เรื่องบางเรื่องถ้าไม่เจอก็ไม่เชื่อ แต่ถึงเชื่อก็ยังกลัวอยู่ดี
|
|
เรื่องบางเรื่อง ถ้าไม่เจอเองก็คงไม่เชื่อ.... แต่ถึงไม่เชื่อก็ยังกลัวอยู่ดี(หัวกระทู้ตกคำว่าไม่ครับ)
ผมงงกับบางเรื่องและเหตุการณ์บังเอิญที่เกิดกับตัวเองบ่อยๆจนผมออกจะกลัวแล้วครับ เอาเป็นแซมเปิ้ลสักสอง-สามเรื่องแล้วกันครับ
ผมเคยเจอหมอดูคนทรงเขามาทักในงานทำบุญใหญ่ของตระกูล ผมนั่งอยู่นอกวงไกลมากกกก แต่ท่านบอกว่า "ไอ้คนนั้นน่ะ ที่นั่งพิงประตูน่ะเข้ามานี้" ผมไม่ได้สนใจฟังด้วยซ้ำจนญาติมาเรียกให้เข้าไป ตอนคลานเข้าไป ผมนึกในใจแบบดูถูกตามประสาคนไม่เชื่อว่า "จะมาสำแดงอิทธิฤทธิ์อวดคน ทำไมต้องยุ่งกะกรูวะ" แต่ผมก็คลานเข้าไป
หมอดูหัวเราะแล้วพูดประโยคนี้ทันทีที่ผมเข้าไปหาครับ "กรูไม่ได้สำแดงอิทธิฤทธิ์ (ผมตกใจ แต่ทำเนียน) แต่กรูต้องเตือนเมิงงงงง" ผมนึกในใจจะมาไม้ไหนวะ "กรูจะเตือนเมิงว่า เมิงห้ามแช่งคน ห้ามนึกว่าใครจะเป็นอันตราย ห้ามทายทักคนเด็ดขาด เพราะดวงเมิงแรงมันจะเป็นไปตามที่เมิงทาย" ผมก้มหน้าขี้เกียจฟัง หมอดูบอกต่อว่า ถ้าเมิงฝักใฝ่ทางนี้เมิงจะไปได้ไกล ผมเถียงในใจว่า "เพ้อเจ้อ" พ่อหมอบอกต่อว่าเมิงควรจะถือศีลแปดนะ เมิงจะได้บำเพ็ญทานบารมีและช่วยคนได้ ผมนึกในใจจะบ้าเหรอกรูอยากใช้ชีวิตปกติเว้ย กินเหล้า เที่ยว จะให้มาถือศีล ไม่มีทาง กรูอยากเป็นคนเลวๆธรรมดาๆเฟ้ยยย....หมอหัวเราะแล้วบอกว่า "แต่เมิงมันดื้อ ชาติที่แล้วเมิงก็ดื้อ ใครบอกเมิงไม่เคยเชื่อหรอก" ผมฟังอย่างรำคาญๆแล้วก็ปล่อยผ่านไป ก่อนไปหมอดูบอกว่า"ถ้าเมิงไม่เชื่อเมิงลองขออะไรสิ ขอเล็กๆนะ เมิงจะได้อย่างที่ขอ แต่ถ้าเมิงไม่ต่อบุญเมิงก็จะได้แต่ของเล็ก เพราะเมิงทำมาแค่นั้น...."
ผมจะเล่าว่าถึงแม้ผมจะไม่เชื่อ แต่หลายๆครั้งมีเหตุการณ์ที่มันพิสูจน์ว่าอาจจะจริงจนผมกลัว และผมก็ยิ่งกลัวที่จะปฏิบัติธรรมหรือสมาธิเพราะผมกลัวคำทำนายของพ่อหมอผมไม่ค่อยอยากรู้ไม่ค่อยอยากไปในทางนั้น
วันเกิดของคุณย่าผมปีที่ท่านอายุครบร้อย ผมไปกราบวันเกิดท่าน ผมมองหน้าท่านแล้วจู่ๆมันก็แวบขึ้นมาในหัวว่า ผมคงได้เห็นท่านนั่งเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว เพราะท่านแก่เหลือเกิน อีกสามวันท่านเข้าโรงพยาบาลแล้วก็เสียชีวิต ผมก็นึกในใจว่าไม่เกี่ยวกับที่หมอดูคนทรงทักหรอก เพราะย่าแก่ขนาดนั้น บังเอิญแหละ
วันที่27มิถุนา 49 ผมตื่นมาล้างหน้ากำลังสีฟัน พ่อผมเจ็บหนักอยู่ไอซียูที่จุฬา ผมมองหน้าตัวเองในกระจกอยู่ๆในสมองก็คิดว่า"วันนี้พ่อคงตาย" ต้องบอกว่าผมไม่ได้ตั้งใจคิดนะครับ แต่มันแวบเข้ามาในหัว ตอนสายๆพ่อก็เสีย ทั้งที่เมื่อวันก่อนหมอบอกว่าพ่ออาจจะได้ออกจากไอซียู
ตอนงานศพพ่อ ผมมีเวลาทำหนังสือแค่สามวัน ผมต้องหารูปพ่อมาทำหนังสืองานศพ คุณอาบอกว่าอยากได้รูปพ่อใส่ชฎารำละครตอนสามสี่ขวบ รูปน่ารักมากหามาลงให้ได้นะ ผมหาจนแทบพลิกบ้าน ผมนึกในใจว่าถ้าวันนี้หารูปนี้ไม่ได้ก่อนเที่ยงก็ไม่เอาลงนะเพราะจะพิมพ์ไม่ทัน พอเที่ยงห้านาทีผมเก็บของเข้าที่ผมหันไปมองรูปพ่อและพูดว่า "ช่วยผมหารูปหน่อยพ่อ ไม่งั้นไม่ได้ลงนะ" ในขณะที่ผมเก็บอัลบั้มรูปและซองเอกสารเข้าที่ จู่ๆรูปก็ร่วงลงมาจากชั้นบนของชั้นหนังสือ... ทายถูกมั้ยครับว่ามันคือรูปอะไร พูดแล้วยังขนลุกเลยครับ
เคยไปชมพระที่นั่งวิมานเมฆ เห็นกำไลทองของเจ้าจอมสดับ ผมยืนเพ่งมองแล้วนึกในใจว่า อยากสัมผัสตัวกำไลจริงสักที เพราะปลื้มตัวท่านเจ้าจอมมาก จู่ๆนักท่องเที่ยวในห้องที่จัดแสดงก็ออกไปหมด แล้วมีพี่เจ้าหน้าที่เดินมา แกมาทักว่าจำผมได้เพราะเคยเห็นผมที่งานแห่งหนึ่ง คุยไปคุยมาแกก็บอกว่าอยากดูอะไรมั้ย เดี๋ยวจะหยิบให้ดู ผมเลยบอกว่าอยากดํกำไลใกล้ๆ แกก็เปิดแล้วหยิบให้ ผมงงและขนลุกครับ ผมรับกำไลมาถือไว้ชั่วครู่แล้วก็ส่งคืนไป
เมื่อเช้านี้เองครับ เงินในบัญชีผมขาดไปประมาณหกพัน ผมจะต้องเอาเงินไปจ่ายค่าจ้างคนงาน แต่ผมแพลนเงินพลาดเงินเลยไม่พอ ผมไม่อยากไปยุ่งกับเงินบัญชีอื่น ผมเลยนึกเล่นๆว่า เอ ถ้าตรูมีดวงทางนี้ไหนลองดูซิว่าจะมีเงินลอยมาหามั้ย แต่ผมนึกในใจว่าถ้าไม่มีจริงๆ ผมจะยืมน้องชายก่อนแล้วกัน ตอนสิบเอ็ดโมง เซลบริษัทหินออ่นโทรมาบอกว่าเพิ่งโอนเงินเข้าบัญชีให้ผมมาเจ็ดพันห้าเป็นค่าคอมมิชชั่นที่ผมเลือกใช้หินของเขากับบ้านลูกค้า และขอโทษที่โอนมาช้า.... ขนลุกครับ
แต่ยิ่งเกิดเรื่องแบบนี้บ่อยๆผมยิ่งกลัวครับ ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากเชื่อว่าตัวเองมีอะไรติดตัวมาจากชาติที่แล้ว มนน่ากลัวมากกว่าน่าดีใจว่ามั้ยครับ
จากคุณ : ผู้ชายซอยสิบ
แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 52 17:39:41
| จากคุณ |
:
ผู้ชายซอยสิบ  
|
| เขียนเมื่อ |
:
15 ต.ค. 52 17:25:48
|
|
|
| 
