ทำไมยิ่งเวลายิ่งผ่านไป...ทุกๆคนที่เรารักค่อยๆจากไปและเหลือแค่ความทรงจำ
|
 |
ตีสองกว่าแล้วครับ...ผมนอนไม่หลับ
ข้างนอกฝนตกพรำๆ ระยะนี้ฝนตกเกือบตลอดเวลา สมกับที่กรมอุตุท่านบอกว่ามีมรสุมเข้า
นอนไม่หลับ เลยนอนนึกอะไรเรื่อยเปื่อย จนสุดท้าย..เมื่อย..เลยเปลี่ยนมานั่งนึกดีกว่า
นึกถึงแม่..เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปหา..ซื้อของฝากไปให้นิดหน่อย
พอนึกถึงแม่ ก็พาลมาคิดถึงพ่อ แล้วก็คิดถึงยาย
พ่อเสียไปเมื่อเดือนมกรา ปีที่แล้ว โกฏพ่อตอนนี้ก็อยู่ในห้องพระ ที่บ้านผมนี่แหละ (จริงๆก็ถือว่าอยู่ด้วยกันนะนี่) ส่วนยาย เสียไปได้สักหกหรือเจ็ดปีได้แล้วมั้ง (ผมนี่เป็นหลานที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ จำไม่ได้ว่ายายเสียปีไหน)
ทำไมยิ่งเรายิ่งโตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ยิ่งเวลาผ่านไปมากขึ้น คนที่เรารักและรักเรา ที่เคยอยู่ล้อมเรารอบๆตัวเรา ถึงได้ค่อยๆเปลี่ยนสภาพไปอยู่แค่ในความทรงจำนะ
ตอนตรุษจีน นึกถึงเวลายายนึ่งขนมเข่ง ต้มไก่ บ้านมันไปหมดเลย แล้วก็นึกถึงพ่อ ที่ชอบเรียกร้องให้แม่เอาไก่ต้มไปผัดให้กิน (บ่อยเกินจนแม่เบื่อ)
เดินไป The Market ที่มีห้างคาร์ฟู (แถวๆบางโพ) ก็นึกถึงสมัยก่อน ที่เคยเป็นห้างบางลำภูบางโพ ที่ผมพ่อแม่และพี่สาวไปกินนิวตันสุกี้กันบ่อยๆ มีร้านมิสเตอร์โดนัทที่พ่อและเพื่อนชอบไปนั่งดูพระและคุยกันบ่อยๆ
ดูรูปไปเที่ยววัดพระพุทธบาท เมื่อสัก 9 ปีที่แล้ว บริษัทเค้าเพิ่งให้รถผมใช้ใหม่ๆ เลยพากันไปเที่ยวกัน พ่อขับ แม่ พี่สาว ผม นั่ง เอาน้าสาวและยายไปด้วย
ตอนนี้พ่อกับยายไม่อยู่แล้ว ห้างบางลำภูบางโพก็ไม่มีแล้ว นิวตันสุกี้ก็หายไปพร้อมๆกับห้างบางลำภูบางโพ ตึกแถวริมถนนประชาราษฎร์สาย 1 กับ 2 ก็กำลังโดนเวนคืนไปสร้างรถไฟฟ้าและถนนใหม่รองรับรัฐสภาใหม่ อีกหน่อยจะมีคอนโดมาสร้างในที่ของคนเก่าคนแก่คนนึงของบางโพ ที่ขายไปในราคาเป็นหลักร้อยล้าน
คนเก่าๆในตลาดที่เคยรู้จัก ก็ทยอยตายไปกันหมดราวกับใบไม้ร่วง (ก็คนเก่าแก่ๆน่ะครับ เสียชีวิตไปตามอายุขัยปกติ ไม่ได้เป็นโรคระบาดน่ากลัวอะไรหรอก)
ทุกคนที่เคยสนิทและรู้จัก ค่อยๆทยอยจากไปหมด รวมไปสถานที่เก่าและอาหารเก่าๆด้วย กำลังจะกลายไปเป็นแค่ความทรงจำกันซะหมด
ผมย้ายจากบ้านเก่าของแม่ ที่ตอนนี้ยังมีแม่อยู่ มาซื้อบ้านใหม่เป็นของผมเองที่แถวราชพฤกษ์ ที่อีกไม่นาน ถ้าตลาดโดนเวนคืนไปหมด แม่จะย้ายมาอยู่นี่กะผม
คืนนี้นอนไม่หลับอยู่ในบ้านคนเดียว หรือถ้านับรวมพ่อที่อยู่ในโกฏด้วยก็เป็นสองคน นั่งนึกถึงอดีต ปัจจุบัน และอนาคต
จากวันที่แค่ไปไหว้ก๋งตอนเช้งเม็ง ถึงวันที่ต้องไปวัดเพื่อทำบุญให้ยาย และถึงวันที่ต้องทำบุญให้พ่อด้วยอีกคน และที่ยังไม่อยากจะนึกถึงอนาคตว่าจะมีใครที่ผมต้องไปทำบุญให้อีก
อีกสักสิบปี ยี่สิบปี หรือสามสิบ สี่สิบปี ที่สุดท้ายแล้ว ผมต้องไปทำบุญให้ทุกๆคนที่ผมรัก ที่จะเหลือแค่ผมคนเดียว กับความทรงจำก้อนมหึมา
ผมรู้สึกนะ ว่ายิ่งอายุมากขึ้น ผมยิ่งรู้สึกอยากพูดอยากคุยกะใครๆน้อยลง (ไม่รวมแม่นะ ผมอยากคุยกับแม่เยอะๆ) และมีความสุขกับการนั่งเฉยๆในยามพักผ่อน เพื่อได้เดินทางเข้าไปสัมผัสความสุขที่เคยมีในความทรงจำมากขึ้น
วันคืนที่ยังจน ลำบาก ไม่ค่อยจะมีเงิน แต่มีครอบครัวที่รักล้อมวงกินข้าวด้วยกัน ที่ต่างกับทุกวันนี้ลิบลับ ที่ทุกๆมื้อผมต้องกินข้าวคนเดียว
คิดถึงพ่อนะ คิดถึงยายด้วย พรุ่งนี้จะกลับไปกอดแม่
ได้แต่เฝ้ารอให้วันคืนที่จะได้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิมมาถึงในเร็ววัน
แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 53 02:38:51
| จากคุณ |
:
As it happens to be me 
|
| เขียนเมื่อ |
:
17 ต.ค. 53 02:35:18
|
|
|
| 
