ลูกน้องที่รัก (วารสารรายปี ฉากชีวิต ๒/๒๕๔๓)

วารสารรายปี ฉากชีวิต ๒/๒๕๔๓

เรื่องสั้นชุด ฉากชีวิต

ลูกน้องที่รัก

“ เพทาย “

ถ้าจะว่ากันโดยอาชีพแล้วผมเป็นทหาร แต่ผมไม่เคยได้มีความรู้เกี่ยวกับการรบราฆ่าฟัน ไม่ว่าในแขนงใด ๆ มากไปกว่าที่เขาบังคับให้เรียนในหลักสูตรประจำ เพื่อผลในการเลื่อนฐานะ เลื่อนระดับ เลื่อนขั้นเลื่อนชั้น อะไรพวกนี้เท่านั้น ไม่เคยได้ไปราชการสงคราม หรือช่วยราชการพิเศษ ไม่ว่าจะนอกประเทศหรือในประเทศ

ผมจึงไม่มีประสบการณ์ ทางการรบ การสงคราม การต่อสู้ทางอาวุธ และยุทธวิธี หรืออะไรต่ออะไร ที่ต้องใช้กำลังกายเข้าประหัตประหารกันเลย ที่ได้เคยช่วยราชการอยู่พักหนึ่ง เมื่อนานมาแล้ว ก็เป็นงานประเภทบันเทิง ทางทีวีวิกสนามเป้าที่สมัยนั้นยังมีเพียงสองสีคือดำกับขาวเท่านั้น หลังจากไปเดินเกะกะอยู่กว่ายี่สิบปีก็ได้ความรู้ด้านหลังของจอโทรทัศน์มาพอสมควรเหมือนกัน

ดังนั้นลูกน้องที่สนิทชิดเชื้อกันเป็นพิเศษ และผลัดเปลี่ยนกันไป หลายต่อหลายรุ่นนั้น ก็ล้วนแต่มีฝีมือทางด้านพิมพ์ดีด วาดเขียน คัดลายมือ หรือไม่ก็พวกช่างภาพ เปิดแผ่นเสียง คุมเครื่องขยายเสียง ฉายสไลด์ เปิดไฟ วางไมโครโฟน และอะไรต่ออะไรทำนองนี้เสียเป็นส่วนมาก

ในที่ทำงานของผม พวกทหารชายที่เป็นฝ่ายบู๊ก็มีอยู่บ้างเหมือนกัน ลูกน้องพวกนี้คือพวกที่ชอบอาสาสมัครไปหาเงินเพิ่มพิเศษจากการสู้รบ ในด้านต่าง ๆ เช่นไปปราบปรามผู้ก่อการร้าย ที่ต่อมาเปลี่ยนเป็นผู้ร่วมพัฒนาชาติ เป็นเสือพรานรับจ้างไปรบในประเทศที่สาม ซึ่งเดี๋ยวนี้ก็รู้กันหมดแล้วว่าประเทศไหน หรือทหารพรานที่ปฏิบัติหน้าที่คล้าย ๆ ตำรวจตระเวนชายแดน ที่คอยไล่ล่าพวกขนฝิ่นเถื่อน ก็ฝิ่นที่ไม่เถื่อนมันมีที่ไหน พวกขนเฮโรอีน และยาม้าที่กลายเป็นยาบ้า พวกลักลอบตัดไม้ทำลายป่า พวกลักลอบนำรถยนต์ไปขายต่างประเทศที่มีพรมแดนติดกัน และพวกที่สมัครไปสงครามเวียตนาม เมื่อก่อนที่สหรัฐอเมริกาจะทิ้งไป

ประเภทนี้พอกลับมาแล้ว ก็มักจะไม่ค่อยลืมนิสัยดุเดือดเลือดร้อน ใครพูดผิดหูไม่ค่อยจะได้ มักจะหาเรื่องให้งดบำเหน็จอยู่เนือง ๆ

เรื่องของลูกน้องนี่ ผมมีอะไรที่จะเล่าได้เยอะเลย อย่างเช่น บางคนบัตรประจำตัวหายบ่อย ต้องทำบัตรใหม่อยู่เสมอ ได้ความว่าพอไม่มีเงินจ่ายค่าอาหาร ก็เอาบัตรจำนำไว้ แล้วก็หายหน้าไปเลยไม่ยอมไถ่คืน แล้วก็เอามาเล่าในวงเหล้า ให้ฟังเป็นเรื่องสนุกสนานเฮฮา

บางรายเวลาทำงานขยันขันแข็ง สงบเสงี่ยมเรียบร้อย พูดน้อยยิ้มน้อย ใช้จ่ายประหยัด แต่พอตกค่ำเพื่อนพาเข้าบาร์เข้าคลับ สมัยที่เงินบาทยังลอยต่ำอยู่ จ่ายไม่อั้น เรียกเด็กนั่งชั่วโมงทีละสองสามคน ขนาบซ้ายขวา จมูกชนแก้มคนนี้ มือยื่นใปคลำคนโน้น ยังกับหนวดปลาหมึก อย่างนี้ก็มี

รายหนึ่งเป็นประเภทเจ้าสำราญเหมือนกัน ชอบเที่ยวกลางคืน มีแฟนเป็นนักร้อง ทุ่มสุดตัว กด เอ.ที.เอ็ม.คืนละสามครั้ง หมดเท่าไรไม่ว่า แต่บางคืนก็ต้องมาปลุกผมขอเงินค่ารถแท็กซี่กลับบ้าน พวกนี้พอถึงเช้านั่งตาแดง หาวแล้วหาวอีก ทำงานการไม่ค่อยได้

อีกพวกหนึ่งทำราชการเป็นงานอดิเรก วันดีคืนดีโทรศัพท์มาลากิจ ขออนุญาตช่วยภรรยา ขายผลไม้อยู่แถวสะพานขาว หรือขายดอกไม้อยู่ปากคลองตลาด ขายหมดแล้วจึงจะมา ทำงาน อย่างนี้ก็พอหาได้

สมัยหลังนี้ก็มีพวกขี่มอเตอร์ไซด์ หรือนั่งรถตู้มาทำงาน ขามาก็สายตอนเย็นก็ออกก่อนเวลา เพราะต้องรีบไปเข้าวินให้ทันที่ทำงานเลิก รายได้ก็ผ่อนรถไปพลาง เสาร์อาทิตย์และวันหยุดราชการ ก็ตักตวงเต็มที่หน่อย

และมีอีกหลายคนที่แสนดีสอนคืบได้ศอก งานระดับ ร่าง พิมพ์ ทาน นั้นไว้ใจได้เรียบร้อยทุกตัวอักษร แต่ยิ่งทำได้ดีงานก็ยิ่งล้นมือ ไม่มีเวลาพักผ่อนอย่างคนอื่น ต้องหาทางย้ายไปอยู่หน่วยอื่น ที่งานมันน้อยกว่าอยู่เสมอ ลูกน้องประเภทนี้จึงเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ เมื่อไปได้ดีที่ไหน ก็กลับมารายงานและแสดงกตัญญูกตเวที สมกับเป็นคนดี

ผมจึงมีลูกน้องที่เปลี่ยนหน้ากันเข้ามามากมาย ตลอดระยะเวลาที่ได้ทำราชการอยู่ จนแทบจะลืมหน้าลืมชื่อกันไปบ้าง ก็มี

แต่มีอยู่คนหนึ่ง ผมจำไม่ลืมเลย

เขาชื่อ ปุ้ย ซึ่งความจริงเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาโดยตรงของ นายแมว เพื่อนรุ่นน้องในกองเดียวกันอีกทีหนึ่ง นายปุ้ยเป็นคนคล่องแคล่วว่องไว มีไหวพริบสติปัญญา ใช้ให้ทำงานสิ่งใด ก็สำเร็จเรียบร้อยด้วยดีเสมอ แม้เป็นงานที่ยากและสลับซับซ้อน ก็แก้ไขได้ด้วยความสามารถพิเศษ คือเป็นคนมีมนุษยสัมพันธ์ดี เจรจาอ่อนหวาน นอบน้อมถ่อมตน จึงสามารถจะใช้ให้ไปติดต่อราชการภายนอก ได้ผลดีกว่าคนอื่นเสมอ

เขามักจะเป็นต้นคิด ในการที่จะให้ผมและนายแมว เป็นเจ้ามือเลี้ยงลูกน้องในวาระพิเศษต่าง ๆ กัน เช่น มีผู้ได้รับบำเหน็จ ๒ ชั้น หรือได้เลื่อนยศ หรือรับน้องใหม่ หรือส่งตัวไปราชการ หรือย้ายหน่วย เราก็ไม่เคยขัดข้อง เพราะต่างก็มีรายได้พิเศษ จากการไปช่วยราชการทางสถานีโทรทัศน์อยู่บ้าง เมื่อเลิกเลี้ยงตามปกติแล้วก็มักจะต่อรอบดึก โดยมีเขาเป็นผู้นำตามเคย และมีนายแมวเป็นผู้จ่ายเงิน เพราะผมไม่ค่อยจะได้ไปกับเขาในรอบนี้

และบางครั้ง แม้นายแมวจะยังไม่เสร็จภาระกิจ ในการปฏิบัติงานออกอากาศ นายปุ้ยก็จะจัดแจงเลือกร้าน และนำเพื่อนไปนั่งกินคอยอยู่ก่อน โดยโทรศัพท์มาแจ้งให้ทราบว่ารออยู่ที่ไหน แล้วเจ้านายของเขาก็ตามไปเสวนาด้วย พร้อมกับจ่ายเงินอย่างที่เคยปฏิบัติเป็นการประจำ

ต่อมาเขาหารายได้พิเศษ จากการทำงานเวลากลางคืน จึงมีเงินใช้จ่ายคล่องมือ ในไม่ช้าเขาก็มีเมีย เป็นหญิงประเภทสอง ที่ได้รับการผ่าตัดทำศัลกรรมตกแต่งเรียบร้อยแล้ว รู้สึกว่าเขาจะรักกันมาก ตอนนี้เขามีฐานะดีขึ้น มีรถเก๋งนั่งมาทำงานทั้ง ๆ ที่ยังเป็นนายสิบผู้น้อย

แต่อยู่กันได้ไม่กี่ปีก็เกิดโชคร้าย เมียของเขาเสียชีวิต ด้วยโรคภัยไข้เจ็บธรรมดา โดยที่ยังไม่ถึงวัยอันสมควร เขาโศรกเศร้าเสียใจมาก ผมยังจำได้ดี เขาให้ช่างเสริมสวย แต่งหน้าทำผมเมียของเขาในเวลารดน้ำศพ จนสวยสดงดงาม ราวกับยังมีชีวิตอยู่ และระหว่างเวลานั้น เขาให้เจ้าหน้าที่เสียงเปิดเพลงที่เมียเขาเคยชอบให้ฟังตลอดเวลา เป็นเพลงไทยสากล มีเนื้อและทำนองเกี่ยวกับความรัก แต่เมื่อฟังในช่วงเวลานั้น กลับชวนให้ใจสลดหดหู่เศร้าสร้อยพิกล

ชีวิตของนายปุ้ยหงอยเหงาอยู่ไม่นานนัก เพราะเขาเป็นคนรื่นเริง มีอารมณ์สนุก ครึกครื้นอยู่เสมอ กิจการงานพิเศษของเขา ดูเหมือนจะก้าวหน้าดีขึ้นเรื่อย ๆ จนมีทองเต็มตัวทั้งสร้อยคอ เลสที่ข้อมือ และแหวนนิ้วซ้ายขวา ในไม่ช้าเขาก็พาเมียใหม่ มาให้เจ้านายรู้จัก เป็นสาวสวยที่มีอายุมากกว่าเขาหลายปี ข้อสำคัญคือมีทองอร่ามไปทั้งตัวเหมือนกัน

เขาได้เมียใหม่ไม่นาน ก็ขอลาออกจากราชการ ไปประกอบอาชีพส่วนตัว เคยได้ข่าวว่าไปเปิดร้านข้าวต้มโต้รุ่ง อยู่แถวนครสวรรค์ภูมิลำเนาเดิมของนายแมว เขาไม่เคยลืมเรา ได้แจกนามบัตร ให้แวะไปรับบริการจากเขา เมื่อเวลามีธุระกลับไปบ้าน

แต่จนแล้วจนรอด ตั้งแต่ผมยังอยู่ในราชการ จนกระทั่งเกษียณอายุ เราก็ไม่เคยได้แวะไปใช้บริการของเขาสักที จนกิจการนั้นได้เลิกไป เขาพาครอบครัวกลับเข้ากรุงเทพ

เมื่อไม่นานมานี้เอง นายแมวครบเกษียณอายุราชการบ้าง หลังจากได้ทำงานที่เดียวกับผม มาเกือบสี่สิบปี ลูกน้องในกองได้ร่วมกันจัดงานเลี้ยงส่ง ที่ภัตตาคารชื่อดังแถวบางโพ

นายปุ้ยก็พาครอบครัวมาร่วมงานด้วย ทั้งสองคนผัวเมียยังแต่งทองเต็มตัวเช่นเคย เขาอุ้มเด็กหญิงอายุไม่เกิน ๒ ขวบมาด้วยคนหนึ่ง และสอนให้ทำความเคารพนายแมวกับผม

" หวัดดีปู่ก่อนลูก...นี่ปู่แมว..นี่ปู่ห่อ "

หนูน้อยน่ารักเหมือนตุ๊กตา ยกมือสาธุอย่างน่าเอ็นดู เราก็แสดงความยินดีกับเขาด้วย ที่มีลูกน่ารักก่อนที่จะแก่เกินไป พอดีเด็กสาววัยรุ่นซึ่งเราเข้าใจว่าเป็นคนเลี้ยงทารก เดินตามเข้ามาใกล้ เขาก็แนะนำให้รู้จักว่าเป็นบุตรสาวของภรรยา แล้วเขาก็เดินไปร่วมวงกับเพื่อนเก่า ๆ ที่เคยร่วมงานกันมาก่อนที่โต๊ะหนึ่ง
ฝ่ายหญิงก็แยกไปอีกโต๊ะหนึ่ง

เมื่อเพื่อนฝูงทักทายพูดคุยกันเสียงเอะอะ ตามความเข้มของดีกรีที่ดื่มเข้าไปแล้ว หนูน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของนายปุ้ยเกิดความรำคาญก็ดิ้นรน และร้องจะไปหายาย เขาจึงเรียกเด็กสาวให้มารับ พลางบอกว่า

" เอ้า...เอาลูกไปหายายหน่อยซิ "

ผมกับนายแมวมองตากัน เพราะคงจะคิดอย่างเดียวกันว่า

หนูน้อยผู้นี้ เป็นลูกหรือเป็นหลาน ของลูกน้องเราแน่ ! !

##########

จากคุณ	: เจียวต้าย
เขียนเมื่อ	: 19 ก.ย. 52 07:22:42