ห ล ง . . . (บทกวีน้ำเน่าเคล้าน้ำตา คั่นเวลา เ ส ภ า บทต่อไป . . .)
|
 |
หลง . . .
. . . คงเพราะ . . . หลง . . .
อยู่มา วันวารหนึ่ง จึงรู้ปลง
ว่ายากแท้ ที่จักคง ตรงที่เป็น
พยายาม ว่ามิให้ ใจ . . . ทั้งหมด
พยายาม ไม่สลด ฤๅยากเข็ญ
หากความ รู้สึกร้าย มิคลายลำเค็ญ
เพราะต้องเห็น เพราะต้องรู้ อยู่เต็มตา
ทรมาน ไหมนั่น น่าพรั่นพรึง
แต่ก็ยัง คิดถึง . . . เปนหนักหนา
แม้จักห้าม หัวใจ ให้ไกลตา
ยังคิดถึง เจียนว่า . . . จักขาดใจ . . .
บอกกับโลก บอกกับชีวิต ไม่คิดอีกแล้ว
กับความงาม อันผ่องแผ้ว พริ้งพรายใส
ไปเถิด . . . . แม้ใกล้ตา . . . แต่ไกลใจ
จงไปไกล . . . ใ ห้ รั ก ชื ด . . .ใ ห้ จื ด จ า ง . . .
. . . ยอมรับว่า . . . หลง . . . รัก . . . มากหนักหนา
แต่เมื่อสุด จักไขว่คว้า มาแนบข้าง
ความรักเอย ที่เคยเห็น เปนรางราง
สายสัมพันธ์ . . . เส้นบางบาง . . . จึง ขาดแล้ว . . .
แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 53 16:03:39
| จากคุณ |
:
พจนารถ๓๒๒   
|
| เขียนเมื่อ |
:
13 ธ.ค. 53 02:34:57
|
|
|
| 
