นวนิยายคำกลอน ซอด้วงมุกไฟ ตอนที่ ๑๔
|
 |
. . . หลายปีผ่าน การงาน ทุกคนถ้วน มีจดหมาย ซองด่วน จากใครนั่น วิทยา เปิดอ่าน สะท้านพลัน จดหมายนั้น มาจากเพื่อน เตือนความจำ . . .
. . .
. . . วิทยา แล กฤติกา นะเพื่อนเอ๋ย เวลาผ่าน ล่วงเลย หลายฉนำ ฉันมิได้ ลืมเพื่อน มิเลือนคำ ไม่รู้ว่า จักจำ ฉันได้ไหม
ฉันชื่อ ทวน แปลว่าว่าส่วน ของซอด้วง มิได้พ่วง แปลว่าหอก จะบอกให้ ขณะที่เขียน จดหมาย สะบายใจ ฉันยังอยู่ บ้านเมืองไกล ณ ที่เดิม
ก็แม้จะ กันดารบ้าง ก็ยังอยู่ อยากเปนครู สอนดนตรี นี้ช่วยเสริม เด็กชนบท ยังต้องการ สานต่อเติม เพื่อการเพิ่ม ยกระดับ สำหรับจิตใจ
อยู่ตรงนี้ ดีใจ ไม่มีปัญหา สะบายใจ ยิ่งกว่า อยู่กรุงใกล้ ข้อสำคัญ ยังมิผ่าน แต่งงานกับใคร แลมิได้ คิดจักแต่ง ใจแข็งเลย
กฤติกา ได้งานหนา มหาวิทยาลัย พี่รู้ข่าว แสนดีใจ มิใช่เฉย สอนกีฬา เราถนัด ชัดจริงเอย วิชาเคย ตั้งแต่เรียน พากเพียรมา ข้างอ้ายวิทย์ ทำไม ไม่สอนหนังสือ ไปยึดถือ ซ้อมบอลไป ใจยังซ่าส์ รู้แหละเอ็ง เปนโค้ชดี มีลีลา ก็มิน่า ธนาคาร จ้างวานไว้
และพร้อมกับ จดหมาย ฉบับนี้ ฉันก็มี ของขวัญ นั้นมาให้ เมื่อตอนงาน แต่งงานนั้น ฉันไม่ได้ไป ก็ขออภัย คงไม่ว่า หนาเพื่อนรัก
แล้วช่วยเก็บ ของขวัญ ของฉันไว้ ไปมอบให้ ลูกด้วยนะ จะประจักษ์ บอกว่า ลุง มอบให้หลาน แต่นานนัก เปนของรัก ของลุงด้วย ช่วยดูแลกัน . . .
สุดท้ายนี้ ไม่มีอะไร จะบอกกล่าว เพียงขอให้ คู่บ่าวสาว รักกันมั่น จงกลมเกลียว หัวใจ ให้แก่กัน ตราบชั่วนิจ นิรันดร์ . . . ฉัน . . . ขอ อวยพร.
จากคุณ |
:
พจนารถ๓๒๒
|
เขียนเมื่อ |
:
10 ม.ค. 54 16:58:26
|
|
|
|