คงจะมีหลายท่านที่ได้ชมภาพเหล่านี้แล้ว...
อาจจะรู้สึก ปลง เหมือนดิฉันนะคะ
สังขารของคนเรานี้หนอ..ไม่เที่ยงแท้แน่นอน..
คนชราเหล่านี้..ถึงแม้ท่านจะมีที่พักพิง..ที่ดูกว้างขวางดังในภาพที่ปรากฏ
มีคนดูแลจัดการเรื่องการกิน การอยู่ ดีเพียงใด..ก็ตาม..ท่านก็ยังรู้สึกเหงาอยู่ดี
เพราะสิ่งที่ท่านคิดถึง...คงจะเป็นลูกหลาน..ไม่รู้ว่าแต่ละคนเป็นมาอย่างไร
ดูแล้วรู้สึกเศร้าใจจัง...
ดิฉันขอส่งท้ายด้วยบทความ บทนี้ นะคะ 
พ่อแม่ก็แก่เฒ่า จําจากเจ้าไม่อยู่นาน
จะพบจะพ้องพาน เพียงเสี้ยววารของคืนวัน
ใจจริงไม่อยากจาก เพราะยังอยากเห็นลูกหลาน
แค่ชีพมิทนทาน ย่อมร้าวรานสลายไป
ขอเถิดถ้าสงสาร อย่ากล่าวขานให้ช้ำใจ
คนแก่ชะแรวัย คิดเผลอไผลเป็นแน่นอน
ไม่รักก็ไม่ว่า เพียงเมตาช่วยอาทร
ให้กินและให้นอน คลายทุกข์ผ่อนพอสุขใจ
เมื่อยามเจ้าโกรธขึ้ง ให้นึกถึงเมื่อเยาว์วัย
ร้องไห้ยามป่วยไข้ ได้ใครเล่าเฝ้าปลอบโยน
เฝ้าเลี้ยงจนโตใหญ่ แม้เหนื่อยกายก็ยอมทน
หวังเพียงจะได้ยล เติบโตจนสง่างาม
ขอโทษถ้าทําผิด ขอให้คิดทุกทุกยาม
ใจแท้มีแต่ความ หวังติดตามช่วยอวยชัย
ต้นไม้ที่ใกล้ฝั่ง มีหรือหวังอยู่นานได้
วันหนึ่งคงล้มไป ทิ้งฝั่งไว้ให้วังเวง
อ.สุนทรเกตุ
วันนี้ดิฉันและคุณแม่ได้นำหนังสือธรรมะไปแจกที่บ้านพักคนชรา...เอาบุญมาฝากทุกท่านนะคะ
ดิฉันเคยได้ยินพระท่านบอกว่า... 
