มลธิญา เธอเป็นหญิงสาวสวยมาร์ทมั่น สวยมีการงานมั่นคงในสังคม เธอรักอิสระในการใช้ชีวิตของเธออย่างถูกธรรมนองครองธรรม เธอรักการเดินทางท่องเที่ยวไปไหนมาไหนตลอดเวลา ทำงานไปด้วยท่องเที่ยวไปด้วย และเธอมีความสุขกับงานที่เธอทำมากๆ
นัฐพล เป็นชายหนุ่มหน้าตาธรรมดา แต่ทว่ามีความจริงใจ มุ่งมั่นกับงานและสิ่งที่ตนเองทำอย่างตรงไปตรงมา ถ่อมตนเองน้อบน้อม มีน้ำใจกับทุกคน ไม่ค่อยเที่ยว เพราะมุ่งแต่งงานที่ตนรับผิดชอบเสมอๆ นานวันเข้าจึงกลายเป็นคนเห็นห้องสี่เหลี่ยมในที่ทำงานสวยที่สุด
วันหนึ่ง นัฐพลได้รู้จักมลธิญา ในหน้าที่การงาน นัฐพลเห็นเธอครั้งแรกก็ตกหลุมรักเธอทันที เค้าเฝ้าอ่านประวัติเธอในใบงานซ้ำแล้วซ้ำเล้า ชีวิตนัฐพลเริ่มเปลี่ยนไปทีละน้อยๆ
จากการรู้จักกันในฐานะเพื่อนร่วมงาน และได้ทำงานมีเวลาด้วยกันมากขึ้นๆทุกวัน เค้าทั้งสองคนจึงมีเวลาออกไปทานอาหารด้วยกันตามลำพังบ่อยขึ้นๆ มลธิญาไม่ได้แสดงความรังเกลียดนัฐพลเลย เธอกลับชื่นชอบชายที่มีความมุ่งมันอย่างนัฐพลในใจลึกๆของเธอ และนัฐพลก็ชอบเธอ
นานวันเข้า ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จากการเป็นเพื่อนก็ก่อเกิดเป็นความ "รัก" นัฐพลยอมลางานเพื่อที่จะได้ไปเที่ยวกับเธอในทุกๆที่ ทั้งๆที่ผ่านมาในชีวิตการทำงาน ไม่เคยลางานเลยแม้นแต่ครั้งเดียว
เวลาล่วงเลยไป ความสัมพันธ์ทั้งสองเริ่มเบ่งบาน แต่อยู่บนหลักศีลธรรมด้วยกันทั้งคู่ คือทั้งคู่มิได้มีอะไรล่วงเลยต่อกันเลย จนถึงวันที่ทั้งคู่แต่งงานกัน นั้นคือความรักทั้งคู่ดำเนินมาถึงจุดๆหนึ่งแล้ว และเค้าทั้งสองตกลงที่จะมีชีวิตอันแสนสุขร่วมกันตลอดไป ในบ้านหลังเล็กๆ ที่ร่วมกันสร้างขึ้นอย่างอบอุ่น
ชีวิตคู่ของทั้งสองดำเนินไปด้วยความสุข บริบูรณ์ด้วยความอาธรต่อกัน ความห่วงใยต่อกันตลอดเวลาอย่างไม่มีวันเสื่อมคลายลงได้
วันหนึ่ง มนธิญา เธอมีอาการแปลกๆ ไปจากเดิม คือ เธอเริ่มมีอาการหลงๆลืมๆเป็นบางครั้ง ย้ำคิดย้ำทำเป็นบางครั้ง แต่นานๆเธอจะเป็นสักที นัฐพล จึงไม่เอะใจเลย คงแต่ปลอบเธอให้กำลังใจเธอและโอบกอดเธอด้วยความรักเช่นเคย......
และแล้ววันนั้นก็มาถึง.......
มันเป็นวันที่ฟ้ามัวหมองด้วยเมฆฝน ผมพัดกรรโชกมาเป็นระยะๆ นัฐพลกลับบ้านด้วยความดีใจ หวังว่าจะได้พบกับภรรยารักของตนเองและได้พูดคุยเติมใจให้กันอย่างมีความสุขดั่งทุกๆวัน นัฐพล กลับบ้านพร้อมกับหอบหิ้วถุงบรรจุอาหารสดใบใหญ่กลับบ้าน พร้อมร้องเรียกภรรยาของตนเองด้วยความปรีดา แต่...ไม่มีเสียตอบจากภรรยาสาวของตน
นัฐพลจึงเดินขึ้นไปชั้นบนของบ้าน ซึ่งเป็นมุมโปรดของมนธิญาภรรยาที่เธอชอบมานั่งรับลมเย็นๆยามเย็นทุกวัน
ผ้าม้านพริ้วไหวตามแรงลมที่โบกมากระทบ ใช่...เธอนั่งอยู่ที่นั่น ผมที่พริ้วสยายคลอเครียใบหน้างาม แต่แววตาที่ฉงนสงสัยของเธอจ้องมองดูรูปภาพอยู่มิวางตาในมือของเธอ เธอมิได้สนใจเสียงเรียกของ นัฐพลเลย
รูปที่เธอดูอยู่นั้นเป็นรูปของชายหญิงคู่หนึ่ง ที่ถ่ายไว้ ณ สถานที่ท่องเที่ยวที่สวยงามที่หนึ่ง ใช่หละ มันเป็นรูปของเธอและนัฐพลเองเป็นรูปถ่ายไว้ก่อนแต่งงานไม่กี่วัน
เธอทำหน้าสงสัยอย่างมาก จนนัฐพลต้องลงมานั่งข้างๆเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้มดีใจที่ได้เห็นเธออีกครั้ง เธอจ้องหน้านัฐพลสลับกับรูปภาพไปๆมาๆ แล้วเธอก็เอ่ยถามขึ้นว่า

    "คุณ...เป็นใครค่ะ....."

ใช่...มันเป็นคำถามที่ทำให้รอยยิ้มของนัฐพลจางหายไป มนธิญา เธอเป็นโรคสมองฝ่อ และในขณะนี้ มันรุ่นแรงมากพอที่จะทำให้ความรักความสัมพันธ์ของเธอที่มีต่อนัฐพลจากหายไปได้ในที่สุด
แน่หละ นัฐพล พยายามทำทุกสิ่ง เพื่อให้เธอจำได้ เค้าพูดอธิบายพยายามฟื้นความจำของเธอด้วยน้ำตา แต่ก็ได้คำตอบกลับมาเพียงว่า

    "คุณร้องไห้ทำไมค่ะ....คุณเป็นใครค่ะ" เท่านั้นเอง

หากเหตุการณ์เหล่านี้เกิดกับตัวคุณคนที่คุณรัก คุณจะทำอย่างไร ?
คุณยินดีที่จะอยู่ร่วมชีวิตกับคนที่คุณรักและเค้าหรือเธอนั้นสูญสิ้นความผูกพันธ์ความทรงจำจากคุณไปแล้ว และคุณพยายามทุกวันที่จะฟื้นความทรงจำของเค้าหรือเธอ ?
หรือคุณพร้อมที่จะทอดทิ้งเค้าไปในทันทีที่ทราบว่า หมดหวังในการรักษาฟื้นความทรงจำ ไปหาสิ่งที่ดีกว่า?