ดิฉันขออนุญาตติงนิดนึงนะคะ...อย่างไรก็ต้องให้กำลังใจคนไข้ไว้ก่อนค่ะ
คุณ คห.8 พูดตรงเกินไป...ถึงแม้จะไม่ได้แช่ง แต่ก็จะทำให้คนไข้เสียกำลังใจนะคะ กำลังใจสำหรับคนป่วย เป็นยาสำคัญขนานหนึ่งค่ะ อย่าลืมนะคะ
เคยมีคนที่เป็นระยะสุดท้าย..แล้วรักษาด้วยชีวจิต อย่างเคร่งครัด อาการดีขึ้นนะคะ
คนไข้เค้าเคยเล่าในรายการทีวี ดิฉันจำไม่ได้ว่ารายการอะไรนะคะ
ส่วนเรื่องการเตรียมการเกี่ยวมรดก...ถึงแม้จะไม่ได้ป่วย..เราก็ต้องเตรียมตัวเช่นกัน...ชีวิตที่มีการเตรียมความพร้อม ย่อมไม่ต้องมีวิตกกังวลใดใด...
เพราะแต่ละคน..ไม่มีใครรู้ว่าเวลาตายสักคน..แม้แต่ตัวเราเองก็ตามเนาะ
เคยมีพ่อ ไปโอนมรดก รถจักรยานยนต์ที่เพิ่งซื้อให้ลูกชาย แต่ลูกชายขี่ไปประสบอุบัติเหตุ ชนตายไปซะก่อน พ่อก็เลยต้องไปเป็นผู้รับโอนมรดกของลูก ก็มีนะคะ
* อย่างไรก็ตาม...ดิฉันหวังว่า...ขอให้ปาฏิหารย์มีจริง..บุญรักษาพี่ชาย จข.กท. นะคะ
และขอให้คุณ จข.กท. โปรดส่งข่าวพี่ชายของคุณเป็นระยะ ๆ ด้วยนะคะ ว่า ตอนนี้ รักษาแบบใดไปบ้าง แล้วอาการดีขึ้นรึเปล่า ?
* ดิฉันขอเอาใจช่วยค่ะ