|
เอื้อม . . .
เพียงแค่เอื้อม แต่มิเคย บังอาจหวัง
จักออกโอษฐ์ ก็อ้ำอึ้ง ตรึงจังงัง
หวาดระวัง หวั่นระแวง ระหว่างใจ
ก็มีบ้าง ที่หวิวหวาม กับความฝัน
แต่ต้องพลัน พรางปิด เมื่อชิดใกล้
ด้วยเกรงเคือง ขุ่นข้อง หมองหทัย
แม้ความนัย ไม่กล้าเอื้อน เบือนวาจา
ยอมทนทุกข์ แต่ในทุกข์ ก็สุขยิ่ง
ยอมทนนิ่ง แต่มิหน่าย เสน่หา
เคยขุกคิด จักหนีใจ ให้ไกลตา
กระนั้นยัง หนักหนา รื้ออาวรณ์
น้อยหรือรู้ ทั้งรู้ อยู่ว่ารัก
กระไรนัก จึงเล่น เหมือนล้อหลอน
หากตัดใจ ให้ได้ขาด สวาทรอน
คงไม่ร้อน เท่านี้ เท่าที่เป็น
คราผ่องแผ้ว ก็ผันผ่าน มาหวานซึ้ง
บัดเดี๋ยวหนึ่ง กลับขึ้ง ระคางเข็ญ
แม้ยอมเจียม ใจจำ ยอมลำเค็ญ
ยังไม่เห็น ใจแท้ หนอแม่นาง
เอื้อมเอย . . .
มิได้เชย ก็ขอชม ข่มอางขนาง
เอื้อมเอารัก ประคองเคียง เพียงราง ราง
เอื้อมเอาใจ . . . ประจงวาง . . . ข้างใจเธอ.
| จากคุณ |
:
พจนารถ๓๒๒   
|
| เขียนเมื่อ |
:
20 พ.ค. 54 20:04:37
|
|
|
| 
เอื้อม . . .
แอบยิ้มครับจารย์ มุมหวานดี
สวัสดีค่ะ คุณครูพจนารถที่เคารพ :)
