นวนิยายคำกลอน ซอด้วงมุกไฟ ตอนที่ ๙
|
 |
". . . แต่พี่ให้ ยืมกลับไป ใช้ซ้อมนะ
จักได้แจ้ง กระจ่างจะ โดยทุกสิ่ง
อยากให้กฤต เป็น เพลงนี้ เพราะ พี่รักจริง . . ."
กฤติกา ยิ้ม นิ่ง นิ่ง แล้วรับซอ
". . . ได้ค่ะพี่ เพลงนี้ กฤตก็รัก . . ."
นายทวนทัก ". . . ไม่ใช่ เพลง บรรเลงต่อ "
แล้วอมยิ้ม เจ้าเล่ห์ เสดักคอ
". . . ที่พี่ว่า รักจริงหนอ . . . คือ กฤต ไง . . ."
กฤติกา หน้าแดง ด้วยแรงเขิน
ทำเมินเมิน แล้วค้อนขวับ เหมือนรับไม่ได้
แต่กลับหัน ไปซ่อนยิ้ม อิ่มหัวใจ
ช่างกระไร มาโจมจู่ ไม่รู้ตัว
". . . หนูไปก่อน ต้องพากเพียร เรียนพิเศษ. . ."
เธอหลบตา ทวนสังเกต จึงยิ้มหัว
". . . พี่พูดจริง นะคะนั่น อย่าหวั่นกลัว . . ."
เธอไหวหวั่น พลันระรัว . . . ถึงขั้วหัวใจ
. . . แค่มือที่ รับกล่องซอ ยังขอกระทบ
แค่ปลายนิ้ว ก็บรรจบ ถึงใจได้
กฤติกา แกล้งเมิน เดินแยกไป
นายทวนยิ้ม โบกมือให้ ใจตรึงตรา
ต่อจากนั้น จวบเวลา จะใกล้ค่ำ
นายทวนนึก แล้วขำ กระไรหนา
หลังจากคุย กับน้อง น้อง คล่องเจรจา
ยังได้มา ทักทายท่าน อาจารย์เดิม
ใช้เวลา ที่โรงเรียน อาเกียรณ์การ
อิ่มไปนาน ความคิดถึง ซึ่งสร้างเสริม
เดินเรื่อยเปื่อย ด้วยจิตต์ ลูกศิษย์เดิม
คล้ายกับเติม ความหลังเก่า ที่เรามี
แต่ . . . พอใกล้ ห้องดนตรีไทย ให้ชะงัก
ยินเสียงซอ คันชัก ระรัวถี่
นึกสงสัย ใครอยู่นั่น จนป่านนี้
ขอทักทาย สักที พี่น้องกัน
. . . เพลงจบลง พอดี ที่เดินถึง
ห้องดนตรี ที่ครั้งหนึ่ง เคยยึดมั่น
ด้วยศักดา ประกาศ องอาจครัน
เพราะเรานั้น เปนถึงขั้น ประธานชมรม
แต่ก็ต้อง หวิวหวาด บาดหัวอก
ดังนรก ไหลบ่า มาทับถม
ด้วยเห็นภาพ บาดตา บาดอารมณ์
เสมือนถูกคม มีดมา ผ่าหัวใจ
. . . เห็นหญิงชาย กำลังต่อ เพลงซอกัน
ผู้ชายนั้น ยิ้มร่า ท่าสดใส
แต่ฝ่ายหญิง เหมือนระคาง ฤๅหมางใจ
แทบขาดใจ เพราะจำไม่ผิด . . . นั่น . . . กฤติกา .
| จากคุณ |
:
พจนารถ๓๒๒   
|
| เขียนเมื่อ |
:
5 ม.ค. 54 18:38:57
|
|
|
| 
ใกล้จะตามทันแล้ว