอย่างไรเหมือนกันครับ   ลุ้นกันต่อไป     ความสุขของครอบครัว ประกอบด้วยหลายๆสิ่ง หลายๆอย่าง ไม่ใช่เรื่องเรียนไม่ดี เพียงเรื่องเดียว  มาทำให้ความสุขของครอบครัวหายไป จากคุณ : ศรีวรลักษณ์ เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 54 00:48:48

ความคิดเห็นที่ 38 เราเป็นคน ลูกก็เป็นคน โดยพื้นฐานแล้ว ไม่มีคนไหน อยากเป็นคนสันดานเลวมาแต่กำเนิด ครับ เมื่อก่อนนี้ คุณพ่อของผม คิดว่าผมมีความเป็นคนน้อยกว่าเป็นหุ่นยนต์ หรืออาจจะคิดว่าผมเป็นส่วนหนึ่งในตัวของท่านมั้ง อยากให้ผมทำอะไร เป็นเยี่ยงไร ก็ต้องให้ผมทำอย่างนั้น  ซึ่งจะแก้ไขความคิดของคุณพ่อของผมไม่ได้ ช่วงตอนที่ผมอายุเกิน 50 ไปแล้ว ท่านก็ยังคิดเช่นนั้นอยู่เลยครับ ช่วงที่ผมเป็นเด็ก จนถึงวัยรุ่น ผมคิดเสมอว่า ถ้าผมได้มีโอกาสเป็นพ่อ ผมจะปล่อยให้ลูกคิดเอง ทำเอง สิ่งที่ผมจะทำได้คือ ทำตัวให้เป็นแบบอย่างที่ดี ให้ลูกเห็น ถ้าลูกๆ เห็นดี จะทำตามก็ได้ ไม่ทำตามก็ไม่เป็นไรครับ จะทำตัวเป็นที่ "ที่ปรึกษา" เท่านั้น และจะสนับสนุนลูกๆให้เพียงแค่ "การศึกษา" เท่านั้นครับ ทำเช่นนี้แล้ว จะไม่เครียดทั้งตัวผมเองและลูกๆครับ เมื่อสมัยลูกๆผมเริ่มเป็นวัยรุ่น พฤกติกรรมเปลี่ยนไป ผมก็ต้องคิดให้ออกว่า สมัยผมเป็นวัยรุ่นมีพฤกติกรรมอย่างไร ถ้าจำไม่ได้ ก็ลองทำตัวเป็นวัยรุ่น แฝงเข้าไปในสังคมของพวกเขา แล้วจะเข้าใจครับ ความคิดและการกระทำของแต่ละคน ไม่มีใครผิดใครถูกหรอกครับ มันอยู่ที่สิ่งแวดล้อมปลูกฝังความคิดและนิสัยให้เป็นไป อย่าไปเครียดเลยครับ ชีวิตของคนเราที่เหลืออยู่นั้นมันสั้นนัก ยิ้มให้กันไว้ ทำความดีให้กันและกัน ซึ่งไม่แน่ว่า พรุ่งนี้เราจะจากไปกระทันหันหรือเปล่าเลย เมื่อจากกันไปแล้ว ส่วนที่เหลือก็เพียงแค่ความคิดถึงเท่านั้น จะให้เขาคิดถึงแต่สิ่งที่ดี หรือสิ่งที่ไม่ดีของเราครับ จากคุณ : Moonlight Sonata เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 54 09:37:08

ความคิดเห็นที่ 39 @35 ผมเคยพาเขาไปหาซื้อกีต้าร์  แต่เขาบอกว่าเขาไม่ชอบเขาเล่นไม่เป็น  ผมก็บอกว่าไปหัดไปเรียนเดี๋ยวก็เล่นเป็นจะได้มีเพื่อนกลุ่มใหม่ๆ  ไม่ต้องไปขลุกอยู่กับเพื่อนกลุ่มเดิม  หรือจะสนใจที่จะหัดเล่นเครื่องดนตรีชิ้นใหนก็บอกมา  จะได้จัดหาให้  เขาก็บอกว่าไม่เอาครับ  คือว่าเขาจะชอบเล่นอย่างเดียวเลย  คือว่าไม่ว่าจะทำอะไรก็จะต้องติดเล่นไปหมด  แต่ว่าดีอย่างที่ไม่เคยมีอารมณ์โมโหเลย  ผมไม่เคยเห็นเขาแสดงออกว่าโกรธ,โมโห,อาละวาดเลยแม้แต่ครั้งเดียว  ชอบแหย่น้อง,ชอบแกล้งน้อง,ชอบเล่นกับน้อง  แต่บางคราวน้องก็แกล้งพี่, เขาก็ไม่โมโหเลย  ตรงนี้มันทำให้ผมเข้าใจเขายากเหมือนกันครับ  ในเมื่อเขาไม่แสดงออก  เวลาที่ทำกิจกรรมร่วมกันกับเขาก็มีอยู่เรื่อยๆ บ่อยๆครับ เช่น เล่นเกมส์,ตีแบด,ขี่จักรยานฯลฯ. จากคุณ : คุณพ่อลูกสอง จขกท. (Mr.Nakorn) เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 54 13:01:40

ความคิดเห็นที่ 40 ขอแชร์บ้างในฐานะของทั้งลูกและพ่อ ลูกทั้ง 3 คนของผมผ่านพ้นวัยรุ่นมาแล้วอย่างทุลักทุเล แต่ตอนนี้เมื่อโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว  ความรับผิดชอบมากขึ้น  เหตุผลมาก่อนอารมณ์ ปัญหาก็หมด   ทุกคนมีงานดีๆทำ  ก้าวหน้าดี  ทำตัวดี  ผมก็หมดห่วง   ลูกชาย  จขกท  มีปัญหาน้อยกว่าลูกผมด้วยซ้ำ ลูกชายคนกลางผม (Wednesday Child)  ทั้งรุนแรง  ก้าวร้าว  ต่อต้าน ไม่เรียน   เปลี่ยนโรงเรียนหลายแห่ง  คบแต่เพื่อนห่วยๆทั้งดื่ม  สูบบุหรี่  ยาบ้า ตีกัน ลองมาหมด  เรียนระดับอาชีวะ  มีแต่สร้างปัญหา ทำตัวแย่จนอาจารย์ต้องเชิญพ่อ (ผม) ไปอบรม ตอนนั้นทุกข์ใจมาก   เซ่อไปเลยครับ  อยู่หลายปี   ผมทนโดยที่ไม่พูดอะไรเลย   ตามใจทุกอย่าง ต่อมา  เรียน ปวส ที่เพาะช่าง   ก็ดีขึ้น  และก็มาจบ ป.ตรี ที่ ม.บูรพา ได้ทำงานที่เขาชอบ  ทุกอย่างก็โอเคแล้วครับ ขอแนะนำสั้นๆ   นิ่งแล้วทนครับ  ทุกอย่างจะดีขึ้น อย่าหวังให้ลูกเก่ง   แต่ขอให้เป็นคนดี  พึ่งตัวเองได้  ทำประโยชน์ให้สังคมได้ พอแล้วครับ จากคุณ : แสนตุ้ง เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 54 17:55:43

ความคิดเห็นที่ 41 อ่านแล้วงงตรงที่ว่าเกรดเกือบ 4 ตกลงมาหน่อยนี่ต้องกลุ้มใจกันเลยหรือครับ จากคุณ : Double07 เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 54 20:23:11