นวนิยายคำกลอน มิติแห่งรัก ตอนที่ ๔
|
 |
มาจะกล่าวบทไป
ถึงชายหนุ่ม หน้าใส นักศึกษา
นอนฝันร้าย ร้อนรุ่ม กลุ้มอุรา
สะดุ้งขึ้น ตื่นผวา ทั้งอกใจ
เขามิได้ เคยคุ้นชัด ประวัติศาสตร์
แต่ใยฝัน แปลกประหลาด ฤๅเหลวใหล
ยังได้กลิ่น คาวเลือดร้อน แลฟอนไฟ
ตกฤทัย เหงื่อไหล โซมร่างกาย
เมื่อได้ลุก ขึ้นนั่ง ตั้งสติ
คลำแขนขา ยังมิ แหลกสลาย
แต่ยังหวั่น สั่นระรัว ทั่วทั้งกาย
ชื่อ . . . พระนาย . . . คือชื่อฉัน ประหวั่นคลอน
แล้วค่อยคิด ผ่อนตาม ความรู้สึก
ที่เกิดฝัน พิลึก คงเพียงหลอน
วันนี้มี เรียนนี่นา ลาที่นอน
โดดลุกจาก การพักผ่อน เพื่อพากเพียร
วันนี้วัน รับน้อง ของมหาวิทยาลัย
ชายหนุ่มจึง สดใส หัวใจเปลี่ยน
ลืมความฝัน ตั้งหน้า จักมาเรียน
กับกิจกรรม ของเหล่าเซียน ในตอนเย็น
ที่วางแผน เตรียมไว้ชัด อัดเฟรชชี่
ว่าในที่ ประชุมน้อง เราต้องเด่น
ว้ากให้ตาย ขู่ให้ขาด มาดเยียบเย็น
ทำไงได้ ก็เราเป็น ถึงประธาน
พอเรียนจบ ครบคาบ มาปราบน้อง
เด็ก เด็กร้อง เพราะขู่กัน พลันสงสาร
ให้นึกขำ เห็นใจเจ้า เยาวมาลย์
พี่ทำงาน ในหน้าที่ เปนพี่เธอ
ต้องทำเป็น เข่นเขี้ยวฟัน ฉันโมโห
เบ่งวางโต แต่ต้องอึ้ง ถึงป้ำเป๋อ
มีสาวน้อย ลุกขึ้นค้าน มันส์ละเออ
คำอภิปราย ของเธอ เอ่อน้ำตา
พระนายฟัง ยังคิด จิตประหวั่น
เด็กผู้หญิง ตัวเล็กมัน แสนจะกล้า
ตวาดให้หยุด แลถามชื่อ ถือศักดา
เธอเชิดหน้า ตอบมิพรั่น . . . ฉัน . . . สายใจ.
| จากคุณ |
:
พจนารถ๓๒๒   
|
| เขียนเมื่อ |
:
27 ต.ค. 53 18:41:08
|
|
|
| 
