เห็นเค้าเขียนๆกัน เราก็มาขีดๆกับเค้ามั่ง ตอน : เถียงคอเป็นเอ็น อิอิ
|
|
ว่างๆเมื่อไหร่ ผมก็จะเข้ามาอ่านกระทู้โน่น นี่ นั่น ไปเรื่อยเปื่อยตามแต่โอกาสจะอำนวย ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง
เพราะไม่ค่อยอยากจะไปเถียงกับใครเค้า เพราะในชีวิตจริงนอกจอคอมพ์ ผมมีเรื่องจะถกเถียงกับตัวเองมากพออยู่แล้ว
(เพราะสภาพชีวิตจริงนอกจอ คือ ผลของความคิดทั้งหมดของคุณ)
อ่านไปเรื่อยๆกระทู้ไหนดลใจหรือรู้จักกับเจ้าของกระทู้ผมก็จะเข้าไปเย้าแหย่ กวนส้นตริงเล่นๆ มันส์ดี  แล้วก็เผ่น
(ก็บอกแล้วไงว่าไม่อยากถียงด้วย อิอิ)
ส่วนเรื่องการตั้งกระทู้เมื่อปีที่แล้วผมก็ตั้งกับเค้าซะเยอะแยะ เฮฮากันไป พอขำ ขำ
แต่มาปีนี้ถ้าจำไม่ผิดกระทู้นี้ น่าจะไม่ถึงกระทู้ที่สิบของผมกระมัง (ใครว่างช่วยเช็คที อิอิ)
เห็นเพื่อนๆมากมายที่เพิ่งเข้ามาเล่นห้อง รสก ก็หวนให้นึกถึงเหมือนตอนที่ตัวเองที่เข้ามาเล่นใหม่ๆ (พล่ามนอกเรื่องแระตรู)
เรื่องถียงกับเพื่อนร่วมบอร์ดเนี่ย ผมไม่ชอบเป็นการส่วนตัว เพราะ ถ้าเป็นการถกเถียงกันธรรมดาๆก็ต้องยอมรับกันนะครับว่า ..
ใครที่มีเหตุผลเหนือกว่าก็ต้องยอมรับกันไป จะตะแบงด้วยกลัวเสียหน้า ไม่เข้าท่าครับ
เข้าเรื่องๆ ออกนอกเรื่องประจำเลย เพราะมีหลายเรื่องที่อยู่ในหัวน้อยๆของผม (ห้ามแซวว่าผมหัวโตนะ สิบอกไห่)
จำได้ตอนเด็กๆ ผมชอบเถียงกับพ่อผมเสมอๆ ส่วนใหญ่ก็เรื่องไม่ค่อยเป็นเรื่อง ความเชื่อของเราไม่ค่อยตรงกัน (บาปมั้ยเนี่ย)
พอโตเป็นหนุ่มวัยแตกพาน (ว่าแล้วก็ให้คิดถึงตอนเจ็บหัวนมเนอะ อิอิ) ก็ยังไม่วายเถียงกันเป็นประจำ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครคือผู้แพ้และโดนตีเป็นกิจวัตร
ผมก็เก็บความน้อยเนื้อต่ำใจไปโรงเรียนด้วย ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ไประบายกับเพื่อนๆ จนเพื่อนๆร่วมรุ่นเกลียดผมอย่างกับขี้
ไม่เว้นแม้กระทั่งครูบาอาจารย์ โดนตีหน้าแถวหลังเคารพธงชาติแทบทุกวัน
วันไหนไม่มีการประกาศชื่อผมออกหน้าไมค์ วันนั้นเป็นวันที่แปลกสำหรับโรงเรียนเลยหล่ะ
เป็นไอ้ตัวแสบของโรงเรียนแม้กระทั่งเจ้าของโรงเรียนและลูกๆเจ้าของโรงเรียนจำผมได้ถึงแม้จะผ่านมากว่าสามสิบปี
เพราะเมื่อสองปีที่แล้วได้พบกับท่านๆเหล่านั้น พอเห็นหน้าผมปุ๊บ จำได้ทันทีว่าผมชื่ออะไร นามสกุลอะไร
(แหมจำได้แต่เรื่องดีๆของตรูท้านน้านนน)
จากสันดอนที่เป็นคนชอบเถียงเพราะเราเห็นต่างจากเขา หมายถึงเพื่อนร่วมรุ่น (เพราะตรูคิดไม่เหมือนพวกเอ็งไง ถ้าพวกเอ็งเข้ามาอ่าน ฮ่าๆๆ)
ไม่ต้องบอกอีกนะครับว่าใครแพ้อีกเช่นเคย (ตรูนี่หล่ะ) เบื่อครับเบื่อ เบื่อกับความพ่ายแพ้ เบื่อว่าทำไมไม่มีใครเข้าใจชายน้อยเลย
เก็บเอาไว้ๆ ไม่เป็นไร ถึงทีตรูเมื่อไหร่ล่ะเมริงงงง
พอโตเป็นหนุ่มน้อยก็ยังไม่เข้าใจสิ่งที่พวกเขาคิด ว่าทำไมไม่คิดเหมือนเรา เรื่องเถียงกับพ่อก็ยังคงดำเนินต่อไป
จนถึงวันแตกหัก โดนพ่อไล่ออกจากบ้าน โดยเอาเสื้อผ้าผมทั้งหมดโยนออกไปข้างถนน เฉดหัวออกจากบ้านเลย เวรแล้วสิตรู จะไปอยู่ไหนว่ะเนี่ย
เอาวะหน้าด้านๆ ออกไปเก็บเสื้อผ้าไปก็ได้ฟร่ะ ไปนอนบ้านเพื่อน อยู่ได้ไม่นานก็ต้องกลับบ้าน เพราะไปไม่รอด
กลับบ้านมาก็ยังคงเหมือนเดิม ไม่รู้จะทำยังไง ชีวิตก็ยังดำเนินต่อไป แบบชนิดที่ว่า ก้มหน้ารับกรรมที่ตัวเองก่อ
จนอยู่มาวันหนึ่งผมทนต่อไปไม่ได้อีกแล้ว จึงขอลาพ่อแม่ออกไปผจญชีวิตเอง เพื่อหาคำตอบว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตผม
ไปถูลู่ถูกังอยู่หลายปี จนได้คำตอบ .. (เดี๋ยวจะยาวเกินไป กลัวเพื่อนๆไม่อ่านอีก อิอิ)
ว่า ..
สิ่งที่เราคิดแล้วได้คำตอบ ซึ่งเป็นของเราเอง มันประกอบไปด้วย สมการต่างๆอีกมากมาย ซึ่งสมการนั้นๆมันก็ไม่เหมือนกันกับคนอื่นเค้าหรอก
ฉะนั้นคำตอบที่ได้จึงไม่เหมือนกันอย่างดีก็แค่คล้ายๆกัน
แต่เป็นตัวสมการเองต่างหาก ที่เหมือนกันซึ่ง ประกอบไปด้วย
(ความรู้ สติปัญญา) + (ประสบการณ์ของตัวเองบวกกับของผู้อื่น) + (ทดลอง พิสูจน์) + (ประสบผมสำเร็จ ขอมั่วเอาเป็นว่า แตกฉาน นะครับ )
แต่สิ่งหนึ่งที่ขาดไม่ได้เลยคือ ความมุ่งมั่นที่จะประสบผลสำเร็จ
ขอสรุปง่ายๆเอาดื้อๆ ถ้าคุณเชื่อในสิ่งที่คุณคิด คุณจะต้องพิสูจน์ความเชื่อในสิ่งที่คุณคิดว่าถูกต้อง ด้วยความมุ่งมั่น ไม่ย่อท้อ
ต่ออุปสรรค ที่เป็น ขวากหนาม ขวางกั้น ความสำเร็จในชีวิตที่คุณเลือกแล้ว นะครับ
ถ้ามีใครอยากจะเสริม หรือ ถ่ายทอดประสบการณ์ความสำเร็จ(ในการเถียง) ก็จักเป็นเกรียติอย่างยิ่งครับ (จบมันดื้อๆซะงั้น)
ปล. อ่านแล้วอาจจะ งงๆ บ้าง ขออภัยนะครับ เพราะพิมพ์กระทู้สดๆ
ปล.๒ วันนี้ไม่มีภาพประกอบ ฮี่ๆๆ
.
| จากคุณ |
:
กราสิก  
|
| เขียนเมื่อ |
:
2 ก.ย. 52 10:03:34
|
|
|
| 
