ความคิดเห็นที่ 1 เวลาสำหรับพวกเรามันช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว  เพราะพวกเราเป็นคนทำงานบนฟ้า เพื่อนฉันไม่ทันสังเกตพฤติกรรมของแม่เลย พวกเราก็เคยชินกับการที่มีแม่มานั่งเล่าเรื่อง พ่อให้ฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่า จวบจนเวลาผ่านไป เมื่อมารู้อีกที แม่มีอาการหลง ๆ ลืม ๆ แล้ว เพื่อนฉันได้พาแม่เข้ารับการรักษา แต่ด้วยวัย 81 โรคอัลไซเมอร์อาจจะเป็นโรคหนึ่งที่ถ้า เรารู้เร็ว ได้รับการรักษาเร็วก็จะช่วยได้มากกว่าที่รู้ช้าและได้รับการรักษาช้า แม่เพื่อนได้ รับการรักษามาหลายปีแล้ว สำหรับฉัน ฉันมองว่าแม่เริ่มป่วยด้วยอาการนี้เมื่อตอนที่พ่อจากไป วันที่ 30 บ้านหลังนี้เต็มไปด้วยทั้งคนแปลกหน้าและไม่แปลกหน้า  แต่ละคนมีหน้าที่คน ละอย่าง ๆ ไป  แม่ถูกพาไปอยู่บ้านเพื่อนบ้านติด ๆ กัน...............พวกเราจะบอกมา อย่างไรว่าลูกชายแม่ได้จากไปแล้วคือสิ่งที่ติดอยู่ในหัวของเราทุกคน เพื่อนฉันมีเพื่อนรักเยอะ แต่ละคนก็มีหน้าที่ต่าง ๆ กันออกไป เพื่อนฉันทำอะไรไม่ถูกได้ แต่ร้องไห้และพยายามตั้งสติให้ได้เร็วที่สุด เพื่อนฉันได้เจอน้องชายเป็นครั้งสุดท้ายเมื่อคืนวันที่ 28  วันรุ่งขึ้น เพื่อนฉันไปทำงาน ตามปรกติ  รุ่งขึ้นวันที่ 30 เมื่อเพื่อนได้ตื่นนอนและเปิดประตูห้องออกมา สิ่งแรกที่สัมผัส ได้คือกลิ่นที่ส่งไปทั่วบ้าน เพื่อนฉันได้คุยกับแม่บ้านว่าได้กลิ่นไหม กลิ่นเหมือนหนูตาย แม่บ้านตอบหนูไม่ได้กลิ่นอะไร เพื่อนฉันยังเข้าใจว่าเป็นกลิ่นของหนูตาย และได้ขับรถ ออกจากบ้านไปพร้อมแม่  เพื่อไปจ่ายตลาด  โดยที่ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ระหว่างทางขากลับ เพื่อนฉันได้โทรคุยกับรุ่นพี่เรื่องกลิ่นหนูตาย คุยกันไปคุยกันมา รุ่นพี่ ได้บอกว่ากลับไปให้ไปเคาะบอกน้องชาย เพื่อนฉันกลับเข้าบ้านใกล้เที่ยงแล้ว เคาะห้องน้องชายไม่มีเสียงตอบ รถไม่อยู่ แอร์ไม่ ได้เปิด ยิ่งปักใจว่าน้องไม่ได้กลับบ้าน แต่กลิ่นที่มันส่งมาเริ่มรุนแรงขึ้นเพราะใกล้เข้าสู่เที่ยงวัน  ทำให้รุ่นพี่คนนั้นแนะนำให้ไป ปีนดูที่หน้าต่างห้องนอน เพื่อนฉันแง้มหน้าต่างออกมาได้ พยายามเอามือล้วงเข้าไป แหวกผ้าม่านด้วยความลำบากเนื่องจากห้องนอนอยู่ชั้นล่างและติดเหล็กดัด  จนกระทั่ง ได้เห็นน้องอยู่ที่พื้น เพื่อนโทรหา 191 ไม่มีใครรับสายเลยโทร 1669 กู้ชีพนเรนธร  แต่มันสายไปแล้ว สาย ไปเป็นวัน  เป็นสองวัน เพราะหลังจากที่เจ้าหน้าที่สามารถเข้าไปถึงตัวได้ สภาพน้อง เพื่อนไม่ได้อยู่ในสภาพที่ปรกติแล้ว ตำรวจสันนิษฐานว่าเสียชีวิตหลังจากที่กลับมาบ้าน ได้ไม่นาน เพราะมีเบอร์ miss call ขึ้นอยู่เป็นสิบ ๆ สาย เพื่อนฉันเสียใจมาก เราทุกคนได้แต่ปลอบว่าน้องไปสบายแล้ว ส่วนผลของการเสียชีวิต ทางนิติเวชแจ้งว่าระบบหายใจล้มเหลว ซึ่งจะต้องใช้เวลาจากนี้ไปอีก 45 วัน ถึงจะทราบ ว่าเสียชีวิตเพราะเหตุใด จากคุณ : ขอพบในฝัน เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 23:48:25

ความคิดเห็นที่ 2 การเสียชีวิตภายในบ้านโดยที่ไม่มีใครรู้  กลิ่นตลบอบอวลไปทั้งบ้าน เจ้าหน้าที่ตำรวจ กลับไปแล้ว เจ้าหน้าที่หน่วยปอเต๊กตึ้งยังคงอยู่อีกหลายคนทีเดียว เราจะทำอย่างไรไม่ ให้แม่รู้ คือสิ่งเดียวที่ทุกคนเป็นกังวล ของในห้องทุกอย่าง ทุกชิ้นได้ถูกรื้ออกมาบริจาค โดยทางมูลนิธิเป็นผู้ติดต่อให้มารับไป ทันที เพื่อน ๆ ต่างช่วยกันคิดว่าต้องทำอะไร เตรียมอะไร เรื่องทางวัด พิธีสวดต้องถูก เลื่อนไปเป็นวันที่ 2 เนื่องจากติดปีใหม่ ฉันรื้อลิ้นชักที่นำออกมาจากห้องงโดยเจ้าหน้าที่ เพื่อที่จะเก็บของสำคัญเอาไว้ ทุกอย่างถูกบริจาคหมด ห้องถูกล้างพร้อมแซะพื้นปาร์เก้ บางส่วนออก ทุกคนต่างระดมทั้งกำลังแรงและกำลังสมอง ด้วยน้องเพื่อนเป็นข้าราชการ ฉันได้ถอดยศ เก็บยศ เตรียมไว้พร้อมเสื้อผ้าบางชิ้น แม่บ้านและเพื่อนบ้านเริ่มดึงแม่ไว้ไม่อยู่แล้ว เจ้าหน้าที่มูลนิธิใกล้เสร็จงานแล้ว ทุกอย่างต้องกลับคืนสู่สภาพปรกติก่อนที่แม่จะเข้ามา เพราะเราไม่รู้ได้เลยว่าเหตุการณ์ตอนที่ทางเจ้าหน้าที่เขางัดห้อง แม่จำได้มากแค่ไหน แม่เห็นและแม่เป็นคนวิ่งไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนบ้าน ในขณะที่เพื่อนฉัน shock ทำอะไรไม่ถูก ฉันและเพื่อนรีบกวาดบ้าน ถูบ้าน ในขณะที่เพื่อน ๆ คนอื่นไปคอยประวิงเวลาคุยกับแม่ อยู่หน้าบ้าน ไม้ถูพื้น กระป๋องน้ำถูกโยนออกไปทางหลังบ้านทันทีที่แม่ก้าวเข้ามาในบ้าน พวกเราทุกคนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จากคุณ : ขอพบในฝัน เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 23:50:18

ความคิดเห็นที่ 3 วันที่ 31 เมื่อฉันตื่นขึ้น สิ่งเดียวที่นึกถึงได้คือเพื่อนและแม่  ฉันขับรถไปนั่งคุยพร้อมของ ขวัญปีใหม่ที่ถือติดตัวไปอวยพรแม่ เพื่อนอีกสอง สามคนตามมา เมื่ออยู่ต่อหน้าแม่ เราทุกคนคุยกันปรกติ เมื่อลับหลังแม่ เราทุกคนต่างใช้สมอง.... แม่ยังไม่รู้                                                   ในภาวะที่ต้องใช้ความคิด เพื่อนฉันนั่งเป็นเพื่อนแม่ทานข้าวเย็นอย่างปรกติ ส่วนฉันและ เพื่อนอีกสองคนได้แต่ใช้ความคิด และได้ผลสรุปออกมาว่า ให้แก้ไขปัญหาทุกอย่างเป็น เปราะ ๆ ไป ต่างคนต่างอยู่คนละมุม ฉันกับกรรไกรเล็ก ๆ เดินตัดใบไม้แห้งออกจากลำต้น ส่วนเพื่อน ฉันเดินเด็ดใบต้นมะลิเพื่อให้มันแตกยอด ในขณะที่ทางเลือกของเพื่อนอีกคนคือการ ออกแรงพรวนดิน ท้องฟ้ามืดแล้ว เราต่างพากันเดินเข้าบ้าน แม่ขึ้นไปอาบน้ำแล้ว แต่ยังคงเดินขึ้น เดินลง มาดูว่าหน้าต่างทุกบานถูกปิดหรือยัง ฉันและเพื่อนถูกบังคับให้ทานข้าวทั้ง ๆ ที่เราต่างก็ทานกันไม่ลง แต่ด้วยห่วงเพื่อน เรา เลยฝืนทานกัน แม่ลงมาอีกแล้ว พร้อมกับคำถามที่พวกเรากลัวมากที่สุด น้องไปไหน น้องกลับมาหรือยัง เพื่อนฉันตั้งท่าจะร้องไห้อีกแล้ว ฉันและเพื่อนคนหนึ่งจึงเดินเข้าไป หาแม่ อ๋อ....ปีใหม่ค่ะ แม่...........ยังไม่กลับ ในขณะที่เพื่อนของฉันเดินออกไปนั่งอยู่หน้าบ้านและร้องไห้อยู่คนเดียว แม่เดินไปหยิบโทรศัพท์พร้อมกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ที่ถืออยู่ในมือ ในกระดาษแผ่นนั้นมี เบอร์อยู่สองเบอร์คือเบอร์เพื่อนฉันและเบอร์น้องชายเพื่อน  แม่เริ่มกดโทรออกครั้งแล้ว ครั้งเล่า  ทำไมมันไม่มีเสียง  แม่ส่งให้ฉันกดบ้าง  ฉันกดเบอร์มั่ว พร้อมกับบอกว่าสงสัย โทรศัพท์คงจะเสียมั้งคะคุณแม่  แม่ส่งโทรศัพท์ให้เพื่อนฉันอีกคน ทุกคนต่างบอกว่า โทรศัพท์เสียค่ะแม่ ปีใหม่ค่ะแม่ แม่กดโทรศัพท์ตามหาลูกชายอยู่ครึ่งชั่วโมง  จนฉัน ต้องบอกแม่ว่า  คุณแม่นอนกี่โมง  แม่บอกฉันว่าสองทุ่ม ฉันบอกแม่ว่านี่สองทุ่มแล้วนะ คะ  คุณแม่ขึ้นไปนอนก่อนเลยเพราะวันนี้ปีใหม่...............คงยังไม่กลับบ้าน ฉันเดินออกไปหาเพื่อน เพื่อนฉันร้องไห้ใหญ่ จะทำอย่างไร จะบอกแม่อย่างไร จะบอก แม่แบบไหน พวกเราหลาย ๆคนได้บทสรุปตั้งแต่วันที่ 30 แล้วว่า จะบอกแม่วันที่ 2 ก่อน พิธีสวดพระ  ซึ่งจะมีขึ้นในวันที่ 2  3  4  และเผาในวันที่ 5 จู่ ๆ ฉันก็นึกขึ้นมาได้ว่า ตอนที่บอกแม่พวกเราต้องอยู่กันครบทุกคนเพราะไม่รู้ได้ว่าจะ เกิดอะไรขึ้น และพร้อมกันนั้น ฉันก็โพล่งออกไปว่าต้องมีพยาบาลมา stand by ไว้ ด้วย.......ประโยคนั้นเหมือนทำให้พวกเราสาม สี่ คนได้สติ คนที่จะต้องมา stand by ด้วยควรจะเป็นหมอของแม่ จากคุณ : ขอพบในฝัน เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 23:53:11

ความคิดเห็นที่ 4 เพื่อนฉันรีบโทรหาหมอทันที และได้บทสรุปจากหมอที่ทำให้ทุกอย่างคลายความตึง เครียดลงทันที หมอบอกเพื่อนฉันว่าไม่ให้บอกแม่โดยเด็ดขาด เพราะเดี๋ยวแม่ shock และอาจจะทำร้าย ตัวเอง ปัญหาที่ทุกคนหนักใจเหมือนถูกยกออกไปจากอก เพื่อนฉันเริ่มสบายใจขึ้น  เราทุกคนต่างสบายใจขึ้นและต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน เมื่อตอนที่หลาย ๆ คนกำลังมีความสุขกับการส่งท้ายปีเก่า ต้อนรับปีใหม่ รุ่งขึ้นวันที่ 1 ของปีใหม่ ฉันไม่ได้ทำอะไร  และที่บ้านฉันก็ไม่ได้ทำอะไรด้วยทุกคนใน ครอบครัวก็ต่างเสียใจกับการจากไปของน้องเพื่อนฉันเช่นกัน ฉันโทรหาเพื่อน เพือ่นบอกให้ฉันพักผ่อนเพราะต่างก็รู้ดีเรื่องสุขภาพของฉัน เข้าวันที่ 2 เพื่อนคนหนึ่งโทรมาปลุกฉันแต่เช้า แผนทุกอย่างที่วางไว้ต้องเปลี่ยนแปลง ตลอดเวลา ฉันซึ่งถูกกำหนดไว้ว่าจะต้องพาแม่ออกจากบ้านก่อนหน้าที่พระจะมาทำพิธี เชิญดวงวิญญาณ ถูกสลับตัวกับเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่ง เป็นเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่งเป็นคนพาแม่ ไปเดินห้างแทน แม่จะห่วงโน่น ห่วงนี่จะขอกลับบ้านอย่างเดียว พระท่านก็ยังไม่มา โทรไปวัด ลูกศิษย์วัด บอกหลวงพี่ฉันท์เพลอยู่ เมื่อหลวงพี่มาถึง  ห้องน้องเพื่อนฉันจึงถูกเปิดออกขึ้นเป็นครั้งแรก พวกเราหลายคนต้อง เข้าไปอยู่ในห้องและจุดธูปคนละดอก เพื่อสวดมนต์และขออโหสิกรรมแก่ดวงวิญญาณ พร้อมทั้งอุทิศส่วนกุศลให้ด้วย หลังจากนั้นหลวงพี่ให้พวกเราทุกคนออกไปนอกห้อง  พร้อมทั้งเปิดทางให้ดวงวิญญาณ ออกไปได้  ฉันนั่งหลับตาปี๋เพื่อจะส่งข้อความในใจของฉันไปยังน้องของเพื่อน เพื่อนฉันหลายคนไม่ได้หลับตา เพื่อน ๆ บอกว่าเห็นเป็นควันธูปลอยออกไปทางหน้าบ้าน หลังจากนั้นหลวงพี่ก็พรมน้ำมนต์ในห้องและอีกที่คือที่รถ หลวงพี่ถามเพื่อนฉันว่าจะส่งน้องไปเกิดไหม ทุกคนขอให้ส่งน้องไปเกิดแล้วหลวงพี่ก็ บอกว่าไม่อยู่แล้ว ส่งไปเกิดแล้ว เมื่อพิธีทางพระที่บ้านจบลง พวกเราทุกคนก็อัดกันไปในรถคันเดียวเพื่อไปขอโทษที่ทำ ให้แม่รอ แม่คง งง งง ทำไมถึงอยู่กันเยอะขนาดนี้ ต่างคนต่างชวนคุยเรื่องโน้น เรื่องนี้ ไปเรื่อย ๆ เพียงเพื่อที่จะบอกว่า วันนี้ลูกแม่...เพื่อนฉัน...จะต้องไปทำงาน เรากลับไปบ้านและเพื่อน ฉันก็เปลี่ยนชุดเป็นชุดทำงาน และแล้วฉันก็บอกลาแม่ ว่าเพื่อนไปทำงานแล้วฉันขอตัวด้วย แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 54 00:19:58 จากคุณ : ขอพบในฝัน เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 23:57:10

ความคิดเห็นที่ 5 ฉันและเพื่อนอีกสองสามคนต้องไปที่นิติเวช รพ.ตำรวจ เพื่อไปรับศพออก เพื่อไปทำพิธี สวดพระอภิธรรม ซึ่งจะมีขึ้นเป็นวันแรก พวกเราไปถึงที่นิติเวชแล้ว ทางเจ้าหน้าที่บอกว่าศพเยอะเพราะปิดช่วงปีใหม่  ฉันและ เพื่อนไปเคยได้รับข้อมูลอื่น ๆ จกทางเจ้าหน้าที่เลยว่าเราจะต้องไปพบกับอะไร ฉันอ่านเอกสารเรียบร้อยและหันไปบอกเพื่อนว่า ก่อนจะรับศพออกต้องไปชี้ตัว ถ้าเพื่อน ไม่ไหว ฉันกับเพื่อนอีกคนจะเข้าไปเอง เพื่อนฉันบอกว่าไหวเราสี่คนจึงเดินตามเจ้าหน้าที่ไป โดยที่ไม่รู้เลยสักนิดว่าจะต้องเจอ กับอะไร พนักงานจูงมือเพื่อนฉันไปโดยมีฉันเดินตาม  ตามติดมาด้วยเพื่อนอีกสองคน กลิ่นอันไม่พึงประสงค์เริ่มโชยมา ฉันรีบหยิบยาขึ้นดม และทันทีที่เลี้ยวข้างมุมตึก ฉัน ต้องหันหน้าหนีภาพที่ได้เห็น ไม่รู้กี่สิบคน ร่างที่มีบาดแผลเหวอะหวะ ฉันหันหน้ากลับไป ไม่ทัน  แต่ก็ทันที่ติดตาหนึ่งร่างซึ่งไร้วิญญาณ ฉันคาดคะเนว่าน่าจะเกือบร้อย ไม่มีผ้า คลุม ไม่มีฉากกั้น เมื่อเดินผ่านพ้นตรงนั้นไปได้ ก็จะมาถึงห้องอีกห้องหนึ่ง พนง เลื่อนตู้ออก และถามเพื่อน ฉันว่าจำได้ไหม เพื่อนฉันหันมาทางฉันและถามฉันว่าจำได้ไหม พวกเรา สามคนจำร่าง ของน้องไม่ได้เลย  เพราะเนื่องจากน้องเสียชีวิตตั้งแต่วันที 28 และเพื่อนฉันมาเจอวันที่ 30 ทำให้ จนท ไม่สามารถฉีดยาให้กับร่างน้องได้ ร่างน้องดำสนิท เส้นผมไม่เห็น เหมือนถูกโบกด้วยปูนซีเมนต์สีดำทั้งตัว ไม่ได้น่ากลัวเลย แต่ทำให้ได้ปลง พนง ยังต้องการคำยืนยันว่าจำได้ไหม จะให้ถามอีกกี่ครั้งก็คงไม่มีใครที่สามารถบอกว่า จำได้  จนกระทั่ง พนง. เปิดริมฝีปากของน้อง และให้เพื่อนฉันดูจากฟัน เพื่อนฉันก็ยังจำ ไม่ได้ พนง. จึงเปิดให้เห็นทั้งฟันบน ฟันล่าง  เพื่อนฉันจึงตอบว่า คงใช่มั้ง พวกเราทุกคนออกจากบ้านแม่มาด้วยชุดธรรมดาเพื่อไม่ให้แม่สงสัย  และหลังจากนั้นก็ ตรงไปที่วัดเพื่อจัดการสิ่งที่ขาด ที่เหลือ เพื่อน ๆ ของน้อง เพื่อน ๆ ของพี่เริ่มทยอยมากันแล้ว รวมทั้งแม่และครอบครัวของฉัน คนเดียวที่สำคัญที่สุดของลูกเท่านั้นที่ไม่ได้มา นั่นคือแม่ของเพื่อน จากคุณ : ขอพบในฝัน เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 23:59:47

ความคิดเห็นที่ 6 คุณฝัน...เรื่องจริงหรือเปล่าคะ..... จากคุณ : ฟ้ากมล เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 00:03:12

ความคิดเห็นที่ 7 เวลาสวดสามวัน เผาวันที่ 5 มันช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว น้องของเพื่อนฉันมีเพื่อนมาลามากมาย  ซึ่งพวกเราไม่เคยรู้เลย พิธีพระราชทานเพลิงได้เสร็จสิ้นลง. รุ่งขึ้นวันที่ 6 พวกเรานัดกันที่วัดเพื่อไปเก็บอัตฐิและลอยอังคาร  เพื่อนฉันติดต่อกอง ตำรวจน้ำ ปากน้ำ เราออกกันแต่เช้าและถึงบ้านเพื่อนฉันตอนหลังเที่ยง แม่โผล่หน้ามายิ้มรับด้วยดีใจที่เห็นลูกกลับบ้านเร็วกว่าปรกติ แม่ยังไม่รู้และคงไม่มีวันได้รู้ อาจจะมีสักวันที่แม่อาจจะคลิกขึ้นมาและถามหาลูกชาย แต่คำตอบที่เราได้มาจากหมอก็ คือ อ้าว แม่ก็น้องไป ตจว. บ้าง ตปท. บ้าง เมื่อวันที่ 8 เพื่อนคนหนึ่งได้โทรมาชวนฉันไปเป็นเพื่อน เนื่องจากยาแม่หมด แม่เริ่มหงุด หงิด ซึ่งหมอของแม่บอกว่า อาการของแม่ขาดยาไม่ได้ เมื่อแม่อยู่กับหมอ แมจะชวนคุย หรือถามคำถามที่ซ้ำ ๆ กัน จนหมอบอกแม่ว่า จำไม่ได้ไม่เป็นไรแม่ ให้คนอื่นเขาจำ ทุกวันนี้แม่ก็จำชื่อฉันได้บ้าง ไม่ได้บ้าง ส่วนใหญ่จะไม่ได้  แม่เคยชี้ไปที่เพือ่นฉันแล้ว ถามว่า....ใช่ลูกแม่ไหม เมื่อไม่กี่วันมานี้เอง หมอบอกว่าอีกสักหกเดือน แม่อาจจะจำชื่อลูกตัวเอง หรือจำลูกตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำไป ซึ่งเป็นเรื่องที่เพื่อนฉันจะต้องทำใจให้ได้ เพื่อนฉันพูดว่าอย่างน้อยให้จำว่าเป็นลูกได้บ้างก็ยังดี เรื่องที่ฉันเล่ามานี้เป็นเรื่องที่ฉันตัดสินใจอยู่นานว่าจะโพสลงให้เพื่อน ๆ ใน รสก ได้อ่าน เป็นการเหมาะสมหรือไม่ สิ่งหนึ่งที่ฉันอยากจะสื่อออกมาฉันไม่สามารถเรียบเรียงออกมาเป็นคำพูดที่สวยหรู ฉันขอทิ้งท้ายด้วยประโยคที่ว่า คุณคิดว่าคุณดูแลคนใกล้ชิดดีพอหรือยัง  ถ้ายังคุณยังมี เวลาที่จะกลับไปดูแลคนใกล้ชิดของคุณนะคะ เกิด  แก่  เจ็บ  ตาย  เป็นเรื่องธรรมดาที่ทุกคนล้วนหนีไม่พ้น ร่างกายเรา เราดูแลมันดีพอหรือยัง เราเอาใจใส่คนข้าง ๆ เพียงพอหรือไม่ เพราะสำหรับเพื่อนของฉัน ฉันว่าเขาทำสุดความสามารถของเขาแล้ว จากคุณ : ขอพบในฝัน เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 00:03:18

ความคิดเห็นที่ 8 เรื่องจริงค่ะ คุณ ฟ้ากมล เป็นการส่งท้ายปีเก่า ต้อนรับปีใหม่ที่เศร้ามาก จากคุณ : ขอพบในฝัน เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 00:04:56

ความคิดเห็นที่ 9 เศร้ามาก  ครับพี่ จากคุณ : ไฟลามทุ่ง เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 00:18:30

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้วหดหู่มากครับ ขอให้เขาไปสู่สุขคติครับ จากคุณ : ธุลีล่องลม เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 00:19:34

ความคิดเห็นที่ 11 คุณฝัน..คะ  เกิด  แก่  เจ็บ  ตาย  เป็นเรื่องธรรมดาที่ทุกคนล้วนหนีไม่พ้น  เป็นสัจธรรม หลายคนอยากหลุดพ้นจากคำเหล่านี้   แต่เป็นไปไม่ได้นะคะ... จากคุณ : ฟ้ากมล เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 00:44:46

ความคิดเห็นที่ 12 คุณฝัน..คะ  เกิด  แก่  เจ็บ  ตาย  เป็นเรื่องธรรมดาที่ทุกคนล้วนหนีไม่พ้น  เป็นสัจธรรม หลายคนอยากหลุดพ้นจากคำเหล่านี้   แต่เป็นไปไม่ได้นะคะ... จากคุณ : ฟ้ากมล ............................................................................................................. เห็นด้วยค่ะ แต่เรื่องนี้เกิดขึ้นกับคนใกล้ตัว มันก็อดที่จะเศร้าไม่ได้ คนจากไปแล้วไม่รู้เจ็บ รู้ร้อน หนาวหรือทุกข์ สุข มีแต่คนเป็นที่ยังรู้สึกถึงความสูญเสีย จากคุณ : ขอพบในฝัน เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 01:02:50

ความคิดเห็นที่ 13 ใช่จ้า น้องเป็ดน้อย ไฟลามทุ่ง แต่พี่พ้นแล้วเรื่องเศร้า ๆ ห่วงแต่เพื่อนและแม่   จากคุณ : ขอพบในฝัน เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 01:04:43

ความคิดเห็นที่ 14 ฮื่อ...........ค่ะ ลุงเหน่ง แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 54 02:14:43 จากคุณ : ขอพบในฝัน เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 01:05:52

ความคิดเห็นที่ 15              เริ่มอ่านด้วยความซาบซึ้งใจในคำว่า..เพื่อน..              ของคุณขอพบในฝันและเพื่อนที่มีต่อกัน              พออ่านต่อๆไปขอบอกว่าอ่านด้วยความทรมานใจค่ะ              สงสารคุณแม่และเพื่อนคุณจังค่ะ, ขอส่งความปรารถนาดี              และขอให้หมดทุกข์หมดโศกตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปนะคะ                                                                              ...... จากคุณ : หนูออน (Oncidium.) เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 03:26:26

ความคิดเห็นที่ 16 อะไรที่ผ่านไปแล้ว แก้ไขให้กลับคืนมาไม่ได้ ไม่อยากนึกถึงตอนแม่จำลูกไม่ได้ ไม่ต่างอะไรกับตายจากกันทั้งเป็นๆ สงสารเพื่อนคุณฝันค่ะ ~ จากคุณ : ป้าหนาสองนิ้ว เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 04:08:55

ความคิดเห็นที่ 17 มีรัก... ย่อมมีจาก.... ท่านที่จากไป ขอจงสู่ "สุคติ" ท่านที่ยังอยู่...ขอให้เข้มแข็ง นะครับ จากคุณ : นฤรัตน์ เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 05:40:22

ความคิดเห็นที่ 18 โหวตและเก็บไว้คลังกระทู้ครับ ... จากคุณ : Resource of life เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 08:00:58

ความคิดเห็นที่ 19 ไม่มีอะไรทุกข์ใจ...เท่ากับพรัดพราก จากบุคคล อันเป็นที่รัก ไม่ว่า..จากเป็น ..รึ จากตาย..... นี่คงเป็น เหตุผล ความเศร้า และหมดแรง.. ที่พี่ฝัน.โพสท์ไว้ เมื่อวันสิ้นปี.. ขอแสดง..ความ.เสียใจ กับเพื่อน พี่ฝันนะคะ.... จากคุณ : ยายภูธร เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 08:12:34

ความคิดเห็นที่ 20 จากคุณ : KaNKaMoN เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 08:38:02

ความคิดเห็นที่ 21 การเกิด การตาย การพลัดพราก เป็นธรรมดาก็จริง แต่เรื่องที่เล่านั้น มันยิ่งกว่าความเป็นธรรมดา ไม่มีใครจะตั้งสติได้ แต่เมื่อผ่านไปแล้ว ก็ขอให้ทุกท่านคลายความทุกข์ลงได้ ในเวลาอันสมควรครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 08:42:08

ความคิดเห็นที่ 22 จากคุณ : รัตน์แปลว่าแก้ว เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 08:54:18

ความคิดเห็นที่ 23 ท่านที่จากไป ขอให้สู่สุคติ ท่านที่ยังอยู่   ขอให้เข้มแข็ง ให้ผ่านพ้นวิบากนี้ สัมพันธภาพที่แนบแน่นในกลุ่มเพื่อนได้ช่วยบรรเทาวิกฤต จากคุณ : มาคบบัณฑิต (มาคบบัณฑิต) เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 09:00:22

ความคิดเห็นที่ 24 จากคุณ : สายลม...แห่งรัก~PKT~ เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 09:08:23

ความคิดเห็นที่ 25 เศร้ามากค่ะ คุณฝัน จากคุณ : samranjai เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 09:53:41

ความคิดเห็นที่ 26     จากคุณ : รวมการเฉพาะกิจ เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 10:11:44

ความคิดเห็นที่ 27 ขอแสดงความเสียใจกับเพื่อนคุณด้วยค่ะ แต่ซาบซึ้งกับมิตรภาพของกลุ่มเพื่อนคุณขอพบในฝันค่ะ จากคุณ : nongkun (น้องกุน) เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 10:12:09

ความคิดเห็นที่ 28 อ่านแล้ว เศร้าใจตาม จขกท ค่ะ ขอให้ผู้จากไป ไปสู่สุคตินะคะ ส่วนคนที่ยังมีชีวิตอยู่ก็ต้องสู้ต่อไปค่ะ... จากคุณ : G (กี่คำรัก..ก็ไม่เท่าที่ใจรู้สึก) เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 10:19:35

ความคิดเห็นที่ 29 ขอแสดงความเสียใจกับเพื่อนคุณฝันด้วยครับ จากคุณ : himark เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 10:50:21

ความคิดเห็นที่ 30 ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ คุณพี่ฝัน จากคุณ : siansian (siansian) เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 12:02:47

ความคิดเห็นที่ 31 ขอขอบคุณคุณพี่ฝันที่กรุณาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้น คำว่า ดูแลคนข้างๆดีพอหรือยัง ทำให้ผมต้องบทวนบทบาทของตัวเองมากขึ้น และขอแสดงความเสียใจต่อครอบครัวเพื่อนคุณพี่ฝันมา ณ ที่นี้ด้วย จากคุณ : Gee Dai เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 12:10:46

ความคิดเห็นที่ 32 สวัสดีค่ะและขอขอบพระคุณทุกกำลังใจที่มีให้เพื่อนและแม่เพื่อน คำพูดคำหนึ่งที่ติดปากเพื่อนก็คือ ถ้างานนี้ไม่ได้เพื่อนช่วย ....คงแย่แน่ เพื่อน ๆ ที่ช่วยกันแก้ปัญหาเป็นเปราะ ๆ ไป หลังจากที่วันแรก ทุกอย่างเป็นการทำงาน ไปอย่างเร่งรีบ ต่างคนต่างแยกแยะที่จะไม่เข้าไปทำอะไรที่ซ้ำกัน โดยที่ไม่ต้องนัดแนะ อาจจะมีการปรึกษากันบ้าง แต่เมื่ออยู่กันหลายคนก็ออกมาหลายความคิดเห็น  ทำให้ เพื่อนฝันสับสนและเริ่มที่จะตั้งรับไม่ได้ แม่คือส่วนหนึ่งที่สำคัญที่สุด แม่คือจุดหนึ่งที่ทุกคนเป็นห่วง แม่คือแม่คือเพื่อนคือทุกสิ่งที่เพื่อนฝันเหลืออยู่ ส่วนหนึ่งที่ฝันลืมเล่าไปก็คือ ช่วงที่ลอยอังคารค่ะ เราโชคดีที่เพื่อนคนหนึ่งติดต่อกองตำรวจน้ำได้ เมื่อไปถึงน้อง ๆ ตำรวจน้ำออกมาต้อนรับและพาลงเรือลำใหญ่ ที่ฝันก็ไม่เคยขึ้น เรือ แล่นออกไปถึงปากอ่าวที่ปากน้ำ และทางเขาก็เริ่มให้เราจุดธูปคนละดอก เพื่อนฝันเริ่ม แกะผ้าที่ห่อรุ้งไว้ ลงนั่งกับพื้นเรือ ส่วนฉันและเพื่อน ๆ เริ่มโรยดอกไม้ที่เตรียมมาเอง และที่กองตำรวจน้ำเตรียมไว้ให้ เพื่อนปล่อยรุ้งลงน้ำแล้ว พวกเราต่างพากันโรยดอกไม้ เรือถูกติดเครื่องขึ้นมา และหันทิศเพื่อมุ่งกลับไปสู่ท่า ภาพนั้นยังคงติดตาฝันและเพื่อน ๆ ดอกไม้สวยอยู่บนผิวน้ำเป็นทางยาว และในขณะนั้นเองลมวูบมาอย่างแรง ฉันสัมผัสได้ ถึงความเย็น เพื่อนฉันได้ทำหน้าที่ของคำว่าพี่เสร็จสิ้นแล้ว วันนี้ วันที่ 11 เป็นวันแรกที่เพื่อนฉันจะต้องกลับไปทำงาน ฉันดีใจ เพราะการได้ทำงาน อันเป็นงานที่รักคงจะช่วยเยียวยาความเจ็บช้ำที่เกิดขึ้นไปได้ไม่มากก็น้อย จากคุณ : ขอพบในฝัน เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 12:36:20

ความคิดเห็นที่ 33 อ่านแล้วก็น้ำตาไหล..ขอให้น้องไปสู่สุขติ  ...ขอให้เพื่อนคุณฝันเข็มแข็งไวๆนะค่ะ คุณฝันเป็นเพื่อนที่ดีมากๆเลยค่ะ จากคุณ : ชุดสีฟ้า เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 12:42:47

ความคิดเห็นที่ 34 ขอแสดงความเสียใจต่อการสูญเสียในครั้งนี้ครับคุณฝัน จากคุณ : safeandsound เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 13:16:29

ความคิดเห็นที่ 35 ขอแสดงความเสียใจกับเพื่อนคุณฝันค่ะ ขอให้ทุกสิ่งทุกอย่างคลี่คลายลง..ความทุกข์เบาบางลง เพื่อนคุณฝันโชคดีที่มีเพื่อนดีๆ..มีทุกข์ร่วมทุกข์  เช่นนี้ จากคุณ : จริงใจ.......สบายจริง เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 13:21:02

ความคิดเห็นที่ 36 เศร้าจังเลยค่ะ น้องเค้าไปเกิดแล้วค่ะ อย่าคิดมากนะคะ จากคุณ : พ่อหนูอยู่เบตง เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 13:56:15

ความคิดเห็นที่ 37 พี่ฝัน...จิพึ่งผ่านตรงนี้มาค่ะ เป็นกำลังใจให้เพื่อนพี่นะคะ จากคุณ : ป้าเอเจ เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 14:25:44

ความคิดเห็นที่ 38 ฝันขอขอบพระคุณอีกครั้งที่เข้ามาอ่านและให้กำลังใจมานะคะ  ฝันขอใช้หลังไมค์ในการตอบขอบพระคุณทุกท่านเป็นการส่วนตัวทีละคนนะคะ จากคุณ : ขอพบในฝัน เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 14:39:52

ความคิดเห็นที่ 39 ตอบกลับไม่ได้ หลังไมค์คุณฝันเต็มแล้วค่ะ จากคุณ : พ่อหนูอยู่เบตง เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 14:59:56

ความคิดเห็นที่ 40 พี่ฝัน หลังไมค์เต็มค่ะ จากคุณ : ป้าเอเจ เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 15:17:15

ความคิดเห็นที่ 41 เสียใจด้วยครับคุณฝัน จากคุณ : เจ๋ง เจได เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 16:15:34

ความคิดเห็นที่ 42 เสียใจด้วยค่ะ แต่โชคดีที่มีเพื่อนดีๆนะคะ จากคุณ : ponsuka เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 16:31:50

ความคิดเห็นที่ 43 หลังไมค์เต็ม แล้วต้องทำยังไงคะ ไม่อยากลบข้อความหลังไมค์จากเพื่อน ๆ เลย ต้องทำยังไงคะ ป้าเอเจ พ่อหนูอยู่เบตง จากคุณ : ขอพบในฝัน เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 17:11:13

ความคิดเห็นที่ 44 ขอแสดงความเสียใจต่อการสูญเสียในครั้งนี้ครับคุณฝัน จากคุณ : กอไผ่สีสุก เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 17:33:59

ความคิดเห็นที่ 45 Coppy   ข้อความที่ต้องการเก็บไว้    ใส่ใน Word   เก็บไว้ในเครื่องหรือส่งเข้าเมลล์นะคะ จากคุณ : ซำพอริมรั้ว เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 17:35:24

ความคิดเห็นที่ 46 เสียใจกับเพื่อนคุณด้วย  แต่ดีใจที่เค้ามีคุณเป้นเพื่อนค่ะ เราเคยคิดว่าเราเสียใจ  ที่สามีไปมีกิ๊ก แต่ตอนนี้เรารู้แล้ว ว่าเรื่องของเรามันแค่ขี้ผง  เมื่อเทียบกับเพื่อนคุณ ขอบคุณมากมาย  ที่ทำให้เราได้คิดตั้งหลายอย่าง ขอบคุณจริง ๆ จากคุณ : NJ (Schnitzer) เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 18:41:14

ความคิดเห็นที่ 47         จากคุณ : จุดตานิด เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 18:54:06

ความคิดเห็นที่ 48 สวัสดีครับพี่ฝัน อ่านแล้ว... พูดได้คำเดียวสั้นๆ ครับ " ซาบซึ้งดีในความรู้สึก " (สั้นแล้วนะ) ก่อนอื่น ขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวพี่เค้า และขอให้คุณแม่ของพี่เค้าไม่เป็นไรไปมากกว่านี้ครับ ...จากใจ ผมเองเคยพบเหตุการณ์ทำนองนี้ ยายผมเองเคยซึมเศร้าด้วย ระยะนึงครับ ช่วงอายุ ๑๔-๑๖ ผมเคยสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รัก ไล่เลียกัน ๖ คนครับ ขอแชร์บ้าง... ข่าวร้ายเปราะแรก เกิดขึ้นในช่วงมัธยม ๒ ปลายเทอมครับ ผมสูญเสียเพื่อนร่วมห้องเรียน ๓ คนด้วยกัน หนึ่งในนั้น เป็นรักแรก... จากการเริ่มมีแฟนช่วงต้นวัย คนที่สอง เธอไม่ใช่ผู้หญิงสวย แต่เธอมีเสน่ห์ที่ความรู้และอัธยาศัย เธอกับเพื่อนจากไปด้วยอุบัติเหตุบนถนน ก่อนเดทแรกนอกโรงเรียน ๑ วัน ถัดจากนั้นไม่ถึงครึ่งปี ผมสูญเสียน้า ลูกชายคนเดียวของยาย อายุห่างกันแค่ ๓ ปี เราจึงสนิทกันในแบบพี่น้องซะมากกว่า น้าผมจากไปด้วยโรคหัวใจล้มเหลว ตอนนั้นอายุแค่ ๑๗ ปี ด้วยผมโดดเรียนเป็นประจำ คืนนั้นนึกครื้มไปนอนบ้านยาย เลยทันได้ดูใจ ครั้งสุดท้าย... ตอนผมไปถึง น้าผมแค่ไม่สบายธรรมดาๆ แต่ไม่มีแรง สิ่งสุดท้ายที่ได้ทำให้น้า คือน้ำหนึ่งขัน (บ้านยายจะดื่มน้ำโอ่ง ใส่ขันเหล็ก) ตกกลางคืนน้าอาการทรุด จึงส่งโรงพยาบาล ในใจไม่คิดอะไรด้วยซ้ำ คิดว่าคงไม่เป็นไรมาก คงนอนคืนสองคืน... คนอื่นๆไปเฝ้ากันหมด ผมนอนเฝ้าบ้านกับน้าเขย รุ่งเช้าจะตามไปสมทบ... ตื่นเช้าไม่รีรอ บึ่งไปโรงพยาบาลด้วยใจปกติ ดังว่า เพราะคิดว่าไข้ธรรมดาจริงๆ เมื่อไปถึงหน้าห้อง ผมยังส่งยิ้มว่ามาแล้วให้น้าหญิงเลย แต่โดนสวนกลับจากน้าด้วยน้ำตา น้าหญิงกำลังจะออกมาโทรบอกข่าวการเสียชีวิต ตอนนั้นบรรยายไม่ได้ ความรู้สึกผมมากจริงๆ น้าหญิงบอกว่าตอนเช้าน้าผมยังโอเคดีอยู่เลย แต่หลังออกมาจากห้องตรวจ น้าก็จากไปแล้ว ซึ่งพวกผมแคลงใจมาก... ถึงสาเหตุการจากไป แต่ยายพูดให้คิด เมื่อถึงเวลา อยู่เฉยๆก็จากไปได้... จากนั้นมาทิ้งช่วงเวลาไม่มากเช่นเคย ผมสูญเสียตา จากโรคมะเร็งตับ !!! การีนตีครับ ตาผมไม่ดื่มเหล้า ไม่ แม้แต่วัยหนุ่มจนกระทั่งบั้นปลายของชีวิต ตาผมเป็นคนขรึม ไม่ว่าร้ายใคร ไม่ก้าวก่ายอะไรใครๆ เป็นที่รักดีของคนในหมู่บ้าน ตาผมเป็นนักประดิษฐ์ (ผมตั้งให้เอง) เวลาผมไปพักบ้ายยายตามักจะมีอะไรให้ผมเล่นได้เสมอ เนื่องจากบ้านอยู่ติดทะเล เรียกว่าออกหลังบ้าน ก็เดินสะพานลงทะเลกันเลย ของเล่นต่างๆ ก็เกี่ยวกับทะเลเป็นส่วนใหญ่ อื่นๆก็เป็นของเล่นพื้นบ้านทั่วไป ไม่มีตา ผมก็จะไม่รู้จักของเล่นพื้นบ้านเลย ตั้งแต่น้าชายเสียไป ตาก็ไม่ค่อยมีความสุขอีก ป่วยบ่อยๆเป็นระยะๆ จนกระทั่งตาจากไป... ช่วงนั้นยายผมสุขภาพแย่มาก ยายทั้งรักลูกชายและตามากๆ ตากับยายค่อยๆสร้างตัวกันมาแต่น้อยๆ ร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน เอาใจใส่กันดี พวกผมยังอยากมีครอบครัวแบบตายายเลยครับ อบอุ่นมากกก... ยายป่วยอยู่ระยะนึง ศาสนา...เป็นตัวช่วยที่สำคัญจริงๆ ทุกวันนี้ยายสุขภาพดี แข็งแรงครับ เวลาเดินมาอีกไม่ยาวนัก ปู่ผม จากไปด้วยโรคชรา... ในอายุราวๆ ๗๐ กว่าปี ปู่เป็นผู้นำชุมชน เคยได้รับรางวัลพระราชทานจากในหลวงท่าน (อิหม่ามดีเด่น ในปี....) สำหรับผม ปู่เป็นคลังความรู้ หลายเรื่อง รวมไปถึงเรื่องยาแผนไทย และแผน... ใครเป็นเริม ปู่ผมเป่าฟอดเดียว สบาย แต่เสียดาย ผมไม่ได้ใกล้ชิดปู่เท่าไหร่นัก เพราะผมเป็นหลานตัวเล็กๆ แตกต่างจากตา ซึ่งผมเป็นหลานคนแรก... ปู่เป็นคนสุดท้าย ในการจากไปของบุคคลอันเป็นที่รัก ในระยะเวลาไล่เลี่ยกัน ๒ ปีกว่า ผมในตอนนั้น ชง มาก เอ๋อเหรอ... มึนงงกับชีวิตสุดๆ ซักพักนึงเหมือนคนตายด้าน ไม่เจ็บไม่ร้อง ไม่ร้องอีกจนเดี๋ยวนี้... เรื่องที่พี่ฝันเล่า ผมค่อนข้างเข้าใจความรู้สึกของพี่เค้าครับ หัวอกเดียวกัน คนที่เรารัก เราผูกใจ ถึงไม่ใช่คนในครอบครัว ใจก็ห่อเหี่ยวแล้ว... ยิ่งเป็นคนในครอบครัว พบเจอกันตั้งแต่เริ่มมีชีวิตขึ้นมา ความรู้สึกมันเกินบรรยาย ขอแสดงความเสียใจด้วยอีกครั้งครับ จากคุณ : Everyman. เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 20:17:14

ความคิดเห็นที่ 49 ความตายเป็นหนึ่งในนิมิตรทั้ง ๔ อันเป็นจุดเริ่มต้น ให้เจ้าชายสิทธัตถะทรงออกบวช ๑. แก่ชรา ๒. เจ็บป่วย ๓. ตาย ๔. นักบวช ไม่มีใครโดยสามัญทั้วไปที่จะรู้ว่าจะตายที่ไหน ตายเมื่อไรตายอย่างไรรู้แต่เพียงแน่ๆว่าต้องตาย กันถ้วนทั้วทุกตัวคน พระพุทธองค์จึงทรงสอนเป็น ครั้งสุดท้ายของพระชนชีพของพระองค์ว่า อย่า ประมาท แล้วไม่ทรงสอนอะไรแก่ใครอีกเลย การ ที่เราใส่ใจตัวเราเองและคนรอบข้างก็ถือว่าเป็นการ ไม่ประมาทได้อย่างหนึ่งครับ สวัสดี จากคุณ : ชัดเจนน้องนาง เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 21:46:20

ความคิดเห็นที่ 50 จากคุณ : ป้า...สวย เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 54 23:11:25

ความคิดเห็นที่ 51 ขอแสดงความเสียใจกับเพื่อนคุณฝันค่ะ คุณฝันเป็นเพื่อนที่น่ารักมากค่ะ   จากคุณ : คนไม่สวยอยากเล่า เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 54 03:26:17

ความคิดเห็นที่ 52 คุณฝันค่ะ.....เศร้า...จนพูดอะไรไม่ออกเลยค่ะ.. จากคุณ : phuketian เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 54 04:58:35

ความคิดเห็นที่ 53 ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ.... แก้ไขเมื่อ 12 ม.ค. 54 06:18:26 จากคุณ : นกยิ้ม เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 54 06:18:00

ความคิดเห็นที่ 54 เป็นกำลังใจให้ เพื่อน คุณด้วยค่ะ จากคุณ : Kzybear เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 54 09:56:52

ความคิดเห็นที่ 55 เสียใจด้วยจริงๆๆ จากคุณ : วีทีอาร์ เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 54 13:15:44

ความคิดเห็นที่ 56 ขอแสดงความเสียใจ ด้วยครับ จากคุณ : คนแก่ขี้เหงา เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 54 14:27:27

ความคิดเห็นที่ 57 ขอให้ความเศร้าต่างๆผ่านพ้นไปโดยเร็ว(ครอบครัวของเพื่อนพี่ฝัน) คิดในแง่ดี การที่คุณแม่จำอะไรไม่ได้ ไม่รับรู้อะไร ท่านคงจะเจ็บปวดน้อยกว่าก็ได้ ฟ้าหลังฝนมักจะสวยงามเสมอ จากคุณ : เดเมลซ่าแมวแม่มด เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 54 15:33:24

ความคิดเห็นที่ 58 ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะพี่ฝัน จุกอกพูดอะไรไม่ออกเลยค่ะ ... จากคุณ : yeti_kiwi เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 54 20:58:34

ความคิดเห็นที่ 59 ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ จากคุณ : น้องแนนแฟนคลับลำดับที่หนึ่ง เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 54 01:44:37

ความคิดเห็นที่ 61 ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ จากคุณ : หญ้าหนวดแมว เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 54 00:02:36

ความคิดเห็นที่ 62 คห 60...............อะไรกันคะ โฆษณาใช่เปล่า ไม่สมควรอย่างยิ่ง รบกวนเพื่อน ๆ ช่วยกดลบให้ด้วยนะคะ จากคุณ : ขอพบในฝัน เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 54 00:51:14

ความคิดเห็นที่ 63 ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ..คุณฝัน... ต้องขอโทษด้วยที่มาช้า..เพราะทำงานครับ จากคุณ : ขวัญชัยอิศรา (kwanchaiisra) เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 54 06:40:11

ความคิดเห็นที่ 64 R I P ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ จากคุณ : sleepless night เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 54 14:24:39

ความคิดเห็นที่ 65 ขอแสดงความเสียใจกับเพื่อนคุณฝันด้วยนะคะ... เป็นกำลังใจให้ค่ะ... จากคุณ : mukutoru เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 54 22:45:58