นวนิยายคำกลอน ซอด้วงมุกไฟ ตอนที่ ๓
|
 |
. . . วิทยารอ ตามเสียงซอ มาเรื่อยเรื่อย
เดินเอื่อย เอื่อย ถึงที่นี่ ห้องดนตรีนั่น
เขาจบไหว้ คารวะครู ที่รู้กัน
ถอดรองเท้า ก้าวพลัน มามั่นมอง
. . .
ร่างที่หัน หลังให้ ไม่รู้เลย
วิทยา จึงนั่งเฉย อยู่หน้าห้อง
ฟังเพลงเศร้า เหงาหฤทัย แต่ใจตรอง
ด้วยความคล้อง ของดนตรี นี้เคลิ้มไป
วิทยาฟัง เพลงอย่างดี เพื่อนสีซอ
นี่แหละหนอ เรียกว่าฅน ดนตรีได้
เพราะเพลงที่ เพื่อนเล่น เช่นกระไร
นั้นคือ ศิลปไทย ใจตรึงตรา
เมื่อเห็นโขน ซอที่ค้ำ ล้ำช่วงไหล่
จึงแน่ใจ ว่าได้พบ ประสบหน้า
กับเพื่อนเก่า ซึ้งน้ำใจ แต่ไรมา
อาจช่วยแก้ ปัญหา ให้กับเรา
. . .
พอจบเพลง วางซอพลัน หันหาเพื่อน
พยักเตือน " . . .ว่าอย่างไร นายดูเหงา
จักให้ช่วย อันใด ไม่บันเบา
เราเพื่อนเก่า กระไรหนา ว่ามาเลย . . . "
วิทยา แก้เขิน เดินมาทัก
" . . .เป็นอย่างไร เพื่อนรัก ดูเฉื่อยเฉย. . ."
ขอบีบคอ นายบ้าง อย่างคุ้นเคย
แล้วจะเฉลย ในปัญหา ค่อยว่ากัน."
| จากคุณ |
:
พจนารถ๓๒๒   
|
| เขียนเมื่อ |
:
26 ธ.ค. 53 16:59:27
|
|
|
| 
