นวนิยายคำกลอน ซอด้วงมุกไฟ ตอนที่ ๖
|
 |
. . . จบ พญาโศก สามชั้น เดี่ยวทางโอด
ทวนวางซอ กระทบโสตร ตนเองนั่น
เขามอง ซอด้วงมุกไฟ ไหวใจครัน
แล้วถอนใจ สั้น สั้น กับกล่องซอ
ครั้งสุดท้าย เมื่อบ่ายนี้ ที่ติวให้
ดนตรีไทย ที่ถี่ถ้วน ล้วนหนักหนอ
ครั้งสุดท้าย ที่ติวให้ อย่างไรคงพอ
ครั้งสุดท้าย ไม่เคยรอ แม้หัวใจ . . .
ทวนพูดคล่อง เฉพาะพร้อง วิชาการ
แต่หัวใจ ที่อ่อนหวาน เธอจำได้ไหม
เรื่องอื่น อื่น น้ำท่วมปาก ยากเหลือใจ
เขามีใคร ที่รักอยู่ ฉันรู้ความ
มองสบตา แก้วตาแล้ว แววตาอยากบอก
แต่ . . . บัดนี้ ฉัน คนนอก เธอคิดขาม
เมื่อก่อนนี้ . . . กว่า . . . สี่ปี . . . จงสิ้นความ
จักไม่ถาม จักไม่รอ ไม่ง้อเลย . . .
เวลานี้ ทวน รู้ทั่ว ทั้งหัวใจ
ว่าเธอรัก เพื่อนเราไง จึงได้เฉย
รักของเพื่อน จงเปนสุข อย่าทุกข์เลย
รัก . . . เก่า เก่า . . . ที่เราเคย . . . ควร จบกัน
แต่ก็อด รำลึกถึง ความเก่ามิได้ . . .
. . . . .
" กฤต . . . ดูนี่ไง . . . ซอของพี่ . . ." ท่าที มาดมั่น
ยังจำได้ ตั้งแต่ ปีหนึ่ง ซึ่งสำคัญ
มาอวดเธอนั้น . . . นี่ไงหนอ . . . ซ อ ด้ ว ง มุ ก ไ ฟ . . .
. . . เมื่อตอนนั้น ครั้นเพิ่งสอบได้ วิทยาลัยมา
ทวนคิดถึง กฤติกา จนใจไหว
จึงลงทุน หิ้วกล่องหนัง ไปวิทยาลัย
เพียงเพื่อได้ หิ้วกลับมา ต่อหน้าเธอ
ก็ที่โรง เรียนเก่า ของเขานี่แหละ
ทวนวางกล่อง ซอและ ง้างฝาเผยอ
อย่างโอ่อวด อย่างลวดลาย มาให้เจอ
ดูนะเออ ว่าในนี้ . . . นี่ . . . ซอโบราณ . . .
แก้ไขเมื่อ 29 ธ.ค. 53 00:08:46
| จากคุณ |
:
พจนารถ๓๒๒   
|
| เขียนเมื่อ |
:
29 ธ.ค. 53 00:07:25
|
|
|
| 
