นวนิยายคำกลอน ซอด้วงมุกไฟ ตอนที่ ๑๒
|
 |
. . . วันหนึ่ง ทวน เดินเอื่อยมา หน้าห้องดนตรี
พอกำลัง จักถึงที่ ต้องเงี่ยหู
ทางเครื่องสาย ลวดลายถ้วน ล้วนทางครู
เสียงซออู้ . . . นั่น . . . ชัยวัฒน์ ถนัดใจ
แต่ซอด้วง ที่ส่งเสียง เลี้ยงนำอยู่
หางเสียงแรก ยังไม่รู้ ใครที่ไหน
หากสำเนียง ช่างชัดนัก ประจักษ์นัย
จักเปนใคร . . . มิได้ดอก . . . อย่า . . . หลอกตัวเอง
คุ้นเหลือเกิน ว่าเสียง สำเนียงใครนั่น
ยังฟังกัน พอได้ ไม่ถึงกับเก่ง
แม้ ขัด ขัด เล็กน้อยหนา เวลาบรรเลง
แต่ยังเคร่ง พยายามใช้ ลูกไม้พราว
ชัยวัฒน์เห็น ทวนมานั่ง รีบวางซอ
" โชคดีหนอ วันนี้ สีซอกะสาว "
พลางบุ้ยใบ้ เจื้อยแจ้วไป ในเรื่องราว
". . . ยัยกฤตจ๋า คงถึงคราว เฉลยกัน . . .
. . . พี่ถามเธอ จริงจริงหนา อย่ามาหลอก
ที่เธอบอก เคยพากเพียร เรียนซอนั่น
ต่อเพลงพริ้ง เพริศพราย ในสามวัน
แล้ว นายนั่น หรือคะ พระอาจารย์เธอ . . ."
ทวนพับเพียบ กราบหิ้งพระ ประจำที่
แล้วกราบเศียร พระฤๅษี ที่มั่นเสมอ
หันกลับมา มองภาพใกล้ เหมือนไม่เคยเจอ
แต่ . . . สายตาเผลอ ส่งความนัย ให้กฤติกา
เสียงอธิบาย จากวิทยา ". . . คือว่าอย่างนี้
ก็กฤตเขา เซ้าซี้ มากหนักหนา
อยากเห็นห้อง ดนตรีไทย ใกล้ ใกล้ตา
อยากขึ้นมา ฟังเครื่องสาย สบายใจ . . .
. . . ถึงก็มา มาสีซอ กะนายวัฒน์
ด้วยเสียงใส แจ่มชัด ถนัดได้
คบกันมา สามปี นี่กระไร
ไม่รู้ว่า ดนตรีไทย เขาก็เป็น
ข้าเลยงง เป็นไง ไก่ตาแตก
ด้วยนึกแปลก มากเลย ไม่เคยเห็น
ถามว่าใคร สอนให้ จนเล่นเป็น
เขาตอบเหมือน พูดเล่น . . . ว่าเป็น . . . เอ็ง . . ."
วิทยา เหมือนรอฟัง คำตอบเพื่อน
ด้วยสายตา ย้ำเตือน จ้องเขม็ง
ทวนค่อยคลาย หายใจ มิให้เกร็ง
แล้วตอบว่า ". . . เขาเก่ง . . . นะ กฤติกา . . .
. . . จริง เพื่อนเอย เมื่อเลยกาล นานมานั้น
เรา "เคย" รู้จักกัน เมื่อนานหนักหนา . . ."
ทวนเน้นคำ พลางปราย สบสายตา
แต่เธอกลับ หลบเมินหน้า พาน้อยใจ
นายชัยวัฒน์ พูดเรื่อยไป โดยไม่รู้
" . . . ว่านั่นสิ จู่จู่ ขึ้นมาได้
เด็กพละ หยิบซอสี ดนตรีไทย
ฉันเซอร์ไพร้ส์ เธอยิ่ง จริง หนูเอย
อ้ายเราว่า สำเนียงซอ พอคุ้นถ้วน
แท้ก็ทาง อ้ายนายทวน ลอกมาเฉย
แต่ ยายกฤต ซอนี้หนา ไม่น่าคุ้นเคย
เธอเฉลย บ้างเถิดหนอ ซ้อมกับซอใคร . . ."
ทวนวางกล่อง แล้วเปิดฝา หยิบมามอบ
กฤติกาตอบ ". . . ขอบคุณค่ะ . . ." น้อมศีรษะไหว้
รับซอมา นั่งตรง บรรจงใจ
คือ ซ อ ด้ ว ง มุ ก ไ ฟ แต่ไรมา
* . . . เปลือกหอยมุก ที่ฝังใน แก่นไม้ดำ
ทอประกาย รุ้งล้ำ ระยับค่า
เหมือนแสงรุ้ง ที่ฉันท์ฉาย จาก ประกายตา*
กฤติกา ยิ้มนิด นิด แล้วกรีดซอ . . .
. . .
แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 54 11:25:29
| จากคุณ |
:
พจนารถ๓๒๒   
|
| เขียนเมื่อ |
:
8 ม.ค. 54 02:32:36
|
|
|
| 
