นวนิยายคำกลอน ซอด้วงมุกไฟ ตอนที่ ๑๓
|
 |
. . . ผู้ฟัง ทั้ง สามคน เหมือนมนตร์สะกด
เสียงซอด้วง สด สด บาดใจหนอ
ทวน ระวัง ฟังเสียง สำเนียงซอ
เหมือนเธอพ้อ . . . ถึงความเก่า เราเคย รัก
พญาโศก สามชั้น เดี่ยว ทางโอด
เปนเพลงโปรด เธอกับฉัน มั่นตระหนัก
เธอต้องการ บอกความนัย เยื่อใย . . . รัก
ฤๅเพราะความ เคย รู้จัก แต่ก่อนกาล
ซอด้วงกรีด เสียงสูง . . . เคยจูงมือ
เสียง ต่ำ พร่า . . . นั้นก็คือ คำถามขาน
คันชักระยิบ ถี่กระชั้น คิดถึงวันวาน
พอเพลงผ่าน ลงจบ . . . เพื่อนปรบมือ
เสียงปรบมือ หนักแน่น แม้นสามคน
กฤติกา ถอนใจตน หัวอกตื้อ
เบือนหน้าไป กรีดน้ำตา ทางขวามือ
หวลคิดรื้อ ความเก่าก่อน แล้วถอนใจ . . .
ชัยวัฒน์ชม ". . . ไม่เสียแรง แข็ง เอกพละ . . .
ประหลาดนะจ๊ะ ไม่น่า เปนไปได้
เมื่อตอน ข้อสอบออก เธอลอกใคร
เหตุไฉน วิชาดนตรี นี้ ได้ เกรด เอ . . ."
ทวนหันขวับ กลับมาถาม ความทันที
". . . จริงหรือนี่ ตรงกันหรือ ฤๅ กระเท่ห์ . . ."
". . . จริงค่ะพี่ . . ." เธอยิ้มให้ ไม่เกเร
ทวนสบตา กฤติกา . . . เส . . . กระดากอาย
. . . เพียงเท่านี้ พี่คงให้ หัวใจ ความรัก
แม้เนิ่นนาน พลันประจักษ์ ความรักได้
ให้ความรัก . . . กับคนที่รัก . . . อย่างเต็มหัวใจ . . .
อย่างสมคุณค่า ความรักไว้ . . . เนิ่นใจ . . . นานวัน . . .
แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 54 08:20:00
| จากคุณ |
:
พจนารถ๓๒๒   
|
| เขียนเมื่อ |
:
9 ม.ค. 54 08:18:34
|
|
|
| 
