ความคิดเห็นที่ 1 ไม่ใช่คนห้องนี้ แต่เพิ่งทำงานมา 3 ปีเองค่ะ - -" ถ้าอดีต 3 ปีก่อนมันต่างจากปัจจุบันยังไงคงเป็นเรื่องรูปร่างที่บวมขึ้นกว่าเดิมเฉยๆ จากคุณ : เสียงจากบ้านนา เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 15:21:27

ความคิดเห็นที่ 2 ผมทำงานทีแรกเงินเดือนเริ่มเยอะแล้วครับ เดือนละ 2485 บาท มีพชค.อีก 200 จากคุณ : เด็กทุ่งครุ เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 15:28:02

ความคิดเห็นที่ 3   ลุงนายเก่าสมัยหนุ่มๆ หน้าตาดีมากเลยครับ ผมเรียนจบมาไม่มีความคิดทำงานให้คนอื่นนอกจากที่บ้านเลยครับ จากคุณ : น้องแนนแฟนคลับลำดับที่หนึ่ง เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 15:49:37

ความคิดเห็นที่ 4 บัตรประจำตัว ยังหาไม่เจอค่ะ แต่รูปนี้ก็ยุคแรกๆ ค่ะ เงินเดือนแรกบรรจุ  ๒๐๐๐ กว่าๆ ค่ะ มาเล่าเพิ่มเติมถึงค่าตอบแทนครั้งแรกค่ะ  ทำงานตั้ง ๗-๘ เดือน กว่าจะได้เงินเดือนตกเบิก  ปกตินานขนาดนี้เราสามารถใช้สิทธิ์ ยืมเงินสวัสดิการจากหน่วยงานมาใช้เป็นค่าครองชีพก่อนได้ แต่ความที่อยู่กับพ่อและแม่ ท่านไม่ยอมให้ยืมค่ะ ยังต้องขอเงินทางบ้านไปทำงาน  กระนั้นยังมีเงินเหลือให้เพื่อนที่ทำงานยืมอีกค่ะ พอเงินเดือนออก  ยอดรวมเกือบสองหมื่น ตื่นเต้นมาก ต้องเก็บอาการสุดๆ เลยค่ะ รีบกลับบ้าน  ถือซองมาให้พ่อแม่ทั้งหมดเลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 52 16:45:06 จากคุณ : nawaporn169 เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 15:52:12

ความคิดเห็นที่ 5 คุณเสียงจากบ้านนา ครับผ่านห้องนี้แล้ว ถือว่าเป็นคนห้องเดียวกันแล้วครับ เล่าให้ฟังบ้างซิครับ เราไม่ได้มาประชันกับใครเพียงแต่อยากทราบความรู้สึกตอนได้งานใหม่ๆครับ         คุณ เด็กทุ่งครุ ขอบคุณครับ ได้เห็นภาพของท่านตอนทำงานใหม่ๆ ไม่ลองเล่าความหลังให้ฟังบ้างหรือครับ ผมว่าทุกคนมีความประทับใจ ในหยาดเหงื่อแรงงานเม็ดแรก เพื่อแลกความภูมิใจเป็น เงินเดือนกลับมานะครับ          ขอเล่าต่อ...เดี๋ยวลืมครับ ตอนนั้นกำลังก่อสร้างโรงกลั่นน้ำมันฯ ของบริษัท ซัมมิท อินดัสเตรียล จำกัด (ปานามา) ของนาย เจ ซี ฮวง ช่าวไต้หวัน ได้รับสัญญาฯเช่าโรงกลั่นฯ1 จากกรมพลังงานทหาร ที่สร้างเมื่อหลัง 2500 มาเสร็จ 2506 (ประมาณครับ) ตอนนี้นซัมมิทฯมาเช่า และทำสัญญาต่อขยาย โรงกลั่นฯ2 พวกผมเข้ามาก่อสร้างโรงกลั่น 2 ครับ          แผนกที่ผมทำขึ้นอยู่กับแผนกวิศวกรรมฯ แต่ผมเป็นลูกจ้างรายวัน พอครบ1ปี โรงกลั่น2 เสร็จเขาจะบรรจุ 1 อัตราครับ คนงานรายวันเกือบ 10 คน ต้องแย่งอัตรากันน่าดูชม ผมคิดว่าคงสู้คนอื่นไม่ได้แน่ เพราะตัวก็เล็กกว่าแรงก็น้อยกว่าเขาครับ          ผมเล่นกล้องถ่ายภาพตั้งแต่เด็ก ม.1(ป.5 สมัยนี้)   เคยช่วยเพื่อนๆล้างฟิลม์ (ร้านถ่ายรูป) เลยได้เรียนรู้วิธีล้างฟิลม์ถ่ายภาพติดตัวมา เลยได้เปรียบเพื่อนๆเขาครับ เอาความรู้จากการถ่ายภาพ มาประยุกต์กับการถ่ายด้วย รังสี เอ๊กซ์เรย์ ทำให้สามารถถ่ายได้แม่ยำสวยงามกว่าใครๆ ไม่ต้องถ่ายซ้ำ อีกทั้งมีความรู้ในงานล้างฟิลม์ด้วย เวลาถ่ายมาแสงไม่พอยังช่วยได้ในห้องมืดขณะล้างฟิลม์ครับ  ยิ่งทำไปยิ่งมั่นใจ ผมสอบผ่านได้บรรจุคนเดียว ได้เงินเดือน 1200 บาท น้อยกว่าตอนรายวันเสียอีกครับ แต่มีสวัสดิ์การณ์มากกว่า เลยได้ทำงานหน้าที่นี้มาตลอดครับ ตอนนั้น ทองบาทละไม่ถึง 400 บาทครับ.. แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 52 06:48:12 จากคุณ : นายเก่าคนก่อน เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 16:09:17

ความคิดเห็นที่ 6   เอ้อหนอ...คนวัยใกล้กันนี่ มักจะทำอะไรคล้ายๆ กันนะคะ วันนี้ ป้าเยาว์ก็เก็บของใช้เก่าๆ ให้เป็นหมวดหมู่ ไปเจอภาพ...ของใช้ สมัยวัยกระโน้น มากมาย คิดเหมือนกันค่ะ ว่าจะนำไปเล่าเรื่องใน Blog ตัวเองอยู่พอดี เห็นภาพ...นึกถึงเรื่องราว... ก็ดีใจนะคะ..ที่เราเป็นมาอย่างนี้ (ขอเวลาไปคัดรูปก่อนนะคะ) จากคุณ : ป้าเยาว์ (@NBC) เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 16:37:53

ความคิดเห็นที่ 7 ประมาณปี ๒๕๒๔ ครับ จบใหม่ๆเลย ยังไม่ทันรับปริญญา ตำแหน่ง  Chief Engineer  เงินเดือน ๔,๕๐๐ บาท ไม่มี โอที ทำจับฉ่ายหมด  สถานีวิทยุ  โทรทัศน์ ห้องบันทึกเสียง ๕ ห้อง ระบบเทคนิคทุกอย่าง คอนเสิร์ท  อันนี้ดีหน่อย เจ้านายให้พิเศษค่าเหนื่อย คอนเสิร์ทละ ๔,๐๐๐ -๕,๐๐๐ บาท เดือนไหน มีคอนเสิร์ทซัก ๓-๔ โชว์  เดือนนั้นรวย เงินแทบไม่ต้องใช้  กินนอนที่หน้างาน ฟรีหมด คอยดูแลลูกทีม ประสานงานฝรั่งที่มากับวง ประสานงานกับอาคารสถานที่ มีโควต้าเบียร์ฟรีอีกวันละลัง บุหรี่ กระทิงแดง  กินมันทั้งคืน  อดนอนกันที สี่สิบกว่าชั่วโมง สมัยนั้นลุยน่าดูครับ จากคุณ : ท่านขุนเดชา เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 16:38:22

ความคิดเห็นที่ 8 ปี2524 กรมพลังงานทหารฯ ยึดโรงกลั่นฯคืนจาก ซัมมิทฯ ข้อหาผิดสัญญาเรื่องสำรองน้ำมัน ยุทธปัจจัยฯ (โรงกลั่นฯต้องสำรองน้ำมันไว้ให้พอใช้ 3 เดือน สำหรับถ้าเกิดสงคราม) ตอนนั้นน้ำมันขึ้นราคา บริษัทฯเอาน้ำมันสำรองมาใช้ก่อน ทางกรมฯจับได้เลยยกเลิกสัญญาฯครับ ผมเลยกลับมาเป็นลูกจ้างกรมฯอีกครั้ง        พอปี2528 มี พรบ.ให้โอนโรงกลั่นฯ เป็นของ ปตท. พวกผมเลยต้องไปเป็นพนักงาน ปตท.อย่างคาดไม่ถึง ตอนนั้นได้เงินเดือน 7610 บาทแต่สวัสดิ์การณ์ดีเยี่ยมเลยครับ         อยู่ ปตท.ได้ปรับตำแหน่งก้าวหน้า ได้เรียนหนังสือเพิ่มเติมจนจบสมใจ จนเกษียณฯเมื่อ 1 ต.ค. 2551 เงินเดือนสุดท้าย แปดหมื่นเศษฯครับ (เงินเดือนถือเป็นความลับ แต่ผมเกษียณฯแล้วบังคับผมไม่ได้แล้วครับ)         คุณครูนวพรครับ คุณรับราชการที่อุดรธานี หรือครับ วัยสะรุ่นสวยนะครับ ไม่ลองเล่าเรื่องเข้าเป็นครูใหม่ๆให้เพื่อนๆฟังบ้างหรือครับ          คุณน้องแนนฯ ผมลูกคนเล็ก แม่โอ๋น่าดู นิสัยเสียแต่เด็กครับ ตอนนั้นเรียนไม่จบ ม.8 หนีไปอยู่อุบล2ปี เกเรมากๆ ครับ แม่ตามกลับเลยได้สอบเข้าเป็นกรรมกรโรงกลั่นฯ ถึงได้มาเรียนต่อครับ จากคุณ : นายเก่าคนก่อน เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 16:40:05

ความคิดเห็นที่ 9 . ว้า..เสียดายจังไม่เคยมีบัตรกะเขา . มีบัตรมนุษย์เมียจะมาโพสก็กลัวโดนตบหัวคว่ำ จากคุณ : ตัวเขียว เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 16:40:56

ความคิดเห็นที่ 10 เข้ามาบอกว่า ท่านขุนฯ เท่ห์ระเบิดเลยครับ ตำแหน่ง Chief Engineer  แบบนี้ น้อยคนจะได้ทำงานแบบนี้นะครับ คุณตัวเขียว....เข้ามาเล่าประสบการณ์ให้ฟังก็ได้นี่ครับ แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 52 16:45:47 จากคุณ : นายเก่าคนก่อน เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 16:44:29

ความคิดเห็นที่ 11 ทำไงดีเนี่ย ไม่มีรูปเก่า ๆ เลยครับ อิ อิ เราแบบเวอร์ชั่นปัจจุบันดีกว่า  เพราะอีก 20 ปี มันก็เก่า 5 5 5 งานพิธีรับพระราชทานปริญญาบัตรที่คลองหกครับผม...ช้าราชการไทย ใจซื่อ  มือดำ  ขำเรื่อยไป..... จากคุณ : archparty เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 16:52:53

ความคิดเห็นที่ 12 คุณarchparty คนไหนละครับ ใช่คนล้วงกระเป๋าหรือไม่ครับ จากคุณ : นายเก่าคนก่อน เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 16:57:37

ความคิดเห็นที่ 13 กระทู้หล่อ สวยโดยเฉพาะ ไม่มีเลยค่ะ เพราะอาย หน้าสิวอยู่เนี่ย จากคุณ : ผักบุ้งตาสวย เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 17:01:11

ความคิดเห็นที่ 14   ดูจากรูปท่าน นายเก่าคนก่อน สมัย พ.ศ.2510 ผมขอคาดคะเนว่า ปัจจุบันท่านน่าจะอายุสัก 65 ปี นับถือครับท่าน  ก็จริงอย่างท่านว่า ละครับ สมัยปี พ.ศ.2510 นี่ย่านบางจาก- บางนา-สำโรง ยังเป็นทุ่ง นาอยู่เลยครับ ถ้าจำไม่ผิด ถนนบางนา-ตราด ยังไม่มีเสียด้วยซ้ำ เวลากลางคืน ผมจะเห็นแสงไปจากปล่อง โรงกลั่นน้ำมันซัมมิตที่บางจาก สว่างไสวอยู่บนปากปล่องอยู่เลยครับ ผมอยู่บางนา ที่เห็นเพราะสมัยนั้น ยังไม่มีตึกสูงๆบังนะครับ จำได้ว่า สมัยนั้น น้ำมันสามทหารไทยยังไม่ได้เป็น ปตท. พ่อผมยังบอกเลยว่า คุณภาพของน้ำมัน มันไม่ค่อยดี เวลาเปลี่ยนไป ความเจริญเริ่มเข้ามาแทนที่ คนเก่าเกษียร์ออกไป คนใหม่เข้ามาแทน จากคุณ : ป่าเหนือ (ป่าเหนือ) เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 17:04:23

ความคิดเห็นที่ 15 สมัยจบใหม่ ตัวคนเดียวครับ ลูกคนสุดท้อง ไม่มีภาระ ใช้เงินกระจาย  แต่ไม่เคยยืมเงินใคร แถมมีเงินเหลือเก็บ เหลือเยอะหน่อยก็เอาไปซื้อของฟุ่มเฟือยซะงั๊น ทำงานไป บริษัทก็ส่งไปดูงานฝึกงานเป็นครั้งคราว รูปบนซ้าย สนาม บูโดกัน  โตเกียวครับ คอนเสิร์ท Mike Oldfield นึกว่าจะได้มาเที่ยว  ปีนลำโพงอีกแล้ว ต่อแอมป์ที เป็นสิบๆตัวอย่างที่เห็นครับ ระบบเสียงใหญ่หน่อย พอย้ายบริษัท ก็ไปเที่ยว  เอ๊ย สัมนา ทุกปี Ft.Laudedale, Florida สัมนามันปีละหนสองหน รูปซ้าย ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อครับ นั่งร้านแถวแรกที่เห็น กระผมต่อกับลูกน้อง แค่สองคนครับ เดี๋ยวนี้แค่เดินขึ้นบันไดสามสี่ชั้นก็ขาเดี้ยงแล้วครับ จากคุณ : ท่านขุนเดชา เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 17:12:48

ความคิดเห็นที่ 16 คุณผักบุ้งตาสวย ครับ เราไม่ได้มาประกวดกันหรอกครับ มาเล่าเรื่องเก่าๆ แอบภาคภูมิใจเล็กๆ ที่ทนอยู่มาถึงวันนี้ได้ จะหล่อจะสวยอย่างไร มันก็สู้วัยหนุ่มวัยสาวไม่ได้หรอกครับ มาดูภาพกันตอนแก่ซิ ผมหัวล้านไปครึ่งบ้านแล้วครับ ผมก็ขาวเป็นกระย่อมๆทั่วๆไปตามสังขารแหละครับ       คุณป่าเหนือครับ บ้านอยู่ตรงไหนของบางนาครับ สมัยก่อนตอนเริ่มเข้างาน 2510 บางนานี่ถิ่นทหารเรือเลยนะครับ ผมมีเพื่อนรุ่นพี่ เป็นทหารเรือ ชอบไปแอบกินเหล้าแถวๆตลาดบางนา ร้านก๋วยเตี๋ยวเนื้อ ร้านข้าวมันไก่หน้าโรงแก้วฯประจำเลยครับ ตอนนี้ยังชอบไปกินเลือดหมูแถวๆหน้าโรงไม้อัดบ่อยๆ ครับ คุณป่าเหนือ ไม่ลองเล่าเรื่องเก่าๆของบางนาให้พวกเราฟังบ้างก็ได้นะครับ น่าจะสนุกตอนผมเข้างานใหม่ๆ แม่น้ำเจ้าพระยาฯยังมีกุ้งนาง แยะมาก ตอนเที่ยงมานั่งตกกุ้งกันครับ หน้าหนาวๆกุ้งแยะนะครับ จากคุณ : นายเก่าคนก่อน เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 17:14:18

ความคิดเห็นที่ 17 >>  ผมเริ่มทำงานปีแรก เป็นบริษัท Consultant รับออกแบบ แถวๆย่านพระโขนง        ได้รับเงินเดือนครั้งแรกในชีวิต 4,000 บาท ประมาณปี 25 ครับ ไม่เคยมี โอ.ที เช่นกัน >>  จากนั้นประมาณ 2 ปี ก็เปลี่ยนไปทำงานอยู่กับบริษัทรับเหมาก่อสร้าง >>  เมื่อนั้นล่ะครับ นิยายผจญภัย และ ชีวิตพเนจรก็เริ่มต้นขึ้น        ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ ยังไม่ได้อยู่ติดกับที่เลย ต้องระหกระเหินตลอด        สร้างเสร็จจากที่นั่น ก็ไปเริ่มที่ใหม่...ต่างจังหวัดในทุกภาคบ้าง โดนส่งไปต่างประเทศบ้าง   >>  ชีวิตนี้รู้สึกโชคดี ได้มีโอกาสสัมผัสรูปแบบของงานก่อสร้างมาเกือบทุกประเภทแล้ว        ทั้งบ้าน อาคาร โรงงาน ถนน อุโมงค์ใต้ดิน อุโมงค์ใต้น้ำ เขื่อน สะพาน ที่ที่แบบกันดารสุดๆก็ไปลุยมา        จะบอกว่า ไม่เบื่อนะครับ ได้เจอสิ่งแปลกใหม่เสมอๆ โปรเจคหลักล้าน สิบล้าน ร้อยล้าน พันล้าน หมื่นล้าน          มีเทคโนโลยี วิทยาการใหม่ๆ มาตลอดเวลา มันเป็นสิ่งที่เรารัก เรายังสนุกกับงาน >>  ส่วนรูปถ่าย ไม่ทราบไปไหนหมดแล้วครับ  อิอิอิ....ก็แค่อยากเล่า . แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 52 17:44:02 จากคุณ : layla เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 17:41:48

ความคิดเห็นที่ 18 งานแบบคุณ layla น่าสนุกสมบุกสมบันต่อสู้กับสถาพดินฟ้าอากาศทุกรูปแบบด้วยใข่ไหมครับ บางครั้งไปสำรวจอยู่หลืบในซอกเขาตรงไหนซักแห่ง ไม่มีใครเห็นด้วยหรือเปล่าครับ ตามที่ได้ติดตามผลงาน และเรื่องที่คุณเคยเล่าไว้ มัน่าภาคภูมิใจ นะครับได้สัมผัสกับป่าไม้อย่างสุดเหมือนกัน         ตอนผมทำงานเป็น Inspector ทำหน้าที่ตรวจสอบอุปกรณ์ ในโรงกลั่นฯ ต้องมุดเข้าไปทำงานตามหอกลั่น ทุกซอกทุกมุมเลยครับ มืด เหม็น อับอากาศ อันตรายรอบด้าน ไม่ได้อยู่ภายนอกกับเขากันแหละครับ ไม่มีใครเห็นงานของเรา เรามุดไปสำรวจ Corrosion ในจุดที่ต้องสงสัย ไปวิเคราะห์ว่าควรซ่อมหรือยืดอายุให้ได้ หาหนทางใช้ประโยชน์ให้คุ้มค่าที่สุด          หอกลั่นสูงๆ ผมมุดเข้าไปตอนเริ่มเข้างานตอนเช้าที่ยอดหอ มุดออกมาที่โคนหอตอนเกือบเที่ยง ภายนอกเขามีอะไรกันใหญ่โต ข้างในไม่ต้องรู้เรื่องแหละครับ บนหอกลั่นฯ เขาปีนตามบันได(ลิง)ขึ้นไป พวกผมอยู่ด้านนอกเกาะนั่งร้าน วัดความหนาท่อทางต่างๆว่ามันสมควรเปลี่ยนได้หรือยัง มองลงมาเห็นคนตัวนิดเดียว เดี๋ยวนี้คงไม่กล้าปีนแล้วครับ........ จากคุณ : นายเก่าคนก่อน เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 18:28:04

ความคิดเห็นที่ 19 สวัสดีค้าบ โพดเริ่มงานครั้งแรกทำอยู่ตึกยูไนเต็ดเป็นฝ่ายขายพื้นที่เช่าในอาคาร เงินเดือนเริ่มต้น 7,500 บาท ได้ตังส์มาก็ให้แม่หมดเบิกไปทำงานวันละร้อยค้าบ ทนรถติดไม่ไหวเลยหนีไปอยู่ภูเก็ต อยู่จนรู้เกือบทุกซอกทุกมุม รู้จักแทบทุกร้านที่กินอร่อยแล้วก็โดนย้ายออกนอกประเทศตลอดเลยค้าบ ทุกวันนี้แทบไม่ค่อยได้อยู่เมืองไทย และคิดถึงเมืองไทยมากค้าบ ส่วนรูปมีแต่รูปของบริษัทที่ทำปัจจุบันแต่ไม่กล้าโพสต์กลัวทุกท่านที่เผลอเข้ามาดูจะฝันร้ายค้าบ อิอิอิ แง๊วววว จากคุณ : ข้าวโพดแมวติสต์แตก เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 18:35:09

ความคิดเห็นที่ 20 ในเครือโรงกลั่นมีเพื่อนมัธยมต้นจบจาก มอ. เป็น business development manager IPT อยู่ที่อ่าวอุดม ศรีราชา ไม่รู้พี่นายเก่ารู้จักไหม จากคุณ : visitna เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 18:37:41

ความคิดเห็นที่ 21 ส่วนผมรับราชการเงินเดือนเริ่มต้น 2200 บาท ขนาดผ่อนรถยนต์โคโรลล่าสมัยนั้น ต้องสามพันกว่าบาทต่อเดือน จากคุณ : visitna เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 18:39:34

ความคิดเห็นที่ 22 กลับมาเล่าให้ฟังค่ะ ตอนเรียนจบใหม่ๆเที่ยวเล่นอยู่ 1 ปี แล้วหลังจากนั้นก็เริ่มหางาน คือพอหยุดอยู่บ้านนานๆแล้วเริ่มเฉื่อยรู้สึกตัวเองไร้ค่ามาก เลยเคร่งเครียดกับการหางาน ช่วงนั้นหายังไงก็ไม่ได้ อย่างหนึ่งคือเพราะเลือกงานด้วย อยากทำงานมูลนิธิ อยากช่วยเหลือสังคม พอหาไม่ได้ก็จิตตกหดหู่ จนวันหนึ่งไปเรียนทำสมาธิกับคุณแม่ (จริงๆไม่ได้ตั้งใจไปค่ะ คุณแม่ชวนเพราะเห็นเราเศร้าซึม แกเเลยเป็นห่วงเลยบังคับแกมขู่ลากไปด้วย) พอไปเรียนสักพักก็มีคนที่เรียนด้วยถามว่าสนใจทำงานกับเขาไหม งานวิจัยเก็บข้อมูล ด้วยความที่อยู่ว่างๆเลยลองไปทำทั้งที่ไม่ได้ชอบค่ะ(จริงๆเกลียดตัวเลขและการเก็บข้อมูลมากๆ)พอทำไปสักพักคนที่ชวนเสียงจากบ้านนาทำงานวิจัยคนนั้นเขาก็บอกว่ามีผู้ใหญ่คนหนึ่งเขาจะเปิดศูนย์อะไรสักอย่าง เสียงจากบ้านนาอยากลองไปคุยกับเขาไหม คุยเฉยๆเองเดี๋ยวจะนัดวันให้ บลาๆ ถึงวันนัดก็ไปคุย ตอนนั้นไปแบบซื่อบื้อ ไม่รู้จริงๆว่านั่นเป็นการไปสัมภาษณ์งานครั้งแรก คิดอย่างเดียวว่าแค่ให้คุยกับผู้ใหญ่เฉยๆ  - -" บรรยากาศตอนคุยเสียงจากบ้านนาก็สังสัยเหมือนกันทำไมเขาถามว่าคิดยังไงกับสภาพสังคม คิดยังไงกับคนด้อยโอกาส ทำไมเราถึงอยากทำงานเพื่อสังคมล่ะ ฐานะบ้านเราเป็นไง ฯลฯ มันเป็นคำถามที่ดูแปลกๆ ตอนนั้นก็ตอบไปซื่อๆเหมือนผู้ใหญ่ชวนคุยอะไรแล้วเราก็ตอบไปน่ะค่ะ พอหลังจากนั้น 1 เดือน ก็มีโทรศัพท์จากเลขาของผู้ใหญ่คนนั้นโทรมาบอกว่าเขาขอนัดพบเราอีกครั้ง พรุ่งนี้นะ 8 โมงเช้าขอให้เตรียมเอกสารต่างๆที่เกี่ยวกับตัวเองไปด้วย เสียงจากบ้านนาก็เหวอแล้วจะเตรียมทันมั้ยเนี่ย พอตอนเช้าก็ปริ้นresumeที่เคยทำไว้ตอนกลางคืน ด้วยความซวยเครื่องปริ้นดันหมึกหมด แต่มันใกล้ถึงเวลานัดแล้วเสียงจากบ้านนาเลยต้องเอา resume ที่ปริ้นมาอย่างครึ่งๆกลางๆถือไปT^T ใจก็คิดว่าจบแล้วแน่ชั้น พอไปครั้งที่สองคราวนี้รู้แล้วว่ามันคือการสัมภาษณ์งานจริงจัง ก็พยายามตอบให้ดีที่สุดด้วยความจริงใจ แล้วก็กลับมานั่งสิ้นหวังที่บ้านคิดว่ามันจบแล้วล่ะ เราเตรียมตัวไม่ดีเอง เอกสารแย่ๆแบบนั้นใครเขาจะไปจ้างเรา T^T ตอนนั้นก็บอกตัวเองว่าเอาวะทำงานวิจัยต่อไปก็ได้ สองอาทิตย์เป็นช่วงนี้แหล่ะค่ะ กำลังจะสิ้นปีพอดี ก็กำลังนั่งทำงานวิจัยอยู่ก็มีโทรศัพท์จากเลขาคนเดิม โทรมาบอกว่าเขาจ้างเราทำงานนะ เป็นเจ้าหน้าที่ศูนย์การเรียนรู้ฯ ทำงานช่วยเหลือสังคมกับเด็กๆที่ด้อยโอกาส ตอนนั้นเหมือนทุกอย่างมันสว่างจ้าหมดเลย หูอื้อตามัว ดีใจน้ำตาไหลT^T ไม่คิดเลยว่าสิ่งที่เราหวังมันจะเป็นจริง เสียงจากบ้านนาอยากเล่าว่า ก่อนที่จะได้งานหนึ่งวัน ได้ไปนั่งปรับทุกข์กับพี่ชายที่ร้านกาแฟ และบ่นไปว่าชีวิตนี้จะได้ทำงานเพื่อสังคมมั้ยนะ ตอนนั้นเสียใจคิดว่าตัวเองพลาดโอกาสดีๆไปแล้วกลัวมันจะไม่มีวันได้งานแบบนี้อีก แต่แล้ววันต่อมาที่รู้ว่าได้งาน ความรู้สึกมันเหมือนเจอปาฏิหาริย์น่ะค่ะ ดีใจสุดๆ นี่ก็กำลังจะเข้าปีที่ 3 ของการทำงานแล้ว สิ้นเดือนธันวาคมก็ครบ 3 ปีค่ะ^^ รูปแบบการทำงานก็คือจัดกิจกรรมเพื่อสงเสริมการเรียนรู้ให้เด็กๆและผู้ใหญ่ ไปแจกของขวัญวันปีใหม่ ขับรถปุเลงๆทำโครงการห้องสมุดไปตามโรงเรียนในชนบท ^^ งานมันเหนื่อย เงินเดือนไม่มาก ขับรถส่วนตัวไปเองบางทีก็ขาดทุนค่าน้ำมัน แต่มันก็ได้บุญกับความสุขใจน่ะค่ะ เวลาเจอเด็กๆเขามีความสุขกับสิ่งที่เรานำไปให้ก็หายเหนื่อยแล้ว ของขวัญที่ดีที่สุดที่เคยได้มาคือรอยยิ้มแล้วอ้อมกอดของเด็กตัวเล็กๆที่เขามอบให้เราค่ะ อันนี้เพิ่งถ่ายตอนไปทำกิจกรรมที่โรงเรียนหนึ่งเมื่ออาทิตย์ที่แล้วค่ะ ไม่โชว์ภาพตัวเองนะคะ^^ จากคุณ : เสียงจากบ้านนา เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 18:46:31

ความคิดเห็นที่ 23 รองเท้าคู่นี้แอบถ่ายไว้ตอนไปทำกิจกรรมที่โรงเรียนภาพข้างบนค่ะ ตั้งชื่อภาพรองเท้าขาดๆของหนู เสียงจากบ้านนาคิดว่าเดือนหน้ากลับไปโรงเรียนนี้อีกจะหิ้วรองเท้านักเรียนของน้องสาวที่ใส่ไม่ได้แล้วสภาพยังดีอยู่ ไปฝากครูไว้ให้เจ้าของรองเท้าคู่นี้ จากคุณ : เสียงจากบ้านนา เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 18:52:03

ความคิดเห็นที่ 24 แจกของขวัญเมื่อปีที่แล้วค่ะ เด็กๆเขามาเกาะโต๊ะยืนรอ น่ารักดี^^ จากคุณ : เสียงจากบ้านนา เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 19:04:33

ความคิดเห็นที่ 25 สวัสดีครับ...พี่นายเก่าฯ...มาร่วมเล่าเรื่องในอดีตด้วยคนครับ ตอนเด็กๆอายุสิบสี่ปีก็เริ่ม หาเงินไปโรงเรียนเองแล้วครับ เพราะพื้นฐานครอบครัวยากจน มากๆ ตอนย้ายไปอยู่ที่ต.ทับกวางปี2503ครับ พ่อแม่พาไปบุกเบิกทำไร่ คือ ที ที่ทำไร่เป็นป่าดงดิบครับ  มีคนไปจับจองแล้วให้ครอบครัวเราไปเผาถาง จนเป็นไี้ร่ ตอนนั้นผมก็ยังเด็กมากๆคืออายุคือหกขวบ เองก็เป็นชาวไร่ จนอายุสิบสีปี แล้วได้มีโรงงานบ.ปูนซีเมนต์นครหลวง ก่อสร้างขึ้น ทำงานในไร่ก็สิบ บาท/วัน แต่ไปทำงานก่อสร้างในรง.ได้สิบสี่บาท/วัน ไปสมัคทำกับเขา เขา เห็นหุ่นผิวขาว เขาว่าทำไมได้แน่งานแบบนี้ แต่ผมก็วอนขอโดยบอก หากทำงานให้ไม่ได้ก็ไม่ต้องจ่ายเงินค่าแรง ก็ทำ กับเขา ก็ค่าแรง14บาทดังกล่าว ปีพศ.2514ครับ ทำงานในรง.เสร็จ ก็เป็น พนักงานที่อายุน้อยที่สุดในรง.ปูนซีเมนต์นครหลวง คือ17ปีครับ คือผจ. โรงงานท่านสงสาร เลยเอาเข้าเป็นพนักงานประจำแผนกแพ็คปูนซีเมนต์ และเป็นผู้ชายคนแรกในแผนกนั้นตอนแรกเขารับผู้หญิง ต่อมาเพื่อความ เหมาะสมเลยรับผู้ชาย และเงินเดือนๆแรก540บาท/เดือน ก็นับว่ามากในปี พศ.2517 แต่รับจริง580บาทครับคือเงินขึ้นในระหว่างทำงาน นั่นคืออดีต ที่ผ่านมาของผมครับ..กว่าจะมีวันนี้ได้ก็ลำบากพอสมควร..และ มาบอกรูปภาพ อยู่ในประเทศไทยครับ ไม่ได้เอามา แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 52 20:37:08 แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 52 19:43:56 จากคุณ : ขวัญชัยอิศรา (kwanchaiisra) เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 19:41:24

ความคิดเห็นที่ 26 เข้ามาชมครับ         ภาพเก่า ๆ สมัยเริ่มทำงาน    อยู่ไหนหว่า    ไม่ค่อยได้ถ่ายด้วย       เดี๋ยวต้องจัดกระเป๋าแล้วครับ                                                         พรุ่งนี้เดินทางไปทำงานที่แถว ๆ คุนหมิง  4  วัน จากคุณ : Jiu_Bond เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 19:45:53

ความคิดเห็นที่ 27 ผมไม่มีครับ รูปเก่าอยู่ท่าพระจันทร์ ไม่รู้ยังอยู่หรือเปล่า ไม่เคยเอามาดูเลยพี่ ไม่รู้ป่านนี้ปลวกขึ้นหมดแล้วมั้งครับ จากคุณ : ตาแว่น (chanyout) เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 19:50:34

ความคิดเห็นที่ 28 ผมแอบอิจฉาคุณโพด...มานานแล้วครับ ยิ่งรู้ว่าทำงานอยู่แถวทะเลมัลดีฟ ด้วย ความสุขทางตาเต็มไปหมดเลย ผมยังไม่เคยไปครับ อยากไปเที่ยวครับ     คุณ  visitna  ครับผมย้ายออกจากโรงกลั่นฯบางจาก ปี2528 ตอนนี้ในบางจากเอง พวกรุ่นผมเหลือ สองสามคน หมดแล้วครับเพื่อนวัยเดียวกันเกษียณฯ เกลี้ยง ครับ รถยนต์โคโรน่า รุ่นแรกๆ ตอนนั้นสี่หมื่นกว่าๆเท่านั้นเองนะครับ แต่เงินเดือนเราก็ยังน้อยเหมือนกัน ตอนนั้นผมกัดฟันซื้อที่แถวซอยลาซาล ไว้ 100 ตรว.ๆละ400 บาทเองครับ แต่ทองบาทละ 400 เหมือนกัน      คุณ เสียงจากบ้านนา เห็นไหมละครับ มีเรื่องสนุกๆดีๆมาให้พวกเราได้รู้จักงานเพื่อช่าวยเหลือสังคมอีก แง่มุมหนึ่ง งานที่ได้มาบางครั้งเราก็คิดว่าเราคงไม่ได้ สุดท้ายมันก็ได้มาครับ คนที่ทำงานด้านนี้ได้ดี ใจต้องชอบด้วยครับ ขอให้มีความสุขกับงานแยะๆนะครับ        ขอชวนเพื่อนๆ รสก.ที่เข้ามาอ่านข้อความครับ พวกเราอยากรู้ในแง่มุมของท่านครับ มีภาพอวดภาพ ไม่มีภาพเล่าเรื่องสู่กันฟังก็ได้ครับ... จากคุณ : นายเก่าคนก่อน เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 20:00:48

ความคิดเห็นที่ 29 คุณนายเก่าคะ   ช่วยแม่ตลอดไม่ได้ทำงานกับใคร เคยจะไปสอนหนังสือแม่ไม่ให้ไปเพราะไกลจากบ้านค่ะ ไม่ได้ทำงานเป็นชิ้นเป็นอัน จนแต่งงานก็เลี้ยงลูกเป็นแม่บ้าน    พอสามีเป็นนายพลถึงช่วยงานสมาคม เลยไม่มีรูปจะอวดค่ะ แล้วที่คุณนายเก่าไปอยู่ฝางไปทำอะไรคะ   มกราคมนี่ก็จะหายไปเป็นพักๆต้นเดือนไหว้เจ้าพ่อข้อมือเหล็กกรมพลังงานเลี้ยงเป็นการภายในที่ฝาง    ประมาณยี่สิบกว่า สมเด็จพระเทพฯเสด็จเปิดพิพิธภัณฑ์กรมพลังงานทหารที่ฝาง สมาคมภริยาฯก็จะไปแจกของใช้ให้ชาวบ้าน    คณะใหญ่จะกลับก่อน ส่วนคณะย่อยจะไปแจกในป่าในดอย   ถ้าสิ้นเดือนยังไม่เข้ามาทักทาย เดาได้ว่าอาจหลงเข้าพม่าไปแล้วนะคะ แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 52 20:03:14 จากคุณ : tintila เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 20:01:25

ความคิดเห็นที่ 30 คุณขวัญชัยอิศรา (kwanchaiisra) ชีวิตทรหดน่าดูครับ วัย 14 ก็เริ่มทำงานแล้ว ต่อสู้มาถึงวันนี้ได้ คงต้องมีเรื่องไว้พูดคุย แอบภูมิใจลึกๆบ้างหรอกนะ คนทำงานมาเกือบทั้งชีวิต เอาความลำบากยากเข็นเป็นประสบการณ์ เอาความผิดพลาดเป็นบทเรียน เสริมความแกร่งให้ชีวิต เก็บเรื่องไว้เล่าให้รุ่นหลังๆฟัง ครับ       คุณ จิว Jiu_Bond  ไปทำงานคุงหมินแล้วเอาภาพสวยๆมาฝากด้วย นะครับ        คุณตาแว่น ไม่ต้องภาพก็ได้ครับ เอาเรื่องตอนวัยหนุ่มทำงานเจอเหตุการณ์ที่เป็นความรู้ สนุกๆมาเล่าก็ได้ครับ ต่างคนต่างอาชีพฯ มันมีเรื่องดีๆ กันทุกด้านแหละครับ เข้ามาบอกอีกทีว่า เสียดายมาก กิ๊ฟหมดตั้งนานแล้ว เสียดายไม่ได้ให้กระทู้ถูกใจหลายๆท่านครับ         คุณ tintila ครับเป็นแม่บ้านท่านนายพลฯ ยิ่งมีเรื่องสนุกๆมาเล่าให้พวกเราฟังได้เหมือนกันนะครับ ยิ่งเรื่องเข้าเจ้านาย คนธรรมดาคงไม่ได้ใกล้เหมือนคุณ นะครับ ความจริงผมเคยเป็นลูกจ้างของกรมพลังงานทหารฯปี 2524-2528 ครับได้กินเงินเดือนอยู่ 4 ปี จึงมี พรบ.มาเป็น ปตท.ครับ ลูกพี่เก่า เป็นนายพลฯที่นั่นครับ เป็นหัวหน้ากองขุดสำรวจบ่อน้ำมันที่ฝาง (ผมเรียกตำแหน่งไม่ถูกครับ) เพื่อนรุ่นผม เกษียณฯที่นั่นหลายท่านครับ ยศสุดท้ายอย่างน้อยพันเอกฯกัน ตอนนี้ได้ข่าวว่าเป็นพ่อเลี้ยง มีสวนส้มกันหลายคนครับ ที่ฝางผมเคยเอารถดับเพลิงไปส่งครับ ไม่เคยไปทำงานที่นั่นหรอกครับ เคยแต่ไปเที่ยวเยี่ยมเยียนเพื่อนเก่าๆ มากมายครับ แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 52 20:34:54 จากคุณ : นายเก่าคนก่อน เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 20:25:38

ความคิดเห็นที่ 31   สวัสดีครับ....ผมขอเข้ามาอ่านวันวานของท่านผู้ใหญ่ทุกท่าน เผื่อจะเอามาใช้กับชีวิตบ้าง ต้องยอมรับนะครับว่าคนสมัยก่อนเขาลำบากกันจริงๆ ต่างกับเด็กสมัยนี้ สะดวก สบายอะไรก็ได้มาง่ายๆจนลืมความสำคัญของสิ่งที่ได้มา ใครว่าเรื่องเก่าน่าเบื่อ ผมว่ามันสนุกออกนะครับ จากคุณ : วิรุฬห์ (บ้านหนองจันสอน) เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 20:39:52

ความคิดเห็นที่ 32 เด็กๆได้ยินชื่ออ.ฝางก็ว่าไกลมาก   ไม่นึกว้าสามปีกว่าไปๆมาเชียงใหม่ ฝาง  เชียงรายเป็นว่าเล่น แต่ถ้าถามทาง   ตอบไม่ได้ค่ะ   ไปกับคณะจะชวนคุย   ทำเอาคนเมารถ มัวแต่ฟัง    เลยลืมเมารถ  เลยจำทางไม่ค่อยจะได้ ส่วนตอนกลับมักหมดสภาพหลับตลอดทางค่ะ ที่เอาภาพ c 130 มาให้ดูเพราะ   ถ้าดูใกล้ๆท้ายห้อย   บรรทุกของ และคนเยอะไปหน่อย กว่าจะเร่งขึ้นพวกเราที่ยืนส่งลุ้นว่าจะยกท้ายไหวไหม คุณนายเก่าได้ไปอยู่กรมพลังงานที่ราชเทวีบ้างหรือเปล่าคะ  หรืออยู่แต่ที่บางจาก จากคุณ : tintila เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 21:29:41

ความคิดเห็นที่ 33 อ่านแต่ละความเห็นของแต่ละท่านครับ บากบั่นฝ่าฟันกันมาโชกโขน  อาศัยความเพียรความอุตสาหะกันมาทั้งนั้น ในชีวิตการงานของกระผมถือว่ามีโอกาสดีกว่าหน่อย ทางบ้านก็ไม่ได้เรียกว่าร่ำรวย ถ้าเอนท์ไม่ติด  เรียนมหาวิทยาลัยเอกชน  หรือมหาวิทยาลัยเปิด คงจะไม่ใช่ที่กระผมหรือทางบ้านหวัง ท่องหนังสือ ตอนสามทุ่ม นอนตอนหกโมงเช้ามันทุกคืน ไม่มีวันหยุดเสาร์อาทิตย์มาตลอดสองปี ก่อนเอนท์ เพื่อที่จะสอบเข้าวิศวะจุฬาครับ สอบเข้าได้  ก็เรียนมั่ง ทำกิจกรรมมั่ง รู้จักรุ่นพี่หลายๆคน ต่างคณะก็มี ได้โอกาสมาเยอะครับ ทำงานแล้วกระผมก็สนใจเรียนรู้มาตลอด  แล้วก็โชคดี ผู้รู้ แต่ละท่านก็เต็มใจสอนให้กระผม เจ้านาย  เพื่อนร่วมงาน ลูกน้อง  ฝรั่ง พอเวลางานก็เต็มใจที่จะสอนให้กระผม ชีวิตจนถึงปัจจุบัน มาจากการเรียนรู้ครับ แม้กระทั่งธุรกิจใหม่ ฟิล์มนิรภัย กระผมก็ศึกษาจนถ่องถ้วน  มั่นใจจนบุกตลาดทำธุรกิจ บางที ชีวิตการทำงาของกระผมอาจจะไม่บุกบั่นฝ่าฟันเหมือนท่านอื่น แต่การศึกษาค้นคว้าในอาชีพการงานผม  ไม่เคยหยุดครับ จากคุณ : ท่านขุนเดชา เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 22:01:20

ความคิดเห็นที่ 34 โห...ปี 2510 ผมยังเป็น เด็กชายอ่ำ อยู่เลยครับ สมัยนั้น ตรงสี่แยกบางนา น่าจะเป็นต้นทางรถเมล์ขาวสาย 46 (มั๊ง) ที่สะพานสำโรง มีตลาดสดพื้นเป็นดิน มีท่าเรือหางยาววิ่งเข้าคลองด่านไปบางพลี ยังไม่มีสนามมวย...เวทีมวยที่มี เฉพาะเวลามีงานปากน้ำ สมัยเริ่มทำงานครั้งแรก ทำที่โรงงานผลิตสายไฟแรงสูง อยู่ตรงวัดด่านสำโรง หลังจากออกมาจากโรงงานแห่งนั้น ผมย้ายบ้านพักรวมสามครั้ง บัตรเก่าๆหาไม่พบแล้วครับ....(ขนาดใบกองหนุน ยังหาไม่เจอเลย) จากคุณ : ลุงอ่ำ เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 22:20:50

ความคิดเห็นที่ 35   สวัสดีค่ะคุณลุง โห้ใครไม่แวะเข้ามาพลาดอย่างแรงเลยค่ะ อ่านแล้วดีจังเลยทำให้คิดได้ว่ากว่าจะประสบความสำเร็จมันต้องแลกมาซึ่งความลำบาก ............................. ตอนหนูเด็กๆปู่ชอบเล่าเรื่องเก่าๆให้ฟังเหมือนที่คุณลุง คุณป้าเล่าให้ฟังเลยค่ะ อบอุ่นดีจัง จากคุณ : กาลามัง (polly kalamung) เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 22:31:51

ความคิดเห็นที่ 36 เข้ามาอีกรอบค้าบ งานที่ทำ ณ ปัจจุบันเป็นงานที่ตอนแรกไม่ชอบเลยเพราะรู้ตัวดีว่าไม่ค่อยชอบงานบริการ แต่จากวันนั้นถึงวันนี้เกือบครบเก้าปีแล้วค้าบ ได้ไปเที่ยวในหลายที่ ซึ่งแต่ละที่ดีๆ สวยๆทั้งนั้น หากไปเองคงไม่มีโอกาสได้ไปแน่ บริษัทได้ให้อะไรกับโพดมากมายบ้านหลังที่ซื้อให้แม่กับน้องสาวอยู่ก็เป็นผลตอบแทนจากการทำงานที่นี้ค้าบ รวมทั้งรถอีกหนึ่งคัน แต่เหนือสิ่งอื่นใดโพดได้ท่องโลกค้าบ นับดูโพดไปสิบกว่าประเทศแล้วค้าบ แง๊วววว เอาภาพมาฝากที่แรกเลยที่โพดไปประเทศซีเชลล์ค้าบ (Seychelles) สวยสุดๆ จากคุณ : ข้าวโพดแมวติสต์แตก เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 22:56:07

ความคิดเห็นที่ 37 ไปค้นรูปในกล่องรูปเก่าๆ จนแม่อีหนูสงสัย ถามว่าจะหารูปแฟนเก่าเหรอ 55555 นึกขึ้นได้...รูปเก่าขนาดนั้น มีอยู่ครับ เลยลองเอามาแปะดู จากคุณ : ลุงอ่ำ เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 22:57:46

ความคิดเห็นที่ 38 อ้าวรูปไม่มา เอาใหม่ค้าบ แง๊วววว จากคุณ : ข้าวโพดแมวติสต์แตก เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 22:58:40

ความคิดเห็นที่ 39 ตอนเรียนจบใหม่ๆ อยากทำงานบริษัทมากๆ จำได้ว่ารูปถ่าย 2 โหลใช้สมัครงานจนหมด แถวภาคเหนือ มีจังหวัดเดียวที่มีการสอบบรรจุครูตอนปลายปี (คือเรียนจบใน  3 ปีครึ่งน่ะ) ก็สอบแบบตามใจผู้ใหญ่ ที่สมัครไปกว่า 10 บริษัทน่ะ เงียบสนิทไปนานมาก ได้รับการตอบรับ เพียงบริษัทเดียวเป็นงานในห้องแล็ปของบริษัทเกี่ยวกับยาง จำได้ว่า เขาให้เงินเดือน 3500 บาท  ก็ตาโตอยากจะไปทำที่นี่แหละ แต่ว่าใบตอบรับมันมาพร้อมกับผลการสอบบรรจุครู ซึ่งตอนนั้นเงินเดือนครูจบใหม่ 23XX เอง(จำไม่ได้) ทางบ้านก็เลยให้เป็น..ครู ครู อาจารย์ เพื่อนๆ ญาติๆ  ก็ล้วนแต่บอกให้เป็น...ครู เป็นก็เป็น(ว่ะ)   .. ชีวิตฉัน แต่ฉันเลือกเองไม่ได้ ก็เลยเป็น...ครู    มาจนเดี๋ยวนี้ พอตอนนี้ย้อนกลับไปคิดว่า สมัครงานตั้งหลายแห่ง  ทำไมไม่มีใคร รับเข้าทำงาน คงเป็นเพราะ..บุคลิกภาพของตัวเอง  ไม่น่าเชื่อถือนั่นเอง "ตัวกลมๆ ผมม้า  หน้าเอ๋อๆ " เป็นฉายาที่เพื่อนๆตั้งให้สมัยเรียน(เอามาสมัครLOGIN PANTIP เสียเลย) ดูจากรูปถ่ายแล้วมันก็ไม่น่าเชื่อถือจริงๆ แหละ คอมเก่า มันเจ๊งโบ๊วน่ะ..รูปที่เคยสแกนไว้อยู่ในนั้น เลยไม่มีให้ดู แต่ทุกวันนี้ ก็ภูมิใจ ที่ได้เป็น..ครู.. จากคุณ : ตัวกลมๆผมม้า เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 23:28:44

ความคิดเห็นที่ 40 ดีใจที่เข้าอ่านกระทู้นี้  เจอหลากหลายชีวิตมากมาย  หลายๆท่านมีชีวิตการทำงานที่ตื่นเต้น น่าสนใจ  น่าเรียนรู้จริงๆ ดีใจที่กระทู้นี้เจอคุณครูหลายท่าน ชีวิตการทำงานป้าหนิงเป็นไปตามขั้นตอนของข้าราชการไทยเลยค่ะ  เรียนจบก็บรรจุเข้าทำงาน  ย้ายที่ทำงานครั้งเดียวเพื่อมาทำงานที่บ้าน ในชีวิตข้าราชการก็ก้าวหน้าดี   มีรางวัลเชิดชูเกียรติของข้าราชการไทยที่เป็นตัวอย่างในหลายๆด้าน ภูมิใจ  และรักในอาชีพนี้ค่ะ รูปนี้เป็นรูปที่เรียนจบ   และเริ่มทำงานเลยค่ะ จากคุณ : จริงใจ.......สบายจริง เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 23:57:07

ความคิดเห็นที่ 41 ไม่เคยทำบัตรข้าราชการมีบัตรใบขับขี่เริ่มทำงานได้สามสี่ปี จากคุณ : visitna เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 52 23:59:40

ความคิดเห็นที่ 42 เห็นพี่ ๆ เล่าชีวิตการทำงานอ่านแล้วมันส์ได้ใจจริง ๆ ครับ  ผมก็เลยขออนุญาตเอาเกร็ดประวัติที่ไม่ค่อยจะเก่าเอามาเหลาและเล่าบ้างนะครับ  จำได้ว่าเรียนจบช่วง 2540 รับปริญญาก็ไม่คิดทำงานทำการ  เพราะช่วงที่เรียนก็วน ๆ เวียน ๆ ทำงานพิเศษที่อ๊อฟฟิศออกแบบเพื่อหาค่าสุราร่วมกับเพื่อน ๆ กันตั้งเรียนปี 2 (สถาปัตย์เรียน 5 ปี) ช่วงจบใหม่ ๆ ก็พอดีกับฟุตบอลโลก ไม่แน่ใจว่าฟร๊อง 98 รึป่าว แต่ที่จำได้คือไปสิงสถิตย์กันที่บ้านเพื่อนที่ดินแดงอยู่นอนดูฟุตบอลกันร่วมเดือน  จนผ่านไปแบบหมดฟุตบอลโลกก็เลยรู้สึกว่าต้องหาอะไรทำกับชีวิตบ้าง  เดี๋ยวจะกลายเป็นพันธุ์หมาบ้าไปซะก่อน ก็เลยไปทำบริษัทออกแบบแห่งหนึ่งเงินเดือนก็โอเค ยุคนั้น 2541 ไม่รู้ว่าดวงดีหรืออะไรได้ที่ 1.6 หมื่น เพื่อน ๆ ก็อิจฉาบ้างเป็นสังเขป เพราะส่วนใหญ่สต๊าร์ทที่ 1.2 หมื่นกัน ทำไปเกือบปี โอ้....ชีวิตมันช่างมีแค่กรอบสี่เหลี่ยม  คอมพิวเตอร์  และโน๊ตเคลียร์งานวันต่อวัน  ชักรู้สึกเหมือนมนุษย์หุ่นยนต์พิกลเลยเกิดอาการเบื่อหน่าย  ก็เลยตัดสินใจลาออกแบบไม่มีอนาคตเลยเพราะไม่ได้สมัครงานที่ไหนรองรับไว้...อิ อิ  อาการตายดาบหน้าครับ อยู่ ๆ ก็เกิดอาการอยากเป็นพ่อพิมพ์ซะงั้น  เลยไปสมัครเป็นอาจารย์จ้างสอนที่สุพรรณบุรี  ตอนนั้นที่สามชุกเปิดราชมงคลแล้วมีแผนกสถาปัตย์  สอนระดับ ปวส. ก็พอดีเปิดใหม่ไม่มีอาจารย์  เส้นทางเข้าทำงานก็เลยแสนจะง่ายดาย  สะดวกโยธา (แผนกสังกัดที่คณะวิชาโยธา) กะว่าทำไปซักสองปีเพราะกะมาแค่เฮฮาทำงานต่างจังหวัด  แต่บังเอิญทางสถาบันเปิดสอบบรรจุรับอัตราข้าราชการ 1 ตำแหน่ง ก็เลยสนุกสนานลองสนามสอบกับเค้าเพราะคิดว่ายังไงก็คงไม่ได้เพราะคนต้องการเป็นครูจริง ๆ มาสมัคร ตั้ง 7 - 8 สิบคน  โอ้.... สุดท้ายฟ้าคงลงโทษที่เคยทำอะไรไม่ดีกับอาจารย์ตอนเป็นนักศึกษา  เลยบรรจุได้  แล้วก็เป็นอาจารย์มาตลอดตั้งแต่ปี 42 ยันปัจจุบันนี้... ซึ่งแผนกสถาปัตยกรรมก็โดนยุบเพราะคนต่างจังหวัดเค้าไม่รู้สึกว่าสถาปนิกมันเท่  ไม่เหมือนโยธา...เลยไม่ค่อยมีคนเรียนน่ะครับ  ที่มีก็ต้องโอนย้ายนักศึกษาไปคลองหก  เพื่อให้จบหลักสูตร  ก็คือกลุ่มที่ร่วมรับพระราชทานปริญญาบัตรตามโพสคอมเม๊นโน๊นนนนน....ครับผม เรื่องราวง่าย ๆ สบาย ๆ สไตล์อาร์คิเทคของกระผมก็มีประมาณนี้ครับบบบ... จากคุณ : archparty เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 00:58:22

ความคิดเห็นที่ 43 พี่ นายเก่าคนก่อน คงต้องแตกประเด็นเป็นเวอร์ชั่น 2 แล้วครับ...ท่าทางเรื่องจะยาว  อ่านแล้วมันส์จริง ๆ ครับ....1 โหวต จากคุณ : archparty เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 01:01:42

ความคิดเห็นที่ 44   เคยทำอยู่บริษัทจัดหางานแถวอโศก ต่อมาทำบริษัทบัญชี ไม่ค่อยได้ถ่ายรูปทำงานหัวฟู ไปใหนก็ไม่ได้ไปกับเค้าt-t อยู่งานบริการ เอกสาร เอาใจแต่คนอื่น ตอนออกบัตรพนักงานเค้าก็เรียกคืนหมด ตอนนี้นั่งอยู่บ้านสบายใจ...แต่ไม่สบายกระเป๋า^_^ จากคุณ : yeti_kiwi เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 02:13:28

ความคิดเห็นที่ 45 ผมเริ่มทำงานเป็นลูกจ้างใช้แรงงานเมื่ออายุ ๑๕-๑๖ ปี ได้ค่าจ้างเดือนละประมาณ ๒๕๐ บาท เกษียณอายุราชการเมื่อ พ.ศ.๒๕๓๕ ได้บำนาญสองหมื่นเศษ ได้เล่ามาหลายครั้งแล้วครับ มีรูปถ่ายมากมาย แต่ก็เอามาวางไม่เป็นครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 05:24:09

ความคิดเห็นที่ 46 ...คุณป้าเยาว์..ครับน้องๆยังรอเรื่องและภาพของคุณป้าฯอยู่นะครับ ค้นเจอหรือยัง หรือเอาเรื่องมาก่อนก็ได้ครับ           คุณ วิรุฬห์ (บ้านหนองจันสอน) เรื่องกว่าจะมีวันนี้ของทุกท่าน ไม่ว่าอายุมากอายุน้อยล้วนน่าดูน่าฟังกันทั้งนั้น ครับลองเล่าเรื่องของพวกท่านมาบ้างซิครับ ของรุ่นใหม่ ก็สู้กันแบบใหม่ๆ อย่างคนแก่ไปสู้คงหงายหลัง แน่ๆครับ            คุณ visitna ขอบคุณครับได้เห็นภาพหล่อๆ แม้นจะเป็นใบขับขี่แบบนี้ ภาพแบบนี้เล่าเรื่องได้นะครับ ที่มายังไงมาจากตอนไหน สมัยก่อนเป็นอย่างไรลองนึกย้อน เรื่องราวจะวิ่งมาเองละครับ           คุณtintila ครับ ที่กรมพลังงานฯราชเทวี ตอนยังไม่มีรถใช้ ผมเดินผ่านทุกวันครับ อยู่ข้างโรงหนังฮอลลีวูด เคยเข้าไปทำธุระสมัยตึกเก่าๆนะครับ เดี๋ยวนี้สร้างเสียสวยแต่ไม่เคยเข้าครับ ด้านหน้ามีเครื่องสูบเหมือนในภาพแต่ตัวเล็กกว่าครับ            คุณท่านขุนฯ ลูกพี่คนแรก ของผมเป็น ร.ต.ก็จบคณะเดียวกับท่าน ชื่อชิดวงค์ ศรีสมพงษ์ ท่านเป็น หน.กองเจาะน้ำมัน ที่ฝาง ตอนเกษียณฯท่านได้นายพลครับ แปลกนะครับ คณะกินเหล้าระเบิดทุกท่านเลย ปัจจุบันท่านมีสวนทุเรียนแถวระยองครับ             คุณลุงอ่ำ ครับตอนนั้นผมไปโรงกลั่นฯเป็นแค่ทางด้านหลังครับ ไปกล้วยน้ำไท ก่อน ยังไม่รู้ว่าด้านหน้าสุขุมวิท ก็ไปได้ครับ เพราะเป็นเด็กดอนเมือง มารู้หลังจากทำงานเกือบเดือนแล้ว เชยระเบิดเลยครับ ถนนบางนาตราดยังไม่มีครับตอนนั้น สำโรงยังเป็นบ้านนอกมากๆ ตอนหลังอู่รถเมล์ สาย46 อยู่บางจากครับ ตอนนี้เป็นปั๊ม ปตท.(ปตท.ลงทุนเอง) ครับ ภาพที่แสดงเป็นใบขับขี่สีแดงๆ ผมก็มีครับแต่ไปเปลี่ยนเป็นใบเล็กพกสะดวกไว้แล้วเสียดายเหมือนกันเพราะผมทำตั้งแต่ปี 16 ภาพตอนหนุ่มๆคุณลุงอ่ำ หล่อนะครับ              คุณโพดฯครับ คุณโชคดีเหลือเกินครับ ได้เอาเหงื่อสร้างบ้านให้แม่ให้น้องได้อยู่ น่าภูมิใจมากครับ คงต้องมีเรื่องเด็ดๆดีๆเก็บตุนไว้แยะ เอามาเล่าซะดีๆ น่าสนุกนะครับ และประเทศ Seychelles นี้มันอยู่ส่วนไหนของโลกเรานะ เห็นแต่ภาพ เรื่องเซ่อ นี่แหละผมฉลาดนัก แฮ่..               คุณ กาลามัง (polly kalamung) เข้ามาฟังอย่างเดียว รู้ไหมว่าพวกผมก็อยากทราบวิถีฯ ของคนรุ่นหลังเหมือนกัน ยิ่งไม่ค่อยแข็งแรงยิ่งมีเรื่องเล่าในอีกแง่มุม นะครับ ขอให้หายป่วยเร็วๆ ครับ                คุณตัวกลมๆผมม้า ครับท่านเป็นครู เป็นแม่พิมพ์เหมือนอีกหลายๆท่าน ในรสก. ได้สัมผัสเด็กๆได้รู้เรื่องดีๆร้ายๆของลูกศิษย์ เล่าให้สนุกได้หลายวิธีนะครับ ผมเคยอ่านหนังสือของนักเขียนดังๆหลายท่าน ก็เอาวัตถุดิบจากครูมาเขียนครับ                 คุณ ป้าหนิง อีกท่านหนึ่งที่เป็นครูครับ ตอนวัยรุ่นสวยนะครับ มีรางวัลเชิดชูเกียรติของข้าราชการไทยติดตัวมาด้วย กว่าจะได้อันนี้มา คงไม่ใช่เรื่องง่ายๆสั้นๆ อย่างที่เขียน แน่นอน  ทำอย่างไรจนได้มามันต้องยากมากๆนะครับ                  คุณ archparty เริ่มเรื่องของท่านได้มันมากครับ จากไม่เอาถ่านเอาแต่ขี้เถ้า จนมาเอาถ่านได้ ชีวิตมันต้องผ่านมาแบบนี้ถึงจะเล่าให้ลูกหลานฟังได้ ผมเดาถูกต้องไหมครับ ว่าคนในภาพข้างบนยืนล้วงกระเป๋าตรงกลางคือ ท่าน หล่อแบบนี้ หัวบันไดไม่แห้งแน่ครับ ..                  คุณ yeti_kiwi ยินดีที่ได้รู้จักครับ คนทำงานหัวฟู บางครั้งก็ดูดีนะ ไม่ลองเล่าเรื่องอดีตฯที่ต้องผจญมาให้เพื่อนฟังบ้างหรือครับ                 คุณ เจียวต้าย คงเป็นพี่ เป็นลุง เป็นตาของพวกเรา รสก.เลยละครับ อ่านประวัติฯของท่านตั้งแต่ เป็นพลทหารฯ จนสูงสุด  มันผ่านเรื่องมากมาย ยากเย็นมากนะครับ ยิ่งไม่ได้จบสาย จปร.แบบนี้มาได้ยศเกือบจะนายพลฯด้วย ไม่แน่จริงไม่มีทางหรอกครับ  แต่...ยังอยากเห็นภาพวัยหนุ่ม ของท่าน ครับ แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 52 06:44:43 จากคุณ : นายเก่าคนก่อน เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 06:38:49

ความคิดเห็นที่ 47 ปล.เรื่องแตกกระทู้ ตามที่ท่าน archparty  บอกไว้ผมทำไม่เป็นครับ เรื่องแบบเซ่อๆนี่ย์ ผมฉลาดนัก แฮ่ๆๆ.. จากคุณ : นายเก่าคนก่อน เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 06:40:18

ความคิดเห็นที่ 48 โอ้โห แต่ละท่าน ประสบการณ์น่าสนใจเรียนรู้ทั้งนั้นเลยครับ จากคุณ : Mr. DK เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 07:13:22

ความคิดเห็นที่ 49 ไม่มีรูปตอนทำงานที่แรกครับ เริ่มงานที่แรกตั้งแต่อยู่ปีสี่ เป็นพนักงานฝ่ายบุคคลในโรงงาน มีกันอยู่สองคนคือผู้จัดการกับผม พนักงานในโรงงานราวๆร้อยห้าสิบได้ครับ ตอนเริ่มงานเค้าบอกว่าทำแปดโมงครึ่งถึงห้าโมงครึ่ง แต่จริงๆแล้วต้องทำงานตั้งแต่เจ็ดโมงครึ่งถึงทุ่มนึง เพราะว่าฝ่ายผลิตทำงานเจ็ดโมงครึ่งถึงทุ่มครึ่ง ทำอยู่สองปีก็ได้เป็นผู้จัดการ  ไม่ใช่เก่งนะครับ แต่พี่ผู้จัดการเค้าลาออก ก็เลยได้เป็นผู้จัดการแต่ไม่มีลูกน้องซักคน เป็นผู้จัดการอยู่สองเดือนมั๊งครับ โรงงานก็ปิด ตกงานอยู่พักหนึ่ง กลับบ้านไปขายคอหมูย่างอยู่พักใหญ่ ใหญ่มาก เป็นปีปีเลย ฮา ฮา ช่วงนั้นไม่คิดอะไรมาก เช้าก็ไปตลาด เย็นก็เปิดร้าน สี่ห้าทุ่มก็นั่งกินเบียร์ทุกวัน จนตัวกลมขึ้นเรื่อยๆ สิบกว่าปีแล้วยังไม่หายบวมเลยครับ   เปลี่ยนฟิลด์ไปทำงานโรงแรมครับ อยู่สีลม อยู่ที่นี่หลายปี มีความทรงจำดีดีมากมาย รูปนี้ถ่ายตอนวันสุดท้ายเลยครับ แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 52 12:37:22 จากคุณ : พ่อกล้วยปิ้ง เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 07:51:33

ความคิดเห็นที่ 50 แหะ แหะ ดีคะลุงเก่า หนูไม่มีรูปมาอวดอ่ะ แต่เริ่มงานครั้งแรก ก็ทำงานด้านส่งออกเลยคะ ไปลุยประตูน้ำ จับพวกนิโกรที่เข้ามาซื้อเสื้อผ้าส่งออกคะ สนุกสนาน ภาษาฮาเฮ .... ตัวเหม็นได้ใจ นึกแล้วก็ยังสนุกอยู่เลยคะ ^_^ แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 52 08:46:37 จากคุณ : สาวกอด เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 08:46:17

ความคิดเห็นที่ 51 ปัจจุบันตึกเก่าเป็นที่ตั้งสมาคมภริยาข้าราชการสำนักงานปลัดกระทรวงกลาโหม ยาวดีค่ะเวลาแนะนำตัวสำนักงานนี่ลิ้นเริ่มพันกันแล้ว   แต่ตอนนี้สบายมาก ท่องจากเพลงสมาคม    ขึ้นต้นก็บอกชื่อสมาคมแล้ว หัวเจาะข้างในโดนย้ายมาอยู่นอกรั้วแล้วค่ะ บ้านคุณเบี๋ยน ( บ้านเก่า ) เคยมีเจ้ากรมท่านหนึ่งคิดจะไปนั่งทำงานที่นั่น เอาอาจารย์ไปดูว่าจะนั่งห้องไหน   สรุปว่าไม่ดีทุกห้องค่ะ จากคุณ : tintila เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 08:46:56

ความคิดเห็นที่ 52 ผมเริ่มทำงานเมื่อปี 2527 ครับ เป็นข้าราชการบ้านนอก เกี่ยวกับงานพัฒนากลุ่มหนุ่มสาววัยฉกรรจ์ (คำเรียกสมัยนั้น สมัยนี้เรียกเยาวชนชนบท) กับงานถ่ายรูปประชาสัมพันธ์  หน่วยงานให้พาหนะคู่ใจคือ ซูซูกิ เอ.100 คันหนึ่ง  ตะลอนๆ ไปตามถนนลูกรังเท่าที่มี หัวหูแดงไปด้วยฝุ่น ราวๆ สิบปีเศษกระมัง ทางการถึงได้เปลี่ยนนโยบายให้ลาดยางถนนลูกรังทั้งหมดจนราบเรียบทุกวันนี้ ก่อนทำงาน ผ่านเกณฑ์ทหาร บวชเรียนเรียบร้อยแล้ว จึงไม่ต้องลาบวชอีกให้วุ่นวาย ที่ได้จากงาน เห็นจะเป็นน้ำใสใจจริงจากชาวบ้านกับน้องๆ เยาวชน ซึ่งหัวหน้าครอบครัวส่วนใหญ่ไปทำงานที่ซาอุดิอาระเบีย ยุคที่ยังไม่เกิดคดีเพชรซาอุ แต่ผมไม่กล้ายุ่มย่ามกับครอบครัวชาวบ้านนะครับ เยาวชนยิ่งแล้วใหญ่ เขานับถือว่าเราเป็นอาจารย์  กลัวบาปติดตัวไปหลายชาติ  อาจมีกุศลติดตัวมาบ้างตรงที่ไม่มีเรื่องครอบครัว ชู้สาวให้เดือดร้อนรำคาญใจแต่อย่างใด คุยกับชาวบ้านเก่าๆ ที่รู้จักกันในสมัยทำงานได้สนิทใจ ตอนนี้หน่วยงานเดิมผมถูกยุบไปแล้วครับ เพราะหมดภารกิจ เลยต้องโยกย้ายมาทำงานที่ใหม่ เป็นชาวกรุงเทพฯ อีกรอบหนึ่ง จนกว่าจะเกษียณอายุนั่นแหละครับ ต้องกลับไปค้นหารูปดั้งเดิมก่อนครับ เก็บไว้ที่บ้าน ตจว. แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 52 16:30:01 จากคุณ : owl2 เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 09:29:29

ความคิดเห็นที่ 53 ผมเริ่มทำงานเมื่อปี 2527 ครับ เป็นข้าราชการบ้านนอก เกี่ยวกับงานพัฒนากลุ่มหนุ่มสาววัยฉกรรจ์ (คำเรียกสมัยนั้น สมัยนี้เรียกเยาวชนชนบท) กับงานถ่ายรูปประชาสัมพันธ์  หน่วยงานให้พาหนะคู่ใจคือ ซูซูกิ เอ.100 คันหนึ่ง  ตะลอนๆ ไปตามถนนลูกรังเท่าที่มี หัวหูแดงไปด้วยฝุ่น ราวๆ สิบปีเศษกระมัง ทางการถึงได้เปลี่ยนนโยบายให้ลาดยางถนนลูกรังทั้งหมดจนราบเรียบทุกวันนี้ ก่อนทำงาน ผ่านเกณฑ์ทหาร บวชเรียนเรียบร้อยแล้ว จึงไม่ต้องลาบวชอีกให้วุ่นวาย ที่ได้จากงาน เห็นจะเป็นน้ำใสใจจริงจากชาวบ้านกับน้องๆ เยาวชน ซึ่งหัวหน้าครอบครัวส่วนใหญ่ไปทำงานที่ซาอุดิอาระเบีย ยุคที่ยังไม่เกิดคดีเพชรซาอุ แต่ผมไม่กล้ายุ่มย่ามกับครอบครัวชาวบ้านนะครับ เยาวชนยิ่งแล้วใหญ่ เขานับถือว่าเราเป็นอาจารย์  กลัวบาปติดตัวไปหลายชาติ  อาจมีกุศลติดตัวมาบ้างตรงที่ไม่มีเรื่องครอบครัว ชู้สาวให้เดือดร้อนรำคาญใจแต่อย่างใด คุยกับชาวบ้านเก่าๆ ที่รู้จักกันในสมัยทำงานได้สนิทใจ ตอนนี้หน่วยงานเดิมผมถูกยุบไปแล้วครับ เพราะหมดภารกิจ เลยต้องโยกย้ายมาทำงานที่ใหม่ เป็นชาวกรุงเทพฯ อีกรอบหนึ่ง จนกว่าจะเกษียณอายุนั่นแหละครับ ต้องกลับไปค้นหารูปดั้งเดิมก่อนครับ เก็บไว้ที่บ้าน ตจว. แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 52 13:37:15 จากคุณ : owl2 เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 09:29:42

ความคิดเห็นที่ 54 หวัดดีค่ะ..นายเก่า...เสียดายจัง ไม่มีภาพถ่ายเก่า ๆ เก็บไว้เลย   ย้ายบ้านบ่อย...มาก หายไปไหนก็ไม่รู้..ถึงหาเจอก็คงไม่สามารถ นำมาลงได้ ...แบบว่าลงไม่เป็นน่ะค่ะ..และที่สำคัญ..มันดูไม่ได้ คือว่า ยิ่งแกร่..ยิ่งสวยอ่ะ.....   ว่าแต่นายเก่า แจ่มจริง ๆ แบบ ข้างบนว่าเลยค่ะ.. อ้อท่านขุน ก็ไม่เบาเหมือนกันค่ะ... จากคุณ : นาฬิกาโบราณ เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 09:45:01

ความคิดเห็นที่ 55 เรื่องรูปสมัยเริ่มทำงาน จริงๆ ก็มีนะคะ แต่ว่าอยู่บ้านเดิมมั่ง เก็บอยู่ในลังบ้านนี้มั่ง หาไม่เจอค่ะ ทำงานที่แรกก็ จส 100 ค่ะ เริ่มด้วยการเป็นเจ้าหน้าที่ข้อมูล จากนั้นทำได้เกือบปี ฝ่้ายผู้สื่อข่าวเค้ารัีบนักข่าวเพิ่ม เลยไปเทสต์เสียง เอ๊า ผ่านแฮะ ก็เป็นนักข่าวรายงานจราจร อยู่ปีกว่าๆ ค่ะ สนุกสนานมาก นั่งรถมอเตอร์ไซค์เป็นก็ที่นี่ค่ะ แมสเซนเจอร์เค้าก็มารับส่งนักข่าวด้วย ซิ่งซะหมวกกันน็อคแทบปลิว งานแรกที่ทำข่าวคือ ทำข่าวโป๊ะล่มค่ะ ไปถึงก็อึ้งกับภาพตรงหน้า ช็อคเลยค่ะ เห็นคนตายผ่านหน้าไปเป็นสิบๆศพ หลอนมากๆ กลายเป็นคนกลัวน้ำ นับตั้งแต่บัดนั้น จากนั้นก็ได้ทำข่าวไฟไหม้โรงงาน เป็นข่าวที่ 2 ไปถึงโรงงานรู้สึกว่าจะเป็นโรงงานทำสีค่ะ สีมันระเบิดออกมา หน้าเลอะเลย (อยู่ข้างนอกแท้ๆ ) พี่นักข่าวอีกคน หัวเราะกับใบหน้าสวยๆใหญ่เลย แล้วก็ให้รายงานข่าวทั้งหน้าเลอะๆ (ทำร้ายกันเห็นๆ อิอิ) ช่วงน้ำท่วมมากๆ ต้องไปทำข่าวน้ำท่วม ต้องลงไปวัดระดับน้ำ ว่าน้ำสูงกี่เซนติเมตร ลุยกันกับคนขับรถ สนุกสนานวัดน้ำไป ก็ต้องคอยหลบคลื่นไป (ที่ต้องวัดเพราะเป็นพระราชประสงค์ของในหลวงท่าน   ท่านต้องการให้ประชาชน ได้ทราบว่าตอนนี้น้ำท่วมแค่ไหน ระดับน้ำสูงเท่าใดค่ะ) บางทีก็ต้องไปคอยเฝ้าประตูระบายน้ำตอนกลางคืนว่าเปิด หรือปิด แล้วน้ำออกมากน้อยแค่ไหน แล้วก็ไปสำรวจพื้นที่ สำหรับโครงการแก้มลิงของในหลวงด้วย ไปกันหลายคนมาก เค้าพานั่งเรือไปออกทะเลบางขุนเทียน หูยย กลัวมาก แต่แกล้งทำเป็นไม่กลัว รายงานข่าวจราจร  สลับกับข่าวอื่นๆ ไปเรื่อยๆ อ้อ ได้ทดลองขึ้น เฮลิคอปเตอร์ด้วยค่ะ เพื่อทดสอบว่า จะสามารถรายงานจราจรบน ฮ.ได้มั้ย เพราะบางคนก็รายงานไม่ได้เนื่องจาก เมา ฮ.ค่ะ ผลหรือคะ ไม่ผ่านค่ะมองลงมาแล้วดูไม่ออกว่าที่ไหนเป็นที่ไหน มันงงไปหมด ดูไม่รู้เรื่องเลย สับสนมากๆ แต่ไม่เมา ฮ.นะคะ แต่ขึ้นไปแล้วลมมันเย็นๆ ก็แอบหลับเท่านั้นเอง ปัจจุบันเพื่อนๆที่ำเป็นนักข่าวรุ่นเดียวกัน แยกย้ายกันไปตามวิถีทางของตัวเองกันหมดแล้ว บางคนก็ไปอยู่บนสวรรค์ บางคนก็เลี้ยงลูก ส่วนป้าเพลิด ก็มานั่งทำงานเป็นคนเขียนคอลัมน์อยู่เนี่ยค่ะ จากคุณ : เพลิดเพลิน เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 09:49:51

ความคิดเห็นที่ 56 สวัสดีครับพี่เก่า วันนี้เข้ากะช้าหน่อยเพราะตอนเช้ามีอะไรต้องเคลียร์อิรุงตุงนังไปหมด ของผมทำงานเมื่อปี พ.ศ.2529 ตอนนั้นเบนซินลิตรละ 9 บาท ดีเซลแค่ 4-5 เอ้ง ใช้รถกันเพลินเลยล่ะ ผมเรียนน้อย จบมาก็ได้ทำงานเลย ทำอยูโรงงานเสียเพลิน ได้ประสบการณ์เกี่ยวกับสาขาที่เรียนมาพอสมควร ผมชอบดูหนังมาก ชอบศึกษาเกี่ยวกับหนังว่าเรื่องนี้ใครสร้าง กำกับ ใครแสดง จำชื่อได้ตั้งแต่พระเอกยันตัวประกอบ ทำงานโรงงานได้ 7 ปี เงินเดือนที่ได้มักเอาไปซื้อม้วนหนังวีดีโอเก็บจนเป็นงานอดิเรก ซื้อจนไม่มีที่เก็บ จนต้องทำห้องเก็บต่างหาก เพื่อนหลายคนแนะว่าผมมีความรู้เกี่ยวกับเรื่องหนัง และมีม้วนวีดีโอเก็บเยอะๆแบบนี้น่าจะทำร้านวีดีโอให้เช่า ในที่สุดผมก็ทำจริงๆ โดยมีพ่อแม่สนับสนุนเรื่องเงินทุนจำนวนหนึ่ง และผมได้ลาออกจากงานประจำที่ทำในปีนั้นเลย เรื่องหนังไม่ว่าจะเป็นหนังไทย-เทศ เป็นเรื่องหมูสำหรับผม ความรู้ตรงนี้นี่เองจึงทำให้ผลประกอบการปีแรกคืนทุนบัดดล ปีที่ 3 ผมใช้เงินซื้อหนังทุกค่ายและรับเหมาเป็นเอเย่นต์ขายม้วนและลิขสิทธิ์ให้กับร้านวีดีโอ 5 จังหวัดด้วยกัน เงินเข้ามาเยอะครับ เดือนนึงมากกว่าล้านบาท จนในที่สุดผมต้องขยายสาขาตัวเองไปประจำตามต่างจังหวัดเพื่อดูแลลูกศูนย์ได้ใกล้ชิด 7 ปีผลกำไรงอกงาม ผมสามารถส่งตึกที่ซื้อไว้ซึ่งเป็นอาคารพาณิชย์แบบ 2 คูหา 3 ชั้น สำหรับร้านสาขา 4 แห่งได้ไม่เดือดร้อน แต่แล้วเมื่อก้าวย่างถึง ปี พ.ศ.2540 ก็ป๊อกครับ ประเทศเราเจอพิษฟองสบู่ ดอกเบี้ยมหาโหดทะลุเพดานบ้า เคยจ่ายต้นต้องเปลี่ยนมาจ่ายเฉพาะดอก เดือนละหลายๆแสน เงินก็เก็บได้น้อยจนถึงไม่ได้เลย ลูกศูนย์เบี้ยวหนี้หนีหายไปไหนไม่รู้ เวลาไปเก็บเงิน ผมเจอใครไม่รู้มาเฝ้าร้านแทน ไอ้ที่ปิดร้านหนีเลยก็มีมาก หนักๆเข้าเลยต้องฟ้องร้องเอาเงินกันเลยทีเดียวทั้งๆที่ไม่อยากทำ โอ๊ยย ยย ! เรื่องมันยาวครับลุงเก่า ขอเบรคแค่นี้ก่อนครับ ไว้มีเวลามานั่งเล่ากันต่อ เอารูปถ่ายตอนที่กำลังเริ่มทำร้านใหม่ๆ นั่งยิ้มแป้นข้างๆนั่นก็ลูกสาวล่ะ ยังตัวกะเปี๊ยกอยู่เลย เป็นคนติดหนัง บ้าหนังเหมือนกัน ... แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 52 22:00:21 จากคุณ : Resource of life เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 09:55:09

ความคิดเห็นที่ 57 ^ ^ ^ อย่างหล่อเลยครับ อิ อิ....เลยเท่ไปแล้ว 5 5 5 จากคุณ : archparty เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 10:12:54

ความคิดเห็นที่ 58   แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 52 15:22:25 จากคุณ : นายธุรการ เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 10:55:42

ความคิดเห็นที่ 59 จัดให้ค่ะ เป็นความทรงจำ น่าจะเกือบ 20 ปี ว่าแต่คนไหนล่ะเนี่ย อิ..อิ จากคุณ : WANAJAA เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 11:05:41

ความคิดเห็นที่ 60 คุณ Mr. DK  ลองเล่าชีวิตวัยทำงานของท่านฯ มาให้ฟังหน่อยซิครับ ได้ทุกแง่ทุกมุมครับ เข้ามาอ่านผมอึ้งไปหลายๆท่านเลยครับ เดี๋ยวจะบอกว่าอึ้ง..อะไร            คุณ พ่อกล้วยปิ้ง ก็ทำให้ผมอึ้ง...ไปเลย ไม่เชื่อว่าเป็นพ่อค้าคอหมูย่างจริงๆครับ แล้วยังทำงานโรงแรมฯอีกด้วย ผมไปพักตาม ตจว.เห็นพนักงานสาวๆสวยๆ มักใช้มุขนี้ครับ " ที่นี่ มีเด็กไหมครับ " เธอจะเลี่ยงไปทางอื่น ผมก็จะย้ำคำเดิม บางคนก็อาย (ในใจคงด่า) แต่แล้วผมก็จะบอกว่า จะวานให้มายกกระเป๋าในรถ เท่านั้นยิ้มแตกเลยครับ ไอ้ที่ด่าในใจ ยกประโยชน์ให้ พอไปกินข้าวกลับมา มีขนมอร่อยๆ ฝากสักถุง เชื่อไหมคราวหน้า เธอจำชื่อเราได้เลยครับ ... มีลิขสิทธิ์ นะครับ 555                         คุณ สาวกอด แค่บอกเรื่องราวที่เคยทำงานมาเกี่ยวกับคนตัวเหม็นๆ พวกเรายิ่งอยากรู้สาเหตุ ไม่ลองเล่าหน่อยหรือครับ นู๋มนต์ยิ่งเล่าเรื่องเก่ง เป็นนักเขียนได้เลย ผมตามอ่านเรื่องของคุณ แอบนึกในใจว่า คุณเขียนได้ดีครับ               คุณtintila ขอบคุณที่นำภาพเก่า ที่คุ้นเคยมาให้ชมครับ...กิ๊ฟเดือนนี้หมด ค้างไว้ก่อน นะครับ                คุณowl2 คุณทำงานอีกอาชีพฯหนึ่งที่เข้าถึงชาวบ้าน ดีเหลือเกินครับ พูดถึงเรื่อง ซาอุฯ ครั้งหนึ่งก่อนผมจะแต่งงาน เคยมี บ.อรามโก้...ของอเมริกัน มาจองตัวผมไว้ ให้ทำหน้าที่ด้าน ถ่ายภาพด้วยรังสีฯ ได้เงินและสวัสดิ์การณดีมากเลย  ตอนนั้น เมืองไทยยังไม่ค่อยรู้เรื่องของ ประเทศ ซาอุฯกันมากนักครับ เกือบจะไปแล้วแต่ต้องลาออกจากงานประจำ และก็กำลังติดพันกับแฟนคนนี้ (ใกล้แต่งงาน) ผลสุดท้ายต้อง สละสิทธิ์ ครับ                 คุณ นาฬิกาโบราณ ผมว่าคุณอายครับ เลยไม่กล้าลงลองทำหน้าด้านแบบผมซิครับ เฮ้ย...ผมว่าตัวผมเองนะครับ ฮ่าๆ เล่าเรื่องงานแถวเมืองนครสวรรค์ให้พวกเราฟังก็ได้ครับ ผมยังติดใจร้านข้าวหมูแดงหมูกรอบ ร้านในเมืองคูหาเดียว ต้องขับรถไปอ้อมหน้าวัด อัมพวัน ย้อนกลับมาบล๊อคหนึ่งและครับขายถูกมาก ไปทำงานต้องฟาดสองจานทุกครั้งเลยครับ ร้านข้าวต้มนายเจือ อีกร้านที่ชอบครับ                  คุณ ป้าเพลิดเพลิน ทำผมอึ้ง...ไปอีกราย ไอ้ที่ผมเคยฟังเสียง แจ้วๆในวิทยุฯ คงเคยได้ฟังเสียงคุณมาบ้างแล้วแน่ๆ ถ้ารถติดมากๆผมต้องเปิดฟัง แต่ผมไม่ได้จำว่าใครพูดบ้าง แต่นึกนิยมว่า คุณเธอพวกนี้ ความอดทนสูงครับ บางท่านเข้ารายงานสภาพจราจรฯ บางท่านมาอีกมาด คุยฟุ้งแบบขายขนมจีบ ก็มี บางท่านขอให้ได้จ้อ... ไม่มีเนื้อเรื่องก็แยะ ไอ้ที่รายงานขำๆก็มี พวกคุณคงเจอ..มามากมาย แล้วนั่งรายงานไอ้รถติดจากสาเหตุต่างๆรวมทั้งให้ความช่วยเหลือคนตกทุกข์ ต่างๆนานา วันๆมีแต่เรื่องๆๆๆๆ พวกคุณต้องทนให้ได้ โอ้ย..... ถ้าเป็นผมคงบ้าแน่ๆครับ ไม่ลองเล่าต่ออีกหรือครับ ที่คุณเขียนมาให้อ่าน กำลังสนุกเลยครับ เดินลุยน้ำรายงาน .. ไฟไหม้สีกระเด็นเปื้อนแล้วยังต้องรายงานอีก อยากเห็นจริงๆ พอมีภาพไหมครับ .......ไม่ทราบจริงๆว่าป้าเพลิดฯของพวกเราทำงาน จส.100 ขอบคุณแทนผู้เดือดร้อนด้วย ละกันครับ                                 คุณ Resource of life ผมก็อึ้ง..คุณด้วยครับ ผมไม่ทราบว่าเคยทำร้านเกี่ยวกับหนัง วีดีโอ แล้วก็เป็นคนชอบดูหนังด้วย ดีซิครับ วันหน้ามีปัญหาเรื่องหนัง จะขอถามนะครับ อีกมุมหนึ่งของอาชีพฯ ที่หาฟังจากที่ไหนไม่ได้ ในห้องนี้ พวกเรายังมีบุญพอได้อ่านได้เห็น นะครับ...                  คุณarchparty ครับ คุณดูดี จริงๆ ครับ.... จากคุณ : นายเก่าคนก่อน เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 11:19:53

ความคิดเห็นที่ 61 สวัสดีค่ะ ลุงนายเก่า น้าแอ๊ดจบมาปี 29 ตอนนั้นยังมีไฟฝันของคำว่าครู บ้านนอกอยู่ค่ะ สมัครเป็นครูอาสาสอนในโรง้รียนที่พ่อเพื่อนเป็นครูใหญ่อยู่ ค่ะ ชายแดนเขมรด้านจันทบุรี ได้เงินเดือน1500 บาท มีบ้านพัก อาหาร กลางวัน พร้อมทหารดูแล สอนอยู่ 1ปี เขาก็มีครูบรรจุมาอยู่ เราก็ ต้องออก ไปสอบบรรจุได้ที่สุรินทร์ โรงเรียนทีได้ไม่พ้นชายแดนเขมรอีก ทีนี้พ่อไปด้วยพ่อก็บอกว่าสละสิทธิ์เถอะลูก ไกลเหลือเกิน (บ้านน้าแอ๊ดอยู่ บ้านฉาง ระยองค่ะ ลูกสาวคนเดียวแถมเป็นคนสุดท้องด้วย ) กลับมาเป็นครู กศน. จันทบุรีอีกครั้ง คราวนี้ไปอยู่ อ. สอยดาว หมู่บ้านตาเรือง กลางวันขี่ มอเตอร์ไซด์สำรวจเด็กและผู้ใหญ่ที่ไม่ได้เรียนหนังสือ กลางคืนสอน หนังสือพบกลุ่มผู้ใหญ่เริ่มสอนตี้งแต่1 ทุ่ม ถึง 3 ทุ่ม นักเรียนโข่งแก่กว่า พ่อแม่ครูอีกค่ะ บางวันละครสนุกนักเรียนก็ขอให้หยุดสอนขอดูละคร ก่อนกลุ่มนี้คือผู้ไม่รู้หนังสือเลยนะคะ ให้เขาได้วุฒิป.4 ค่ะ เสาร์หรืออาทิตย์ จะมีพบกลุ่มเด็กที่เรียนระดับ ประถม มัธยม ครูอาสาประเภทนี้จะต้องอยู่ในพื้นที่ 24ชั่วโมง หรือว่าช่วงเย็น ประมาณ 5 โมงในแต่ละเดือนครูต้องหาบุคคคลในพื้นที่มาสอนวิชาชีพให้กลุ่มแม่บ้าน เช่นทำขนม เย็บผ้า ตามที่เราได้ผลสำรวจความต้องการของชาวบ้านมา งานช่วงนี้สนุกมากทั้งที่เหนื่อยแสนเหนื่อย เงินเดือน 3000 บาทค่านำมันรถ มอเตอร์ไซต์ อีก 200 บาทรับเงินเดือนต้องเข้าไปรับในตัวจังหวัดนะคะคือวัน ที่พวกเราชาวครูอาสาได้พบเจอกัน ต้องนัดแนะกันไม่ให้ผู้ประสานงานรู้ว่า รับเงินเดือนแล้วยังไม่กลับเข้าพื้นที่ ไม่งั้นจะโดนอีก เป็นครูอาสาแบบนี้เรา ต้องอาศัยบ้านชาวบ้านอยู่ค่ะ ผู้ประสานงานก็คือข้าราชการใน กศน.จังหวัด จะพาเราไปฝากไว้ตามบ้านผู้ใหญ่ น้าแอ๊ดได้ไปอยู่บ้านแม่ม่ายค่ะชื่อพี่นอมมี ลูกสาว2 คน บ้านโล่งๆ ไม่มีห้องนะคะก็กลางมุ้งอยู่ติดๆกัน อาบน้ำคลอง กินข้าวกับปลาดุกต้มน้ำปลาร้า จำได้แม่นเลยค่ะ มื้อแรก คิดว่าจะอยู่ไม่ได้ซะแล้ว แต่ก็ผ่านจนได้เกือบ 2 ปี ก็ออก เพราะทนไม่ได้กับการเอาเปรียบและเห็น แก่ได้ของคนที่เรียกตัวเองว่าผู้ประสานงาน สมัยนั้น ไม้ มะค่า ไม้ประดู่ที่ ทำเฟอร์นิเจอร์ หรือเลื่อยเก็บไว้แบบปลูกบ้านชั่วคราว หาง่ายมาก พวกเรา คลุกคลีอยู่กับชาวบ้านเหมือนลูกหลาน พี่ น้อง ให้กันได้ง่ายๆ แต่ก็มีคน บังคับอยากได้ฟรี โดยใช้หน้าที่ของพวกเราค่ะ พอก่อนนะคะ ช่วงนี้ปี 32-33 แล้วจะเข้ามาเล่าต่อค่ะ ไม่มีรูปนะคะ ส่วนมากรูปจะติดอยู่ที่ศูนย์ การเรียนรู้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 52 11:25:05 จากคุณ : น้าแอ๊ด (ดอกชมนาด) เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 11:21:26

ความคิดเห็นที่ 62 โห..เข้ามาสมัตร ขอเป็นคนถัดไป  กับพี่นายค่ะฯ เอ้ยย....ไม่ใช่   มาเก็บข้อมูล แต่ละท่าน นับถือประสบการณ์   ข้าน้อยฯ ทำไม ไม่มีวันต่อสู้ชีวิต เลยล่ะเนี่ย มีแต่ช่วยชีวิต ตอนสมรภูมิช่องอานม้า ช่วยทั้ง ฝ่ายไทย และเพื่อนบ้าน ขำจะตาย หอบหิ้วกันมา ศูนย์แพทย์ เลือดหมดตัว ใจก็คิด แล้วรบกันทำไม เวชภัณฑ์ก็ไม่มี  กู้ชีพก็ไม่ได้  expire อย่างเดียว ปี 2535 ตึกอุบัติเหตุ เวชภัณฑ์พร้อม บุคคลากรพร้อม กู้ ทุกชีวิต จบเหตุการณ์ คนกู้ชีพ ไปนอนให้ ท่านหมอยาย และแม่ กู้ชีพต่อที่บ้าน ... จากคุณ : nupvs เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 11:23:03

ความคิดเห็นที่ 63  สวัสดีค่ะ...ทุกๆ ท่าน ป้าเยาว์อ่านประสบการณ์ ของหลายๆ ท่านแล้ว น่ายกย่องให้ความอุตสาหะ นะคะ ป้าได้เข้าทำงานที่นี่ เมื่อ พ.ศ.๒๕๑๕ด้วยความภูมิใจ.... .เพราะตำแหน่งนี้...รับคนเดียว(ฝ่ายธุรการ) พอปี ๑๖ ก็ย้ายมาแผนกเจาะเก็บโลหิต ที่นี่ ทำให้ชีวิตของเราเปลี่ยนไป จากที่ไปไหนไม่เป็น(ต้องไปพร้อมครอบครัว) ก็กลายเป็น ต้องไปทุกๆ แห่ง ทั้งในกรุงเทพฯ และต่างจังหวัด มานั่งอ่านหนังสือที่ท่านผู้อำนวยการคนเก่า (ศจ.นพ.บุญธรรม สุนทรเกียรติ) ได้บันทึกเรื่องราวการออกไปช่วยจังหวัดต่างๆ หาโลหิตใช้เองให้เพียงพอ นับไป นับมา เราไปเกือบทุกจังหวัดในประเทศไทยเลยค่ะ   (บางจังหวัดก็ไปซ้ำ) ในกรุงเทพฯ สถานที่สำคัญๆ หลายแห่ง ก็ไม่นึกไม่ฝัน...ว่าจะได้เข้าไป ได้พบบุคคลที่ไม่คาดฝันว่าจะได้เจอ(เป็นเพราะท่านเหล่านั้นคือ..ผู้ใจบุญ) แต่ที่...หวาดเสียวไม่หาย...ก็ได้แก่ ทัณฑสถานหลากหลายนั่นแหละค่ะ (เลิกรับบริจาคโลหิตจากผู้ถูกคุมขัง...เมื่อประมาณ พ.ศ. ๒๕๒๘) การทำงานแต่ละครั้ง  ก็มีเรื่องราวขำๆ ที่ประทับใจหลากหลายเรื่อง -ที่ค่ายธนะรัชต์ ปราณบุรี -ศูนย์ฝึกทหารนาวิกโยธิน.......ฯลฯ (ไปเที่ยวสังขละอาทิตย์นี้..จะเล่าให้เพื่อนร่วมแพฟังค่ะ) เพราะการเดินทางทำงาน...ทำให้พวกเราติดนิสัยชอบท่องเที่ยว ถ้าเมื่อใดว่างตรงกันเกินหกคนขึ้นไป ก็จะเหมารถตู้ พากันตระเวน ไปทั่วป่าเขา...พักตามอุทยานแห่งชาติ ซึ่งเขามักจะเมตตาให้คิว บ้านพัก และ...เพราะทำงานที่นี่........ทำให้การขอวีซ่าไปต่างประเทศง่ายดาย จึงทำให้เราย่ามใจ....เก็บเงินได้ในแต่ละปี....ก็ลงไปกับการท่องเที่ยว รู้สึกเป็นสุขใจแล้ว.......ที่ชีวิตนี้.... ได้ทำในสิ่งที่ตนเองชื่นชอบ  (หาโลหิตให้ผู้เจ็บป่วย ได้รอดชีวิต) ได้ท่องเที่ยวไปในสถานที่ที่อยากไป(อย่างน้อยก็ยุโรป สิบกว่าประเทศ) เมื่ออายุครบ ๕๐ ได้ลาออกจากงาน ทุกวันนี้...นั่งกินเงินบำนาญ....เลี้ยงน้องหมา และได้เจอสังคมใหม่ๆ ที่ประทับใจ อย่างน้อยก็ที่นี่แหละค่ะ จากคุณ : ป้าเยาว์ (@NBC) เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 11:35:48

ความคิดเห็นที่ 64 สวัสดีค่ะลุงนาย จะเล่ายังไงดีล่ะ ที่รู้ๆขอแซวหน่อยนะคะ 2510 หนูยังเป็นธาตุอากาศอยู่เลยค่ะ จากคุณ : ป้าเอเจ เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 11:45:29

ความคิดเห็นที่ 65 ลุงเก่าคะ หนูเคยเขียนเล่าไว้แล้วในกระทู้ห้องไร้สังกัด แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจออ่ะ จำได้คร่าว ๆ ว่าตั้งชื่อหัวข้อกระทู้ว่า "การผจญภัยครั้งแรกของเด็กจบใหม่" หามิเจอ.. เขียนใหม่ก็ไม่ค่อยมีเวลาเลยคะ งานยุ่งมาก ๆ ถ้ามีเวลาจะไล่หาใหม่นะคะ ^_^ จากคุณ : สาวกอด เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 12:14:12

ความคิดเห็นที่ 66 โหวตไว้ก่อน เดี๋ยวมาอ่านต่ออีกค่ะ จากคุณ : ~ ดาวดวงนั้น...คือฉันเอง ~ เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 12:56:26

ความคิดเห็นที่ 67 เริ่มเป็น Manager ครั้งแรกเมื่ออายุ 26 ปี อยากใช้ภาษาอังกฤษบ่อยๆ จะได้ใช้ภาษาได้คล่อง ... หลังจากทำงานที่ล็อกซ์เล่ย์ได้ระยะหนึ่งหลังจากเรียน จบ ป.ตรี จึงมาสมัครเป็น Manager ที่มีเจ้านายเป็นฝรั่งชาวอัีงกฤษ ... ในเครือเบอร์ลี่ ยุคเกอร์ ... หลังจากผ่านสัมภาษณ์จาก HR  ต้องเข้าสัมภาษณ์เป็นภาษาอังกฤษกับว่าที่เจ้านาย  Director ชาวอังกฤษ ... รู้ตัวว่าภาษาอังกฤษยังไม่แข็งแรงมาก เท่าที่ควร ณ ขณะนั้น จึงเตรียมแผนงาน และ พรีเซนเตชั่น เป็นภาษาอังกฤษ ... ใส่แฟ้มเพื่อนำเสนอว่าที่นายใหม่ ... นะครับ ... มุมนึงก็ดูเหมือนเป็นมืออาชีพ ... แต่อีกมุม หนึ่ง ก็จะช่วยให้เรามีความมั่นใจมากขึ้นเวลาต้องพูดภาษาอังกฤษ ... อย่างน้อยก็ไม่หลุดสิ่งที่ต้องการนำเสนอ ... ผ่านรอบ 2 ... รอบ 3... สัมภาษณ์กับ MD และ Director ... นึกอุ่นใจ หวังว่า MD คนไทยจะพูดไทย ... ถ้าอังกฤษเราหลุดท่านจะเสริม ... จึงไม่ได้เตรียมแฟ้มแบบเดิม ... คิดแบบคนอายุ 26 หน่ะครับ ตอนนั้น ... ที่ไหนได้ท่านพูดอังกฤษป๋อเลย ไม่สนใจคนไทยอย่างเรา -_-"   เกือบตกรอบนี้ ได้เข้ารอบ Final  ดวลกันตัวต่อตัวกับ MD ... คราวนี้ภาษาไทยล้วนๆ ... แต่แปลกแฮะ รอบนี้ชักอยากพูดอังกฤษ สงสัยคงจะกำลังมันส์ .... ในที่สุดก็ได้เป็น Manager มือใหม่   ---------------- รูป: จากคุณ : ดีอาร์ (๛จูล่ง๛) เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 13:01:20

ความคิดเห็นที่ 68 ......นายเก่า...รู้ทันซะแล้ว...   เดี๋ยวเย็น ๆ จะกลับไปหาค่ะ..ถ้ากระทู้ไม่วายเสียก่อน จะได้เอามาอวดกัน... จากคุณ : นาฬิกาโบราณ เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 13:05:00

ความคิดเห็นที่ 69 อีกรูป ... เข้าร่วมบรรยายในงานวันสิ่งแวดล้อมโลก (แสกนรูปจากวารสาร ของบริษัทฯ) สมัยนั้นพอเห็นรูปนี้แล้ว ... จึงตั้งเป้าหมายที่จะเรียนให้จบ ปริญญาเอก  ^_^ จากคุณ : ดีอาร์ (๛จูล่ง๛) เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 13:05:12

ความคิดเห็นที่ 70 ดีใจมากครับ ที่พี่น้องเพื่อนๆมาร่วมแชร์ประสบการณ์กัน ได้ความรู้ต่างอาชีพฯต่างสาขา กันมากมาย ประสบการณ์แบบนี้ ไม่มีสอนในสถาบันฯหรอกครับ มีแต่มาเล่าสู่กันฟัง ทุกๆท่านเล่าได้สนุกเหมือนอยู่ในสนามด้วยกันเลยครับ คุณน้าแอ๊ด (ดอกชมนาด) งานอีกด้านของคุณครูอาสา ที่ผมเพิ่งรู้ครับว่าต้องสอนกันนอกเวลา ขำตอนที่ละครกำลังสนุกใกล้จบ ขอหยุดเรียนก่อนได้ไหม เล่าแบบนี้ สนุกดีครับ และอีกหลายเรื่องที่มีการเอารัดเอาเปรียบชาวบ้านเขา แต่ตามบ้านนอกนี่ พวกเขายังเคารพนับถือ อาชีพครูอาจารย์กันนะครับ คุณnupvs ผมดีใจที่เข้ามาเล่าบ้าง แต่แหม..น้อยไปนิด อยากฟังเรื่องกู้ชีพ ที่ช่องอานม้า แล้วช่วยทั้งสองด้านเลยหรือครับ มีเรื่องตื่นเต้นมากมาย ถ้าคิดจะนำมาเขียนนะครับ สุดท้าย ขำๆเลย คนกู้ชีพต้องนอนให้คุณแม่ คุณยาย  หยอดน้ำข้าวต้ม ซะเอง ชาติหน้าคงเกิดเป็นนางฟ้าเลยละครับ คุณป้าเยาว์ มีเรื่องหาเลือด ขำๆตลกๆมากมายแต่จะเล่าในแพ ตอนไปเที่ยวเสาร์หน้า ยังงี้ผมก็ไม่ได้ฟังนะซิครับ วานหนู๋มนต์ ป้าเชอร์ ตาแว่น จนใส่สมองกล แล้วมาพิมพ์เล่าให้พวกเพื่อนๆฟังบ้างนะครับ เรื่องเจาะเลือดในเรือนจำก็น่าฟัง ในค่ายทหารยิ่งสนุก เอ้อ....เวลาเล่านั่งกลางแพนะครับ อย่าไปนั่งริมๆ เดี๋ยวแพเอียงเพราะคนมุงกันฟัง จะเทลงน้ำทั้งคนเล่าคนฟัง ขอให้เที่ยวให้สนุกได้บุญแยะๆนะครับ คุณป้าเอเจ... อย่าออกตัว 2510 ยังไม่เกิดไม่เป็นไรครับ จับความตอนเกิดแล้วก็ได้ เรื่องแปดริ้ว ผมว่ามีเรื่องฮาๆสนุกๆ หรือตอนเข้างานใหม่ๆ ยากลำบากหรือหวานหมูแค่ไหน เล่าหน่อยเถอะครับตอนทำอะไร เปิ่นๆก็ดีเหมือนกันนะครับ คุณสาวกอด... หาไม่เจอก็เล่าใหม่ก็ได้นี่ครับ เรื่องอาชีพของคุณฯ ก็น่าสนุกนะครับ ยิ่งเขียนเก่งอยู่ด้วย เรื่องฮาๆที่เคยเล่าก็ดีนะครับ ปล... เรื่องแตกกระทู้ ทำอย่างไรผู้ได๋ ทำเป็นสอนให้ด้วยครับ ยังอยากฟังเพื่อนๆ พี่ๆ ป้าๆน้องๆ เล่าให้ฟัง อยากขอต่อกระทู้ออกไปอีกครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : นายเก่าคนก่อน เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 13:06:38

ความคิดเห็นที่ 71 คลิกข้อความด้านซ้ายบนครับ แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 52 13:12:59 จากคุณ : Mr. DK เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 13:11:50

ความคิดเห็นที่ 72 อยากเอามาแชร์ด้วยอะค่ะ แต่ว่ารูปไม่มีในคอมเลย สมัยนั้นไม่มีกล้องดิจิตอลนิ จากคุณ : ปลาตะป๋อน เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 13:24:07

ความคิดเห็นที่ 73 ขอย้ายกระทู้เดิมไปแตกประเด็นที่กระทู้ใหม่ แล้วครับ ตามไปอ่านไปเขียนกันนะครับ ขอบคุณครับผม จากคุณ : นายเก่าคนก่อน เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 13:25:38

ความคิดเห็นที่ 74 เล่นมั่งครับ ( อายนะเนี๊ยะ !!!! ) งานแรกในชีวิต เมื่อปี 2526 !!! /me - ถอนหายใจ...... เฮ้ออออออออ  สังขารไม่เที่ยงจริงๆ ! อิอิ แก้ไข : รูปไม่ขึ้นอ่ะครับ ทำไม่เป็น....เอาเป็นลิ้งค์ไปละกัน  -___- " http://img705.imageshack.us/img705/6628/jack000.jpg แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 52 14:31:10 จากคุณ : เก้าอี้ขาวในห้องแดง เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 14:28:28

ความคิดเห็นที่ 75 ^ ^ ^ รูปคนข้างบนครับ เอาลิงค์มาแปะให้จะได้ไม่ต้องกดเข้าไปดู จากคุณ : เด็กทุ่งครุ เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 16:35:34

ความคิดเห็นที่ 76 เอามั่ง  เอามั่ง เดี๋ยวไปค้นก่อนนะค้า จากคุณ : ชาน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 52 16:46:45

ความคิดเห็นที่ 77 รูปบัตรใหญ่ไปขอโพสใหม่ที่  ความคิดเห็น 79ค่ะ แก้ไขเมื่อ 22 ธ.ค. 52 01:17:33 จากคุณ : ป้าย๊นย่นแล้วย่นอีก (UCF2007) เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 00:18:11

ความคิดเห็นที่ 78 และกับงานร่วมกับการกีฬาแห่งประเทศไทย ที่ทำให้ชาวเมืองเชียงใหม่ และหลายๆจังหวัดในภาคเหนือ มีสุขภาพแข็งแรง เริ่มเผยแพร่กิจการรมนี้ตังแต่ปี 2526 ยุคแรกๆที่คนเชียงใหม่ได้เริ่มรู้จักการออกำลังกายแบแอโรบิกแด๊นซ์ มีสมาชิกมาใช้บริการ ประมาณ 1,000 กว่าคน /วันค่ะ ชาวเชียงใหม่ หลายๆสาขาอาชีพ คงจำโลโก้นี้ได้ดีกับเสื้อยืดที่ทำออกมาใส่ออกกำลังกายกันค่ะ ในยุคนั้นเป็นนักล่ารางวัลกับการแข่งขันและมีบ.ไนกี้เป็นสปอนเซอร์ให้ทุกๆครั้งค่ะ ในภาพเป็นภาพปฎิบัติจริงที่กำลังนำฝึกช่วงผ่อนคลายกล้ามเนื้อ สมาชิกถ่ายและนำมามอบให้ เลยเอามาเป็นโลโก้ของตัวเอง ใช้มาเกือบ30ปีแล้วค่ะ --------------------------------------------------------------------------------- ขออนุญาตลบภาพ คุณลุงแก่ฯย้ายภาพไปไว้กระทู้ใหม่แล้วเลยมาลบภาพ คนเน๊ตช้าจะได้โหลดเร็วๆค่ะ แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 52 08:17:33 จากคุณ : ป้าย๊นย่นแล้วย่นอีก (UCF2007) เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 00:39:51

ความคิดเห็นที่ 79 หวัดดีค่ะ คุณลุงนายเก่า และเพื่อนๆ พี่ ป้า น้า อา ค่ะ พึ่งกลับมาจากต่างเมือง เปิดมาเจอกระทู้แนะนำ เข้ามาอ่าน เจอกระทู้เลยอยากแจมค่ะ(มีกับเขาเหมือนกัน...อิอิ) หากเกี่ยวกับงานราชการก็มีบัตรนี้ค่ะ อดีต "คณะกรรมการตรวจสอบและติดตามการบริหารงานตำรวจ จังหวัดเชียงใหม่"  ได้มีโอกาสปฎิบัติงานสั้นๆ อยู่ 4 ปีกว่าๆ และลาออก หลังจากเปลี่ยนนามสกุลเป็นของต่างชาติ และย้ายถิ่นฐานค่ะ -------------------------------------------------------------------------------- ขออนุญาตลบภาพ คุณลุงแก่ฯย้ายภาพไปไว้กระทู้ใหม่แล้วเลยมาลบภาพ คนเน๊ตช้าจะได้โหลดเร็วๆค่ะ แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 52 08:17:33 กลับมาแก้คำผิด......ง่ะ ข้างล่าง ลุงขุนฯแซว........ แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 52 08:18:32 แก้ไขเมื่อ 22 ธ.ค. 52 04:06:39 จากคุณ : ป้าย๊นย่นแล้วย่นอีก (UCF2007) เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 01:18:23

ความคิดเห็นที่ 80 อิ อิ คุณ ป้าย๊นย่นแล้วย่นอีก (UCF2007) สวยครับ จากคุณ : ท่านขุนเดชา เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 03:07:56

ความคิดเห็นที่ 81 ผมได้ย้ายข้อความเก่าหลังปิดแระทู้...ไปไว้ที่กระทู้แตกประเด็นใหม่ ครับ แก้ไขเมื่อ 22 ธ.ค. 52 06:37:25 แก้ไขเมื่อ 22 ธ.ค. 52 05:44:54 จากคุณ : นายเก่าคนก่อน เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 52 05:43:27

ความคิดเห็นที่ 82 รับ แซ่บ.. จากคุณ : vr1428 เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 52 09:16:23

ความคิดเห็นที่ 83 แจ่มๆ ทั้งนั้นเลยค่ะ ของป้าเช่อ ต้องไปงมหาก่อน อิอิ ทำงานได้ 15 ปีแล้ว จากคุณ : ชากีร่า เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 52 13:34:03

ความคิดเห็นที่ 84   ตอนสมัยสาวๆ ตอนนี้ก็ยังาสาวอยู่ ฮิฮิ จากคุณ : คุณก็รู้ว่าใคร.. (Sohappy23) เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 52 09:20:04

ความคิดเห็นที่ 85 เรียนจบจากมหาวิทยาลัย ก็พยายามสอบรับราชการ ระหว่างนั้น ไปทำงานผู้ช่วยไกด๋ นำเที่ยว กทม.บ้าง พัทยา และเกาะต่างๆบ้าง จนสอบรับราชการได้ ปีที่ได้คือ ปีที่เครื่องแบบข้าราชการพลเรือนไม่ต้องประดับเครื่องหมายบนบ่า จากคุณ : saisanan เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 52 11:29:51

ความคิดเห็นที่ 86 เป็นลูกคนสุดท้องค่ะ เกเรไปเรื่อยเปื่อย เงินเดือนเดือนแรก 7,500 บาท เงินเดือนไม่พอใช้พ่อแม่ไมให้เงินแล้วค่ะปล่อยให้บริหารเงินเอง  รู้ซึ้งถึงคุณค่าของเงินก็ตอนนั้นเอง  อาชีพแรกเป็นอินทีเรีย - แม่ค้าตลาดสด - เปิดท้าย - ออกบู๊ทตามห้าง - เขียนเรื่องประกอบภาพ - เสมียน - ไม่ประสบความสำเร็จสักอันค่ะโดนโกงอยู่เนือง ๆ ชินซะแล้ว  แล้วก็ไม่เคยมีบัตรพนักงานซักที่เลยค่ะจึงไม่มีรูปมาอวด (ใจจริงอยากอวดมั่งนะเนี่ย) จากคุณ : เดือดปุด เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 52 20:28:02

ความคิดเห็นที่ 87 โอ้โอ รูปที่แต่ละท่านโพสต์มาตอนนี้คงเป็นปู่แน่ๆเลยอ่ะ จากคุณ : คุณย่ายังสาว (Noopy&Wood) เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 16:32:39

ความคิดเห็นที่ 88   กระทู้เช็คคนแก่ อิอิ จากคุณ : แมวโหดกระโดดกัด เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 52 23:13:57

ความคิดเห็นที่ 89 ความหลัง ที่น่าประทับใจครับ จากคุณ : vo2max เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 52 13:52:29

ความคิดเห็นที่ 90 ชอบเป็นนายตัวเองครับ.... จากคุณ : นฤรัตน์ เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 52 19:47:00