ขุนช้าง - ขุนแผน ฉบับ นิทานข้างกองฟาง # ๕ ในไร่ฝ้าย

พ่อแม่พี่น้องที่เคารพรักครับ

อันกระบวนสำนวนความของขุนช้างขุนแผน ฉบับหลวง
ที่กระผมกำลังยึดไว้เป็นครู
ในการที่ได้มาเล่านิทานข้างกองฟาง ให้ท่านฟังอยู่ในขณะนี้นั้น

ฉากการนัดพบครั้งแรก
ของ แม่พิมพิลาไลย กับ พลายแก้ว ในไร่ฝ้าย นั้น
นับว่าเป็นที่เลื่องลือมาแต่นาน

ว่ามีสำเนียง และ สำนวน
ที่อ่อนหวานละเมียดละไม ตรึงใจผู้อ่าน

จนกระทั่ง บางท่านต้องอ่านหลาย ๆ รอบ

และจนกระทั่ง
ทำให้กระผม ผู้เล่านิทานต่อหน้าท่านอยู่นี้

ออกเขิน ๆ
ที่จะต้องเอามะพร้าวมาขายสวนอีกครั้งหนึ่ง

แต่กระผม ก็สู้ข่มใจเล่าให้ท่านฟังต่อไป

เพราะจริง ๆ แล้ว
ทั้งท่านและกระผม
ก็ชื่นชมความงามในไร่ฝ้ายครั้งนั้น  
ด้วยกันทั้งสองฝ่าย มิใช่หรือครับ . . . . .


เออหนอ . . . . .
อานุภาพของความรักนี้ ช่างใหญ่หลวงนัก

ความรัก
เคยบันดาลให้เกิดเหตุการณ์แปลก ๆ  
ในโลกมาแล้ว หลายอย่าง  

และในครั้งนี้
ความรัก
ก็บันดาลให้กุลสตรีเสงี่ยม
อย่างแม่พิมพิลาไลย

ลงมาตักบาตรเณรแก้ว  

แทนที่จะเฟี้ยมฝาเฝ้ามอง
พี่สายทองตักบาตร
อย่างเช่นเคย

และก็เจ้าความรักตัวเดิมนี้แหละ ขอรับ
ที่ทำให้แม่พิมพิลาไลย ตักบาตรด้วยวิธีแปลก ๆ
ดังเช่นที่ใน ฉบับหลวง
ท่านขับเสภา กลั้วหัวเราะไว้ ดังนี้


. . . . . ทรุดนั่ง ตั้งขัน ลงวันทา          
ไม่อาจแล ดูหน้า เจ้าเณรได้
เท ปรำ คว่ำขัน ประหวั่นใจ
บุหรี่ใส่ ปนปลา ทั้งหมากพลู ฯ




เพราะฉะนั้น
ในเช้าวันดังกล่าว
พ่อเณรแก้ว
ก็คงจะต้องฉันข้าว กับหมากพลู และบุหรี่
เสียละกระมัง ?

                   
แต่ . . .  ก็คงไม่เป็นไรมากนักหรอก

เพราะถ้าพ่อแม่พี่น้อง หลับตานึกภาพ
ไปพร้อม ๆ กับกระผมแล้ว

ก็คงจะเห็นพ่อเณรแก ฉันไป . . . ยิ้มไป . . . ?



. . . . .

ตัดภาพ เปลี่ยนฉากมาที่ไร่ฝ้าย
ในตอนบ่ายวันนั้นเสียเลย  

พี่สายทอง
เธอก็เจ้ากี้เจ้าการจูงมือแม่พิม
ให้มานั่งอยู่ในจุดนัดพบ ที่ตนกะการไว้
แล้วก็เดินไปรอพลายแก้ว  

ซึ่งไม่ใช่เณรไปชั่วขณะหนึ่ง
ด้วยวิธีการอันลึกลับบางประการ
ซึ่งแม้แต่กระผมผู้เล่านิทานเรื่องนี้
ก็ยังค้นไม่พบ . . . ?



พอพี่สายทองเจอหน้าพ่อแก้วเข้า
ก็รีบนำทางลัดเลาะไร่ฝ้าย
มาหาแม่พิมในทันใด
แต่กระนั้น
ก็ยังอดเบือนหน้าไปเย้าแหย่พ่อพลายแก้วมิได้
ท่านว่าไว้สั้น ๆ แต่คมคาย
ดังนี้ ขอรับ.


. . . ยิ้มเยื้อนเบือนบอกเจ้าพลายพลาง    
มาคอยค้างอยู่แต่กินข้าวเช้าแล้ว ฯ



พอถึงจุดนัดหมาย ที่ใต้ต้นกระทุ่ม

คราวนี้ กระผม
ก็คงต้องมอบหน้าที่พรรณนาความงามนี้
ให้กับฉบับหลวงตามเคย ขอรับกระผม . . .

. . . . .




. . . . . แทบต้น กระทุ่ม พุ่มชัฏ            
หลีกลัด เริงราม หนามไหน่
ค่อยย่อง ตามช่อง พนมไม้            
เข้าใกล้ เห็นพิม ผู้ดวงตา

นั่งร้อย บุปผชาติ สะอาดโฉม            
งามประโลม น่ารัก เปนหนักหนา
จะดูไหน เปล่งปลั่ง ทั้งกายา          
ดังนางฟ้า ลอยฟ้อน ฉะอ้อนงาม

จะใคร่ทัก ด้วยรัก กำเริบทรวง      
ยังหนักหน่วง ไม่เคย ก็คิดขาม
ปากสั่น หวั่นจิต แต่คิดความ
ขยับปาก แล้วก็คร้าม ประหม่าใจ

เอาความรัก หักจิต ที่คิดกลัว          
กระถดตัว ย่องเยื้อง มานั่งใกล้
เยื้อนยิ้ม ทักเข้าพิม พิลาไลย          
สะดุ้งใน ตัวแข็ง ด้วยความอาย ฯ


. . . . .


เมื่อใจตรงกันเสียแล้ว
จากบ่ายถึงเย็น
แม่พิมก็ร้อยมาลัยต่อไปได้ อีกไม่กี่ข้อ ดอกขอรับ

แถมเมื่อแม่สายทอง มาเตือนให้กลับบ้าน
เนื่องจากเย็นมากแล้ว
และบ่าวไพร่ก็เสร็จงานในไร่แล้ว

พอแม่พิมมองตามพลายแก้ว
ที่ผละไปอย่างอาลัยอาวรณ์
จนสุดสายตาแล้ว

หันกลับมา
ก็สบสายตาแม่สายทอง
ที่กำลังพราวระยิบอยู่พอดี
ด้วยสังเกตน้องเลี้ยงแล้ว
เห็นอะไรบางอย่าง . . .

พอตอนจูงมือกันกลับบ้าน
แม่สายทอง จึงแอบถามแม่พิม



. . . สายทอง เดินชิด สะกิดพิม
หยอกยิ้ม ค่อยกระซิบ ปราศรัย
แม่พิมพี่ วันนี้ เป็นไรไป              
หลังไหล่ ล้วนต้อง ละอองดิน ฯ



ถึงตอนนี้
ท่านผู้ฟัง ก็นึกภาพเอาเองก็แล้วกันนะ ขอรับ
ว่าแม่พิมพิลาไลย จะปั้นหน้าอย่างไร ในสมัยนั้น

แต่ถ้าเป็นศตวรรษนี้
ก็คงไม่แคล้วที่จะ
ซัดต้นแขน แม่พี่เลี้ยงตัวดี เข้าสักเผียะหนึ่ง
แล้วก็อุทานออกมาอ่อย ๆ ว่า

". . . บ้าน่า . . . พี่"

อะไรประมาณนั้น . . . . . ? ? ?


. . . . .


จินตนาการของกระผม ผู้เล่านิทาน
และ พ่อแม่พี่น้อง ผู้ล้อมวงฟังอยู่ในขณะนี้
ก็คงจะล่องลอย
รุดจากไร่ฝ้ายในตอนบ่าย  
มาชะงักลงตรงที่ หน้าห้องแม่พิมพิลาไลย  
เมื่อตอนกลางดึก
ของคืนวันเดียวกันนั้นเสียแล้ว . . . . .


. . . . .



และ หากท่านจะหลับตา นึกภาพต่อไป

เราจะมองเห็นพ่อพระเอก พลายแก้ว ของเรา

กำลังยืนพนมมือ โอมอ่านคาถาอะไรบางอย่าง
อยู่ตรงหน้าเรือนแม่พิม นั้นเอง . . . . .


. . . . . มาถึงบ้าน นางพิม หาช้าไม่        
เสกข้าวสาร หว่านไป ให้หลับสนิท
สะเดาะกลอน ถอนลั่น ทุกชั้นชิด        
ที่บานปิด ก็เปิด อยู่ทันใด ฯ


และ . . . . . . . .


       
. . . . . . . . .


. . . . . ประจงรูด ม่านน้อง ย่องเยื้องมา        
เปิดมุ้ง เห็นหน้า เจ้าพิมนอน

สนิทหลับ รับขวัญ เจ้าทั้งหลับ          
ดังยิ้มรับ ให้พี่รีบ มาร่วมหมอน
โฉมแฉล้ม แก้มยิ้ม พริ้มเพรานอน        
งามเนตร เมื่อเจ้าค้อน พี่ยามชม ฯ



และ . . . . . . . . . .



. . . . . . . . . .


. . . . . นางพิม นิ่มนวล นอนสนิท          
กระทั่งนิด ก็ฟื้น ตื่นผวา
พลิกกาย ชายเนตร ชำเลืองมา        
เห็นหน้า พลายแก้ว แววไว

คิดพรั่น หวั่นใจ ชม้ายค้อน            
ดูดู๋กลอน ขัดอยู่ จู่มาได้
นี่เนื้อว่า ข่มเหง ไม่เกรงใจ            
แต่กลางไร่ ไม่สา มาถึงเรือน ฯ


และ . . . . . . . . . .



. . . . . . . . . . .




. . . . . เจ้างามปลอด ยอดรัก ของพลายแก้ว  
ได้มาแล้ว แม่อย่าขับ ให้กลับหนี
พี่สู้ตาย ไม่เสียดาย แก่ชีวี            
แก้วพี่ อย่าได้พร่ำ รำพันความ

พี่ผิด พี่ก็มา ลุแก่โทษ              
จงคลายโกรธ แม่อย่าถือ ว่าหยาบหยาม
พี่ชมโฉม โลมลูบ ด้วยใจงาม
ทรามสวาท ดิ้นไป ไม่ไยดี ฯ



และ . . . . . . . . . . .



. . . . . . . . . . .




. . . . . . ไม่เมตตาก็ฆ่า เสียเถิดน้อง        
กระทุ้งห้อง ร้องไป ให้แจ้วแจ้ว
จงเอามีด มากรีด ให้เป็นแนว
อย่านึกเลย พลายแก้ว จะกลัวตาย ฯ



จนกระทั่ง . . . . . . . . . . .




. . . . . . . . . . . . . . . . .




. . . . . เข้าชิด สะกิดพิม ยิ้มละมัย            
อุ้มแอบ อกไว้ ด้วยปรีดา

. . . เอนอิง พิงประทับ ลงกับหมอน
สะอื้นอ้อน อ่อนแอบ ลงแนบหน้า
กระเดือก เสือกดิ้น อยู่ไปมา
เกิดมหา เมฆมืด โพยมบน

. . . . . ฮือฮือ อื้อเสียง พายุพัด              
กลิ้งกลัด เกลื่อนกลุ้ม ชระอุ่มฝน
เห็นห่าแรก แตกพยับ โพยมบน          
ไม่ทานทน ทั่วกระทั่ง ทั้งแดนไตร ฯ


. . . . . . . . .



อ้า . . . ครานี้ . . .
กระผม ก็คงจะต้องขออนุญาต  
ย่อง ออกจากข้างกองฟาง อย่างเงียบ ๆ  
และปล่อยให้ท่านผู้ฟัง
ดื่มด่ำกับรสวรรณคดี
ไปโดยอิสระสักพักใหญ่ ๆ นะครับ.



. . . . แล้วค่อยพบกันต่อ

คราวหน้า
ขอรับ กระผม.

จากคุณ	: พจนารถ๓๒๒
เขียนเมื่อ	: 1 ก.ค. 53 15:39:08