ความคิดเห็นที่ 1 ครับ จากคุณ : ไฟลามทุ่ง เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 53 11:02:44

ความคิดเห็นที่ 2  ฝ่ายโจทก์+ตำรวจมี "พฤติกรรมแฝง" เจตนากลั่นแกล้งให้ "ผู้ต้องหา" ติดคุก ไม่ใช่มองโลกในแง่ร้าย ผมเคยเป็นโจทก์และทนายเล่าให้ฟัง คร่าวๆ อย่างนี้ 1) มีเอี่ยวกับ ตำรวจ ไม่ให้ประกันตัวที่ สน. อ้างเหตุต่างๆ ทำให้ผู้ต้องหาเสียสิทธิ 2) ส่งฟ้องวันศุกร์บ่าย  หรือ วันก่อนวันหยุดติดต่อกัน 3) ชักช้า หาเรื่องโอ้เอ้ ส่งตัวไปศาลให้ช้ากะให้ประกันตัวไม่ทัน ตามหลัก อิสระภาพเป็นเรื่องที่ศาลให้ความสำคัญ  ดังจะเห็นได้จาก คนที่ไม่เคยต้องโทษถูกขังมาก่อน เมื่อต้องโทษจำคุก ศาลท่านมักจะเมตตาให้ "รอลงอาญา"  ครับ กรณีนี้ ผมอยากให้เจ้าทุกข์ปรึกษาทนายให้ดำเนินการทวงสิทธิ ให้เป็นตัวอย่างสักราย จะเป็นประโยชน์ต่อคนอื่นๆต่อไป ครับ จากคุณ : TinyNu เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 53 11:05:59

ความคิดเห็นที่ 3 เห็นด้วยกับ คห.ที่ 2 คะ จากคุณ : wasanakv เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 53 11:21:25

ความคิดเห็นที่ 4 ไปอ่านมาแล้วครับ ขอบคุณที่เอาประสบการณ์จริงมาแผยแผ่แม้จะอยู่ในระยะเวลา2วัน2คืนถ้าเปรียบเทียบกับป้าแอ๊ดมันแค่เศษเสี่ยว แต่สำหรับคนที่ไม่เคยมันช่างแสนทรมาน ทำให้ตัวผมเห็นภาพได้คิดและจะได้สำรวมมากกว่านี้ และปี่ใหม่นี้ขอให้ จขกท พบเจอแต่สิ่งดีๆสมความมุ่งมาศปราถนา จากคุณ : ผู้ร่วมทาง (ผู้หลงใหล_2529) เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 53 11:34:03

ความคิดเห็นที่ 5 เรื่องราวหลังจากนั้น เป็นอย่างไร ? จากคุณ : มาคบบัณฑิต (มาคบบัณฑิต) เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 53 11:35:37

ความคิดเห็นที่ 6  ผมเคยเข้าห้องขังเหมือนกัน ไม่ได้โดนข้อหาอะไรหรอก ความซนของผมเอง ขอผู้คุมเข้าไปอยู่ในห้องขังที่ศาล-ภูเก็ต แค่เข้าไปเท่านั้น เกิดความรู้สึกอึดอัดบีบคั้นหัวใจ รู้สึกเครียดมากๆ  ถามตัวเองว่า สารพัด เช่น ถ้าเกิดไฟไหม้ ผู้คุมวิ่งหนี ผมจะหนีไฟได้อย่างไร ฯลฯ รู้สึกว้าวุ่นไปหมด  นี่เป็นความรู้สึกจริงๆ พออ่านกระทู้นี้ผมจึงเข้าใจ เจ้าทุกข์ อย่างดี ต่อมาผมชวน จหนที่ เรือนจำคุยเรื่องต่างๆ เขาเล่าว่าเวลาปล่อยตัวนักโทษ เขามีความเชื่อกันว่า ให้เดินออกไปโดยห้ามเหลี่ยวกลับไปมอง ให้ตั้งสมาธิดีๆ บางทีมีเสียงเรียก ก็ไม่ต้องหันกลับ เขาว่าเป็นลางบอกว่า อาลัยอยากกลับเข้าไปอีกครับ ก่อนวันปล่อยนักโทษ เจ้าหน้าทีจะจัดงานเลี้ยงส่งนักโทษ ส่งคนไปซื้อลูกควายเอาไปฆ่าเอาเนื้อทำอาหารเลี้ยงกัน   จากคุณ : TinyNu เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 53 11:52:49

ความคิดเห็นที่ 7 เคยแต่ไปเยี่ยมทัณฑสถานหญิงน่าจะคลองเปรม ไปดูผู้ต้องขังหญิงที่มีลูกค่ะ    ทางสมาคมบริจาคไปเยอะทั้งกระติกน้ำร้อน ที่นอนเด็กเล็กแบบในโรงพยาบาล  ขวดนมของใช้เด็กไปหลายชุด ทำอยู่สองปี  ตอนหลังพระองค์ภาทรงเข้าไปตรงนี้สมาคมเลยหยุดเปลี่ยนที่อื่นบ้างค่ะ เพราะว่าบริจาคไว้เยอะทีเดียว   ทางทัณฑสถานหญิงก็ขอสนับสนุนกรณีผู้ต้องขังต่างชาติที่ต้องส่งไปคลอดที่โรงพยาบาลด้วยค่ะ ตอนเดินผ่านเข้าประตูบางคนก็บอกหันหลังเข้า เผอิญพวกเราสวมกระโปรงเลยเดินตะแคงเข้าเพราะต้องข้ามประตู   แก้เคล็ดได้หรือเปล่าคะ แก้ไขเมื่อ 28 ธ.ค. 53 12:16:44 จากคุณ : tintila เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 53 12:15:33

ความคิดเห็นที่ 8 รออ่านต่อนะคะ เครียดแทนเลย ขอให้ฝันร้ายนี้ผ่านไปโดยเร็วค่ะ จากคุณ : เพราะฟ้าไม่มีหัวใจ เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 53 13:48:54

ความคิดเห็นที่ 9 (ปล. นำมาให้อ่านจนจบเรื่องนะครับ) พวกนักโทษเสื้อสีขาว ก็ตะโกนบอกให้รีบๆ อาบน้ำแล้วก็เตรียมขันสบู่ให้ ยังบอกอีกว่า วันนี้จะมีขันมีสบู่แค่วันเดียวเท่านั้น วันอื่นต้องหามาเอง ง่ายๆก็คือซื้อเองนั่นแหละ พวก เราได้อาบน้ำไม่น่าจะถึงสองนาทีค่ะ ดิฉันก็เหมือนเดิมค่ะ อาบไปร้องไป น้ำตาก็ไหล เมื่อต้องมาประสบเรื่องนี้ จากนั้นพออาบน้ำเสร็จก็ให้มาใส่เสื้อผ้าแบบรีบๆ ไม่ได้เช็ดตง เช็ดตัวอะไรหรอกค่ะ แต่คนละก็สภาพแย่ๆ ดิฉันทำอะไรค่อนข้างช้าก็โดนตะหวาดโดนว่า พวกนั้นรวามทั้งคุณก็มาจัดห้องนอนให้พวกเรา คนอื่นๆได้นอนรวมกันหมด ยกเว้นดิฉัน ค่ะ เพราะเค้าเข้าใจว่าดิฉันท้อง เลยให้ไปอยู่ห้องนอนที่มีแต่คนแก่กับคนท้อง(อันนี้เป็น ความโชคดีของดิฉัน ค่ะ) ห้องนอนที่ดิฉันเข้าไป ทุกๆคนก็กำลังสวดมนกันอยู่ เมื่อดิฉัน เดินเข้ามารู้สึกได้ว่าทุกสายตาจับจ้องมาที่ดิฉัน มีเสียงพูดอื่นนอนจากเขียนสวดมนตาม มา ดิฉันได้รู้จักกับแม่ห้อง(นักโทษผู้ดูแลนักโทษอื่นในห้องนอนส่วนใหญ่เป็น เป็นพวกที่ ติดคุกตลอดชีวิต) แม่ห้องบอกว่าให้นั่งรอจนกว่าจะสวดมนเสร็จแล้วจะหาที่นอนให้ แล้ว ถามว่าท้องหรือ? ดิฉันก็เงียบไม่ตอบได้แต่นั่งน้ำตาไหล แต่แม่ห้องคุย พูดจากับดิฉันดี มากๆ ไม่ตะหวาดหรือขู่เลย ในห้องนี้ร้อนมากๆ ลักษณะเหมือนเป็นห้องเรียนขนาดไม่ถึง กับใหญ่มาก แต่ก้อไม่เล้ก จุคนรวมดิฉันทั้งหมด195 คน ดิฉันดูจากป้ายที่เขียนไว้หน้า ห้อง คนค่อนข้างแอร์อัดมากๆ ร้อนมากๆ ดิฉันยังคิดว่า นั่งยังลำบากเลยแล้วจะนอนไป ได้อย่างไร เมื่อพวกเค้าสวดมนเสร็จ แม่ห้องก็พาดิฉันเดินไปหลังสุดของห้อง มีคนแต่ละ คนน่ากลัวกันทั้งนั้น แล้วให้ดิฉันนอนหลังห้องสุดที่ มีพื้นที่นอนน้อยมาก นั่งแทบจะไม่ได้ มีคนนั่งอยู่เยอะมากๆ ดิฉันเห็นแล้วร้องไห้เลย แล้วแม่ห้องก็พูดว่าฝากน้องเค้าด้วยนะ ดูแลน้องด้วยน้องดูเครียดมากๆ แล้วให้ดิฉันเดินเข้าไปในกลุ่มคนพวกนั้น เมื่อดิฉันนั่งลง แล้วร้องไห้ พวกพี่ๆ พวกนั้นก้อเข้ามารุมถามว่าดดนคนดีอะไรมา เป็นมายังไง ดิฉันก็เล่า ไป รอบข้างดิฉันมีผู้หญิงสองคนที่นอนอยู่แบบหลับไม่รู้เรื่อง คนนึงอ้วนมากนอนดิ้นเอา ขามาทีบดิฉันที่นั่งคยกับพี่ๆเค้าอยู่ อีกคน เป็นคนขาขาด เค้าบอกว่าห้องนี้มีแต่คนไม่ สบายคนแก่คนท้องแมดิฉันและคนพิการ แล้วทุกคนที่รุมล้อมดิฉันก็ช่วยกันปลอบว่าไม่ ต้องกลัว อีกสองวันเค้าก็มาประกันแล้วอย่าเครียดอย่าร้องนอนซะนะ เราโดนแค่นี้ แล้วชี้ ไปที่ป้าคนนึงว่าดูป้าคนนี้สิโดนโทษประหารยังไม่เครียดเลย แล้วทุกคนก็พากันหัวเราะ ดิฉันก็ไม่รู้พูดเล่นพูดจริง คนที่พูดกับดิฉันแนะนำตัวว่าชื่อจ๋า โดนคดียา อายุก้อน่าจะ สัก40แล้วค่ะ ดิก็รู้สึกดีขึ้นมานิดนึงที่ไม่มีใครมารุมทำร้าย ดิฉันอนใกล้ห้องน้ำ ซึ่งไม่ อยากจะเรียกว่าห้องน้ำเลยค่ะ เพราะว่า มันไม่มีอะไรเลย ประตูไม่มี นั่งกันโจ้งๆแจ้งๆ แน่นอนค่ะ กลิ่นออกมาแบบรับไม่ได้ ดิฉันลุกขึ้นอาเจียนอยู่หลาบรอบ เพราะมองไปทาง ไหนก็เจอแต่แย่ๆ คนอนหลับเบียดเสียดกันไป ข้างหน้าก็มีคนขาขาด ข้างๆ มองไปเจอ คนเข้าห้องน้ำแล้วยังจะมามองหน้าดิฉันอีก ดิฉันก็ไม่กลับสบตา ใคร ไม่มองหน้าใคร เอาแต่ร้องไห้จนสะอึกสะอื้น ดิฉันร้องงไม่หยุด หยุดไม่ได้จริงๆนอนไม่หับหลับไม่ลง เหม็นไปหมด สะท้ายนอนเอาเสื้อปิดหน้าร้องไห้จน เหนื่อย พอเริ่มจะหลับคนก้อมานอนถีบบ้างปัดกันบ้าง รู้สึกตัวขึ้นมาได้ก็ร้องไห้อีก คิดถึง บ้านคิดถึงเตียงที่บ้าน คิดถึงสามี ภาพสามีที่เดินจากไป ภาพเสื้อของสามีคนอยู่ในสมอง และดิฉันคงเหนื่อยหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ รู้สึกอีกทีก็มีคนเรียกว่าต้องลุกแล้วเช็คยอด..... จากคุณ : Zhounat เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 53 14:59:29

ความคิดเห็นที่ 10 หลังจากที่ลุกขึ้นเช็คยอดตอน ตี5 ครึ่ง ดิฉันแทบจะยืนไม่อยู่เพราะ ปวดหัวมากๆ แล้วก็ นับเลขกันในห้องว่าอยู่กันครบรึป่าว มีคนมากระซิบบอกว่า ให้นับ ดังๆไม่งั้นเค้าจะตีเอา เมื่อมาถึงดิฉันก็พยายามจะออกเสียงให้ได้ดังที่สุด แล้วก้ ผ่านไป ทุกคนก็นั่งลง จากนั้นไม่นานเค้าก็เรียกชื่อดิฉันเพื่อที่จะให้ออกไปก่อน ก็คือเค้าจะให้นักโทษใหม่ออกไปก่อน ดิฉัน ก็เดินออกจากไปตูไปก็มีคนมายืนรอเรียกบอกว่าให้ไปต่อแถวตรงนู้นแล้วก็ชี้มือ ไปที่คนอื่นยืนต่อแถวรออยู่แล้วบอกให้ดิฉันรีบถอดเสื้อออกแล้วนุ่งกะโจมอก เดินไปยืน ต่อแถว เค้าเอาสบู่มาให้1ก้อนให้ใช้กันทั้งหมด12คนที่มาใหม่ แล้วให้ไปยืนตรงท่อเหล็กที่ต่อเป็น ทางให้น้ำไหล ทำคล้ายๆฝักบัวแต่เป็นท่อเหล็กเจาะรูไม่แน่ใจว่าจะนึกกันออกหรือปล่า วนะคะ สัก พักนึงน้ำเย็นๆก็ไหลออกมาจากท่อเหล็ก... น้ำเย็นๆกับอากาศตอนเช้าตี5ครึ่งที่ อากาศเย็นมากในวันนั้น อาบน้ำกลางแจ้ง ดิฉันสั่นไปทั้งตัวเมื่อเจอแบบนี้ มันเย็นจนไม่ ไหว แล้วก็รีบๆอาบน้ำให้เสร็จส่งสบู่กันไปมา สบู่ก็เป็นสบู่กลิ่นคล้ายๆสบู่ล้างจานซะด้วยซ้ำไป พอ อาบน้ำเสร็จก็ให้ไปใส่เสื้อผ้า แล้วนั่งรอคนอื่นๆ ตอนนี้จะว่างมากๆทุกคนก็จับกลุ่มคุย กันมีแจ่ดิฉันคนเดียวที่พยายามนั่งนิ่งๆ ร้องไห้ไม่สามารถคุยกับใครได้ นั่งอยู่ตรงนั้นสักครู่นึกก็เรียกไปต่อ แถวรับข้าวเข้าที่โรงเลี้ยง ทุกๆคนไปยืนต่อแถวยาวๆ ที่โรงเลี้ยง มีสองแถวสำหรับนักโทษอิสลามด้วยที่ไม่กินหมู ดิฉันก็ต่อแถวไหนก็ได้อยู่ แล้วก้เดินตามเค้าไป ก็เหมือนกับในทีวีที่เคยเห็นค่ะ มีถาด หลุม ให้ยืนถือ มีคนตักข้าวให้แล้วบอกว่าเอาไปต้องกินให้หมด ดิฉันบอกว่าเอาน้อยมากๆ เค้า ก็ตักให้แล้วดิฉันก็บอกว่าขอเอาออกอีก ทีนี้คนที่ตักข้าวมองหน้าดิฉันดิฉันเลยไม่พูด อีกแล้วเดินไปที่คนกักกับข้าว มื้อแรกของที่นี่คือตัมจับฉ่าย ดิฉันเดินถือถาดข้าวตามคน อื่นๆไปนั่งที่โต๊ะ แล้วทุกคนที่ก็ลงมือกินข้าว ด้วยมือ...ย้ำนะคะว่าด้วยมือ เพราะนักโทษใหม่ยังไม่ได้ซื้อ ช้อน เค้าบอกว่าช้อนเนี่ยต้องซื้อเองแล้วเก็บเอาไว้ ดิฉันทานแบบนั้นไม่ได้ถึงได้ก็คงไม่ กินเพราะดิฉันกินไม่ลงเลย จับฉ่าย ของที่นี่เหมือนเอาเศษผักมาต้มกับน้ำเปล่าเลยคะ ดิฉันเอานิ้วจิ้มไปที่น้ำแล้วมา แตะลิ้นชิมรสชาติขมมากๆๆ ดิฉันไม่แตะข้าวเลย มีนักโทษคนนึงชื่อเต้ย คดียาเข้ามา พร้อมกับดิฉันเอาข้าวของดิฉันไปกิน แล้ว บอกว่ากินเพื่ออยู่ถ้าไม่กินก็อดตาย ในนี้ไม่มีใครรักใครหรอกต้องรักตัวเอง นั่ง ร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือดก็ไม่มีคนสนใจหรอก พอพูดแบบนี้น้ำตาก็เริ่มไหลอีก ดิฉัน เหมือนคนสำออยขี้ร้องมั้ยคะ อะไรๆๆ ดิฉันก็รองไห้หมด แต่ดิฉันเล่าตามจริงเลยดิฉันร้องไห้หนักจริงๆ ข้าวของดิฉัน หมดไปเพราะเต้ยเป็นคนกิน แล้วเค้าก้อให้เราเดินเอาถาดไปเก็บแล้วไปที่ตึกเพชร คือ ตึกที่จะไปนั่งๆนอนๆรอเวลาที่เค้าเรียก ที่จะทำอะไร เมื่อปล่อยเวลากินข้าวจนร้านอาหารและโรงเลี้ยงปิด ก็ทำการเช้คยอดที่ตึก เพชรอีก ทีนี้มีนักโทษนั่งรวมกันอยู่ที่ตึกนี้รวมๆ700คนได้ค่ะ ในแดนในนี้จะแบ่งนักโทษ เป็นสองกลุ่มคือ กลุ่มที่กระกำความผิดครั้งแรก กับกลุ่มผู้กระทำความผิดซ้ำ รวมๆนักโทษในแดนนี้ ก็ ราวๆเกือบ2000คนค่ะ เมื่อเช็คยอดกันเสร็จทุกคนก็จะนั่งว่างๆ จับกลุ่มคุยบ้าง นอนบ้าง กินบ้าง(สำหรับผู้ที่มีคูปองเงินจะเอาเงินไปซื้อของใช้ หรือของกินที่ ร้านค้าแล้วมานั่งกินได้ของที่ร้านค้ำจะอร่อยและดีกว่าโรงเลี้ยง)แต่ นักโทษ ใหม่ยังไม่มีใครมาแจกคูปองให้ ดิฉันหลบมานั่งใกล้ๆเสานั่งพิงเสาร้องไห้ มัน ร้องออกมาอยู่ได้ไม่หมดสักที มีคนต่อใครเดินผ่านมาผ่านไปก็มองบ้าง บางคนก็เข้ามาปลอบแล้วนี่ก็ทำให้ดิฉันรู้จักกับ ป้าคนนึงเค้าเข้ามานั่งลูบ หัวดิฉันบอกถามเป็นสำเนียงเหนือๆว่าลูกเป็นอะไร ลูกไม่ต้อง ร้อง ตอนนั้นดิฉันพูดออกไปว่า "หนูไม่ผิด" แล้วก้มหน้าร้องไห้ ป้าคนนี้ชื่อแอ๊ด ก็บอกดิฉันว่า คนที่นี่ก็มีทังผิดและไม่ผิด ผิดมากผิดน้อย แต่เมื่อมาถึงที่นี่ทุกคนเท่ากันหมดมีความผิดเท่ากันหมดถุกปฏิบัติเหมือน กัน หมด แล้วป้าแอ๊ดก็ถามว่าได้กินข้าวมั้ย ดิฉันก็บอกว่ากินไม่ลงหรอก ป้าแกก็บอกว่าต้องกินนะ ยังไงก็ต้องกิน จำได้ว่าช่วงเช้าของวันนั้นพอคุยกับป้าแอ๊ดเสร็จแกก้เดินไปนอนที่ของแก ดิฉัน ก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม คิดถึงบ้าน คิดถึงข้าวที่บ้าน เชื่อมั้ยดิฉันเคยเป็นเรื่องมากถึงขั้นที่ ว่าไม่ใช่ข้าวหอมมะลิไม่กิน ไม่ใช่ร้านดีๆไม่กิน ห้องน้ำไม่ใช่ห้องน้ำดีๆก็ไม่เข้า ทุกๆคนรอบข้าง รู้นิสัยข้อนี้ของดิฉันดี แต่นี่ดิฉันต้องมาเจอกับสิ่งที่เรียกได้ว่าต่ำกว่าคำ ว่าแย่ห้องน้ำรวมไม่ ต่างอะไรกับห้องน้ำในห้องนอนคือไม่มีประตูปิด ดิฉันไปอยู่ที่นั่น สองวันสองคืนไม่เคยเข้าเลย ดิฉันจะฉี่ตอนอาบน้ำเอาเลยค่ะ จากคุณ : Zhounat เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 53 15:01:27

ความคิดเห็นที่ 11 เมื่อนั่งอยู่ถึงเวลาประมาณ11.30 ก็มีแม่เรนู(นักโทษผู้ดูแลนักโทษในตึกเพชรทุกคน) เรียกชื่อเอาคูปองมาให้ดิฉันเบิกเต็ม200 บาทคิดเอาไว้ว่าจะเอาไปซื้อน้ำเย็นๆดืมสักแก้วคงทำให้ รู้สึกดีขึ้นมา เมื่อได้คูปองมาแล้ว คนอื่นๆที่ได้คูปองมาก่อนหน้านี้ก้ไปรุมกันอยู่ที่ร้านค้า คนเยอะมากๆ และในตอนนี้เองมีมือนึงจับที่ข้อมือดิฉันแน่นมากๆจนเจ็มข้อมือแล้วลากดิฉัน เดินไปลิ่วๆๆ ตอนนั้นดิฉันพยายามยื้นตัวเองแต่สู้แรงไม่ได้ดิฉันโดนลากมา หลังราวตากผ้า เจอคน ที่มารออยู่อีกสามคนรวมคนที่ลากดิฉันมาด้วยเป็นสี่คน ทุกคนน่าตาน่ากลัวมีคนนึงตัดผมสั้นเหมือนทอมฟันดำปี๋ ตัวดำๆใหญ่ๆ สภาพเหมือนคนเลวในหนังเลยค่ะไม่ได้ต่าง อีกสามคนเป็นผู้หยิงดูจัดๆ ทุก คนจะฟันหลอหมดคือสภาพเหมือนคนเล่นยากันทุกคน ตอน นั้นดิฉันร้องไห้อีกแล้วก้มหน้าอย่างเดียวในใจคิดว่านี่แหละสิ่งที่กลัว มันจะเกิดขึ้น จริงๆใช่มั้ย กลัวจะโดนทำร้าย แล้วเราก็จะโดนทำร้ายหรอ แล้ว พวกนั้นคนนึงก้บอกว่ามึ_ชื่ออะไร ดิฉันก็ตอบไป ถามว่ามึ_มีคูปองเท่าไหร่ดิฉัน บอกว่า200 พวกนั้นก็เอาไปหมดเลยแล้วก็ผหญิงคนนึงในนั้นก็ตบหน้าดิฉันอย่างแรง แรง มากๆ แรงพอที่จะทำให้หน้าดิฉันชาไปเลย แล้วพวกนั่นก็บอกว่าเจอกันตรงนี้พรุ่งนี้ เอาคูปองมาไม่ต้องให้ลากมาจะได้ไม่ โดนตบ แ ล้วก้วิ่งไปเลย ดิฉันนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น ไม่รู้นานเท่าไหร่ นั่ง อยู่น้ำตาไหลร้องไห้ เครียดอยากตายมากๆ แต่อยู่ด้วยความหวังว่าพรุ่งนี้สามีมา ประกันตัวแล้วต้องอยู่ให้ได้ ดิฉันไม่เห็นหน้าตัวเองตลอดสองวันเพราะไม่มีกระจกเลย พอพะยุงตัวเองให้ ลุกขึ้นได้ ดิฉันก็เดินมาที่ตึกเพชรมีคนมีคนหลายๆคนมองดิฉันที่เดิน ร้องไห้อยู่ ดิฉันเชื่อว่าหน้าดิฉันคงมีรอยโดนตบชัดเจนเราะดิฉันเป็นคนขาว และโดนแรง ขนาดนั้น ดิฉันอยากจะเป็นลมเสียให้ได้ และดิฉันก็เดินมานั่งที่เสาต้นเดิม แล้วกอดเข่าร้องไห้ คราวนี้ร้องหนักมากแทบจะลงไปนอนกลิ้งที่พื้นเลยค่ะ แล้วป้าแอ๊ดคนเดิม ก้เดินมาหาอีก แล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้นดิฉันก็ยังไม่ตอบเอาแต่ร้องไห้ เหมือนว่าป้าแอ๊ดจะเดาเหตุการได้เลยบอกว่าใจเย็นๆเราตวคนเดียวก้แบบนี้โดนทำ ร้าย เอาง่ายๆ อย่าไปไหนคนเดียวไปเดินกับกลุ่มเพื่อนที่มาด้วยกันหรือไม่ ก็มาหาป้านะป้าแอ๊ดสอนว่า อยู่ที่นี่มีแต่จะมีคนมาเอาเปรียบยิ่งใครเห็นว่าเราอ่อนแอ ก็จะเป็นการ ง่ายที่จะมาทำร้ายแล้วป้าแอ๊ดแกก็หายไป10นาที กลับมาพร้อมขนมปังกับ น้ำมะพร้าวเย็นๆ1แก้ว บอกว่าป้าซื้อให้ กินเข้าไปกินซะกินให้มีชีวิตอยู่ เดี๋ยวพรุ่งนี้สามีมา รับจะไม่มีแรงเดินออกไปไม่รุ้ด้วย ป้าแกพูดแบบนี้ ตอนนั้นดิฉันเหมือนเจอที่พึ่งค่ะดิฉันกอดป้าแอ๊ดแล้วร้องไห้หนัก เหมือน ดิฉันเจอแม่ที่ปลอบลูก้าแอ๊ดแกก้กอดแล้วลูบหัวลูบหลังว่าไม่เป็นไรๆ แล้วพอสงบได้ป้า แกก้เดินไปนอนที่ของแกเหมือนเดิม ดิฉันสังเกตได้ว่าคนในนี้มีแต่คนเดินหลบแกไม่ว่าแกจะไปทางไหนทำอะไรก้มีแต่คนเปิด ทางให้ไม่กล้าขวางแต่ตอนนั้นก็ยังไม่ทราบข้อมูลอะไร หลัง จากนั้นช่วงบ่ายก็เหมือนช่วงเช้ามีแต่คนนั่งคุยนอนบ้างกินบ้างไม่ต้องทำอะไร คนที่ จะต้องทำงานคือพวกที่ถูกลงโทษง่ายๆก็คือพวกที่จะมาทะเลาะตบตีกันจะโดน ให้ ไปทำงานหนัก แล้ววันนั้นดิฉันก็นั่งเฉยๆนิ่งๆ เจ็บหน้า ได้ยินนักโทาคุยกันชัดๆด้าน หลัง เค้าคุยเกี่ยวกับเรื่องบนเตียงแบบไม่อายกันเลย ไม่ขอเล่าชัดเจน บอกได้ เลยว่าคนธรรมดาก็รับไม่ได้กับคำพูดพวกนั้น หรอกค่ะ บางคนก็อวดนั่นอวดนี่กัน เหมือนพวกเก็บเลเวล บางคนก็เล่าเรื่องว่าเสพยาอะไรมาบ้างเหมือนใครเสพมาเยอะกว่า คนนั่นเจ๋งกว่า ขนาดบางคนท้องอยู่ยังพูดว่า กูดูดลูกกุก็ดูดด้วย ซิ่งกันทั้งแม่ทั้งลูก ทำนองว่าไม่ได้ ละอายใจหรือเป็นห่วงลูกในท้องเอาซะเลย ค่ะ ดิฉัน ละถ้าจะให้เข้าไปพุดด้วยคงคุยกันไม่รู้เรื่อง คำพุดคำจาของแต่ละคนแย่มาก แถม ยังนั่งเล็งทอมในเรือนจำด้วยกันว่าคนนั้นหล่อคนนี้หลออยากไปนอนด้วย แบบนั้นแบบนี้ สังคมในนั้นก็เป็นแบบนี้เลยค่ะ พวกคนมีอายุก็จะนอน กันซะส่วนใหญ่ ยังมีพวกต่างด้าวพม่ากะเหรี่ยงที่มีกลุ่มของเค้า อยู่เหมือนกัน ดิฉันรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวทั้งที่คนเด็มไปหมด หูอื้อคิดอะไรไม่ค่อยออก ได้แต่รอ รอว่าเมื่อไหร่จะถึงพรุ่งนี้... จากคุณ : Zhounat เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 53 15:05:48

ความคิดเห็นที่ 12 ช่วงบ่ายล่วงเลยเวลามาถึงบ่ายสามโมง ก็มีเสียงเรียกเช็คยอดอีกครั้ง แล้วให้ไปยืนต่อ แถวอาบน้ำดิฉันก็ยังงงๆอยู่เพราะเห็นทุกคนรีบวิ่งไปที่ราว ตากผ้าเอาผ้าแห้งผ้าถุงและ เสื้อมาเป็นของตัวเองดิฉันก็ทำตาม คือเราต้องรีบไปเอาเสื้อผ้าที่แห้งแล้วมาเนของเราก่อนที่จะไปาบน้ำเพราะไม่เช่นนั้นจะต้องใส่ชุดเดิม ดิฉัน ก็รีบไปเอาได้มาชุดนึ่งค่ะ แล้วก็ปฏิบัติเหมือนเดิม ไปยืนอาบน้ำที่ท่อเหล็กเจาะรู เค้าจะปล่อยนักโทษมารอบละประมาน70 คนได้ค่ะ ก็แย้งกันอยู่ตรงรูน้ำแล้วให้เวลา นับ1-30 ต้องอาบเสร็จค่ะ แล้วเมื่อ อาบน้ำเสร็จก็มานั่งที่ตึกเพชรรอกินข้าวเย็น แต่คราวนี้ดิฉันไม่ลุกเดินไปไหนไม่ กินข้าว ได้แต่เดินไปกดน้ำเปล่าที่ตู้น้ำกินไป แล้วกลับมานั่งอยู่ที่เดิม จากนั้นสักพัก้ได้ยินเสียงเอะอะวุ่นวานที่ตรงโรงเลี้ยง แล้วก็เห็นพวกคุณ กับแม่ห้องต่างๆวิ่งวุ่นๆ มีคนวิ่งเอาเก้าอี้วีลแชร์ไปที่โรงเลี้ยง ก็รู้ทันที ว่าต้องเกิดเรื่องอะไรสักอย่าง แล้วทุกอย่างก้ดูวุ่นวายไปหมดค่ะ ดิฉันมีคนโดนเข็นออกนอนประตูแดนในไป แล้วเมื่อคุณเอาไม้กระบองยางสีดำ ออกมาแล้วทุบหลังนักโทษที่วุ่งวุ่นวายให้กลับไปที่ ตึกเพชร ดิฉันนึกภาพเหมือนที่เคยเห็นในหนัง แต่นี่คือเหตุการจริงอยู่ตรงหน้าค่ะ แล้ว ทุกคนก็มาที่ตึกเพชร หลิน(คนที่เข้ามาพร้อมกัน)เล่าว่า มีนักโทษทะเลาะกันที่โรง เลี้ยงโดนจับเอาผ้าถุงรัดคอแล้วให้คนอื่นรุมกระทืบ มันน่ากลัวมากๆ นักโทษคนที่โดน กระทำไม่รู้ว่าตอนนี้อาการหนักแค่ไหน ดิฉัน ถามว่าแล้วเค้าจะถูกพาส่งไป รพ. มั้ย หลินบอกว่า ไม่หรอก ก็ไปที่ตึกพบ. ที่เรา เข้ามาตอนแรกแค่นั้นแหละ ถ้าไม่ใกล้ตายจริงๆก้ไม่ได้ออกไปข้างนอกหรอก มันน่ากลัวจริงๆนะคะ แล้วในตอนนั้นเลยนั่งคุยกับหลินและเพื่อนอื่นๆที่เป็นนักโทษ บาง คนก็อยู่ในนี้มากว่า 10 ปี มีพี่คนนึงอยู่มาตั้งแต่อายุ20 ตอนนี้ 33 ปีแล้วก็มานั่งคุยด้วย ว่า นักโทษที่ใส่ชุดสีน้ำเงินเข้มที่เราเห็นตน อเข้ามาประตูแรกก็คือนักโทษที่ใกล้จะพ้นโทษ ชุดสีขาวที่มีเขียนว่าผู้ช่วยงานคือนักโทษที่ติดมา 10 ปีขึ้นไป จะรู้อะไรๆในนี้ดีเลยเป็นผู้ ช่วยผู้ดูแลได้ นักโทษชุดสีฟ้า คือนักโทษแดนนอก คือนักโทษที่ติดมา 2ปีขึ้นไปและถูกศาลตัดสิน เรียบร้อยแล้ว ส่วนนักโทษชุดน้ำตาลอย่างพวกเราคือนักโทษใหม่ เลือดร้อน บ้างก็ฝากขังแบบดิฉันเพื่อรอประกันตัว บ้างก็ เข้ามาอยู่เพื่อรอเป็นนักโทษแดนนอก เค้าว่ากันว่า นักโทษแดนนอกไม่ค่อยมี ปัญหาหรอกเพราะอยู่กันว่านักโทษแดนนอนไม่ค่อยมีปัญหา ตบตีหรือทำร้ายกันเพราะอยู่มานานแล้ว แต่พวกแดนในเนี่ยแหละ พวกพึ่งทำผิดมาแล้วเข้ามาอยู่ใครมีความเก๋าเท่าไหร่ก็ใส่กัน หมด ห้อง นอนที่ดิฉันนอน เป็นห้องพิเศาทำหลับคนไม่สบาย เลยรวมนักโทษแดนนอกด้วยไม่ ค่อยมีพวกก่างๆเท่าไหร่ แล้วพี่คนนึงที่ติดว่าตั้งแต่อายุ20 ก็บอกว่า คุยกับป้าแอ๊ดว่าอะไรบ้าง ดิฉันก็บอกว่า ป้าแอ๊ดแนะนำทุกอย่างดูแลดิฉันอย่างดี พี่คนนั้นเล่าว่า ถือว่าโชคดีมากนะที่ป้าแอ๊ดเข้า มาคุยด้วย เพราะแกคือนักโทษประหารชีวิต(ตอนที่เข้ามานอนในห้องนั้นคืนแรกมีคนแซวแล้ว ชี้ไปที่ป้าคนนึ่งแล้ว บอกว่าคนนี้โดนประหารชีวิตก็คือป้าแอ๊ดนี่แหละคะ ป้าแอ๊ดแกนอนห้องเดียวกับดิฉัน) ไม่มีใครกล้ายุ่งด้วยเพราะแกไม่มีอะไรจะเสีย ถ้าเป็นไปได้ก็ระวังด้วยอย่าคิดว่าแกจะดีกับเราจริงๆ เพราะแกมีคดีฆ่ามา8ศพ ดิฉันตกใจมากเมื่อได้ฟังไม่รู้จะทำอย่างไร เพราะเหมือนป้าแอ๊ดเป็นที่พึ่งเดียวของดิฉัน แล้วดิฉันควรจะอยู่ใกล้แกมั้ย แต่แกไม่ได้คิดร้ายเลยมีแต่จะเข้ามาปลอบลูบหัวและช่วยเหลือให้คำแนะนำ ดิฉัน ก็สับสนไปหมดเลยค่ะ หลังจากที่ทุกคนกินข้าวเย็นเรียบร้อยก็มายืนเข้าแถวเช็ค ยอด และเดินเข้าห้องนอนของตัวเอง แล้วไปยังที่ที่ตัวเองนอน ดิฉันก็เดินไปที่เดิมเมื่อคืน แล้วนั่งลง ป้าแอ๊ดแกก็อยู่ไม่ไกล พอเข้ามาถึงแกก็นอนลงไปเลยไม่พุดไม่จา คน อื่นๆก็มีนั่งคุยกันบ้าง ผู้หญิงที่ขาขาด ที่นอนตรงข้ามดิฉันเมื่อคืน ก็เข้ามาคุยถามไถ่ แล้วนะนำชื่อว่า เราชื่อบุศนะ แล้วก็คุยกันไปมาจึงรู้ว่าเธอขาขาด 1ข้างตอนประสบอุบัติเหตุเมื่อสองปี ที่แล้ว และตอนนี้เธอท้องอยู่ด้วย โอ้โห... ผู้หญิง คนนึง มีขาข้างเดียว ท้องอยู่4 เดือนแถมยังต้องมานอนพื้นเย็นๆในคุก กินอาหารที่ไม่ได้ บำรุงเลย จะ มีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกมั้ย? ดิฉันสงสารบุศมากๆ แล้วยังรู้อีกว่า สามีของบุศก็ติดคุกอยู่ ที่นี่แหละ อยู่ฝั่งของผู้ชาย สงสารเด็กจัง ในใจคิดแบบนี้ พ่อแม่ติดคุกคนละ5ปี คดียาเสพติดอีกแล้ว.... คนที่นอน ข้างๆดิฉัน ที่ชื่อจ๋าบอกว่าได้ข่าวว่าวันนี้เจอรับน้องหรอ โดนแย้งคูปองหรอ ดิฉันบอกว่าใช่ แล้ว พี่จ๋าแกเลยบอกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้แกไปซื้อให้เอาเอาคูปองมาฝากแกไว้แล้วถามดิฉันว่า อยากได้ อะไรอยากกินอะไร ดิฉันบอกว่าไม่เอาอะไรหรอก แค่อยากได้น้ำเย็นๆ น้ำปล่า วเย็นๆสักขวดพอ แกบอกว่าเดี๋ยวซื้อมาให้ แล้วมีป้าอีกคน ก็บอกบอกว่าซื้อขนมให้ป้าหน่อยได้มั้ย ป้ากินข้าวดรงเลี้ยงมา เป็นปีๆไม่มีคนมาเยี่ยมอยากกินขนมบ้างไม่มีเคยมีคูปองกินขนม เลย ดิฉันเลยบอกพี่จ๋าไปว่าให้ซื้อขนมมาให้ป้าคนนี้ด้วย(แกชื่อป้าช้อน) แล้ว คืนนั้นก็จบลงด้วยการสวดมน เช็คยอด แล้วนอนลงที่เดิม กลิ่นเหม็นลอยมาเหมือน เดิม คนเข้าห้องน้ำทั้งคืน ดิฉันก็ร้องไห้จนเหนื่อยแล้วหลับไปเหมือนเดิม.... จากคุณ : Zhounat เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 53 15:09:11

ความคิดเห็นที่ 13 เวลาตี5 ครึ่งเหมือนเดิมตื่นขึ้นมาเช้คยอดเหมือนเดิม เดินแถวไปอาบน้ำ แต่วันนี้ดิฉันไม่ ได้โดนให้ออกไปก่อนแล้ว เพราะถือเป็นนักโทษเก่าดิฉันได้ออกไปพร้อมๆกับ คนในห้อง และคนเยอะมากๆ ดิฉัน งง ไปหมดเพราะเมื่อวานมีคนให้สบู่แต่วันนี้ไม่มี แล้ว ก็อาบน้ำแบบไม่มีสบู่ อาบน้ำเย็นๆหนาวๆเหมือนเดิม พออาบน้ำเสร็จก็มานั่งเฉยๆที่ตึกเพชร รอพี่จ๋าที่เอาคูปองไปแล้วบอกว่า จะซื้อน้ำมาให้ ดิฉันนั่งเฉยๆไม่ลุกไปไหน ซักพักพี่จ๋า แกก้ซื้อของมาให้ แกซื้อน้ำปล่าวเย็นๆมาหนุ่งขวดแล้วก็ขนมปังใส้กรอกหนึ่งอัน แล้ว ถามว่าดิฉันอยากได้อะไรเพิ่มมั้ย ดิฉันบอกไปว่าไม่แล้ว ค่ะเท่านี้พอแล้ว แล้วถามว่าซื้อของให้ป้าช้อนหรือยัง แกบอกว่า ซื้อแล้ว ซื้อของให้ป้าช้อนไป50บาท ซื้อของให้ดิฉัน 20 บาทเหลือ 130 บาทเอาอะไร มั้ย ดิฉันบอกว่าไม่หรอกเพราะวันนี้ดิฉันจะประกันตัวแล้ว บอกว่า ให้เอาไปซื้อของให้ป้าช้อนเถอะ พี่จ๋าแกบอกว่าโอเค แล้วก็ไป ดิฉันทราบมาว่า ญาติจะมาเยี่ยมได้และทำเรื่องประกันตัว ตั้งแต่08.00-15.30 ให้รอฟังชื่อเค้าจะประกาศ ดิฉันนั่งรอฟังชื่อตัวเองด้วยความใจจดใจจ่อ เมื่อไหร่นะ สามีจะมาถึง มาเยี่ยม แล้ว บอก ว่าออกไปได้แล้ว เวลาล่วงเลยไปจนถึงบ่ายโมง ดิฉันนั่งร้องไห้ ไม่มีชื่อดิฉันเลย จนแม่เร นู เข้ามาคุยแล้วถามว่าทำไมร้องไห้เก่งขนาดนี้ ชั้นเห็นเธอร้องตั้งแต่เมื่อวานทั้ง วัน แล้วมาวันนี้อีก ดิฉันบอกว่าดิฉันรอสามี ไม่มาสักทีไม่มีชื่อสักที แม่เรนูบอกว่า เธอจะมาร้องได้ไง นี่มันหยุดไป2วัน คนเค้ามารอเยี่ยมญาติตั้งแต่ตี4 เธอรู้ มั้ย คนมันเยอะ แล้วถ้าสามาเธอทำเรื่องประกันตัวอยู่คงมายังไม่ได้หรอกเพราะถ้ามารุ เรือนจำ ช้า อาจจะไม่ได้เข้าเยี่ยมเลย ดิฉันฟังไปก็เครียดไป ในใจคิดว่าไม่รู้แหละยังไงๆก็ต้องมา ไม่ว่ายังไง ก็ต้องมาให้ได้ เวลา ประมาณบ่ายสองโมงมีชื่อดิฉันที่ถูกประกาศว่าญาติมาเยี่ยม ดิฉันตื่นเต้นดีใจมากๆ เรียบวิ่งไปที่ฝ่ายปกครองบอกชื่อแล้วมีคนตรวจอยู่หน้าประตูแล้วให้เดินออกไป ตามกัน ไป ที่ตึกเยี่ยมญาติ เมื่อไปถึงเป็นห้องกระจกแคบๆยาวๆ หน้ากระดานเรียงหนึ่งแล้วมีเก้าอี้ให้นั่ง มีกระจก หนาๆ กั้นอีกฝั่งหนึ่งมีเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามสำหรับญาติ ดิฉันเห็นแล้วน้ำตาไหล เราจะไม่ได้สำ ผัสไม่ได้กลิ่น แถมยังได้ยินกันผ่าน ไมค์ และลำโพง ดิฉันนั่งรอใจจดใจจ่อ ดิฉันเชื่อว่าสภาพของดิฉันคงแย่มากๆ ในตอนนั้น เวลาผ่านไปกี่นาทีไม่รู้ แต่ดิฉันรู้สึกว่ามันนานมากๆ ไม่เห็นใครเดินมาสักที และแล้วดิฉันก็ร้องไห้หนักอีกครั้งเพราะคนที่มา ไม่ใช่สามี แต่เป็นคุณพ่อกับคุณแม่.... ดิฉันเครียดไปเลยพูดไม่ออกนั่งปิดหน้าร้องไห้ พ่อแม่ของดิฉันนั่งลง ยัง ไม่ใครพูดอะไรอยู่สักพักนึง ดิฉันก็เริ่มที่จะพูดออกมา เพราะมีเวลาแค่20 นาที พ่อ ของดิฉันความจริงแล้วป่วย นอนอยู่ที่ รพ มาสักสามอาทิตแล้วเป็นโรคความดันโรหิต ดิฉันนึกไม่ถึง ว่าท่านจะขอ ทาง รพ ออกมา คุณแม่ดิฉันเป็นคนพูดว่า ทำไมไม่บอกแม่ละลูก ทำไมไม่ บอก ปล่อยให้เป็นแบบนี้ได้ยังไง กัน ฉันแเห็นพ่อกับแม่ร้องไห้แล้วยิ่งร้องตาม แม่ บอกว่า ตอนนี้สามีดิฉันอยู่ที่ศาล เค้ากลัวว่าจะไม่มีใครไปเยี่ยมกลัวว่าดิฉันจะเครียด มากเลยตัดสินใจบอกพ่อกับ แม่ให้มาหาดิฉันก่อน เพราะสามีคงมาไม่ทัน ที่ศาลคนเยอะ มากๆ ติดวันหยุดสองวัน คนมาทำเรื่องกันเยอะ ดิฉันถามว่าแล้วประกันตัวเสร็จหรือยังพ่อบอกว่ายังไม่รู้เลย ตอนนี้ ทนายกับสามีเดินเรื่องอยู่ เพราะคนเยอะ ไม่แน่ใจจะทันมั้ยแต่สามีดิฉันก็ไปศาลไปรอ ตั้งแต่ตี5 พ่อกับแม่บอกว่าไม่ ต้องพูดหรอกพ่อแม่รู้ว่าดิฉันเป็นยังไง เค้ารู้ว่าดิฉันอยู่ไม่ได้หรอก แล้วสามีดิฉันก็รู้ว่าดิฉันคงรอเรียกชื่อเยี่ยมญาติแน่ๆ และถ้าไม่มีชื่อดิฉันวันนี้ดิฉันคงเครียดตาย เลยบอกพ่อกับแม่ให้มา ก่อนที่พ่อกับแม่จะไป พ่อพูดเหมือนกับที่สามีพูดว่า ลูกต้องใจ เย็นๆ นะ ไม่มีใครทิ้งลูก ลูกต้องออกไปได้แน่ๆ อดทนนะลูก..... ดิฉันเดินกลับมาที่แดนในด้วยความเครียดน้ำตานองหน้ามา แล้วกลับมาที่ตึกเพชร ป้า แอ๊ดแกเดินเข้ามาถามว่าเป็นไงบ้างประกันได้มั้ย ดิฉัน บอกว่ายังไม่ทราบเพราะสามีทำเรื่องอยู่ เมื่อกี้พ่อกับแม่มาเยี่ยม ป้าแอ๊ดแกเลย บอกว่างั้นอาจจะต้องอยู่ที่นี่ต่อไปอีกวันรึปล่าว ถ้างั้นเดี๋ยวแกหาของให้ ของที่แกว่าก็คือ ขัน สบู่ ผ้าเช็ดตัว ยาสีฟัน ช้อนกินข้าว ของใช้ครบเซ็ท แกไปหามาจาก ไหนไม่รู้ บอกว่าให้หนุเก็บไว้ใช้ไม่ต้องไปไปแย้งกับใคร ดิฉันพูดไม่ออก มองหน้าป้าแอ๊ดร้องไห้แล้วคิดว่า นี่หรือนักโทษประหาร ป้าคนนี้หรือที่ เคยฆ่าคนมาแล้ว8ศพ.... ดิฉันไม่อยากจะเชื่อเลย ป้าแอ๊ดพาดิฉันไปนั่งข้างๆที่แกนอนเป็นประจำที่ตึกเพชร คนมองฉันเป็นตา เดียว เหมือนไม่มีใครจะกล้าเข้ามายุ่งกับดิฉันแล้ว ตอนนี้มีความอุ่นใจ บอกไม่ถูกเหมือนได้รับการปกป้อง ป้าแอ๊ดบอกว่าอยู่กับป้าไม่ต้องกลัว มีอะไรบอก มีอะไรถามป้า อย่าร้องไห้ อย่า คิดสั้น หนูมีชีวิตอีกนานข้างนอกนู้น แต่ป้าไม่มีวันได้ออกไป.... ดิฉันตัดสินใจถาม ไปว่า ทำไมป้าถึงช่วยหนูขนาดนี้ (ทั้งที่ในใจอยากทำว่าป้าฆ่าคนมาแปดคนจริงๆหรอ แล้วทำไมต้องฆ่า) ป้า แกตอบว่า ตอนที่ศาลตัดสินประหารชีวิตป้า แล้วเข้ามาเรีอนจำนี้ ป้าก็เครียดอยากฆ่า ตัวตายแต่ก็ทำไม่สำเร็จ เลยคิดจะหาความสุข(ที่ยากมาก)ในคุกไปวันๆ เพราะงอลมาคิดดีๆ มันก็ไม่ต้องทำอะไรเลยวันๆ กินๆนอนๆ ให้เวลาหมดไป1 วัน อีกอย่างไม่มีคนกล้ามายุ่งด้วย ป้าก็ไม่เคยยุ่งกับใคร ดิฉันสังเกตมาตลอดว่าป้าแก จะไม่ทำอะไรนอกจากจะเดินมานอนตรงนี้ ป้าบอกว่า คืนแรกที่ดิฉันเข้ามา เค้าลุกเข้าห้องน้ำกี่รอบๆก็ยังเห็นดิฉันนอน ร้องไห้สะอึกสะอื้น ป้าบอกว่า ก่อนจะตื่น แก ลุกเข้าห้องน้ำ แล้วหันมามองดิฉันที่หลับไปแล้วแต่น้ำตายังเต็มหน้า ป้าเลยสงสาร เพราะคนในนี้ไม่ค่อยจะมีคนที่อ่อนแอขนาดร้งไห้ได้ทั้งวันทั้งคืนข้าวปลา ไม่ กินห้องน้ำไม่เข้าแบบดิฉัน ป้ากล้วว่าดิฉันจะฆ่าตัวตาย อีกอย่างดิฉันยังมีอนาคตอยู่ข้างนอก ไม่อยากให้ต้องมาจบแบบนี้ ป้าอยากทำความดีก่อนตายไปเผื่อว่าบุญกุศลจะส่งให้แกมีชีวิตที่ดีในชาติหน้า..... ดิฉัน นั่งฟังแล้วอึ้งกับผู้หญิงแก่ตรงหน้า แน่นอนสิ ในนี้มีคนที่แย่กว่าเราเยอะแยะ ป้า แอ๊ดก็เป็นคนนึงที่หมดทางเลือก ดิฉันรู้สึกเข้มแข็งขึ้นมาจริงๆ นะคะ คิดว่าโอเค ถ้าวันนี้ประกันไม่ได้ไม่เป็นไร รอได้ รอได้ รอได้ คิดแบบนี้เลย แล้วป้าแอ๊ด แกก็นอนกลางวันเหมือนเดิม เวลาผ่านไปถึงช่วงเย็น รอเข้าห้องนอน ป้า ช้อน คนที่ดิฉันฝากให้ซื้อขนมแอบมาบอกว่า ลูก จ๋ามันซื้อขนมให้ป้า แค่10 บาทนะ .... ดิฉันก็ งง แลวบอกว่า เค้าบอกว่า ซื้อให้ป้า 50 ไง ป้าบอกว่าไม่นะ เค้าซื้อให้ป้า 10 บาท นี่เราคุยกันสองคนนะ ป้ารักหนูถึงได้มาบอกว่าจ๋าเอาคูปองไปหมด ซื้อให้ป้าแค่10 บาท ดิฉันเลย บอกไป ว่าหนูขอโทษนะหนูไม่รู้ จะทำไง ป้าแกก็บอกว่าไม่เป็นไร ในนี้ก็ แบบนี้ทั้งนั้น บางคนทำเหมือนหวังดีแต่จริงๆ ก็จ้องจะเอาเปรียบดิฉันเลยเห็นจริง ตามนั้น เชื่อใครไม่ได้จริงๆ แล้วยังคิดอีกนะคะว่าเมื่อก่อนเรากินทิ้งกินขว้างไม่ได้เสียดายข้าวของ แต่ใครหลายๆคนอยากจะกินเพียงขนมเล้กๆน้อยๆยังไม่มี ดิฉันรู้สึกเสียดายกับเงินที่โดนพี่จ๋าหลอกไปไม่กี่ตัง .... มา ถึงเวลาเข้าห้องดิฉันถูกย้ายมานอนข้างๆป้าแอ๊ด(ป้าแกคงไปขอแม่ห้องให้) ไป ห้องน้ำออกมาอีกหน่อย คืนนั้นคิดว่าจะต้องนอนอีกคืนก็จัดแจงทำใจ ป้าแอ๊ดเอาหนังสือ ธรรมะ มาให้อ่าน ก็นอนอ่านไปแบบปลงๆ ว่าอีกคืนก็ไม่เป็นไร และก็นั่งคุยกับน้องคนนึงอายุน่าจะสัก23ปี ได้ค่ะ เค้าบอกว่าหนูเห็นพี่ร้องไห้ทุกวันเลย อย่าร้องเลยนะ หนูอยากจะบอกว่า ในนี้เราไม่มีค่ากับใครแต่เรามีค่าสำหรับพ่อแม่ และคนที่รักเราเสมอ พี่ต้องอดทนนะ ดูหนูสิหนูเป็นคนเลว แต่พ่อกับแม่ก็ยังรักหนู หนูไม่มีค่ากับใครแต่หนูมีค่ากับพ่อแม่เสมอ... คำพูดของเด็กคนนี้ดิฉันตื่นตันเมื่อนึกถึงว่าวันนี้พ่อแม่มาหา ดิฉันกำลังจะนอนลงพร้อมอ่านหนังสือธรรมะ แต่มาปรากฏว่าประมาณสองทุ่มครึ่ง มีคุณมาประประตูแล้วเรียกชื่อดิฉันบอกตะโกนบอก ว่า "ปล่อยตัว" ...... ดิฉันหูอื้อคิดไม่ออก เลย ยิ่งกว่านางสาวไทยได้รับตำแหน่งแน่ๆค่ะ ความรู้สึกมันหยุดไป วูบนึงก่อนจะดึงมันกลับมาได้ ดิฉัน หันไปหาป้าแอ๊ดแล้วกอดแก ยิ้มได้เป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน ป้าปกบอกว่าไป เถอะลุกไปเร็วๆเดี๋ยวเค้าว่า ดิฉันกราบเท้าป้าแอ๊ดแล้วบอกแกว่าหนูจะมาเยี่ยมป้า หนูสัญญา ... แล้วดิฉันก็วิ่งออกไปด้านนอก มีคนมารอรับตัว พา ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้ว ให้เดินแถวตามหลังนักโทษที่ถูกปล่อยตัว ประมาณ 7 คนค่ะ วันนั้น เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออกไปเช้คประวัติว่าออกมาถูกคนรึป่าว แล้วเดินออกผ่านไปทีละประตู ทีละประตู จนมาถึงหน้าสุด เปิดออกมา สายตาดิฉัน พยายามมองไป แล้วก็เป็นอย่างหวัง.. สามี ดิฉันมายืนรออยู่ ดิฉันวิ่งเข้าไปกอดแบบไม่ต้องพูดอะไรเลยค่ะ กอด น้ำตาไหล ร้องไห้ อยู่นานมากๆ ดิฉันได้กลิ่นของเค้าแล้วรู้สึกได้ว่านี่คือที่พักของเรา นี่ไม่ได้ฝัน ไปเราออกมาแล้วจริงๆ แล้วเมื่อตั้งสติกันได้ดิฉันถามว่า ตัวดิฉันเหม็นมั้ย กลิ่นนักโทษเหม็นมั้ย เค้าบอกว่า เค้าไม่ได้กลิ่นนักโทษแต่ได้กลิ่นของภรรยาของเค้า เท่านั้น มันเหมือนโลก มันหยุดเหมือนเราเป็นนางเอกหนังไทยตอนจบแบบแฮ๊ปปี้เอนดิ้ง ดิฉัน ถามว่าแล้วพ่อกับแม่ละ สามีบอกว่ากลับไปรพ แล้ว หลังจากนั้น ดิฉันก็กลับมาที่บ้าน กลับมนอนเตียงเดิม สามีทำอาหารให้ทาน แต่ก็ยังกินอะไรไม่ได้อยู่นาน เพราะ สามวัน ไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากน้ำปล่าว ร่าง กายยังต้องปรับตัวอีกเยอะ และดิฉันก็คิดว่าอยากจเอาเรื่องที่เจอมาเล่าในเว็ปนี้ดู ว่า ในความจริงมันเหมือนกับในละครที่ได้ดูกันหรือไม่ เรื่องราวของดิฉันอาจจะไม่ร้ายแรงมากมาย แต่ในนั้น ถ้าอยู่นานๆไปคงมีอะไรมากไป กว่า ถ้าดิฉันไม่เจอป้าแอ๊ดก็คงแย่ไปกว่านี้ ตอนนี้ก็สอง สามวันที่ออกมา ดิฉันยัง ไม่หายผวา ภาพเหตุการข้างในยังคงชัดเจน จากคุณ : Zhounat เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 53 15:13:49

ความคิดเห็นที่ 14 ความคิดเห็นที่ 308     เรื่องแพะนี่มันมีจริงๆค่ะ เจอมาใกล้ๆตัวเลย(โดนกับคนในครอบครัวเรา) ไว้ว่างๆจะมาเล่าให้ฟังนะคะ ....หึหึ พูดแล้วแค้น แต่โชคดีที่รอดมาได้ ..บังเอิญที่มีคนรู้จักเป็นใหญ่เป็นโตอยู่หลายคน (เค้าไม่ได้ช่วยให้พ้นความผิดนะ...แต่เค้าช่วยยืนยันความบริสุทธิ์เฉยๆ+เอาสำนวนกะหล่วยๆมาดูใหม่ เพราะไม่ได้ผิดแต่แรกแล้ว) อีกคนที่ตกเป็นผู้ต้องสงสัยด้วยกัน(แต่เราไม่รู้ว่าเค้าผิดจริงรึป่าวนะ) เป็นชาวบ้านตาสีตาสาติดคุกฟรีให้กับระบบยุติธรรมเมืองไทยอยู่ สี่ห้าปี ศาลยกฟ้อง ออกมาจากคุกครอบครัวแตกแยก ลูกเมียอดอยาก ตอนนี้ไปบวชเป็นพระไม่รู้สึกรึยัง เราจะบอกว่า...ตำรวจจะมาจับพ่อเราด้วยข้อหาร่วมกันลงมือฆ่า โดยที่บ้านเราสักคนไม่มีใครรู้จักกับคนตายเลย (คนตายเป็นนักการเมืองท้องถิ่นนนน ท้องถิ่นจริงๆ ท้องถิ่นที่ไหนก็ไม่รู้ ไม่รู้จักเว้ยยย) เพียงเพราะอะไรรู้ไหมคะ....เพียงเพราะรถที่ใช้ก่อเหตุสีเดียวกัน (แต่ยี่ห้ออะไรพยาน(ซึ่งล้วนแต่เมาเหล้า)ก็ไม่รู้เพราะว่า....เมามากกกค่า นั่งก๊งกันอยู่แล้วมีคนขับรถมายิง จำได้แค่สีค่ะ...รถสีนี้คงมีคันเดียวทั้งประเทศ) จริงๆจะโทษระบบยุติธรรมก็ไม่ถูกเพราะความเองซวยมันอยู่ที่ตำรวจสมองกลวงบางคนที่เจือกอยากโชว์นาย อยากปิดคดีไวไว โดนยิงเมื่อวานตอนกลางคืน เช้าวันนี้มันเรียกพ่อเราไปคุย เตรียมแถลงข่าว ....จับได้ไวจังเว้ยยย เขม่าดินปืนแมร่งก็ไม่มี เราขอนอนยันเลย พ่อเราดูทีวีอยู่กับเราทั้งคืน หลักฐานของตำรวจมีอย่างเดียวคือ รถสีเดียวกัน กับการนัดแนะกันให้ชี้ตัวของตำรวจกับพยานขี้มาวววววว เท่านั้นครอบครัวเราก็ตกเป็นจำเลยของสังคมอยู่พักนึง ...แล้วความเชื่อมโยงของตำรวจกับพยานขี้เมาที่แมร่งเชื่อมเรื่องได้โคตรเก่งเลยก็คือ พ่อเรามีคนงานอยู่ในหมู่บ้านนั้นขอรับ(ไอ้คนที่ติดคุกฟรีนั่นแหละ) แล้วเคยไปส่งคนงาน ด้วยรถสีนี้ แค่นั้นเอง โห เท่ห์มาก มันเชื่อมโยงกันได้สุดๆไปเลย เสียดายจำชื่อไอ้ร้อยเวรคนนั้นไม่ได้ แมร่ง ร้อยเวรจริงๆ ตอนนั้นยังเป็นเด็ก รู้แต่ว่าพ่อตัวเองไม่ผิด หมาพ่อเรายังแทบไม่เคยตี นี่อะไร ฆ่าคน ไม่มีทาง แถมเป็นใครก็ไม่รู้ จะลงเลือกตั้งผู้ใหญ่บ้าน หมู่บ้านอะไรก็ไม่รู้อีก เออ บ้าบอ ไม่ใช่ว่าจะแถวบ้านเราเล๊ยยย ถ้าเป็นตอนนี้ไอ้ร้อยเวรคนนั้นต้องโดนเราด่า......ไม่รู้ชีวิตมันเคยจับแพะมาแล้วกี่คนนน ตอนไปรอ พ่อเรานั่งรอพบมันนานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก พอเพื่อน(สนิทมาก)ของพ่อเราคนนึงเมื่อได้ข่าวก็รีบมาถึง โหวววว สวัสดีครับท่าน มาธุระอะไรครับท่าน เชิญทางนี้เลยครับท่าน โอ๊ยยย ว่างขึ้นมาทันทีเลยนะพวกแกกก อ่อ แล้วนายตำรวจที่มาเตรียมแถลงข่าว ก็ล้วนจะรู้จักกับพ่อเรา (เรียนรร.มัธยมรุ่นเดียวกัน) ตำรวจ สภอ.เล็กๆที่อยากจะสร้างผลงาน ก็เลยหน้าแตกเพล้งๆ แถมโดนนายด่ากลับไป แต่กว่าที่มันจะรู้ว่าถึงพ่อเราจะดูมอซอแต่ที่จริงแล้ว แค่ไม่แต่งตัวเฉยๆ บ้านเราก็โดนพวกมันขู่ไปเยอะ พูดเหมือนจะเรียกตังค์ด้วย ว่าจะไม่เล่าละเล่าซะยาวเลย เฮ้อ จากคุณ : ผักผลไม้รวม จากคุณ : Zhounat เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 53 15:18:21

ความคิดเห็นที่ 15 ความคิดเห็นที่ 397   ขอโทษที ที่ห่างหายไปนานเลยค่ะ เพราะได้ไปทำบุญมา กลับมาอ่านเจอคอมเม้นความคิดเห็นมากเลยจริงๆ เพิ่งได้มีเวลาอ่าน ขอบคุณ คุณคนขำๆ มากนะคะ คนอื่นๆด้วย มีคำถามมากมายเลย จะตอบอย่างไรดี เห็นมีคำถามของคุณ เจ็บจริงแต่ไม่จำ ที่ดิฉันเพิ่งอ่านล่าสุดเกี่ยวกับผู้หญิงมีประจำเดือนแล้วผู้ป่วยต่างๆ นะคะ ก็คือว่า ผ้าอนามัยจะสามารถเบิกได้คนละ1ห่อค่ะ หลังจากนั้นต้องซื้อเองเช่นกัน ในกรณีนักโทษที่ไม่มีญาตินี่หากต้องการเงินก็ต้องทำงานแรกค่ะ เช่น เป็นฝ่ายร้านค้า ขายของ ตักข้าว ล้างถาดอาหาร เก็บกวาด อะไรทำนองนี้ค่ะ ส่วนใจเรื่องของยารักษาโรค ถ้าคนมีโรคประจำตัวน่าจะมียาที่ญาติฝากมาให้มั้งค่ะ อันนี้ไม่แน่ใจค่ะ ส่วน คนที่ป่วยในนั้นจะมียารักษาที่ตึกพบ. หมดเลยค่ะ จะป่วยหนักแค่ไหนก็ได้เท่าที่มีในตึกพบ. ค่ะ มีคนบอกว่า ถ้าไม่ใกล้ตายจริงๆเค้าไม่พาออกไปหรอก อะไรทำนองนี้ค่ะ มาเรื่องป้าแอ๊ดนะคะ ดิฉันมีได้กลับไปเยี่ยมป้าแอ๊ดแล้วค่ะ ก็ได้พูดคุยกันแกยังชมว่า หน้าตาดูพ่องขึ้นเยอะ มีเวลาคุยกันแค่เพียง20 นาที แกบอกว่า ทีหลังไม่ต้องมา ถ้ามาต้องมารอเป็นวันๆกว่าจะได้เจอกันเสียเวลาหนูป่าวๆ แกพูดแบบนี้ ดิฉันก็บอกไปได้แค่ว่า ดิฉันก็จะพยายามหาเวลามานั่งคุยด้วย ส่วนเรื่องคดีของป้าแอ๊ดแกบอกไม่ต้องกลัว แกอยู่อีกนาน ทุกวันที่5 ธค. มีอภัยโทษ ยังไงอย่างมากก็ติดอยู่ที่นี่ตลอด เราก็คุยกันทั่วไปค่ะ ดิฉันพูดอะไรไม่ค่อยได้มากเลย บอกป้าแอ๊ดไปว่าหนูขอบคุณทุกๆอย่างไป แกก็ยิ้มๆ พอเวลาหมดดิฉันก็น้ำตาไหลออกมาค่ะ ตอนนั้นเสียงของไมค์และลำโพงตัดไปแล้ว เพราะเค้าตัดไฟแค่20 นาที ดิฉันได้ยินแว่วๆป้าแกตะโกนออกมาว่า อย่าร้องถ้าจะมาร้องไห้ให้เห็นไม่ต้องมา แล้วแกก็เดินไปค่ะ ดิฉันก็เดินลงมาข้างล่าง ตอนนั้นก็ยังนึกถึงป้าแอ๊ดอยู่ว่าป้าแอ๊ดปลงและเข้มแข็งมากๆค่ะ ตอนลงมาข้างล่างดิฉันไม่ได้ฝากอะไรให้ป้าแอ๊ดเลยค่ะ เพราะ สามารถฝากของหรือเงินให้คนใดคนนึงในนั้น ดิฉันรู้ว่าป้าแอ๊ดแกยังมีใครมาหาอยู่ตลอด ดิฉันเลยฝากของให้ป้าช้อนกับเงิน1000บาท ไว้ ของที่ขายที่ญาติสามารถซื้อให้ไม่ว่าจะ เป็นพวกของกินหรือของใช้จะเป็นของดีๆทั้งนั้นค่ะ ดิฉันฝากพวกไก่ย่าง ขนม แล้วก็ของบำรุงไป อ่อ แล้วก็อีกเรื่องนึงคือ เราไม่สามารถเรียกป้าช้อนออกมาได้หรือเยี่ยมแกได้ค่ะ ถ้าไม่ใช่ญาติ อยู่ๆจะไปบอกชื่อขอเยี่ยมไม่ได้ค่ะ แต่ฝากของเข้าไปได้ แต่ในกรณีของป้าแอ๊ดดิฉันก็พยายามอยู่นานกว่าจะคุยกับ จนท ได้ ว่ามีเจตนาอย่างไรจึงขอเยี่ยมค่ะ ค่อนข้างยากเลยทีเดียว ส่วนเรื่องคดีความก็มีความคืบหน้าไปเยอะค่ะ เรามีหลักฐานหลายๆอย่าง ที่เชื่อว่าจะสู้ได้ค่ะเพราะเราไม่ผิด และได้ไปทำบุญมาแล้วค่ะ จริงๆมีเรื่องเกี่ยวกับประสบการที่ไปทำบุญ และดูดวงกับหมอดูท่านนึงอยากจะเล่า แต่ค่อนข้างยาวเลย ตอนนี้ดิฉันต้องพักผ่อนก่อน ถ้ามีโอกาสก้อยากจะเล่าสู่กันฟังค่ะ ขอบคุณทุกๆคนและกำลังใจจริงๆ กลับเข้ามาดูกระทูยังเป็นกีทู้แนะนำอยู่เลย เป็นครั้งแรกที่ดิฉันเข้ามาเขียนกระทู้ในนี้ก็รู้สึกว่า ในที่นี่ก็ยังมีกำลังใจ และคำแนะนำดีๆที่มอบให้ ค่ะ ถ้ามีคำถามอะไรทิ้งไว้ก่อนก็ได้นะคะ เดี๋ยวจะมาตอบค่ะ จากคุณ : Merlin จากคุณ : Zhounat เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 53 15:21:43

ความคิดเห็นที่ 16 เป็นกำลังใจให้นะครับ   เรื่องราวของคุณ เวลา48ชั่วโมง น่านำมาสร้างเป็นหนังได้เลยนะครับ จากคุณ : เหล่าทุ้ยน้อยคอยรัก (เหล่าทุ้ย555) เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 53 17:10:45

ความคิดเห็นที่ 17 เป็นปลื้มป้าแอ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.... .. . . . . . . .555+ จขกท. ผ่านเรื่องร้ายๆไปแล้ว.. ต่อไปนี้ ขอให้โชคดีตลอดไปนะครับ จากคุณ : คำเตือนอย่าเข้าใกล้คนน่ารัก เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 53 18:22:40

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณประสบการณ์ที่นำมาเล่าให้ฟังน่ะครับ เป็นอีกมุมหนึ่งที่ผมอาจจะไม่สามารถรู้ได้เลยถ้าไม่มีคุณจขกท.มาถ่ายทอดให้ฟัง จากคุณ : รถกระป๋องไฟฟ้า เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 53 23:33:19 A:1.46.241.197 X: TicketID:300910