ความคิดเห็นที่ 1 ชายคนนั้นอายุประมาณสี่ห้าสิบปี เขามีรูปร่างท้วมมีลักษณะคล้ายอาจารย์หรือไม่ก็ ข้าราชการระดับสูง มีศีรษะล้านเหมือนเจ้าคุณปัญจนึกในนิยายเรื่องพลนิกรกิมหงวนไม่มีผิด ขณะนี้เขากำลังคุยกับคุณน้าของหล่อนอย่างออกรส นินรินท์ถูกแนะนำให้รู้จัก เขาคือทนาย..ชื่อสมาน นินรินท์ยกมือไหว้ สีหน้ายังแปลกใจไม่หาย ....... "ลูกนินจ๋า คุณสมานเขามาคุยเรื่องบ้านที่เป็นกรรมสิทธิ์ของคุณพ่อของหนูน่ะจ้ะ เห็นว่า อยู่ริมน้ำเจ้าพระยา เขาบอกว่าเจ้านายของเขาสนใจจะซื้อ คุณน้าเองก็เห็นว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ เรื่องของตัวเอง ก็เลยอยากจะให้หนูมาคุย จะอย่างไรก็พ่อลูกกัน และมรดกหรืออะไร ต่าง ๆ คุณพ่อของหนูเขาก็ยกให้หนูหมดแล้ว คุณน้าก็เห็นว่าดีนะจ๊ะ เราทิ้งไว้บ้านหลังนั้น ก็จะผุเก่าไปเสียเปล่า ๆ หากเขาให้ราคาสมน้ำสมเนื้อ คุณน้าว่าก็ควรจะขายไป จะได้เก็บ ไว้เป็นทุนการศึกษาของหนูเอง...ฯลฯ.." คุณน้าของหล่อนพูดเป็นจังหวะ..ด้วยน้ำเสียงต่ำสูงชวนฟัง และล้วนเต็มไปด้วยความ ปรารถนาดีไปทุกประโยค แต่หล่อนรู้ดีว่า ที่แฝงมานั้นคืออะไร หล่อนเห็นแม้กระทั่งดวงตาที่เป็นมัน และริมฝีปากที่มีน้ำลายไหลซึม หญิงสาวฉุกคิดถึงข้อความเมื่อคืน ที่หล่อนอ่านจากบันทึกของคุณพ่อ ".....วันหนึ่ง ที่บ้านริมน้ำหลังนั้น เราจะได้อยู่กันพร้อมหน้าอีกครั้ง ฉันหวังว่า วันนั้นจะมาถึงโดยเร็ว...." พ่อคงหมายถึงบ้านหลังที่กำลังถูกขอซื้อนี้ บ้านที่พ่อหวังว่าจะกลับมาอยู่กันพร้อมหน้าอีก ครั้งกับลูกเมียของท่าน หล่อนจะขายบ้านหลังนั้นไปได้อย่างไร เพราะหล่อนเอง ก็หวังว่า วันแห่งการพร้อมหน้า นั้นจะมาถึงโดยเร็วอยู่เหมือนกัน สิ่งที่หล่อนทำได้จึงมีแค่รอยยิ้ม หล่อนยิ้มให้กับทุกคน โดยเฉพาะอย่างยิ่งให้แก่น้าสาริน แล้วพูดว่า "ดิฉันไม่ขายค่ะ" สิ้นเสียงนั้นคนที่ดูจะเดือดร้อนที่สุดจะเป็นใครไปเสียมิได้ นอกเสียจากคุณน้าสาริน รองไปจากนั้นคือคุณน้าผู้ชายคนใหม่ ทั้งสองหันมามองหน้ากัน สีหน้าแสดงความเสียดายเหมือนปล่อยให้ลาภก้อนใหญ่หลุด มือไปต่อหน้าต่อตา แล้วคุณน้าสารินก็หัวเราะรื่น..ก่อนจะพูดกับทนายผู้นั้นว่า "อย่างงี้ดีกว่าค่ะ ให้เวลาหนูนินอีกสักวันสองวัน ดิฉันเองจะพยายามช่วยพูดให้ เพราะถึง อย่างไรในฐานะผู้ปกครองดิฉันก็ควรจะมีสิทธิ์ในการตัดสินใจนี้ด้วย..." หางเสียงนั้นเข้มเหมือนเช่นที่หล่อนคุ้นมาตั้งแต่เดิม "ถูกต้องแล้วครับ..เป็นเรื่องภายในที่พวกเราจะจัดการกันเอง ผมคิดว่าหลานของผมคงจะ ยังตั้งตัวไม่ได้ ให้เวลาพวกเราน้าหลานไม่นานหรอกครับ แล้วเราจะรีบติดต่อไปครับ.." เป็นการย้ำมาอีกครั้งของนายสุพจน์ ซึ่งเขาไม่น่าจะมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้เลย ............... อาการที่นินรินท์เรียกว่า "ปีศาจอาละวาด" นั้นเกิดขึ้นทันทีที่แขกคนนั้นลาจากไป ดวงตาที่ฉ่ำเยิ้มอยู่เมื่อหยก ๆ เปลี่ยนเป็นกราดเกรี้ยวดุดันจ้องมองหล่อนเขม็ง มือตบโต๊ะโครมแล้วโครมเล่าราวจะบดขยี้สิ่งที่ขวางทางและขัดใจผู้ปกครองบรรดาศักดิ์ คนนั้น เหล่าคำผรุสวาทพร่างพรูออกมาจากปากสีแดงเหมือนอาบเลือดนั้นจนแทบฟังไม่ทัน "ฉันไม่เข้าใจเลย..ฉันไม่เชื่อเลยว่าแกจะกล้าหักหน้าฉันถึงขนาดนี้.." "เงินตั้งเก้าสิบล้านเชียวนะที่แกกล้าทิ้งมันไป ฉันอยากรู้นักว่าแกกินอะไรเข้าไปถึงได้โง่ ขนาดนี้" "อย่าลืมนะว่าศาลสั่งให้ฉันเป็นผู้ปกครองของแก อายุของแกก็ยังไม่บรรลุนิติภาวะ เพราะฉะนั้นฉันจะทำอะไรกับทรัพย์สินของแกก็ได้.." "ฉันอุตส่าห์ให้เกียรติแก เรียกแกมารับรู้เรื่องราวตั้งแต่ต้น แต่แล้วแกกลับทำฉันเจ็บ นัก.." ฯลฯ นินรินท์ยังคงเงียบ..เก็บงำความรู้สึกทุกอย่างเข้าหัวใจ "พ่อกับแม่ของแกน่ะไม่ตายก็เหมือนกับตายไปแล้ว ทิ้งแกไว้เป็นภาระของฉัน ทรัพย์สิน ที่เคยมีแกก็รู้ว่าแต่ละอย่างก็ติดจำนองบ้าง ขายเอาไปใช้หนี้เขาบ้าง ทุกวันนี้ก็มีฉันนี่แหละที่ต้องยอมควักเลือดควักเนื้อออกมาเลี้ยงดูแก แล้วนี่อะไร แทนที่ จะได้เงินมาหล่อเลี้ยงต่อไป แต่แกกลับปฏิเสธมันไปอย่างโง่ ๆ เอาล่ะ..ฉันจะไปเปิดเซฟที่ธนาคารเพื่อเอาโฉนดเดี๋ยวนี้ สิ่งที่แกต้องทำก็คือเซ็นต์ชื่อใน ฐานะผู้รับมรดก และยินยอมให้ฉันซึ่งเป็นผู้จัดการมรดกขายมันไปซะ ..แกเข้าใจ ไหม?.." นินรินท์ค่อย ๆ ลุกขึ้น พูดเสียงเรียบและนิ่งที่สุดว่า "คุณน้าจะทำอะไรก็ตามใจเถอะค่ะ..แต่ขอให้รับรู้ไว้ด้วยนะคะ ว่าหนูไม่ยอมเซ็นชื่อเด็ด ขาด..และพ่อกับแม่ของหนูก็ยังไม่ตาย ท่านรอวันจะกลับมาเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเป็น ของท่านคืน" โดยไม่ยอมฟังหรือมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อจากนั้น หล่อนรีบเดินขึ้นบันไดไปอย่างไม่ เหลียวหลัง ท่ามกลางเสียงกรี๊ดลั่นบ้าน ................. จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 18:53:35

ความคิดเห็นที่ 2 หล่อนแต่งตัวออกจากบ้าน หลังจากที่น้าทั้งสองออกไปไม่กี่นาที โฉนดแผ่นนั้นยังอยู่ในสมุดบันทึกเล่มนั้นของคุณพ่อ หล่อนเก็บมันไว้บนใต้ฝ้าของ เพดานห้องนั้น น้าของหล่อนเข้าใจว่ามันอยู่ในเซฟที่ธนาคาร ฉะนั้นหล่อนจะต้องเก็บรักษาทรัพย์สินชิ้น นี้เอาไว้ให้ได้ มันเป็นสิ่งเดียวที่เปรียบเสมือนความหวังสุดท้าย..ที่ยังหลงเหลืออยู่ในชีวิตของหล่อน หล่อนไม่รู้ว่าจะเก็บมันไว้ที่ไหนที่ปลอดภัยกว่านี้ หรือจะฝากใครไว้ดี คนที่หล่อนเคยไว้วางใจที่สุด คนที่เคยเป็นทั้งเพื่อน ทั้งแฟน ทั้งพี่ เขาก็ได้กลายเป็นคน อื่นไปแล้ว หล่อนจะทำอย่างไรดี??? ............ รถของคุณพ่อคุณแม่ที่หล่อนเคยมีใช้ บัดนี้ถูกขายและถูกยึดไปใช้โดยน้าสาว หล่อนจึงต้องเดิน หมู่บ้านที่หล่อนอาศัยอยู่เป็นหมู่บ้านใหญ่ วินมอเตอร์ไซค์รับจ้างวิ่งไปมาไม่ขาดระยะ หลายคันโบกมือเป็นสัญญาณให้หล่อนเรียก แต่หล่อนเฉยเสีย แม้ระยะทางจะค่อนข้างไกล แต่หล่อนอยากจะเดินไปคิดอะไรไปมากกว่า หล่อนเพิ่งรู้ นี่ถ้าหล่อนไม่ไปเปิดสมุดบันทึกของคุณพ่อดูอีกครั้ง หล่อนก็ยังคงไม่รู้ แต่ เรื่องมันน่าตลกตรงที่ว่า พอรู้ปั๊บก็มีคนมาขอซื้อเลย.. หล่อนขายไม่ได้ เป็นที่ดินผืนสุดท้ายที่หล่อนยังคงเหลืออยู่ โดยที่มันจะไม่ถูกน้าสาริน เอาไปจำนองเอาเงินมาปรนเปรอผู้ชาย และอีกอย่าง พ่อเขียนไว้ในสมุดของท่านว่า ท่าน จะพาหล่อนและแม่ไปอยู่ที่นั่น อยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา... มันคงไม่นานนักหรอกหรอก หล่อนหวังไว้อย่างนั้น พ่อคงกำลังแก้ไขปัญหาของท่านอยู่ แต่ถึงอย่างไรก็เถอะพอหล่อนอายุยี่สิบในปีหน้า หล่อนก็จะบรรลุนิติภาวะ หล่อนจะไม่ อยู่ภายใต้อาณัติของน้าสารินอีกต่อไป ความหวังที่เพิ่งเริ่มก่อขึ้นใหม่นี้ สร้างความสบายใจให้แก่หล่อนมากมาย หากคิดไปถึงว่า มันกำลังจะถูกบังคับให้ขาย หล่อนก็ใจวูบไปอีกครั้ง หล่อนต้องทำทุกอย่าง เพื่อไม่ให้โฉนดนี้ตกไปอยู่ในมือของคนอื่น ทุกอย่างจริง ๆ หล่อนสัญญา ...... หญิงสาวเรียกแท๊กซี่ไปจนถึงที่หมาย บ้านหลังใหญ่หลังคาพังริมน้ำหลังนั้น ครั้งแรกที่หล่อนเห็นบ้านหลังนี้..หล่อนมองมันด้วยความรู้สึกอื่น..แต่เมื่อมาในวันนี้.. หล่อนมองด้วยสายตาของความรู้สึกที่เป็นเจ้าของ รักและหวงแหนสิ่งที่อยู่ตรงหน้า พ่อของหล่อนได้มันมาอย่างไรหล่อนไม่รู้ แต่หล่อนเชื่อว่าพ่อจะต้องเคยมายืนอยู่ตรงนี้ และมองเหมือนอย่างที่หล่อนมองอยู่ในขณะนี้ วันนี้หล่อนต้องการมาดูมันอีกครั้ง ดูมันด้วยสายตาของผู้ที่เป็นเจ้าของ หล่อนนึกเทียบกับโฉนดแผ่นนั้น...ทั้งชื่อถนนและแม่น้ำ..ไม่ผิดแน่ หล่อนรู้สึกรักมันจับใจ..หล่อนจะไม่ยอมเสียมันไป หล่อนพร้อมจะแลกมันด้วยชีวิต ........ บ้านหลังนั้นไม่มีคนเฝ้า.. รั้วโปร่งกั้นไว้ด้วยการฉาบปูนและระแนงไม้..ทำให้เห็นพื้นที่กว้างขวางนั้นอย่างชัดเจน.. ต้นไม้ใหญ่ยืนต้นมากมาย..ไม้ล้มลุกที่เกิดจากการขาดการดูแลรกเรื้ออย่างน่าเสียดาย ถนนปูนทอดคดเคี้ยวจากรั้วไปถึงจั่วบ้าน..จั่วบ้านรูปทรงโบราณ..โบราณจนหญิงสาวคะเน ยุคสมัยไม่ถูก โซ่เส้นโต..คล้องระหว่างบานพับของประตูรั้ว..กุญแจดอกใหญ่ล๊อคแน่นหนา.. แม้จะเป็นเจ้าของบ้าน..แต่หล่อนไม่มีลูกกุญแจ.. การที่จะปีนรั้ว..เกินกว่าหล่อนจะทำได้.. หากมีใครเห็น..หล่อนคงอายเขาตาย จึงทำได้แค่เพียงจับ ๆ กุญแจ..ในใจอยากจะมีคาถาสะเดาะกุญแจเหมือนในนิทาน ปรัมปรา หล่อนคิดถึงพ่อ.. พ่อเอากุญแจไว้ที่ไหน? รั้วที่สูงปริ่มปลายคาง..ยั่วให้หญิงสาวอยากจะปีนใจจะขาด มองซ้ายขวา..มีเพียงลมพัดเย็น..เสียงนกการ้องร้องกระชั้นราวกับจะเร่งเร้าอะไรบาง อย่าง อยู่ ๆ หญิงสาวก็ลืมตัว รู้สึกตัวอีกทีก็ปีนข้ามรั้วนั้นมาได้แล้ว.. หล่อนตกใจ..ไม่เชื่อตัวเองว่าจะกล้าทำได้ถึงขนาดนี้!! ........... น่าแปลก.. ความรู้สึกแรกที่นินรินท์สัมผัสได้..ความคุ้นเคยคุ้นคล้ายคลับคลา..จู่โจมจนหล่อน ตลึงงัน ณ ที่ตรงนี้..ลานสนามหญ้าแห่งนี้..ใกล้เคียงกับความฝันเมื่อคืนนี้ทุกอย่าง เพียงแต่มันดูเก่าและกว่าและรกเรื้อกว่าเท่านั้น!! นินรินท์เดินมาถึงหน้าประตูบ้าน...กลิ่นอับโชยเข้าจมูก ประตูบานใหญ่สูงเหนือศีรษะ..เผยอแง้มไม่ได้ลงกลอน ไม่น่าจะเป็นไปได้..บ้านหลังนี้ร้างผู้คน..เจ้าของต้องล็อคทุกอย่างอย่างแน่นอน หญิงสาวผลักบานประตูเบา ๆ ..เสียงเสียดสีของบานพับ..ดังลั่น.. ความมืดสลัวรออยู่ตรงหน้า..อะไรรอหล่อนอยู่ในนั้น.. ปรับสายตาให้เข้ากับสภาพแสง..ดวงตาวาวโรจน์จ้องมองหล่อนอยู่.. หล่อนชาไปทั้งร่าง.. ดวงตาคู่นั้น มีพลังที่จะทำให้หล่อนป่นสลายไปในพริบตา.. .......... ภาพวาดนั้นเหมือนจริงและมีขนาดเท่าตัวจริง.. ชายหนุ่มตางาม..เพ่งมองหล่อนอยู่แล้วเหมือนไม่ให้คลาดสายตา ในชุดเสื้อราชปะแตนสีขาว..โจงกะเบนสีม่วงเข้ม..ไม้เท้าสีทอง..กระชับแน่นใน อุ้งมือที่เข้มแข็ง สะกดให้นินรินท์ยืนจ้องอยู่นานเท่านาน.. คุ้น..คุ้นอย่างเหลือเกิน.. รอยยิ้มที่จับอยู่ที่ริมฝีปาก..ดวงตาที่หวานบาดใจนั้น..ราวจะกระชากหัวใจของ หล่อนออกมาจากตัว ทำไมเหมือนขนาดนี้?? เหมือนคนที่ทำให้หล่อนช้ำใจ..เหมือนใครคนหนึ่งที่เธอต้องเสียน้ำตาให้มากมาย.. และเหมือนกับใครคนหนึ่ง..ที่หลบฝนอยู่ด้วยกัน.. "คุณ..ปากกาหมึกหมดแล้วก็เอาไปทิ้งขยะสิครับ มาทิ้งไว้ทำไมที่นี่?" เสียงนั้นยังดังก้องหู ............. แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 54 19:00:43 จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 18:58:27

ความคิดเห็นที่ 3 ตอกบัตรก่อนเดี่ยวไปอ่านต่อที่บ้านนะจ้ะ จากคุณ : รัตน์แปลว่าแก้ว เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 19:16:22

ความคิดเห็นที่ 4 กำลังสนุกเลย รอตอนต่อไปค่ะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : แจงกะแลง เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 19:36:05

ความคิดเห็นที่ 5 หญิงสาวงับประตูปิดทันที..กลัวเกินกว่าที่จะก้าวข้างไปข้างใน ข้างประตูบานใหญ่นั้น..ชื่อบ้านที่สลักลงบนไม้เก่าคร่ำคร่า ปรากฏให้เห็นอย่างลางเลือน "บ้านพระยา....ธิน" เสียดาย..ที่หล่อนอ่านมันไม่ออก..มันควรจะเป็นกุญแจดอกสำคัญ..ที่จะนำไปสู่ข้อเฉลย ต่าง ๆ ได้ ถึงกระนั้น หล่อนก็จะใช้ข้อมูลที่มีอยู่น้อยนิดนั้น..ค้นหาออกมาให้ได้ ซึ่งข้อมูลนั้นก็ควรจะอยู่ในหอสมุด...และหอสมุดแห่งชาตินั้นก็อยู่ใกล้ ๆ แค่นี้เอง.. ................... หล่อนใช้เวลาไม่นานก็เข้าไปในห้องที่เงียบสงบ..เต็มไปด้วยหนังสือประวัติศาสตร์ มากมาย อากาศเย็นฉ่ำ..ผู้คนบางตา..เครื่องคอมพิวเตอร์ถูกใช้ค้นหาข้อมูล หล่อนเซิร์ทหาชื่อนั้นอยู่หลายครั้ง..แต่ในฐานข้อมูลกลับว่างเปล่า.. ชื่อคนที่ลงท้ายด้วย "ธิน" ไม่มีแม้แต่ในหนังสือประวัติบุคคลสำคัญ และรวมประวัติ บุคคลระดับพระยาและเจ้าพระยา เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว..เมื่อคอมพิวเตอร์ช่วยอะไรไม่ได้ก็ต้องใช้วิธีโบราณ หล่อนรวบรวมหนังสือเหตุการณ์สำคัญของแต่ละยุคสมัย..ตั้งแต่รัชกาลที่ 1 จนถึงรัชกาล ที่ 7 ซึ่งเป็นสมัยสุดท้ายที่ชั้นยศเหล่านั้นถูกยกเลิกไป รวมแล้วไม่ต่ำกว่ายี่สิบเล่ม..กองซ้อนกันเกินศีรษะหล่อนไปตั้งคืบ มาค้นหาที่ละหน้า..ทีละเล่ม หาจนตาลาย.. ....... หอสมุดใกล้ปิดเต็มทีแล้ว.. หนังสือเพิ่งถูกเปิดไปเพียงไม่กี่เล่ม หญิงสาวนั่งหน้าคว่ำอยู่กับโต๊ะ..กอดอก..มองหนังสือตั้งนั้นอย่างขัดอารมณ์ ถึงอย่างไรหล่อนก็ต้องค้นให้พบจนได้..หล่อนต้องรู้ให้ได้ว่าคนในภาพวาดนั้นเป็นใคร ถึงได้มีใบหน้าละม้ายเหมือนคนที่หล่อนเคยรัก..และอีกคนหนึ่งที่พบโดยบังเอิญ.. สำคัญไปกว่านั้น..คนในภาพวาดนั้นเกี่ยวข้องอย่างไรกับบ้านหลังนั้น..คุณพ่อไปได้บ้าน หลังนั้นมาอย่างไร เธออาจจะพบเงื่อนงำอะไรบางอย่าง..กับการหายตัวไปของพ่อและแม่ นึกถึงตรงนี้น้ำตาพาลจะไหลออกมาอีกแล้ว..โรคต่อมน้ำตารั่วนี่รักษาอย่างไรก็ไม่หาย ยังมีภาพเหตุการณ์ในความฝันของตัวเอง ภาพเหล่านั้นเกิดขึ้นได้อย่างไร..หรือเป็นความ ฝันที่ฝังอยู่ในความทรงจำโดยที่หล่อนไม่รู้ตัว.. หล่อนจะต้องหาคำตอบให้ได้.. ........... ตัดสินใจยืมหนังสือเล่มหนึ่งกลับบ้าน เป็นหนังสือประมวลภาพในอดีต..ที่จัดทำโดยนักสะสมภาพเก่าท่านหนึ่งที่มีชื่อเสียง ถ้าหากหาคนไม่เจอ..ก็ต้องหาบ้าน..บ้านหลังนั้นใหญ่โต..ทรงโบราณ..และอยู่ริมน้ำ เจ้าพระยา..น่าจะมีเรื่องราวทิ้งไว้อยู่บ้าง นำหนังสือทีเหลือมาคืนบรรณารักษ์..คนเดิม.. ผู้ครองบุคลิกภาพด้วยแว่นตาที่หนาเตอะ ผมเกล้าเป็นมวย และใส่ชุดเชยแสนเชยนั้นไว้ ได้มาตั้งแต่อดีตกาล ผ่านพิธีการยืมหนังสือเรียบร้อย..เหลือบตามองนาฬิกาที่ผนัง เกือบห้าโมงเย็นแล้ว..หล่อนจะไปไหนดี? ตอนนี้ยังไม่หิว..และยังไม่อยากกลับบ้าน..แม้นาสารินจะไม่อยู่ให้หล่อนอึดอัด..แต่การ ต้องอยู่คนเดียว..ก็เป็นเรื่องทรมานที่อยากหลีกเลี่ยงอยู่เหมือนกัน เดินถือหนังสือแนบอก..ตั้งใจจะย้อนกลับไปที่บ้านหลังนั้นอีกครั้ง.. หล่อนยังคงกลัว..ไม่กล้าเข้าไปในบ้าน..แต่ถ้าได้เห็นบ้านนั้นอีกครั้ง..ก็น่าจะดี หล่อนแปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกัน..ว่าทำไมถึงได้รู้สึกชอบ(แม้ยังหวาด ๆ ความลึกลับ อยู่บ้าง) บ้านหลังนั้นขึ้นมาได้ถึงขนาดนี้ อาจจะเป็นเพราะเป็นบ้านที่คุณพ่อของหล่อนตั้งใจจะกลับมาอยู่พร้อมหน้ากันก็เป็นได้ นั่นเป็นเหตุผลเดียวที่พอจะให้กับตนเองได้อย่างสมเหตุสมผล ........... เดินมาถึงศาลา..ที่เคยพบนังทองป่อง..และเขาคนนั้น เมื่อวานนี้ ทรุดตัวลงนั่ง..เงยหน้ารับลมเย็นจากท้องน้ำ..เหม่อมองผักตบไหลเอื่อยผ่านหน้าไป..เพื่อ พักสายตาจากที่ได้ใช้มาอย่างเต็มที่ตลอดบ่ายที่ผ่านมา.. แล้วอยู่ ๆ ศาลาก็ยวบขึ้น..มีคนเดินขึ้นมาร่วมชายคากับหล่อนอีกแล้ว หญิงสาวหันขวับ.. เป็นคนที่หล่อนคิดไว้จริง ๆ ................ จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 19:46:02

ความคิดเห็นที่ 6 หวัดดีคุณรัตน์แปลว่าแก้ว และคุณแจงกะแลงคับ ดีจัง..มีคนรออ่านด้วย รันจะแปะให้ได้เยอะ ๆ เลยนะคับ จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 19:47:16

ความคิดเห็นที่ 7 เขาเองก็มีทีท่าแปลกใจ..ที่เห็นหญิงสาวนั่งอยู่ก่อนแล้ว.. ริมฝีปากมีรอยยิ้ม..ทำให้นินรินทร์จำเป็นต้องยิ้มตอบ "มารอผม?" ยิ้มนั้นหุบดังขวับ..ตาเขียว "ถ้าคุณเป็นหมาตัวนั้น.." พลั้งปากไปแล้ว ก็นึกเสียใจอยู่ครามครัน หล่อนเล่นแรงไปหรือเปล่า? แต่เขากลับหัวเราะ "โถ่..หลงดีใจ..ที่ไหนได้คุณกลับมาที่นี่เพื่อหาหมาท้องแก่ตัวนั้น..น้อยใจจัง" สีหน้าดูไม่เหมือนสักนิด หญิงสาวยังไม่พูดต่อ..รู้สึกอยากกลับบ้านขึ้นมาซะแล้ว แต่อีกใจหนึ่ง..นังทองป่องอยู่ไหนนะ? "ผมเห็นมันแว่บ ๆ อยู่แถวหลังบ้านหลังนั้นน่ะครับ..คุณเอาอาหารมาให้มันเหรอ?" เขาพูดพลางเดินไปนั่งที่ม้านั่งฝั่งตรงข้าม.. วันนี้เขายังคงใส่แว่นสีชา.. เสื้อเชิร์ตสีคราม..พับแขนเรียบร้อย ผมยังปรกต้นคอ.. สูงโปร่งอย่างกะนายแบบ หญิงสาวไม่ตอบคำ..ลุกขึ้น.. "อ้าว..จะไปตามหามันตอนนี้เลยหรือครับ..งั้นผมไปเป็นเพื่อน" เขาลุกขึ้น..เดินนำหน้า.. หญิงสาวทรุดกายลงนั่งเฉยเสีย.. เขาเดินไปได้สองสามเก้า..หันมา "อ้าว.." "จะอ้าวอีกนานไหม?" เขาทำสีหน้าพิกล "งั้นผมขอโทษ..ถ้ามากวนใจคุณ..ผมไปก็ได้.." ประโยคนี้..มีหรือหล่อนจะเสียท่า? "ขอบคุณค่ะ..โชคดี" แล้วก็ก้มหน้าเปิดหนังสือขึ้นอ่าน จริงดังคาด..เขาเดินกลับมานั่งที่เดิม หญิงสาวยิ้มอยู่ในใจ..โด่เอ๊ย..นึกว่าจะแน่.. "ผมชอบคุณจัง!!" ................ ประโยคนั้น..ทำให้หญิงสาวคันหู ยกนิ้วขึ้นแยง..แยกเขี้ยวถาม "คุณว่าไรนะ?" "ผมชอบคุณจัง.." "คุณเห็นฉันเป็นอะไรไม่ทราบ?" คงเป็นเพราะความเขิน..ทำให้หล่อนโมโห "มาใช้คำพูดอย่างนี้กับฉัน..ดูถูกกันมากไปหรือเปล่า?" เขาอุทานเสียงสูง.. "ผมแค่บอกว่าชอบคุณ ตรงที่คุณเป็นคนพูดตรง ๆ ดี..ก็เท่านั้น.." หญิงสาวลุกขึ้น..คราวนี้ตั้งใจกลับบ้านจริง ๆ "ตาบ้า.." "ขอบคุณครับ.." หญิงสาวเดินลงส้นปัง ๆ ลงศาลาไป คนผี..คนบ๋อง..ไอ้บ้านี่!! ในใจร่ำร้องต่อว่าเสียงขรม "เดินอย่างนั้นกว่าจะถึงบ้านก็ตัวสั้นพอดี.." เสียงดังใกล้ๆ แสดงว่าเขาเดินตาม หล่อนหยุดชะงัก..หันหลังขวับ..เตรียมด่าชนิดไฟแล่บ "ผมขอโทษครับ.." นั่นจึงทำให้หล่อนด่าเขาไม่ออก.. "เรามาคุยดี ๆ กันดีกว่า...ผมเห็นคุณเข้าไปที่บ้านหลังนั้นเมื่อตอนกลางวัน..พบใครบ้าง หรือเปล่าครับ?" ประโยคนั้นทำให้หล่อนนึกขึ้นได้ เขาคนนี้สนใจบ้านหลังนี้..เขาคงพอจะรู้อะไรเกี่ยวกับมันบ้าง ก็ได้..งั้นคุยกันดี ๆ ก็ได้ อย่ามายวนกวนประสาทอีกแล้วกัน!! .............. ศาลาท่าน้ำแห่งนั้น..มองให้ดีก็น่าจะเป็นส่วนหนึ่งของบ้านหลังนั้นเช่นกัน หากมันถูกกั้นด้วยรั้ว..ที่แยกต่างหากอย่างชัดเจน..หญิงสาวจึงเข้าใจว่าเป็นศาลาที่พัก ของชาวบ้านแถบนั้นสร้างขึ้น ทั้งรูปทรงหลังคา..ที่เป็นจั่วปูพื้นด้วยกระเบื้องสีแดงคร่ำคร่า..ค้ำด้วยเสาปูนกระเทาะสีดำ ด่าง และพื้นไม้ที่เริ่มมีร่องรอยผุผังจากการกรำแดดกรำฝน มันมีรูปทรงที่ใกล้เคียงกับ บ้านหลังนั้นอยู่มาก ภายในศาลาเป็นม้านั่งตัวยาวสองด้าน หล่อจากปูนขัดเรียบกริบ..นินรินท์ยึดไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งชายหนุ่มร่างสูงสวมแว่นนั้นนั่งประจัญหน้า มีระยะห่างกันเกือบสามเมตร "คุณนั่งนั่นน่ะดีแล้ว..บอกตรง ๆ ว่าฉันไม่ค่อยจะไว้ใจคุณ" หญิงสาวเอ่ยเสียงเรียบ..เมื่อเขามีทีท่าจะมานั่งใกล้ ๆ เขาหัวเราะ..ยอมแต่โดยดี "รู้สึกว่าคุณจะสนใจบ้านหลังนี้เป็นพิเศษ?" หญิงสาวเริ่มขึ้นก่อน "ครับ..ตั้งแต่แรกเห็น..ผมชอบมันมาก" "ทำไมคะ?" "ผมก็แปลกใจตัวเองเหมือนกัน.." "ไม่ได้ดูถูกนะคะ..แต่ฉันอยากรู้ว่าคุณมีเงินมากขนาดจะซื้อบ้านหลังใหญ่ริมน้ำได้เหรอ คะ.." เขาหัวเราะ.. "อย่างผมนี่น่ะเหรอครับ..จะมีปัญญาซื้อบ้านขนาดนี้ได้.." เขายังหัวเราะต่อ "คุณเข้าใจ ผิดแล้ว..ผมแค่มาดูไว้สำหรับถ่ายละครต่างหาก..มันเป็นงานของผมครับ.." หญิงสาวอ้าปากหวอ..หล่อนคิดไปได้อย่างไงว่าเขาจะมาซื้อบ้านของหล่อน.. หล่อนยังคิดไปด้วยซ้ำว่าเมื่อเช้านี้..เขาส่งทนายมาหาเธอเพื่อเจรจาเรื่องนี้.. หล่อนคิดไปได้ไง? "ขอโทษค่ะ..ฉันไม่ได้คิดดูถูกคุณจริง ๆ นะคะ...บังเอิญฉันเพิ่งรู้ว่าบ้านหลังนี้..มีคนสนใจ ที่จะซื้อมัน..ฉันก็เลยนึกถึงคุณก่อนเป็นคนแรก.." "เขาตามหาเจ้าของเจอแล้วหรือครับ?" "ค่ะ.." "ใครครับ?" หญิงสาวชะงัก..จะบอกเขาดีหรือไม่หนอ..อย่าเพิ่งดีกว่า "ฉันก็ไม่รู้จักหรอกค่ะ..ที่รู้ก็เพราะเห็นคนเขาพูด ๆ กัน" เขานิ่งเงียบ..หล่อนไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร..แต่แล้วเขาก็เล่าอะไรให้ฟัง "ผมเห็นบ้านหลังนี้ครั้งแรก..เพราะบังเอิญนั่งเรือด่วนผ่าน..คุณรู้ไหมว่าผมกลับไปฝัน อะไรเป็นตะเป็นตะแทบทุกวัน.." "เหรอคะ?" "ผมฝันเห็นเด็กผมจุก..เด็กชายกับเด็กหญิง แต่งชุดเหมือนคนไทยยุคโบราณ เล่นขาย ของกันบ้าง ชวนกันพายเรือในแม่น้ำนี้บ้าง.." นินรินท์ตาลุก.. "จริงหรือคะ?" "จริงสิครับ..น่าแปลกที่ความฝันชัดเจนราวกับความจริง..ราวกับผมไปอยู่ในเหตุการณ์นั้น ด้วยเลย.." ภาพที่หล่อนเห็นในฝัน..โผล่วูบขึ้นมา "เด็กหญิงใส่เสื้อสีขาว..คอระบายลูกไม้..ผ้าถุงโจงกระเบนสีเหลือง?" หล่อนพึมพำ ชายหนุ่มชะงัก เงี่ยหู "คุณว่าอะไรนะ?" หญิงสาวโบกมือปฏิเสธ มันเป็นไปไม่ได้ที่หล่อนกับเขาจะฝันตรงกันได้ "เปล่าหรอกค่ะ..ฉันแค่พยายามนึกภาพตามเท่านั้นเอง..คุณเล่าความฝันของคุณต่อเถอะค่ะ.." ................. หญิงสาวกลับถึงบ้านแล้ว..เรื่องราวจากความฝันของชายหนุ่มยังวนเวียนอยู่ไม่หาย เขาฝันยาวกว่าหล่อนมาก เขา-ชื่อเชยระเบิดเถิดเทิง..นายคมสัน..เป็นอาร์ตไดเรคเตอร์ให้กับค่ายเพลงแห่งหนึ่ง เขาอายุมากกว่านินรินท์เกือบห้าปี.. สายตาของเขาแพ้แสง..เขาจึงจำเป็นต้องใส่แว่นสีดำหรือสีชาอยู่เสมอ..หญิงสาวรับฟัง พร้อมกับเสียดายที่อดเห็นดวงตาคู่นั้น..หล่อนอยากรู้ว่าจะเหมือนอย่างที่คิดหรือไม่.. เขาจะมีดวงตาที่เหมือนรูปวาดในบ้านนั้นหรือไม่? ความละม้ายคล้ายคลึงกับแฟนเก่าของเธอ..พอจ้องเข้าจริง ๆ ก็แค่คล้ายเท่านั้น.. แต่ดูเขามีเสน่ห์มากกว่า..เสียงพูดและเสียงหัวเราะ..ฟังแล้วไม่ขัดหู เขาเดินมาส่งหล่อนขึ้นรถเมล์...เมื่อได้รับการปฏิเสธอย่างเด็ดขาดจากหญิงสาวที่จะไม่ ให้เขาไปส่ง "เราพบกันแค่สองครั้ง..เวลาแค่สองวัน..ฉันจำเป็นต้องป้องกันตัวเองอยู่เหมือนกัน.." ชายหนุ่มเข้าใจ.. "ผมหวังว่าเราคงจะมีเวลาให้กันมากกว่านี้.." หล่อนยิ้มให้..มันออกมาจากใจจริง.. "เวลาเท่านั้นค่ะ..จะเป็นเครื่องพิสูจน์" ............................ คมสันบรรยายว่าบรรยากาศที่เห็นในความฝันของเขานั้นน่าจะอยู่ในยุคที่ย้อนหลังไปร้อย กว่าปี ทั้งการแต่งกายและการดำเนินชีวิต อีกทั้งบรรยากาศที่เขาเห็น..เขาสาบานว่าเขาไม่เคย ฝันอย่างนี้มาก่อนเลย มันเกิดขึ้นหลังจากที่เขาเห็นบ้านหลังนั้น..ความรู้สึกประทับใจในรูปทรง และความรู้สึก แปลกประหลาดที่ฝังอยู่ในจิตใจ..ก็ไม่น่าจะทำให้เขาฝันเป็นเรื่องเป็นราวได้ถึงขนาดนี้ นั่นจึงทำให้เขาเทียวมาเทียวไปที่บ้านหลังนั้นบ่อย ๆ ..แม้จะทำอะไรไม่ได้ แค่ได้เห็น หลังคาก็ยังดี วันนี้ก็เช่นกัน..เขาว่าง..เขาจึงขับรถมาอีกครั้ง..ขณะที่หล่อนกำลังปีนรั้วบ้านหลังนั้นออก มาพอดี "ผมเรียกคุณแล้ว..แต่คุณจ้ำพรวด ๆ ไม่มองฟ้ามองดิน..คุณเลยไม่เห็นผม.." เขาเล่ายิ้ม ๆ .......... แม่น้ำเจ้าพระยาในสมัยนั้น..มีแต่วัดและบ้านของคหบดีหรือขุนนางบรรดาศักดิ์เท่านั้นที่จะมีสิทธิ จับจองเป็นเจ้าของ เรือเล็กใหญ่ล่องไปมาเพื่อค้าขายและเดินทาง หญิงคาด หน้าอกไว้ด้วยผ้าผืนน้อย..นุ่งผ้าถุงสีผืน..มีแต่หญิงชั้นสูงเท่านั้นที่จะใส่ชุดขาวหรือชุดสี อื่นที่ดูแตกต่างอย่างชัดเจน ส่วนชายนั้นเล่าก็ไว้ผมทรงแสกกลาง..คมสันเล่าว่าน่าจะเป็นทรงมหาดไทยที่เคยได้ยิน กันอยู่ ส่วนใหญ่มักจะเปลือยกายท่อนบน นุ่งผ้าจูงกระเบง..ส่วนที่มียศฐาหน่อยก็จะใส่ เสื้อชิดติดกระดุมคอ ผ้าม่วงยกข้างจูงกระเบน..มีรองเท้าที่เขาไม่ทันสังเกตว่ารูปทรงเป็น แบบใด เรื่องที่เขาเห็นในความฝันได้เล่าถึงชีวิตของเด็กชายและเด็กหญิงสองคน..ที่มีฐานะแตก ต่างกันมาก..แต่มักจะหลบสายตาผู้ใหญ่มาเล่นด้วยกันเสมอ เด็กหญิง..เกล้าผมมวยขึ้นไปจนเห็นลำคอระหงขาว..แก้มแดง..ตากลม คิ้วเข้ม..ปาก จิ้มลิ้ม..อายุประมาณสี่ห้าขวบ..ส่วนเด็กชาย..ตาคมคิ้วเข้ม..ผมสั้นเกรียน..เวลายิ้มเผย เห็นฟันขาว..มักจะยอมเด็กหญิงที่เขาเรียกว่า "น้องหญิง" ในทุกเรื่อง ส่วนเด็กหญิงที่ เรียกเขาว่า "พี่แทน" ก็มักจะเอาแต่ใจตัว..อ้อนให้พี่แทนเล่นโน่นเล่นนี่กับตัวเองในทุก ครั้งที่ได้เจอกัน.. "เด็กทั้งคู่ผูกพันกันมาตั้งแต่ตอนนั้น..มันเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมดที่ผมฝันเห็น.." คมสันทอดเสียงเพื่อรวบรวมเรื่องราวให้ปะติดปะต่อกัน .......... จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 20:00:07

ความคิดเห็นที่ 8 ลงชื่อไว้มาอ่านตอนดึกค่ะ;) จากคุณ : alinada เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 20:09:51

ความคิดเห็นที่ 9 หวัดดีค่ะ  คุณรัน ติดตามอ่านนะคะ จากคุณ : nawaporn169 เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 20:23:44

ความคิดเห็นที่ 10 รอค่ะ :-) จากคุณ : แจงกะแลง เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 21:40:32

ความคิดเห็นที่ 11 เด็กหญิงเป็นธิดาของผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่คนหนึ่ง..ในขณะที่เด็กชายเป็นลูกของอีกบ้าน หนึ่ง..บ้านที่เด็กชายแทนอยู่ก็น่าจะมีฐานะใกล้เคียงกับบ้านหลังของเด็กหญิง..แต่เขา เป็นแค่ลูกนางในเรือนคนหนึ่งเท่านั้น.." "ที่สำคัญสองบ้านนี้..ดูเหมือนจะไม่ค่อยถูกกันซะด้วย..บ่าวไพร่ทั้งสองบ้านเจอกันเป็น ไม่ได้..แลกหมัดแลกเท้ากันเป็นประจำ..บางทีก็ยืนชี้หน้าด่ากันไปมา.." "การแอบพบกันเพื่อเล่นตามประสาเด็กของเด็กทั้งสองถูกจับได้..จึงถูกห้ามขาดตั้งแต่ บัดนั้น..จนทั้งสองโตขึ้นอยู่วัยรุ่น.." คมสันหยุดเล่าเสียเฉย ๆ ..เขามองใบหน้าของนินรินท์อย่างพินิจ.. หญิงสาวแปลกใจ "ผมอยากจะบอกว่า..เด็กสาวในฝันของผมคนนั้นมีหน้าตาคล้ายคุณจังเลย.." "อย่าล้อเล่นสิคะ.." "จริงนะ..ยิ่งมองยิ่งเหมือนจริง ๆ " หญิงสาวไม่เชื่อ "แล้วไงต่อคะ.." ............ ราตรีหนึ่งที่มีเพียงดาวประดับท้องฟ้า..ดวงจันทราลอยเด่นเห็นแต่ไกล..หากมิได้ส่องแสง สะท้อนน้ำสีนวลใยระยิบพะพราวตาเหมือนเช่นเดิม..ด้วยบรรยากาศอันหนาวเย็นของ เหมันต์ฤดูซึ่งเต็มไปด้วยหมอกคลุมไปทั่วทุกทิศทาง..ฉกรรจ์หนึ่งอาศัยฉากธรรมชาตินี้ พรางตัวเอง..เล็ดลอดจากรั้วเขตบ้านพักของตัว..จู่ลู่ไปยังทิศทางที่หัวใจถวิลหา.. ร่างสูงโปร่งกำยำถลาวูบสู่ใต้ต้นโพธิ์ใบปรกหนาข้างรั้ว..อันเป็นที่ที่เคยได้พบแม่ยอด ตุนาหงันคนงามมามากครั้ง..คืนนี้อีกเช่นกันที่เขาพร่ำรอเวลานัดหมาย..รีบเร้นแฝงกาย มารออยู่ตั้งแต่ยามสอง.. บ้านหลังนั้นทะมึนอยู่ตรงหน้า..ตามไฟเล็กน้อยวับแวดลอดมาทางช่องหับบาน หน้าต่าง..เสียงจั๊กจั่นเรไรระงมร้อง..แซ่ประสานประสมเสียงน้ำในแม่น้ำซัดหา ฝั่ง..พยายามสงบใจเพื่อรอเวลา..เพ่งสายตาไปยังจุดที่จะได้พบโฉมบังอร กระทั่งยามสาม ดรุณีวัยกำดัดก็ปรากฏกายขึ้นท่ามกลางความมืด..รูปร่างอรชรแน่ง น้อย..สาวเท้าด้วยอาการนางกวางระวังไพร..หันซ้ายขวาด้วยทีท่าตื่นกลัวว่าใครจะ พบเห็น.. ด้วยความรัญจวนหัวใจสุดจะยั้งไว้ได้..ในทันใดที่หญิงสาวเข้ามาใกล้เพียงมือจะยื่น คว้า..เจ้าหนุ่มน้อยก็ฉุดกระชากร่างนั้นเข้าอ้อมอก..พร่ำจูบหอมตั้งแต่ปลายผมจรดปลาย นิ้ว.. หญิงสาวแต่แรกก็ตกใจที่ถูกจู่โจม..แต่แล้วก็ระทวยทอดร่างพริ้มตาปริ่มสุข..ปล่อยให้ หนุ่มน้อยเชยชมอยู่อย่างตามใจ..และเมื่อดึงตัวเองออกจากฤทธิ์ด่ำลึกนั้นได้..หล่อนก็ พร่ำรำพันว่า "พี่แทน..พี่ทำเช่นนี้ราวจะฉุดหญิงลงสู่ที่ต่ำให้ลึกลงเรื่อย แค่ที่หญิงละเมิดจารีตแอบมา พบพี่เยี่ยงนี้ข้าก็ละอายใจเหลือที่จะมองหน้าใครได้แล้ว..พี่เพียงหวังแค่ได้จูบได้หอม ร่างกายหญิงแค่นั้นเองหรือ.." ชายหนุ่มได้ฟังดังนั้นก็ทอดถอนใจออกมาคำใหญ่ กระซิบเสียงนุ่มจากหัวใจข้างหูของ หญิงสาว "หญิงเอย..หากเจ้าจะเอาความรักของพี่ที่มีมากมายนี้แทนค่าด้วยการได้จูบหอมเนื้อตัว เจ้า..ก็เหมือนกับเจ้ากำลังดูถูกความรักอันยิ่งใหญ่ที่พี่มีให้..ตั้งแต่เด็กมาจนกระทั่ง บัดนี้..พี่เคยทำร้ายเจ้าด้วยสิ่งใดหรือไม่เล่า..ระวังปกป้องดูแลมาเปรียบกับหัวใจของข้า เอง..แม้ว่าเราสองจะมีอุปสรรคมากมายเพียงไหนต่อความรักที่ให้แก่กัน..พี่ก็พิสูจน์แล้ว ไม่ใช่หรือว่าไม่มีขุนเขาหรือขวากหนามใดจะมากั้นพี่กับเจ้าไว้ได้.." ดรุณีตาใสผมยาวประบ่า..เพ่งบอกใบหน้าชายสุดรักด้วยสายตาที่กลัดกลุ้ม..เขาและเธอ จะต้องผจญกับอะไรบ้างกว่าความรักจะสำเร็จ.. "วันนี้ที่หญิงรับนัดพี่ก็เพราะกำลังมีเรื่องร้อน ท่านพ่อของหญิงสั่งให้บ่าวไพร่เตรียมกำลัง พักพร้อม ทั้งอาวุธมีดไม้กับกำลังพลนับร้อย..อีกไม่กี่วันข้างหน้าหญิงคิดว่าท่านคงสั่งให้ ยกพวกเข้าราวีบ้านของพี่แทนเป็นอย่างแน่..หญิงคิดไปไม่ถึงเลยว่าแค่เรื่องที่ดินไม่กี่ มากน้อยถึงกับกลายเป็นปัญหาใหญ่โตเช่นนี้..ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องใช้กำลังเข้า ตัดสินกันด้วย.." ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นก็ตาลุกวาว..เขาแม้จะมีศักดิ์เพียงแค่ลูกในเรือนอันเกิดจากเจ้าเรือน กับหญิงสนองรับใช้..แต่ก็สำนึกในความเป็นลูกที่จะยอมให้เสียศักดิ์ศรีเสียมิได้..ก็กล่าว เสียงเข้มขึ้นในทันที "เจ้าคงไม่รู้ว่าไม่ใช่แค่เพียงเหตุเดียวสำหรับการวิวาทของสองบ้านในครั้งนี้..การพิพาท ในที่ดินริมน้ำเป็นเพียงข้ออ้างของเจ้าคุณพ่อของหญิงเท่านั้น..ในสภาขุนนางได้มีการขัด แย้งดูหมิ่นกันอย่างรุนแรงถึงขั้นชี้หน้าอาฆาตซึ่งกันและกัน..ดังนั้นก็ดีแล้ว..พี่ขอบใจเจ้า นักที่นำความนี้มาบอกให้พี่ได้รู้..เพื่อจะกลับไปบอกให้บ้านของพี่ได้เตรียมรับมือไว้เป็น สามารถ.." "พี่เอย..หญิงไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้นเลย..ความรักของเราจะเป็นผลลงเอย เช่นใดกันเล่า.." หญิงสาวสะอื้นไห้ออกมา.. "เอ็งก็จะถูกเฆี่ยนจนหลังขาดไงล่ะ..นังลูกชั่ว!!" เสียงตวาดดังก้องขึ้นจากใครคนหนึ่ง ที่อยู่ๆ ก็ปรากฏกายขึ้นพร้อมกับสมุนนับสิบคน "เจ้าคุณพ่อ.." หญิงสาวอุทานออกมาอย่างตกใจ ................ จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 22:24:16

ความคิดเห็นที่ 12 ขณะครุ่นคิดถึงตอนนี้..นินรินทร์พลิกหนังสือที่ยืมมาเพื่อค้นหาประวัติของบ้านหลังนั้นไป ด้วย วันนี้น้าสารินและนายสุพจน์คนนั้นไม่อยู่..ป่านนี้คงสุขสมอยู่ริมทะเล..นำเงินที่ได้จากการ ผลาญสมบัติของคุณพ่อไปปรนเปรอกันอย่างไม่เสียดมเสียดาย หล่อนไม่อยากเชื่อเลยว่าคนอย่างน้าสาริน..ยังจะมีอยู่อีกในชีวิตจริง..มันน่าจะมีอยู่ใน ละครน้ำเน่าเท่านั้น สลัดความคิดนั้นออกจากหัว..เพ่งมองบ้านรูปทรงต่าง ๆ ทีละหน้า ๆ แม้หลายหลังจะมี ลักษณะใกล้เคียงกัน แต่สถานที่ตั้งกลับอยู่คนละแห่ง และแล้ว..เมื่อพลิกหน้าต่อไป..หญิงสาวก็ลืมตาโพลง..ดีใจเหลือที่จะกล่าว "บ้านเจ้าคุณเอนกโยธิน" ใช่แล้ว!! หลังนี้แหละ แต่เอ๊ะ! หญิงสาวแปลกใจเป็นยิ่งยวด.. "เอนกโยธิน" นี่มันนามสกุลของวงศ์ยุทธ์นี่นา.. หล่อนหมายถึงอดีตคนรัก.. แปลกแฮะ..บังเอิญเหลือเกินที่มาซ้ำกันได้ แต่ด้วยความอยากรู้ในข้อมูลที่เพิ่งค้นพบ ทำให้หล่อนลืมเรื่องนี้ไปเสียโดยเร็ว ผลุดลุกขึ้นจากที่นอน..รีบไปนั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือ..เปิดโคมไฟเพื่อให้เห็นชัดยิ่งขึ้น ภาพถ่ายรูปนั้นคงจะถ่ายมานานแล้ว..เพราะรายละเอียดของบ้านยังครบถ้วนสมบูรณ์ มีชีวิตชีวา..ที่สำคัญ..หลังคายังไม่พัง ข้อมูลหนึ่งหน้ากระดาษเต็ม ๆ ที่มีไว้ให้..หล่อนลอกทุกคำลงสมุดบันทึกของตัวเอง.. ........... จากคุณ : รันนรา เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 22:37:17

ความคิดเห็นที่ 13 ขออนุญาตไปช่วยนินรินท์ลอกข้อมูลสักคืนหนึ่งนะคับ เขียนต่อไม่ไหวแล้ว.. ขอบคุณเพื่อน ๆ ทุกท่านคับที่ติดตามอ่าน จากคุณ : พรุ่งนี้รันมาเขียนต่อนะค้าบบบ (รันนรา) เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 22:38:52

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณค่ะ ป่านนี้ จขกท. คงนอนหลับฝันดีไปแล้ว ~ จากคุณ : ป้าหนาสองนิ้ว เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 01:52:53

ความคิดเห็นที่ 15 เขียนต่อนะคะ รออ่าน  ^^ จากคุณ : รินโช (Rhnchostylis) เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 09:56:03

ความคิดเห็นที่ 16 คุณรันคับตื่นหรือยังครับ มีคนคอยอยู่นะครับ จากคุณ : towoot เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 54 14:27:16