Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
สอนคนตาบอดถ่ายรูป ติดต่อทีมงาน

จากที่ได้ไปสังเกตการณ์เมื่อเดือน ก.พ.ก็เลยขอนำรูปมาลงบ้างว่าเป็นอย่างไร ก่อนอื่นขอนำเรื่องบางส่วนมาให้อ่านก่อนนะคะ ถ้าฉบับเต็มตามไปที่ลิงค์นี้เลยค่ะ

http://www.pict4all.com/vboard/entry.php?2-%E2%C5%A1%C1%D7%B4%CB%C5%D1%A7%E0%C5%B9%CA%EC-%CD%D0%E4%C3%A1%E7%E0%BB%E7%B9%E4%BB%E4%B4%E9-%E2%B4%C2-%B9%D4%C0%D2%BE%C3-%B7%D1%BA%CB%D8%E8%B9

โลกมืดหลังเลนส์ อะไรก็เป็นไปได้ โดย : นิภาพร ทับหุ่น


ต่อไปนี้ View Finder กับจอ LCD จะไม่มีประโยชน์อะไร เมื่อคนกลุ่มหนึ่งใช้ "ใจ" แทน "ตา" ในการถ่ายภาพ

จากแรงบันดาลใจ
"คนตาบอดจะถ่ายรูปได้ยังไง"

เป็นคำถามที่ถูกสะท้อนกลับมาทุกครั้งเมื่อ ฉุน หรือ นพดล ปัญญาวุฒิไกร พยายามบอกเล่าถึงโครงการที่เขาคิดให้คนอื่นๆ ฟัง และดูเหมือนว่า ยิ่งอธิบาย ก็ยิ่งพบแต่เครื่องหมายปรัศนีย์ (?)
"โครงการนี้ยังไม่มีใครเคยทำในเมืองไทย แม้แต่ต่างประเทศก็น้อยมาก เท่าที่ค้นดู ประเทศแรกรู้สึกจะเป็นญี่ปุ่น ประเทศที่สองคือ อิสราเอล ส่วนประเทศที่สาม ผมไม่แน่ใจว่าเป็นอังกฤษหรืออเมริกา เราเป็นประเทศที่สี่ในโลกที่ทำ"
นพดล หมายถึง โครงการสอนคนตาบอดถ่ายภาพ ที่มีอาสาสมัครเป็นสมาชิกกลุ่ม Pict4all ชุมชนคนรักการถ่ายภาพ ที่ไม่ได้มุ่งหวังความสุขจากกิจกรรมถ่ายภาพเท่านั้น แต่ยังสร้างรอยยิ้ม ความชุ่มชื่นใจให้กับสังคม และกลุ่มคนด้อยโอกาสต่างๆ ซึ่งจุดเริ่มต้นของโครงการนี้มาจากความคิดของบุคคลผู ้หลงใหลการถ่ายภาพอย่าง อาจารย์ธวัช มะลิลา



"เวลาสอนถ่ายภาพ ผมเน้นว่า คนที่จะถ่ายภาพได้ต้องมีแรงจูงใจ หรือแรงบันดาลใจในการถ่ายภาพ" อาจารย์ธวัช บอกสั้นๆ ก่อนจะย้อนถึงแรงบันดาลใจจากผู้พิการแขน ขา และดวงตา ที่ทำให้เกิดโครงการสอนคนตาบอดถ่ายภาพขึ้นในประเทศไท ย

"วันหนึ่งผมไปที่สนามหลวง ตอนนั้นมีงานพระศพของสมเด็จพระพี่นางฯ มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งรถวีลแชร์ ผมสงสัยว่าเธอมาทำไม แล้วเธอแยกจากคนอื่นๆ หมดเลยนะ ผมเดินแซงหน้าเธอออกไปแล้วหันกลับมาถึงได้รู้ว่า คอเธอคล้องกล้องมาด้วย ผมสัมภาษณ์ว่า เธอมีแรงบันดาลใจอะไร เธอบอกว่า ชอบถ่ายภาพมาก ถ่ายภาพคือความสุข ผมเลยถ่ายภาพเธอไว้ แล้วบอกว่า ผมจะขอใช้ภาพที่ถ่ายไว้ไปประกอบการบรรยายถึงเรื่องแร งบันดาลใจในการถ่ายภาพ


ครั้งที่สอง ผมเอาของไปแจกที่จังหวัดน่านกับคุณฉุน เสร็จก็ไปเที่ยวกันที่เขาน้อย เป็นเชิงเขาสูงที่มองลงไปจะเห็นตัวเมืองน่าน ผมมองลงไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนถ่ายภาพอยู่ แต่ลักษณะในการถ่ายภาพมันผิดปกติ ผมเลยเดินลงไปหาเขา ปรากฏว่าเขาแขนด้วน 2 ข้างถึงข้อศอก แต่เขายิ้ม ผมถามเขาว่า รู้สึกยังไงที่ได้ถ่ายภาพ เขาบอก มีความสุขมาก ผมก็ทำเหมือนเดิม"

อาจารย์ธวัช นำเรื่องราวของผู้พิการทางร่างกายทั้ง 2 กรณีนั้นมาประกอบการสอนการถ่ายภาพ จนเมื่อกลางปีที่แล้วอาจารย์มีโอกาสเข้ารับฟังการบรร ยายเชิงปฏิบัติการ และการแสดงนิทรรศการภาพถ่ายของคนตาบอดชาวอิสราเอล จึงเป็นแรงบันดาลใจให้ทำโครงการนี้ขึ้นมา

"คุณไอริส ดาเรล ซีนาร์ (Iris Darel Shinar) บอกว่า ขณะที่เธอไปสอนคนตาบอดถ่ายภาพ คนตาบอดรู้สึกภูมิใจว่าเขามีโอกาสทำในสิ่งที่คนตาดีท ำ แล้วเขาก็มีความสุขมาก ผมสงสัยว่า เขาจะมีความสุขได้ยังไง จนเมื่อครั้งที่แล้ว(การสอนครั้งแรก) ผมมาดู เขามีความสุขจริงๆ "

หลังจากนั้นความคิดเรื่องการจัดทำโครงการสอนคนตาบอดถ ่ายภาพก็เกิดขึ้น โดยเฉพาะเมื่อมีแรงเสริมจาก นพดล และสมาชิกกลุ่ม Pict4all ยิ่งทำให้โครงการนี้ลุล่วงไปได้ด้วยดี

"คุณฉุนยอมเป็นคนตาบอด 3 ครั้ง ครั้งละ 8 ชั่วโมง ปิดตาหมดเลย แล้วไปถ่ายภาพตามที่ต่างๆ ที่คุณฉุนไม่เคยไป ผมก็ไปสังเกตการณ์ แล้วก็คิดกันว่าจะต้องทำให้ได้ เพราะผมอยากจะเห็นการสอนคนตาบอดถ่ายภาพในประเทศไทย ซึ่งยังไม่เคยมีเลย ผมคิดว่า เราน่าจะให้โอกาสคนพิการทางสายตาได้มีความสุขบ้าง"


ในฐานะผู้เสียสละ นพดล ยอมรับว่า การใช้ชีวิตในโลกมืดไม่ใช่เรื่องง่าย ต้องใช้ประสาทสัมผัสส่วนที่เหลือช่วยประคับประคองทิศ ทาง แต่การมองไม่เห็นอะไรเลยบางครั้ง ก็ทำให้เขาค้นพบความสุขบางอย่างที่ซ่อนอยู่


"ตอนตาดีเราโดนสายตาบดบังความรู้สึกอื่นๆ ไปหมด เพราะเราใช้ตานำ แต่พอตาบอดปั๊บ สิ่งที่เคยกังวล เคยกลัว ไม่ได้เป็นอุปสรรคหลักในการถ่ายรูปเลย...บอกตามตรงว่ า ตั้งแต่ผมถ่ายรูปมา 5 ปี ตอนที่ผมเป็นคนตาบอดถ่ายรูปเป็นช่วงที่ผมมีความสุขมา กที่สุด อย่างแรกเลย รู้สึกว่าเราไม่ได้ถ่ายภาพเพราะความอยาก เราไม่เห็น เราไม่รู้เลยว่าตรงนั้นมันสวยงาม สีสันเป็นยังไง เราถ่ายเพราะใจ มันเป็นภาพคนกำลังชงกาแฟ แม่ค้าขายของ คือเราฟังเสียงเขาแล้วรู้สึกว่าเป็นน้ำเสียงที่ดี ดูมีความสุข น่าจะเป็นภาพที่ดี เราไม่รู้ว่ามันจะดีหรือเปล่า แต่ใจเรารู้สึกมีความสุข ถ่ายแล้วเราก็ไม่ต้องมานั่งกังวลว่ามันสวยหรือไม่ เพราะว่ายังไงเราก็ไม่เห็นภาพ แต่มันมีความรู้สึกดี บันทึกภาพยู่ในความทรงจำดีๆ ของเรา

ซึ่งการที่ผมได้เป็นคนตาบอดมันทำให้ผมเข้าใจว่า การที่เราใช้ความรู้สึกนึกคิดของเราไปคิดแทนความรู้ส ึกของผู้ด้อยโอกาสทาง สังคม มันอาจจะเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัวไปหน่อย"

สู่ผู้พิการทางสายตา

จากแรงบันดาลใจและจุดเริ่มต้นนั้น นพดล จึงค่อยๆ เขียนโครงการและหลักสูตรการสอนขึ้นมา เพื่อเสนอไปยังโรงเรียนสอนคนตาบอดกรุงเทพฯ โดยมีอาจารย์ธวัช มะลิลา และอาจารย์ภูวพงษ์ ผจญอริพ่าย เป็นที่ปรึกษา รวมถึงการสนับสนุนจากสำนักงานศิลปะและวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยราชภัฎจันทรเกษม

ตอนที่ไปสังเกตการณ์นั้นเป็นคอร์สสุดท้ายพอดีค่ะ เริ่มเลยนะคะ

 
 

จากคุณ : หญ้าหนวดแมว
เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 54 15:06:04

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com