ความคิดเห็นที่ 1 |
พี่ขอเอามาความในใจของน้องมาลงนะคะ
พี่ไม่อยากให้น้องคิดแบบนี้อีกนะ
ด้วยความห่วงใย จากคนๆนึง
...............................................................................
ในครอบครัวเรามี5คนมีพ่อแม่พี่ชายย่าและเรา
เราจะโดนกดขี่ที่สุดในบ้าน งานบ้านก็ต้องทำทำทุกอย่างเขาใช้เรากะไม่ใช่ลูกไม่ใช่น้องไม่ใช่หลาน
บางครั้งเราก้อคิดว่าเราไม่ใช่ลูกเขาด้วยซ้ำเราน้อยใจมากจนอยากจะฆ่าตัวตาย
กลับมาจาก โรงเรียน เราก็ทำงานบ้านะธรรมดาทั่วไป ไม่เท่าไรหรอก แต่พ่อ แม่กลับมาจาก ทำงาน
แล้วก็จะบ่น แล้วก็จะด่า โดยเฉพาะแม่ แม่จะด่ากับเราด้วยคำหยาบๆ ตลอด แต่พ่อ ก็แค่จะว่าเฉยๆ
ส่วนพี่ชาย ไม่พอใจอะไรมันก็จะด่าเรา ถ้ามันโมโหมากจริงๆ มันก็จะเข้ามาตบเราเลย ส่วนย่า ใครบอกว่า
ครอบครัวไหนที่มีปู่ย่าตายาย สักคน จะเป็นครอบครัวที่ดี เพราะผู้เฒ่า ผู้แก่ เขาอาบน้ำร้อนมาก่อน จะสอนลูกสอนหลาน อย่างดี แต่ผิดกับย่าเราเลย ชอบด่าเราด้วยคำหบาย ถ้าโมโหแรงๆก็จะขว้างของมาใส่เราด้วย หลบไม่ทันก็เจ็บตัว อย่าเคยปาจานกระเบื้องใส่เราโดนเต็มๆเราเจ็บมาก เจ็บทั้งใจ เจ็บทั้งตัว
เราพยามตั้งใจเรียนที่สุด แต่ทางบ้านเราเป็นอย่างนี้ กลับไปเดี๋ยวก็โดนด่าอีก เรียนไปก็ไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไรหรอก แต่เกรดออกมาได้ 3.10 พ่อ กับ แม่ พี่ชาย ไม่พอใจ
รุมด่าเราว่าควายว่าโง่ เพราะพี่ชาย เราเก่งมาก เรียนก็เก่ง พ่อแม่ เลยรัก ไม่เหมือนกับเรา ที่เรียนได้เท่านี้เขากับไม่พอใจ
โดยส่วนตัวเราแล้วเราเป็นนักเต้นโคฟเวอร์ เวลาว่าง เราจะชอบเต้น มันเป็นทางที่เราคิดว่าพอจะได้ผ่อนคลายได้บ้าง
เพราะบางทีก็เล่นคอมไม่ได้.....เพราะว่า พ่อแม่ไม่พอใจ ที่ทำงานบ้านไม่สะอาด บางที พี่ใช้แล้วเราไม่ไป
เราไม่ไปก็เพราะว่าเราเหนื่อยจริงๆเราไม่สบายบ่อยมาก...ร่างกายเราไม่ค่อยจะดีนัก
ท่าบางทีพี่ไม่ได้ล็อคคอมไว้ก็จะให้เราเล่นสัก1ชั่วโมง เราก็ชอบดูเพลงเกาหลี เพราะเราโคฟหนิเราก็เลยชอบดู
พี่เราก็พูดว่า: โห่ อนาคต ของชาติ นั่งดูแต่เกาหลี ถามจริงดูแต่อย่างนี้ไงถึงได้โง่อย่างนี้ไง
เราได้แต่นั่งน้ำตาคลอเบ้า ก็เลยเถียงกลับไปว่า
เออ..ไง ก็คนมันควาย มันโง่ ทำยังไงก็ไม่ฉลาดเหมือนพี่หรอก
มันก็เงียบเราก็เงียบ
แล้วเราก็เดินขึ้นไปบนห้องแล้วร้องไห้ในตู้เสื้อผ้าอยู่ ประจำ......
แม่ ชอบด่าว่าเรา แรด กระแดะ :-) สารพัด เพราะเห็นว่าเราชอบคุยโทรศัพท์ แม่ก็จะคิดว่าคุยกับแฟน
แต่เราไม่มีหรอก.....
ถ้าวันใดแม่โมโหแม่ก็จะด่ากับเราด้วยคำอย่างนี้แหละ แทบทุกวัน...
บางทีเราลืมทำงานบ้านแค่อย่างเดียว ก็จะด่าเราทั้งพ่อทั้งแม่ เราลืมจริงๆ...
แม่บอกว่าวันๆเล่นแต่คอมงานไม่เคยทำสักอย่างถ้าครูมีใบอะไรมากูจะเขียนบอกให้หมดเลย
ว่าอยู่บ้านทำตัวยังไงแต่ทีพี่เราอยู่บ้าน เราไปช่วยพ่อ ขายของ พี่ไม่ทำงานบ้านซักอย่างนั่งเล่นเกมส์ทั้งวันพ่อไม่ว่าซักคำทั้งๆที่เรากลับ มาจากขายของเหนื่อยก็เหนื่อย เราก็ต้องมาทำงานบ้าน.......คนเดียว
เราจะนอนกับพ่อกับแม่เพราะว่าเขาไม่อยากให้เรานอนคนเดียวคุยกลัวว่าเราจะคุยดทรศัพท์กับผู้ชาย
(แค่โทรศัพท์เรายังไม่มีเลย)เพื่อนจะคุยอะไรก็ต้องโทรเข้าเบอร์บ้านตลอด เราชอบระบายกับเพื่อนทางโทรศัพท์ มันพอจะช่วยให้เราหายเครียดได้บ้าง พอคุยนาน แม่ก็จะเริ่มมองสงสัย ว่าเราจะแรด คุยโทรศัพท์กับผู้ชายรึปล่าว
เราก็ต้องบอกกับเพื่อนว่าแค่นี้ก่อนนะตลอดเพื่อนก็จะเข้าใจ บางคนก็จะบอกว่า แกใช่ลูกพ่อกับแม่จริงรึปล่าว
ฉันก็เริ่มสงสัยเลยไปดูใบเกิดตัวเอง
แต่ก็เป็นลูกพ่อกับแม่จริงๆนี่หน่า...แต่ทำไมคนในครอบครัวถึงทำกับเราอย่างนี้ทำเหมือนว่าไม่ใช่ลูก
หลายครั้งที่คิดหนี ออก จากบ้าน หลายครั้ง ที่คิด ว่าจะฆ่าตัวตาย..
แต่ก็ทำไม่ลงเพราะเรารักครอบครัวเรามากถึงเขาจะเกลียดเราแค่ไหนก็ตาม....
โรงเรียนเลิก 15.30 เราก็จะใช้เวลาอยู่กับเพื่อนระบายกับเพื่อนแล้วก็เต้นในเวลาว่างตอนกลับบ้าน
แตต่เพราะบ้านเราอยุ่ลึกเวลานั่งรถกลับบ้านแล้วเราต้องเดินเข้าบ้านก็ใช้เวลานาน ทำให้เรากลับบ้าน
ช้า ย่าก็จะฟ้อง พ่อกับแม่ แม่ก็จะหาว่าเรา ไปนั่งแรดอยู่กับผู้ชาย ถามว่ามันเจ็บไหม
เราเจ็บนะทุกคำด่าคำว่าของทุกคนในบ้านเราก็ต้องไปในร้องไห้ในตู้เสื้อผ้า เหมือนเดิม...ร้อยวันพันปีโลกจะหมุนไปแค่ไหน เราก็คงดำเนินชีวิตที่ถูกเขาด่าเขาว่าอย่างนี้ทุกวัน
บ้านเราอยู่ใกล้ดรีมเวิลด์เพื่อนเราก็จะชวนไปเที่ยวเพราะแม่เป็นพนักงานอยู่ ที่นั่นก็จะได้บัตรฟรี เราก็จะไปเล่น แต่ไปก็ไม่ใช่ว่าไปง่ายๆขอแล้ว ขออีก ขอทั้งน้ำตา แม่บอกทีเรื่องเที่ยวนี่ กระเดะ ได้ อยากจะไป ไม่เคยอยู่บ้านมั่งรึปล่าว
เรา งง มากมาย แล้วก็อ เจ็บ มากมายทั้งๆที่เรา ปีหนึ่ง จะขอ ไปเที่ยว สักครั้ง แต่พี่เราไปเกือบแทยทุกอาทิตย์ แล้วแม่ก็จะให้เงินด้วย แต่ผิดกับ เราต้องเก็บเงิน เอง แต่เราก็อยู่บ้านไปช่วยพ่อขายของกลับมาก็ทำงานบ้านแล้วก็หาว่าเรา ไม่ค่อยอยู่บ้าน แม่ชอบหาเรื่องด่าเรื่องว่าเราตลอด แต่พ่อให้ไป คงเพราะไม่อยากเห็นหน้าเรามากกว่าแม่ก็ถามว่าให้มันไปทำไม ทำไมไม่ให้มันซักผ้าอยู่บ้าน
เราก็ออกไปข้างนอกห้องเราได้ยินเสียงพ่อพูดว่าให้มันไปเถอะ! เหมือนกับว่าจะให้มันไปตายไหนก็ไป
เรากลับมาบ้านเราจะไปรื้อตู้นั่งเล่นของเราอยู่อยู่ในตู้คนเดียว เรามันเด็กเก็ยกดแล้วทีนี้เราลงมารับโทรศัพท์เพื่อน
แม่ก็กลับมาบ้านแล้วขึ้นไปชึ้นบนเห็นตู้มันรก ก็เลยตะโกนด่าเรา อีกตามเคย กูอยากจะใล่ออกจากบ้านจริงๆเลย เดี๋ยวเถอะ อีกหน่อย กูจะเก็บเสื้อผ้า โยนออกไปนอก บ้าน จริงๆเลย ทำตัวสกปรก จริงๆเลยอีนี่!
เพื่อเราก็ได้ยินมันบอกว่า เออ...แต๊ปถ้าแกไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะทำใจดีๆเข้าไว้
แต่ตอนนั้นเราพยามกลั้นน้ำตาที่สุดแล้วละ เดี๋ยวถ้าคนในบ้านเห็นก็จะหาว่าปัญญาอ่อนแค่นี้ก็ร้องไห้ จะไปตายไหนก็ไปเลยไป
เราชื่อแต๊ปวันนี้เป็นวันที่ 15/ต.ค/52 ที่เราคิดว่าเราจะตั้งกระทู้ขึ้น
เราอึดอัดเราไม่ไหว อยากตายมาก นี่เป็นแค่เรื่องย่อของชีวิตเราเท่านั้น เรากะจะทำชีวิตของเราเป้นหนังสือเราเอาเงินที่ได้ไปทำบุญ ก่อนที่เรา จะตัดสินใจจะฆ่าตัวตาย...
หลายคนคงคิดว่ามันไม่ถูกต้องแต่เราทนไม่ไหวจริงๆถ้าจะหนีออกจากบ้านก็ไม่รู้ว่าจะไปอยู่ไหนปัจจุบันนี้
เรายังมีชีวิตอยู่แต่ไม่รู้จะทนอยู่ได้นานแค่ไหนอีกไม่นานเราจะทำหนังสือแล้วนะเงินที่ได้เราจะไปทำบุญ
หลังจากนั้นเราก็จะไปจากครอบครัวนี้เราคิดว่าเป็นวิธีที่ดีสุดแล้วอยู่ไปก็เหมือตกนรกไม่เคยมีความสุขอย่างกับครอบครัวอื่นเลย....
ทุกคน....ชีวิตเราเลือกเกิดไม่ได้แต่เราเลือกเกิดได้เราจะไม่ขออยู่ครอบครัว นี้ ที่อยู่ไปก็ถูกเขาทุกตีสารพัดและคำด่าที่เด็ก ม.2 อายุ14 จะรับไหว
เราอยู่จังหวัด ปทมุธานี อ.ธัญบุรี ในวันที่เราตัดสินใจจะตายกระทู้นี้ ถ้า พ่อแม่ ได้อ่าน ก็คงจะรู้ว่าเป็นเรานะ
ทุกตัวอัการที่เราพิมท์ลงมันจะปนกับน้ำตาที่ไหลมาจากบนใบหน้าเราด้วย เราเจ็บปวดมาก มากกก
เราทนไม่ได้จริงๆเลยตัดสินใจเขียนกระทู้ขึ้น เราอยาก ให้ทุกคนได้รู้มันเจ็บปวดแค่ไหน
..............
www.dek-d.com
แก้ไขเมื่อ 07 พ.ย. 52 06:28:36
| จากคุณ |
:
KruAnuban  
|
| เขียนเมื่อ |
:
7 พ.ย. 52 06:27:54
|
|
|
|
