นั่งดูข่าวทีวีตอนดึก เห็นความเสียหายของบ้านเรือน ไร่นาของคนที่ถูกน้ำท่วม ดูแล้วรู้สึกสงสาร ถ้าเป็นบ้านเรา ไร่นาของเรา ที่อุตส่ห์ไถหว่าน ข้าวกำลังออกรวงก็มาถูกน้ำท่วมเสียหาย ชาวนาพยายามเก็บเกี่ยวรวงข้าวที่จมน้ำ มาผึ่งแดด ดูภาพแล้วใจหาย นี่แหละหนอ ที่เขาว่า ข้าวยาก หมากแพง อีกสามเดือนข้างหน้า ข้าวสารจะขึ้นราคาเท่าไร ป่านนี้ขึ้นไปบ้างแล้ว คนจนไม่มีเงินยิ่งแย่ใหญ่ สัตว์เลี้ยงก็พลอยลำบาก
นายก ออกมายื่นหน้าจะช่วยครอบครัวละ สี่ห้าพัน (?? ใช่ไหม) ย้ำว่าจะเร่งจัดการโดยเร็ว ย้ำนะย้ำได้ มันแค่ แผนงาน แต่คนเราเวลากินต้องกินจริงๆ ไม่ใช่ ความฝัน ที่สำคัญ ที่ทำงบประมาณไว้ใช้นั้น การใช้งบฯ มีประสิทธิภาพแค่ไหน และการจัดการ จัดการกันยังไง
ที่ถาม เพราะสงสัย เห็นมีหน่วยงานต่างๆ ทั้งภาคเอกชน และภาครัฐบาล เช่น เขตฯ ต่างๆ ที่ออกมาตั้ง เต้นท์ รับบริจาก แบมือ ขอรับ ข้าวสารอาหารแห้งไปช่วยคนน้ำท่วม .... พอชูธงอย่างนี้ คนไทยก็ อะ นะ พากัน ยกโขยง ตามแห่ บริจาคกันยกใหญ่ มีคนขนเสื้อผ้าเก่าๆ ไปบริจาค ... ผมบอกว่าว่า เสื้อผ้าเก่าๆ นี่มันขยะ คนน้ำท่วม ไม่ใช่ที่ทิ้งขยะนี่ครับ จะขนไปให้เขาทำไร .... ไม่กี่วันเห็นไหม หน่วยงานหลายแห่งออกมาขานรับ ไม่ต้องขนเสื้อผ้าเก่าๆไปบริจาค
ที่ผมเล่านี่ ผมอึดอัดใจกับน้ำใจแบบนี้ แบบนี้มองดูเผินๆ เหมือนสายตาสั้น มองแค่ปลายจมูก นึกว่า เป็นน้ำใจที่จะส่งไปช่วยคนลำบาก
ทำงานแบบนี้ คล้ายกับการชักคะเย่อ ที่ต่างคนต่างชักไปคนละทิศ ละทาง แรงศรัทธาที่ได้มารวมกันทั้งหมด จะแย่งกันเองอยู่ในปลายเชือกเส้นนี้
แต่ถ้าเราช่วยกันดึง ให้มาในทิศทางเดียวกัน จะรวมแรงได้มากกว่า
ช่วยๆกัน กระตุ้นให้คนที่มีหน้าที่รับผิดชอบ เร่งให้เขาทำหน้าที่ จัดงบให้รวดเร็ว จัดการช่วยเหลือให้ได้ผล ให้ได้ประสิทธิภาพ ทำอย่างนี้ ในอนาคต เราจะทำอะไรได้รวดเร็ว แข่งกับเขาได้ ไม่ใช่ มาแข่งกัน บริจาค แล้วอวดว่า คนไทยมีน้ำใจล้นเหลือ .... ผมว่า คิดอย่างนั้น คิดผิด ครับ
๐๐๐ สงสารคนน้ำท่วม ๐๐๐
