ความคิดเห็นที่ 1 ครั้งที่คนขับรถทำไม้ของที่บ้านเสียชีวิต ผมขับรถไปถามหาบ้านยายของเขาด้วยตัวเอง บ้านอยู่ที่ตลิ่งชัน แต่ไม่มีรายละเอียดอะไรเลย แม้แต่เลขที่บ้านก็ไม่มี ... ผมรู้เพียง นามสกุล .. พุกชาวนา  เท่านั้น ผมก็ใช้วิธีไปแบบหอย ขับเข้าไปถึงซอยตลิ่งชัน  (ลงจากสะพานอรุณอัมริมทร์ เลี้ยวขวาไปนิดเดียว มีทางเข้า) ผมเริ่มถาม 1) ไปรษณีย์ ... ไม่สำเร็จ รายละเอียดไม่พอ 2) บ้านกำนัน ผู้ใหญ่บ้าน  ... อันนี้ในชนบท ใครๆ ก็รู้จัก  แต่กรุงเทพ ต้องถามหลายคน 3) ไปบ้านกำนัน ก็สำเร็จ เจอคุณยาย อยู่บ้านสวนไปถึง ต้องพายเรือข้ามไปอีกต่อหนึ่งครับ จากคุณ : TinyNu เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 07:33:54

ความคิดเห็นที่ 2 ผมก็คิดเช่นนั้น คนเราปัจจุบันขาดการสื่อสารพื้นฐานที่สำคัญ คือ สื่อสารด้วยปาก แต่ก็นั่นแหละครับ การใช้ปากเพื่อโกยผลประโยชน์เข้าตัวอย่างเดียว หรือใช้น้ำใจของคนอื่นไปเป็นภัยกับตัวเขาเอง  ทำให้คนอื่นรู้สึกระแวงว่า มาดี หรือมาร้าย จำเป็นต้องใช้เวลาพอสมควรที่ทำให้เขาแน่ใจว่าไม่เป็นภัยแก่ตัวเขา จึงจะเริ่มสื่อสารกันรู้เรื่อง มาฟังต่อครับ จากคุณ : owl2 เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 08:02:17

ความคิดเห็นที่ 3 เข้ามาอ่านครับ น่าสนใจดีครับ จากคุณ : 123 (เทพบุตรสายฟ้า) เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 08:06:51

ความคิดเห็นที่ 4 โอววว...ผมเห็นด้วยครับ อาจเป็นเพราะเทคโนโลยีที่มีมากขึ้น ทำให้เรา "สื่อสาร" กันมากขึ้น... แต่ "เข้าใจ" ผู้อื่นน้อยลง ผมเองก็ชื่นชอบการใช้ "ปาก" ในการถามไถ่หนทางที่เราไม่รู้ครับ จริงๆอยากได้ gps มาใช้ซักเครื่องเหมือนกัน แต่มาคิดดูแล้วมันคงไม่ถูกจริตกับคนอย่างผม เพราะผมขี้รำคาญ... และคงจะรำคาญเสีบงของมันตอนบอกทางแน่ๆ ดังนั้น..."ปาก" นี่แหละครับ..ดีที่สุด.. เทคโนโลยีทำให้คนเรามีโลกส่วนตัวมากขึ้น และสนใจสิ่งอื่นๆที่อยู่รอบตัวน้อยลงไปทุกทีๆ เนื่องจากเรามักพาตัวเองเข้าไปอยู่ในโลกของเทคโนโลยีนั้นๆ ผมจึงหลงไหลเสน่ห์ของยุค 70 ,80 และ 90 ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เทคโนโลยียังไม่มีบทบาทเท่าไรนัก แต่จริงๆมันก็คือยุคคาบเกี่ยวของการเปลี่ยนผ่านแหละครับ ผู้คนในยุคสมัยของผมนั้น ยังจำได้ถึงความละมุนละไมของการเขียน "จดหมาย" เพราะจดหมายมันมีคุณค่ามากกว่ากระดาษที่บอกเล่าเรื่องราว การจะเขียนจดหมายซักฉบับเป็นเรื่องที่งดงามมาก คนที่จะเขียนต้องใส่หัวใจลงไปในกระดาษแผ่นนั้น ก่อนที่จะบรรงจงพับอย่างสวยงาม และใส่ลงในซอง จากนั้นก็ติดแสตมป์ ก่อนจะเอาไปหย่อนลงตู้จดหมาย จดหมายต้องเดินทางอีกมากมายกว่าจะถึงปลายทาง ต้องผ่านมือผู้คนที่เกี่ยวข้อง, ผ่านระยะทาง, ผ่านกาลเวลา จวบจนไปถึงปลายทาง... ที่ผู้รับรอคอยการมาถึงของไปรษณีย์ด้วยใจระทึก ก่อนที่จะค่อยๆบรรจงแกะซองออกอย่างทนุกถนอม และอ่านข้อความในนั้นอย่างตั้งอกตั้งใจ... ไม่ว่าจะเป็นข้อความ "ตัดรัก" ที่อาจทำให้คนอ่านน้ำตาร่วง ไม่ว่าจะเป็นข้อความ "บอกรัก" ที่อาจทำให้ผีเสื้อบินรอบตัวคนอ่าน ไม่ว่าจะเป็นข้อความบอกเล่าเรื่องราว ที่ทำให้พ่อแม่แสนจะสบายใจที่ได้ข่าวลูกจากแดนใกล ที่ทำให้ลูกแสนจะอุ่นใจที่ได้รู้ว่าพ่อแม่ยังอยู่ดีมีสุข ที่ทำให้เพื่อนแสนจะอิ่มเอมที่ได้รู้ว่าเพื่อนยังคิดถึงกันอยู่มิคลาย เหล่านี้แหละ..ที่ "เทคโนโลยี" ให้เราไม่ได้ครับ เพราะมันให้เราได้แค่ความสะดวกรวดเร็วเท่านั้นเอง ยังไม่นับการลูบไล้สัมผัสเนื้อกระดาษ ที่เราจะพบการลงน้ำหนักของปากกา ในอันที่จะทำให้เราได้รู้สึกได้ถึงอารมณ์ของตัวหนังสือ ที่ส่งผ่านการลงน้ำหนักไปสู่เนื้อกระดาษของคนเขียน เสน่ห์แบบนี้ไม่มีวันจางหายครับ... หรือแม้แต่กล้องถ่ายรูปในยุคของผม ที่เป็นกล้องฟิลม์ที่ก่อนจะถ่ายต้องมีการวางแผนมากมาย เพราะกล้องฟิมล์ไม่เหมือนกล้องดิจิทัล ที่ถ่ายไม่ดีก็กดลบถ่ายใหม่ได้ ผู้คนในยุคกล้องฟิลม์จะต้องใจเย็นมากมาย เพราะจะต้องคิดก่อนที่จะถ่ายในทุกๆภาพ ต้องปรับรูรับแสง, ปรับสปีด, ปรับโฟคัส, วัดแสง ฯลฯ และวางองค์ประกอบของภาพผ่านวิวไฟน์เดอร์ให้ดีที่สุด ก่อนที่จะลงนิ้วลั่นชัตเตอร์ออกไปอย่างนุ่มนวล เสียง "แชะ" ที่ลั่นออกมาจากม่านชัตเตอร์ เป็นความไพเราะที่กล้องในยุคนี้ให้กับเราไม่ได้ครับ แต่เหนือสิ่งอื่นใด กล้องฟิลม์ทำให้เราใจเย็น และมีความละมุนละไมในการถ่ายภาพ เป็นความงดงามทางอารมณ์ ที่กล้องในยุคนี้ไม่มีทางทำได้เหมือนวันวาน เทคโนโลยีเป็นเรื่องที่ดีครับ แต่ในบางมุม... มันทำให้เรา "หยาบกร้าน" ในอารมณ์ โดยที่เราเองก็แทบจะไม่รู้ตัวเลยก็เป็นไปได้ ในขณะที่โลกหมุนไปอย่างรวดเร็วนั้น มีคนอย่างผม..และอย่างคุณๆหลายต่อหลายคน ที่ผมเชื่ออย่างจริงใจว่าไม่ปฏิเสธความสบายของเทคโนโลยี แต่ก็หวนหาอาลัยอาวรณ์ กับความละมุนละไมแห่งวันวานเช่นกัน ฤาวันนึงโลกจะหมุนกลับไปสู่ความเรียบง่ายกระนั้นหรือ ????? จากคุณ : ตุ้ม แม็คคาร์ทนี่ย์ (Toom McCartney) เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 08:23:11

ความคิดเห็นที่ 5 จริงค่ะ จริง ที่สิงคโปร์ น้อยนัก ที่ถามทางแล้วคนจะบอกให้กระจ่าง/ประทับใจ สิ่งใด มิใช่ประโยชน์(ของเขา) เขามักเมิน และ ธุระไม่ใช่..ช่างเธอสิ อยู่ไป ๆชักซึมซับ เพราะหมั่นไส้ ก็เลยเป็นบ้าง หรือว่า เขาไม่รู้จริงก็ได้ เพราะนั่งแต่รถไฟฟ้า เช้า/เย็น..มุดเข้าสถานี แล้วก็มุดออก ไปถึงที่หมาย ไม่เคยเปลี่ยน ไม่เคยหลง จึงไม่รอบรู้สิ่งอื่นใด นอกจากเรื่องของตัว..ว่างั้นเถอะ ป.ล.โชคดี ที่เราเป็นเด็กบ้านนอก มาก่อน จากคุณ : samranjai เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 08:24:15

ความคิดเห็นที่ 6 คห.4 ทำให้นึกถึงการเขียนจดหมาย ฯ เป็นคนชอบเขียนจม. จม.เมื่อครั้งกระโน้น(เกือบครึ่งศตวรรษแล้วนะ) ยังเก็บไว้อยู่เลย แต่พวกอีเมล์ลบทิ้ง หรือ ระบบเกเร จึงหายเกลี้ยง ไม่เหลือ   อนาลอก หวนคืน ที่รู้/เห็นชัด คือ เหล่านักฟังดนตรี/เสียงเพลง หันมาเล่น แผ่นเสียงแทนซีดี กันแล้ว ว่า บันทึกไว้/รับฟังได้เสียงที่ธรรมชาติ เหมือนจริงของการบรรเลงดนตรีจากแหล่งปฐม กว่าเสียงที่แปลงเป็นดิจิตอล แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 53 08:40:56 จากคุณ : samranjai เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 08:40:13

ความคิดเห็นที่ 7 เห็นด้วยครับ   สมัยผมเด็กๆ  ข้ามทุ่งไปอีกฟาก  คนก็รู้จัก  ว่าเป็นลูกใครหลานใคร โตขึ้นเข้ามาเรียนที่กรุงเทพฯ  รั้วบ้านติดกัน  ยัไงไม่รู้จักกันเลย คห ๔  ทำให้นึกถึงเรื่องการเขียนจดหมาย    แต่........มีหลายครั้งอยากฆ่าตัวตาย เพราะภรรยา   มักจะนำมาอ่านให้ลูกฟังบ่อยๆ   ลูกหัวเราะกันฮาครืน   แถมบอกด้วยว่า  "สำนวนนี้ผมจำได้  เป็นของยาขอบแน่นอนเลย"    ไม่รู้ว่าตอนนั้นเขียนไปได้อย่างไร คุณTinyNu   ทำให้ผมคิดถึงความหลังสองเรื่อง เรื่องที่หนึ่ง  กล่าวถึงเยอรมัน  ทำให้คิดถึง  เพราะเคยไปศึกษาต่อที่นั่น  เคยมีความหลังกับสาว  ทำให้คิดถึง   แต่เป็นอดีตไปนานแล้ว เรื่องที่สอง  กล่าวถึงระนอง  ครั้งหนึ่งเคยรับราชการอยู่ที่นั่น  แต่ไม่มีความหลังเหมือนเยอรมัน   เพราะ"เมียมาคุม" โลกเปลี่ยนไปมาก  แต่สังคมมิติแย่ลง    คนไกลก็ดูเหมือนใกล้   ส่วนคนใกล้ ก็ดูเหมือนไกล แต่ก็ต้องยอมรับความเปลี่ยแปลงครับ แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 53 11:37:05 จากคุณ : ครูเกษียร เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 08:58:47

ความคิดเห็นที่ 8 เมื่อตอนเด็กผมอยู่ในกทม.นี่แหละครับแต่สังคนในซอยเล็กๆที่ผมอยู่นั้นกีอบอุ่น ผู้คนรู้จักรักใครเป็นมิตรกันดีไม่แพ้สังคมชนบท ตอนเด็กไม่มีเงินหรือลืมเอาเงินไป ซื้อขนมเจ้าของร้านใจดีให้กินก่อนหรือบางครั้งก็ไม่เอาเงิน ข้างบ้านก็มีน้ำใจมีอะไร ทำกินกันตอนเย็นก็แบ่งปันเรียกให้มาเอาไปทาน บางครั้งเด็กซนๆอย่างผมก็หนีไปดู ทีวีบ้านข้างเรือนเคียงอยู่บ่อยๆเผลอไปหลับคาบ้านเขาก็มี ไปวิ่งซนทั่วซอยเลยทีเดียว ปัจจุบันก็อยู่ในเมืองเพราะความจำเป็นด้วยอาชีพที่ต้องทำมาหากิน ไม่มีแล้วครับอดีต วัยเยาว์ซอยที่เคยอยู่ตอนนี้มีแต่อพาทเม้นท์ ตึกแถว บ้านไม้เก่าๆหลายหลังที่เคยวิ่ง เล่นล้มหายตายจากไปตามวิถีของมัน ผู้คนเก่าๆหายไปหมดมีแต่คนแปลกหน้าไม่มีใคร รุ้จักใครหรือถึงรู้จักก็ไม่ได้มากไปกว่าคนเคยเห็นหน้ากันเท่านั้น ทักทายกันแบบผิวเผิน ทุกอย่างเปลี่ยนไปพร้อมเทคโนที่เปลี่ยนแปลงชีวิตทุกคนหรือใครจะปฏิเสธว่าไม่ใช่ ก็ เจ้ามือถือที่ใช้กันอยู่ทุกผู้คนแม้แต่ผม มันทำให้สะดวกรวดเร็วพร้อมกับการจากไปของ การเขียนจดหมาย ชีวิตมีได้ก็มีเสียครับเรารับสิ่งใหม่ๆมาพร้อมกับการจากไปของสิ่งเก่าๆ นี่คือสัจธรรมครับ เราหยุดการพัฒนาไม่ได้สังคมต้องเปลี่ยนไปเรื่อยจากรุ่นสู่รุ่น อยู่กับวัน นี่ให้ดีที่สุดครับ สุขก็คือสุข ทุกข์ก็คือทุกข์ แค่นั้นครับ จากคุณ : นายธุรการ เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 09:31:12

ความคิดเห็นที่ 9 ได้อ่านเรื่องราวดีๆ ของพี่ ที่สนทนากัน ในมุมมองของผม ผมมองว่าเมืองไทย คนไทยสมัยก่อน พื้นฐานของความสัมพันธ์อยู่บนความรัก ความเอื้ออาทร การแข่งขัน ยังไม่หลากหลายด้าน ความจำเป็นพื้นฐานไม่ซับซ้อนเหมือนปัจจุบัน ระเบียบในสังคมจึงไม่ต่อยมีปัญหา แต่ในปัจจุบัน สังคมเปลี่ยนไปเป็นการแข่งขันเพื่อให้มี วัตถุ ใครมีมาก สังคมยอมรับ จึงไม่แปลกใจเลยถ้ามองสภาพสังคมจะเห็นตั้งแต่เด็กอนุบาล ที่ต้องแข่งกันเรียน แข่งกันโชว์มือถือ แต่คำตอบจากการสัมภาษณ์เด็กอนุบาลจากจังหวัดหนึ่งทางภาคอีสานที่ว่าโตขึ้น อยากเป็นอะไร คำตอบคืออยากเป็นเมียฝรั่ง ความอยากของคนไทยเรา กอรป กับ การบังคับใช้กฏหมายที่หย่อนยาน เราจึงมีปัญหาไปทุกภาคส่วน ไม่ว่าการจราจร ฯลฯ ผมอยากให้คนไทยเข้าใจและปฏิบัติ หน้าที่ ให้เท่ากับการ ใช้ สิทธิ ผมได้มีโอกาสรู้จักชาวเยอรมัน และ พอสนิทกัน ก็เข้าใจว่าฝรั่งเขาจัดคน เป็นคนรู้จัก เพื่อนร่วมงาน และก็เพื่อน คำว่าเพื่อนของเขา เขาจะดีใจมากที่ ตี1 แล้วยังโทรหาเขาเพราะความเดือดร้อนและ นึกถึงเขาเป็นที่พึ่ง (ข้อนี้คนไทยเราก็มี) ดีใจครับที่ได้ออกความเห็นผมอยากให้สังคมไทยดีขึ้น ไม่อยากเห็นเด็กเก่งโอลิมปิคได้เหรียญ 4-5 คน แต่จับเด็กแว้นเป็นร้อย จากคุณ : Oberviechtach เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 09:32:31 A:192.168.0.130 X:203.172.168.243 TicketID:292184

ความคิดเห็นที่ 10 เราสื่อสารกันมากขึ้น  แต่แคบลงจริงๆ  และก้เป็นการสื่อสารที่แห้งแล้งขึ้นทุกที ^_^ จากคุณ : คุณหนูขาวมณี เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 09:36:25

ความคิดเห็นที่ 11 ... จากคุณ : Resource of life เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 10:12:48

ความคิดเห็นที่ 12 ผมว่า ทุกคนต้องการนะครับ ....แต่หาคนอ้าปากก่อน ยาก..... แต่ทุกครั้งที่เราอ้าปากก่อน ยิ้มก่อน ...ผลลับมักจะดี ซื้อของก็ได้แถม, ขอทางก็ได้, ขอโทษเขาก็ให้...ฯลฯ จากคุณ : monkeynumber4 เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 10:42:01

ความคิดเห็นที่ 13 เท่าที่อ่านมา ดูเหมือนผู้คนจะดูห่างเหิน แต่โชคดีมั๊งที่แถวบ้านเรายังคงความเป็นมิตรกันอยู่ เห็นได้จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้กับพ่อของเราค่ะ เมื่อวานนี้ พ่อเราขับรถออกไปข้างนอก เพื่อไปเดินยืดเส้นยืดสายตามปกติ อ้อ พ่ออายุ 83 ค่ะ พ่อค่อนข้างแข็งแรง แต่หลายๆ วันก่อนหน้านี้ พ่อกินอะไรไม่ค่อยได้ ค่อนข้างเพลีย เราก็ถามแล้วนะว่า จะออกไปเดินไหวหรือ แกก็ว่า ไหว แล้วก็ขับรถออกไป ก็ไปไม่ไกล เป็นเส้นทางเดิมๆ ปรากฏว่า พอได้เวลากลับ ก็มีคนผู้ชายคนหนึ่งมากดกริ่งหน้าบ้าน เราก็ออกไปดู ก็เห็นพ่อยืนอยู่ข้างรถ พร้อมกับผู้ชายคนหนึ่ง เขาบอกว่า พ่อทำท่าจะเป็นลม เขาก็ถามแล้วว่าพ่อจะขับรถกลับบ้านไหวไหม พ่อว่าไหว แต่เขาเป็นห่วงเลยขี่จักรยานตามมาด้วย เพือดูให้พ่อขับถึงบ้าน เขาขายของอยู่แถวหน้าปากซอยบ้านเราค่ะ เลยรู้จักพ่อ เหตุการณ์นี้ ทำให้เราซึ้งในน้ำใจของเขา เลยเอามาเล่าให้ฟังค่ะ เห็นว่าเรื่องราวมันสอดคล้องกับกระทู้พอดี จากคุณ : good thinking เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 12:13:34

ความคิดเห็นที่ 14 เรื่องการสื่อสารด้วย  ปาก  เป็นเรื่องที่ดีครับ (แต่ผมก็พลาดหายครั้ง) ปี 2539 ผมเคยเข้าสำรวจ พท. เขตภาคตะวันออก  ให้เวลา 10 วัน กับผลงาน 7จังหวัด   20 เป้าหมาย แผนที่ก็ไม่มี  gps สมัยนั้นไม่ต้องพูดถึง ทำงานได้ตามเป้าหมาย  แต่แทบแย่ (ผม+คนขับรถ) ขับรถลุยหากัน ตามคำสั่ง   พ.ท. ที่เข้าไปเป็น บ่อน้ำบาดาลในหมู่บ้าน  (ต้องให้หมายเลขบ่อตรงกับโพยที่ให้มาด้วยนะครับ)  ก็ใช้ปากถามกันอย่างเดียวเลยครับ  บางครั้งเจอผู้ใหญ่บ้านใจดี  ก็จะพาเข้าไปหาถึง  บ่อ  เลย    แล้วเรื่องก็เกิดขึ้น  เมื่อการสื่อสารผิดพลาด  ผมไปถึงจังหวัดสระแก้ว เส้นทางไปออก จ. บุรีรัมย์  ไอ้เราก็จอดรถแวะถามทางไป   บ้านหันทราย  ที่ด่าน ตำรวจ  ตำรวจที่ด่านคงฟังผิด  คิดว่า ระหันทราย บอกให้คนขับรถ  ขับตรงไปเลย แล้วจะถึงเอง  ผมก็นั่งไปเรื่อยๆ  ชักเอะใจ  ไหงมันไกลจัง  ดูหลัก กม. ที่ไหนได้นี่มันจะไปบุรีรัมย์แล้วนี่ ต้องวกรถกลับ วิ่งย้อนกลับมาอีกตั้งหลาย สิบ ก.ม.  นี่แหละครับ เรื่องการสื่อสารที่ผิดพลาด (ขนาดสื่อสารกันด้วยปากนะครับ) จากคุณ : ป่าเหนือ เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 12:28:22

ความคิดเห็นที่ 15 ปัญหาหลักๆในปัจจุบันคือผู้คนย้ายถิ่นฐานกันมาก และบ่อยขึ้น ถนนหนทางเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว การจราจรมีการปรับเปลี่ยนให้สอดคล้องกับการใช้ชีวิตประจำวัน ซึ่งล้วนแต่อำนวยความสะดวก(หรือเปล่า)ให้กับผู้ใช้รถใช้ถนน.. สมัยผมเด็กๆ มีญาติมาจาก ตจว. มาถามหาบ้านผม เค้าถามตั้งแต่ปากซอยว่า คนชื่อนี้..ลักษณะแบบนี้ มีลูกชื่อ..เมียชื่อ..เขาสามารถมาถึงบ้านได้ไม่ยากนัก..ทั้งๆ ที่ต้องเลี้ยวที่ทางแยกถึง 3 ครั้ง ระยะทางไกลพอสมควร และรถยนต์เข้าไม่ถึง แต่ปัจจุบัน หมู่บ้านเกิดขึ้นมากมาย ทุกคนเหมือนต่างคนต่างอยู่ ไม่ใส่ใจซึ่งกันแล้วกัน เดินสวนกันเหมือนคนไม่เคยเห็นหน้า..ไม่เคยรู้จัก..เวลามีขโมยขึ้นบ้านก็หาว่าเพื่อนบ้านไม่เป็นหูเป็นตา..นั่นเพราะการที่ไม่รู้จักผูกมิตรกับเพื่อนบ้าน.. ความเจริญทำให้วิถีชีวิตเปลี่ยนไป..ทุกคนต้องการความสบาย..ความง่าย..จนเกิดความมักง่ายในสังคม.. เมื่อก่อน ไทยเราได้ชื่อว่า..สยามเมืองยิ้ม.. แต่ทุกวันนี้..แทบไม่มีเหลือแล้ว.. ผมกลับไปเห็นประเทศบ้านพี่เมืองน้องของเรา..ที่ทุกวันนี้ดูจะยิ้มสวย ไหว้สวย และคงประเพณีอันดีงามไว้ไม่แพ้บ้านเรา.. ถูกแล้วครับ..ทุกวันนี้..คนลาวยิ้มสวยกว่าคนไทย.. เราจะยอมเสียแชมป์ไปได้ง่ายๆแบบนี้เหรอ... จากคุณ : จ่าหมาน เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 15:49:53

ความคิดเห็นที่ 16  แวะมาทักทาย-ฉบับย่อ ผมว่าโลกไซเบอร์แบบไทยๆของเราก็อบอุ่นไม่น้อยเลย ผมว่า Seal with Kiss ยังแพ้จม.คุณตุ้ม ขอยก  ให้ .... จากคุณ : TinyNu เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 16:49:25

ความคิดเห็นที่ 17 ^^^^ seal with the kissss  เพลงโปรดของหนู  >__< จากคุณ : คุณหนูขาวมณี เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 16:51:07

ความคิดเห็นที่ 18 เมืองใหญ่...ผู้คน...ค่อนข้าง...แล้ง..น้ำใจ ชีวิต....ต้อง.......แก่งแย่ง........แข่งขัน........ วัตถุนิยม..เป็นใหญ่....... เมืองเล็กๆ แถว...บ้านนอก........เวลา..ยังเดิน....เนิบช้า ชีวิต..ไม่ต้อง..เร่งรีบ   ...และ...แก่งแย่ง..แข่งขัน...... ดังนั้น....น้ำเอย...น้ำใจ...จึงหาได้ทั่วไป...   จากคุณ : phuketian เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 17:32:40

ความคิดเห็นที่ 19 สวัสดีครับ...ที่บ้านแถวทับกวาง...ที่ผมอยู่ยังมีความเอื้อเฟื้อแก่กันอยู่ ย้ายมาอยู่นั่นนานพอควรแล้ว...แต่ผมก็ไม่ได้อยู่นั่นจริงจัง...แต่แม่ครับรู้จักคนแถวนั้นหมด ก็ตอนแม่เสียชีวิต ไม่ได้บอกเขา แต่เขาก็ยังตามไปฟังพระสวดทุกวันครับ...ที่ว่าผมไม่ได้อยู่นั่น เพราะมาทำงานอยู่ตอก.ครับ... จากคุณ : ขวัญชัยอิศรา (kwanchaiisra) เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 53 19:19:31

ความคิดเห็นที่ 20 สวัสดีค่ะคุณ TinyNu  แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 53 07:05:10 จากคุณ : แม่หมูใจดี เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 53 07:04:08