|
ทีแรกผมไม่รู้หรอกว่าลูกเข้ากรุงเทพฯไปทำไม ก็ได้แต่ห้ามบอกว่าเป็นห่วง
ถามว่าธุระสำคัญมากไหม ลูกก็ตอบว่าสำคัญที่สุด ต้องรีบจัดการให้เสร็จ
เหตุผลเบื้องต้นก็คือ เพื่อนที่สนิทจะไปตามหาพ่อที่ทิ้งมันไปหลายปี
ส่วนตัวเองก็มีธุระสำคัญที่ต้องรีบทำ ตั้งใจเอาไว้แล้วต้องทำให้เสร็จ
เห็นท่าจะห้ามไม่ได้แล้ว เด็กผู้ชายก็แบบนี้ ถึงบทเลี้ยงยากก็ยากสุดใจ
เมื่อห้ามกันไม่ได้ก็ต้องปล่อยไปล่ะ ไม่อยากมีปากเสียงกับลูก
ด้วยความเป็นห่วงก็ทำหน้าที่ขับรถไปส่งลูกที่ บขส.รอจนลูกขึ้นรถ
ลูกผมไม่ได้เข้ากรุงเทพฯบ่อยนัก ไม่รู้จักกรุงเทพฯด้วยซ้ำ
แต่เห็นว่าไปกับเพื่อนซึ่งเคยอยู่กรุงเทพฯมาก่อนเลยอุ่นใจ ไม่หลงแน่
แต่ก็ยังเป็นกังวลอยู่มาก ห่วงแบบที่ไม่เคยห่วงมาก่อนด้วยเหตุผลนาๆประการ
เราเองทำได้อย่างดีก็เพียงคอยโทรถามเรื่องราวเท่านั้น เห็นว่าไม่มีอะไรก็หมดห่วง
ลูกกลับถึงบ้านดึกโข ก่อนหน้านั้นโทรมาบอกว่าไม่ต้องมารับก็ได้เดี๋ยวเพื่อนมาส่ง
เมื่อมาถึงบ้าน เจ้าพี่สาวรีบชวนเข้าไปคุยกันลับๆ ซึ่งงานนี้ผมคงไม่ได้รู้อะไรเป็นแน่
แต่แล้วไม่นาน ความลับของสองพี่น้องก็ถูกเปิดเผยเมื่อผมขอเข้าไปคุยด้วยและต้องรู้ให้ได้
กว่าจะรู้ว่าลูกชายทุ่มเทกำลังกายให้กับความรักขนาดนี้ผมก็เกือบกลายเป็นพ่อที่ไม่รู้อะไรเลย
ของขวัญกล่องสีแดงที่เห็นทำเอาผมปลื้มใจและนึกอิจฉาเจ้าของ เจ้าตัวรู้คงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
พี่สาวแกะออกมาดูและขอถ่ายรูปเอาไว้เพื่อลงเฟสบุ๊คในวันวาเลนไทน์ เห่อยังกับของตัวเองแน่ะ
ราคามันคงไม่มาก แต่ถ้าพูดถึงความพยายามแล้วผมว่าหมอนี่ไม่เบา สุดจะทุ่มเทเลยล่ะ
แถวบ้านเรามันไม่มี เพิ่งรู้ว่าลูกๆสืบค้นได้มาจากอินเตอร์เน็ต ลงทุนลงแรงไปซื้อเองเลย
ผมแอบจิ๊กรูปที่ลูกๆเอาลงไว้ในเครื่องมาได้ 4 รูป วาเลนไทน์ปีนี้ถึงตัวเองจะพ้นวัยวาบหวามไปแล้ว
แต่อย่างน้อย ได้เห็นรอยยิ้มและความประทับใจของลูกๆแล้ว วาเลนไทน์ปีนี้ผมคงเป็นสุขไม่น้อยเลย
 
...
| จากคุณ |
:
Resource of life   
|
| เขียนเมื่อ |
:
13 ก.พ. 54 09:57:51
|
|
|
| 
ความรักครั้งแรกของลูก
สดชื่นไปด้วยค่ะ
เข้ามาอ่าน อมยิ้ม พลอยสุขใจไปด้วย แต่ผมไม่ห่วงลูกขนาดนี้ ไม่ใช่ไม่รัก ปล่อยให้เป็นตัวของตัวเอง คิดไม่ออกค่อยมาถาม บอกแล้ว ลูกสาวจำได้ดี พอเอารถไปเปลี่ยนแบ็ตฯ คราวนี้โทร.ถามซอกแซก ให้คะแนนไม่ทัน