นวนิยายคำกลอน ซอด้วงมุกไฟ ตอนที่ ๗
|
 |
*. . . เปนซอด้วง สีดำสนิท
สร้างด้วยไม้ มะเกลือประดิษฐ์ กรีดลายหวาน
ลูกแก้วบิด กลมกลึง ถึงปลายคาน
กระบอกกรุ เกล็ดงูผ่าน ขันหน้าซอ
. . . พราวทั้งคัน ด้วยมุกไฟ เปนสายรุ้ง
ลายเครือเถา ประจงจุ่ง จังหวะต่อ
คันชักเก็บ ลวดลาย คล้ายกรองทอ
เนื่องหนุนหน่อ กระหนกม้วน ล้วนงดงาม . . . *
. . . . .
กฤติกา ร้องเสียงดัง ". . . สวยจังค่ะ . . .
ของใครน่ะ พี่ทวน หนูควรถาม . . ."
". . .ของปู่พี่ ให้รางวัล ครั้นเมื่อยาม
ที่เดินตาม แนวของปู่ . . . ครู ดนตรีไทย . . ."
ปู่เคี่ยวเข็น ให้ต่อเพลง บรรเลงหนัก
ก็โชคดี ที่พี่รัก ดนตรีได้
พอจะสอบ ไปกราบปู่ ". . . กูจะดูใจ . . .
เอ็งคงมี หัวใจให้ ดนตรีไทยเรา . . ."
. . .
". . . พี่ทำได้ แล้วหนา กฤติกาเอ๋ย
พี่มิเคย ละเลย ดนตรีไทยเก่า . . ."
กฤติกาตอบ ทวนถึงอึ้ง ตรึงใจเรา
". . . กฤตก็เฝ้า คิดถึงพี่ นี้ไม่คลาย . . .
. . . ว่าเมื่อไร จะสอบเสร็จ สักทีหนอ
พี่หายไป ใจท้อ เหมือนแหนงหน่าย
ทั้งที่รู้ ดูหนังสือ แทบเปนตาย
ว่าไม่ง่าย กว่าจะได้ สอบจริง จริง
. . . กฤตเองก็ ทั้งรู้ แต่อยู่ไม่ไหว
ถ้าแทนได้ จะสอบไป ให้ทุกสิ่ง
ขอบางครั้ง มาหากันนิด จิตประวิง
เพราะคิดถึง . . . จริง จริง . . . นะ. . . พี่เอย . . . "
แก้ไขเมื่อ 29 ธ.ค. 53 20:38:04
| จากคุณ |
:
พจนารถ๓๒๒   
|
| เขียนเมื่อ |
:
29 ธ.ค. 53 19:33:14
|
|
|
| 
