ความคิดเห็นที่ 1 จขกท.ตั้งกระทู้มาแบบนี้ ทำให้คิดถึงคุณพ่อเลยค่ะ คุณพ่อเสียไปนานหลายปีแล้ว เสียที่อเมริกา อายุแค่ 56 เอง เสียใจที่สุดก็คือ ยังไม่ทันได้ตอบแทนอะไรท่านเลย แล้วเราก็อยู่ห่างไกลกัน ทุกปี ถึงวันเกิดลูกทุกคนพ่อจะโทรมาตั้งแต่เช้ามืด (เวลาไทย) มาแฮปปี้เบริดเดย์ลูก ตอนนั้นจำได้ เราจะหงุดหงิดมาก เพราะง่วงนอน ไม่อยากจะตื่น นึกโมโหคุณพ่อมาก แถมยังรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียทีไม่ดีอีก นึกถึงแล้วก็เสียใจอยากจะขอโทษคุณพ่อ เสียใจที่สุดเลยก็คือคุณพ่อ ไม่ทันเห็นความสำเร็จของลูก ไม่ได้ไปงานรับปริญญาเรากับพี่สาว อีกแค่ไม่กี่เดือนเอง ไม่ได้ไปงานแต่งงานเรากับพี่สาว และไม่ได้เห็นหน้าหลานสาวที่น่ารักอีก 2 คน แต่เราก็รู้ว่า พ่อก็ยังใกล้ๆเรา และพ่อก็ยังอยู่ในดวงใจของเราเสมอ คิดถึงพ่อค่ะ จากคุณ : โฮ่งฮับ เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 01:57:31

ความคิดเห็นที่ 2 คุณป๋าผม เป็นนายอำเภอเก่า สอยโจรมาหลายรายครับ ความที่ล้างมือมา ป๋า จะเป็นคนที่นิ่มๆ  ไม่มีเรื่องอะไรกับใคร สอนผมทุกเรื่อง ตั้งแต่ทำว่าว  หมากรุก  ทุกอย่างที่เด็กผู้ชายจะทำเป็น สอนพี่สาวกระผมด้วย พี่ๆที่บ้าน ออกจะ ติด ฟอร์ม นักเลงครับ ไม่กลัวใคร  พี่สาวคนโตสุด  ไม่มีใครกล้ามายุ่งด้วย พี่ชายคนโต เฮี๊ยวสุด คุมทั้งถิ่น  ตีรันฟันแทง ลุย แต่ลูกๆคนอื่น ออก เด็กเรียนมากกว่า ป๋าเคยมีปืนเป็นตู้ๆ แต่ขายทิ้งหมดตอนมีลูก   ล้างมือไปเลยครับ ไม่เคยไปงานรับปริญญา ลูกคนไหน นอกจากงานผม  ลูกสุดท้อง ท่านไปตอนผมเข้าหอประชุมแล้ว ฟังป๋าบอกว่า ไม่คิดว่าจะเห็นผมมีวันนี้ ผมก็ดีใจแล้วครับ จากคุณ : ท่านขุนเดชา เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 02:32:03

ความคิดเห็นที่ 3 คิดถึงป๊าจังเลยลุงขุน หนูรักป๊ามากที่สุด ป๊าใจดี และรักหนูมากๆ ตอนเด็กๆ ชอบนอนกอดป๊ามากที่สุด ไปไหนก็ตามติดตลอด ชอบนวดไหล่ให้ป๊า ป๊าชอบแอบให้ัตังค์กินขนมเสมอ ^_^ จากคุณ : sugar_least เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 04:22:30

ความคิดเห็นที่ 4   ....อ่านแล้ว..คิดถึงพ่อ...ค่ะ... ท่านเสียตั้งแต่เข้าเรียน ม.ศ. 1 เทอมแรก.... จากคุณ : ป้าสดใส (ป้าสดใส) เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 06:02:37

ความคิดเห็นที่ 5 พูดถึงพ่อ แล้วคิดถึงค่ะ....ป้าหนิงจะสนิทกับพ่อและแม่   แต่เมื่อออกมาปลูกบ้านใหม่ แม่ตามมาอยู่ด้วย เพราะท่านมีโรคประจำตัวที่ต้องดูแลใกล้ชิดหลายโรค    พ่อเป็นคนแข็งแรงมาก  ไม่ชอบพูด  เคยชวนท่านหลายครั้งให้มาอยู่ด้วย  แต่ท่านไม่มาบอกว่าห่วงบ้าน... บ้านหลังนี้มีพี่สาวอยู่(หย่ากับสามีแล้วย้ายมาอยู่บ้านพ่อกับแม่)  แต่เขาจะมีเพื่อนเยอะชอบไปโน่นไปนี่  ไม่อยู่บ้าน วันที่ท่านจากไป   ท่านเข้าโรงพยาบาลด้วยอาการไม่สบาย  วันนั้นป้าหนิงไปเยี่ยมท่านที่บ้านเหมือนปกติ(จะไปหาท่านเกือบทุกวัน )  ท่านเป็นไข้ ก็เลยรีบพาเข้าโรงพยาบาล คุณหมอดูอาการก็บอกไม่เป็นไร  แต่ก็พักในโรงพยาบาลก่อน (มารู้ทีหลังว่า  วันนั้นท่านทะเลาะกับพี่สาวป้าหนิง...เรื่องออกบ้านไปเที่ยว  ไม่ดูแลบ้าน#2@=+X) คืนสุดท้ายก่อนป้าหนิงกลับบ้าน  ก็ก้มลงกอดและหอมท่าน  บอกว่าพ่อจ๋าหายเร็วๆนะ  แล้วมาอยู่ที่บ้านกับหนูนะ พ่อยิ้มพร้อมกอดป้าหนิง  บอกว่าอย่าห่วงพ่อเลย....ดูแลแม่ดีๆนะ  แม่ไม่สบาย ต้องเข้าโรงพยาบาลบ่อยๆ  อยู่กับลูกดีแล้ว นั่นเป็นคำพูดสุท้าย....จากนั้นท่านก็นอนหลับเหมือนปกติ   แล้วท่านก็ไม่ลืมตามาคุยกับใครอีกเลย......... จากคุณ : จริงใจ.......สบายจริง เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 06:47:43

ความคิดเห็นที่ 6 :) จากคุณ : TonMai2K เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 07:50:01

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านของคุณป้าหนิง แล้วน้ำซึมจังเลย   คุณพ่อของป่องใจดี ไม่เคยดุ ไม่เคยตีเลยสักครั้ง เราไม่สนิทกันด้วย พ่อจะสนิทกับน้องมากกว่า แต่!! ทุกวันนี้ ป่องก็ได้ดูแลท่านแล้ว ก็ดีใจจังลเลยค่ะ จากคุณ : เจ้าหญิงแห่งรัตติกาล (สาวแมงป่องมีพิษ) เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 07:57:56

ความคิดเห็นที่ 8   สวัสดียามเช้า..ลุงขุน พ่อผมเสียแล้วปี39 ด้วยโรคไตวาย ความดันโลหิต ผมเองสนิทกะพ่อมากกว่าแม่ ครับ    พ่อผมเป็นผู้ใหญ่บ้าน มีพรรคพวก ที่รักใคร่นับถือ พอสมควร บ่อยครั้งมีมานั่งทานหเล้า กัน ผมก็มีหน้า ที่วิ่งไปซื้อน้ำแข็ง โซดา แต่พ่อผมชอบดื่มเพียวๆ สมัยก่อน ก็ กวางทอง แม่โขง ที่บ้านทำสวน พ่อเป็นชาวสวนด้วย ย่านบางแค นี่สมัยก่อน คล้าย ตจว พ่อเก็บส้มโอ มะพร้าว กล้วย ผมก็ลากเข่ง โยนใส่เข่ง บางวัน ไปลงดัก ปลาในคลองใกล้บ้าน เวลาพ่อไปกู้ตาข่ายได้ ปลา ฉลาด กระดี่ ตะเพียนหิ้วกลับบ้านไปให้แม่แกง บางครั้งก็ได้ ตะพาบน้ำ ในสวน พ่อเอามาแกง เผ็ดใส่มะเขือเทศ ใส่มะอึก อร่อยครับ ช่วงหน้า ฝนพ่อพาผม ไปเก็บ เห็ดตับเต่า มันจะขึ้นแถว ริมๆ ลำปะโดง ดอกจะสีดำๆ ก็เอามาต้มกิน สมัยก่อน ชีวิตก็ป้วนเปี้ยน อยู่แบบนี้อะครับ กลางวัน ก็ทำ งาน ช่วยหลวง เวลาลูกบ้าน มีปัญหาพ่อก็แนะนำ ให้คำปรึกษา พาไปอำเภอ เมื่อก่อนมีปัญหา ก็มาปรึกษาผู้ใหญ่เค้านะ เย็นๆไปตั้งวงก๊ง ริมบ่อน้ำ เดินไปในซอยนี่รู้จักกันทุกบ้าน เป็นบรรยากาศที่หาไม่ได้อีกแล้ว ในกทม ผมคิดถึงพ่อมาก ถ้าพ่อยังอยู่พ่อคงมาสอนผมทำโน่นทำนี่เหมือนเดิม         ผมทำบุญใส่บาตรไปให้ พ่อทุกเช้าเลยนะ พ่อว่างพ่อมาเข้าฝันผม ด้วยนะ เราจะได้คุยกัน จากคุณ : พี่กี้ร์ เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 08:03:24

ความคิดเห็นที่ 9 ป๋าหนูไม่ได้เลี้ยงอ่ะ.... ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูก ห่างกันเป็นวา ยาวเป็นศอก ป๋าหนูต้องไปดูแลกิจการของปู่ที่ตจว.กับแม่ เวลาดูแลลูก ๆจึงไม่มี ป๋าหนูนี่ร่ำสุราแทนน้ำเลย คอแข็ง แต่เห็นเมานอนแผ่ทุกที โตขึ้น ทุก ๆวันศุกร์ ตอนเย็น ๆป๋าก็จะขับรถจาก มหาชัย มารับหนูที่กรุงเทพฯ เพื่อไปนอนค้างกัน มือข้างหนึ่งของป๋าก็ถือพวงมาลัยรถ มืออีกข้างหนึ่งก็ถือขวดเบียร์สิงใส่หลอดดูตลอดทาง ... ส่วนที่เท้าก็มีเบียร์นอนกลิ้งไปกลิ้งมาอีก ประมาณ 2 ขวด... กะว่าถึงมหาชัย เบียร์หมดพอดี สุดยอดแล้ว ... หมดขวดก็โยนทิ้งข้างทาง แล้วดึงขวดใหม่มากินต่อ หนูก็นั่งมองหน้าตาปริบ ๆ ... หนูอยู่กรุงเทพ ฯ จนโต ช่วงที่เรียนมหาลัย พ่อมาธุระเจอหนูพอดี ก็เลยแกล้งขอตังป๋า ... ป๋าหนูเขาเขินน่าดู เพราะว่าลูกสาวไม่เคยขอตัง .... ไอ้เราก็นึกว่าป๋าจะให้เยอะหน่อย เพราะว่าไม่เคยขอกันเลย ป๋าล้วงไปล้วงมา ให้มา 20 บาท หนูก็ถอนใจ เฮ่อ... แล้วเดินหัวเราะไปเรียนหนังสือ หนูรุ้ว่าป๋าเขิน.... วีรกรรมป๋าหนูมีเยอะ เหลาไม่หมดหรอกคะ ลุงขุน  แต่ยังไง ป๋าก็ยังเป็นป๋า ไม่มีใครแทนที่ได้ตลอดไป.. แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 52 08:31:38 จากคุณ : สาวกอด เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 08:30:05

ความคิดเห็นที่ 10 :) จากคุณ : MAY BEE ... LITTLEDEVIL เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 08:48:36

ความคิดเห็นที่ 11 แม่เคยเล่าให้ฟัง  (ตอนผมเริ่มจะเจ้าชู้ ^_^ ) ... สาวที่ทำงานมาชอบคุณพ่อ ... คุณพ่อบอกมีครอบครัวแล้ว ... สาวไม่เชื่อ ... คุณพ่อเลยชวนสาวมาเที่ยวที่บ้าน ให้รู้จักกับคุณแม่ และผม (ตอนนั้นยังเป็นเด็กเล็กๆ  ^_^ ) เป็นอีกเรื่องที่ประทับใจ ... ------------------------------------------------------------------------------- จนวาระสุดท้ายของท่าน ... ท่านเป็นมะเร็งปอด ... ผ่าตัดครั้งแรกตัดเนื้อร้ายทิ้ง และเข้ารับการตรวจทุกปี... ระหว่างนั้น... แทนที่ท่านจะห่วงตัวท่านเอง ท่านกลับใช้เวลาที่เหลือจัดการเรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับทรัพย์สินเพื่อครอบครัวให้เรียบร้อย ... จนปีที่ 5 ท่านตรวจพบมะเร็งอีก คราวนี้ท่านบอกกับผมว่าสงสัยไม่รอด แต่่ท่านบอกว่า ท่านไม่มีอะไรต้องห่วงแล้ว แถมปลอบใจครอบครัวอีกว่าทุกอย่างเป็นไปตามธรรมดาของโลก ... ท่านเสียเมื่ออายุ 74 ปี ... เสียดายอย่างเดียวกว่าท่านจะมีลูกก็อายุ 40 กว่าปีแล้วช้าไปหน่อยจึงมีเวลาตอบแทนบุญคุณท่าน ไม่มากเท่าที่ควร  ... จากคุณ : ดีอาร์ (๛จูล่ง๛) เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 08:49:47

ความคิดเห็นที่ 12   คุณเจ้าของกระทู้เขียนได้น่าอ่านมาก เหมือนฟังคุยกันสด ๆ อ่านแล้วก็นึกถึง ป๋าของเราเหมือนกัน (เราก็เรียกป๋าเหมือนกัน) แต่ ป๋าเรา เสียไป 10 กว่าปีแล้ว เรายังไม่มีโอกาสได้ตอบแทนอะไรป๋าเลย ป๋าเป็นคนเงียบค่ะ แต่ค่อนข้างดุ ป๋าเป็นนักครีเอท ชอบทำโน่น ประดิษฐ์นี่ สร้างนั่น สารพัด ป๋าเป็นคนหัดให้เราขับมอไซค์ด้วยหล่ะ จากคุณ : แสงสว่างที่ปลายทาง เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 08:53:46

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านแล้วคิดถึงพ่อมากๆ ... แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 52 09:03:55 จากคุณ : Resource of life เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 09:03:00

ความคิดเห็นที่ 14   คุณ พ่อของคุณ มนต์ ท่าทางใจดี นะ ครับ สมัยหนุ่มๆ คุณพ่อคุณมนต์ ต้องหล่อแน่ๆเลย จากคุณ : พี่กี้ร์ เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 09:12:41

ความคิดเห็นที่ 15 หล่อคะ  พี่กี้ร์ หุ่นสำอางเชียว.. แต่ตอนนี้ท่านเลิกสุราแล้ว เพราะว่าเคยต้องเข้ารพ.หนัก ๆ มาหลายครั้ง ขอร้องเท่าไหร่ก็ไม่ยอมเลิก แต่สุดท้ายท่านก็เลิกของท่านเอง.. วีระกรรมเยอะมากๆ อยากจะเล่า แต่เก็บไว้ก่อนเนอะ เดี๋ยวลุงขุนว่าเอา แหะ แหะ... จากคุณ : สาวกอด เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 09:16:18

ความคิดเห็นที่ 16 พ่อเป็นพ่อจริงๆเลยน่ะ..ไม่ค่อยสนิทกับพ่อนัก แต่จริงๆก็ไม่สนิทกับแม่ด้วยล่ะ เป็นเพราะเราลูกคนเล็กด้วยมั้ง เป็นเด็กดื้อด้วยมั้ง..วันๆเช้าออกจากบ้านมืดก็เข้าบ้าน หาหัวไม่เจอหรอก มาคุยและคลุกคลีกับพ่อแม่ก็ตอนโตแล้ว ทำงานแล้วนี่แหละ แต่พ่อเป็นคนเด็ดเดี่ยวสุดๆ มากๆ ความที่เป็นทหารด้วยมั้ง คำไหนคำนั้น มรึงมายังไงก็ กรูก็กลับไปยังงั้น แต่พอลูกโต พ่อก็กลายเป็นคนใจเย็นสุดๆ ใครจะว่ายังไงปล่อยเขาไปลูก ถ้ายึดดีทำดีซะอย่าง ไม่ต้องไปสนใจคำคน ไม่งั้นประสาทแหลกตายแน่ๆ แต่ที่รู้ๆพ่อหนูเก่งที่สุดในโลกค่ะ สามารถลากโอ่งใบใหญ่ด้วยมือเดียว........ จากคุณ : ป้าเอเจ เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 09:19:42

ความคิดเห็นที่ 17 ที่เห็นหลังใหญ่โตข้างหน้าพ่อนั่นไม่ใช่บ้านนะคะ กลัวจะเข้าผิดคิดว่าบ้านรวย มันคือ ศาลาวัดค่ะ บ้านเราแสนสุขใจ อยู่ตรงนี้ค่ะ ติดวัดแค่เอื้อมมือ.... จากคุณ : ป้าเอเจ เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 09:22:27

ความคิดเห็นที่ 18 พระคุณเตี่ยผม ไม่รู้จะเริ่มตรงไหนดี ตั้งแต่จำความได้ หนุ่มจนแก่ แกลำบากมาก เป็นพี่ชายคนโตของครอบครัว ต้องส่งเสียดูแลพี่น้องแกทุกคน น้องแก (อาผม) แม่แก (ย่าผม) แกทำงานที่เมืองไทย ส่งเงินไปเป็นค่าเรือ ให้พวกเค้ามาเมืองไทยเกือบทุกคน เว้นอาคนที่ 3 ไปอยู่ฮ่องกง จำได้ว่า วันฉลอง ปี 2500 ที่สนามหลวง ผมขี่คอแกไปเที่ยว สนุกที่สุดในชีวิต มีสิงโตเยอะแยะเลย มีการละเล่นต่างๆ ผมไม่สบาย แม่อุ้มผมแกกางร่ม ตัวแกเปียกฝน เพื่อให้เราแม่ลูก ไม่ถูกฝน สารพัดเรื่อง สารพัดบุญคุณ จนไม่อาจบรรยาย มีอยู่ครั้งนึง ผมหนีไปเล่นน้ำ ข้างธรรมศาสตร์ พอแกรู้ กลับมา โดนด้ามไม้กวาดเลยครับ  ผมถามว่า ตีผมทำไม ใครๆเค้าก็เล่นน้ำกัน พ่อแม่เค้าไม่เห็นตีเลย แกบอกว่า     อั้วมีลื้อคนเดียว ถ้าลื้อตายไป จะให้อั้วอยู่กะใคร ผมมาคิดดู เล่นน้ำแค่นี้ ตายได้ไงวะ? มาบัดนี้ มีลูกของตัวเอง รู้เลยครับ ความเป็นห่วงลูก มีแค่ไหน เดี๋ยวนี้ แม้แต่เรือข้ามฟาก ถ้าผมไม่ไปด้วย ผมจะให้ลูกนั่งรถเมล์ข้ามไปครับ เห็นเด็กๆตายตอนโป๊ะล่ม น่าสงสารพ่อแม่ที่เสียลูกไป  ในจำนวนนั้นมี 2 แม่ลูกที่ผมรู้จักสนิทกัน อยู่หลังบ้านผมที่ท่าพระจันทร์ เตี่ยผมเป็นคนจีน แกเล่นกับลูกไม่เหมือนคนไทย แกจะไม่คลุกคลีตีโมงเหมือนพ่อแม่ไทย ลูกทำความผิด ตีลูกเดียว พูดเป็นคำเดียว ทำดีได้ไม๊ ทำดีได้ไม๊  ทำดีแค่ไหนลื้อถึงพอใจ (ผมเถียง) สรุปว่า ที่เมืองจีน แกก็โดนสอนมาแบบนี้  และตอนนี้ แกก็ขึ้นสวรรค์ไปแล้ว เอ้า...ให้คนอื่นพิมพ์บ้าง    พี่ขุนจุดประกายดีมากครับ                                           สวัสดีครับพี่ขุน  วันอาทิตย์เจอกันครับ จากคุณ : ตาแว่น (chanyout) เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 09:23:09

ความคิดเห็นที่ 19 สวัสดีค่ะคุณลุงขุนฯ...อ่านแล้วjr คิดถึงพ่อมากขึ้นมาอีกค่ะ เลยโทรฯไปหาพ่อที่เชียงใหม่พ่อบอกว่ากำลังยุ่งซื้อขายลำใยอยู่ พ่อ ถามว่า... "เกิดไรขึ้นวันนี้คิดถึงพ่อแต่เช้าเลย" เงินหมดเหรอ?...อิอิ พ่อรู้ทัน จริงๆแล้วjr อ่านกระทู้ คุณลุงขุนฯ ต่างหากค่ะ เลยคิดถึงพ่อเพิ่มขึ้นมาจากเดิม จากคุณ : jr (chocolate orchid) เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 10:13:51

ความคิดเห็นที่ 20 ผมก็จะไปเยี่ยมพ่อแม่พรุ่งนี้แล้ว...วันเสาร์ อ่านของเขาแล้วเราก็นึกถึงตอนเด็กๆเหมือนกัน ชอบเล่นน้ำปีนต้นไม้ ภาพยังตรึงตาตรึงใจไม่ลืมเลือนแม้จะผ่านมานาน อยู่ชนบทแต่ละฤดูก็มีความสุขแตกต่างกันไป กลางคืนฤดูร้อนจะไปรวมกันเล่นมองท้องฟ้ามีดาวเต็มท้องฟ้า ช่วงที่พวกเราในนี้โตประเทศไทยนับว่าไม่มีสงคราม ประเทศไทยเลยมีแต่ความสุขความอุดมสมบูรณ์ ไม่ทุกข์ทรมาน ช่วงผมเล็กและเรียนประถมชีวิตไม่ลำบากมากข้าวปลาอาหารอุดมสมบูรณ์ แต่ไม่มีถนนลาดยาง ไม่มีไฟฟ้า การเดินทางช้า แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 52 10:20:33 จากคุณ : ไอ้หนุ่ม (เทพบุตรสายฟ้า) เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 10:19:27

ความคิดเห็นที่ 21 พ่อ ...ผมไม่เคยได้ใกล้ชิดพ่อเลย จำพ่อก็ไม่ได้ เห็นพ่อแค่รูปถ่าย พ่อผมทำอาหารอร่อย.. ใจดี..พ่อเสียตอนที่ผมอายุ 3 ขวบครับ แต่ ผมก็รักพ่อครับ จากคุณ : นุนิก เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 10:36:50

ความคิดเห็นที่ 22 หวัดดีครับท่านขุน.. บ้านทุกบ้าน  ถ้ามีพ่อเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรก็พลอยทำให้ลูกๆ  เติบโตอย่างแข็งแกร่ง    คุณพ่อบางท่านภายนอกอาจจะดูเมินเฉยต่อลูก   แต่ภายในใจห่วงใยลูกเสมอ จากคุณ : พิซซ่าไทย เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 10:37:40

ความคิดเห็นที่ 23 สวัสดีครับคุณลุงขุน คุณพ่อของผมเป็นความภูมิใจของครอบครัวและญาติพี่น้อง เด็กหนุ่มจากนครศรีธรรมราชผู้สอบ ม.6 (ม.4) ได้เป็นอันดับ 1 ของจังหวัด หนึ่งเดียวที่เข้ามาเรียนในโรงเรียนเตรียมอุดมห้องคิง ร่วมกับนักเรียนโรงเรียนดังของกรุงเทพ ในที่สุดพ่อก็ได้เข้ามาเรียนในคณะเภสัชศาสตร์ จุฬา จนเรียนสำเร็จเป็นเภสัชกร พ่อทุ่มเทเพื่ออนาคตของครอบครัว พ่อเริ่มทำงานครั้งแรกกับกองทัพเรือในหน่วยเสนารักษ์ แต่ด้วยเงินเดือนราชการไม่เพียงพอต่อ การดูแลน้องๆและหลานๆ และการสร้างครอบครัว พ่อจึงต้องลาออกจากราชการไปทำงานกับบริษัทยาจากต่างประเทศ พ่อเคยฝันว่าอยากจะมี รถสักคัน มีบ้านเล็กๆสักหลัง สำหรับครอบครัวและในที่สุดพ่อก็ทำได้ ทำได้มากกว่าที่ฝันด้วยซ้า ไม่ใช่แค่ลูก พ่อยังส่งน้องๆและหลานๆจนเรียนจบ มีงานดีๆทำหลายคน พ่อไม่เคยประคองเมื่อลูกล้ม เพราะพ่อพูดเสมอว่าลูกผู้ชายต้องอดทนและเข้มแข็ง ทุกครั้งพ่อจะให้ลูกสู้ด้วยตัวเองก่อนเสมอ พอได้บทเรียนแล้วพ่อจึงมาแนะนำเพิ่มเติม ทำให้จำไม่เคยลืม พ่อผมเด็ดเดี่ยวเข้มแข็ง ด้วยความตรากตรำทำงานเพื่อครอบครัวในวัยหนุ่มพ่อต้องทุกข์ทรมาณด้วยโรคมะเร็ง แต่ท่านไม่บอกให้ลูกๆได้รู้เลย ครั้งสุดท้ายที่ได้คุยกับพ่อคือที่สนามบิน ก่อนจะมาออสเตรเลีย พ่อถอดพระเครื่องที่พ่อแขวนติดตัวเสมอ และควักรูปสมัยเป็นทหารเรือ ให้กับผม ทั้งสองสิ่งเป็นของรักของหวงของท่าน จนผมรู้สึกแปลกใจว่าทำไมพ่อต้องให้ผมแบบนี้ ยังไม่ทันได้ถามพ่อก็ลูบหัว และพนมมือขึ้นพร้อมทั้งขอให้ผมประสบความสำเร็จ ในขวบปีแรกของการมาออสเตรเลียก็เลยต้องพบกับข่าวร้ายกับการจากไปของพ่อ การทราบข่าวอย่างกระทันหันทำให้ลูกคนนี้กลับไปไม่ทันแม้แต่จะได้ดูใจพ่อ อยากบอกว่ารักพ่อ แต่อยากบอกกับพ่อว่าลูกภูมิใจที่ได้เกิดเป็นลูกของพ่อ จะเกิดอีกกี่ชาติก็ขอให้ได้เกิดเป็นลูกพ่อ และได้ตอบแทนพระคุณของพ่อครับ http://oldsonghome.exteen.com/20061130/entry-1 แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 52 11:00:07 จากคุณ : เชียงคำ เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 10:40:50

ความคิดเห็นที่ 24 หนูโทรหาพ่อเหมือน jr เลย.. แต่พอได้ยินเสียง.... "ฮันโหลลล ลลลล !!   ใครโทรมาเนี๊ยะ!! " ขี้หูแทบร่วงเลย "อ่า.... ฮวงกัฟเตีย....เอ่อ อออ" "มีอะไรว่ามา! " "อืมมม ... อ่า..  ขอสายหม่าม้าหน่อย" .. ดุจังเลย ให้ตายสิ ใครจะกล้าคุยหล่ะเนี๊ยะ... แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 52 11:07:53 จากคุณ : สาวกอด เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 11:07:06

ความคิดเห็นที่ 25   ป๋าท่านขุนนี่สุดยอดมาก ๆ เลยครับ เรื่อง TV ก็คล้ายกับพ่อของผม พ่อผมทิ้งไร่ที่ราบสูงเข้ามาบวชเรียนแถวเทเวศร์ แล้วออกมารับราชการกรมสรรพสามิต ผมเกิดมาก็จำได้ว่าต้องอาศัยอยู่กับบ้านญาติพี่น้องของแม่ หลังจากนั้นก็พาครอบครัวแยกออกมาเช่าบ้านอยู่ พ่อต้องทำงานล่วงเวลาเพื่อให้มีรายได้เพียงพอ แม่ก็ทำงานที่ ศิริราช พวกผมก็ไปโรงเรียน ลูกเล็ก ๆ ก็ติดตามแม่ไปที่ศิริราช พ่อต้องรับภาระหาเิงนส่งลูกเรียน จ่ายค่าเช่าบ้าน จนกระทั่งได้บ้านพักกรมสรรพสามิตใกล้ ๆ สถานีรถไฟสามเสน ชีวิตก็ค่อยดีขึ้น แต่ไฟฟ้าก็ไม่มีใช้ต้องอาศัยไฟข้างบ้าน ทีวีดูบ้านคนอื่นตลอด จนกระทั่งพ่อตัดสินใจซื้อ TV NEC ตู้เป็นเหล็ก คราวนี้ครอบครัวมารวมกันอยู่หน้าจอ พ่อพยายามให้ลูก ๆ สอบเข้าโรงเรียนรัฐบาลให้ได้ เพราะค่าใช้จ่ายถูก ผมเป็นลูกชายคนโตก็พยายามเข้าโรงเรียนของรัฐจนได้ ลูกคนอื่น ๆ ที่เข้าไม่ได้พ่อก็ส่งเสียให้เรียนต่อกันทุกคน จนกระทั่งจบ มศ.3 พ่อชักไม่ไหวจะให้ผมไปเรียนไปรษณีย์เพราะมีงานทำไำด้เงินเร็ว แต่ผมดื้ออยากจะเรียนต่อ พยายามเข้าโรงเรียนอาชีวชื่อดังได้ พ่อผมหน้าบานคุยฟุ้งไปสามบ้านเจ็ดบ้าน ถึงที่ทำงาน ผมถึงได้เรียนต่อมาจนจบ แต่ยังไปสอบเข้าวิทยาลัยอาชีวชื่อดังได้อีก ก็เลยได้เรียนต่อจนจบอาชีวชั้นสูง คราวนี้จะต่อมหาวิทยาลัยฯ แต่พ่อไม่ไหว เพราะต้องส่งน้องอีกสี่ห้าคนเรียน ผมก็เลยออกมาทำงานส่งตัวเองเรียน อยู่กับพ่อมาตลอด คอยเป็นกรรมการห้ามทัพพ่อกับแม่ซึ่งกระทบกระทั่งกันเรื่องเศรษฐกิจครอบครัว จนกระทั่งน้อง ๆ จบกันหมด ผมแยกตัวออกมาอยู่ลำพัง พ่อก็ให้พระพุทธรูปมาหนึ่งองค์ซึ่งอยู่กับผมมาชนถึงปัจจุบัน ในบั้นปลายของชีวิตราชการเกษียณ พวกผมร่วมชื่อกันซื้อบ้านให้พ่อแม่อยู่อย่างสุขสบาย พ่อก็ยังเอาเงินบำนาญส่งเสียลูกน้องชายจนเรียนจบวิศวะ แล้วท่านก็จากไป จากคุณ : กรกฏ (Alway love you) เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 11:08:18

ความคิดเห็นที่ 26 งั้นพรุ่งนี้ เอาลูกไปให้พ่อของป้าเพลิดเลี้ยงดีกว่า พ่อจะได้ไม่เหงา   (แอบอิจฉาไอ่หลานรักของตา ตอนป้าเพลิดเด็็กๆ พ่อไม่เห็นใกล้ชิดกะเราอย่างนี้เลย) จากคุณ : เพลิดเพลิน เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 11:08:48

ความคิดเห็นที่ 27 สนิทกับพ่อ ไม่เท่ากับแม่ เหมือนพี่น้องผู้ชาย ก็จะพูดว่า สนิทกับแม่และยาย ไม่เท่ากับพี่น้อง ผู้หญิง  บ้านนี้ เลี้ยงแยกเพศชัดเจน พ่อเล่าให้ฟังว่า ปู่พาย่า   ป้าและพ่อ อพยพมาจาก หลวงพระบาง มาอาศัยฝั่งไทย กับเพื่อนสนิทของปู่ โดยทิ้งให้พ่อกับป้า และย่าไว้ ส่วนปู่ไม่เคยกลับมา อีกเลย  ไม่นานนัก ย่าก็เสียชีวิต เพื่อนปู่ฝากพ่อมา เรียนโรงเรียนวัดเทวราชกุญชร จนจบ แปด แล้วต่อ ครูจนได้สอนหลายโรงเรียน  สุดท้ายที่โรงเรียนชาย ล้วน พญาไท ที่เป็นคู่อริ กับโรงเรียน ตรงสนามเป้า กว่าพ่อจะชนะใจแม่ ก็มีอุปสรรคหลายอย่าง เนื่องจาก พ่อไม่ใช่คนที่ยาย หมายมั่นปั้นมือ (ที่บ้าน ยายใหญ่ ที่สุด ใครๆ ก็กลัวยาย ตาไม่กลัว แต่บอก เกรงใจ ไม่อยากขัดใจ)  ช่วงที่แม่ไปอยู่กับพ่อ พ่อต้องทำงาน หนักมาก ตอนมีพี่ชาย ยังไม่มีบ้านเลย แม่จบโรงเรียน การเรือน ต้องไปทำงาน กรมชลประทาน เป็นลูกมือ รายได้ไม่มากนัก  พอมีเรากับน้องชาย ยิ่งลำบาก พ่อต้องสอนด้วย เย็นลงก็ไปชกมวย ทำให้ท่านสายตา ไม่ดีตอนสูงอายุ  แต่พอมีน้องสาว คนเล็ก คนนี้เกิดมา สบาย ยายรับเข้าบ้าน  ก็เลยได้เสวยสุข  ตามอัตตภาพ ได้กอดพ่อ เต็มๆ ตอนที่ดูแลท่านที่โรงพยาบาล  ก่อนที่ ท่านจะสิ้นลม โดยโอบกอดลูกสี่คนไว้ในอ้อมอก... จากคุณ : nupvs เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 11:22:25

ความคิดเห็นที่ 28 ไม่รู้ ไม่ชี้ เข้ามาโหวต/ยกนิ้วโป้งให้อย่างเดียว อิอิ .... อ้อ .. ลป ลืมไป กดเข้าคลังกระทู้ซะเลย ฮี่ๆๆ แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 52 11:29:12 จากคุณ : กราสิก เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 11:27:21

ความคิดเห็นที่ 29 คิดถึงพ่อเหมือนกันค่ะ พ่อป้าเยาว์แต่งงานกะแม่ ตอนอายุมากแล้ว จำพ่อได้...ท่านก็เกือบเกษียณแล้ว สนิทกับพ่อมากเหมือนกันค่ะ เพราะพ่อจะพาไปเที่ยวเขาดิน วันเฉลิมฯ จะไปกินข้าวบ้านยายที่อยู่ตรอกตึกดิน ถนนดินสอ ตกค่ำก็จะพาไปเดินดูไฟที่ถนนราชดำเนิน พ่อไม่ค่อยดุ หรือตี ลูกๆ ยิ่งกับแม่แล้ว...ไม่เคยเถียงเลย (คงเป็นเพราะว่า....พ่อแก่กว่าแม่ 18 ปี พ่อปีจอ...แม่ปีขาล ฉะนั้น...แม่ชนะเสมอ) ด้วยเงินเดือนข้าราชการ.. (จากมหาดเล็ก มาอยู่กรมศุลกากร). เงินบำนาญ... พ่อก็เลี้ยงดูส่งเสียพวกเรา 6 คน ได้เรียน ได้มีอาชีพเลี้ยงตัวเอง พ่อดีใจที่ป้าเยาว์ทำงานหลวง(อยู่คนเดียว) เรื่อง ทีวี...สำหรับบ้านป้าเยาว์ พี่ชายคนโต เป็นคนจัดหามาให้ พ่อชอบดูมวย...ดนตรีไทยของ ดร.อุทิศ นอกนั้นก็จะไปมีความสุขกับการถอดไพ่ พอมีหลานๆ  รายการมวยก็ถูกยึดด้วยเจ้าหลานตัวแสบๆ ทั้งหลาย พ่อก็ตามใจหลาน (ตอนยังไม่มีหลาน ลูกๆ ไม่กล้าเปลี่ยนช่อง) ทุกครั้ง..ที่พ่อป่วยต้องนอนโรงพยาบาล ป้าเยาว์...เป็นคนเฝ้าไข้ทุกครั้ง เฝ้า...จนวาระสุดท้ายของท่าน จากคุณ : ป้าเยาว์ (@NBC) เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 12:34:24

ความคิดเห็นที่ 30 :-)) จากคุณ : Mochica เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 14:34:46

ความคิดเห็นที่ 31 ขอบคุณทุกท่านครับ ความรัก ความผูกพัน กับ พ่อแม่ พูดยังไงก็ไม่รู้จบ พวกผม  ลูกๆ  แซว ป๋า แซวแม่ กันมาตลอด ป๋าไม่ค่อยมีอะไรให้แซวครับ เพราะป๋าทำเรื่องปกติของป๋า   พวกกระผม  ไม่เคยถูกพ่อแม่สั่งให้ทำการบ้าน พอทีวีจบรายการ  ป๋าผมก็เขียนหนังสือ   เขียนยุกเขียนยิก  ไม่เขียน ก็ อ่าน ลูกๆ ก็จะล้อมวงกัน  เรามีโต๊ะไม้ใหญ่อยู่ตัวนึง นั่งกันครบคน  ลูกๆก็จะมานั่งทำการบ้าน  พร้อมหน้าพร้อมตา วันไหน  แม่อยู่ด้วย  แม่จะลอยชาย  ไม่มายุ่งด้วย แม่มีอารมณ์ ก็ทำข้าวรอบดึกให้พวกเรากินกัน แม่ มีความรู้ ไม่ถึงปริญญาครับ พอลูกขึ้นระดับมัธยม  แม่สอนไม่เป็นแล้ว คุณป๋า รู้เยอะกว่า แต่สอนอังกฤษเรา ไม่ได้ตอนเราจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย ท่านไม่ใช่ครูภาษาอังกฤษ พวกเราก็กระเสือกกระสนเรียนกันไป ตอนพี่สาวกระผม เป็น บรรณาธิการ หนังสือพิมพ์ Kalaidoscope หรือ Student Weekly ในปัจจุบัน ตอนนั้น เจ๊แกเพิ่งจบ เป็นบรรณาธิการ คนแรก ของหนังสือพิมพ์ เล่มนี้ครับ ผมได้ภาษา กมากับ คุณป๋า  กับ เจ๊ แก  เยอะดี ทุกอาทิตย์ ช่วยเจ๊  ป๋า ก็ช่วย เราทำกันสนุกดีครับ พ่อ แม่ รักไม๊ ถ้าถามกระผม ตอบว่ารักครับ ทำไงให้ท่าน แฮ๊ปปี้  เราสะใจ แทนคุณยังไงก็ไม่หมด แต่สะใจ พ่อผมไปเฝ้า เง๊กเซียนฮ่องเต้  นานแล้ว ตามวัย  อายุขัย แต่เวลาพวกเรา พี่ๆน้องๆ คิดถึง คุณป๋า  พวกเรายิ้ม บางที เจ๊แกก็ร้องไห้   อยากพาป๋าไปเที่ยว เมืองนอก โด่..... เจ๊ ......  เอ๊ย เป็นลูกคนโตซะเปล่า ป๋าน่ะ   กลัวความสูง  กลัวความเร็ว ขนาดซื้อรถมา  ป๋าไม่เคยขับ  แม่ขับลูกเดียว จับป๋าขึ้นเครื่องบินเมื่อไหร่ ได้มีรายการปั๊มหัวใจกันแน่นอน ป๋าผมไม่เคยไปต่างประเทศเลยครับ   ไม่ยอมไป แต่แม่ ไป  กราจายยยยย จากคุณ : ท่านขุนเดชา เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 52 22:03:08